Oud voor m'n leeftijd... Uit een diep dal kruipen.
Geplaatst: 25 mei 2017, 05:48
Hewel ik zal maar met de deur in huis vallen... Ik voel me oud voor m'n leeftijd hoewel ik in de fleur van m'n leven zou dienen te zijn (alhoewel veel van m'n zogezegde leeftijdsgenoten met een midlifecrisis kampen, maar dat terzijde), ook ben ik door omstandigheden in een situatie verzeild waardoor ik bijna continu thuis zit wegens geen werk alsook een incapaciteit om op een ietwat normale manier aan het openbare leven deel te nemen. Kortom ik voel me een outcast, een soort van buitenbeentje of wat anderen als een sociaal/marginaal geval zouden bestempelen. Mja, en op de koop toe voel ik me dus oud. Uitgeput zou een betere omschrijving zijn... Ja, uitgeput en moegetergd van de existentiële strijd die ik de afgelopen tijd heb geleverd met ondermeer vershillende instanties (vdab, rva, ocmw enz...) die me het leven zuur maakten - dit allemaal omdat ik dus geen vast werk vond.
Nu dat dit alles min of meer achter de rug is val ik in een soort van zwart gat, en hoewel ik aan een nieuwe start werk - want ja, ik moet wel is iedere dag hetzelfde; feitelijk leid ik het bestaan van een gepensioneerde, maar dan zonder de genoegdoening van terug te kunnen blikken op een voldaan leven... Of nee, ik zou me eerder als een overlevende van de kampen zien die terug moet leren wat het is om in de bewoonde wereld te functioneren. Kortom die terug moet leren genieten van de kleine dagdagelijkse dingen. Ja, zoiets dus... :s
Discuss please, hebben jullie zoiets misschien ook meegemaakt en indien ja, hoe zijn jullie dit te boven gekomen? Thanks ^^
Nu dat dit alles min of meer achter de rug is val ik in een soort van zwart gat, en hoewel ik aan een nieuwe start werk - want ja, ik moet wel is iedere dag hetzelfde; feitelijk leid ik het bestaan van een gepensioneerde, maar dan zonder de genoegdoening van terug te kunnen blikken op een voldaan leven... Of nee, ik zou me eerder als een overlevende van de kampen zien die terug moet leren wat het is om in de bewoonde wereld te functioneren. Kortom die terug moet leren genieten van de kleine dagdagelijkse dingen. Ja, zoiets dus... :s
Discuss please, hebben jullie zoiets misschien ook meegemaakt en indien ja, hoe zijn jullie dit te boven gekomen? Thanks ^^