een vorm van voortbestaan na de lichamelijke dood
Geplaatst: 27 aug 2012, 19:03
Ik geloof steevast in een voortbestaan na het lichamelijke overlijden. Ik geloof steevast dat de energie van onze gevoelens/gedachten (de psyche) blijft voortbestaan. Maar ik geloof tevens dat ook deze energie op de duur verdwijnt. Wat over blijft is het eindeloze bewustzijn : bestaan. Zelfs niet "ik besta" daar er geen "ik" meer is, want alles is één. Naar mijn mening is alles bewustzijn.
Mijn schoonmoeder ligt zwaar ziek in het ziekenhuis.
Dagen na elkaar neemt ze afscheid van ons, ook al is ze onwetend omtrent de ernst van haar toestand. Ze vertelt me dat ze de weken ervoor, toen ze nog thuis was, steeds erg bang was, maar dat ze er nu naar verlangt om te kunnen gaan. Wij zijn allemaal sprakeloos, en erg aangedaan. Ze "ziet" mensen die reeds overleden zijn, o.a. mijn schoonvader. Ze wil zijn hand grijpen, maar hij is verborgen achter een gordijn van mist, zo zegt ze. "hij verdwijnt achter de mist als ik naar zijn hand grijp". Ze spreekt tegen mijn schoonvader, ze spreekt met overledenen. Ze vertelt ons dat een goede vriend, Jos, met haar zal vertrekken, dat hij er klaar voor is. Enkele dagen later vernemen we dat Jos in het ziekenhuis op de intensieve voor zijn leven vecht.
Hoe kon zij dit in godsnaam weten? Gegokt? Een hallucinatie die "toevallig" uitkomt?
Een dag later zit ik, samen met mijn man aan haar bed. Ze is wakker.
Ze kijkt me aan en krijgt tranen in haar ogen. Ze begint een verhaal te vertellen over een moeilijk leven, en ik luister met ongeloof naar haar verhaal. Want zij vertelt exact een deel van mijn levenservaringen, maar het waren ervaringen waar ik nooit over gesproken had. Het waren zaken waar niemand weet van had, zelfs mijn man niet, het waren mijn eigen, diepe gevoelens die zij vertelde, maar dan alsof het haar zelf overkomen was. Ze vertelde alles in de "ik" vorm, maar het was mijn verhaal.
De volgende dag krijgt zij een inwendige bloeding en een hartstilstand .
Maar ze reanimeren haar, ze ligt dagenlang op intensieve. Als ze weer bij bewustzijn komt, kijkt ze ons aan en zegt : "jullie moeten je geen zorgen maken, ik ga nog niet".
???
Mijn schoonmoeder heeft dit overleefd, en met vereende krachten hebben we het voor haar mogelijk gemaakt dat ze haar resterende jaren nog in haar eigen huisje kon blijven wonen. Vorig jaar is ze overleden.
Zo heb ik nog een hele reeks ervaringen die ik nooit heb kunnen verklaren, waarvoor ik jarenlang naar antwoorden zocht. Het enige antwoord dat ik tot op heden gekregen heb is dat er een vorm van voortbestaan is buiten het lichaam.
Ik kreeg dit antwoord van mensen met een bde, ik heb zelf ervaringen gehad, ik heb met mensen gesproken die zulke ervaringen hadden. Voor mij blijft het leven eeuwig duren, er is geen einde, enkel maar dit lichamelijke.
En ik weet dat er veel mensen zijn die soortgelijke ervaringen hadden, zowel mensen met een hogere opleiding als mensen die amper hun middelbaar diploma haalden, maar niemand durft erover te spreken, bang om uitgelachen, bespot en vernederd te worden.
Indien iemand me een jaar of zeven geleden over een voortbestaan vertelde, lachte ik hem vierkant uit. Ik reageerde niet veel anders dan de meeste sceptici hier op dit forum. Maar ik heb zoveel ervaren, dat ik niet anders meer kan dan overtuigd zijn van een leven na de lichamelijke dood. Ik werd jarenlang, keer op keer telkens met mijn neus op de feiten geduwd : er is geen dood, er is enkel leven. Enkel de vorm veranderd.
vriendelijke groet
Mijn schoonmoeder ligt zwaar ziek in het ziekenhuis.
Dagen na elkaar neemt ze afscheid van ons, ook al is ze onwetend omtrent de ernst van haar toestand. Ze vertelt me dat ze de weken ervoor, toen ze nog thuis was, steeds erg bang was, maar dat ze er nu naar verlangt om te kunnen gaan. Wij zijn allemaal sprakeloos, en erg aangedaan. Ze "ziet" mensen die reeds overleden zijn, o.a. mijn schoonvader. Ze wil zijn hand grijpen, maar hij is verborgen achter een gordijn van mist, zo zegt ze. "hij verdwijnt achter de mist als ik naar zijn hand grijp". Ze spreekt tegen mijn schoonvader, ze spreekt met overledenen. Ze vertelt ons dat een goede vriend, Jos, met haar zal vertrekken, dat hij er klaar voor is. Enkele dagen later vernemen we dat Jos in het ziekenhuis op de intensieve voor zijn leven vecht.
Hoe kon zij dit in godsnaam weten? Gegokt? Een hallucinatie die "toevallig" uitkomt?
Een dag later zit ik, samen met mijn man aan haar bed. Ze is wakker.
Ze kijkt me aan en krijgt tranen in haar ogen. Ze begint een verhaal te vertellen over een moeilijk leven, en ik luister met ongeloof naar haar verhaal. Want zij vertelt exact een deel van mijn levenservaringen, maar het waren ervaringen waar ik nooit over gesproken had. Het waren zaken waar niemand weet van had, zelfs mijn man niet, het waren mijn eigen, diepe gevoelens die zij vertelde, maar dan alsof het haar zelf overkomen was. Ze vertelde alles in de "ik" vorm, maar het was mijn verhaal.
De volgende dag krijgt zij een inwendige bloeding en een hartstilstand .
Maar ze reanimeren haar, ze ligt dagenlang op intensieve. Als ze weer bij bewustzijn komt, kijkt ze ons aan en zegt : "jullie moeten je geen zorgen maken, ik ga nog niet".
???
Mijn schoonmoeder heeft dit overleefd, en met vereende krachten hebben we het voor haar mogelijk gemaakt dat ze haar resterende jaren nog in haar eigen huisje kon blijven wonen. Vorig jaar is ze overleden.
Zo heb ik nog een hele reeks ervaringen die ik nooit heb kunnen verklaren, waarvoor ik jarenlang naar antwoorden zocht. Het enige antwoord dat ik tot op heden gekregen heb is dat er een vorm van voortbestaan is buiten het lichaam.
Ik kreeg dit antwoord van mensen met een bde, ik heb zelf ervaringen gehad, ik heb met mensen gesproken die zulke ervaringen hadden. Voor mij blijft het leven eeuwig duren, er is geen einde, enkel maar dit lichamelijke.
En ik weet dat er veel mensen zijn die soortgelijke ervaringen hadden, zowel mensen met een hogere opleiding als mensen die amper hun middelbaar diploma haalden, maar niemand durft erover te spreken, bang om uitgelachen, bespot en vernederd te worden.
Indien iemand me een jaar of zeven geleden over een voortbestaan vertelde, lachte ik hem vierkant uit. Ik reageerde niet veel anders dan de meeste sceptici hier op dit forum. Maar ik heb zoveel ervaren, dat ik niet anders meer kan dan overtuigd zijn van een leven na de lichamelijke dood. Ik werd jarenlang, keer op keer telkens met mijn neus op de feiten geduwd : er is geen dood, er is enkel leven. Enkel de vorm veranderd.
vriendelijke groet