Allen met vakantie???

[Tillie]

Het is moeilijk.

[Gast]

We herinneren ons nog de beelden die ons netvlies binnen kwamen getuimeld. Beelden van natuurpracht die ons even deden naar adem snakken. Wie dacht dat koning winter in het land was had het bij het rechte eind, althans voor een tijdje. ’s Morgens roeg als ik een boswandeling deed met mijn hond kon ik er moeilijk langs kijken. Voorgeschotelde heerlijke beelden, je kon ze niet beter verzinnen of op een schilderij weergeven. De natuur hier in het bos met haar milde grillen. Wat gisteren prachtig was, leek vandaag mysterieus, gewoon het einde. Rondom mij liep ik recht in de armen van een sprookje, een sprookje van de sneeuwkoningin die haar koude vingers uitspreidde over het bos. Je zag de aangedikte rijm op takken en struiken hangen. De natuur was hier op haar mooist in haar hemels rijmen kleedje. Archi-mooie rijmdraden die hingen te slingeren en uit het niets kwamen aanwaaien.
Druppels die neerdwarrelden als ontdooide sneeuw, gewoon beeldig! Ik stapte verder door het grasveld dat er verlaten bij lag. Alleen de schapen met hun dikke winterjas keken me na. Af en toe hoorde je in de verte een verloren vogel roepen op voedsel. En de blauwe reiger deed zijn uiterste best om onder dat korstje ijs nog een vis te vinden die het lef had om aan de oppervlakte naar adem te snakken. Boven mij toverde een waterzonneke door de wolkenloze azuurblauwe hemel een warm gevoel in mij. Ik genoot van ieder moment waarin ik op dit ogenblik in een sprookjesalbum mocht meespelen. De zalige warmte die deed niet alleen je hart verwarmen maar ook liet ze je even genieten van de neervallende rijm die blonk over de veldwegen. Een echte fee die toverde met haar staf en veld en straat omtoverde tot een nieuwjaarsprentkaart. Een uniek gezicht, feeëriek. Je zag de romantiek hier naar beneden druppen. Hier en daar stond er een versierde kerststal met levensgrote beelden tussen die panorama-zichten. Mijn hond begreep het niet waarom ik even een diepe zucht liet ontsnappen. Nu kon ik me wel goed voorstellen waarom hier de fotografen zich hier verdrongen om nog dit laatste snoepje mee te nemen naar hun verzamelmap.
Het is voorbij, weggeblazen door de rukwinden een paar dagen later. ’s Nachts hoorde ik de bomen zingen, zo lelijk deed het aan de zoom van het bos. De stormwind blies hier en daar wat berken om die de doorgang versperden om het wandelpad te gebruiken. Ook blies hij de langste nacht naar het verleden. De kerstdagen kondigden zich immers aan met hun hoop op vrede en vooral het vele eten. En niet te vergeten… het ziek-zijn dat ik inmiddels terug onder de knie heb. Het schijnt dat ik één van de eerste was om de dokter op een hoogdag aan het bed eer aan te doen. Maar ook dit is verleden tijd, ik ben er weer bovenop geraakt. Mijn koersfiets staat nog altijd onder het laken. De MTB roept als een lokkende vogel naar me.
Hij kondigt zich aan en verveelt zich. Samen gingen we dit jaar voor het eerst op weg, samen beleefden we de allereerste perikelen in de modder. De donkere dagen zijn voorbij, we kunnen er weeral tegenaan gaan. Achter een maand begint het fietsseizoen en ook daar wil ik terug aan de start staan. De vele supporters die mij een hart onder de riem komen steken krijgen van mij een minnend hart. In de hoop dat ze zonneschijn in hun hart meebrengen, is iedereen welkom.
Het fietsprogramma is al uitgestippeld voor een heel jaar en hopelijk kan ik me er aan houden en niet te veel afwijken. Er zijn ook startplaatsen bij die ik nog niet genomen heb maar die ik dit jaar graag wil doen zoals Duffel en Asse enz..
Maar nu.. nu is het trainingstijd geblazen, hup met de wielen zou ik zeggen, hup met de tupes in de hoop dat ze niet teveel knallen onderweg.

[Gast]

Deze week zijn de Olympische spelen weer bezig. Mooie herinneringen die bij ons opkomen bij het zien van sommige onderdelen. Als jonge vrouw word je zwanger, je wordt moeder van de ene op de andere dag. Wanneer de navelstreng wordt doorgeknipt begint het jonge leven van je kind dat je zo lang in je buik gedragen hebt. Het kind wil zelfstandig zijn al vanaf het eerste moment en ieder ouder wil dat dit kind goed terecht komt. Het schenkt je zijn eerste glimlach, het vertedert je met de eerste woorden die meer op papa dan mama lijken. Je leert het kind lopen, beschermt het wanneer het tuimelt tegen de grond, kortom je bent vanaf de eerste blik dat je elkaar aankijkt, bekommert en bezorgt. De tijd gaat vooruit, hij staat niet stil. Na de babytijd waarbij je haren soms ten bergen rezen komt de kleutertijd. Het kind gaat naar school. Je staat het af aan iemand anders en met argusogen bekijk je de juf van het klasje. Ze wordt op de rooster gelegd en elke vraag die je haar stelt moet ze onmiddellijk correct beantwoorden, anders trek je haar in twijfel. Terwijl de kinderen naar school gaan door de dag, hebben ze meestal een paar hobby’s in de avonduren. Het kleuterturnen wordt ingeruild voor de zwemschool, de piano doet haar intrede in de living en de verfborstels sieren de vensterbanken. In de gymles werden ze met lenigheidoefeningen ingehaald, in de zwemles moesten ze proberen het hoofd boven water te houden. Terwijl de ene de noten van Blowin in the wind onder de knie begon te krijgen, smeerde de ander de verfstrepen gretig over het behangpapier dat hij mocht gebruiken. Af en toe volgde eens een zwemwedstrijdje. Plots merkte je dat er talent in zat in de kinderen. Jong begonnen is half gewonnen denk je dan en je vraagt een vergunning aan. Dit houdt in dat iedereen die meedeed aan een wedstrijd, gebonden was aan de reglementen van de Vlaamse zwembond. Op zeker ogenblik merk je dat ze vooruitgang boeken. Je stimuleert ze om verder te doen. De trainingen werden opgedreven, de resultaten werden verbeterd. Alle zwembaden van België kenden we bijna van buiten. Ieder hoekje kwam bekent voor en iemand herkende op zeker ogenblik op tv de douches van een bepaald zwembad. Eerst kwamen de clubkampioenschappen eraan, daarna volgden de Limburgse kampioenschappen. Op tijd en stond won iedere club hun medailles en de besten stootten door naar de Vlaamse en zelfs naar de Belgische kampioenschappen. Criteria werden schering en inslag voor de besten en de concurrentie begon groot te worden. Maar de droom van iedere zwemmer is toch naar de Olympische Spelen te mogen doorstoten. Sommigen Belgen hadden daar meer geluk in, de rest moest tevreden zijn met het niveau in eigen land. Als 16-jarige aan de jeugdselecties mogen deelnemen in Gent waar Prins Filip de eer kreeg om erbij te zijn als de prijzen werden uitgereikt, is een hele prestatie voor zo’n jeugd. Erbij mogen zijn bij het BOIC, een droom voor een tiener. Niet dat hij mocht deelnemen in Nederland bij de volgende selectie maar gewoon deelnemen was toen belangrijker dan winnen. Zijn concurrent is het beter vergaan. Terwijl onze zoon zich toelegde op de waterpolo, ging die ander zich toespitsen op Europees niveau. Morgen treedt hij aan in de 1500 m crawl en de hele zwemwereld duimt voor hem. We wensen het hem van harte dat hij in de finale zou geraken, we crossen onze vingers bij het zien van de spannendste race in het jonge leven van Tom. Al zijn voorgangers die ooit eerder zijn mogen aantreden in Atlanta en elders hopen dat België weer in de edelmetalen zal vallen. Zou hij ons landje kunnen verdedigen en het begeerde metaal mee naar huis brengen? Samen zullen we voor het beeld geschilderd zitten en samen zullen we supporteren voor hem die onze driekleur verdedigd in het Olympisch dorp van Peking. En onze zoon, die inmiddels volwassen is geworden zei plots tegen me: “mam ik ga trouwen, schrijf je de datum even op de kalender? Even verlangde ik dat hij terug klein was en dat ik hem leerde lopen, zwemmen en piano hoorde spelen. Maar de tijd staat niet stil, ze gebruiken hem wel.

[telloorlekker]

En wat na die behaalde zegens, wat na die sport, wat bij latere ouderdom ? Een zaakje beginnen in die sport waarin men uitblinker was, want in schooltijd was geen tijd om de hersens te trainen. Hoevelen zijn al voorgegaan waarin dat koppeke werd verwaarloosd tijdens hunne fisieke hoogstandjes ?
Op latere leeftijd, als men niet meer meetelt in de competitie komen de frustraties in ijltempo aanrennen, terwijl oma of opa zich wentelen in de nostalgie van zoon- of dochterlief.
Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg. Gek genoeg delen supporters mijn mening niet...

[Gast]

Je kon er niet langs kijken de voorbije weken. Het kwakkelde hier in ons dapper Belgenland er lustig op los. Misschien zit het slechte weer er voor iets tussen dat we maar met twee edelmetalen van Peking terug keerden? Het is hen in de knoken blijven zitten?! Ondertussen ging het leven op eigen bodem verder en moeten we toegeven: helaas aan alles komt een eind, de zomer loopt ten eind. Bijna iedereen die nog werkt is weer vlijtig op de werkvloer, de rest haalt zijn herinneringen boven van voorbije weken. De jeugd van vroeger neemt stilaan haar plaats terug in op de fietswegen en vullen de terrasjes naar hartelust. Voor de grijze massa is de drukte niet nodig, ze hebben er geen nood aan, ze krijgen weer ruimte om zich heen. Terwijl de natuur, die zich inmiddels tooit met de mooiste herfstkleuren, tot rust begint te komen, haspelen wij nog vlug hier en daar wat pittoreske dorpjes af. Kleurrijke groepen fietsende echtparen gezeten op de betere tweewielers komen ons bij bosjes tegen. Meestal zijn ze vooraf gegaan door de wettelijke voorziene seingever en als hekkensluiter iemand in fluojasje met het bekende ronde bordje in de aanslag. Deze mensen die de grondslag legden van onze welvaart genieten van hun welverdiende rust en iedereen gunt het hen.
Als je ’s morgensvroeg om 7 uur al op je fiets zit krijg je lieflijke taferelen voor de ogen. Je merkt duidelijk dat de nevelvrouw haar glanzende voiles spreidt over de wateren. Het voelt wat koud aan maar de romantiek straalt mysterieus door de slierten als de zon verstoppertje speelt met het water. Niet alleen in Schulen kom je mooie plekjes tegen maar in heel Vlaanderen lijkt het me de moeite om eens door te trekken. En getrokken hebben we de laatste weken. We doken in ons verleden, eigenlijk is het niet ons verleden maar dat van onze voorouders dat we wilden ontdekken. Waar kan je beter in het verleden van je (groot)ouders gaan snuisteren als in de Westhoek en omstreken? Het oorlogsverleden komt je zo voor de geest, het komt tot leven bij iedere wieltred die je doet. Opgepast in de drukke centra overal, je krijgt er een haatliefde verhouding met je fiets en het is zeker zo gevaarlijk in Ieper, Diksmuide als in Antwerpen en Lier door het centrum te razen. Overal geven we onze ogen goed de kost en af en toe stappen we eens af om iets te bezichtigen. Niet dat we kapot zijn van sommige steden maar het hoort bij je cultuureten. Historische plekjes zoals Houthulst, Zonnebeke mogen niet ontbreken op je fietsmenu. Heel de Westhoek staat in het teken van WO I, je krijgt de dood mee als gezelschap op je tochten. In Diksmuide mag je de 22 verdiepingen tellende toren bezoeken die niet alleen stoffige uniformen bevat maar je ook laat betrekken in de moorden in Sarajevo. Je krijgt een huivering bij het zien van de soldaten in de loopgraven en de gifgassen komen in je neusgaten naar binnen gedrongen. Je krijgt een levendig beeld van een hartverscheurend kruisend gewond paard en de luizen voel je onder je oksels kruipen. De hel van Diksmuide wordt even heden en je verlangt terug naar verse lucht.
In de buurt ligt het O-L-V-hoekje van Stuivekenskerke. Deze kerktoren was tijdens de oorlog een belangrijke Belgische voorpost. De herdenkingskapel herbergt, met de restanten van de beschoten kerktoren met oriëntatietafel, de gedenkstenen voor diverse Belgische legereenheden en de ongeschonden demarcatiepaal de tekst;”Hier werd de overweldiger tot staan gebracht.” Ze vormen samen een beschermd dorpsgezicht en oorlogslandschap. Nog wat verder kom je in de Dodengang terecht. De bekende Dodengang is een netwerk van meer dan een kilometer Belgische loopgraven en bunkers. Eén van de gevaarlijkste stellingen op amper 50 m van een Duitse bunker. Voortdurend door een sluipschutter belegerd zijn, maak het maar mee. Wat je het meest als moeder treft is het treurende echtpaar in vladslo. Je weet dat je zelf kinderen hebt van ongeveer dezelfde leeftijd als die jonge mannen die gezaaid liggen in de vele kerkhoven. In Oudekapelle kan je een eigenaardige bunker bezoeken. De eenheid die het in 1918 zou hebben gebouwd was Belgisch en aan de zuidwestkant zit echter een merkwaardig detail. De toegang is een spitse hoefijzerboog met Arabische inscripties die luidt: “Er is geen grotere god dan Allah. Als je in Allah gelooft, zal je zegevieren zoals de zege over Tadmoor en Namar. Dit wijst op de tijdelijke aanwezigheid van Arabische soldaten die deel uitmaakten van het Franse leger. Wie honger heeft naar het oorlogsverleden kan een themaroute fietsen die je op basis van knooppunten door fietsvriendelijke wegen brengt van de ene begraafplaats naar de andere.
Mag er nog een verleden zijn voor ons en van ons?!

[Gast]

Wellicht zijn er hier ook mensen die zich herinneren dat ze in Westouter op vakantie zijn geweest met de CM? Wij deden het met de fiets vanuit Houthulst. Het Vlaamse Heuvelland is nog zo’n streek waar je puur natuur tegenkomt. De vele heuvels verrijzen zo maar uit het niets en worden bergen genoemd. Het zijn ook bergen voor degenen die nog maar tot in de Vlaamse Ardennen geraakt zijn maar zeker lager dan de Ardennen in de buurt van La Roche. In Heuvelland liggen er nog veel authentieke dorpjes die met hun dialectnaam bijna onuitspreekbaar zijn en het landschap is nog niet verpest met verkavelingen zoals elders waar ze de lege plekken opvullen met nieuwbouwwoningen die allemaal hetzelfde ogen. Je wordt meteen verliefd op de streek die gedomineerd wordt door 8 dorpjes. Het bekendst voor ons is Kemmel en Westouter, de rest kennen we van op de landkaart of van schoolreis. Ter plekke ze ontdekken is het mooist wat er is voor een fietser of wandelaar. Pure landelijkheid, rust, veel groen adem je in. De Kemmelberg opfietsen, wie droomt er niet van? Ook nog andere heuvels willen we ontdekken zoals de Vidaigneberg, Bane-, Monte-, Zwarte-, Rodeberg. Boven op de heuveltoppen heb je een prachtig zicht op de regio en bij goed weer kan je zelfs vanaf de Zwarteberg tot in Nieuwpoort kijken. Beneden aan de voet van de Rodeberg dagzoomt een dikke kleilaag waaruit diverse bronnen ontspringen en boven treft men droge zandgronden aan waar lork en den de hoofdtoon spelen. Landbouw overheerst er en de vele blauwe koeien sieren de talrijke weiden. Land- en tuinbouw vormen hier de basis van culinaire hoogstandjes. Het wisselt zich voortdurend af. Nog nooit zoveel bloemkolen en spruiten bij elkaar gezien. Eigenlijk heb je ogen te kort als je nog de bezienswaardigheden erbij wil nemen. In de Schomminkelstraat in Westouter kan je het Pools kapelletje vereren, op de Rodeberg, de houten Lijstermolen en het prachtige kasteel De Warande in Kemmel en niet te vergeten het mannetje dat met open mond je aanstaart of aangaapt. Je hebt er het romantische bruggetje in Pont d’amour te Nieuwkerke, de twee kunstgalerijen in Loker. In Dranouter klopt het hele jaar door het blueshart en jazz is er een succesverhaal. Zichtbare sporen van de Eerste Wereldoorlog vind je er genoeg terug in Heuvelland. Immers de scheidingslijn van de Duitse aanvaller en de geallieerde troepen liep er dwars door. Op dit grondgebied vonden ook de bloedige wapenfeiten plaats zoals de mijnenslag van Wijtschate en de slag om de Kemmelberg. Blijvende littekens zijn dan de talrijke bunkers, mijnkraters, militaire begraafplaatsen, oorlogsmonumenten. Plaatsen om stil van te worden vind je er ook ruim voldoende. Dertig Britse militaire kerkhoven in de verschillende deelgemeenten, het Frans Monument en Massagraf op de Kemmelberg, de Pool of Peace in Wijtschate en het graf van de Britse majoor William Redmond in Loker. Aan de voet van de Lettenberg, een bijheuvel van de Kemmelberg, zijn betonnen bunkers vrijgemaakt die tijdens de Eerste Wereldoorlog toegang gaven tot ondergrondse hoofdkwartieren van de Britten. Geen tijd om een lekkere Picon te drinken in de Helleketel zoals ze ons aanraadden te doen bij de start in Houthulst want de afdalingen en beklimmingen volgden zich in een ijltempo op. Jammer dat da abdij van West-Vleteren gesloten was als we langs komen gevlogen. Drink je van dit brouwsel, gegarandeerd dat je met veel plezier terug op je fiets stapt en eens zo snel beneden zijt. Stilaan verlaten we het heldendomein van onze voorvaderen. We laten Julius Caesar de heuvelruggen verder scheiden waar eens de stammen van de Morinen en de Menapiërs heldhaftig tegenover elkander stonden. Passendale en Westrozebeke mogen hun Filips Van Artevelde terug hebben en de Benedictinessenabdij van de Nonnebossen mogen hun heerlijkheden in Geluveld zoeken. Het gifgas van de Duitsers dat ze gebruikten in de Tweede Slag bij Ieper gaat aan ons voorbij en het Memorial Museum van Passendale bezoeken we een andere keer. De aangrijpende verhalen van Tyne Cot Cemetery ruilen we in voor Tanneken Vanhulle en de verschillende merkwaardige gebouwen waaronder het kasteel Keingiaert, de oude banmolen, het St-Lucasinstituut, de brouwerij Bayart maken plaats voor Poelkapelle waar we bijna terug aan ons vertrekpunt aankomen in Houthulst. Genoeg oorlogsoprachelingen voor deze week zou ik zeggen.

[air]

Mooi Kwezel, mooi,
Zowel je verhaal als de streek!
Het is een regio die wij intens bezoeken als "archeologische oorlogstoeristen" en fervente wandelaars. Een verademing na een week "Antwerpen"!
Volgens mij is het de moeite waard om daar nog eens te vertoeven, hangt wel af van de personlijke interesse in de "Groote Oorlog" en ook in de grote rol die de Westhoek had bij de opstand van de Geuzen want daar is het allemaal begonnen.

[Wout]

Kwezel een mooi verhaal over een mooie streek. ik hou ook van dat mooie stukje Vlaanderen. Maar zoveel als jij ken ik er niet van. Ik was er 3 of 4 keer maar telkens overheerst er een gevoel van weemoed en verdriet over zoveel zinneloze gesneuvelden. Toen de Yperiet was verdwenen volgde nog een verwoestende griepepedimie. Je verhaal sla ik op voor een volgend bezoek.

[air]

Je kan ook alleen naar de Westhoek gaan om de "heuvels", écht de moeite waard en tot in Frans Vlaanderen.

[telloorlekker]

De heuveltjes van Erika ?

[air]

In één van de vele cafeetjes zal er wel een cafébazin zijn met de naam "Erika". (denk ik toch, misschien eerder een Wendy of Jeaninne maar kom en die heuveltjes...tja de zwaartekracht, he!)

[Gast]

Er zijn breakers en rappers, disco’s en softies, krakers en joggers, punks en hippies, rasta’s en nog een handvol andere types die niet eens allemaal een naam hebben. De jeugdcultuur die sinds James Dean een volwaardig bestaan leidt, is niet meer onder een noemer terug te brengen. De jeugd bestaat niet. En dat is de eerste moeilijkheid voor al de goedbedoelende volwassenen die alle tekenen vertonen van paniek en teleurstelling omdat zij niet meer goed weten wat de jeugd bezielt. Tieners hebben vele verschijningsvormen aangenomen, met ieder een eigen stijl en dat maakt het er voor de volwassenen niet eenvoudiger op. Het enige wat alle jongeren met elkaar toen en nu gemeen hebben is dat ze vele dingen voor het eerst doen. Naar de universiteit, de fabriek of wellicht nog naar het leger? Meerderjarig worden, geld verdienen, bier drinken, alle films zien, alleen gaan wonen. Wij schrijven dus zo een beetje onze eigen geschiedenis en dat doen we elk op onze eigen manier. We herkennen ons in onze (klein)kinderen en horen ze dezelfde dingen zeggen die wij vroeger deden. De wekker die afliep en volgens ons altijd te vroeg, kreeg een dreun van jewelste zodat hij een tijdje zoet onder het bed lag. Je zoekt op een herfstdag naar je wiskundeboek en vindt je fysicaschrift in een andere schuif terug. Uitgerekend onder je hoofdkussen lag dan weer de vervoeging van Frans en onder de sprei logeerde je biologie-atoomschrift. Een verhandeling van een saai boek die je in opdracht van je prof moest maken stelde je een dagje uit en ondernam eerst een poging om te joggen. Om te douchen nam je geen tijd, je besprenkelde je neus en je ogen even, keek met je mooiste colgateglimlach in de spiegel en holde naar de bus. Waar had je nu toch die rode trui weer gelegd? Nergens te vinden onder je mintkamerjas, zelfs de platenhoezen lagen her en der verspreid. Je jeansbroek was dringend eraan toe om een nieuwe rits te ontvangen, je zat strakjes in je vel. De koffie om wakker te worden in de aula was te heet, je verbrandde je lippen eraan en het fruitsap smaakte naar groene peren. Je ging halfdood bij een examen en je hoopte dat de rector niet je zou beschouwen als een fraai lijk dat plots uit de kast viel. Groen van jaloezie werd je als iemand een oogje wierp op je beste vriendin maar ook dit overleefde je. Vroeger schreef je een spiekbriefje, moffelde het onder tafel verder naar iemand die je hart gestolen had in de hoop dat hij je hart zou vinden. Nu sturen ze berichten vanaf elke hoek en plaats naar iedereen om ter snelst. De slaapkamer die je met je zus deelde beschouwde je als je eigendom maar maakte je druk als je bed nog niet was opgemaakt. Het was je heiligdom je slaapkamer, niemand mocht er komen, zelfs je eigen moeder niet om het bed op te maken. De platendraaier draaide je dul en de balades van de Beatles kende je van buiten. Zakgeld wilde je en uren werd hierover gediscuteerd met je ouders. Een baantje om zondagsgeld te bezitten ging bijna niet, het leren nam je de hele tijd in beslag. Studentenjobs kwamen wat later hun kop opzetten, ze kregen meer vrijheid. Spreekbeurten daar deed je een week over om het op papier te krijgen, nu maken ze gewoon een fotokopie en hupsakee, ze sparen er zowaar tijd mee om te lanterfanten in één of ander cybercafé. Wortelstoemp heeft plaats gemaakt voor de broodjesbar en de I-pod heeft de platendraaier vervangen. Moeders fiets heeft de baan geruimd voor vaders auto om naar de school te trekken. Ze kunnen immers nu hun rijbewijs gezamenlijk in de klas halen. Nog meer jongeren die een eigen auto bezitten en wellicht sneuvelen nog voor ze goed en wel de smaak te pakken hebben van een eigen gezin. Maar op één vlak is er nog niks veranderd: namelijk op het gebied van huistaken. Vroeger riep moeder of ik de platendraaier wilde uitzetten en als de schooltaken al in orde waren. Nu hoorde ik roepen bij onze oudste: zet die prul van een gameboy uit en ga achter je bureau zitten. Maak je vermenigvuldigingen en ruim je kamer op. Slechte punten op je rapport, geen zakgeld in het weekend. En zakgeld is toch eregeld voor jongeren?! “Allé kom jongen, vlug naar je papa gaan en aan tafel mooi mee-eten,” zeg ik nog tegen Joske. “Maar oma toch, je kent er niks van, ik had juist dat level bereikt en dan moet ik gaan eten en schooltaken maken? Dat doe ik morgenvroeg wel als de wekker afloopt!”

[Gast]

In Waals-Brabant vind je nog echte landbouwgemeenten met traditionele Brabantse hoeven. Dit onvervalst stukje platteland oefent een grote aantrekkingskracht uit op veel inwoners van Brussel, die zich hier komen vestigen. Ook nogal wat bedrijven zijn hier neergestreken om de drukte en de verkeersproblemen van de grootstad te vermijden. Maar Waals-Brabant is meer dan een stuk platteland. Louvain-La-Neuve bijvoorbeeld is een verhaal apart. Ooit stond de universiteit van Leuven ook open voor Franstaligen maar in 1968 maakten hevige studentenrevoltes daaraan een einde. Leuven Vlaams was een feit geworden! Wie herinnert zich niet het standbeeld aan het Fochplein dat Fonske werd genoemd? In de ene hand houdt hij een glas vast dat symbool staat voor het vele bier drinken dat de studenten kunnen verzetten en in de andere hand houdt hij een boek stevig vast. Hier symboleert dan weer de wijsheid die de student in zijn hoofd laat lopen.
De Franstaligen beslisten dan maar om een compleet nieuwe universiteitsstad te bouwen in een bietenveld bij Ottignies. Het project slaagde en maakte van Louvain-La-Neuve een echte studentenstad. Echter Waals-Brabant gaat nog ergens prat op, het bezit een rijk verleden aan uitgebreide geschiedenis. Nijvel is een zeer oude stad met een prachtige Romaanse kerk die dateert uit de 11de eeuw. En de abdijruïnes van Villers-La-Ville behoren tot de mooiste van het land. Tijdens de zomer zijn ze niet alleen vaak het decor voor toneelopvoeringen maar ook van concerten, die in dit historische kader meer dan elders tot hun recht komen. Niet te vergeten dat er nog een heel bekend dorpje ligt, namelijk Waterloo. In heel de wereld is dit dorpje bekend als de plaats waar Napoleon in 1815 definitief werd verslagen door een alliantie van Hollandse, Engelse en Pruisische troepen. De leeuw op de heuvel kijkt uitdagend in de richting van Frankrijk om de Fransen af te schrikken. De Walen, waarvan er destijds heel wat aan de zijde van Napoleon vochten, hebben hun verering voor de Franse keizer echter nooit opgegeven. In de musea in en rond Waterloo wordt meer aandacht besteed aan de verliezer van de veldslag dan aan de overwinnaar. En voor nogal wat Franstaligen is de leeuw die naar het zuiden kijkt, het symbool van de verbondenheid van Wallonië met Frankrijk.
Een stripverhaalgeschiedenis vind je in Charleroi. Rijk aan een mijnbouwverleden dat ze het zwarte land noemen. Steenkool is vergane glorie maar des te meer heerst er de glasindustrie.
Bij de Koning Boudewijnbrug kan je nog twee indrukwekkende standbeelden bewonderen van het roemrijk verleden van Charleroi. De mijnwerker en de staalarbeider gaan hand in hand door deze stad en zouden willen schreeuwen, als ze het konden, op een nieuwe bron van steenkool om hiermee de duurdere brandstoffen te vervangen.
De Borinages, ze zijn folklore geworden en komen niet meer tot leven alhoewel velen dit nog zouden willen. Nu kan je nog enkel onder begeleiding in kille mijnkarretjes hier en daar de ondergrondse die nog toegankelijk is bezichtigen. Onze toekomst ligt diep onder de grond in ons rijk verleden. Wie zijn verleden begraaft zit zonder toekomst. Geen zwart goud meer maar zonne-energie!
Nog een mooie gedenkplaats ligt kort aan de grens met Luxemburg. Bastenaken bekent onder de wielertoeristen als Luik-Bastenaken-Luik. Het Ardennenoffensief vond er plaats in het begin van de ijskoude winter van 1944. Hier zaten de Amerikanen in nauwe schoentjes waarbij ze hele troepen verloren. Generaal Patton snelde hen ter hulp om de brokken die nog te lijmen vielen te redden. Een vijfpuntig monument in de vorm van een ster werd opgericht ter herinnering aan hem op de Mardassonheuvel. Ook kan je er een crypte met drie altaren bewonderen aan de voet van het monument. Het geloof van katholieken, protestanten en joden is hier in drievoud vertegenwoordigd. Wie de route Voie de la Liberté van Patton volgt komt uit bij een tank die toe behoorde aan een Amerikaanse Airborne divisie. Jammer maar Patton kwam uiteindelijk bij een verkeersongeluk om het leven in Duitsland. Ook helden sterven!

[Gast]

Voor mensen die zich vandaag een beetje eenzaam voelen, niemand om hen heen, nergens naartoe kunnen. Zij kunnen altijd nog een tekst lezen, even bezinnen, gewoon aan iemand denken, zich bemind voelen, kortom erbij horen al is het maar voor eventjes.
Mijn welgemeende Nieuwjaarswensen aan allen die hier komen lezen.

Brussel zou Brussel niet zijn met haar bruisende uitgangsleven en in haar kielzog Manneke Pis die uitgegroeid is tot een levende wereldfiguur. Even worden we er terug onder gedompeld in de sfeer van de Expo 58. Het typische symbool dat het nieuwe atoomtijdperk zou inluiden is nog altijd fysisch aanwezig: namelijk het Atomium.
Fier als een pauw staat de Belgische kruisvader Godfried van Bouillon op zijn sokkel te prijken op het Brusselse Koningsplein en de Brusselse Grote Markt is een toeristisch trefpunt op wereldniveau geworden. Daar zorgden het gotische stadhuis en de gildenhuizen voor. In de middeleeuwen was Brussel al een belangrijk handelscentrum. Handelaars en ambachtlieden deden er gouden zaken. Als bewijs van hun macht en hun rijkdom bouwden de bakkers, de beenhouwers en andere belangrijke ambachtslieden hun gildenhuis op de Grote Markt. Verscheidene keren werden de gebouwen zwaar beschadigd door oorlogsgeweld maar in de 19de eeuw werden ze grondig gerestaureerd.
De grote boulevards en de brede lanen die zich rond dit historische kloppend hart van de stad ontwikkeld hebben, dateren uit de 19de eeuw. Brussel werd zelfs in 1830 de hoofdstad van het nieuwe koninkrijk België. Vooral onder impuls van Leopold II werden een hele reeks prestigieuze gebouwen en monumenten ontworpen, waaronder het kolossale justitiepaleis. Hij liet ook de megatriomfboog van het Jubelpark bouwen, waarmee de vijftigste verjaardag van de natie werd herdacht. Boven op de boog kan je het zegespan bewonderen dat ons altijd eraan zal laten herinneren dat ze de Belgen niet moeten onderschatten.
Rond de eeuwwisseling verschenen ook rijke herenhuizen in typische art-nouweau-stijl. Victor Horta was de voornaamste vertegenwoordiger van deze architectuur die overvloedig gebruik maakte van nieuwe materialen zoals ijzer en glas. Jammer genoeg zijn vele van deze prachtige woningen afgebroken door al te gretige bouwpromotoren. In de tweede helft van de 20ste eeuw maakten zij van Brussel een stad met enorm veel kantoren. De komst van de Europese instellingen hebben in de jaren tachtig en negentig deze trend alleen maar aangewakkerd. En dat is jammer. Brussel was immers een stad met een ziel, met typische wijken waarin een sappige mengeling van Nederlands en Frans werd gesproken. De stad, op het snijpunt van twee culturen, waar twee taalgemeenschappen elkaar ontmoeten, werd de hoofdstad van Europa. Maar de prijs die ze daarvoor heeft moeten betalen, was erg hoog.
Als oudste volkswijk in Brussel denken we meteen aan de Marollen. Hier verzamelen zich nog altijd de vele daklozen maar niet alleen de sterotypen mensen zoals de antiekhandelaar en de clochard treft men eraan, ook jonge kunstenaars zijn naar het hart van de Marollen afgezakt. Hippe vogels die eerder doen denken aan een welgesteld publiek met hun trendy restaurants leven er samen tussen de huizen van barmhartigheid.
Aartsengel Michaël verleende zijn naam aan de kathedraal in Molenberg die later de mooie naam van Goedele zou aannemen. In de crypte kan men nog de archeologische resten bewonderen die nog te zien zijn van de oude kerk.
Maar aan voorname figuren die in Brussel geboren zijn, is er geen gebrek. Laten we ons maar diep in ons geheugen nestelen om Jacques Brel en Raymond van het Groenewoud eruit te vissen die ons Schaarbeek nooit deden vergeten en Molco de zanger van Placebo die zijn keel droog kweelde. Karl Marx die 'Das Kapital' schreef, Peyo, meer bekend als de geestelijke vader van de smurfen, niet te vergeten de koninklijke familie die al meer dan een eeuw plechtig over het land regeert.
Wie zich nu nog verveelt gaat maar op zoek naar Jeanneke Pis in de rue des Bouchers, het zusterke van ons aller Manneke Pis.

[telloorlekker]

Allen men vacantie ? Het lijkt erop. In tegenstelling tot andere nieuwjaren kwam ik vanmorgen héél wat minder volk tegen bij mijn dagelijkse wandeling. Een mens moet nu eenmaal bewegen om in conditie te blijven, hoewel ik me nu toch wel afvraag of dit bedoelt alleen het bewegen van de hartkamers. Deuren gesloten, blaffetuurs (=rolluiken) neergelaten, dus er moet binnenskamers toch beweging zijn, maar op straat ? Zelfs geen hond die z'n pootjes wou strekken, geen vriend des menschen die z'n spoor achterlaat aan een boomstronk of struik. Wel overal verpakkingen, plastic en glas, van laveloze feestgangers op hoeken en kanten in de buurt, teken van vervlogen nachtelijk leven en hier en daar overblijfsels van een of andere maag- en darminhoud.
Ik lijk wel een zoekende in de woestijn...