Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EDELGASCONFIGURATIE
Ja, we zijn van adel,'verarmde adel 'weliswaar. Meer dan een millennium lang verbleven mijn familieleden in de mooiste kastelen en paleizen van Europa. Generaals, bisschoppen en baronnen, niks was onze familie te vreemd.
Toch is na een lange bloeiperiode het verval reeds een halve eeuw geleden, ingetreden.
Want nu schiet er van het miljardenfortuin niet veel meer over. De laatste cent heeft mijn vader aan de Parijse casino's verspeeld.
Jammer? Helemaal niet, we bleven genieten van het leven en wel met volle teugen...het hele gebeuren speelt zelfs enorm in ons voordeel.
Ik heb immers een ijzersterke opvoeding genoten en dat draag je een heel leven mee. Het is een beetje zoals bij een chemisch gas: eenmaal het stadium van edelgas te hebben bereikt is deze toestand definitief !
Ja, we zijn van adel,'verarmde adel 'weliswaar. Meer dan een millennium lang verbleven mijn familieleden in de mooiste kastelen en paleizen van Europa. Generaals, bisschoppen en baronnen, niks was onze familie te vreemd.
Toch is na een lange bloeiperiode het verval reeds een halve eeuw geleden, ingetreden.
Want nu schiet er van het miljardenfortuin niet veel meer over. De laatste cent heeft mijn vader aan de Parijse casino's verspeeld.
Jammer? Helemaal niet, we bleven genieten van het leven en wel met volle teugen...het hele gebeuren speelt zelfs enorm in ons voordeel.
Ik heb immers een ijzersterke opvoeding genoten en dat draag je een heel leven mee. Het is een beetje zoals bij een chemisch gas: eenmaal het stadium van edelgas te hebben bereikt is deze toestand definitief !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE GULDEN...MIDDENKLASSE
Armoede is als een ijskoud bad
en aan teveel rijkdom verbrandt
men de vingers, dus kies je best
voor de gulden middenweg.
Zonder het slijk der aarde
verwelk je als 'n dorre bloem
maar te hoge bomen vangen
veel wind, dus alweer klinkt
mijn advies: alles met mate!
En daarom is de middenklasse
het meest happy mijns inziens.
Op gras dat altijd groener is dan
aan de overkant zingen zij bij de
zoveelste party: een eigen huis,
een plek onder de zon en altijd
iemand in de buurt die met me …
Voor hen geen kille kasteelgangen
of stijve adellijke tafelmanieren.
En toch zijn zij de sluwste aasgieren
als het om geld van een erfenis gaat
want onder het laagje vernis van hun
savoir vivre tonen zij dan hun ware
gelaat, ze lijden immers aan the
gold-fever maar dat kan efficiënt
behandeld worden door de notaris.
En ja, ook daar sluiten ze ‘n compromis!
Armoede is als een ijskoud bad
en aan teveel rijkdom verbrandt
men de vingers, dus kies je best
voor de gulden middenweg.
Zonder het slijk der aarde
verwelk je als 'n dorre bloem
maar te hoge bomen vangen
veel wind, dus alweer klinkt
mijn advies: alles met mate!
En daarom is de middenklasse
het meest happy mijns inziens.
Op gras dat altijd groener is dan
aan de overkant zingen zij bij de
zoveelste party: een eigen huis,
een plek onder de zon en altijd
iemand in de buurt die met me …
Voor hen geen kille kasteelgangen
of stijve adellijke tafelmanieren.
En toch zijn zij de sluwste aasgieren
als het om geld van een erfenis gaat
want onder het laagje vernis van hun
savoir vivre tonen zij dan hun ware
gelaat, ze lijden immers aan the
gold-fever maar dat kan efficiënt
behandeld worden door de notaris.
En ja, ook daar sluiten ze ‘n compromis!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PAPAFFECTIE ?
Onlangs hebben we twee belangrijke verjaardagen gevierd: mijn nichtje Nora bereikte immers de mijlpaal van eenentwintig jaar, mijn broer Tom die van een halve eeuw jong ! In een oud maar stijlvol maison Art Deco hadden zij veertig vrienden en familieleden uitgenodigd. Mijn Waalse halfbroer Daniel en zijn zus Catherine zouden ook van de partij zijn. Voor Catherine was dit alweer een therapeutisch moment, ik lijk immers twee druppels water op onze overleden vader die zij sinds haar tiende niet meer had gezien. Ik merkte dat onze ontmoetingen van de laatste twee jaar een cathariserende werking hadden op haar.
En ja, er vloeide veel wijn op dit feest, maar mijn neef Steven bleef solidair met mij en beperkte zich dus eveneens tot fruitsap. Zijn charmante zus Karen nipte van een glaasje rosé en Daniel haalde mooie herinneringen op met mijn moeder. Nadien zocht hij het gezelschap op van Toms universiteitsvriend, Didier, die het tot CEO van een middelgroot bedrijf geschopt heeft.
Nora trok zich met de jeugd terug in de tuin en had veel plezier, ik hoorde haar veelvuldig schaterlachen. En zoals gewoonlijk trok Steven Sterk met zijn fors gespierde lijf weer alle vrouwelijke aandacht. Zo genoten we met z'n allen van een heerlijkgeurende Italiaanse walking diner onder een mooie lentezon. De radio stond iets te luid maar daar had blijkbaar niemand last van.
Omdat deze woning dienst deed als locatie voor vernissages hingen er aan de muren een dertigtal schilderijen. Samen met mijn Bosnische schoonzus probeerde ik de kunstwerken te analyseren en wisselden we onze artistieke interpretaties met elkaar uit. Later op de avond had ik met Tamara, de vrouw van Toms jeugdvriend een interessant gesprek over de dingen des leven, het werd een tamelijk diepgravende conversatie.
En toen gebeurde er iets heel bizar: nadat ik mijn verjaardagsgedicht voor Nora en het aanwezige publiek had voorgelezen kwam Catherine lichtjes beschonken naar mij toegestapt en nam mij hevig maar vertederd vast. Alle ogen waren plots op ons gericht.
Ik schrok even maar glimlachte al snel want ik wist dat zij gewoonweg wat gemiste vaderliefde zocht bij mij: papaffectie !
Onlangs hebben we twee belangrijke verjaardagen gevierd: mijn nichtje Nora bereikte immers de mijlpaal van eenentwintig jaar, mijn broer Tom die van een halve eeuw jong ! In een oud maar stijlvol maison Art Deco hadden zij veertig vrienden en familieleden uitgenodigd. Mijn Waalse halfbroer Daniel en zijn zus Catherine zouden ook van de partij zijn. Voor Catherine was dit alweer een therapeutisch moment, ik lijk immers twee druppels water op onze overleden vader die zij sinds haar tiende niet meer had gezien. Ik merkte dat onze ontmoetingen van de laatste twee jaar een cathariserende werking hadden op haar.
En ja, er vloeide veel wijn op dit feest, maar mijn neef Steven bleef solidair met mij en beperkte zich dus eveneens tot fruitsap. Zijn charmante zus Karen nipte van een glaasje rosé en Daniel haalde mooie herinneringen op met mijn moeder. Nadien zocht hij het gezelschap op van Toms universiteitsvriend, Didier, die het tot CEO van een middelgroot bedrijf geschopt heeft.
Nora trok zich met de jeugd terug in de tuin en had veel plezier, ik hoorde haar veelvuldig schaterlachen. En zoals gewoonlijk trok Steven Sterk met zijn fors gespierde lijf weer alle vrouwelijke aandacht. Zo genoten we met z'n allen van een heerlijkgeurende Italiaanse walking diner onder een mooie lentezon. De radio stond iets te luid maar daar had blijkbaar niemand last van.
Omdat deze woning dienst deed als locatie voor vernissages hingen er aan de muren een dertigtal schilderijen. Samen met mijn Bosnische schoonzus probeerde ik de kunstwerken te analyseren en wisselden we onze artistieke interpretaties met elkaar uit. Later op de avond had ik met Tamara, de vrouw van Toms jeugdvriend een interessant gesprek over de dingen des leven, het werd een tamelijk diepgravende conversatie.
En toen gebeurde er iets heel bizar: nadat ik mijn verjaardagsgedicht voor Nora en het aanwezige publiek had voorgelezen kwam Catherine lichtjes beschonken naar mij toegestapt en nam mij hevig maar vertederd vast. Alle ogen waren plots op ons gericht.
Ik schrok even maar glimlachte al snel want ik wist dat zij gewoonweg wat gemiste vaderliefde zocht bij mij: papaffectie !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BLACKJACK
Nora wordt deze lente 21 jaar
daarom zat ik vorige week in
de casino van Oostende, want
ik wil haar graag 'n centje geven
voor deze mijlpaal in haar leven !
En dus zette ik mijn jetons bij de
Franse roulette in, op rood, maar
ik kreeg al gauw de genadestoot.
Zo ging ik snel naar de gokautomaat
vroeg of laat moest het wel lukken
toch kwam ik alweer in geldnood.
Strak in 't pak lachte ik nog steeds
mijn tanden bloot en besloot om
mijn kans te wagen bij Blackjack.
En jawel Nora, de cheque die ik toen
heb verdiend zit in deze black box als
teken dat je ook na deze verjaardag
op mij rekenen kan als hartsvriend !
Want ook na je 21ste blijf
je grandioos en subliem !
Nora wordt deze lente 21 jaar
daarom zat ik vorige week in
de casino van Oostende, want
ik wil haar graag 'n centje geven
voor deze mijlpaal in haar leven !
En dus zette ik mijn jetons bij de
Franse roulette in, op rood, maar
ik kreeg al gauw de genadestoot.
Zo ging ik snel naar de gokautomaat
vroeg of laat moest het wel lukken
toch kwam ik alweer in geldnood.
Strak in 't pak lachte ik nog steeds
mijn tanden bloot en besloot om
mijn kans te wagen bij Blackjack.
En jawel Nora, de cheque die ik toen
heb verdiend zit in deze black box als
teken dat je ook na deze verjaardag
op mij rekenen kan als hartsvriend !
Want ook na je 21ste blijf
je grandioos en subliem !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
A BOOTY CALL ?
En plots rinkelde die ochtend de telefoon op moeders verjaardag ! Omdat ze al verscheidene louche buitenlandse wijnhandelaars aan de lijn had gehad nam ze ook deze keer niet op, het was immers een oproep vanuit het Verenigd Koninkrijk.
Toch was het eerste wat bij haar opkwam dat het wel eens mijn idool zou kunnen geweest zijn want ik had via facebook enkele keren contact gehad met deze ouwe rocker die overigens nog altijd springlevend op de planken staat, huppelend en tippelend alsof hij net achttien jaar is geworden. Vanwege zijn slechte gezondheid kwam hij even in het nieuws. En ik had van deze gelegenheid gebruik gemaakt om hem met een gedicht te troosten, vandaar moeders vage vermoeden hieromtrent...
Diezelfde avond vierden we moeders 74ste verjaardag wat oubollig met een flesje cava en een taartje. Ze bracht het voorval even ter sprake. Mijn broer die goed overweg kan met electronika zou alles na-checken en wat bleek: het was een geheim nummer !
Alsof er niks was gebeurd feestten we verder tot een bericht op moeders smartphone piepte. 'Happy birthday Vif !! Please call me back !'
Moeder die al sinds mijn jeugd tegen haar zin zijn rock and roll had moeten aanhoren, verwijderde gauw het bericht en onthield zich van verdere commentaar.Ze heeft immers al jaren een hekel aan deze lelijkaard met zijn te grote mond en zijn zelfgenoegzame blik.
En ik glimlachte naar mijn broer: Was dit nu een booty call ?
En plots rinkelde die ochtend de telefoon op moeders verjaardag ! Omdat ze al verscheidene louche buitenlandse wijnhandelaars aan de lijn had gehad nam ze ook deze keer niet op, het was immers een oproep vanuit het Verenigd Koninkrijk.
Toch was het eerste wat bij haar opkwam dat het wel eens mijn idool zou kunnen geweest zijn want ik had via facebook enkele keren contact gehad met deze ouwe rocker die overigens nog altijd springlevend op de planken staat, huppelend en tippelend alsof hij net achttien jaar is geworden. Vanwege zijn slechte gezondheid kwam hij even in het nieuws. En ik had van deze gelegenheid gebruik gemaakt om hem met een gedicht te troosten, vandaar moeders vage vermoeden hieromtrent...
Diezelfde avond vierden we moeders 74ste verjaardag wat oubollig met een flesje cava en een taartje. Ze bracht het voorval even ter sprake. Mijn broer die goed overweg kan met electronika zou alles na-checken en wat bleek: het was een geheim nummer !
Alsof er niks was gebeurd feestten we verder tot een bericht op moeders smartphone piepte. 'Happy birthday Vif !! Please call me back !'
Moeder die al sinds mijn jeugd tegen haar zin zijn rock and roll had moeten aanhoren, verwijderde gauw het bericht en onthield zich van verdere commentaar.Ze heeft immers al jaren een hekel aan deze lelijkaard met zijn te grote mond en zijn zelfgenoegzame blik.
En ik glimlachte naar mijn broer: Was dit nu een booty call ?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IN WIEROOK OPGEGAAN
Mephisto ontstak haar die avond in vuur en vlam
de trotse befaamde kathedraal La Notre-Dame.
Brandweermannen probeerden dit cultureel erfgoed
te redden maar de glasramen knalden in dit inferno
naar alle kanten, de tv-beelden leken ons zo irreëel
de gewonden bracht men naar de verpleegbedden.
Snel vloog een drone over dit strijdtoneel en zocht
men in deze hel verwoed naar de doornen kroon.
Jarenlang zal men rouwen waar kardinalen
sinds vele eeuwen prinsenparen trouwden.
Zo blijft Parijs achter als een leproos.
En plots werd de wereld heel vroom
betuigde men z'n medeleven via mail.
Maar Quasimodo is nu wel 'n poosje dakloos.
Mephisto ontstak haar die avond in vuur en vlam
de trotse befaamde kathedraal La Notre-Dame.
Brandweermannen probeerden dit cultureel erfgoed
te redden maar de glasramen knalden in dit inferno
naar alle kanten, de tv-beelden leken ons zo irreëel
de gewonden bracht men naar de verpleegbedden.
Snel vloog een drone over dit strijdtoneel en zocht
men in deze hel verwoed naar de doornen kroon.
Jarenlang zal men rouwen waar kardinalen
sinds vele eeuwen prinsenparen trouwden.
Zo blijft Parijs achter als een leproos.
En plots werd de wereld heel vroom
betuigde men z'n medeleven via mail.
Maar Quasimodo is nu wel 'n poosje dakloos.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MAN OP DE MAAN
Ik leef als een vulkaan
ergens helemaal alleen
op de maan, bekijk de
Aarde van op een afstand
want ik leef in die waan.
Woedend als een Picasso
schilder ik dan gedichten
op het maanoppervlak in
de hoop dat ze eeuwig
zullen blijven bestaan.
En in de éénmans-raket
waarmee ik naar hier werd
verbannen drink ik te vaak
cognac om mijn eenzame
waarheid te verdringen.
Toch zal ik ooit terugkeren
naar de Blauwe Planeet om
het boetekleed van mij af
te schudden, mijn bundels
te signeren en handjes te
schudden op een beurs.
Dan zal ik genieten van
die aardse omwenteling.
Maar ook van de rozengeur
en...de maneschijn.
Ik leef als een vulkaan
ergens helemaal alleen
op de maan, bekijk de
Aarde van op een afstand
want ik leef in die waan.
Woedend als een Picasso
schilder ik dan gedichten
op het maanoppervlak in
de hoop dat ze eeuwig
zullen blijven bestaan.
En in de éénmans-raket
waarmee ik naar hier werd
verbannen drink ik te vaak
cognac om mijn eenzame
waarheid te verdringen.
Toch zal ik ooit terugkeren
naar de Blauwe Planeet om
het boetekleed van mij af
te schudden, mijn bundels
te signeren en handjes te
schudden op een beurs.
Dan zal ik genieten van
die aardse omwenteling.
Maar ook van de rozengeur
en...de maneschijn.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JACQUES, NE ME QUITTE PAS
Toen mijn vaders oudere broer Jacques in 1942 besloten had om als vrijwilliger mee te vechten met het Franse leger, vertrok hij op een kille winterdag, tegen wil en dank van zijn ouders, naar het front. Nooit is hij weergekeerd, tot grote wanhoop van mijn grootouders die tot in de jaren '50 met vele vragen achterbleven. Oma overleed kort daarna van verdriet, opa stortte zich op zijn werk.
Mijn twintigjarige vader, die bijna stikte in de beklemmende sfeer die sinds een aantal jaren in huis hing, besloot om opzoekingen te doen in Normandië, want hij had te horen gekregen dat Jacques daar voor het laatst gezien was. Jarenlang beet hij zich vast in een vals spoor, althans dat was de mening van familie en vrienden. Vader laste dus een pauze in want hij had het al druk genoeg met werken en met het scheiden van zijn eerste vrouw.
Toen hij mijn moeder leerde kennen, woonden ze samen een optreden van Jacques Brel bij. Hun idool bracht het nummer: ‘Ne me quitte pas’. De hele zaal werd stil en vader nog stiller, hij dacht aan de wanhoop van zijn overleden ouders en beloofde hen dat hij hun geliefde zoon zou vinden! Maandenlang zocht hij zich suf in Normandië op zoek naar aanwijzingen en belde bij de mensen aan met een foto van Jacques maar tevergeefs ... .
Tot op een mooie Brusselse zomerse ochtend in 1968 de telefoon rinkelde terwijl vader de rolluiken van zijn antiekzaak optrok: ze hadden Jacques teruggevonden! Vader vernam dat de Duitsers de jongeman hadden gefusilleerd samen met een tiental andere Franse krijgsgevangenen. Een tuinman had het skelet per toeval ontdekt ... het lag slechts dertig centimeter onder de grond!
Het bizarre is dat de locatie waar Jacques was overleden en begraven zich op 100 meter afstand bevond van de plek waar vaders 'valse spoor' eertijds naartoe had geleid!
Toen mijn vaders oudere broer Jacques in 1942 besloten had om als vrijwilliger mee te vechten met het Franse leger, vertrok hij op een kille winterdag, tegen wil en dank van zijn ouders, naar het front. Nooit is hij weergekeerd, tot grote wanhoop van mijn grootouders die tot in de jaren '50 met vele vragen achterbleven. Oma overleed kort daarna van verdriet, opa stortte zich op zijn werk.
Mijn twintigjarige vader, die bijna stikte in de beklemmende sfeer die sinds een aantal jaren in huis hing, besloot om opzoekingen te doen in Normandië, want hij had te horen gekregen dat Jacques daar voor het laatst gezien was. Jarenlang beet hij zich vast in een vals spoor, althans dat was de mening van familie en vrienden. Vader laste dus een pauze in want hij had het al druk genoeg met werken en met het scheiden van zijn eerste vrouw.
Toen hij mijn moeder leerde kennen, woonden ze samen een optreden van Jacques Brel bij. Hun idool bracht het nummer: ‘Ne me quitte pas’. De hele zaal werd stil en vader nog stiller, hij dacht aan de wanhoop van zijn overleden ouders en beloofde hen dat hij hun geliefde zoon zou vinden! Maandenlang zocht hij zich suf in Normandië op zoek naar aanwijzingen en belde bij de mensen aan met een foto van Jacques maar tevergeefs ... .
Tot op een mooie Brusselse zomerse ochtend in 1968 de telefoon rinkelde terwijl vader de rolluiken van zijn antiekzaak optrok: ze hadden Jacques teruggevonden! Vader vernam dat de Duitsers de jongeman hadden gefusilleerd samen met een tiental andere Franse krijgsgevangenen. Een tuinman had het skelet per toeval ontdekt ... het lag slechts dertig centimeter onder de grond!
Het bizarre is dat de locatie waar Jacques was overleden en begraven zich op 100 meter afstand bevond van de plek waar vaders 'valse spoor' eertijds naartoe had geleid!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MILJOENENJACHT
Mijn voorouders waren tamelijk welgesteld. Hoe ze aan dat fortuin waren geraakt, was mij vroeger een groot raadsel. Ik heb tijdens mijn jeugd immers nooit in weelde geleefd. Toch merk ik de laatste tijd dat het in de genen zit want ook ik droom tegenwoordig van pracht en praal.
Toen ik met mijn vader een autoreis door Frankrijk maakte, heeft hij alle mooie woningen van onze familie voorbijgereden. Ik was diep onder de indruk en was verwonderd dat mijn bloedverwanten zo'n hoge levensstandaard konden handhaven. Vader verklaarde dat het een kwestie van wilskracht, motivatie en een flinke dosis geluk is. Ik was echter nog maar een kind en begreep er geen snars van.
Jaren later snapte ik wat vader eertijds had bedoeld. Want op een avond keek ik naar het Nederlandse tv-programma 'Miljoenenjacht'. Alles in dit spel was louter toeval ... dacht ik. Tot er een winnaar was die enkele miljoenen euro's had gewonnen. Met het geld zou de man een wijngaard uit de grond stampen, ergens in Italië.
Een tijdje later werd 'Miljoenenjacht' alweer uitgezonden. Ik zat vol spanning uit te kijken naar wie er nu de geluksvogel zou zijn. En wat bleek: in de finale speelde dezelfde man die de vorige keer had gewonnen. Na vele moeilijke vragen werd de strijd alweer beslist in zijn voordeel. Deze keer was het prijzengeld echter vertienvoudigd! Alsof de duivel ermee gemoeid was!
Wat mijn vader had gezegd kwam toen onmiddellijk bovendrijven in mijn bewustzijn. De volgende ochtend kocht ik dus een kraslotje en ... ik had meteen een leuke som geld verworven!
En ik bedacht: Misschien moet ik toch ook maar eens op miljoenenjacht gaan!
Mijn voorouders waren tamelijk welgesteld. Hoe ze aan dat fortuin waren geraakt, was mij vroeger een groot raadsel. Ik heb tijdens mijn jeugd immers nooit in weelde geleefd. Toch merk ik de laatste tijd dat het in de genen zit want ook ik droom tegenwoordig van pracht en praal.
Toen ik met mijn vader een autoreis door Frankrijk maakte, heeft hij alle mooie woningen van onze familie voorbijgereden. Ik was diep onder de indruk en was verwonderd dat mijn bloedverwanten zo'n hoge levensstandaard konden handhaven. Vader verklaarde dat het een kwestie van wilskracht, motivatie en een flinke dosis geluk is. Ik was echter nog maar een kind en begreep er geen snars van.
Jaren later snapte ik wat vader eertijds had bedoeld. Want op een avond keek ik naar het Nederlandse tv-programma 'Miljoenenjacht'. Alles in dit spel was louter toeval ... dacht ik. Tot er een winnaar was die enkele miljoenen euro's had gewonnen. Met het geld zou de man een wijngaard uit de grond stampen, ergens in Italië.
Een tijdje later werd 'Miljoenenjacht' alweer uitgezonden. Ik zat vol spanning uit te kijken naar wie er nu de geluksvogel zou zijn. En wat bleek: in de finale speelde dezelfde man die de vorige keer had gewonnen. Na vele moeilijke vragen werd de strijd alweer beslist in zijn voordeel. Deze keer was het prijzengeld echter vertienvoudigd! Alsof de duivel ermee gemoeid was!
Wat mijn vader had gezegd kwam toen onmiddellijk bovendrijven in mijn bewustzijn. De volgende ochtend kocht ik dus een kraslotje en ... ik had meteen een leuke som geld verworven!
En ik bedacht: Misschien moet ik toch ook maar eens op miljoenenjacht gaan!
-
MichelN - Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
- Locatie: Groot-Leuven
Vijf euro zoals driekwart van de meeste die hard believers die op de Lotto spelen?
En Jagger is onderwijl niet eens meer een karikatuur van zichzelf, hooguit een gephotshopt prentje voor bij zijn in memoriam. Oké, zijn nakomelingen overtreffen in aantal met een factor vier de mijne.
"Les socialistes aiment tellement les pauvres qu'ils en fabriquent" (Jacques Godfrain)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SARAH ONZE LEEUWIN
Mijn drieëndertigjarig nichtje Sarah waakt als een leeuwin over haar tien welpen. Samen met haar levensgezel Abraham zorgt zij ervoor dat ze niks tekort komen in deze zengende hitte. Daarom zoeken zij dagelijks de koelte van de palmbomen op, genietend van de schoonheid van de Rode Zee. En ook al is het niet altijd rozengeur en maneschijn, ze zijn blij met elkaar.
Want altijd loert er het gevaar van hyena's, schorpioenen of cobra's die hun geluk komen verstoren. Maar papa leeuw schrikt voor niks terug, laat zijn tanden op uur en tijd zien. Wee je gebeente als je in zijn klauwen terecht komt!
Als Sarah dan op jacht gaat om voor vlees op de plank te zorgen, ravotten haar jongen met elkaar in de steppe.
Bij het overlijden van onze oom Ivo onlangs, complimenteerde ik Sarah voor haar moed om zo maar tien kinderen op te voeden ...
Ze glimlachte en zei: 'Bedankt Claude, graag deel ik je mee dat ik alweer zwanger ben!’
En ik bedacht stil: de dood volgt zo plots na het leven en vice versa!
Mijn drieëndertigjarig nichtje Sarah waakt als een leeuwin over haar tien welpen. Samen met haar levensgezel Abraham zorgt zij ervoor dat ze niks tekort komen in deze zengende hitte. Daarom zoeken zij dagelijks de koelte van de palmbomen op, genietend van de schoonheid van de Rode Zee. En ook al is het niet altijd rozengeur en maneschijn, ze zijn blij met elkaar.
Want altijd loert er het gevaar van hyena's, schorpioenen of cobra's die hun geluk komen verstoren. Maar papa leeuw schrikt voor niks terug, laat zijn tanden op uur en tijd zien. Wee je gebeente als je in zijn klauwen terecht komt!
Als Sarah dan op jacht gaat om voor vlees op de plank te zorgen, ravotten haar jongen met elkaar in de steppe.
Bij het overlijden van onze oom Ivo onlangs, complimenteerde ik Sarah voor haar moed om zo maar tien kinderen op te voeden ...
Ze glimlachte en zei: 'Bedankt Claude, graag deel ik je mee dat ik alweer zwanger ben!’
En ik bedacht stil: de dood volgt zo plots na het leven en vice versa!
Laatst gewijzigd door Claudio op 08 mei 2019, 19:21, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SAINT LUC ?
Mijn oom Luc was geen heilige hoewel hij graag de moraal-apostel uithing, vooral bij mijn vader, die ook geen onbeschreven blad was natuurlijk. Luc had architectuur gestudeerd aan de Sint-Lucas Academie te Gent waar hij vijf jaar lang één van de beste leerlingen was. Later zou hij hier in de stad snel bekend worden als een uiterst bekwaam architect.
Van bij het begin was er een wrevel tussen Luc en mijn vader. Lucas wist dat vader dertien jaar ouder was dan zijn dierbare zus en kon het niet hebben dat vader haar had kunnen overhalen om in het holst van de nacht te vertrekken voor een avontuurlijke wereldreis.
De twee rivalen hadden echter één hobby gemeen: ze lustten graag een glaasje wodka. De luttele keren dat ze elkaar mochten, was dan ook bij een partijtje schaak met een fles wodka bij de hand. Ook qua intelligentie konden ze zich met elkaar meten en dat deden ze ... tot vervelens toe.
Toen oom Luc naar het klooster ging om zich te bezinnen na een moeilijke periode in zijn leven, had mijn vader veel leedvermaak. Hij had gewed met Luc dat hij het er nog geen drie dagen zou volhouden. De inzet was een dure fles wodka.
Maar toen Luc zich in geen vier weken had laten zien of horen, maakte vader die winteravond aanstalten om de kachel uit te zetten en te gaan slapen. Plots hoorde hij hard kloppen aan de voordeur.
Het was al laat en dus vroeg vader voorzichtig wie er aan de deur stond.
Hij hoorde de bezoeker grinniken: ‘C'est moi, Saint Luc!’
Tijdens een familiefeestje vele jaren later biechtte Luc ons op dat hij die nacht uit het klooster was ontsnapt via de wijnkelder ... net na de avondmis.
‘Halleluja!’ lachten we en dronken met z'n allen een glaasje wodka!
Mijn oom Luc was geen heilige hoewel hij graag de moraal-apostel uithing, vooral bij mijn vader, die ook geen onbeschreven blad was natuurlijk. Luc had architectuur gestudeerd aan de Sint-Lucas Academie te Gent waar hij vijf jaar lang één van de beste leerlingen was. Later zou hij hier in de stad snel bekend worden als een uiterst bekwaam architect.
Van bij het begin was er een wrevel tussen Luc en mijn vader. Lucas wist dat vader dertien jaar ouder was dan zijn dierbare zus en kon het niet hebben dat vader haar had kunnen overhalen om in het holst van de nacht te vertrekken voor een avontuurlijke wereldreis.
De twee rivalen hadden echter één hobby gemeen: ze lustten graag een glaasje wodka. De luttele keren dat ze elkaar mochten, was dan ook bij een partijtje schaak met een fles wodka bij de hand. Ook qua intelligentie konden ze zich met elkaar meten en dat deden ze ... tot vervelens toe.
Toen oom Luc naar het klooster ging om zich te bezinnen na een moeilijke periode in zijn leven, had mijn vader veel leedvermaak. Hij had gewed met Luc dat hij het er nog geen drie dagen zou volhouden. De inzet was een dure fles wodka.
Maar toen Luc zich in geen vier weken had laten zien of horen, maakte vader die winteravond aanstalten om de kachel uit te zetten en te gaan slapen. Plots hoorde hij hard kloppen aan de voordeur.
Het was al laat en dus vroeg vader voorzichtig wie er aan de deur stond.
Hij hoorde de bezoeker grinniken: ‘C'est moi, Saint Luc!’
Tijdens een familiefeestje vele jaren later biechtte Luc ons op dat hij die nacht uit het klooster was ontsnapt via de wijnkelder ... net na de avondmis.
‘Halleluja!’ lachten we en dronken met z'n allen een glaasje wodka!