SeniorenNet

Onnoemelijk veel stil verdriet heb ik, al jaren, moeder die reeds 3 jaar haar kinderen niet meer kent wegens ziekte, hersenbeschadiging. Zit gans de dag in een zetel waar ze niet uit kan en mag. Kan niet meer praten, kan niks meer herinneren, is soms zo ongelukkig en ze moet en ze moet verder, ze krijgt gemixt eten, heeft een pamper aan.
Het is soms zo hard, ook met de rest van de problemen die erbij komen, huis, tuin. Onmenselijk noem ik het soms hoe moeder afziet en wij als kinderen ook. Ik kan er soms niet meer tegen maar ik moet verder zonder een zicht op een betere toekomst voor de komende jaren.
We zitten al 8 jaar in zo'n situatie, ik kan er niet meer tegen.
Heb de eerste jaren zoveel ons moeder bijgestaan tot ze 28 maanden geleden is opgenomen in een verzorgingstehuis.

Een oprecht sterkteknuffeltje rodebes..
Ik kan het me heel goed voorstellen... ik heb het met mijn mama
ook meegemaakt. Zij kan niks... Jij kan niks ... je mag niks
en het doet zo'n pijn je geliefde moeder zo te zien wegkwijnen
en weten dat ze het zo nooit zou gewild hebben....
Dat beeld blijft levenslang op je netvlies... Hou vol

Rode Bes, hou moed het is niet altijd niet gemakkelijk omdat men in zo een situatie niet kunt helpen zelfs de zieke niet kan troosten en beterschap toe te wensen; Veel sterkte en woordje van troost van harte toe gewenst.

Rodebes wij begrijpen uw verdriet hoor; Het is zeker erg en dat ge er niets kunt aan doen een moeder zo zien doet zeker pijn, we kunnen u allen sterkte wensen en haar toch zoveel mogelijk bezoeken. Ge weet maar nooit dat ze toch voelt dat ge een kind bent van haar gewoon door haar eens vast te nemen. Moest ze dan heengaan zal het u een goed gevoel geven dat ge tot het laatst voor haar gezorgd hebt.

Groetjes Gerarda

Beste Rodebes, Oma C en alle andere vrouwen in jullie situatie,
(met een cc-tje aan alle mannen die ook in dezelfde situatie zijn),

Jullie zijn prachtige dochters (zonen) en heb geen verdriet om wat is. De situatie kan niet veranderd worden, jullie doen wat jullie kunnen. De vrede in jullie hart (want naast het verdriet om gemis aan contact moet er toch ook bevrediging zijn dat jullie dit kunnen/mogen doen) is hopelijk iets waar jullie je kunnen aan optrekken in moeilijke momenten.

Ik heb ook stil verdriet. Mijn ouders hebben gelukkig (nog) geen hulp nodig maar zullen het ook nooit vragen. Ze hebben mij beschadigd en verworpen. Ik mis hen maar zij mij niet. Tegenover de buitenwereld laten ze alles zo gelukkig overkomen maar ik weet wel beter. Waar ze komen staan ze mekaar te kussen maar achter de gevel van hun chique villa worden er klappen uitgedeeld.

Beste Oma-C, Eugeke, Gerarda, rjl,

Dank voor de warme reactie van jullie op mijn topic.
Ik probeer er het beste van te maken maar het is soms moeilijk.

Groetjes van rodebes

Veel sterkte rodebes,... ik denk aan jou...

Elk sterven is afscheid nemen van wat tastbaar was
En verder leven met wat voelbaar is...

Een sterkteknuffeltje... en veel moed..