Waar zijn ze, waar zijn ze?
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Agressie ?
Waar heb jij de symptomen opgemerkt voor deze boude bewering, mijn lieve Kwezeleintje?
Dit terwijl ik de meest beminnelijke, aimable, inschikkelijke -en ga zo nog maar even door- persoon ben die op deze westelijke helft van de aardkloot rondloopt, durf jij zo maar losjesweg verkondigen dat ik zwelg in de agressie!
Ik strooi liefde en toegeeflijkheid in het rond zoals de zon haar stralen, een vuurtoren zijn lichtstralen, een hond zijn vlooien...
Eigenlijk en feitelijk is het net het tegenovergestelde, laat mij even een voorbeeld aanhalen, dan zie je dat je de bal volkomen mismept, dat ik een hartje van koekebrood en marsepein heb.
We komen net terug van een driedaags verblijf in DE kaasstad van Nederland, door de goegemeente betiteld als Gouda, alwaar we verbleven in een prachtig gloednieuw hotel, dat ik niet bij naam ga noemen om geen reklame te maken, zolang hier geen vet commissieloon aan vasthangt.
Op de terugweg naar mijn geliefde Schoten word ik op een gegeven ogenblik de weg afgesneden door, jawel, een agressieve autobestuurder, in onze contreien nog steeds verkeerdelijk als chauffeur betiteld, wijl iedereen toch weet dat dit de Franse benaming voor een stoker is.
En god betere het, je acht het niet voor mogelijk in deze zogezegde moderne tijden, op de ring rond Rotterdam gaat voor onze neus een ophaalbrug omhoog om een schip vrije doorvaart te geven, en daar staan we dan voor volle 20 minuten. Het toeval heeft het zo gewild, in de file naast ons komt de wegafsnijder himself te staan. Zijn gelaatskleur is een ietsiepietsie aan de bruine kant, en de vrouw naast hem heeft een doekje op het hoofd, wellicht tegen de koude.
Kalm en bedaard, zoals ik altijd ben, laat ik de zijruit zakken en spreek hem op licht vermanende toon toe
“Waarom deed je dat nou beste kerel, je bracht niet alleen ons kostbare leven, maar zelfs jullie eigenste leven in gevaar”
Zijn antwoord bestond er in om met zijn middelvinger naar boven te wijzen, waaruit ik slechts kon opmaken dat hij probeerde de schuld in de schoenen van Allah te schuiven, zoals ook die IS-bandieten dat doen in Irak en omliggende.
In normale omstandigheden zou ik nu uitstappen en uit mijn koffer de baseballbat nemen die voor soortgelijke omstandigheden daar te wachten ligt, en eerst zijn voorruit en daarna zijn beide koplampen aan diggelen slaan. En wanneer de man dan uitstapte, zou ik zo hard op zijn schedel meppen, nog steeds met dezelfde bat, dat hij zoals een bloknagel in het asfalt verdween.
Maar ik deed niets van dit alles, ik schuddebolde alleen maar en dacht bij mezelve
“Kust ze kameraad”
Zeg nu zelf, is dat het werk van een agressieveling (agressor?)?
Normaliter zou ik moeten genomineerd worden voor de nobelprijs!
Waar heb jij de symptomen opgemerkt voor deze boude bewering, mijn lieve Kwezeleintje?
Dit terwijl ik de meest beminnelijke, aimable, inschikkelijke -en ga zo nog maar even door- persoon ben die op deze westelijke helft van de aardkloot rondloopt, durf jij zo maar losjesweg verkondigen dat ik zwelg in de agressie!
Ik strooi liefde en toegeeflijkheid in het rond zoals de zon haar stralen, een vuurtoren zijn lichtstralen, een hond zijn vlooien...
Eigenlijk en feitelijk is het net het tegenovergestelde, laat mij even een voorbeeld aanhalen, dan zie je dat je de bal volkomen mismept, dat ik een hartje van koekebrood en marsepein heb.
We komen net terug van een driedaags verblijf in DE kaasstad van Nederland, door de goegemeente betiteld als Gouda, alwaar we verbleven in een prachtig gloednieuw hotel, dat ik niet bij naam ga noemen om geen reklame te maken, zolang hier geen vet commissieloon aan vasthangt.
Op de terugweg naar mijn geliefde Schoten word ik op een gegeven ogenblik de weg afgesneden door, jawel, een agressieve autobestuurder, in onze contreien nog steeds verkeerdelijk als chauffeur betiteld, wijl iedereen toch weet dat dit de Franse benaming voor een stoker is.
En god betere het, je acht het niet voor mogelijk in deze zogezegde moderne tijden, op de ring rond Rotterdam gaat voor onze neus een ophaalbrug omhoog om een schip vrije doorvaart te geven, en daar staan we dan voor volle 20 minuten. Het toeval heeft het zo gewild, in de file naast ons komt de wegafsnijder himself te staan. Zijn gelaatskleur is een ietsiepietsie aan de bruine kant, en de vrouw naast hem heeft een doekje op het hoofd, wellicht tegen de koude.
Kalm en bedaard, zoals ik altijd ben, laat ik de zijruit zakken en spreek hem op licht vermanende toon toe
“Waarom deed je dat nou beste kerel, je bracht niet alleen ons kostbare leven, maar zelfs jullie eigenste leven in gevaar”
Zijn antwoord bestond er in om met zijn middelvinger naar boven te wijzen, waaruit ik slechts kon opmaken dat hij probeerde de schuld in de schoenen van Allah te schuiven, zoals ook die IS-bandieten dat doen in Irak en omliggende.
In normale omstandigheden zou ik nu uitstappen en uit mijn koffer de baseballbat nemen die voor soortgelijke omstandigheden daar te wachten ligt, en eerst zijn voorruit en daarna zijn beide koplampen aan diggelen slaan. En wanneer de man dan uitstapte, zou ik zo hard op zijn schedel meppen, nog steeds met dezelfde bat, dat hij zoals een bloknagel in het asfalt verdween.
Maar ik deed niets van dit alles, ik schuddebolde alleen maar en dacht bij mezelve
“Kust ze kameraad”
Zeg nu zelf, is dat het werk van een agressieveling (agressor?)?
Normaliter zou ik moeten genomineerd worden voor de nobelprijs!
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Dit jaar is november een maand bij uitstek een herdenkingsmaand. We weten al lang dat 100 jaar geleden een Groote Oorlog woedde waarbij zoveel gesneuvelden waren die ontelbaar lijken voor onze jongste generatie. Iedere zender gedenkt op haar wijze deze dappere mensen die nooit een gezin zouden stichten of hun kinderen zouden weerzien. Vrede zou er komen maar na honderd jaar vredesboodschappen de wereld in te sturen is niet veel hoorbaar en nog minder zichtbaar van vrede op aard. Maar de boodschap blijft actueel in gebedswaken, op elk monument dat je tegen komt. Elk dorp in Vlaanderen heeft zo een triestige geschiedenis en een link met de eerste wereldoorlog.
Mijn overgrootvader heeft deze ellendig dagen niet overleefd, vertelde mijn grootmoeder jaren geleden. Voor de rest wilde ze weinig kwijt over haar kleuterjaren in die jaren waar ieder gezin hun mannelijke gezinsleden moest afstaan om het land en dorp te verdedigen. Vrouwen bleven achter met kleine kinderen, bang als een haas, afwachtend tot hun vader weerkeerde, maar soms was het helaas wachten op iemand die in Vlaamse Velden in de modder lag met een laatste glimlach op zijn gelaat, zijn gezin nog een laatste maal voor zijn ogen te zien passeren.
Wij, de jongere generatie in vierde of vijfde lijn, kunnen ons geen beeld vormen hoe het moest geweest zijn in de modderpoelen en tussen de loopgraven met alleen ratten als makker.
Laatst waren we bij de opening van het museum aan de kust, dat onder Albert I is opgericht. Je hoorde de stilte vallen in de aula en het meest dat opviel was de taal. Niet iedereen die hier op bezoek was sprak Nederlands of een soort dialect dat wat verstaanbaar was. Oudere mensen die nog vlug Nieuwpoort gingen bezoeken omdat ze waarschijnlijk oude foto’s van vroeger wilden bezichtigen maar ook hoe hun vaders en ooms erbij waren. Je kon de verhalen op hun gezichten meevolgen, de schrik, de angst, het verschrikkelijke, het onmogelijke dat het gestopt was met bombardementen.
Overal wat we al bezocht hebben waar ook in dit land of buitenland kregen we het gevoel dat we geen oorlog meer wilden en toch werd het twee decennia later opnieuw van dat.
In Lommel ligt er een reuze kerkhof met 40 000 Duitse soldaten die hier de boel kapot schoten op bevel van die Berlijner. Ook zij worden jaarlijks herdacht met bloemenkransen, kaarsen en brieven van achtergebleven familieleden.
Dit is de vijand hier, liet zich eentje ontvallen maar toch hebben we respect voor die mannen want ook zij wilden hun land verdedigen, alleen, ze verloren de strijd tegen de dappersten onder de mensen.
Het zal wel altijd een mysterie blijven waarom een moord ergens in de Balkan aanleiding kon geven en zo kon escaleren tot een Groote Oorlog. Waarom namen vele landen het voortouw om zich uit te moorden hierdoor? Of is het haantjesgedrag van vele mannen die zich vroeger verveelde bij gebrek aan televisie?
Niet voor niets dat november de slachtmaand is. De mensen wilden niks liever dan hun varkens slachten, te pekelen en tegen de zoldering hangen totdat het vlees groen zag van het zout. Waar een mysterie al toe kan leiden.
Mijn overgrootvader heeft deze ellendig dagen niet overleefd, vertelde mijn grootmoeder jaren geleden. Voor de rest wilde ze weinig kwijt over haar kleuterjaren in die jaren waar ieder gezin hun mannelijke gezinsleden moest afstaan om het land en dorp te verdedigen. Vrouwen bleven achter met kleine kinderen, bang als een haas, afwachtend tot hun vader weerkeerde, maar soms was het helaas wachten op iemand die in Vlaamse Velden in de modder lag met een laatste glimlach op zijn gelaat, zijn gezin nog een laatste maal voor zijn ogen te zien passeren.
Wij, de jongere generatie in vierde of vijfde lijn, kunnen ons geen beeld vormen hoe het moest geweest zijn in de modderpoelen en tussen de loopgraven met alleen ratten als makker.
Laatst waren we bij de opening van het museum aan de kust, dat onder Albert I is opgericht. Je hoorde de stilte vallen in de aula en het meest dat opviel was de taal. Niet iedereen die hier op bezoek was sprak Nederlands of een soort dialect dat wat verstaanbaar was. Oudere mensen die nog vlug Nieuwpoort gingen bezoeken omdat ze waarschijnlijk oude foto’s van vroeger wilden bezichtigen maar ook hoe hun vaders en ooms erbij waren. Je kon de verhalen op hun gezichten meevolgen, de schrik, de angst, het verschrikkelijke, het onmogelijke dat het gestopt was met bombardementen.
Overal wat we al bezocht hebben waar ook in dit land of buitenland kregen we het gevoel dat we geen oorlog meer wilden en toch werd het twee decennia later opnieuw van dat.
In Lommel ligt er een reuze kerkhof met 40 000 Duitse soldaten die hier de boel kapot schoten op bevel van die Berlijner. Ook zij worden jaarlijks herdacht met bloemenkransen, kaarsen en brieven van achtergebleven familieleden.
Dit is de vijand hier, liet zich eentje ontvallen maar toch hebben we respect voor die mannen want ook zij wilden hun land verdedigen, alleen, ze verloren de strijd tegen de dappersten onder de mensen.
Het zal wel altijd een mysterie blijven waarom een moord ergens in de Balkan aanleiding kon geven en zo kon escaleren tot een Groote Oorlog. Waarom namen vele landen het voortouw om zich uit te moorden hierdoor? Of is het haantjesgedrag van vele mannen die zich vroeger verveelde bij gebrek aan televisie?
Niet voor niets dat november de slachtmaand is. De mensen wilden niks liever dan hun varkens slachten, te pekelen en tegen de zoldering hangen totdat het vlees groen zag van het zout. Waar een mysterie al toe kan leiden.
niks is eeuwig!
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Voorgaande tekst is weeral een meesterwerkje van onze Kwezelijn. Een tekst om stil bij de staan. Beter nog, om hem twee keer te lezen.
Tussen nu en honderd jaar geleden hebben onze ouders,voorouders en sommigen onder ons als kind, het meegemaakt. Al die nodeloze slachtoffers in naam van een of andere doorgedraaide gek. Soms vraag je,je af "indien die soldaten nu eens niet zouden hebben willen vechten, dan was er toch nooit oorlog? Dan zouden die twee of drie oorlogsgekken,bij gebrek aan kanonnenvlees, een persoonlijk gevecht hebben moeten voeren, ?" Maar neen. Dit is een utopie. Mensen zijn gewoon gemaakt om volgzaam straffe leiders te volgen, om dan met zijn naam op hun lippen, de kogel op te vangen. Eene die soms van hun eigen leider komt. Mochten op alle graven in de westhoek verdwaalde lichtjes ontvlammen, men zou daar geen schrik moeten hebben voor een of ander afschakelplan. Honderd jaar geleden werden jonge mensen gek gemaakt. Getraind en op voorhand gezegend. Geolied als het ware, in de naam van een God, die dezelfde zegen gaf aan de beide kanten van den ijzer. Voor God en Vaderland was een leuze die in verschillende talen werd geroepen. Bij het verlaten van de loopgraven zullen er echter veel,zeer jonge mannen, de naam van hun moeder hebben geroepen. Hun laatste woorden wellicht. Net zoals zovele honderdduizenden ben ik die loopgraven gaan bezoeken. Plus nog tal van andere strijdplaatsen en forten. Telkens komt men daar heel stil buiten en begrijpt men het niet hoe het kon. En ineens besef je, dat jaren later er terug zo een gek was opgestaan. Nog zo een moordenaar eerste klasse. Ene die dan nog een gans volk wilde uitroeien, zoals ooit nog eens werd voorgedaan aan de overkant van de grote oceaan .Maar, dat waren dan achteraf de goeden. Zij hadden gewonnen en geen enkele tipi stond nog recht.
"Nooit meer oorlog" staat daar op een ijzermonument. Ergens in Ieper, in het museum, moet er een geest ronddolen die steeds roept, "dat het een goed gedacht is, maar dat het een utopie zal blijven." Bij het aanhoren van The last post en het bekijken van die ene overjaarse klaroenblazer die het al zijn ganse leven doet, vraag je jezelf af, waarom die man nog niet het hoogste burgerlijke ereteken gekregen heeft van onze Koning. Zoals hij blaast, zie je de oorlogswolken zo verdwijnen. "Nooit meer oorlog" denken de honderden toehoorders. Je voelt je opgelucht. Euforisch zelfs. Al die wereldlijke leiders hebben het hier bij bosjes komen herhalen: "Nooit meer.....!"
Bij het instappen in mijn wagen zet ik de radio op. " In Syrië zijn vandaag tientallen mensen onthoofd. In Irak hebben onze jongens negenentwintig keer bommen gaan smijten. In eigen land zijn er vannacht rellen geweest tussen jongeren." Waarschijnlijk jongeren, die nog nooit in die loopgraven hebben rondgelopen.
Nooit meer oorlog? Spijtig! Maar we zitten er weer middenin.
Tussen nu en honderd jaar geleden hebben onze ouders,voorouders en sommigen onder ons als kind, het meegemaakt. Al die nodeloze slachtoffers in naam van een of andere doorgedraaide gek. Soms vraag je,je af "indien die soldaten nu eens niet zouden hebben willen vechten, dan was er toch nooit oorlog? Dan zouden die twee of drie oorlogsgekken,bij gebrek aan kanonnenvlees, een persoonlijk gevecht hebben moeten voeren, ?" Maar neen. Dit is een utopie. Mensen zijn gewoon gemaakt om volgzaam straffe leiders te volgen, om dan met zijn naam op hun lippen, de kogel op te vangen. Eene die soms van hun eigen leider komt. Mochten op alle graven in de westhoek verdwaalde lichtjes ontvlammen, men zou daar geen schrik moeten hebben voor een of ander afschakelplan. Honderd jaar geleden werden jonge mensen gek gemaakt. Getraind en op voorhand gezegend. Geolied als het ware, in de naam van een God, die dezelfde zegen gaf aan de beide kanten van den ijzer. Voor God en Vaderland was een leuze die in verschillende talen werd geroepen. Bij het verlaten van de loopgraven zullen er echter veel,zeer jonge mannen, de naam van hun moeder hebben geroepen. Hun laatste woorden wellicht. Net zoals zovele honderdduizenden ben ik die loopgraven gaan bezoeken. Plus nog tal van andere strijdplaatsen en forten. Telkens komt men daar heel stil buiten en begrijpt men het niet hoe het kon. En ineens besef je, dat jaren later er terug zo een gek was opgestaan. Nog zo een moordenaar eerste klasse. Ene die dan nog een gans volk wilde uitroeien, zoals ooit nog eens werd voorgedaan aan de overkant van de grote oceaan .Maar, dat waren dan achteraf de goeden. Zij hadden gewonnen en geen enkele tipi stond nog recht.
"Nooit meer oorlog" staat daar op een ijzermonument. Ergens in Ieper, in het museum, moet er een geest ronddolen die steeds roept, "dat het een goed gedacht is, maar dat het een utopie zal blijven." Bij het aanhoren van The last post en het bekijken van die ene overjaarse klaroenblazer die het al zijn ganse leven doet, vraag je jezelf af, waarom die man nog niet het hoogste burgerlijke ereteken gekregen heeft van onze Koning. Zoals hij blaast, zie je de oorlogswolken zo verdwijnen. "Nooit meer oorlog" denken de honderden toehoorders. Je voelt je opgelucht. Euforisch zelfs. Al die wereldlijke leiders hebben het hier bij bosjes komen herhalen: "Nooit meer.....!"
Bij het instappen in mijn wagen zet ik de radio op. " In Syrië zijn vandaag tientallen mensen onthoofd. In Irak hebben onze jongens negenentwintig keer bommen gaan smijten. In eigen land zijn er vannacht rellen geweest tussen jongeren." Waarschijnlijk jongeren, die nog nooit in die loopgraven hebben rondgelopen.
Nooit meer oorlog? Spijtig! Maar we zitten er weer middenin.
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Hebben mensen alleen plichten of hebben de mensen ook rechten? Het recht op staken is deze maand al volop bezig. Piketten staan er op alle drukke kruispunten maar voorlopig houdt het iedereen proper. Wat moet een mens al allemaal niet doen om een beetje het leven leefbaar te houden voor het gezin en de toekomstige generatie? Mag er nog gelachen worden en wat mogen ouders nog zeggen tegen hun kinderen?
We doen eens een opsomming om het uiteraard nog humoristisch te houden maar achter elk recht schuilt een herkenbare dagelijkse situatie.
Vele ouders zouden hun rechten eens willen opnoemen in verband met opvoeding van kinderen of draaien de kinderen de opvoeding om en willen ze hun ouders en grootouders onder de duim krijgen?
Wij ouders schrijven nu neer dat we ook mens willen zijn, dat we recht hebben op nachtrust. Dat we niet willen tot diep in de nacht de bloemen op het behang te tellen omdat zoon of dochterlief tot diep in de nacht wegblijft.
We willen niet meer ongerust zijn dat onze kinderen ’s nachts ondanks hun goede voornemens, de indruk geven dat ze ontvoerd zijn door stakers.
Wij ouders hebben iedere dag onze verlangens en we willen gehoord worden als we zelf willen beslissen hoe we eruit willen zien.
Volwassen mensen hebben het recht om menselijk te zijn. Ze mogen dus een slecht humeur hebben, zichzelf tegenspreken, zonder reden van mening veranderen, koppig zijn, kortom, zich net gedragen als hun kinderen.
Grote mensenkinderen mogen niet worden bespot of gediscrimineerd vanwege hun mening. Als jongeren vinden dat Punk de grootste muzikale ontdekking sinds Mantovani is, is dat hun zaak.
Ouders hebben het recht om van hun eigen huis te genieten. Dat kunnen ze niet als één van de slaapkamers zonder hun toestemming in een zwijnenstal is veranderd. Je kunt wel zeggen dat ze niks met jouw kamer hebben te maken maar helaas zit ook die bij de huurprijs inbegrepen.
We doen een beroep op onze mensenrechten om onze kinderen de waarheid te zeggen zonder bang te hoeven zijn voor represailles. Daaronder vallen ook: chagrijnig door het huis lopen; schreeuwen; met de deuren slaan; bepaalde gebaren maken en dreigen weg te lopen.
Ouderen hebben het recht om langzaam maar zeker hun vrijheid terug te krijgen. Na jaren te hebben gefunctioneerd als onbezoldigd verpleegster, kok; leraar; schoonmaker; klusjesdienst; body-guard; geldschieter; schoenpoetser en algemene slaaf, mogen ze je met een gerust hart vragen zo nu en dan eens de afwas te doen.
Ook ouders hebben het recht om te weten wat er in deze maatschappij aan de hand is. Dit houdt in dat ze precies wordt verteld, waarom je al die kreten op de muur hebt gespoten, hoe je denkt die weer te kunnen verwijderen en vooral, wat ze betekenen.
Wij ouders hebben boven alles het recht om te zaniken, kritiek te leveren; te dreigen; te vleien; te waarschuwen en gratis advies te geven. Ze doen dit niet omdat ze het leuk vinden, maar omdat ze verplicht zijn hun grootste recht in acht te nemen, namelijk: volwassenen hebben het recht om volwassen te zijn.
Dus staken we deze week mee om onze mensenrechten in het gezin voor te leggen aan de gezinsleden. Iedereen krijgt een flyer op zijn bord met de richtlijnen die voortaan overal in huis moeten in acht genomen worden. Pruttelt iemand tegen dat zetten we de piketten op, blijven langer slapen, gaan veel op vakantie, doen lekker dolce far niente.
We doen eens een opsomming om het uiteraard nog humoristisch te houden maar achter elk recht schuilt een herkenbare dagelijkse situatie.
Vele ouders zouden hun rechten eens willen opnoemen in verband met opvoeding van kinderen of draaien de kinderen de opvoeding om en willen ze hun ouders en grootouders onder de duim krijgen?
Wij ouders schrijven nu neer dat we ook mens willen zijn, dat we recht hebben op nachtrust. Dat we niet willen tot diep in de nacht de bloemen op het behang te tellen omdat zoon of dochterlief tot diep in de nacht wegblijft.
We willen niet meer ongerust zijn dat onze kinderen ’s nachts ondanks hun goede voornemens, de indruk geven dat ze ontvoerd zijn door stakers.
Wij ouders hebben iedere dag onze verlangens en we willen gehoord worden als we zelf willen beslissen hoe we eruit willen zien.
Volwassen mensen hebben het recht om menselijk te zijn. Ze mogen dus een slecht humeur hebben, zichzelf tegenspreken, zonder reden van mening veranderen, koppig zijn, kortom, zich net gedragen als hun kinderen.
Grote mensenkinderen mogen niet worden bespot of gediscrimineerd vanwege hun mening. Als jongeren vinden dat Punk de grootste muzikale ontdekking sinds Mantovani is, is dat hun zaak.
Ouders hebben het recht om van hun eigen huis te genieten. Dat kunnen ze niet als één van de slaapkamers zonder hun toestemming in een zwijnenstal is veranderd. Je kunt wel zeggen dat ze niks met jouw kamer hebben te maken maar helaas zit ook die bij de huurprijs inbegrepen.
We doen een beroep op onze mensenrechten om onze kinderen de waarheid te zeggen zonder bang te hoeven zijn voor represailles. Daaronder vallen ook: chagrijnig door het huis lopen; schreeuwen; met de deuren slaan; bepaalde gebaren maken en dreigen weg te lopen.
Ouderen hebben het recht om langzaam maar zeker hun vrijheid terug te krijgen. Na jaren te hebben gefunctioneerd als onbezoldigd verpleegster, kok; leraar; schoonmaker; klusjesdienst; body-guard; geldschieter; schoenpoetser en algemene slaaf, mogen ze je met een gerust hart vragen zo nu en dan eens de afwas te doen.
Ook ouders hebben het recht om te weten wat er in deze maatschappij aan de hand is. Dit houdt in dat ze precies wordt verteld, waarom je al die kreten op de muur hebt gespoten, hoe je denkt die weer te kunnen verwijderen en vooral, wat ze betekenen.
Wij ouders hebben boven alles het recht om te zaniken, kritiek te leveren; te dreigen; te vleien; te waarschuwen en gratis advies te geven. Ze doen dit niet omdat ze het leuk vinden, maar omdat ze verplicht zijn hun grootste recht in acht te nemen, namelijk: volwassenen hebben het recht om volwassen te zijn.
Dus staken we deze week mee om onze mensenrechten in het gezin voor te leggen aan de gezinsleden. Iedereen krijgt een flyer op zijn bord met de richtlijnen die voortaan overal in huis moeten in acht genomen worden. Pruttelt iemand tegen dat zetten we de piketten op, blijven langer slapen, gaan veel op vakantie, doen lekker dolce far niente.
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Deze ochtend nog voor de dageraad kwam kijken, zagen we de eerste sneeuw in onze tuin liggen. Het voelde meteen koud aan en liet uitschemeren dat weldra de winter op zijn kousenvoeten eraan komt. Wat ook weer dichterbij komt zijn de feestdagen. Voor sommigen een kwelling, voor anderen dan weer een heerlijk en warm samenzijn met de familie.
Jammer genoeg staan niet alleen de feestdagen voor de deur maar ook de weekenddoden.
Al jaren lees ik elke maandag met afgrijzen de verslagen in de kranten over de vele doden en zwaargewonden die te betreuren vallen in het verkeer tijdens het weekend. Zo zie je maar weer eens dat niet alle kerstballen die blinken buiten in de voortuin van de mensen voor vreugde zorgen en vrede op aard.
Meestal gaat het om jonge mensen van minder dan 25 jaar die het grootste deel van hun leven nog voor de boeg hebben. Hoewel iedereen de sensibiliseringscampagnes zoals ‘snelle jongens staan nergens bij stil’ of ‘papa waarom reed je te snel?’, positief vinden, denken we dat alle bijkomende krachtige maatregelen noodzakelijk zijn om de wekelijkse drama’s gevoelig te verminderen. Niet alleen té hoge snelheid en ongepaste bewegingen met hun vingers naar de GSM of facebook (om toch nog maar dat laatste berichtje te kunnen lezen én vooral te kunnen beantwoorden), ligt hier aan de basis maar ook de drank die ons tijdens de feestdagen gul wordt ingeschonken.
De ‘pakkans’ moet dan ook verhoogd worden door meer snelheidscontroles uit te oefenen, meer bobcampagnes. Het rijbewijs, dat iedereen broodnodig heeft om brood op tafel te krijgen, kunnen ze voortaan langer intrekken en zeker als de boetes door vader of moeder betaald zal worden. Zouden ze dit doen dan daalt het verbruik van drank tijdens de eindejaarsperiode gevoelig. Ook zou men thuis kunnen vermijden dat jonge mensen met weinig rijervaring niet in té snelle wagens zouden rondrijden.
Het is wel stoerder om een dikke auto onder je gat te hebben maar dat wil niet zeggen dat we graag van de weg willen gereden worden door een GTI.
De overheid zou bijvoorbeeld ook een proefperiode kunnen inlassen van één jaar tijdens de weekends, dat iedereen maar mag rijden met een maximumsnelheid van 100 km per uur. Dit zou kunnen ingaan van vrijdagavond tien uur tot maandagmorgen zes uur. Deze snelheidsbeperking tot ongeveer het Amerikaans niveau opkrikken zou de lichamelijke gevolgen van een ongeval sterk verminderen. Bovendien zouden het energieverbruik en het milieu er wel bij varen.
Worden mensen betrapt op verdovende middelen, in hun urine- of bloedtest, achter het stuur, zou men strenger moeten optreden. Zes maanden geen rijbewijs meer hebben.
Maar is dit dé oplossing om weekenddoden te verminderen en zouden we hierdoor minder jongeren ten graven dragen?
We houden het dus met zijn allen met de feestdagen proper. We drinken alcoholvrije dranken, laten onze jongeren thuis overnachten en vooral, we genieten nog van de dagen dat we samen kunnen en mogen zijn met heel de familie. Kortom, we zijn er voor de anderen.
Volgend voorstel: Zou men niet beter opnieuw een autoloze zondag invoeren zoals in de jaren zeventig?
Jammer genoeg staan niet alleen de feestdagen voor de deur maar ook de weekenddoden.
Al jaren lees ik elke maandag met afgrijzen de verslagen in de kranten over de vele doden en zwaargewonden die te betreuren vallen in het verkeer tijdens het weekend. Zo zie je maar weer eens dat niet alle kerstballen die blinken buiten in de voortuin van de mensen voor vreugde zorgen en vrede op aard.
Meestal gaat het om jonge mensen van minder dan 25 jaar die het grootste deel van hun leven nog voor de boeg hebben. Hoewel iedereen de sensibiliseringscampagnes zoals ‘snelle jongens staan nergens bij stil’ of ‘papa waarom reed je te snel?’, positief vinden, denken we dat alle bijkomende krachtige maatregelen noodzakelijk zijn om de wekelijkse drama’s gevoelig te verminderen. Niet alleen té hoge snelheid en ongepaste bewegingen met hun vingers naar de GSM of facebook (om toch nog maar dat laatste berichtje te kunnen lezen én vooral te kunnen beantwoorden), ligt hier aan de basis maar ook de drank die ons tijdens de feestdagen gul wordt ingeschonken.
De ‘pakkans’ moet dan ook verhoogd worden door meer snelheidscontroles uit te oefenen, meer bobcampagnes. Het rijbewijs, dat iedereen broodnodig heeft om brood op tafel te krijgen, kunnen ze voortaan langer intrekken en zeker als de boetes door vader of moeder betaald zal worden. Zouden ze dit doen dan daalt het verbruik van drank tijdens de eindejaarsperiode gevoelig. Ook zou men thuis kunnen vermijden dat jonge mensen met weinig rijervaring niet in té snelle wagens zouden rondrijden.
Het is wel stoerder om een dikke auto onder je gat te hebben maar dat wil niet zeggen dat we graag van de weg willen gereden worden door een GTI.
De overheid zou bijvoorbeeld ook een proefperiode kunnen inlassen van één jaar tijdens de weekends, dat iedereen maar mag rijden met een maximumsnelheid van 100 km per uur. Dit zou kunnen ingaan van vrijdagavond tien uur tot maandagmorgen zes uur. Deze snelheidsbeperking tot ongeveer het Amerikaans niveau opkrikken zou de lichamelijke gevolgen van een ongeval sterk verminderen. Bovendien zouden het energieverbruik en het milieu er wel bij varen.
Worden mensen betrapt op verdovende middelen, in hun urine- of bloedtest, achter het stuur, zou men strenger moeten optreden. Zes maanden geen rijbewijs meer hebben.
Maar is dit dé oplossing om weekenddoden te verminderen en zouden we hierdoor minder jongeren ten graven dragen?
We houden het dus met zijn allen met de feestdagen proper. We drinken alcoholvrije dranken, laten onze jongeren thuis overnachten en vooral, we genieten nog van de dagen dat we samen kunnen en mogen zijn met heel de familie. Kortom, we zijn er voor de anderen.
Volgend voorstel: Zou men niet beter opnieuw een autoloze zondag invoeren zoals in de jaren zeventig?
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Zondag is de dag des Heren. De dag dat er familiebezoeken zijn, of voor wie een hobby heeft die alleen op zondag kan beoefend worden. Waartoe zou anders de zondag nog dienen? Op deze dag speelt de auto een heel belangrijke sociale rol in ons leven. Zouden ze langs de ene kant een autoloze zondag invoeren straft men veel mensen die geen beroep kunnen doen op het openbaar vervoer. Je hebt immers niet op elke straathoek een bus of trein ter beschikking. Nu we de mazout en de naft weer goedkoper kunnen krijgen, kunnen we onszelf belonen door de tank vol te doen en iedere zondag mogen we een lange afstandtrip doen. Van luxe gesproken!
Misschien toch geen autoloze zondagen meer want er is momenteel geen oliecrisis hier. Niemand hoeft meer te zorgen dat er meerdere treinen vertrekken én op tijd, geen te veel aan stadsbussen die nog meer het stadsbeeld ontsieren of hun uitstoot door de open vensters en deuren blazen. Is men gewend het openbaar vervoer te gebruiken op die dagen, denkt men dat het automatisch ook zo zal zijn voortaan. Je komt een week later aan het station, geen trein of tram te bespeuren, ze staken!
Dat het geen zin heeft om met onze wagen naar de kortst bijgelegen bakker te gaan weten we al ondertussen allemaal maar niet elke fiets heeft een bagagedrager en soms gebeurd het ook wel eens dat je shoppingbag tussen het voorwiel komt.
Langs de andere kant, staan er op bepaalde dagen geen ellenlange files van Brussel tot Parijs. Als de autoloze zondag niet wordt verplicht maar gewoon aangemoedigd, dan worden alleen de overtuigden bereikt. De tegenstanders komen sowieso dan massaal met hun auto op straat. De Belg zit raar in mekaar, we protesteren tegen van alles en nog wat. We zoeken altijd een gulden middenweg of proberen er ons langs te sluipen.
Met de fiets overal naar toe zou onmogelijk zijn voor velen. Korte afstanden laat ik nog in het midden maar fiets maar eens van Leut naar Oostende?! En dan nog, ga je ergens een heerlijke dampende choco drinken omdat het berekoud is buiten, moet je achteraf vaststellen dat je fiets in vreemde handen is beland.
Ooit zei een jongentje tegen me toen ik aan een sporthal stopte met mijn fiets: “Madame, deze fiets kan ik zo meenemen, ondanks je slot erop”. Hij voegde de daad bij het woord en wees me zo erop dat het nutteloos is nog een ijzeren slot of een flexibel draadje aan je fiets te doen.
In het jaar 73 des Heren, fietste iedereen rond op bepaalde zondagen. Den Uil zat in de olie hoorde ik langs de radio kwelen. De koersfiets van mijn broer was ik al gewend maar er was geen bagagedrager op het achterwiel gemonteerd. De boekentas vol gestouwd met vervoegingen allerhande talen, woog zwaar op de rug. Maar onze oudste broer had een brommer, die had nu deugd aan de autoloze zondag. Hij scheurde oerendhard over de straten:zo dacht hij. De mobilette had wél een bagagedrager en dat bewees soms zijn nut.
Rolschaatsen werden van de zolder gehaald en één voor één hielden we ons vast aan het stoeltje van de brommer. We hadden ruimte zat op de weg, de straat behoorde ons toe, weg met de auto!
Kriebels komen nog in de benen als we hieraan terug denken.
Hadden we het openbaar vervoer genomen konden we nu niet genieten van de napretjes wat we beleefd hebben. Ik zat op de fiets, mijn beste vriendin kwam met het boerenpaard naar de school! Haar paard mocht lekker in het gras staan, mijn fiets moest in de vervelende fietsrekken om achteraf een krom wiel te hebben.
En toen….toen kwam de aardappelschaarste, de frietprijs verdubbelde en ondanks dat we met de fiets naar de frituur gingen, lieten we de friet voor wat hij was en gingen op dieet.
De fiets zou mijn hobby worden en blijven, hoe koud het ook mogen zijn buiten.
Maar momenteel staan de rollen opgezet, we bootsen alles na met een virtueel parcours.
Misschien toch geen autoloze zondagen meer want er is momenteel geen oliecrisis hier. Niemand hoeft meer te zorgen dat er meerdere treinen vertrekken én op tijd, geen te veel aan stadsbussen die nog meer het stadsbeeld ontsieren of hun uitstoot door de open vensters en deuren blazen. Is men gewend het openbaar vervoer te gebruiken op die dagen, denkt men dat het automatisch ook zo zal zijn voortaan. Je komt een week later aan het station, geen trein of tram te bespeuren, ze staken!
Dat het geen zin heeft om met onze wagen naar de kortst bijgelegen bakker te gaan weten we al ondertussen allemaal maar niet elke fiets heeft een bagagedrager en soms gebeurd het ook wel eens dat je shoppingbag tussen het voorwiel komt.
Langs de andere kant, staan er op bepaalde dagen geen ellenlange files van Brussel tot Parijs. Als de autoloze zondag niet wordt verplicht maar gewoon aangemoedigd, dan worden alleen de overtuigden bereikt. De tegenstanders komen sowieso dan massaal met hun auto op straat. De Belg zit raar in mekaar, we protesteren tegen van alles en nog wat. We zoeken altijd een gulden middenweg of proberen er ons langs te sluipen.
Met de fiets overal naar toe zou onmogelijk zijn voor velen. Korte afstanden laat ik nog in het midden maar fiets maar eens van Leut naar Oostende?! En dan nog, ga je ergens een heerlijke dampende choco drinken omdat het berekoud is buiten, moet je achteraf vaststellen dat je fiets in vreemde handen is beland.
Ooit zei een jongentje tegen me toen ik aan een sporthal stopte met mijn fiets: “Madame, deze fiets kan ik zo meenemen, ondanks je slot erop”. Hij voegde de daad bij het woord en wees me zo erop dat het nutteloos is nog een ijzeren slot of een flexibel draadje aan je fiets te doen.
In het jaar 73 des Heren, fietste iedereen rond op bepaalde zondagen. Den Uil zat in de olie hoorde ik langs de radio kwelen. De koersfiets van mijn broer was ik al gewend maar er was geen bagagedrager op het achterwiel gemonteerd. De boekentas vol gestouwd met vervoegingen allerhande talen, woog zwaar op de rug. Maar onze oudste broer had een brommer, die had nu deugd aan de autoloze zondag. Hij scheurde oerendhard over de straten:zo dacht hij. De mobilette had wél een bagagedrager en dat bewees soms zijn nut.
Rolschaatsen werden van de zolder gehaald en één voor één hielden we ons vast aan het stoeltje van de brommer. We hadden ruimte zat op de weg, de straat behoorde ons toe, weg met de auto!
Kriebels komen nog in de benen als we hieraan terug denken.
Hadden we het openbaar vervoer genomen konden we nu niet genieten van de napretjes wat we beleefd hebben. Ik zat op de fiets, mijn beste vriendin kwam met het boerenpaard naar de school! Haar paard mocht lekker in het gras staan, mijn fiets moest in de vervelende fietsrekken om achteraf een krom wiel te hebben.
En toen….toen kwam de aardappelschaarste, de frietprijs verdubbelde en ondanks dat we met de fiets naar de frituur gingen, lieten we de friet voor wat hij was en gingen op dieet.
De fiets zou mijn hobby worden en blijven, hoe koud het ook mogen zijn buiten.
Maar momenteel staan de rollen opgezet, we bootsen alles na met een virtueel parcours.
niks is eeuwig!
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Béatrice was haar naam.
Een onbekend meisje werd vermoord. Neen, ze had geen liedje gemaakt met vier akkoorden of met halve vals gezongen woorden. Er was geen bisschop op haar begrafenis die haar zei "jij hebt ons zoveel gegeven". Dat meisje was nog te jong om veel te geven. Neen, het halve politieke parlement was daar ook niet om haar te gedenken. Er waren te weinig Tv- camera's aanwezig om, voor de eeuwigheid, hun krokodillentranen vast te leggen . De brandweermannen,die haar gezocht hebben die waren er wél, samen met nog duizend en zoveel anonieme mensen die de begrafenis geen spektakel vonden. Het zag er een braaf kind uit. Eentje die nog té jong was om de wereld iets misdaan te hebben. Zeker om zo te sterven..in alle anonimiteit en met schrik, omdat zij wist wat er ging gebeuren.
Luc, kende ik ook niet zo goed. Wel van verre iets van gehoord. Tot de media hem op dezelfde hoogte stelden van een of andere paus. Iets wat nu niet direct het ideale CV is. Nu weet ik, hoe een heilige er moet uitzien. "Hij had veel vrienden". En dat geloof ik graag. Dat Gent van hem was, dat geloof ik dan niet. Hoewel zijn persoonlijke vriend, de burgemeester, hem de stad wel voor een paar dagen zal geleend hebben.
Dan komt ons Fabi toch te sterven zeker. Kon die nu echt geen paar dagen wachten. Het was een fan van Abba. Zeker niet van onze betreurde Luc. Ze zou hem anders deze "kluut" niet hebben afgetrokken. En dat allemaal vóór de VRT in staking zal gaan. Je zou van minder een Blokker worden.Die Luc heeft geleefd. Die Fabiola zeker. De eerste was waarschijnlijk wel een toffe gast,Ene die iets betekent heeft in zijn stad. Van de tweede haar heiligheid weet ik niet veel. Dat moet ik nog opzoeken op Google.
Als ik dan toch een inwendige traan moet plengen, dan doe ik dat voor dat onbekend, anoniem braaf meisje. Eentje dat ,zonder twijfel, op zijn minst evenveel heeft afgezien dan de twee vorigen in hun ganse leven samen.
Eentje, dat niet toegestaan werd om te leven.
Béatrice was haar naam.
Een onbekend meisje werd vermoord. Neen, ze had geen liedje gemaakt met vier akkoorden of met halve vals gezongen woorden. Er was geen bisschop op haar begrafenis die haar zei "jij hebt ons zoveel gegeven". Dat meisje was nog te jong om veel te geven. Neen, het halve politieke parlement was daar ook niet om haar te gedenken. Er waren te weinig Tv- camera's aanwezig om, voor de eeuwigheid, hun krokodillentranen vast te leggen . De brandweermannen,die haar gezocht hebben die waren er wél, samen met nog duizend en zoveel anonieme mensen die de begrafenis geen spektakel vonden. Het zag er een braaf kind uit. Eentje die nog té jong was om de wereld iets misdaan te hebben. Zeker om zo te sterven..in alle anonimiteit en met schrik, omdat zij wist wat er ging gebeuren.
Luc, kende ik ook niet zo goed. Wel van verre iets van gehoord. Tot de media hem op dezelfde hoogte stelden van een of andere paus. Iets wat nu niet direct het ideale CV is. Nu weet ik, hoe een heilige er moet uitzien. "Hij had veel vrienden". En dat geloof ik graag. Dat Gent van hem was, dat geloof ik dan niet. Hoewel zijn persoonlijke vriend, de burgemeester, hem de stad wel voor een paar dagen zal geleend hebben.
Dan komt ons Fabi toch te sterven zeker. Kon die nu echt geen paar dagen wachten. Het was een fan van Abba. Zeker niet van onze betreurde Luc. Ze zou hem anders deze "kluut" niet hebben afgetrokken. En dat allemaal vóór de VRT in staking zal gaan. Je zou van minder een Blokker worden.Die Luc heeft geleefd. Die Fabiola zeker. De eerste was waarschijnlijk wel een toffe gast,Ene die iets betekent heeft in zijn stad. Van de tweede haar heiligheid weet ik niet veel. Dat moet ik nog opzoeken op Google.
Als ik dan toch een inwendige traan moet plengen, dan doe ik dat voor dat onbekend, anoniem braaf meisje. Eentje dat ,zonder twijfel, op zijn minst evenveel heeft afgezien dan de twee vorigen in hun ganse leven samen.
Eentje, dat niet toegestaan werd om te leven.
Béatrice was haar naam.
Laatst gewijzigd door ED. op 06 dec 2014, 18:28, 1 keer totaal gewijzigd.
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Het leven gaat verder ondanks de bekende mensen die gestorven zijn. December is me het maandje geweest zou men denken. Eerst sturen ze die Mira-vent op ons af, dan horen we op de radio zeggen dat bekende personen ons verlaten hebben en tot slot moeten de prettige feestdagen nog komen. Hoe kan een mens nu nog aan Kerstmis denken of aan dagen waarop je vrolijk dient door het leven te gaan als overal in het land stakingen zijn om de nodige broden? Deze week verliezen veel mensen hun job bij Ford en ook die mensen hebben recht op een menselijk uiteinde en een kalkoen op tafel met Kerstavond.
Huisartsen krijgen binnenkort zo veel werk dat ze alleen nog die mensen zonder werk, goede raad kunnen geven tegenwoordig. Als ze klagen over lusteloosheid; somberheid; oververmoeidheid en aandoeningen van psychosomatische aard, krijgen de meesten een voorschrift met de raad een tijdje eruit te trekken. Zo krijgt vakantie dan een therapeutisch karakter, het nuttige aan het aangename koppelen. Verandering van lucht, de heerlijke temperatuur en het verblijf in een vreemde omgeving waardoor afstand kan worden genomen van de dagelijkse beslommeringen, worden als geneeskrachtige elementen beschouwd. Zo te zien, heeft de mens dus redenen te over om op reis te gaan wanneer het slecht gaat. Waarom voelen velen zich achteraf dan zo bedrogen?
Wat bezielt mensen dan toch om telkens weer op weg te gaan? Maatschappelijk gezien heeft vakantie een ventielfunctie. Ze is vooral een compensatie voor allerhande gemis in de moderne stedelijke en industriële samenleving. Mensen werken in ingewikkelde en rigide arbeidsorganisaties met strikte regels. Het maatschappelijk leven is complex en onoverzichtelijk. De moderne techniek zorgt ervoor dat mensen een onnatuurlijk leven leiden, waarin ze hun energie onvoldoende kwijt raken. Spanningreductie, vrijheidsbeleving en lichamelijk uitrusten lijken de belangrijkste motieven te zijn om ver weg te reizen.
Sommigen beleven een 'Dolce far niente', anderen nemen de tijd om zich het zwart voor de ogen te fietsen in de Franse Alpen maar voor een steeds groter wordende groep een periode waarin de verwachtingen zo hooggespannen zijn dat onvermijdelijk de anticlimax mee terugreist naar huis.
Ontspanning nemen is een van de manieren waarop de mens zichzelf nieuwe prikkels injecteert. Er wordt niet alleen een nieuwe omgeving opgezocht maar irreële fantasiewerelden worden opgeroepen. Dromen van rijkdom en geluk, bruinen aan de rand van een zwembad, cocktails aan de bar en dan 's nachts 'la dolce vita' in nachtclub of discotheek. In schrille tegenstelling tot dit gevoel staat de Robinson Crusoë-droom. Mensen die het hele jaar wonen in een huis voorzien van alle denkbare gemakken, trekken de vrije natuur in om, onder omstandigheden waar een echter zigeuner zijn neus voor zou ophalen, van de natuur te genieten. Weer heel anders van karakter is het Hemingway-gevoel (groots, meeslepend en vooral ook gevaarlijk wil ik leven). hoewel er weinigen zijn die het vliegtuig nemen om neushorens te schieten of briesende jonge stieren te slim af te zijn, is het ondernemen van gevaarlijke dingen tijdens de vakantie populair. Te hard en te lang rijden, in plastiek bootjes op zee gaan..
De opwindende fantasieën zijn vaak zo onecht dat teleurstellingen niet kunnen uitblijven. Het meeste leed wordt echter veroorzaakt door relatieproblemen. De trouwe lezers van wijlen Simon Carmiggelt kennen de troosteloze echtparen die lijdzaam het einde van de vakantie afwachten. Regelmatige kampeerders herinneren zich het voortdurende gesnauw en gevit dat hoorbaar is door het dunnen tentdoek. Men zit dagenlang bij elkaar met alle verveling van dien. Er is weinig privacy om conflicten te bespreken, waardoor de spanning hoog oploopt. Bovendien komt er een verschuiving in de vaak moeizaam opgebouwde taakverdeling. De verwachtingen zijn niet altijd op elkaar afgestemd en toch moet en zal die periode leuk blijven.
Voor sommigen kan het ontbreken van de vertrouwde omgeving een hel worden. De angst gaat overheersen. De heimwee-reacties zijn bekend maar ook andere vormen van psychische ontregeling vinden hun oorsprong in de vakantie. Moeten we nu staken tegen de al té optimistische vakantiereclame?
Snipperdagen zijn een belangrijke verworvenheid. Het is een plezierige manier om afstand te nemen van het ingewikkelde dagelijkse leven vol verplichtingen en vaste gewoonten. Het is een belangrijke manier om de nieuwsgierigheid, de behoefte aan afwisseling en aan nieuwe prikkels te bevredigen. Het is geen levensnoodzaak maar een welkome aanvulling op het gewone leven. niet meer, maar ook niet minder. Er worden geen problemen door opgelost. Net als het gewone leven kent de vakantie; plezier, ergernis, spanningen en stemmingswisselingen. Vele teleurstellingen zouden kunnen voorkomen worden door een betere voorlichting door de reisorganisaties. Hoewel het misschien te veel gevraagd is om prachtige vierkleurenfoto 's in de reisbrochures op te nemen van wolken en uitlaatgassen die opstijgen naar het luxe zonnebalkon of van treurig kijkende mensen op de rand van het blauwe zwembad. Van de firma Bols kunnen wij immers ook niet verwachten dat zij de kater op het etiket beschrijft of het telefoonnummer van de A.A. op het dopje vermeldt.
Probeer er dus zelf het beste van te maken zolang je nog leeft!
Huisartsen krijgen binnenkort zo veel werk dat ze alleen nog die mensen zonder werk, goede raad kunnen geven tegenwoordig. Als ze klagen over lusteloosheid; somberheid; oververmoeidheid en aandoeningen van psychosomatische aard, krijgen de meesten een voorschrift met de raad een tijdje eruit te trekken. Zo krijgt vakantie dan een therapeutisch karakter, het nuttige aan het aangename koppelen. Verandering van lucht, de heerlijke temperatuur en het verblijf in een vreemde omgeving waardoor afstand kan worden genomen van de dagelijkse beslommeringen, worden als geneeskrachtige elementen beschouwd. Zo te zien, heeft de mens dus redenen te over om op reis te gaan wanneer het slecht gaat. Waarom voelen velen zich achteraf dan zo bedrogen?
Wat bezielt mensen dan toch om telkens weer op weg te gaan? Maatschappelijk gezien heeft vakantie een ventielfunctie. Ze is vooral een compensatie voor allerhande gemis in de moderne stedelijke en industriële samenleving. Mensen werken in ingewikkelde en rigide arbeidsorganisaties met strikte regels. Het maatschappelijk leven is complex en onoverzichtelijk. De moderne techniek zorgt ervoor dat mensen een onnatuurlijk leven leiden, waarin ze hun energie onvoldoende kwijt raken. Spanningreductie, vrijheidsbeleving en lichamelijk uitrusten lijken de belangrijkste motieven te zijn om ver weg te reizen.
Sommigen beleven een 'Dolce far niente', anderen nemen de tijd om zich het zwart voor de ogen te fietsen in de Franse Alpen maar voor een steeds groter wordende groep een periode waarin de verwachtingen zo hooggespannen zijn dat onvermijdelijk de anticlimax mee terugreist naar huis.
Ontspanning nemen is een van de manieren waarop de mens zichzelf nieuwe prikkels injecteert. Er wordt niet alleen een nieuwe omgeving opgezocht maar irreële fantasiewerelden worden opgeroepen. Dromen van rijkdom en geluk, bruinen aan de rand van een zwembad, cocktails aan de bar en dan 's nachts 'la dolce vita' in nachtclub of discotheek. In schrille tegenstelling tot dit gevoel staat de Robinson Crusoë-droom. Mensen die het hele jaar wonen in een huis voorzien van alle denkbare gemakken, trekken de vrije natuur in om, onder omstandigheden waar een echter zigeuner zijn neus voor zou ophalen, van de natuur te genieten. Weer heel anders van karakter is het Hemingway-gevoel (groots, meeslepend en vooral ook gevaarlijk wil ik leven). hoewel er weinigen zijn die het vliegtuig nemen om neushorens te schieten of briesende jonge stieren te slim af te zijn, is het ondernemen van gevaarlijke dingen tijdens de vakantie populair. Te hard en te lang rijden, in plastiek bootjes op zee gaan..
De opwindende fantasieën zijn vaak zo onecht dat teleurstellingen niet kunnen uitblijven. Het meeste leed wordt echter veroorzaakt door relatieproblemen. De trouwe lezers van wijlen Simon Carmiggelt kennen de troosteloze echtparen die lijdzaam het einde van de vakantie afwachten. Regelmatige kampeerders herinneren zich het voortdurende gesnauw en gevit dat hoorbaar is door het dunnen tentdoek. Men zit dagenlang bij elkaar met alle verveling van dien. Er is weinig privacy om conflicten te bespreken, waardoor de spanning hoog oploopt. Bovendien komt er een verschuiving in de vaak moeizaam opgebouwde taakverdeling. De verwachtingen zijn niet altijd op elkaar afgestemd en toch moet en zal die periode leuk blijven.
Voor sommigen kan het ontbreken van de vertrouwde omgeving een hel worden. De angst gaat overheersen. De heimwee-reacties zijn bekend maar ook andere vormen van psychische ontregeling vinden hun oorsprong in de vakantie. Moeten we nu staken tegen de al té optimistische vakantiereclame?
Snipperdagen zijn een belangrijke verworvenheid. Het is een plezierige manier om afstand te nemen van het ingewikkelde dagelijkse leven vol verplichtingen en vaste gewoonten. Het is een belangrijke manier om de nieuwsgierigheid, de behoefte aan afwisseling en aan nieuwe prikkels te bevredigen. Het is geen levensnoodzaak maar een welkome aanvulling op het gewone leven. niet meer, maar ook niet minder. Er worden geen problemen door opgelost. Net als het gewone leven kent de vakantie; plezier, ergernis, spanningen en stemmingswisselingen. Vele teleurstellingen zouden kunnen voorkomen worden door een betere voorlichting door de reisorganisaties. Hoewel het misschien te veel gevraagd is om prachtige vierkleurenfoto 's in de reisbrochures op te nemen van wolken en uitlaatgassen die opstijgen naar het luxe zonnebalkon of van treurig kijkende mensen op de rand van het blauwe zwembad. Van de firma Bols kunnen wij immers ook niet verwachten dat zij de kater op het etiket beschrijft of het telefoonnummer van de A.A. op het dopje vermeldt.
Probeer er dus zelf het beste van te maken zolang je nog leeft!
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
Wat betekent’Kerstmis’ voor jou? De kerstboom, de lichtjes, een feestmaal, vakantie, een goed rapport, de cadeautjes of geld…?
Voor mij betekent dat veel, heel veel! Nochtans kan je de kerstsfeer niet ruiken of smaken, niet zien of betasten maar wél ondervinden. Het is ook niet tonnen zwaar zodat je bezwijkt onder de sfeer en vederlicht of zwevend kan het ook niet zijn. Bij de christenen wordt deze tijd van het jaar de adventtijd genoemd. Ze bereiden zich voor op de komst van de Allerhoogste. Bij de meeste mensen wordt het een hoogtepunt met of zonder de komst van iemand. Kerstavond is voor deze mensen heel belangrijk. Zo komt de familie dan weer eens bij elkaar om samen rond de feestdis te zitten. Geen mens die dan niet een kerstliedje mee zingt of een CD opzet met allerlei klassieke kerstliederen. Overal in de huizen vind je kaarsen, beelden, dennenkransen, versierde kerstbomen want zonder dit allemaal is het kerstfeest niet volledig. Tegenwoordig als je ’s avonds langs de huizen rijdt, zie je honderden led-lampjes en kerstthema’s in velerlei kleuren. Op dat moment denkt niemand aan de elektriciteitsrekening. Misschien is het ook te wijten aan de korte dagen van december dat iedereen meer licht laat branden dan gewoonlijk en zeg nu zelf: het brengt sfeer met zich mee.
Wie herinnert zich niet dat hij door de hevige koude zonder handschoenen naar de nachtmis moest gaan? Te voet door de smalle geplaveide straten in een klein dorp naar een nog koudere kerk om de middernachtmis mee te maken! Terwijl de mensen luidkeels ‘Nu sijt-welle-come- liedjes’ zongen, viel je in slaap en als alles gedaan was, werd je wakker geschud. Iedereen wenste zich een Zalige witte Kerst en repte zich dan in zeven haasten naar huis om aan de rijkelijk gevulde tafel plaats te nemen. Konijn was het geliefde gerecht van vele mensen, ze hadden ze immers in eigen stal vet gemest. Kalkoen kenden de meesten niet, dat behoorde op tafel te liggen bij de kasteelheren. Ondertussen heeft bijna iedereen kalkoen op het menu staan.
Hele dagen lopen de mensen te winkelen om voorraad in te slaan; nog erger of was het opnieuw oorlog geworden. Op voorhand wordt een hele kerstmenu opgesteld met tenminste twee voorgerechten erbij. Twijfelen tussen tomatenroom- of pompoensoep hoeft niet meer. We nemen ze allebei want ook thuis kan je nu kiezen, niet alleen op restaurant. En wie lust nu niet heerlijke krokante kroketten met een saladebar erbij waar je de hele straat mee kan voeden? Tiental fruitsoorten boorden de koude en warme groenteschotels op de rijk belegde tafels af. Op de achtergrond hoor je Stille Nacht maar langzaam tot je door dringen. Je geurpapillen krijgen de zalige geur van rosbief en gebraad verwerkt, dat in de oven staat te sudderen, wachtend op gretige hongerige monden en handen die het liefst nu al zouden willen toetasten.
De lievelingdesserts van ieder komt op tafel en bijna iedereen kiest voor het ijs. Ijstaarten in een dikke plak gesneden waarbij je mes en vork moet gebruiken, hebben de voorkeur. Hopelijk vallen er geen vlekken op het karmijnrood tafellaken en breekt het dure witte rechthoekige service niet en laten de kleintjes niet het zilveren bestek vallen op de grond, denkt de gezellige gastvrouw.
Terwijl de gezinsleden hun mond afvegen met witte stoffen servetten, lopen de kleintjes uitgelaten naar de cadeautafel. Je zou je het eten uit de mond sparen om de kleintjes hun blije gezichten te kunnen zien. Wat waren nu weer de moderne namen van de kleinkinderen hun geliefkoosde speelgoed? Die engelse benamingen toch, ze brengen je in de war. Ledikant en puzzel zijn woorden die ze niet meer kennen, homevideo en gamen des te meer.
Iemand nog zin om samen de afwas te doen als iedereen verzadigd is? Daar hebben we toch het afwasmachine voor!
Kerstmis is iets dat eeuwig mag blijven duren. Het kent geen grenzen maar als de kerstsfeer er niet is, duurt de kortste tijd een eeuwigheid.
Een hele prettige Kersttijd gewenst aan allen die hier komen lezen om even een rustpauze te nemen.
We zeggen dank aan ieder die al die jaren trouw is gebleven aan dit lezershoekje met zijn vele schrijvers/schrijfsters, lezers enz...
Voor mij betekent dat veel, heel veel! Nochtans kan je de kerstsfeer niet ruiken of smaken, niet zien of betasten maar wél ondervinden. Het is ook niet tonnen zwaar zodat je bezwijkt onder de sfeer en vederlicht of zwevend kan het ook niet zijn. Bij de christenen wordt deze tijd van het jaar de adventtijd genoemd. Ze bereiden zich voor op de komst van de Allerhoogste. Bij de meeste mensen wordt het een hoogtepunt met of zonder de komst van iemand. Kerstavond is voor deze mensen heel belangrijk. Zo komt de familie dan weer eens bij elkaar om samen rond de feestdis te zitten. Geen mens die dan niet een kerstliedje mee zingt of een CD opzet met allerlei klassieke kerstliederen. Overal in de huizen vind je kaarsen, beelden, dennenkransen, versierde kerstbomen want zonder dit allemaal is het kerstfeest niet volledig. Tegenwoordig als je ’s avonds langs de huizen rijdt, zie je honderden led-lampjes en kerstthema’s in velerlei kleuren. Op dat moment denkt niemand aan de elektriciteitsrekening. Misschien is het ook te wijten aan de korte dagen van december dat iedereen meer licht laat branden dan gewoonlijk en zeg nu zelf: het brengt sfeer met zich mee.
Wie herinnert zich niet dat hij door de hevige koude zonder handschoenen naar de nachtmis moest gaan? Te voet door de smalle geplaveide straten in een klein dorp naar een nog koudere kerk om de middernachtmis mee te maken! Terwijl de mensen luidkeels ‘Nu sijt-welle-come- liedjes’ zongen, viel je in slaap en als alles gedaan was, werd je wakker geschud. Iedereen wenste zich een Zalige witte Kerst en repte zich dan in zeven haasten naar huis om aan de rijkelijk gevulde tafel plaats te nemen. Konijn was het geliefde gerecht van vele mensen, ze hadden ze immers in eigen stal vet gemest. Kalkoen kenden de meesten niet, dat behoorde op tafel te liggen bij de kasteelheren. Ondertussen heeft bijna iedereen kalkoen op het menu staan.
Hele dagen lopen de mensen te winkelen om voorraad in te slaan; nog erger of was het opnieuw oorlog geworden. Op voorhand wordt een hele kerstmenu opgesteld met tenminste twee voorgerechten erbij. Twijfelen tussen tomatenroom- of pompoensoep hoeft niet meer. We nemen ze allebei want ook thuis kan je nu kiezen, niet alleen op restaurant. En wie lust nu niet heerlijke krokante kroketten met een saladebar erbij waar je de hele straat mee kan voeden? Tiental fruitsoorten boorden de koude en warme groenteschotels op de rijk belegde tafels af. Op de achtergrond hoor je Stille Nacht maar langzaam tot je door dringen. Je geurpapillen krijgen de zalige geur van rosbief en gebraad verwerkt, dat in de oven staat te sudderen, wachtend op gretige hongerige monden en handen die het liefst nu al zouden willen toetasten.
De lievelingdesserts van ieder komt op tafel en bijna iedereen kiest voor het ijs. Ijstaarten in een dikke plak gesneden waarbij je mes en vork moet gebruiken, hebben de voorkeur. Hopelijk vallen er geen vlekken op het karmijnrood tafellaken en breekt het dure witte rechthoekige service niet en laten de kleintjes niet het zilveren bestek vallen op de grond, denkt de gezellige gastvrouw.
Terwijl de gezinsleden hun mond afvegen met witte stoffen servetten, lopen de kleintjes uitgelaten naar de cadeautafel. Je zou je het eten uit de mond sparen om de kleintjes hun blije gezichten te kunnen zien. Wat waren nu weer de moderne namen van de kleinkinderen hun geliefkoosde speelgoed? Die engelse benamingen toch, ze brengen je in de war. Ledikant en puzzel zijn woorden die ze niet meer kennen, homevideo en gamen des te meer.
Iemand nog zin om samen de afwas te doen als iedereen verzadigd is? Daar hebben we toch het afwasmachine voor!
Kerstmis is iets dat eeuwig mag blijven duren. Het kent geen grenzen maar als de kerstsfeer er niet is, duurt de kortste tijd een eeuwigheid.
Een hele prettige Kersttijd gewenst aan allen die hier komen lezen om even een rustpauze te nemen.
We zeggen dank aan ieder die al die jaren trouw is gebleven aan dit lezershoekje met zijn vele schrijvers/schrijfsters, lezers enz...
niks is eeuwig!
-
kwezelein - Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37
In de hoop dat iedereen goed bij zijn positieven is gekomen wens ik iedereen een Gelukkig Nieuwjaar. Mogen al je dromen en je hartenwensen bijna allemaal uitkomen. Wie goede voornemens heeft gemaakt kan zich beter nu al een lijstje ervan opstellen, zodat ze ook nageleefd zouden worden.
Goede voornemens duren gewoonlijk enkele weken, daarna zijn we het gewoon vergeten en hervallen in het oude stramien.
Als we alles eens op een rijtje zetten van het voorbije jaar zien we dat 2014 ons zal bijblijven als een heel turbulent jaar. Dat er na veel gehakketak en dispuut eindelijk eens een nieuwe regering is ontsproten en dat het overal vraagtekens blijft regenen op het financieel en economisch vlak. Op elk terrein voel je de crisis in de belangstelling staan en dan vragen ze aan ons om verder te blijven timmeren aan onze toekomst.
Hoe het verder moet met de mensheid in slechte tijden? We laten ons de regeringsperikelen niet aan ons hartje komen en denken aan de voorbije dagen die we blij doorgebracht hebben met vrienden en familieleden. In alle geval voor 2015 wens ik iedereen veel liefde en vriendschap en een positieve ingesteldheid met de nodige dosis humor erbij.
Ook blazen we de adventkaarsen uit die we iedere week aanstaken in de periode voor Kerstmis. Ze hebben nu geen nut meer, dus blazen maar,Pffffffff .....
Goede voornemens duren gewoonlijk enkele weken, daarna zijn we het gewoon vergeten en hervallen in het oude stramien.
Als we alles eens op een rijtje zetten van het voorbije jaar zien we dat 2014 ons zal bijblijven als een heel turbulent jaar. Dat er na veel gehakketak en dispuut eindelijk eens een nieuwe regering is ontsproten en dat het overal vraagtekens blijft regenen op het financieel en economisch vlak. Op elk terrein voel je de crisis in de belangstelling staan en dan vragen ze aan ons om verder te blijven timmeren aan onze toekomst.
Hoe het verder moet met de mensheid in slechte tijden? We laten ons de regeringsperikelen niet aan ons hartje komen en denken aan de voorbije dagen die we blij doorgebracht hebben met vrienden en familieleden. In alle geval voor 2015 wens ik iedereen veel liefde en vriendschap en een positieve ingesteldheid met de nodige dosis humor erbij.
Ook blazen we de adventkaarsen uit die we iedere week aanstaken in de periode voor Kerstmis. Ze hebben nu geen nut meer, dus blazen maar,Pffffffff .....
niks is eeuwig!
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Die goede voornemens die je gemaakt had voor het nieuwe jaar, waar zijn ze gebleven ??? Nu al vergeten?
Die van mij waren niet te hooggegrepen, en voorlopig dus kan ik me er aan houden.
Een kilootje of vier vermageren heb ik er wijselijk afgelaten en me meer haalbare doelen vooropgesteld:
+‘s avonds nog maar één cognacske drinken ipv. twee, want mijn vader zaliger had ongelijk, op één been kan je WEL staan.
+niet meer op mijn pantoffels buiten lopen om de brievenbus te lichten, op herhaaldelijk en dringend verzoek van mijn echtvriendin
+nu ik eindelijk een smartphone heb gekocht, hem ook inschakelen.
+voor het middaguur niet meer aan de computer zitten.
+minder ruzie maken tegen Gertrude, de Hollandse stem van mijn Tomtom GPS in de wagen, als ze het weer eens de weg niet weet te vinden.
+en ook heel voornaam, mijn vrouw minder aframmelen
+stoppen met Arabisch leren, het is te moeilijk. Hoewel ik zeer goed begrijp dat wij binnen 10 jaar met een islamitische
burgemeester zitten opgescheept, zoals nu reeds in Rotterdam, en dat het dan zeer van pas zou komen.
Tussen haakjes ( weer een onvolkomenheid in de Nederlandse taal, het woord burgemeester.)
Een meester van de burgers moet een meesterburger zijn, omdat deze benaming verwarring zou kunnen opleveren met een hamburger werd dat woord omgekeerd en werd burgeRmeester, maar een of andere stoethaspel is bij het noteren in de allereerste dikke Vandale die R vergeten en zo werd het burgemeester. Fout dus.
Overigens is er ook in die Arabische taal enige verwarring gaande. Die 70 beloofde maagden in het hiernamaals zouden volgens sommige professoren en bij verder onderzoek slechts 70 druiven betekenen !
الله أكبر -wat betekent Allah is groot, uitgesroken als Allah Akbar-, wat moeten die dappere hoofdenafhakkers nu in godsnaam beginnen met 70 druiven? Goed om de schijterij te krijgen, en al zeker geen aanmoediging om je met een bommengordel naar de andere wereld te transporteren.
Wat me meteen tot het volgende brengt: aan de mannelijke moslimfanatici was die belofte gedaan, maar wat bezielt die vrouwen om zich op dezelfde wijze naar hierboven te katapulteren?
In de Arabische wereld worden ze als minderwaardig beschouwd, wat is dan godverdomme hun drijfveer, wat is hun beloofd?
Wellicht dat ze in Allah's privéharem worden opgenomen!
Die van mij waren niet te hooggegrepen, en voorlopig dus kan ik me er aan houden.
Een kilootje of vier vermageren heb ik er wijselijk afgelaten en me meer haalbare doelen vooropgesteld:
+‘s avonds nog maar één cognacske drinken ipv. twee, want mijn vader zaliger had ongelijk, op één been kan je WEL staan.
+niet meer op mijn pantoffels buiten lopen om de brievenbus te lichten, op herhaaldelijk en dringend verzoek van mijn echtvriendin
+nu ik eindelijk een smartphone heb gekocht, hem ook inschakelen.
+voor het middaguur niet meer aan de computer zitten.
+minder ruzie maken tegen Gertrude, de Hollandse stem van mijn Tomtom GPS in de wagen, als ze het weer eens de weg niet weet te vinden.
+en ook heel voornaam, mijn vrouw minder aframmelen
+stoppen met Arabisch leren, het is te moeilijk. Hoewel ik zeer goed begrijp dat wij binnen 10 jaar met een islamitische
burgemeester zitten opgescheept, zoals nu reeds in Rotterdam, en dat het dan zeer van pas zou komen.
Tussen haakjes ( weer een onvolkomenheid in de Nederlandse taal, het woord burgemeester.)
Een meester van de burgers moet een meesterburger zijn, omdat deze benaming verwarring zou kunnen opleveren met een hamburger werd dat woord omgekeerd en werd burgeRmeester, maar een of andere stoethaspel is bij het noteren in de allereerste dikke Vandale die R vergeten en zo werd het burgemeester. Fout dus.
Overigens is er ook in die Arabische taal enige verwarring gaande. Die 70 beloofde maagden in het hiernamaals zouden volgens sommige professoren en bij verder onderzoek slechts 70 druiven betekenen !
الله أكبر -wat betekent Allah is groot, uitgesroken als Allah Akbar-, wat moeten die dappere hoofdenafhakkers nu in godsnaam beginnen met 70 druiven? Goed om de schijterij te krijgen, en al zeker geen aanmoediging om je met een bommengordel naar de andere wereld te transporteren.
Wat me meteen tot het volgende brengt: aan de mannelijke moslimfanatici was die belofte gedaan, maar wat bezielt die vrouwen om zich op dezelfde wijze naar hierboven te katapulteren?
In de Arabische wereld worden ze als minderwaardig beschouwd, wat is dan godverdomme hun drijfveer, wat is hun beloofd?
Wellicht dat ze in Allah's privéharem worden opgenomen!
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
@zandmannetje: "wat is hun beloofd?"
Dat ze zich mogen ont-vodden. Niet meer in de autokoffer moeten kruipen. Vooraan mogen zitten op de kameel. De pil mogen pakken en in hunne bloten mogen zwemmen in de,met dikkopjes gevulde, vijver van Allah. Hij,: De prot-tet-loze. De almachtige. De betweter. De klein geschapene. Zijn naam zij gestreken.
Dat ze zich mogen ont-vodden. Niet meer in de autokoffer moeten kruipen. Vooraan mogen zitten op de kameel. De pil mogen pakken en in hunne bloten mogen zwemmen in de,met dikkopjes gevulde, vijver van Allah. Hij,: De prot-tet-loze. De almachtige. De betweter. De klein geschapene. Zijn naam zij gestreken.