een hopeloos iemand....
Geplaatst: 16 nov 2015, 10:48
Weet sinds 3 maand dat ik longkanker heb met uitzaaiingen in het bot. Ben 58 jaar en was voordien heel actief, al 4 chemo, 's achter mij en nu terug opname omdat ik het psychische en lichamelijk niet meer aan kon. Ze proberen me langs alle wegen te helpen, maar hoe kan je zo iets aanvaarden op zo een korte tijd. Ik voel me verloren, hulpeloos, mijn lichaam wat voordien getraind was, laat me nu in de steek Iedereen zegt het heeft tijd nodig om te verwerken maar het zit zo verdomd moeilijk in mijn hoofd. Ik ben in UZ Leuven en dan zie je pas hoeveel jongere mensen er ook ziek zijn. Wat mij enorm boos maakt is dat ik uit een risico familie met kanker kom en mij daarom elk jaar heb laten checken op alles, longen, hart,buik,bloed noem maar op, en toch zijn we te laat..Maar iedere kankerpatiënt zal wel denken waarom ik, en als je dan een sprankelende hoop krijgt, dan ga je ervoor. Heb oor alle euthansiepapieren al gezorgd omdat er in mijn familie teveel is misgelopen. Enkel uit de reportage van marijke vervoort(rolstoelpatiente) put ik kracht, wat een karakter om dit elke nacht te doorstaan, maar hoeveel kan een lichaam hebben. Ik hoop toch zo erg op nog wat mooie momenten met mijne schat van echtgenoot die nu ook door een hel moet.alle knuffel aan alle ziek mensen
en ik brandt deze kaars voor jou...