Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

spreek ik slechts met ogen

tegen ‘t verlangen
zet zij nog haar talmen
en houdt het voor haar
haar liefdevol streven
en is zij dan daar
zaai ik zacht in haar
geen wilde romance
maar hoop voor het leven

begeerlijke geluiden
ontspruiten de adem
verbinden de lijven
in bijslaap het drinken
van ’t zweet van de ander

getroost in de nacht
tussen avond en ochtend
verlangend gevangen
in liefdevolle harten
zoek ‘k poëtische woorden
alleen al om jou
spreek ik slechts met ogen
hoe ik van je hou
*******************
sunset 24-12-2018

[sunset]

het moet nog blijken wat het wordt

wat wordt dat moet nog blijken
al droomt in d’ appelboom
het rood reeds in de twijgen

is winter nog steeds ver
hullen nachten zich in ’t zwijgen
en is het nog steeds kerst

als van de zoom van ’t  woud
ragdunne nevelsluiers stijgen
is ’t jaar zich traag aan ’t neigen

moet het nog blijken wat het wordt
*******************
sunset 26-12-2018

[sunset]

contouren van de hemel

het wintert weer
rookpluimen uit monden
en duistere blikken

denkend aan de dood
en zijn donkere kleuren
uit modder en nevel

zijn mijn nachten
omzoomd
door jouw woorden

helder tekenen zij mij
de contouren van de hemel
*******************
sunset 27-12-2018

[sunset]

de dag kust de nacht

nu, daar alles grijs gekleed is
ik van het uur van de schemering hou
terwijl ik in mijn warme woonkamer zit
wacht ik tot het buiten helemaal verdwijnt
tot wanneer ook het kleinste licht
door het zwart wordt gedoopt

met een weinig geluk
zie ik de vage streep vuur
van een vallende ster
terwijl alles zwijgend stil is
in dit heilige uur
waar de stervende dag
de komende nacht kust

wonderen worden geboren
*******************
sunset 28-12-2018

[sunset]

op het einde van het jaar

sprakeloosheid grijpt met lege handen naar geluiden
legt zich zwijgend als een te enge mantel
om lijven en al het eerdere lachen is verstomd

het is aan de tijd zichzelf voor de gek te houden
zichzelf door een wereld zonder verleden te dragen
en elke dag als een nooit eindigend heden te leven

wat was, sluimert diep in gedichten en fotoboeken;
nu schenkt jou elk ontbijtcroissant opnieuw
dat boterige, op de tong voorbijgaande

vóór dat het definitief afscheid neemt
*******************
sunset 29-12-2018

[sunset]

koelt het branden stil

waar nu de dag traag uitsterft
legt dauw zich op de gisteren-wonden
en koelt hun branden stil

daarbij zingt hemel zacht
een teder klaaglied
zo breekbaar dat zelfs een zuchtje wind
krachtiger lijkt dan een orkaan

weldra tuimelen dorre Rozenblaadjes
als verwarrende dromen door de nacht
bieden geen troost aan d’ uitgeputte slaper

totdat de nieuwe dag
behoedzaam dansend
op tere spinnenweefseldraden
’t verlaten-zijn verdringt
*******************
sunset 30-12-2018

[sunset]

en zwijgt met mij mee

jij staat op de rand en kijkt neer
op een smalle streep zand
in ’t vallen amper te missen

gebroken ribben en spanten
roeiriemen en kiel al verdwenen
elk teken van leven zoek je vergeefs

smal zijn de kloven en klein de holen
als basis voor ’t meeuwengebroed
hun gekrijs begeleidt steeds hun vluchten
over een traag golvende zee

van benee naar jouw voeten en hoger
scheert de wind koud jouw wenkbrauwen
en onder jouw samengeknepen ogen
ligt dof-zwart het water

en zwijgt met mij mee
*******************
sunset 31-12-2018

[sunset]

en ons tot brandhout

ik zoek asiel en jij de vlucht
omdat jij mijn hunkeren vermoedt
in het duister van deze nachten

draag ik een hoofdgestel
uit een nachtmerrie
waaruit ik kon ontsnappen
enkel om bij jou te zijn

vandaag ben ik poort
net als voorbije jaren
splijt ik het hout
door mijn aanhoudend zoenen

maak monden tot  het hekwerk
en ons tot brandhout
*******************
sunset 01-01-2019

[sunset]

in de spiegel

in de spiegel achter mijn rug
zweeft het jongste verleden
toont mij een beeld
van een vage silhouet

in de leegte de ik achterlaat
wurmt zich een man [die er eigenlijk niet in past]
hij kreunt en steunt
tot het hem uiteindelijk lukt

breedte- en lengtegraden
barsten overal in de wereld uiteen
*******************
sunset 02-01-2019

[sunset]

naamloos uniek

namen zijn bij mij mislukt
in de claustrofobie van woordenboeken
waar plaatjes zoogdieren zijn
maar ook in het halfduister
dat vol met schedels hangt

mij wacht een toekomst
met vage nachtelijke dijen
zonder de geur van wanhoop
of ontharingsmiddelen

op een bepaalde manier
enkel maar vrouw,
naamloos uniek
*******************
sunset 03-01-2019

[sunset]

 alles zonder werkelijk resultaat (observatie)

vuile steegjes in achterbuurten
waarheen jij mij brengt
op de muren over-dimensionale vrouwen
met diepe decolletés als geldautomaten
en ogen als behangen deuren

in een etalage zenden platte beeldschermen
steeds dezelfde rug van een dief uit
en iemand valt op zijn gezicht
staat op met een scheve glimlach
en vraagt of ik met hem mee ga

een tijd lang speelt de wind met groteske gestes
hoor je het snorren van banden op het asfalt
in een bus zit helemaal achterin een meisje
haar gezicht dicht tegen het raam geplakt
trommelt regen met kleine vuisten op de ruiten

alles zonder werkelijk resultaat
*******************
sunset 05-01-2019

[sunset]

bij ’t overlijden van W.

als kind dicteerde mij mijn muze
mij mijn eerste verzen, zelfs in mijn slaap
onthield ik, schreef het op
na mijn ontwaken

toen wist ik nog wat hoop betekende
had vele blanco vellen, schrijfinstrumenten
woorden waren reddingsboeien
dus zette ik hen dichterlijk op het papier

en als ‘k verdronk in smart
kwamen zij aangehold om mij te redden
van boze heksen, draken, wolven
zó dat die mij niet konden doden

nu slaapt mijn muze terwijl ik waak
ik schrijf en ween over lege graven
die zij vult met veel te jong bloed
*******************
sunset 06-01-2019

[sunset]

avonden hebben
niet veel woorden nodig

enkel wat vaags
dat zich voorzichtig
tussen hen in beweegt

als een zweem
nachtelijke poëzie

sunset 08-01-2019

[sunset]

licht beroeren
donkere zomen
een vaag bestaan

onwerkelijk:
zeven geliefden
uit de dood gewekt

zeven keer zeven
leven geschonken
en  toch …

alles weer
in angstig duister
verdronken
******************
sunset 09-01-2019

[sunset]

over - stroming

het felle blauw slaat zich in ’t beeld
de zee stroomt over, het lijkt een drama
nu alles onderloopt in regendruppels
als echo’s uit de verte mens en dier
die uit elkaar aan ’t drijven zijn
in stromen die nog vloeien willen
en zich verheffen, alles slaat op de vlucht
wanneer de watermassa’s botsen

als in ’t begeren van een liefdespaar
waarvan de één de ander dodelijk kust
*******************
sunset 10-01-2019