Hoe het verdriet zich kan opstapelen
Geplaatst: 15 dec 2015, 08:27
Dag beste forumvrienden,
Ik lees vaak jullie berichten zonder zelf veel te posten.
Nu zit het me echt wel tegen, en wil ik wel eens met iemand erover praten.
Een aantal jaren geleden heb ik de liefde van mijn leven verloren...
Dan kort daarop mijn vader... die te vroeg is gegaan, net toen ik hem nog nodig had...
Gevolgd door een paar goede vrienden en vriendinnen, die allemaal op veel te jonge leeftijd van ons zijn weggenomen (40'ers en 50'ers)
Dit jaar opnieuw 2 goeie vrienden, en één hele 'close' vriendin...
En gisteren heb ik afscheid moeten nemen van mijn trouwe hond, die mij 14 jaar heeft gesteund...
Op de koop toe, ben ik nog mijn job kwijt ook: wegens herorganisatie en besparingen wordt mijn dienst afgeschaft, en mag ik gaan uitkijken naar iets anders...
Ik had het al vorige week voelen aankomen dat ik mijn hond ging moeten laten inslapen, maar heb uiteindelijk toch moeten beslissen. Sinds vorige week komt al het verdriet van die overledenen er opnieuw bij. Ook al dacht ik dat ik erover was, maar nu stroomt precies de emmer over...
Ik kan niet begrijpen dat het allemaal zo snel voorbij gaat, en voel me slecht bij de leegte die achterblijft...
Ik lees vaak jullie berichten zonder zelf veel te posten.
Nu zit het me echt wel tegen, en wil ik wel eens met iemand erover praten.
Een aantal jaren geleden heb ik de liefde van mijn leven verloren...
Dan kort daarop mijn vader... die te vroeg is gegaan, net toen ik hem nog nodig had...
Gevolgd door een paar goede vrienden en vriendinnen, die allemaal op veel te jonge leeftijd van ons zijn weggenomen (40'ers en 50'ers)
Dit jaar opnieuw 2 goeie vrienden, en één hele 'close' vriendin...
En gisteren heb ik afscheid moeten nemen van mijn trouwe hond, die mij 14 jaar heeft gesteund...
Op de koop toe, ben ik nog mijn job kwijt ook: wegens herorganisatie en besparingen wordt mijn dienst afgeschaft, en mag ik gaan uitkijken naar iets anders...
Ik had het al vorige week voelen aankomen dat ik mijn hond ging moeten laten inslapen, maar heb uiteindelijk toch moeten beslissen. Sinds vorige week komt al het verdriet van die overledenen er opnieuw bij. Ook al dacht ik dat ik erover was, maar nu stroomt precies de emmer over...
Ik kan niet begrijpen dat het allemaal zo snel voorbij gaat, en voel me slecht bij de leegte die achterblijft...