Spinsels van Alterego (2)

[Alterego1]

Erica Tetralix
(Dopheide)

Ginds...,in de heide...,langs povere paàn,
Daar lachen me blozende lievekens aan.
Ik weet er hun naamkens,en 'k noem ze blij :
"De perelkens van de hei"

't Zijn pereltrosjes van rozig satijn ;
't Zijn Japansche vaasjes van broos porselein ;
Licht trillend bij zoentjes van vlinder of bij,
"De perelkens van de hei"

Bijwijlen dan knikken,bij 't windeke kleen,
Die schuchtere kopjes van "ja" en van "neen".
Dan frazelen ze stemmig,als klokjes der Mei
"De perelkens van de hei"

O wondre juweeltjes,o troosterkes mijn
Geen blommeke bloeit er met kunstiger lijn!
En zijt ge zóó simpel...,toch blijft ge voor mij
"De perelkens van de hei"

Al zoeken of lieven de menschen u niet,
Al draag ik in 't harte gezwegen verdriet,
Nooit ging ik u zonder lachsken voorbij,
"O perelkens van de hei"

Alice Nahon

(uit de bundel;
Vondelingskens 1920)

[Alterego1]

[Bosrankje]

[Alterego1]

[ria]

Ons "Alice is terug van onder het stof vandaan. En Alter strooit lof aan de denkers." Herinneringen aan (lang?) geleden. Wat vliegt de tijd.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat.

[Alterego1]

Ria,

Vandaag is de zon ver te zoeken,'t lijkt echt wel herfst.
Maar de merel blijft zijn deuntje fluiten,en we pakken
de dag zoals hij komt.Carpe Diem.
Op onze leeftijd,je bent zo jong als ik,kunnen we daar
toch niet veel aan verhelpen.De moed er in houden is
al veel,en terwijl hopen op betere dagen.

Bewaar de zon in je hart.
Doe ik.

Bedankt voor je bezoek aan mijn topic.

Vriendelijke groetjes van ons beiden,

Rankje en Alter

[Alterego1]

Merel-vader en jonkie

Buiten schijnt een stralend zonnetje,
'n windje fezelt ritselend in de bomen
en in de clematis op ons balkonnetje.
Plots zie ik een merel op me afkomen,
hij weet het voederplaatsje wel zijn,
maar 't valt me op hoe hij nu treuzelt;
'vindt hij het hier soms niet meer fijn?'
Toch altijd zo met smaak gepeuzeld.

'Of wordt hij ineens zó behoedzaam,
voor Luna,amper 'n meter vandaan
op de vensterbank in 't open raam?'
Echt nodeloos die angst te doorstaan,
't horzelraam geeft enige veiligheid,
maar mannetjesmerel treuzelt nog,
wipt op en neer,raakt niet verleid.
Mijn indruk,of puur gezichtsbedrog?

Mereltje stoot nu korte klankjes uit,
niet angstig,meer als een lokroep,
en ja hoor,daar is zijn jonge spruit
die afkomt op vaders getjoep-tjoep.
Zo leert ook hij zelf eten te vinden,
de natuur biedt nu een overvloed,
hoeft zich dus niet meer te binden
aan mama-merel,die verder broedt.

Alterego

[Alterego1]

Een stukje uit mijn biografie.

Die bruine koeken!

Merksem is altijd een bloeiende nijverheidsgemeente geweest,
met talrijke fabrieken van uiteenlopende aard,maar in mijn jeugd
evenzeer ook rijkelijk bezaaid met vele agrarische bedrijven.
Ik ben er geboren en getogen,opgegroeid temidden een tiental
boerderijen, de een al groter dan de ander.We gingen er spelen
tussen de koren- en maisvelden.We hielpen er bij het aardappelen
rooien,trokken mee naar het veld wanneer er geploegd,geëgd en
gezaaid werd,mochten dan op de rug van de paarden zitten,of
de leidsels vasthouden en het mennen leren.
Zo was er de boerderij,door mijn tijdsgenoten gewoonweg de
'Boerenschuur' genoemd,bij John Van Looy en zijn Wiske,een
jong gezin met drie peuters,waar we heel wat uurtjes gesleten
hebben.We voelden ons er thuis,mochten naar hartelust ravotten
op de hooizolders en in de stallen,leerden er de koeien te melken
en te voederen.'k Herinner 't me nog als de dag van vandaag,ik
zal zo'n jaar of 11 geweest zijn,die dag toen ik en mijn broers die
bruine koeken er ontdekten.Ze stonden daar in hele grote zakken,
zo uitnodigend met hun donkerbruine chocoladekleur en alle van
ongelijke grootte,'t leek ons of Sinterklaas die daar gebracht had.
Daar konden we niet afblijven,we moesten er van proeven,en al
was het helemaal geen chocolade,de smaak viel best wel mee.
Hoeveel we er van gegeten hebben,zou ik echt niet meer durven
zeggen,maar de gevolgen er van,dat ben ik nooit vergeten.
Uren later,wanneer we al lang terug thuis waren,kregen we met
beangstigende maagkrampen af te rekenen,en was het tussen
de broers zowat vechten geblazen om ons zo snel mogelijk naar
het WC te reppen,waar het een 'afgang' van jewelste was!
Moeder kon niet geloven dat dit het gevolg van haar kookkunsten
zou zijn,en dus moesten we opbiechten wat we op de boerderij
zoal gegeten hadden.Zo kwam aan het licht dat die chocoladebruine
koeken,die er zo smakelijk uitzagen,niets minder dan lijnzaadkoeken
waren.Koeken vervaardigd uit pulp van lijnzaad(vlaszaad) nadat de
olie er uitgeperst was,en dat in die vorm aan de boeren geleverd werd
als veevoeder.
Gelukkig zijn we nooit beginnen loeien of hinniken!

Alterego

[Robol]

ja die koeken gaven ze aan de koeien, die er heerlijk van smulden, zodat de boerin op haar gemak op het melkstoeltje kon zitten. Het was zeker geen Hasseltse speculaas. Ik kan me het levendig voorstellen, al heb ik er nooit van geproefd Maisvelden waren er in mijn jeugdjaren niet, in de Kempen was het meer koren. En haver voor de paarden. Rond die haverzaden rolden mijn oudere zussen wel eens zilverpapier van de Jacqueschocolat, om ze zo in een vaasje te zetten. Als het koren werd afgedaan, dan stond het veld vol indianententjes...O schone dagen...

mvg

Robbe

[Alterego1]

Een stukje uit mijn biografie.

Mijn roots

Merksem is sedert het einde van de 18de eeuw altijd al een
bloeiende nijverheidsgemeente geweest,met talrijke fabrieken
van uiteenlopende aard,die langsheen het Albertkanaal,heel
vlot bereikbaar waren zowel langs de weg als via het water.
De 'Stroboeren' zoals men de Merksemnaars sinds de vroege
middeleeuwen noemde,omwille het vele stro dat ze leverden
aan de stad Antwerpen,gaven vanaf dan op economisch vlak
mede de toon aan in Vlaanderens welvaart.

Wie vanuit Antwerpen verder wil naar bvb.Schoten,Brasschaat,
Kapellen,Wuustwezel en zo naar Nederland toe,moet altijd in
Merksem de Bredabaan passeren.Een kilometerlange baan,
met aan weerszijden tientallen winkels,de ene naast de ander
met een grote diversiteit aan koopwaar.De Bredabaan is de
grote slagader van de gemeente Merksem,die via haar vele
zijstraten de bevolking enerzijds naar zich toetrekt,anderzijds
de gelegenheid biedt zich met tram,bus of wagen comfortabel
naar de stad Antwerpen of de buitengemeenten te begeven.

't Is in dat Merksem dat ik geboren ben,en er tijdens het slijten
van mijn jeugd heel wat kattekwaad heb uitgehaald.Gelukkig
was er toen nog lang geen sprake van 'n GAS-boete.Het waren
andere tijden,de oorlogsjaren zinderden nog na,veel mensen
hadden het niet breed,bleken toen nog veel toleranter ook,
zeker daar waar wij woonden,in zowat de achterbuurt van
Merksem,gemeenzaam de 'Tuinwijk' genoemd.Mijn ouders
betrokken er 'n eenvoudige eengezinswoning op een der vele
pleintjes waar iedereen iedereen kende,en waar het buurten
alshetware gemeengoed was geworden.Met evenveel respect
als zouden wij,ik en mijn twee broers,onze ouders Ma en Pa
noemen,zo spraken wij gewoonweg over onze Va en ons Moe.

Onze Va,van socialistische signatuur,was in zijn jonge jaren
keurturner bij de 'Rode Turners' en gereputeerd fondloper.
Tot bij het uitbreken van de oorlog in 1940 was hij werkzaam
als graveur bij 'Goudsmederij-Horlogerie Willekens' op de
Bredabaan,maar de oorlogsomstandigheden brachten met zich
dat er practisch geen werk meer was in die branche.Trouwens
werd hij door de bezetter opgeeist om te gaan werken in de
'ERLA-fabriek' te Mortsel,waar de Duitsers hun vliegtuigen
herstelden.'t Is deze fabriek die de Amerikanen zo jammerlijk
misten bij hun bombardement op Mortsel,met het noodlottig
trieste gevolg van tientallen gedode inwoners aldaar.

Zodra de oorlog beeindigd was is onze Va aan de Antwerpse
Haven gaan werken.Wilde je in het onderhoud van een jong
gezin kunnen voorzien,dan moest je toen werk aanvaarden
waar het te krijgen was,en aan de haven was er werk genoeg.
In 1948 is hij daar dan het slachtoffer van een zwaar ongeval.
Een 'hijs' - dat is een lading zware zakken die met de kraan
omhoog getrokken wordt - valt uiteen,en onze Va krijgt daar
een deel van op zich.Gevolg,zowat alles gebroken wat er kan
geknakt worden,weken ziekenhuis en maanden revalidatie.
Ons Moe,met een kroost bengels van 9,8 en 7 jaar,houdt zich
kranig,en bereddert het huishouden naar best vermogen,wat
gezien de omstandigheden ook van haar zware offers vraagt.
Maar klagen deed ze niet,daarvoor was ze te opgewekt van
aard,en haar katholieke opvoeding hielp wellicht te berusten.
Haar ouders,Moemoe en Vava,die heb ik altijd bij ons weten
inwonen,en dat was voor ons Moe toen wel een grote steun.

Mijn vader kwam er door,weliswaar toch met enige blijvende
invaliditeit,maar hij kon de havenarbeid toch weer hervatten.
Na een geslaagd examen is hij dan 'markeur' geworden,wat
wil zeggen dat hij zorgvuldig moest noteren wat aan of van
boord ging bij het laden of lossen van een schip.Een taak die
ernst en schrijfvaardigheid vereiste,maar daar had onze Va
geen gebrek aan,'t is van hem dat ik mijn 'schrijftalent' heb.
In zijn jonge jaren schreef hij ook artikels in de socialistische
partijkrant,samen met zijn toenmalige vrienden die het later
tot ver in de nationale politiek gebracht hebben.Het lot wilde
dat onze Va uit zekerheid gewoonweg havenarbeider werd
en bleef,oorlog,ongeval,gezin,speelden hier 'n bepalende rol.

Wij,de jongens,genoten met volle teugen van onze jeugd,we
konden ravotten op straat of amuseerden ons met 'helpen'
op de 'Boerenschuur',een van de boerderijen in onze buurt.
Soms gingen we,samen met enkele andere gezinnen van ons
pleintje op pick-nick naar 't Peerdsbos of de Kattekensberg
in Brasschaat,of we gingen zwemmen in het toen bestaande
Noordkasteel aan de Schelde.Met de Flandriaboot staken we
de Schelde over om op St.Anneke op de 'plage' te zonnen.
We bezochten met Va en Moe de Dierentuin in Antwerpen,
gingen op kamp met de Chiro en op schoolreis met de hele
klas.Ons Moe was lid van de SVV,dat waren de Socialistische
Vooruitziende Vrouwen,en daarvan mochten de kinderen
elk jaar op 14-daagse vakantie naar Spa,Mettet,Nieuwpoort
of St.Idesbald gaan,en wij konden daar dus ook met mee.
Ik spreek hier dan over de jaren begin '50,ik weet nu zijn er
veel andere vermakelijkheden voor de jeugd,maar voor ons
was hetgeen we hadden ruim voldoende om gelukkig te zijn.

Een auto hebben wij thuis nooit gehad,onze verplaatsingen
deden we per fiets of te voet.Van bij ons thuis tot 't centrum
van Merksem,dat was een kwart-uur goed doorstappen tot
we aan de Bredabaan waren.Er was geen tekort aan winkels
in onze onmiddellijke omgeving met bakkers,beenhouwers,
of voedingswinkels,maar voor specifieke zaken als kleding
en schoenen bvb. moest men toch wel op de Bredabaan zijn.
Wilde je naar de cinema,Merksem telde er toen maar liefst 6,
en die waren allemaal op de Bredabaan,of als je met de tram
naar de stad wou,dan moesten we dus wel vaker die kant op.

Die hele lange Dr.Maurits Timmermanslaan,of de Kroonlaan
zoals de ouderen ze noemden.En mochten The Beatles ze al
gekend hebben hun lied hadden ze nooit Penny Lane maar
Crown Lane genoemd.Die lange brede laan,met hoge statige
'trapjes-op' herenhuizen,met zo'n 'afrit-inrij-garage' onder,
daar woonden in onze ogen de rijke mensen.Het was voor
ons de laatste etappe naar de Bredabaan,en 'k heb er toen
in het midden van die Kroonlaan bij 'Drukkerij B' wel eens
voor de etalage blijven kijken,naar het mooi verzorgde druk-
werk en de prachtige beeldekens die er tentoon lagen.Zeker
niet voor de meisjes daar ten huize,want 'k had er geen
flauw benul van dat daar toen ene Ria woonde,die ik nu in
Brasschaat ontmoet en die ik met plezier lees hier bij ons op
ons aller SeniorenNet.Dag Ria,toen ik twaalf was en jouw
woonst passeerde was jij ook twaalf,toen ik vijftien was ...
Toen ik zestien was had ik kennis met een meisje dat boven
de bakker woonde,zo'n honderd meter voorbij je woonst.
Nu wonen jij en ik in de herfst van ons leven in Brasschaat.

Alterego









.

[Alterego1]

Een stukje uit mijn biografie.

Mijn moeders Tide-bestek

Binnen de begrensde ruimte,ofte bestek
van dit schrijven,wil ik het hier even hebben
over iets wat ik al meer dan 65 jaren iedere
dag meerdere malen gebruik,meestal dan
bij het eten of het nuttigen van iets anders.

Mijn moeders bestek,de messen,vorken,
lepels enz..,die in moeders huishouden
gebezigd werden en waarvoor ik als kind
reeds ingenomen was door 'n voorkeur die
me tot de dag van vandaag is bijgebleven.

Dat bestek kon in de vijftiger jaren bijeen
gegaard worden via het Tide waspoeder.
Als moeder van drie ravottende jongens
moest 'ons moe' nogal veel wasjes doen,
bij Tide-waspoeder bekwam je 'n premie.

Als je genoeg premiebons verzamelde kon
je die inruilen,onderdeel per onderdeel,voor
een mooi uitgevoerd design eetbestek met
fraai bloemmotief.Ik was er toen al direct
door begeesterd,en ben dat nu nog altijd.

Dat Tide-bestek,wie het kent zal het met
me eens zijn,is van 'n grote kwaliteit voor
wat metaallegering en vormgeving betreft.
Ik blijf het echt mooi vinden door de jaren
heen,zeker ook omwille van de nostalgiek.

Telkens ik zo'n Tide-mes,vork of lepel,bij
het eten gebruik gaan mijn gedachten uit
naar die tijd toen we bij moeder thuis nog
met z'n vijven gezellig aan die tafel zaten.
Zovele jaren later blijft toch dat,voor mij
enig mooie bestek,me immer even zo lief.

Alterego

[Alterego1]

[jure]

Van een vriend
blij dat hij jullie lezen kan

jure

[hilde m]

Alter,
het vervult me
met nostalgie, maar ook met vreugde,
hier...
door je topic te wandelen.
Is de herfst,
geen mooi jaargetijde,
prachtig en vol van kleur
waarvan we toch wel
kunnen genieten
als we jong blijven van hart.

Hilde m

[Alterego1]

Dat zijn van die speciale banden hé.