SeniorenNet

Het is de eerste maal dat ik hier op het rouwregister kom omdat ik het geluk gehad heb van jaren niemand te verliezen, helaas is mijn man op 4 maart overleden en als ik hier lees zijn er nog mensen die hetzelfde verdriet hebben als ik. Ik loop ook nog hele dagen te wenen thuis en soms als ik ergens onderweg ben durf ik ook wat waterlanders laten lopen. Als ik bij de mensen ben kan ik me nog goed houden, hoewel ze dat wel zouden begrijpen vind ik het toch niet plezant voor hen.
Ik dacht dat dit nà een paar maanden zou verbeteren maar als ik hier lees dat het na jaren nog lastig is,ben ik dan toch de enigste niet.
Ik tracht mezelf te troosten met het idee dat ik hem toch 50 huwelijksjaren gehad hebnà bijna 4 jaar verkering, hij was 78 jaar toen hij overleden is en heeft gelukkig maar een korte tijd in het ziekenhuis gelegen . Hij had water op de longen en de zuurstof die ze hem gaven hielpen niet meer . Elke dag ging hij achteruit en hij is rustig ingeslapen.

het is inderdaad ook voor de kinderen dat ik er nog wil zijn. Want anders is het leven toch niet meer zo plezant. Ik had vroeger nog gezegd tegen hem, wij zouden moeten kunnen samen gaan, maar ja , ik ga nu nog wat voor mijn kleinkinderen zorgen nu en dan en ze komen graag naar bomma en voordien ook naar bompa.

Ik wens iedereen veel moed en het heeft mij wat getroost om hier eens te komen lezen.

Groetjes Gerarda

Gerarda,

Oprechte deelneming en heel veel moed en sterkte gewenst.






Bij elk afscheid wordt
een herinnering geboren...




marleentje

-


GERARDA onze DEELNEMING

ANNABEL & SDW


Kom gerust hier nu en dan maar eens op het FORUM om een

woordje te plaatsen

Gerarda opprechte deelneming bij het heengaan van uw man tevens veel sterkte toegewenst .
Fan

Het is nooit te laat om medeleven te betuigen denk ik
Mijn oprechte medeleven
aan de diepbedroefde familie en vrienden.
Veel sterkte in deze zware tijd.
Oma-C

Gerarda, onze OPRECHTE DEELNEMING gewenst bij het overlijden van je echtgenoot.
Mijn buurvrouw zou deze 3 mei, 65 jaar getrouwd zijn, en ze vertelde mij dat ze toch een traantje heeft gelaten, haar man is al 39 jaar overleden, dus je blijft er aan denken ook al is het zoveel jaren geleden dat hij gestorven is.
Ook mijn levensgezel is al bijna 6 jaar overleden, was pas 54 jaar, en ook ik kan hem nog altijd niet vergeten, hadden samen nog een mooie toekomst, maar ja, ze beslisten er anders over.

Gerarda,
Ik ben misschien een beetje laat om je mijn deelneming te betuigen, maar ik kom niet veel op Seniorennet. Ik wens je heel veel sterkte en als je het nodig hebt, ween maar eens goed, dat lucht op, kijk niet naar de reactie van de mensen.
Ik heb drie jaar geleden ook mijn echtgenoot verloren, weet dat je het nooit gewoon komt, je staat er mee op en je gaat ermee slapen, maar dat je na de jaren een plaats zal kunnen geven in je leven. En je zal ook nog kunnen lachen, want leven moet je blijven doen!
Ik voeg hierbij en mooi gedichtje die ik gekregen heb van een vriendin een tijdje na het overlijden van mijn man, 't heeft mij deugd gedaan. Ik hoop dat je er ook iets aan hebt.
Hou je goed, Nicole

Nu hij er niet meer is.....

Je kan tranen wenen omdat hij er niet meer is
OF je kan glimlachen omdat hij geleefd heeft

Je kan je ogen sluiten en bidden dat hij thuiskomt
OF je kan je ogen openen en kijken naar wat hij achterliet

Je kan leeg zijn omdat je hem niet kan zien
OF je kan vol zijn van de liefde die jullie hebben gedeeld

Je kan je rug toekeren naar morgen en in gisteren leven
OF je kan gelukkig zijn morgen omdat gisteren er was

Je kan aan hem denken : enkel en alleen dat hij er niet meer is
OF je kan zijn gedachtenis koesteren en ze voor eeuwig laten leven

Je kan wenen, je geest sluiten, leeg zijn en je rug naar alles toekeren
OF je kan doen wat hij wou dat je deed :

LACHEN, JE OGEN OPENEN, LIEFHEBBEN EN …..
VERDER STAPPEN

Dank aan alle mensen die mij hun medeleven betuigd hebben en mij een troostwoordje gegeven hebben , bij het overlijden van mijn echtgenoot.
Ik zal niet zeggen dat ik het al gewoon ben, neen hoor, ik doe nog regelmatig een deuntje tranen maar dan wel als ik alleen ben bij mij thuis.Ik vrees dat dit nog lang zal duren.
k kan al gewoon over hem praten als ik in gezelschap ben ,gelukkig maar want voor de mensen zou het op de duur niet meer plezant zijn om mij uit te nodigen en gezelschap is voor mij zeker belangrijk. Maar nadien gaat het wel om een beetje alleen te zijn mij mij thuis.

Groetjes en Dank Gerarda

Dag gerarda,

Nog even een sterkte-knuffelke, gaat het al een beetje?
ik begrijp dat het soms nog zwaar is, de ene dag is de andere niet
Maar elke dag is er één, hou de mooie herinneringen bij,
trek je daaraan op, ik weet uit ervaring dat het veel tijd vraagt maar
het betert telkens een héél klein beetje.
"men zegt dat het went, maar men zegt niet wanneer"
deze spreuk is echt de waarheid.

Groetjes van Oma-C

Dag Gerarda,
Gaat het al iets beter met u ? Ik hoop het wel. Uiteindelijk moeten we allemaal verder in het leven maar iemand verliezen waar je zo van hield blijft zeer erg. Mijn man overleed zaterdag, ik zit dus nog in volle verdriet. Ik hoop dat ik binnen een paar maanden over hem kan praten en niet wenen in gezelschap maar nu lukt het nog niet.
Veel sterkte en probeer toch iets leuk te doen nu de zon schijnt, hij zou het ook gewillen hebben.
Groetjes,
Fabieke

Hoe gaat het ondertussen met jou Gerarda?

DagGerarda,

Hoe gaat het nu met je
Nog even een troostknuffelke en veel sterkte.

Groetjes, Oma-C

Gerarda;wist niet dat je zo een verdriet moet doormaken;maar wens je veel sterkte!En jij me maar troosten om de Speedy.Ok het is ook een levend wezen,maar weegt niet op tegen uw verdriet.Sterkte en als je een luisterend oor wil;kom maar af