Rwanda
-
MichelN - Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
- Locatie: Groot-Leuven
Ik ga nog 1 keer een poging wagen, tussen de dagelijkse frustraties van Julleke en NVA-adepten door, om een serieus onderwerp aan te kaarten, wees gerust, het is mijn laatste poging tussen de dagelijkse toogpraat. Ik heb tenslotte alweer twee waarschuwingen achter mijn naam staan, ik maak me dus geen illusies over het niveau van de discussies hier: waag het niet je hoofd boven het maaiveld uit te steken of ze dreigen al meteen met een ban.
Dit gezegd zijnde wil ik alvast waarschuwen, het zijn er meer - veel meer zelfs - dan de gebruikelijke twee of drie alinea's. Oké, here we go:
Naar aanleiding van de démarche van onze premier en de berichtgeving daarover vind ik dat het meer dan tijd wordt om een einde te maken aan het bekladden van de mensen die er zelfs hun leven voor over hadden, zie het drama van de para's.
Het zou anders goed zijn als de redactie van onze kranten zelf ook eens wat dieper in die affaire ging graven in plaats van ongenuanceerd napraten van wat de regimepers ons destijds en nu nog heeft doen slikken. In mei 2007 postte ik een bericht daarover op de Google-nieuwsgroep "be.politics" waarvan dit uittreksel:
Ik herhaal een stukje daaruit:
"Zoals ik hierboven al aangaf, was dat een beslissing van de
Veiligheidsraad die door Albright onder druk gezet was en wat er in
resulteerde dat er een schamele 500 VN-militairen overbleven. De meeste
van die oorspronkelijke 2500-man troepenmacht kwam in het land aan
zonder enige uitrusting, waarvan de 450 Belgen zowat de enigen waren die
een min of meer militaire uitrusting mee hadden (overgevlogen vanuit
Somalië, waar ze zich niet al te populair maakten). De Belgische
opperbevelhebber had om 22 pantserwagens gevraagd en kreeg er 12,
waarvan er uiteindelijk vijf rijklaar bleken te zijn.
De VS hebben pas zes weken na het begin openlijk het woord genocide in
de mond genomen hoewel ze zeer goed wisten wat er aan de hand was.
Overigens had Dallaire al op 11 januari zijn inmiddels beruchte fax naar
het VN-hoofdkwartier gezonden. Op 6 april, de dag van de moord op
Habyarimana, kreeg Christopher daarvan al een memo toegestuurd
(documenten beschikbaar bij het State Department).
Een groot aantal landen, waaronder de VS, Italië, Frankrijk...konden
plots wel - in de eerste week van de moordpartijen - militairen naar
Rwanda sturen om hun eigen landgenoten te evacueren, terwijl het
slachten volop aan de gang was."
Om nog een ander hardnekkig misverstand uit de wereld te helpen:
Dallaire had alleen zeggenschap over de militaire tak van de missie, de
eigenlijke chef de mission was speciale VN-gezant Jacques-Roger
Booh-Booh, een Kameroenese diplomaat met een meer dan behoorlijke staat
van dienst. De vraag rijst dan onmiddellijk waarom Dallaire, over het
hoofd van zijn directe chef en tegen alle elementaire reglementering in,
contact in New-York zocht met zijn persoonlijke vriend, generaal Baril,
en de toenmalige leider van de VN-vredesoperaties Koffi Annan.
Voorwaar, een blunder van formaat want de Afrikaan Booh-Booh kende beter
dan wie ook de complexe situatie, zowel plaatselijk als internationaal,
in en rond de Rwandese kwestie. Het mag dan ook weinig verwondering
wekken dat o.m. Frankrijk vroeg Dallaire van zijn commandopost te
ontheffen.
Daar komt nog bij dat Dallaire bijna openlijk zijn steun aan het FPR
betuigde, al "vergat" hij dat wijselijk in zijn boek te vermelden, ook
dat hij bij meerdere gelegenheden in het hoofdkwartier van het FPR is
gaan overnachten werd met de mantel der liefde bedekt. Wel praat hij
honderduit over zijn afscheidsdiner in Rwanda "Après avoir évoqué nos
discussions à Mulindi [hoofdkwartier FPR], o� nous causions entre amis,
tard dans la nuit, nous avons terminé la rencontre de manière
officielle, du personnel circulant un peu partout autour de nous" Was
het niet de bedoeling dat hij zich als VN-gezant neutraal zou opstellen,
of mocht hij zomaar op eigen houtje constant Kagame militaire
inlichtingen bezorgen over het reguliere Rwandese leger?
Een stukje uit zijn verklaring daarover: "I also ensured that the
existence of these officers was passed on to Kagame so that RPF would
realize there were moderates they could potentially work with inside the
present security forces (p. 121, Shake hands with the devil).
Wat te denken van Dallaire's ode aan Kagame die gekwalificeerd wordt als
"un homme extraordinaire" en die, tussen haakjes gezegd, tijdens de
opstand zijn militaire opleiding te Fort Leavenworth - Kansas afmaakte.
Waarom bleef Dallaire het neerschieten op 6 april van het presidentiële
vliegtuig bestempelen als "un accident" of "l'écrasement" terwijl God en
Klein Pierke wist dat het om een aanslag met een doelbewust afgeschoten
raket ging, die overigens uitgerekend in het gebied (KWSA - Kigali
Weapon Secure Area) waar hij verantwoordelijk voor was, de lucht
inging? Tja, op de duur moeten we 9/11 ook nog gaan beschouwen als een
vliegtuigongeval, zeker? Kortom, deze bullshittende generaal, die Rwanda
niet eens op een kaart kon situeren toen hij er naartoe ging gestuurd
worden en meer oog had voor het land's "deep blue-green vegetation" en
"covered by lush green hills" om nog maar te zwijgen van "its delicious
humid climate", was in feite een politieke nitwit die niets begreep van
de missie die hem was opgedragen.
Tot slot nog een stukje uit een radioprogramma (Le Point de
Radio-Canada) op 14 september 1994, een week na zijn terugkeer uit
Rwanda, waarin hij op vraag van een Rwandees antwoordt (of er, volgens
hem, een plan bestond om de Tutsi's uit te moorden)
"Moi je dirais qu'il y a eu génocide national, mais un génocide de
philosophie politique, non pas purement ethnique. Beaucoup de Hutus
comme beaucoup de Tutsis ont été tués... Je pense que le débordement
qu'on a vu a été au-delà de pouvoir être conçu. Mais jamais, je pense,
personne n'aurait pu planifier l'ampleur du débordement."
Dat waren exact in dezelfde bewoordingen de antwoorden die hij op 28
maart 1994 (een week voor de aanslag dus) gaf bij een briefing in de VN
te New-York aan de ambassadeurs van de betrokken en omliggende landen.
Woorden die aldus ook werden opgetekend door de Belgische ambassadeur P.
Noterdaeme en aldus werden overgemaakt aan
onze minister van Buitenlandse Zaken W. Claes, die uiteraard ook premier
Dehaene op de hoogte bracht. Dat Claes er de voorkeur aan gaf toen de hel daar losbarstte
nog even het dirigentenstokje en wat pianoriedels te gaan demonstreren in heu...Roemenië.
Een ding moet allang uitgeklaard zijn: Dallaire is een meester in brûler
les pistes derrière lui, de vele hiaten in zijn boek (het resultaat van
groepswerk overigens) zijn daar het duidelijkste bewijs van.
> Hij schrijft in zijn boek : "de Belgen zijn de lafsten van alle> volkeren"
Ha ja, waar en met welke bedoeling schreef hij dat?
Waarom liet Dallaire zijn chauffeur doorrijden nadat hij de
overmeesterde Belgische para's duidelijk op de grond had zien liggen,
was dat ook uit heldhaftigheid?
Ik kan maar niet begrijpen dat de vaderlandse pers daar nooit werk van gemaakt heeft om onze militairen recht te doen, allicht uit schrik om de politieke wereld voor schut te zetten - vandaar ook de zwijgplicht voor onze militairen die aan de operatie deelnamen - Verhofstadt in het bijzonder, die openbare knieval was gewoon een farce. In Nederland was het al geen haar beter, de drek die Karremans naar aanleiding van het Srebrenica-drama over zich heen kreeg was navenant. Nochtans met dit verschil: het hele rapport en de Kamerzitting staat minutieus online.
Dit gezegd zijnde wil ik alvast waarschuwen, het zijn er meer - veel meer zelfs - dan de gebruikelijke twee of drie alinea's. Oké, here we go:
Naar aanleiding van de démarche van onze premier en de berichtgeving daarover vind ik dat het meer dan tijd wordt om een einde te maken aan het bekladden van de mensen die er zelfs hun leven voor over hadden, zie het drama van de para's.
Het zou anders goed zijn als de redactie van onze kranten zelf ook eens wat dieper in die affaire ging graven in plaats van ongenuanceerd napraten van wat de regimepers ons destijds en nu nog heeft doen slikken. In mei 2007 postte ik een bericht daarover op de Google-nieuwsgroep "be.politics" waarvan dit uittreksel:
Ik herhaal een stukje daaruit:
"Zoals ik hierboven al aangaf, was dat een beslissing van de
Veiligheidsraad die door Albright onder druk gezet was en wat er in
resulteerde dat er een schamele 500 VN-militairen overbleven. De meeste
van die oorspronkelijke 2500-man troepenmacht kwam in het land aan
zonder enige uitrusting, waarvan de 450 Belgen zowat de enigen waren die
een min of meer militaire uitrusting mee hadden (overgevlogen vanuit
Somalië, waar ze zich niet al te populair maakten). De Belgische
opperbevelhebber had om 22 pantserwagens gevraagd en kreeg er 12,
waarvan er uiteindelijk vijf rijklaar bleken te zijn.
De VS hebben pas zes weken na het begin openlijk het woord genocide in
de mond genomen hoewel ze zeer goed wisten wat er aan de hand was.
Overigens had Dallaire al op 11 januari zijn inmiddels beruchte fax naar
het VN-hoofdkwartier gezonden. Op 6 april, de dag van de moord op
Habyarimana, kreeg Christopher daarvan al een memo toegestuurd
(documenten beschikbaar bij het State Department).
Een groot aantal landen, waaronder de VS, Italië, Frankrijk...konden
plots wel - in de eerste week van de moordpartijen - militairen naar
Rwanda sturen om hun eigen landgenoten te evacueren, terwijl het
slachten volop aan de gang was."
Om nog een ander hardnekkig misverstand uit de wereld te helpen:
Dallaire had alleen zeggenschap over de militaire tak van de missie, de
eigenlijke chef de mission was speciale VN-gezant Jacques-Roger
Booh-Booh, een Kameroenese diplomaat met een meer dan behoorlijke staat
van dienst. De vraag rijst dan onmiddellijk waarom Dallaire, over het
hoofd van zijn directe chef en tegen alle elementaire reglementering in,
contact in New-York zocht met zijn persoonlijke vriend, generaal Baril,
en de toenmalige leider van de VN-vredesoperaties Koffi Annan.
Voorwaar, een blunder van formaat want de Afrikaan Booh-Booh kende beter
dan wie ook de complexe situatie, zowel plaatselijk als internationaal,
in en rond de Rwandese kwestie. Het mag dan ook weinig verwondering
wekken dat o.m. Frankrijk vroeg Dallaire van zijn commandopost te
ontheffen.
Daar komt nog bij dat Dallaire bijna openlijk zijn steun aan het FPR
betuigde, al "vergat" hij dat wijselijk in zijn boek te vermelden, ook
dat hij bij meerdere gelegenheden in het hoofdkwartier van het FPR is
gaan overnachten werd met de mantel der liefde bedekt. Wel praat hij
honderduit over zijn afscheidsdiner in Rwanda "Après avoir évoqué nos
discussions à Mulindi [hoofdkwartier FPR], o� nous causions entre amis,
tard dans la nuit, nous avons terminé la rencontre de manière
officielle, du personnel circulant un peu partout autour de nous" Was
het niet de bedoeling dat hij zich als VN-gezant neutraal zou opstellen,
of mocht hij zomaar op eigen houtje constant Kagame militaire
inlichtingen bezorgen over het reguliere Rwandese leger?
Een stukje uit zijn verklaring daarover: "I also ensured that the
existence of these officers was passed on to Kagame so that RPF would
realize there were moderates they could potentially work with inside the
present security forces (p. 121, Shake hands with the devil).
Wat te denken van Dallaire's ode aan Kagame die gekwalificeerd wordt als
"un homme extraordinaire" en die, tussen haakjes gezegd, tijdens de
opstand zijn militaire opleiding te Fort Leavenworth - Kansas afmaakte.
Waarom bleef Dallaire het neerschieten op 6 april van het presidentiële
vliegtuig bestempelen als "un accident" of "l'écrasement" terwijl God en
Klein Pierke wist dat het om een aanslag met een doelbewust afgeschoten
raket ging, die overigens uitgerekend in het gebied (KWSA - Kigali
Weapon Secure Area) waar hij verantwoordelijk voor was, de lucht
inging? Tja, op de duur moeten we 9/11 ook nog gaan beschouwen als een
vliegtuigongeval, zeker? Kortom, deze bullshittende generaal, die Rwanda
niet eens op een kaart kon situeren toen hij er naartoe ging gestuurd
worden en meer oog had voor het land's "deep blue-green vegetation" en
"covered by lush green hills" om nog maar te zwijgen van "its delicious
humid climate", was in feite een politieke nitwit die niets begreep van
de missie die hem was opgedragen.
Tot slot nog een stukje uit een radioprogramma (Le Point de
Radio-Canada) op 14 september 1994, een week na zijn terugkeer uit
Rwanda, waarin hij op vraag van een Rwandees antwoordt (of er, volgens
hem, een plan bestond om de Tutsi's uit te moorden)
"Moi je dirais qu'il y a eu génocide national, mais un génocide de
philosophie politique, non pas purement ethnique. Beaucoup de Hutus
comme beaucoup de Tutsis ont été tués... Je pense que le débordement
qu'on a vu a été au-delà de pouvoir être conçu. Mais jamais, je pense,
personne n'aurait pu planifier l'ampleur du débordement."
Dat waren exact in dezelfde bewoordingen de antwoorden die hij op 28
maart 1994 (een week voor de aanslag dus) gaf bij een briefing in de VN
te New-York aan de ambassadeurs van de betrokken en omliggende landen.
Woorden die aldus ook werden opgetekend door de Belgische ambassadeur P.
Noterdaeme en aldus werden overgemaakt aan
onze minister van Buitenlandse Zaken W. Claes, die uiteraard ook premier
Dehaene op de hoogte bracht. Dat Claes er de voorkeur aan gaf toen de hel daar losbarstte
nog even het dirigentenstokje en wat pianoriedels te gaan demonstreren in heu...Roemenië.
Een ding moet allang uitgeklaard zijn: Dallaire is een meester in brûler
les pistes derrière lui, de vele hiaten in zijn boek (het resultaat van
groepswerk overigens) zijn daar het duidelijkste bewijs van.
> Hij schrijft in zijn boek : "de Belgen zijn de lafsten van alle> volkeren"
Ha ja, waar en met welke bedoeling schreef hij dat?
Waarom liet Dallaire zijn chauffeur doorrijden nadat hij de
overmeesterde Belgische para's duidelijk op de grond had zien liggen,
was dat ook uit heldhaftigheid?
Ik kan maar niet begrijpen dat de vaderlandse pers daar nooit werk van gemaakt heeft om onze militairen recht te doen, allicht uit schrik om de politieke wereld voor schut te zetten - vandaar ook de zwijgplicht voor onze militairen die aan de operatie deelnamen - Verhofstadt in het bijzonder, die openbare knieval was gewoon een farce. In Nederland was het al geen haar beter, de drek die Karremans naar aanleiding van het Srebrenica-drama over zich heen kreeg was navenant. Nochtans met dit verschil: het hele rapport en de Kamerzitting staat minutieus online.
"Les socialistes aiment tellement les pauvres qu'ils en fabriquent" (Jacques Godfrain)
-
dejules
Een sectie ParaCommando's van het peloton mortieren, onder leiding van Lt Lotin, staat op 7 april 1994 in voor de beveiliging van eerste minister Agathe. Tijdens deze opdracht wordt de residentie van eerste minister Agathe omsingeld door Rwandese militairen die zinden op wraak. De ParaCommando's doen wat hen verwacht wordt en verzekeren de ontsnapping van eerste minister Agathe, die later alsnog vermoord wordt. Door ervoor te zorgen dat mevrouw agathe kon ontsnappen, worden de ParaCommando's echter zelf omsingeld en moeten ze, op bevel van hogerhand, hun wapens afgeven. Met de beslissing om de wapens af te geven wilde men trachten te onderhandelen om zo de ParaCommando's alsnog ongeschonden vrij te krijgen. Dit zou in eerste instantie gelukt zijn en de Lt Lotin heeft aan het hoofdkwartier van zijn bataljon kunnen melden dat ze werden meegenomen naar het militaire kamp van Kigali. Eenmaal daar aangekomen verspreidt de Rwandese majoor François-Xavier Nzuwonemeye de leugen dat de Belgen de moordenaars zijn van hun president, daarna laat hij het oordeel over wat er met de Belgen dient te gebeuren over aan de, door hem opgehitste, FAR-Militairen. De ParaCommando's zelf zetten interventieteams in maar deze stuiten echter op sterke weerstand. De Bengaalse QRF, die moet instaan voor snelle interventie, sluit zich op in haar kwartieren en de Canadese generaal Romeo Dallaire, die de overmeesterde ParaCommando's in hoogst eigen persoon op de grond ziet liggen, komt niet tussen.... Op 8 april om 06u25 richt de korpscommandant van het 2de Commando via de radio het woord tot al zijn eenheden:
"Ik moet jullie de ergste boodschap ooit mededelen. Onze tien kamaraden Lt Lotin Thierry, 1e Sgt Leroy Yannick, Korporaals Dupont Christophe, Debatty Alain, Uytebroeck Marc, Renwa Christophe, Plescia Louis, Lhoir Stéphane, Bassine Bruno en Meaux Bruno werden op een laffe manier om het leven gebracht [...] jullie mogen in geen geval jullie wapens nog afgeven."
In eerste instantie werd door de kolonel F. Van de Weghe op tv gezegd [Bekijk de video hier] dat onze kameraden doodgeschoten werden maar eind september 2004 zegt een anonieme getuige, die de chauffeur van de Rwandese majoor François-Xavier Nzuwonemeye (die in kamp-Kigali de leugen verspreidde dat de Belgen hun president vermoordde) zou zijn, tijdens een getuigenis het volgende: "Ze werden omgebracht in de buurt van het bureau van de bevelhebber van het kamp Kigali. Nzuwonemeye en zijn rechterhand Kapitein Sagahutu waren daar. Ze woonden de scène bij" verder getuigde hij ook dat negen van de tien Blauwhelmen "dood werden geslagen met de kolf van een geweer. Geen van hen kreeg de kogel". Volgens de man gaf Nzuwonemeye de opdracht om de kamer, waar de tiende Belgische soldaat zich had verschanst, te slopen met een geblindeerd voertuig. De tiende soldaat zou zijn omgekomen toen die opdracht werd uitgevoerd"
"Ik moet jullie de ergste boodschap ooit mededelen. Onze tien kamaraden Lt Lotin Thierry, 1e Sgt Leroy Yannick, Korporaals Dupont Christophe, Debatty Alain, Uytebroeck Marc, Renwa Christophe, Plescia Louis, Lhoir Stéphane, Bassine Bruno en Meaux Bruno werden op een laffe manier om het leven gebracht [...] jullie mogen in geen geval jullie wapens nog afgeven."
In eerste instantie werd door de kolonel F. Van de Weghe op tv gezegd [Bekijk de video hier] dat onze kameraden doodgeschoten werden maar eind september 2004 zegt een anonieme getuige, die de chauffeur van de Rwandese majoor François-Xavier Nzuwonemeye (die in kamp-Kigali de leugen verspreidde dat de Belgen hun president vermoordde) zou zijn, tijdens een getuigenis het volgende: "Ze werden omgebracht in de buurt van het bureau van de bevelhebber van het kamp Kigali. Nzuwonemeye en zijn rechterhand Kapitein Sagahutu waren daar. Ze woonden de scène bij" verder getuigde hij ook dat negen van de tien Blauwhelmen "dood werden geslagen met de kolf van een geweer. Geen van hen kreeg de kogel". Volgens de man gaf Nzuwonemeye de opdracht om de kamer, waar de tiende Belgische soldaat zich had verschanst, te slopen met een geblindeerd voertuig. De tiende soldaat zou zijn omgekomen toen die opdracht werd uitgevoerd"