Je denkt misschien...

[reline]

Lieve Zientje......

Ik kwam hier toevallig terecht en zag er jou naam.....en dan ben ik gaan lezen.....
Ik had het vanavond erg moeilijk, was nu wat beter, maar nu jou te lezen....weet je....jij helpt mij!
Ik voel nu terug dat warme alles omvattende gevoel van binnen....

Ik vond het zo fijn dat je er gisteren was met Femke!!!

Een dikke warme knuffel van mij!

Veel liefs, Reline

[littlestar]

Mijmeringen

Je denkt misschien
Dat ik je ben vergeten
Dat de tijd mij laat weten
Dat ik onze herinneringen niet verdien

Je denkt misschien
Niet meer aan onze tijd
Lachen, praten, genieten, gezelligheid
Maar ook zonder elkaar echt te zien

Ik denk dat ik veel te veel
En toch te weinig zeg
Dat ik mijn gevoelens niet deel
En ze ook niet uitleg

Wij denken elk apart
In ons eigen wereldje van smart
We hebben niets meer gemeen
Jij en ik, niet meer één

Littlestar

[zien]

Relintje,
&
Littlestar ,
voor weer een mooi gevoelig gedichtje.
Sorry, als ik niet dikwijls hier op kom ,
Mijn verdriet blijft ,en altijd weer het zelfde te moeten schrijven gaat me niet .
Heel veel liefs,

[littlestar]

Het mysterie van gevoelens

Brengt het miezerig weertje mij in een weemoedige bui of zijn er andere oorzaken die mij nu even ontgaan? Ik heb vandaag de onweerstaanbare drang om te weten hoe het met mijn voormalig vriendinnetje gaat. Ik schrijf het hier van me af.
Vroeger, in een vorig leven, belden we bijna dagelijks meer dan een uur met elkaar. Door vooral mijn “break down” is de relatie op de klippen gelopen. Onze breuk was, hoe pijnlijk ook, een zegen voor mijn gezondheid. Ik kon haar niet meer dragen, ik was letterlijk opgebrand, leeggegeven. Vier jaar heb ik het volgehouden, met veel inzet. Onze ontelbare leerzame gesprekken blijven een warme herinnering. Ook nu nog, na vijf jaar, zou ik mij veel te betrokken voelen als ik wist dat zij het moeilijk zou hebben of als ze zichzelf weer helemaal inleeft in de problemen van anderen.
Hoe kan een vreemde persoon zich zo diep nestelen in mijn geest? Hoe kan het dat ik het nooit echt helemaal kan of wil vergeten? Soms denk ik dat ik gewoon naar haar kan telefoneren en alles zou weer als vanouds zijn.
Ik heb de energie niet meer om de draad weer op te pakken, ik moet voor mezelf, mijn echtgenoot en kleinkinderen zorgen. Ik heb geen overschot meer en moet zuinig zijn met mijn moeizaam verworven krachten en die reserveren voor mijn geliefden die met mij leven.
Vandaag nog “ergens” gelezen dat je voor iedere kwetsende opmerking vijf goede herinneringen uitveegt, dat kan tellen hé. Mijn hersenpan heeft vlug de rekensom gemaakt, ik zit met een flinke buis. Ik begrijp dat zij afhaakte.
Wat me destijds zo verlamde en tegelijkertijd boos maakte was het schuldgevoel dat alleen ik fouten maakte, dat zij alles goed deed en niets verkeerd. Ze stond zo ver boven mij, ze wist alles, gaf aan elke “aanval” van mij een wending die ik niet meer begreep. Wat ik ook zei, ze praatte mij onder tafel. Eerst probeerde zij mij nog wel te aanhoren, maar alles wat ik zei kaatste terug en de raad die ze mij gaf joeg me nog meer op stang. Het was niet echt een gesprek, maar een onemanshow met één toeschouwer. Het voelde aan alsof ik er alleen voor stond, het was niet haar probleem, maar het mijne. Sic, ze had nog gelijk ook.
Eigenlijk verstonden we mekaar niet meer omdat er een geheim leven naast het onze ontstaan was dat langzaam maar zeker een grote afstand schiep tussen ons.
Hoe dikwijls heb ik niet in stilte gedacht en gehoopt dat ze ook echt diepe gevoelens mocht meemaken die wederzijds waren, want ze was helemaal niet verwend geworden met liefde in haar leventje. Toen het haar te beurt viel, stortte ik in. Al mijn zekerheden vielen weg, al onze gesprekken klopten niet meer. Ze voelde hard en koud aan, met kraaloogjes als ze wat te verbergen had voor mij. Ik kon zo lezen wanneer ze loog en de afstand en wantrouwen groeide.
Ze overschatte zichzelf voortdurend, haar gezondheid, haar draagkracht. Zoals een moeder bezorgd is voor haar kinderen, zo kon ik wakker liggen als ze weer eens ’s avonds laat terug kwam van haar vriendin en van vermoeidheid door haar benen zakte.
Ik heb haar ook zwaar onderschat. De kracht van een heel diepe nieuwe vriendschap maakte haar sterk. Ze heeft haar taak tot een goed einde gebracht, het onmogelijke mogelijk gemaakt. Daar was ik oprecht blij mee.
Toen ik onze hele situatie ontcijferd en begrepen had, was de schade te groot langs beide zijden. Mijn povere pogingen om toch niet alles kwijt te spelen, waren op voorhand gedoemd te mislukken.
Mijn zelfvertrouwen en al mijn vaste waarden waarop ik van kindsbeen op steunde waren verdwenen.
Loslaten en opnieuw mensen durven graag zien, opnieuw leven en blij zijn met de vrienden die er nog wel zijn, daar heb ik, met dank aan mijn ziekte, hard aan kunnen werken deze laatste vijf jaar. Iemand verliezen die je graag hebt doet pijn, jezelf verliezen is de totale chaos.
Je moet helemaal van niets beginnen, jezelf bijeenpuzzelen, bouwen op nieuwe normen en waarden. Mijn bouwwerk is al boven de grond, ik werk er nog iedere dag aan verder …

Groeten aan allen die een groot verdriet dragen
Zientje, een warme knuffel

Littlestar

[falcon1]

Littlestar,

dit is een verhaal dat kan tellen... maar je titel liegt er ook niet om, "het mysterie van gevoelens"
En misschien is het ook wel zo zoals je in het begin schrijft... het is nu kil en donker en dat is zeker niet bevordelijk om alles positief te zien. Hoe noemen ze dat... een winterdipje...
Daarom hoop ik dat je snel al je moed terug kan samenrapen en alles terug wat positiever kan zien. Maar als het toch wat te moeilijk wordt kan je het hier nog altijd komen vertellen hé...

We wensen jou in elk geval heel veel sterkte....

[zien]

Lieve littlestar,
Heb je mailtje 2x herlezen, het moet een "super vriendin"geweest zijn.
Spijt ,dat het de verkeerde kant is uitgedraaid, kan me zo een vriendin niet voorstellen ,maar wel mijn zusje waar ik alles voor zou doen.
Weet je, ik hoop uit de grond van mijn hart dat het met jou gezondheid en dat van je familie goed blijft leef daar voor, je lijkt me een oprechte meid ,spijt van je vriendin maar jij moet nu aan je eigen denken je zegt het zelf "een zegen voor je gezondheid".En heb je een dip ,ook dit moet je toelaten ...doe ik ook.
Weet je mail ni graag over mijn eigen gevoelens ,ik ben hier te bekent op senNet. ,iedereen kan het lezen snap je.
Heb niks te verbergen hoor ..enkel mijn verdriet.
Dag Littestar hou je ,en mail me maar.
Dikke knuffel terug
Falconneke jij en Veertje ook .[/color]

[littlestar]

Lieve Falcon en Zientje,

Ik was heel blij met jullie reactie, want ik twijfelde of ik een beetje heb kunnen verwoorden wat mij toch wel enkele jaren onderuit gehaald heeft. Natuurlijk waren er nog tal van andere heikele punten die tegelijkertijd meegespeeld hebben en was het afknappen van die vriendschap de spreekwoordelijke druppel die mij nekte. Ik kon mezelf een tijd lang niet begrijpen en dat ook niet verwoorden.
Stapje voor stapje heb ik mezelf terug gevonden, hopelijk veel meer mens dan voorheen, in ieder geval besef ik nu dat er voor ieder probleem meerdere oplossingen zijn. Niets is wit of zwart en iedereen denkt en voelt anders.
Ik ben gelukkig al een hele poos weer boven water en kan ontzettend genieten van kleine, onbelangrijke gebeurtenissen. Doordat ik niet dagelijks op het internet kom, mis ik heel veel fijne schrijfsels, maar hier heb ik toch veel verhalen en gedichten gelezen die mij raakten tot in het diepst van mijn ziel. Een ziel die terug op adem kwam en een eigen klein plekje vond op het forum.

Liefs
Littlestar

Zientje, thx voor je aanbod, mag jij ook altijd doen hé !

[falcon1]

Littlestar,

het leven loopt niet altijd over rozenblaadjes. En soms moet je toch alles een kwijt... Iemand schreef hier ooit dat haar harde schijf vol was... en dan moet die leeggemaakt worden om nieuwe dingen te kunnen opslaan.
Spijtig dat er in ons hoofd geen goede antivrus zit... het zou het leven wat makkelijker maken...
Veel dingen doe je "ter goeder trouw..." tot je nadien het deksel op de neus krijgt en dan stort je wereld in...
Maar een mens kan maar dragen in verhouding van hoe sterk hij is en als het niet meer lukt moet je kunnen loslaten... en aan jezelf denken... hoe erg het ook is...
Hopelijk wordt je nu wat sterker en ken je je leven zelf wat organiseren... we wensen jou in elk geval alle geluk toe, want ik vermoed dat je het zelf ook niet gemakkelijk hebt...

Nog een dikke knuff,

Veertje & Falcon

[zien]

Littlestar,
kom je een wensen,geniet er van, weet niet of je kids en kleinkids hebt.
In iedergeval voor vele kids zal het een gezellig weekendje worden.
Ik heb het zo niet voor die oude man,maar dat is een ander verhaal

[falcon1]

Lieve Zientje,

we hopen dat je de dag goed bent doorgekomen...

Veel sterkte...



Liefs,

Veertje & Falcon

[littlestar]

Zientje familie van Toon Hermans, die had het ook niet voor die goed heilig man
Groetjes aan iedereen die hier even komt verpozen, de dagen die er nu aankomen zijn niet voor iedereen een feest.

Ik heb mezelf gevonden
Wel wat inwendig geschonden
Ik heb heel veel geleerd
Het tij is eindelijk gekeerd
De littekens onzichtbaar, zonder pijn
Het leven weer zoals het leven hoort te zijn



Littlestar

[Gast]

Mooi van Toon

Bedankt littelstar

[Gast]

[Isney]

Wie wil mijn vriendje zijn !
ze zijn zelden nog te vinden op deze wereld
mijn moeder heeft mij laten vallen omdat ik geen rijke man wou trouwen !
mijn kinderen hebben mij laten vallen omdat zij een rijke oma hadden waar ze alles van gedaan kregen wat waar met geld te maken had !
Ik heb niemand meer op deze wereld om eens een praatje mee te doen enkel mijn dieren maar daar heb je echt echte liefde mee zonder geld of bla bla mee ... mensen in deze wereld kunnen niet meer tegen eerlijke gedachte .... je moet maar slijmen om er te komen hier ben ik totaal niet mee akkoord in mijn hersenen
Sta er totaal alleen voor niemand heb ik nog alleen mijn dieren daar ben ik blij om dat is pas echte liefde !

[Gast]

Je bent hier nooit alléén Isney
Je hebt er ontertussen een vriendin bij ....nietje

Liefs