Feitelijk samenwonen: wat met de woning bij scheiding?

Juridisch advies

< Vorige	Archief	Volgende >

Naast het gehuwd zijn en het wettelijk samenwonen, zijn er nog heel wat koppels die feitelijk samenwonend zijn. In vele gevallen beschikken de feitelijke samenwonenden niet over een samenlevingscontract waarin zij hun rechten en verplichtingen tegenover elkaar opnemen. Een veel voorkomende vraag in dergelijke omstandigheden is dan ook wat er zal gebeuren indien de partijen uit elkaar gaan en de woning slechts aan één van hen toebehoort? Kan de partner die geen eigenaar is van de woning, deze woning dan blijven betrekken? Heeft deze partner hier enig recht op?

 

 

Zoals reeds aangehaald beschikken de feitelijk samenwonenden meestal niet over een contract, noch over een huurcontract voor diegene die komt wonen in de woning die toebehoort aan de andere partner. Dit houdt in dat indien de relatie later spaak loopt, er geen enkele overeenkomst voorhanden is. Indien partijen hier onderling niet tot een akkoord kunnen komen, dan kan er nog steeds naar de rechter gestapt worden. De rechter zal dan aan de hand van de juiste feiten en omstandigheden een oordeel vellen. We verduidelijken dit alles aan de hand van een identiek praktijkgeval waarover de rechter zich recentelijk diende uit te spreken.

 

Een voorbeeld uit de praktijk

 

Jan en Mieke wonen sinds een tiental jaren feitelijk samen in de woning die uitsluitend toebehoort aan Jan. Zij zijn niet gehuwd en hebben ook geen samenlevingscontract. Jan en Mieke hebben dus ook nooit wettelijk samen gewoond. Op een bepaald ogenblik loopt hun relatie stuk en Jan verlaat zijn woning om in te trekken bij zijn nieuwe vriendin. Enkele weken later wenst hij echter terug in zijn eigen woning te gaan wonen en wenst hij dat Mieke onmiddellijk deze woning verlaat. Mieke gaat wel akkoord om deze woning te verlaten en zij beseft dat zij deze woning betrekt zonder recht of titel, maar het enige wat zij vraagt is dat Jan haar toch voldoende tijd zou geven om een sociale woning te vinden.

Jan gaat hier niet mee akkoord en wenst dat ze onmiddellijk het huis verlaat. Daar Jan en Mieke niet overeenkomen, stapt Jan naar de rechter.

 

De rechter stelt vast dat Jan en Mieke geen enkele overeenkomst hebben omtrent hun onderlinge rechten en verplichtingen. De rechter oordeelt in deze zaak dat het hem billijk lijkt om Mieke inderdaad een bepaalde termijn toe te staan om de woning te verlaten. Maar anderzijds vindt hij het niet kunnen om haar in de woning te laten wonen totdat zij een sociale woning heeft gevonden. Dit omdat de wachttijden voor een dergelijke woning te lang zijn. De rechter geeft haar daarom een termijn van 6 maanden. Indien Mieke na verloop van deze 6 maanden de woning niet verlaat, legt de rechter haar wel een dwangsom op van 15 EUR per dag.

 

Besluit

 

In deze zaak is de rechter eigenlijk best mild geweest vooral dan door het feit dat Jan en Mieke bijna 20 jaar samenwoonden. Hierdoor vond de rechter het niet kunnen om Mieke van de ene dag op de andere zomaar buiten de woning te zetten. Door het feit dat Mieke hier jarenlang in deze woning woonde en er een duurzame huishouding had met Jan, ontstond er volgens de rechter toch een vorm van "bezetting ter bede". Er was hier geen sprake van een huurovereenkomst en er was ook geen enkel samenlevingscontract tussen de partijen voorhanden. Mieke krijgt hier van de rechter dus wel een degelijke termijn om haar de kans te geven op zoek te gaan naar een andere woonst.

 

Ons advies

 

Zijn je partner en jezelf niet van plan om te huwen of om wettelijk samen te wonen, dan doen jullie er toch goed aan om jullie rechten en plichten in een overeenkomst te gieten. Een dergelijke overeenkomst kan voorzien in allerlei situaties (zoals de hierboven aangehaalde) en de oplossing die er zal aan gegeven worden indien de situatie zich effectief voordoet. Een dergelijk contract kan lange en kostelijke gerechtelijke procedures vermijden. Is het niet beter te voorkomen dan te genezen?!

 

 

Solange Tastenoye

Vrijdag 30 November 2012