kotje schreef:Volgens de formule van Drake (
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vergelijking_van_Drake) zijn er al tot 10000 bewoonbare planeten in ons melkwegstelsel.In ons heelal moeten er onschatbare vele zijn. Zij zijn allemaal gemaakt uit dezelfde stoffen als onze planeten.Ik meen dat mijn hypothese beweerd dat de eventuele intellectuele wezens zullen hersens hebben,die veel weg hebben van de onze.Misschien zijn er al die de natuur begrijpen?
Ik geloof de formule van Drake of andere logische redeneringen dat wij waarschijnlijk niet alleen zijn. Blijft natuurlijk overeind, de voorlopig onverklaarbare Fermi-paradox, die dat geloof flink op de proef stelt.
Het ons bekende universum is volledig gemaakt uit de ons bekende elementen.
Eventuele intellectuele wezens zouden hersenen hebben die op de onze gelijken.
Ik heb daar eens over nagedacht (soms denk ik al eens na) en ben tot de volgende bedenkingen gekomen.
Er is enerzijds informatie (de ruwe data die in elk deeltje vervat zitten) en anderzijds is er de intelligentie en de kennis die daaruit voortvloeit. Die is het gevolg van het interpreteren van die informatie.
Die informatie wordt volgens mij verspreid doorheen het ganse universum door energie (golven). Er is een ontvanger en verwerker nodig van die energie: dat zijn onze hersenen. Andere intelligente wezens kunnen volgens mij, naar de vorm, heel anders uitziende hersenen hebben. Maar het principe van informatie kunnen ontvangen en verwerken moet hetzelfde zijn.
Informatie (=energie) kan bestaan zonder een stoffelijk draagvlak.
Kunnen we dan weer niet opnieuw van iets God-achtigs spreken?
Waarom bestaan wij? Zijn wij gedoemd de natuur te begrijpen, en waarom? Misschien zijn we allemaal wel kleine Goden. Of kopieën van die ene God zoals sommige religies beweren.
Van waar komt de informatie die in het universum zit?
Wie heeft die aan het universum toegevoegd?
In dat opzicht geloof ik niet in de evolutietheorie van Darwin, die eigenlijk zegt dat we uit niet-levende bouwstenen zijn geëvolueerd tot het intelligente wezen mens. Want als je lang genoeg wacht (miljoenen jaren en langer) wordt een baksteen dan misschien ook wel slim.
Die ontvankelijkheid voor de informatie, onze intelligentie om die te verwerken, komt niet zomaar uit niet-levende materie.
Mijn intuïtie zegt dat er een zin moet zijn, mogelijk zelfs een vooropgezet plan.
En ik blijf er dus bij, iets of iemand moet die informatie er met een opzet hebben ingestoken. Want niets wat bestaat is zinloos. Als iets zinloos zou zijn, zou het niet bestaan. Dat zegt mijn intuïtie.
Wat gebeurt er als de natuur zichzelf begrijpt, want dat is toch een ingrijpend moment. Is dat een eindpunt?
Ik heb het ergens heel mooi verwoord gelezen als “het ontwaken van het heelal”. Gans het heelal zal dan doordrongen zijn van kennis van zichzelf.
Nu we stilaan voor een kantelmoment staan, namelijk het construeren van werkende kwantumcomputers, denk ik dat we deze als surrogaat kunnen beschouwen van onze biologische hersenen. Deze computers zijn zo krachtig dat we er het heelal in kunnen simuleren. Om maar te zeggen, ze zullen slimmer zijn dan wijzelf, en ze zullen misschien in onze plaats de natuur begrijpen. In dat opzicht zijn ze een verlengstuk of een uitbreiding van onze hersenen.
Misschien zijn er al die de natuur begrijpen, zeg je.
Ik denk niet dat er al geweest zijn die de natuur begrijpen, want dan zouden we het eindpunt, het ontwaken van het heelal bereikt hebben, en dan zouden wij daarvan op de hoogte zijn. Dat begrip van de natuur zou ook tot onze hersenen doorgedrongen zijn.
Misschien zullen wij uitgeroeid zijn voor we onszelf en de natuur begrijpen.
Dan is het weer aan andere levensvormen om elders de draad op te pakken.