Grootheden uit het verleden.

[Robol]

Dan volgen er nog een tiental gedichten over de zon

van Zr M. Jozefa

Robbe

[Alterego1]

Even een kort intermezzo:

Waarde vriend Robbe,

Jouw hierboven uitgesproken dank aanvaard ik in genegenheid,en daar
sluit ons Bosrankje zich volledig bij aan.Sedert ons bezoek enkele jaren
geleden ten uwent voelen wij,Bosrankje en ik,een soort geestelijke
verwantschap,en een gevoel van warme vriendschap ten overstaan van
jouw persoon.
Toen je startte met de topic "Verzekens....." bood je mij daarmee
meteen een podium waar ik me nog eens kon uitleven in iets wat door
de jaren heen zowat mijn 'stokpaardje' is geworden.En wat mij betreft,
waarbij ik meen dat het evenzeer jouw gedachtengang kan wezen,of
het nu veel gelezen wordt of niet,en of het nu wel of niet enige respons
krijgt,het is in hoofdzaak toch het plezier van het schrijven dat moet
primeren.
So what?To be or not to be,that's the question!
Dus in feite ben ik het die jou moet danken,wat ik hierbij dan ook
graag doe.
Dietsche Warande en Belfort
Verdorie Robbe,wat benijd ik je voor het bezit daarvan!Dat is een brok
Vlaamse letterkundige geschiedenis van hoog niveau,en van enorme
archiefwaarde voor iemand die met poëzie en proza begaan is!
Prijs je gelukkig dat je daaraan geraakt bent,en volgens mij was die
bibliothecaris(of wie dan ook)die er wou vanaf zijn,op z'n zachtst
gezegd iemand met een verkeerd ingesteld normbesef.
Enfin,'t is bij jou nu in goede handen,en ik twijfel er niet aan dat je
er nog veel plezier zult aan beleven,je zal er veel moois in ontdekken.
Wat nu betreft de redactie van "Dietsche Warande en Belfort",wel
toen Marie Belpaire de eigenares er van werd,liet ze zich omringen
door mensen met bekwaamheid op vlak van literatuur.Haar vriendin,
juffrouw Louiza Duyckers(waarover ik het in de Antwerpse connectie
nog zal hebben)fungeerde als redactiesecretaresse,en als hoofd-
redacteur werd Belpaire's huisvriend Prof.Dr.Julius Persyn aangesteld.
Een Hoogleraar Algemene en Nederlandse Literatuurgeschiedenis,en
lid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Schone Letteren.
De redactie was ten huize Marie Belpaire,Markgravelei 168-174
te Antwerpen.
In 1924 nam August Van Cauwelaert,die schuin over Marie Belpaire
woonde in de Markgravelei,de redactie van Julius Persyn over.
August Van Cauwelaert,Advokaat,Vrederechter en Politierechter,
werd geboren op 31 December 1885 te O.L.Vr.Lombeek als
landbouwerszoon,en jongere broer van Frans Van Cauwelaert
(O.L.Vr.Lombeek 10 Januari 1880 - Antwerpen 17 Mei 1961)die
o.a.Hoogleraar Psychologie,Advokaat,Minister,Burgemeester van
Antwerpen en Minister van Staat was.Tevens medeoprichter van de
krant De Standaard.
De jongste van de twee illustere broers Van Cauwelaert,August,
overleed als eerste,te Antwerpen op 4 Juli 1945.

Dus Robbe,Markgravelei 174 was wel degelijk bij Belpaire,lees
de brief die Cuppens naar zijn ouders schreef na zijn eerste bezoek
ten huize Belpaire,"vier grote herenhuizen naast elkaar" dat moeten
de huisnummers 168-170-172-174 zijn.

En Drukkerij De Biévre bestaat nog steeds te Brasschaat op de
Bredabaan,bij gelegenheid informeer ik daar wel eens omtrent
hetgeen ze over DWB al dan niet nog in hun archief bezitten.
Maar "Dietsche Warande en Belfort" is ook gedrukt geworden bij
Van Dieren in de Venusstraat te Antwerpen.

Hopelijk volstaat dit voor jou Robbe.

Groetjes in vrede,vreugde,hoop en vriendschap,

Bosrankje en Alterego

[Robol]

Alvast bedankt, Alter...moesten Gezelle en Cuppens nu hebben geleefd, hadden ze hier misschien ook een topic...

Het regent, te nat om naar de Vallei te trekken en ik moest eventjes in Beringen centrum zijn. Ik heb er enkele foto's gemaakt...

mvg

Robbe



Door enkele vrienden van 't Pastoorke werd uitgekeken om te Beringen, zijn geboorteplaats, een gedenkteken op te richten. De laatste vergadering ging door op de pastorij van Loksbergen in 1925.
Hilarion Thans, Lode de Vocht, Karel Lateur, Jef Leynen, Benedict Cuppens...waren opgekomen. Het gedenkteken zou bestaan uit een bronzen plaat waarop het medaillon van 't Pastoorke door Karel Lateur, daaronder een vers van Jef Leynen...en geplaatst tegen de voorgevel van het gemeentecollege waar vroeger het geboortehuis van 't Pastoorke stond. Jef Leynen zweefde in de hoogste hemel daar zijn verzen in 't brons vereeuwigd werden.

De onthulling van dit gedenkteken vond plaats enkele jaren later op 6 juli 1930. Limburg herdacht piëteitsvol zijn Pastoorke Cuppens !
bron: Priesterdichter August Cuppens door br. Bernard Cuppens

[Robol]

[schrijfster]

robol een fijne avond gr schrijfster.

[Robol]

Laat het dagen…

In een nederig lemen huizeke
leunend tegen ’t schoolgebouw
werd een jongetje geboren

Een jongetje met veel talent
die koos voor ’t priesterkleed
Hij liet de dag in’t oosten gloren

Met gouden ganzenveer schreef hij
versjes die het hart beroerde
en die iedereen wou horen

“Liefde gaf U duizend namen”
weerklonk door ’t ganse Vlaamse land
onder iedere kerkentoren

Laat het dagen in den oosten
laat het lichten overal
Blijf zijn verzen minnekozen
ze zijn van ’t zuiverste kristal


Robbe

[gustilpe]

Robbe,

heel interessant de topic over August Cuppens, was mij onbekend,
brengt hier een stuk geschiedenis en poëzie van de bovenste plank
en uit ons Vlaanderland!

Laat het dagen: een mooie ode!

groetjes,
gustilpe

[Robol]

Uit mijn boekenkast... Hoe oud het boekje is weet ik niet...alleszins ouder dan ik. Dus...heel oud (van voor W.O. II)



Op zee!

Door ging een grootsche galm door 't land,
langs Mazeboord en Scheldekant:
Wij willen varen!
Ons Belgenland wordt veel te klein;
Oneindig is het waterplein,
Het rijk der baren!
Oneindig, oneindig is de zee,
oneindig, oneindig is de zee!
Hoezee! Hoezee! Wie vaart er mee op zee? op zee?

Ze zong zo menig honderd jaar,
De zee en riep uit elke baar
en riep uit uit elke baar
langs Vlaanderens kusten:
O, Belgisch volk, zo sterk en stug,
bespring mijn breeden golvenrug
en vaar met lusten!
en vaar met lusten!
Bespring, bespring de wilde zee,
bespring, bespring de wilde zee!
Hoezee! Hoezee!
Wie vaart er mee op zee? op zee?

Ik ben de vrije, blije baan
Ik leid naar elke oceaan
naar alle stranden!
Ik draag u heel de wereld rond
naar Ysland, Nijl en Gangesmond
en Zonnelanden!
Ik ben der wereld, der wereldband!
Hoezee! Hoezee!
Wie vaart er mee op zee? op zee?

De vruchten van uw noesten vlijt
verspreid en zaai ik wijd en zijd
en zaai ik wijd en zijd
Naar oost, naar westen
Maar geef mij eigen vloot en vlag
en volk dat "Belgen" heeten mag
het zijn de besten
het zijn de besten
Hoezee! Hoezee!
Wie vaart er mee op zee? op zee?

Wij zwermen lijk de biestok doet
bij alt te rijken overvloed
van volk en honing
Ons nieiwe veld zij 't wijde ruim der zee
en op haar blanke schuim
zij onze woning
Ons ploegveld zij de oneind'ge zee!
Ons ploegveld zij de oneind'ge zee
Hoezee! Hoezee!
Wie vaart er mee op zee? op zee?

A.C.

[Alterego1]

De Antwerpse connectie (3)

Alvorens ons verder te verdiepen in het leven van 't Cupke,
past het wellicht even de personificatie van die Antwerpse
connectie te belichten,te weten met wie of wat hij omging.

Marie Belpaire en Louiza Duyckers

Toen Marie Belpaire eigenares werd van "Dietsche Warande en Belfort",
liet ze zich omringen door mensen met bekwaamheid op vlak van literatuur.
Haar vriendin,juffrouw Louiza Duyckers fungeerde als redactiesecretaresse,
en als hoofdredacteur werd Prof.Emiel Vliebergh(1872 - 1925) aangezocht,
een hoogleraar rechten die,ongebruikelijk voor die tijd,te Leuven in het
Nederlands doceeerde.
Hij is ook voorzitter van het Davidsfonds geweest,en in "Dietsche Warande
en Belfort" droeg hij tussen 1900 en 1906 veel bij aan de ver-Nederlandsing
van het onderwijs in Vlaanderen..
Juffrouw Louiza Duyckers(Antw.13 Maart 1869 - Antw.20 December 1952)
kwam reeds vroeg als Franstalige in contact met het Nederlands,en zodoende
ook met juffrouw Belpaire.Ze schreef een tiental romans zoals o.a.
"Hogere Vlucht","Lena" ,"Stormen","Rosa","Langs verschillende paden".
En uiteraard leverde deze bedeesde maar talentvolle ontleedster van het
vrouwenleven ook haar bijdragen in "Dietsche Warande en Belfort",en stond
daarbij vele jaren juffrouw Belpaire trouw terzijde bij de administratieve
activiteiten.Samen hadden Belpaire en Duyckers in 1896 ook de
"Extension universitaire pour les femmes" opgericht,een hogere vorming
voor vrouwen,met een Vlaamse en sociale dimensie.Dat was voor filantrope
Marie Belpaire een nieuwe stap in haar streven naar de ontvoogding van het
Vlaamse volk,met inzonderheid dan vooral de Vlaamse vrouw,om wiens
intellectuele vermogen zij haar leven lang ten zeerste bekommerd was.
Dag in dag uit ijvert zij om haar hoge idealen te verwezenlijken,alle uren
die ze niet aan de letterkunde besteed,worden met volle toewijding aan
sociale of liefdadige bezigheden gespendeerd.Vooral op het gebied van
onderwijs en ontwikkeling van en voor het volk.
Vanaf het einde van de 19de eeuw zou ze een groot deel van haar tijd en
fortuin aanwenden aan onderwijs voor meisjes en vrouwen,prioriteiten
waren daarbij:een degelijke intellectuele opleiding,gepaard aan sociaal
bewustzijn en een religieuze vorming.Een aanzienlijk deel van haar
fortuin ging tussen 1902 en 1910 naar de uitbouw van het Belpaire-instituut,
een volledige lagere school met vier studiejaren van de middelbare afdeling.
In 1905 voegde Marie Belpaire er bovenop de middelbare afdeling nogeens
drie extra studiejaren aan toe voor talen,letteren en kunsten.
Buiten de algemene,waren er ook practische vakken,en vrijblijvend kon er
Latijn,Italiaans,Spaans,piano,viool,mandoline en dans gevolgd worden.
Het onderwijs verliep er in de beginfase nog hoofdzakelijk in het Frans.
Het Belpaire-instituut kreeg in 1910 ook een ouderbond,tot uitbreiding
en verbetering van het Vlaams katholiek onderwijs,met als doel het gebruik
van het Nederlands in de Vlaamse scholen te verhogen.Daartoe werd in 1911
dan ook de St-Lutgardisschool(patroonheilige van Vlaanderen) opgericht,
waar het onderwijs hoofdzakelijk in het Nederlands gebeurde.De bouw
van de scholen,Belpaire-Intstituut en St-Lutgardisschool,hadden juffrouw
Belpaire een flinke duit gekost,ze kreeg er dan ook veel erkenning voor,
en het leverde haar de naam "Moeder van de Vlaamse Beweging" op,
zeker na haar vinnig dispuut tijdens een aanvaring met Kardinaal Mercier,
die in het katholieke onderwijs de Franse taal vooropstelde.
Doordat hij zich hevig verzette tegen de ver-Nederlandsing van het
Franstalige onderwijs in Vlaanderen werd Mercier in eigen land als een
Vlamingenhater beschouwd. Van hem is ook de uitspraak bekend dat het
Nederlands niet verondersteld wordt een taal te zijn om te doceren in
het hoger onderwijs.Daarmee zat hij regelrecht in het vaarwater van
juffrouw Belpaire,die er naar streefde het Nederlands te veralgemenen.
Mercier liet zich als Franstalige niet onbetuigd in de taalproblematiek
en voerde jarenlang een ver-Fransingsbeleid in de Vlaamse Kerk,
waarbij hij met name met de Vlaamsgezinde Jezuïeten in conflict kwam..
Ondertussen had in 1907 Belpaire's huisvriend Prof.Dr.Julius Persyn de
leiding over"Dietsche Warande en Belfort" overgenomen van Prof.Emiel
Vliebergh,die ondervoorzitter zou worden van de Belgische Boerenbond.
Prof.Dr.Julius Persyn(Wachtebeke 20 April 1878 - Broechem 10 Oktober
1933) was Hoogleraar Algemene en Nederlandse Literatuurgeschiedenis,
en lid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Schone Letteren.
Het redactieadres van "Dietsche Warande en Belfort" was ten huize
Marie Belpaire,Markgravelei 168-174 te Antwerpen.

Alterego

(wordt vervolgd)

[Robol]

In 1990 bezocht ik het graf van August en zijn broer Benedikt in Loksbergen.

Robbe

[Alterego1]

Enkele losse sprokkels gelezen
in "Dietsche Warande en Belfort" Oktober 1924

-Door enkele vrienden, w.o. Mej. Belpaire, E.P. Thans, Prof. Scharpé, werd de oprichting overwogen van een gedenksteen op het graf van het beminnelijk ‘pastoorke’ van Loxbergen.
In ons eerstvolgend nummer geven we een eerste artikel van Mej. Belpaire, geput uit de belangrijke correspondentie tusschen haar en den overledene.

-Mej. Marie-Elisabeth Belpaire werd tot commandeur in de Kroonorde bevorderd. Een waardige erkenning van hare hooge gaven en verdiensten.

-Van Mej. Louiza Duyckers zal eerstdaags bij de N.V. Leesboek een nieuwe roman verschijnen die voor titel draagt: ‘Haar man’.

-Wonderland, 3e reeks door Jufw. Belpaire en Jufw.Hilda Ram; - 7e Reeks, door Jufw. Belpaire en
Jufw.L. Duyckers. - Derde druk. - Uitg. N.V. Leeslust. Prijs per deel: 4.50 fr.
Een schat van eenvoudige verhalen met leuke platen van Felix Timmermans. Van het beste uit Grimm, Andersen, Hauff en Asbjornsön, bladzijden uit de Fioretti van St-Franciscus en vrome verhaaltjes en legenden door M. Belpaire, H. Ram en L. Duyckers. Aanbevolen aan al wie kindertjes of neefjes of nichtjes heeft.

-Vertellingen uit Limburg, door August Cuppens, met vijftig penteekeningen van G.J. Wallaert. - Uitg. Ceysens, Hasselt.
Van Hans Onversaagd, van Bert Bart, van de geit die de wereld hoorde kraken, van Flaes en zijn broers enz. Vertellingen zoo oud als de straat; maar echt en eigen en onverouderd. Cuppens teekende ze op zooals ze warm uit den mond kwamen van zijn Limburgsch volk. Vooraan het verhaal van Ste-Odrada, die ter beevaart reed, dat hij een tweede maal zong op rijm en maat in ‘Verzekens’.

-Te Parijs werd de honderdste verjaardag gevierd van Alexandre Dumas, zoon, geboren te Parijs 27 Juli 1824. Hij was de natuurlijke zoon van Dumas, vader, en een Luiksche naaister Marie Catherine Lebay en werd slechts erkend toen hij acht jaar oud was. Op zijn zestiende was hij het lyceum door en leefde van toen af met vader, even zorgeloos en onbesuisd. Zijn eerste roem oogstte hij met ‘La Dame aux Camélias’. Zijn beste romans: ‘L'affaire Clémenceau’ en ‘Diane de Lys’. Zijn zeer speciaal talent voor het tooneel openbaarde hij in ‘Le demimonde’, ‘Le fis naturel’ en ‘Denise’ vooral. Vader was een en al inbeelding, de zoon opmerking; vader geniaal, de zoon diep en sterk talent.

-JOH. JORGENSEN is terug uit Denemarken. Vooraleer de verdere reis naar Italië te ondernemen, verblijft hij weer een tijdje in het groote gastvrije huis, op de Antwerpsche Markgravelei, 168.

-In "Terug naar eenheid" schrijft Marie Belpaire over Joergensen:
En zie hooger het Noorden in, naar Scandinavië. Overbodig is het in 't Vlaamsch land te zeggen wie Joergensen is; overbodig vooral in dit tijdschrift. In 't allereerste nummer van Dietsche Warande en Belfort, nu bijna 25 jaar geleden - 15 Januari 1900 - verscheen de vertaling van Joergensen's ‘Levensleugen en Levenswaarheid’, zijn laatste schrijven voor zijne bekeering. Sindsdien is zijn faam met ieder jaar gegroeid; niet alleen in zijn land, in alle landen van Europa. Eene wereldberoemdheid is hij, en in alle streken telt hij volgelingen.
Verbazend is de invloed door zijn schriften uitgeoefend. Doch zoo hij een wereldburger is, om zoo te zeggen, toch blijft zijn geest nog het meeste werkzaam in zijn eigen land. Daar ook is een geheele ommekeer geschied. Toen hij zich in 1896 bekeerde, stond heel het intellectueel leven van Denemarken in het teeken van Georg Brandes, den rationalist van Jood-
sche afkomst, en het vergde moed bij een jongen schrijver, als Joergensen toen was, om den strijd voor spiritualisme en ascese aan te binden tegen al de krachten van gezag en bevestigd talent. Toch zijn de kansen gekeerd en staat Joergensen nu aan de spits, wordt door zijn geest het intellectueel leven meer en meer overrompeld.
Onder de volgelingen van Joergensen is er een zeer interessante verschijning: Schindler. Peter Schindler, van huis uit protestant en geloovig protestant, studeerde de luthersche theologie te Kopenhagen om predikant te worden, toen de werken van Joergensen hem in handen vielen. Met dit gevolg dat hij zich bekeerde, te Rome ging studeeren en eindelijk een Roomsch - Katholiek priester werd.
De nieuwe bisschop van Kopenhagen, de Belgische premonstreit Mgr Brems, stelde hem verleden jaar aan 't hoofd eener missie: Langeland, een heel eiland dat hij bewerken zou. Doch dit is nog te klein voor de werkkracht van pastoor Schindler. Schrijver van talent, welsprekend redenaar, geducht polemist is hij vooral apostel: de liefde voor de zielen verteert zijne ziel. En daarbij heeft hij de gaaf de jeugd onweerstaanbaar aan te trekken. Vruchtbaar ongetwijfeld zal zijn apostolaat zijn, te meer dat hij uit zijn vroegere opvoeding, de beste betrekkingen heeft onderhouden met zelfs hooggeplaatste luthersche overheden. Onlangs had te Lund, in Zweden, eene vergadering van 800 predikanten plaats, die zich vooral bezig hielden met het dreigend gevaar van katholieke zijde. De zelfde dagen vergaderden de 29 luthersche bisschoppen van Scandinavië en bespraken hetzelfde onderwerp, doelend vooral op Peter Schindler's tracten en werkzaamheid. Toen de vergadering was afgeloopen riep de bisschop van Aalberg den katholieken pastoor telefonisch om zich zeer ernstig met hem te onderhouden. Ook aartsbisschop Söderblom van Upsala, primaat van Zweden, verlangde pastoor Schindler's tegenwoordigheid op eene voordracht door hem gegeven en waar hij de hereeniging der kerken besprak.
Alles laat dus verhopen dat zelfs in het ver afgelegen Noorden de geesten stilaan zuidwaarts, naar Rome, getrokken worden. De werking Gods ontsnapt aan het oog des menschen. Schijnbaar heeft de oorlog de wereld verwoest en uitgestorven gelaten; maar onder de griezelige rampen, de puinen, het bloed, - kiemt het leven voort en zal eens in weligen oogst uitbreken.
7 October 1924.

[Bosrankje]

Beste Robbe,

Sedert het begin,heb ik alles wat je schreef over August Cuppens,
met heel veel aandacht en interesse gelezen.
Ik zie ook graag hoe Alter er mee bezig is,hoe hij met plezier de
connectie zoekt,en vindt,tussen Cuppens en Belpaire.

Graag hebben we samen de drie strofen vertaald uit het gedicht
"Een tuin zonder zon" van Louis Boumal.Het heeft er ons toe
aangezet om wat meer van zijn leven en oeuvre te weten.

Louis Boumal werd geboren te Luik op 11 Mei 1890 en overleed
tengevolge de Spaanse Griep op 29 Oktober 1918 te St.Michiels-Brugge.
Hij studeerde filosofie en literatuur aan de universiteit van Luik.
Na zijn studies wordt hij Rethorica Professor aan het Atheneum
van Bouillon.
Bij het uitbreken van de eerste wereldoorlog maakt hij deel uit
van het Belgische leger,hij wordt in 1916 onderscheiden met het
Oorlogs-Kruis,en posthuum in 1919 met de medaille van de over-
winning en in 1921 benoemd tot Ridder in de Leopoldsorde met
Palm.
Jammer genoeg haalt hij het einde van de oorlog niet.

Veel van zijn gedichten schreef hij aan het front,te Calais,
te Alverdinghe of te De Panne,en hebben dan ook een
karakter van een zekere neerslachtigheid.

Zoals dit;

Lorsque tu recevras des lettres de l'absente
Et que tu souriras d'un air simplement triste,
On dira que ton cœur s'accoutume à l'attente
Et que ton désespoir est un regret d'artiste.

Et lorsqu'on te verra, selon ton habitude,
Assis dans l'herbe à lire au cœur d'un ancien livre,
On croira que tu tiens à la douceur de vivre
Et qu'un puissant orgueil peuple ta solitude.

Mais toi, ne réponds rien. Garde au fond de toi-même,
En ta fierté voulue et ta rancœur contrainte,
Avec l'arrachement de la dernière étreinte,
La cendre d'un amour que chante ton poème.

Dat hij schreef te Isenberghe op 24 Augustus 1917

En dat in vrije vertaling alzo klinkt;

Als je brieven van de afwezige zult ontvangen,
en je zal glimlachen op eenvoudig droeve manier,
men zal zeggen dat je hart went aan 't wachten,
en dat je wanhoop een artiestenberouw is

En wanneer men je ziet als gewoonlijk,
zittend in 't gras,lezend,in 't hart van 'n oud boek,
men zal zeggen dat je rustig geniet van 't leven,
en dat sterke trots je eenzaamheid vervult

Maar jij,antwoord niet,diep in jezelf gekeerd,
in je bewuste trots,en je gedwongen wrok,
met 't loslaten uit die laatste omarming,
is de as der liefde in jouw gedicht bewaard

Maar wat mij bij naslaan der gegevens,het meest verbaasde en boeide,
is de connectie tussen die Waalse dichter en een oom van mijn moeder
tijdens de oorlog van 14-18.
In 1917 heeft Louis Boumal achter het front,samen met de dichter Lucien
Christophe,de componist Georges Antoine en de Prof.Marcel Paquot,een
poëzietijdschrift opgericht,dat gesteund werd door Kolonel-Dokter Depage.

Daar komt dan nu de connectie met Florent Martin,arts en orthopedisch
chirurg,en oom van mijn moeder,die samen met Depage opereerde in
"l'Hopital des Dunes,l'Océan" in De Panne.
"l'Océan" werd gebouwd op verzoek van Koningin Elisabeth,onder toezicht
van dokter Depage.
Juffrouw Belpaire verbleef toen in haar villa "Swiss Cottage" te De Panne,
nauwelijks een honderdtal meter van de villa der Koninklijke familie(maar
daarover zal Alter nog wel schrijven).

Onze oom,"Doc" zoals we hem noemden,was ook heel artistiek aangelegd,
zowel in de literatuur als op muzikaal vlak.Hij was een uitstekend pianist.
Ik ben met mijn ouders veel op bezoek geweest bij hem te Lavacherie in
de Ardennen.
Daar in hun fermette kon hij urenlang vertellen over die heel bijzondere
periode in zijn leven,waar gruwel,angst en pijn zo dicht bij vriendschap en
menslievendheid aanleunt.
Hij had in De Panne ook Louis Boumal leren kennen,
in die literaire kring achter het front,waar o.a. ook Marie Belpaire aan
meewerkte.
En "Doc" was vol bewondering voor Koningin Elisabeth,die zoveel van haar
tijd in "l'Océan" besteedde,en vol medeleven en zachtheid gewonden en
stervenden mee kwam verzorgen en troosten.

Bedankt,beste Robbe,want door wat je schreef kon ik even in de tijd-
machine stappen.
Het was een Waals intermezzo.
De rest laat ik aan Alter over,want mijn kennis van de Vlaamse literatuur
is nogal beperkt,maar door hem,en ook door jou nu,heb ik al heel veel
bijgeleerd en ik vind het boeiend.

Lieve lentegroetjes van ons beiden,

Bosrankje en Alterego

[Robol]

Ik bedank medewerkers en lezers...'t is misschien niet de hedendaagse en populaire poëzie, die je hier kan vinden, maar laat ik het zo stellen...er zijn VTM, Eén en Canvaskijkers...
Voor de kijkcijfers (leescijfers) doen we het niet...
En we amuseren ons...meer moet dat niet zijn.
Ik kan wel zeggen, er zijn feestelijkheden op til in Beringen, Loksbergen en ik denk, 's Gravenwezel, de laatste thuishaven van Lodewijk De Vocht.

mvg

Robbe

[Robol]

Uit Het daghet…

Hier volgt nu het dubbel briefke en nog een volgende brief, die wij, J.L. en ik (A.C.) naar G.G. schreven in november 1883 en waar wij het achterstaande antwoord op ontvingen.
Wij hadden al snuffelend in de kleine boekerij van ’t Groot Seminarie, die ’s Zondags ter beschikking der theologanten stond, en waar wij de eenige oude vl. boeken die er waren, één voor één uitgepluisd hebben, een zeer zeldzaam en merkwaardig oud werk gevonden. Daarover handelt volgend briefke:

Eerweerde Heer,

Hier in de boekerij ligt er een boek, uit twee verschilligen bijeengebonden. De titels luiden: De wech der Saligheydt, gedruckt te Utrecht in 1486 en der sielen troest, gedruckt te Herlem in 1484. ’t Zijn dus van de oudste drukwerken die er hier al uitkwamen. Professor Bormans zaliger, volgens het zeggen van M. professor Daris, archivaris alhier in ’t Seminarie, moet er veel in gesnuffeld hebben en er zelfs mee igezeten hebben om den boek van het uit te geven.
’t Eerste deel, Wech der Saligheydt, is een soort van volkstheologie, ’t tweede eene uitlegging der tien geboden met machtig veel voorbeelden, legenden, enz. in, als uitleg over Gods geboden. Die legenden heeft de schrijver gehaald, zegt hij, uit martelaarsboeken, heilige vaders en chroniken. Daar staat onder anderen, wonderschoon in verteld, de legende van Sint Alexius, van Sint Joris met de draak, van Judas, “den verradere ons Heeren”, en van Christophorus. Als gij het eens woudt nazien, schrijf dan maar naar M.Daris, professor in ’t Seminarie. Ik heb hem nog niet heel uitgelezen, tot hier toe heb ik de volgende onverstaanbare of ouderwetsche woorden gevonden:
Geloven aen witwiven noch aen elvinnen; duvels droch; holden (alvermennekes zeggen ze daar thuis tegen); hoere werdin wert ghictich (eene ziekte?); ende wert eensater; dien was veel goet aengestorven; zij voeren hem ter hellen mit pipen en mit bongen; de koninck…hi sant den bollaert sijns broeders; te hant quamen daer also veel duvelen als grasende griets; ende ’t schaedde hem niets niet; koekelaer, kokelaer = toveraar; ende waer alle dinc weldich; lufter hant = linker hand?
Als gij wilt zal ik al de woorden die ik niet en versta in den boek, opschrijven en opsturen, alsook ’t een of ’t ander stuk ervan om u te laten oordelen over stijl en taal. A. zegt u nog eens een goeden dag, biedt u zijne groetenisse en doet u zijne beste boodschap alsook

Aug. Cuppens
Luyck, den 8sten November 1883.

[Robol]

vervolg

Eerweerde Heer,

Gij zoudt kunnen denken dat wij in slaap geraakt zijn of ten minste een dutje doen: nogtans zijn wij springlevendig.Als bewijs vindt gij hier achter een lijstje van theologanten, bijkans allen Vlamingen zoo ver als zij warm zijn, die verlangen op Loquela in te teekenen. Verschilligen van hen hebben beloofd van voor’t Vlaamsch te werken: moge ’t waar zijn!!
Twelf man op de veertig is min en toch veel.
Zoudt gij, eerweerde heer, de goedheid willen hebben van ons Loquela te doen zenden? – Maar hoe? Zoudt gij ons de nummers van Mei tot November 83 nog kunnen sturen!
Gaat het; zou men dan niet beter doen van ze in één pak aan mijne t’huisrichting, J.Lenaerts, Semenarie, Luyck, te verzenden? Gaat het niet; zullen wij dan van nu af het Tijdschrift ontvangen en wie zal dan de betaling geregeld worden?
Wat beteekent: weekende, in deze uitdrukking: voor ’t slegen van een weekende wand…?
Wat verstaat men door een gehimpt peerd?
Binnen korts, als ge daarmêe tevreden zijt, zullen wij u nog eens honderd woorden schikken, die niet in Weiland gekend zijn.
A.L. groet u hertelik, wie
J.W.L. LENAERTS.

Nota van A.C.: Weiland: Weiland en Sleeckx’ woordenboeken bestonden in de boekerij van ’t Groot Seminarie en waren, te dien tijde, de eenige “taalkundige” werken die wij ter beschikking hadden.

Een der stichters en medewerkers van “De Student”, het tijdblad voor studenten dat al eenige jaren zijn zilveren jubilé achter de rug heeft en nog altijd even springlevend is, onder het bestier van mijn oude en onwaardeerbaar-verdienstelijken vriend, den Heer Dr Aug. Laporta van Lier, had ons geschreven om Limburgsche woorden en wendingen te hebben over de “Zanten”, die hij wou uitgeven in “De Student”.
Was het Aug. Laporta zelf, Julius Bouten, de onwrikbare Standvlaming die nu pastoor is te Ramsel, of de altijd betreurde Gustaf Janssens, al te vroeg gestorven als kanonik der Mechelse Hoofdkerk en opziener van het onderwijs in ’t Mechelsche?
Ik en weet het niet goed meer, doch het was een van die drie voormannen der Brabantsche Studentenbeweging in die tijd. J.Lenaerts en ik hadden al lang vriendelijke betrekkingen met die jonge heeren, en ’t geneugt mij nog zeer goed hoe ik mijn schaarsche penningen moest ontzien, onder de verloftijden, om te kunnen naar Mechelen of Leuven reizen en daar te gaan “samenzweren” met die jonge mannen. Volgende brief aan G.G. handelt over die “Zanten”questie van “De Student”.