Gedichten van Claire Vanfleteren
-
clairev
Dromer
Brein staat
op een laag pitje.
Dagdromen heerlijk.
Droombeelden scheppen.
Je overgeven
aan het spel van verbeelding.
De creatieve tintelingen
komen aandraven
en verrijkt het innerlijke.
Zoekt naar oplossingen
om draden te ontwarren,
en druppels vertrouwen
op te vangen.
Laat de gedachte alleen
aanmeren, als de kade
hem met open armen ontvangt.
Hij moet alles kunnen grijpen
zonder uit te glijden.
Bedachtzaam droomt hij verder
laat hem leiden door zijn brein
dat mooie afbeeldingen kleeft
van verre herinneringen.
Claire Vanfleteren
Brein staat
op een laag pitje.
Dagdromen heerlijk.
Droombeelden scheppen.
Je overgeven
aan het spel van verbeelding.
De creatieve tintelingen
komen aandraven
en verrijkt het innerlijke.
Zoekt naar oplossingen
om draden te ontwarren,
en druppels vertrouwen
op te vangen.
Laat de gedachte alleen
aanmeren, als de kade
hem met open armen ontvangt.
Hij moet alles kunnen grijpen
zonder uit te glijden.
Bedachtzaam droomt hij verder
laat hem leiden door zijn brein
dat mooie afbeeldingen kleeft
van verre herinneringen.
Claire Vanfleteren
-
clairev
Het leven in vraag stellen
Ik was jong en onervaren
zag alleen het mooie
nooit de gevaren.
Leefde mijn leven,
maar de tijd ging te snel.
strubbelingen kregen de bovenhand
Ik werd door angst aangerand.
Verwoestend waren de gedachten
In het moegetergde hoofd.
Er kwamen geen woorden
Geen gefluister, geen geschreeuw
De ogen waren hun glans kwijt,
Ze werden geteisterd door tranen
De glimlach was gaan liggen
Zonder troost
Verdronken in troosteloosheid
Verzonken in hard ijs.
Versteend en wazig
Afgeschermd in gedachten
Waarom moest het zo ver komen
Waar zijn de mooie dromen.
Alleen, pijn en ellende rest me nog
Ik ben leeggezogen
Tot het hoopje mens dat ik nu nog ben.
Claire Vanfleteren
Ik was jong en onervaren
zag alleen het mooie
nooit de gevaren.
Leefde mijn leven,
maar de tijd ging te snel.
strubbelingen kregen de bovenhand
Ik werd door angst aangerand.
Verwoestend waren de gedachten
In het moegetergde hoofd.
Er kwamen geen woorden
Geen gefluister, geen geschreeuw
De ogen waren hun glans kwijt,
Ze werden geteisterd door tranen
De glimlach was gaan liggen
Zonder troost
Verdronken in troosteloosheid
Verzonken in hard ijs.
Versteend en wazig
Afgeschermd in gedachten
Waarom moest het zo ver komen
Waar zijn de mooie dromen.
Alleen, pijn en ellende rest me nog
Ik ben leeggezogen
Tot het hoopje mens dat ik nu nog ben.
Claire Vanfleteren
-
clairev
Vrouwelijk schoon
Mijmerend staart ze voor zich uit
glimlacht in haar eigen.
Onschuldig zoals ze daar zit
zo ondeugend is haar blik.
Haar ogen boren zich
als pijlen door je hart.
Zij vertrekt geen spier
blijft onbewogen
in alle eenvoud.
Ze verzinkt in haar boek
de woorden doen haar
blozen.
Ze kijkt op en vuurt
de vlammen op jou af.
Je staat nog overeind
maar je wankelt.
Je zou haar willen
proeven met je lippen.
Zij ziet je niet eens staan
is met het lezen begaan.
Het is zonde
zo’n verleidelijke vrouw.
Alleen met dromen
in de verhalen.
Vrouwelijk schoon
kom mij toch eens halen!
Claire Vanfleteren
Mijmerend staart ze voor zich uit
glimlacht in haar eigen.
Onschuldig zoals ze daar zit
zo ondeugend is haar blik.
Haar ogen boren zich
als pijlen door je hart.
Zij vertrekt geen spier
blijft onbewogen
in alle eenvoud.
Ze verzinkt in haar boek
de woorden doen haar
blozen.
Ze kijkt op en vuurt
de vlammen op jou af.
Je staat nog overeind
maar je wankelt.
Je zou haar willen
proeven met je lippen.
Zij ziet je niet eens staan
is met het lezen begaan.
Het is zonde
zo’n verleidelijke vrouw.
Alleen met dromen
in de verhalen.
Vrouwelijk schoon
kom mij toch eens halen!
Claire Vanfleteren
-
clairev
Meningsverschil
Man en vrouw
Twee handen op één buik.
Alle dagen samen.
Hadden geen woorden nodig
één oogopslag was genoeg.
Hun liefde voor elkaar
was één ketting
met dezelfde gave schakels,
die perfect in elkaar pasten.
Zij schonk hem haar liefde,
hij zijn hart.
Zij leefden voor elkaar,
waren als eb en vloed.
Maar hun meningen
waren verschillend.
Zij was de maan, hij de zon.
De nacht was voor haar
de dag voor hem.
De sterren fonkelden plots
niet meer.
De zon kwam ook niet meer op.
De maan liet haar niet meer zien
en ’s morgens was er mist.
Wroeging kreeg de bovenhand
voor onbenullige kleine dingen.
Ze hadden alleen nog twee
kleine ringen.
Zij om haar ranke vinger
met een fonkelende diamant.
Hij rond de vinger van
een hardwerkende hand.
Hoe was het zover kunnen komen
Wat was er tussen hen vervlogen.
De tijd likte de wonden,
tot zij op een geschikt moment
in een verzoenende oogopslag
elkaar uitbundig terug vonden.
Nu zijn ze weer twee handen
op één buik, met elk hun mening.
Claire Vanfleteren
Man en vrouw
Twee handen op één buik.
Alle dagen samen.
Hadden geen woorden nodig
één oogopslag was genoeg.
Hun liefde voor elkaar
was één ketting
met dezelfde gave schakels,
die perfect in elkaar pasten.
Zij schonk hem haar liefde,
hij zijn hart.
Zij leefden voor elkaar,
waren als eb en vloed.
Maar hun meningen
waren verschillend.
Zij was de maan, hij de zon.
De nacht was voor haar
de dag voor hem.
De sterren fonkelden plots
niet meer.
De zon kwam ook niet meer op.
De maan liet haar niet meer zien
en ’s morgens was er mist.
Wroeging kreeg de bovenhand
voor onbenullige kleine dingen.
Ze hadden alleen nog twee
kleine ringen.
Zij om haar ranke vinger
met een fonkelende diamant.
Hij rond de vinger van
een hardwerkende hand.
Hoe was het zover kunnen komen
Wat was er tussen hen vervlogen.
De tijd likte de wonden,
tot zij op een geschikt moment
in een verzoenende oogopslag
elkaar uitbundig terug vonden.
Nu zijn ze weer twee handen
op één buik, met elk hun mening.
Claire Vanfleteren
-
clairev
Noorderlicht
Het aanschouwen is
aangrijpend en
een mythisch moment.
Een lichtshow
aan de natuur overgeleverd.
De regenboog in de nacht
waaiert uit over de avondhemel.
De ene keer eenvoudige
vlagen met groene kleuren,
dan weer een wervelwind,
met slierten onbekende pracht.
Al is het koud
het verwarmt je zintuigen
met de warme aangename
dansende en draaiende golven
in een nooit
donkere achtergrond.
Claire Vanfleteren
Het aanschouwen is
aangrijpend en
een mythisch moment.
Een lichtshow
aan de natuur overgeleverd.
De regenboog in de nacht
waaiert uit over de avondhemel.
De ene keer eenvoudige
vlagen met groene kleuren,
dan weer een wervelwind,
met slierten onbekende pracht.
Al is het koud
het verwarmt je zintuigen
met de warme aangename
dansende en draaiende golven
in een nooit
donkere achtergrond.
Claire Vanfleteren
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Warme groet schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Verhuizen
Wat moet ik nu doen.
mijn hele hebben en houden
in dozen stoppen
tafels versleuren
kasten waarschuwen dat
ze mee moeten werken.
Stoelen die maar niet willen wijken.
Het lijkt wel een ravage
na een hevige storm.
Overal ligt alles.
Mijn ogen zien niets meer tastbaars.
Oei, ik heb een lepel nodig
waar heeft hij zich nu weer verstopt.
Ja, inderdaad ik heb hem zelf in een
doos gedropt.
Vermoeid doe ik verder
maar aan wat
aan alles en niets.
Geen structuur, geen besef.
Ik ben overstuur,
de tijd tikt zijn minuten
vervlogen tijd is verloren tijd
en de wijzers lachen.
Hebben wij zoveel gehamsterd
neen dat kan niet
niemand die het ziet
voor mijzelf heb ik niet teveel.
De volle dozen liegen niet
ze staren mij aan met hun
opslorpende blik
ik geef er één een tik
Hij vliegt languit op zijn zij
verliest zijn bovenste kartonnen hoed
och ik verlies toch de moed
Dat hij maar verder zonder mij doet.
Hoewel ik vind schatten terug!
Lang geleden was ik die kwijt geraakt.
Ik was door emoties gekraakt,
maar nergens was hij nog te vinden.
Het maakt al de narigheid goed.
Oma zou blij geweest zijn
helaas is ze ondertussen overleden
maar mijn schuif heeft hem begoed.
In een klein hebbedingetje
gewikkeld in een stukje stof
komt hij twinkelend te voorschijn
mijn ring van mijn eerste communie
gekregen van mijn dierbare oma
verdwenen in het niets
zomaar zonder commentaar
ligt hij blinkend daar!
Bedankt verhuis
het was zwaar
maar die ring maakt het goed,
ik kan weer weg, het houdt me zoet.
Claire vanfleteren
Beste Claire,
Weer een mooi gedicht die we heel graag voor Poëzie van de Dag
van juli 2011 selecteren ...
Je hoeft niet elke keer een nieuwe topic openen hoor ! Kom gewoon
je volgende gedicht hier plaatsen. Dat doen we allemaal in ons eigen
stekje !
Lieve junigroetjes in vrede, vreugde en vriendschap
Alter en Rankje
Wat moet ik nu doen.
mijn hele hebben en houden
in dozen stoppen
tafels versleuren
kasten waarschuwen dat
ze mee moeten werken.
Stoelen die maar niet willen wijken.
Het lijkt wel een ravage
na een hevige storm.
Overal ligt alles.
Mijn ogen zien niets meer tastbaars.
Oei, ik heb een lepel nodig
waar heeft hij zich nu weer verstopt.
Ja, inderdaad ik heb hem zelf in een
doos gedropt.
Vermoeid doe ik verder
maar aan wat
aan alles en niets.
Geen structuur, geen besef.
Ik ben overstuur,
de tijd tikt zijn minuten
vervlogen tijd is verloren tijd
en de wijzers lachen.
Hebben wij zoveel gehamsterd
neen dat kan niet
niemand die het ziet
voor mijzelf heb ik niet teveel.
De volle dozen liegen niet
ze staren mij aan met hun
opslorpende blik
ik geef er één een tik
Hij vliegt languit op zijn zij
verliest zijn bovenste kartonnen hoed
och ik verlies toch de moed
Dat hij maar verder zonder mij doet.
Hoewel ik vind schatten terug!
Lang geleden was ik die kwijt geraakt.
Ik was door emoties gekraakt,
maar nergens was hij nog te vinden.
Het maakt al de narigheid goed.
Oma zou blij geweest zijn
helaas is ze ondertussen overleden
maar mijn schuif heeft hem begoed.
In een klein hebbedingetje
gewikkeld in een stukje stof
komt hij twinkelend te voorschijn
mijn ring van mijn eerste communie
gekregen van mijn dierbare oma
verdwenen in het niets
zomaar zonder commentaar
ligt hij blinkend daar!
Bedankt verhuis
het was zwaar
maar die ring maakt het goed,
ik kan weer weg, het houdt me zoet.
Claire vanfleteren
Beste Claire,
Weer een mooi gedicht die we heel graag voor Poëzie van de Dag
van juli 2011 selecteren ...
Je hoeft niet elke keer een nieuwe topic openen hoor ! Kom gewoon
je volgende gedicht hier plaatsen. Dat doen we allemaal in ons eigen
stekje !
Lieve junigroetjes in vrede, vreugde en vriendschap
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
