Waar zijn ze, waar zijn ze?

[ED.]

@zandmannetje: "wat is hun beloofd?"

Dat ze zich mogen ont-vodden. Niet meer in de autokoffer moeten kruipen. Vooraan mogen zitten op de kameel. De pil mogen pakken en in hunne bloten mogen zwemmen in de,met dikkopjes gevulde, vijver van Allah. Hij,: De prot-tet-loze. De almachtige. De betweter. De klein geschapene. Zijn naam en zijn baard weze gestreken.

[ED.]

U bent hier op het forum "kolder". Hier wordt met alles gelachen. En ja, ook regelmatig eens met alle bestaande of niet bestaande heiligen ,pausen,politiekers of andere godheden of geloven. Een geloof dat niet met zichzelf kan -of laten lachen-, is er geen. En Islam is nu toch een beetje in de mode. De andere zijn een beetje versleten. Zelfs met onszelf kunnen wij lachen. Of, in mjn geval, mezelf belachelijk maken. Geloof het of niet, zo moeilijk is dat niet. Iedereen kan het. Men zou kolder een beetje " Charlie" kunnen noemen. Uiteraard is niemand verplicht om alles au serieux te nemen of te komen lezen. Voor geloofszaken zijn er op het net heel prachtige forums. Daar schrijft men dikwijls hetzelfde. Maar met andere bewoordingen. Uiteraard heeft U het volste recht om mij "in de pan"te laten slaan. Zweepslagen heb ik niet zo graag. Indien nodig zal ik dan voor een tijdje in het vagevuur gaan zitten. Het is daar warm naar 't schijnt. Geen CV vandoen en goed voor de portemonnee.

NamasTe

[zandmannetje]

Speciaal gecopyd voor mensen zoals Pitter, in afwachting van mijn volgende posting.

De rede vermag niets tegen een overtuiging die zelf per definitie a-rationeel is. Ze trachten te weerleggen is even vergeefs als rook trachten te omklemmen met je blote handen.

Spiegel

Met name religieuze overtuigingen lijken aan deze willekeur te beantwoorden. Talloze verwoede pogingen van theologen en filosofen ten spijt is men er bijvoorbeeld nooit in geslaagd om de waarheid van deze of gene religieuze overtuiging onomstotelijk te bewijzen, wat een ongemakkelijke spanning doet ontstaan wanneer net de willekeur en a-rationaliteit van het meest betekenisvolle op de voorgrond wordt geplaatst.

Welnu, als geen ander confronteren humor en cartoons de fundamentalist met de onverdraaglijke lichtheid van zijn allerbelangrijkste overtuigingen. Door hem erop te wijzen dat de ander niet zonder meer kan instemmen met wat voor hem boven alle twijfel is verheven, zetten ze hem in zijn hemd. Hij wordt als het ware geconfronteerd met de relativiteit van zijn eigen betekeniswereld, wat hem in het uiterste geval tot een vorm van geweld drijft die qua dynamiek niet vrij is van gelijkenissen met de frustratie van een peuter die niet kan uitleggen wat hij bedoelt. Net hierin schuilt dan ook zijn onvrijheid. De fundamentalist kan namelijk niet aanvaarden dat zijn overtuiging slechts een mening is en geen onomstotelijke waarheid en in die zin is hij zelf onvrij; het is hem onmogelijk om voldoende afstand te nemen van zijn ‘waarheid’, waardoor ze zodanig op hem weegt dat ze hem in het uiterste geval tot de meest gruwelijke daden kan drijven.

De cartoons in Charlie Hebdo zijn om die reden niet alleen een uitdrukking van de vrijheid van mening, maar ook een spiegel waarin men kan zien wat men misschien liever niet wil zien. Hun bijtende spot is hoegenaamd geen pestgedrag van kinderen op de speelplaats (Stijn Latré, Deredactie.be), maar veeleer een graadmeter die verraadt in welke mate men vrij is van de omklemming van de eigen overtuigingen.

(Vincent Caudron, auteur dezes, is als filosoof werkzaam aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte van de KU Leuven.)

[kwezelein]

Wie niet de koude voelt van de voorbije dagen, heeft wellicht de buitendeur niet open gehad. Inmiddels heeft koning winter zijn visitekaartje afgeleverd in ons landje. Met dikke krulletters schreef hij erop dat hij strenge vorst met gure winden en dikke pakken sneeuw komt deponeren en tot ieders plezier doet hij dan er nog ijs bovenop.

Als je al die enthousiaste mensen ziet die hun lol niet opkunnen op het bevroren water, heb je zin om mee te doen. Niet dat het zo uitbundig moet zijn door de schaatsen onder te binden, maar gewoon omdat het nu eenmaal bij de winterpret behoort. Nu zou je wel gaan denken dat je als kind veel intenser door de winter geraasd bent maar ook bij het ouder worden geniet je nog met volle teugen van een sneeuwballengevecht. Alhoewel de romantiek bij deze zeer lage temperaturen ver te zoeken is denk ik toch met nostalgie aan de winters toen we een iglo probeerden te bouwen. Ook zie ik me nog met houten stokjes onder de schoenen op het knobbelig ijsoppervlak een eerste poging wagen om het schaatsen na te bootsen. Jongens van in de nabijheid deden een ijshockeywedstrijd met stokken die ze verzamelden vanuit het bosje. Een neppuck die eerder geleek op een platte steen van uit een kiezelkuil, deed dienst om over het ijs te slaan. Iemand die zich opofferde om in de goal te staan bevroor van de kou of kreeg pardoes de kei tegen zijn hoofd.

Zelfgemaakte sleeën werden van de zolder gehaald. Kleine broers en zusjes mochten plaats nemen op het houten gevaarte en grote broer trok meestal met een zeil rond zijn middel de slee over de bevroren waterplas. Als je zo bezig bent met een groep kinderen, merk je geen gevaar van wakken in het ijs. Je kent en voelt geen koude handen, alhoewel de wanten die moeder zelf breidde kletsnat en stijf stonden van de ijsklonters. Schoenen waren door het vele glijden op de ijsbanen doorgescheurd en de lappen hingen hier en daar al te bengelen aan je voeten. Je adem was niet meer dan een wolk waterdamp die naar boven werd geblazen. Eventjes blies je nog op je vingers, ze verkleumden van de kou maar je wilde niet naar binnen, naar de warme ronkende Leuvense stoof waar de kat haar intrek al had ingenomen tegen de gloeiende stoofbol. De avond viel vlugger dan je wilde en bij het warme vuur aten we dan erwtensoep met pannenkoeken. Te moe om je nog te wassen kropen we dicht tegen elkaar in het grote bed. Moeders legde bij iedereen een extra warme deken en meestal nog een oude jas erbovenop. In de oude huizen kenden men geen verwarming, geen dubbel glas, geen isolatie. Wél kenden ze een steen opgewarmd en ingedraaid in krantenpapier die je voeten warmden bij het slapen gaan.

’s Morgens als je opstond, kon je amper nog door de ramen naar buiten kijken. Heel het venster stond versierd met prachtige ijsbloemen en de gordijnen plakten meestal muurvast ertegenaan. Wilde je ze een beetje opzij schuiven, ging het niet of ze scheurden. Fragiel en delicaat stonden daar die ijsvarens je aan te staren. Je wilde ze aanraken met je warme vingertoppen maar o wee als je dit deed. Je vingers plakten aan het ijsbloemendecor en meteen voelde je de striemende koude door je lichaam trekken. In de kille kelder lagen op hopen stro de aardappelen netjes onder gestopt en langs de aardappelen stonden op houten rekken, de inmaakpotten met confituur van aardbeien, bosbessen- tot kersengelei.

In de school hadden de nonnekes een grote zilveren kachel geplaatst. Je rook het hout en de kolen al van op de speelplaats. Soms mochten we onze natte wanten rondom de ijzeren bescherming leggen, soms ook niet. Vergeleken met vroeger zijn de winters terug op het oude niveau aan het komen alleen zijn de huizen nu luxepaarden geworden bij velen. Zelfs de vogeltjes hebben hun eigen huisje om in te overwinteren. Kolen zijn vervangen door gas en mazout zolang deze bronnen nog duren. En toch zijn er nog vele mensen in deze barre dure tijden die door omstandigheden nog op de straat de koude nacht moeten doorbrengen. In vergelijking met vroeger is dit nu een fenomeen geworden waar men niet langs kan en mag kijken. Vroeger mochten ze nog in de schuren bij de boeren slapen, nu mag iedere dakloze naar een opvangcentra. Hopelijk komen niet meer mensen op straat te zitten binnenkort, door het sluiten van de fabrieken. Anders zijn de hooizolders van de boeren meer dan welkom.

[ED.]

Laat ons realistisch zijn: Gelet op de dreigingen die niet verminderen, kan men zich niet meer permitteren om de Para's terug in hun kot te steken. Integendeel! Hun inzet zal zich nog uitbreiden. Wie vóór een paar jaar zou gezegd hebben, dat ons leger de politie zou moeten vervangen (zo niet beschermen), die vloog gegarandeerd voor een tijdje in een gespecialisseerde instelling. Europa wordt mogelijk het nieuwe Dublin. Het zit er dik in,dat wij daar zullen moeten mee leren leven. Voor de jonge gasten-en vrouwen met ballen- is er goed nieuws. De werkloosheid zal dalen. Het leger wenkt.

Het Champetterschap en de dienstplicht worden terug ingevoerd. De grenzen worden weer bewaakt en men kan terug boter smokkelen. Bij gebrek aan olie is er geen plastiek. Een pakske friet met pickles wordt dus weer ingepakt in hetzelfde papier, waar we terug onze kont zullen mee afkuisen. De kinderen zullen weer op wereldreis kunnen gaan naar de Kemmelberg en terug Boe! mogen roepen naar een aap in de zoo van Antwerpen en straffeloos op de nek mogen zitten van een kameel en andere zandlopers.

België wordt weer één en ondeelbaar met één regering. De overtollige politici van heden worden,na hun veroordeling wegens landverraad, verbannen naar hun geliefde zandbakwoestijnen. De Walen en de Vlamingen vormen één front ter verdediging van Flip zijn land. Maar Vlamingen zullen nu het hoogste woord voeren.

Het ziet er goed uit. Wij gaan terug naar de goede oude tijd waar we arm maar proper waren. De tijd waar we nog ons gedacht mochten zeggen en we nog Boela,Boela, mochten roepen tegen de zwarte Pieten. Terug naar de tijd,waar wij allemaal onze kop moesten (mochten) houden als de grote mensen spraken. De tijd, waar de burgemeester nog zonder een half leger achter zijn gat, tussen zijn koeien of zijn bierbakken kon lopen en waar "de burgemeester" nog geen "scheld"woord was.

Allez, om het op zijn Maria Tell's te zeggen: "De tijd van toen" Och ja, voor wie haar niet mocht gekend hebben. Maria Tell was een veel te jong gestorven Vlaamse operettezangeres. Een showbeest. In die tijd ,wat jaren geleden, was zij een goede vriendin van mij. Terwijl ik eraan denk. Doe ze ginder boven de groeten Maria. Den dezen gaat daar niet binnen mogen wegens té braaf geweest. Maar niet getreurd. In de hel staat een Wurlitzer. Ik zal F101 of zoiets wel eens indrukken.



De tijd van toen. Neen. Niet alle dingen moeten terugkomen. Maar respect en houden van.....Dat gaan ze in de toekomst nog mankeren.... Vrede ook!

[kwezelein]

Stel je voor dat je in een wintergebied staat en rondom zie je een mooie witblauwe hemel onder de zon schitteren. Een laagje sneeuw bedekt met zijn satijnen glans de indrukwekkende bergtoppen die de stille dalen en bevroren meren beschermen tegen de gure wind. ’s Avonds zijn de steden sfeervol verlicht en vol flair geniet je van de romantiek en het leven rondom je. De openhaard die naar vers dennenhout ruikt trekt je aandacht en je wil er pal voor gaan zitten met een glaasje wijn of een kruidenthee,dat je op de vroege avond slaperig maakt.
Lang vervlogen tijden die wintersporten voor ons. Kies je voor de fiets, ben je bang om iets te breken op die latten die zo smal lijken dat je schoen er vanaf schuift.
Grappig is dat we terug denken aan die dagen dat we uitschuivers maakten, ons door de sneeuw rolden, ons gewoon kind voelden. We dachten niet aan ouder worden maar als je kind bent, wil je graag ouder zijn.
Iedereen wilde vlug volwassen zijn en elkeen verlangde om maar zo vlug mogelijk die middelbare school achter zich te laten. Op weg naar het grote leven, een eigen inkomst, een gezin.
Als je dan alles hebt verwezenlijkt, wil je terug even op de schoolbanken zitten. Zonder te morren je huistaken doen, luisteren op de eerste rij naar die saaie Franse les, dromen over later. Was het dan veel simpeler vroeger?
Over straat lopen zonder hinder van gemaskerde mensen in alle geval wel. Alleen met carnaval zag je gemaskerde mensen in je buurt maar die vielen geen mensen lastig.
Probeer maar eens rustig naast een zandbak te zitten tegenwoordig. Argwanend gluur je dan even om je heen of de kust nog altijd veilig is, of plots niemand uit de struiken komt gevlogen om je te overvallen of nog erger, om je de keel door te snijden. Vroeger kon je in het slechtste geval alleen een sneeuwbal tegen je hoofd krijgen. Zelfs dat deed pijn want het hoofd is toch het zwakste wat je hebt.
Herinner je de ruzie met je beste vriend of vriendin. Je vocht rollend op de grond je gelijk uit maar de dag erna ging je weer arm in arm naar de school zeggend dat het niet zo erg was en dat je zelfs je niet meer kon herinneren waar het eigenlijk allemaal over ging.
Jong en klein blijven ging niet, het leven gaat verder en hoe dikwijls dat je ook zou willen dat je never grow up zou wensen, Peter Pan en sprookjes bestaan niet in het echt.

Waar is de tijd van toen gebleven dat ons moeder vroeg aan onze vrienden of ze honger hadden en wilden aanschuiven aan tafel. Een mondje minder of meer te voeden deed er niet toe. Nu kijkt je bedrukt als er iemand aanbelt om te vragen of je zoon thuis is! Die haarsnit lijk je maar niks en onmiddellijk flitsen rare gedachten door je heen. Hopelijk zit die rare snuiter of is het een meisje (sic?) niet aan de stuf! Bang afwachtend of het echte vriendschap is of komt daar zo eentje aan je deur rekruteren voor Syrië?
Hopelijk kunnen de kinderen en de kleinkinderen ook zo nagenieten van hun tienerjaren zoals wij nu doen.

Alleen was het toen soms lastig als kind dat je moest luisteren naar je ouders, dat je niet genoeg vrijheid had, de huisregeltjes waren te streng in je ogen. Nu zou je nog eens willen dat je die zelfde huisregeltjes nog eens kreeg toegepast door je ouders maar helaas voor velen, ouders worden ook oud en sterven. Ze laten je verweest achter in de hoop dat die strenge huisregels van hen indertijd je geholpen hebben om nu zelf ze in de praktijk om te zetten.
Bedankt ouders zeggen velen nu, maar het is wél gemakkelijk om niet meer te vragen aan moeder of je nog naar de film mag gaan en er staat ook geen uur op slapen gaan of opstaan.

Onze kleinkinderen zullen er wel bij varen ooit! Over simpele tijden gesproken maar het is heerlijk om er terug aan te denken en soms zou je nog wensen dat je nog eens een klets rond je oren zou krijgen van je ouders.

[kwezelein]

Dat we in een multimediatijdperk leven weten we allemaal al ondertussen. Anno 2015 kan niemand zich nog indenken hoe het leven zou zijn zonder facebook, tweeten en tegenwoordig instagrammen om met een mooi nieuw woord op de proppen te komen. Of er altijd een strategie achter zit om deze dingen te gebruiken naar de buitenwereld toe zal alleen de persoon weten die aan de knoppen zit om alles te versturen naar honderden vrienden.
Je woorden zijn nog niet koud aan tafel of plots roep er iemand: “Het staat al op het internet!” Waren wij ooit opgegroeid met i-Pods en –Pads zouden we ook het maximale eruit halen. Het is gewoon ondenkbaar en onmisbaar geworden voor jongeren en ouderen leren zich stilaan de kneepjes van het vak. Faster, harder, stronger, het lijkt kinderspel of zit er nog een addertje onder het gras? Mediaraven zitten er overal. Maar het leven ging er wél een stuk op vooruit. Gemakkelijker is het nu wanneer je in de velden plat valt met je fiets. Even met de GSM naar iemand bellen. De Apestaartjaren liggen al ver achter ons. We leggen onszelf nu in de watten.

Thuis had vader nog een auto zonder gordel, nu heeft de moderne auto een verklikker op het dashboard als iemand de gordel achteraan niet ingeklikt heeft. Zolang de gordel niet vastzit, blijft het icoontje flikkeren en een airbag, daar had nog niemand van gehoord.
Een GPS ingebouwd met een achteruitcamera erbij, een droom van iedereen ooit, nu werkelijkheid geworden. Zou er nog iemand een gewoon wegenkaart kunnen lezen?

Werd er een kind geboren, verfde vader met handige strepen een nieuwe kleur op het bedje en dat die verf waarschijnlijk vol cadmium of lood zat, wist men niet.
Nu springt men vlug in de auto en binnen de vijf minuten staat men in de Ikea te likkebaarden aan de prinsessenbedden.
Ook dachten we toen dat alles zomaar drinkbaar was. We waren niet vies om onder de pomp met de handen het water op te vangen en zo uit het vuistje te drinken. Voor hetzelfde geld dronken we de fles javel leeg die open en bloot ergens stond. Sleutels op een medicijnkastje, waren die er al?
Laden in de keukenkasten gaan open en dicht met één enkele vingerduw, makkelijk toch? Indertijd bleef je vinger nog al eens plakken aan een deur of je vergat dat er een kind achter je stond die de deur toegooide. Amai die vingers van ons!
Een helm op een fiets was ondenkbaar, nu ben je blij met zulk lelijk potding op je hoofd. Het bezorgt je minder kopzorgen bij een val.

Mijn broer toverde met wat reuze planken die hij netjes op de wielen van een oude kinderwagen legde ( toen bestond recycleren al!) een skateboard of een groepszeepkist tevoorschijn. Bergop moesten we hem terug omhoog duwen maar bergaf zonder remmen liep hij prima.
Broerlief had een dik touw aan de voorwielen vastgemaakt die als stuur diende maar sturen deed de kapitein blijkbaar niet goed. We tuimelden allemaal pardoes de netels in.
Toen konden we die pothelm goed gebruikt hebben.
We ravotten op straat, velden, bos en hei, niemand klaagde ons aan als er iemand zijn botten brak bij een stoere valpartij. Een tand missen deed men pas de dag erna als de korstjes van de boterhammen plots heel hard leken en pijn in de mond deden. Spelen buiten was toen nog een feest zonder GSM, ouders riepen ons terug, waren ongerust waar we bleven, maar ieder genoot van het moment.
Jongens die een blauw oog opliepen bij een vechtpartij waren zelf er schuld aan. Zo werden ze groot en sterk zeiden de ouders.
Na een flinke huilpartij en een slok cola bij een dikke boterham met zelfgemaakte confituur, was iedereen terug vriend. Dik worden van die suikers? Bijlange niet! Te voet naar school liepen we die suikers en overtollige kilo’s terug af.

Nu word je ontvriend zonder reden, zonder commentaar. Wat niet ziet wat niet deert!

[kwezelein]

Vrienden en vriendinnen moet je verdienen.
De wereld van de Nintendo, Playstation en chatrooms bestond vroeger niet. We schreven een kaartje of een lange brief naar elkander. We vroegen eerst in de lagere school of hoger onderwijs de adressen van elkaar en schreven rond de Nieuwjaarsperiode elkander een Nieuwjaarskaart. Dagen liepen we naar de brievenbus om te zien of er een tegenprestatie lag en kwam dan een kaartje op je naam binnen, waren we de gelukkigste mensen.
SMSjes doorsturen zit in de lift momenteel. Ach de moderne tijden, wie lijdt er onder?
Als we wilden gaan spelen bij onze klasgenoten gingen we op godsgeraak een bezoek brengen en belden gewoon aan of riepen op de persoon. Telefoon was alleen bij de gegoede burgerij, trouwens we konden er niet aan. Hij stond té hoog verstopt zodat kleintjes er niet aan konden om zever te verkopen.
Ik hoor mijn moeder nog vragen na een bezoekje aan hele lieve mensen in de straat:” Ben je nu alweer bij de buren geweest?” Is je huiswerk al gereed en ben je zeker dat je je godsdienstvragen en antwoorden van buiten kent?”
Ja, iedereen wilde van zijn kinderen kerkpilaren maken maar niet iedereen voelde zich geroepen om non of priester te worden.
Bij de buren vonden we het soms gezelliger. Ze kaarten met ons en ongegeneerd mochten we meehelpen in de koeienstal. Stinken dat we deden als we weer thuis kwamen. De geboorte van een kalf meemaken als je klein bent, is iets als een mirakel beleven, nieuw leven!
Wanneer oudere mensen hulpbehoeftig werden stuurde ons moeder ons er naar toe om te vragen of we iets konden doen en vooral vragen zei ze als je naar de winkel moet gaan. En zeker niks aannemen ervoor, we doen dit omdat we vinden dat we dit moeten doen voor elkander.
Nu bestellen ze on-line hun boodschappen.

Tijdens mijn jeugdjaren zat ik meer op de fiets dan in welk ander vervoermiddel. Kilometers haspelde ik af samen met de dorpsgenoten die ook buiten het dorp naar school gingen. Onderweg langs het kanaal maakten we er een wedstrijdje van, om ter snelst bij de volgende brug.
Weinig platte banden waren er toen, misschien was het materiaal beter dan nu? Een fietspomp aan de fiets is nog altijd een must maar is nu tevens een goed middel als matrak. Tegenwoordig moet je gewapend door de velden fietsen.
Derailleurs waren een luxe product, er bestond alleen een vaste pion. Geen versnellingen en zeker geen automatische. Teveel knopjes aan je stuur is trouwens toch niks. Het leid je af.
Ooit waren fietsers nog hoffelijk tegen elkander, ze groetten elkaar bij een kruising. Nu moet je oppassen of iemand roept: “ Helaba, ik had hier wél voorrang! Als je niet kan fietsen moet je van de weg blijven!”
Vandaag of morgen moet iedere persoon die zich gaat verplaatsen met de fiets een rijbewijs kunnen voorleggen.

In onze huidige maatschappij is het al zo ver gekomen dat de mensen zelfs voor ieder lawaai wat ze horen naar de politie bellen omdat ze zich eraan storen.
Niet te veel bellen op de fiets, dat vinden ze niks, te weinig bellen vinden ze ook niks. Té veel hanengekraai is enerverend, worden ze boos om en té vroeg uit bed gekraaid. Koeien mogen niet loeien, kunnen de kinderen niet meer dutten. Paarden horen in verre weiden te staan, het gehinnik wordt als alarmerend gevonden, té stresserend allemaal om dierengeluiden te horen.

Je zou voor minder depressief worden en jezelf afvragen of je iemand een lap rond zijn oren zou verkopen.

[kwezelein]

Herinner je de St-Maartensvuren die we ieder jaar trouw meebeleefden op iedere hoek van de straat. Waar het nu vol gebouwd is met driehoogappartementen stonden we een paar decennia eerder te fakkelen. De omliggende boeren brachten veel balen stro zodat het vuur opflakkeren kon en de gensters tot aan de daken vlogen. Bieten werden uitgehold met een bot mes en broer of vader maakte er een lelijk gezicht van. Aan een koord droegen we dan die creaties die ze nu Halloweenbieten noemen en de jongens waren niet vies om oude voetballen in het vuur te gooien. Het vloeibare rubber droop van de stokken en opgepast met je benen of het brandde een gat doorheen je vel. Alle buren deden mee en sprokkelden snoeihout dat van de bomen was gevallen, opgeruimd staat netjes was de leuze en het gaf uren warmte om je heen.

Tollen door het koren, probeer dat maar eens je kinderen te laten doen?! De boer komt meteen achter je aan met een riek. Diezelfde mensen die toen meededen in de velden om de bieten te rooien voor St-Maarten en niks gaven om een koeienvlaai, diezelfde mensen mekkeren nu dat de velden vol smurrie liggen. De boeren moeten met een tank water achter hun volle mestkar aan om de straten te spoelen, hoor je nu zeggen.
Als er geen sneeuw lag op de straten stelden de jongens een voetbalploeg samen. De meisjes stelden ze dan op in de goal, zo konden ze beter winnen. We werden getest op kennis en voetbalritme, balgevoel en wie niet voldeed mocht niet meedoen, simpel toch?!
Van kleinsbeen af leerde je teleurstellingen incasseren, je leerde er mee leven.

Wie met het eindrapport niet goed scoorde moest blijven zitten, niemand maalde daarom, het hoorde erbij. Nu wordt, misschien goddank, ieder kind begeleid en geplaatst in de daartoe behorende school. Ouderavonden laveerden zelden tot ruzie of handgemeen, ga nu maar eens naar een ouderdag. De klastitularis laat het uitschijnen alsof ieder ouder nu verkeerd bezig is. Maar dat ze zelf broekenschijters zijn geworden en niks durven ondernemen tegen molesterende jongeren laten ze in het midden.
Ooit al gehoord dat ze vroeger in die kleine dorpsklassen iemand met de politie uitgehaald hadden omdat die de jongeren probeerden drugs te verkopen? Nu dagelijkse kost in bepaalde scholen.

Misschien waren we een goed voorbeeld voor de jeugd van tegenwoordig, zelf alles uitvechten en niet komen klagen als je een mep teveel gekregen hebt.
Iedereen moest zelf zijn verantwoordelijkheid nemen. Nam je de beslissing om te slapen ofte spijbelen overal, ging je de diepe mijn in, deed je hartstikke goed je best op school, kon het zijn dat je hogerop geraakte. Maar het verschil was niet te zien bij mensen thuis. Iedereen zat aan een volle tafel te eten.
Wees blij met hetgeen je hebt allemaal, de generatie waar iemand toebehoort kan zijn wijsheid doorgeven aan de jeugd want wij zijn immers de jeugd van vroeger! We laten onze kleinkinderen als die er zijn niet in de steek. We praten over vroeger als ze dit tenminste willen horen maar ooit zullen ze luisteren naar ons als we zilveren haren en diepe rimpels in ons gelaat hebben, als we in een rusthuis zitten te wachten op onze laatste route. Wanneer we dan door God geroepen worden en ons hierboven heel ver in de blauwe lucht bevinden, denk dan eens aan ons, aan de dagen dat we zulke sjarels waren.

Ooit vragen dan de kleinkinderen of achterkleinkinderen aan ons: “Oma of opa, wie zijn die twee lieve mensen op die foto naast je bed? En wat doet dat oud mormel van een fiets daar?!
En wat staat er op die beker te lezen die zo zorgvuldig op het kastje staat met ‘kampioen in het jaar des Heren’ op. Toe vertel er eens over en zouden wij dit ook kunnen want we hebben toch dezelfde genen?!

Prachtig denken we dan, de jeugd heeft nog een toekomst. Zeg nu zelf, wie zou er niet hierbij een traantje wegpinken.

[zandmannetje]

Een sollicitatiegesprek is niet meer zoals het vroeger was, zoals in dezekenstijd toen ikzelf me ging aanbieden bij GM. om general foreman te worden. ( dat ging tenslotte niet door, waardoor het al enigszins begrijpelijk word dat ze tenslotte op de fles zijn gegaan)

Maar dit is de vraag die recentelijk gesteld werd door een groot bedrijf aan zijn sollicitanten, met de verwachting die inventief te beantwoorden.

Je komt met uw tweezitter sportwagen voorbij een bushalte gereden.
Daar staan drie personen te wachten.

-Uw beste vriend, aan wie je nog maar kort geleden uw leven te danken hebt.
-Een oud dametje, dat net een hartaanval heeft gekregen. Als ze niet binnen de twintig minuten in het ziekenhuis is, sterft ze.
-De vrouw van uw dromen.

Wie ga je meenemen?
De sollicitant die aangenomen werd, antwoordde als volgt:
Ik geef mijn autosleutel aan mijn beste vriend, dan kan hij het dametje naar het ziekenhuis vervoeren, en ik kan tijd doorbrengen met de vrouw van mijn dromen.

Terwijl ik nog zat te prakizeren: dat vrouwtje zal sowieso sterven binnen afzienbare tijd, en nog zat te twijfelen tussen de andere twee...

[zandmannetje]

Om nog even terug te komen op voorgaande topic:
het is gek hoe sommige gebeurtenissen in het geheugen vastgeankerd zitten, terwijl andere - soms veel belangrijker- met de jaren vervagen...
Het sollicitatiegesprek bij General Motors is één van die eerste reeks.
Met het opdoeken van Ford Motor Cy. en de daarbijhorende overgang naar Ford Tractor te Antwerpen, werd ondergetekende, als hebbende ervaring met draaibanken, bij de allereersten opgeroepen om opnieuw te komen werken.
De afdelingsbazen, betiteld als foremen, waren er nog niet, die waren al wel aangenomen maar kwamen pas later.
Ik stond dus zelf in voor het reilen en zeilen van de afdeling.
Kon ik dus zelf geen foreman worden en mijn loon daarmee stevig opkrikken?
Neen, niet bij Ford.
Bij G.M. stond plant 2 in de steigers om op te starten, en werd personeel aangenomen.
Dus...
Het interview verliep naar wens, daar ben ik de details wel van vergeten, totdat plots zonder enige overgang het gesprek verderging in de taal van Shakespear. Op dat moment wist ik al welke afdeling ik onder mijn hoede zou krijgen!
De looneisen waren aangenomen en alles was in de sacoche.
‘Why do you think that people are gonna take orders from you”
Ik had slecht enkele seconden nodig “Easy, I represent the direction, they’ll have to take my orders or they can leave.
And otherwise, I’ll kick them in the ass so hard that they’ll feel it untill dying day. I played soccer in my youth years, so I can kick very hard you know!”
Zo ongeveer verliep het gesprek, misschien een heel klein beetje aangedikt..
Wat is nu de clou van dit verhaal?
G.M. deed een aanvraag bij Ford of die overgang voor hen OK was. Niet dus, “het mocht geen duivenkot worden” volgens de directeur personeelszaken bij Ford. De naam van die directeur was Van Winkel, en die was zelf twee maanden daarvoor overgekomen van G.M.!.

Voor de enkeling die van Engels de ballen snapt, een goede tip.
Geef in de Google zoekbalk in ‘Google translate’
Selecteer en kopieer de Engelse tekst hierboven (je weet uiteraard wel hoe dat moet) en plak hem in het linkse vak.
Selecteer als taal in het linkse vak Engels, in het rechtse vak Nederlands, en klik op VERTAAL.

[ED.]

Pfff! Dan hebben die ons Kwezelijn nog niet bezig gezien!

http://nl.metrotime.be/2015/03/22/must- ... n-fietsen/

[kwezelein]

Pfff! Dan hebben die ons Kwezelijn nog niet bezig gezien!

http://nl.metrotime.be/2015/03/22/must- ... n-fietsen/

Trappen afgereden heb ik nog niet zoveel maar dwars door de weiden achter Frankfurt heb ik wél al meegedaan Ed. In het begin lijkt dit wel leuk maar na een half uurke besef je pas waar je mee bezig zijt. Angstwekkend en duizelig naar beneden.
En maar hopen dat er geen koeien in de weg lopen!

[telloorlekker]

En maar hopen dat er geen koeien in de weg lopen!

Zo bang ben je toch niet aangelegd wél ? De koeien liggen wellicht al heel lang in de sloot; onnuttig ze eruit te halen...

[zandmannetje]

Het is ver gekomen in ons Belgiekske met alle regeltjes die de bewindslieden uit hun mouw schudden. Uit hun mouw of uit de lege bovenkamer.
In Gent mag het woord allochtoon niet meer gebruikt worden, ook het woord neger is verboden, zigeuner mag ook al niet meer?
Waar gaat het naartoe zeg, hoe moeten wij dan wel deze medemensen betitelen?
Hier graag enkele suggesties van het seniorenkorps gevraagd!
Ipv. allochtoon misschien ‘Vreemde Man’ al brengt dit herinneringen op aan de betreurde Ann Christy, al gaat het zeker niet op voor het vervolg ‘Man van mijn dromen’
Ipv. neger dan ‘Zwarte man’ of misschien ‘Roetmop’, of is dat ook verboden?
Negerkindjes misschien ‘Moorkopjes’ ?
Een zigeuner die wel ‘Roma’ genoemd mag worden is een 'Vingervlugge man', al weet ik daar nog een veel toepasselijker naam voor.
Maar ik verklap die niet, of ik word waarschijnlijk als racist gebrandmerkt...