talisman schreef:Wie weet iets te vertellen over de Islam? We worden er dagelijks mee geconfronteerd en is dus niet meer iets van ver van m'n bed. Waar en wanneer begint deze leer ? Wat zijn de raakpunten met het christendom ? Heeft Mohammed wel ooit bestaan ? Wat weten moslims zelf over hun godsdienst buiten wat men hoort van de imam ?
De Islam begint bij een 'ziener' net als Bijbelse en andere zieners - mensen met een sterkere psychische gevoeligheid dan normaal, die iets gemakkelijker in een staat van 'wereldbewustzijn' komen, vergelijkbaar met wat mystici meemaken, die hun geest aan de wereld kunnen onttrekken. Deze ziener was in dit geval geen Mozes of Elia, of een van de Griekse mediums, maar een Arabische nomade, Mohammed. Al moet gezegd worden dat deze man er de brui aan neigde te geven - het was zijn eerste vrouw, Khadijah, die hem aanmoedigde door te gaan. Het is dan ook geen wonder dat de Islam wel wat matriarchale qualiteiten vertoont (ook al wegens het gegeven dat hun oorsprong niet wordt teruggevoerd op Abraham maar veeleer op een vrouw: Hagar - die niet voor niets een belangrijk Bijbels figuur is, die Mohammed duidelijk aansprak).
Raakpunten met het Christendom zijn er legio - met name het sociale denken dat gericht is op een gezonde vorm van samenleven in stammenverband - iets wat mits de nodige tuning ook het samenleven in grote stadsverbanden kan inspireren (daar getuigt ondermeer het idee vanIslamitisch bankieren van, dat een groeiende interesse kent, ook al is het vooralsnog kleinschalig vergeleken bij het moderne kapitalistische bankwezen). Tegelijk is Islamitisch bankieren een voorbeeld van hoe deze religie zich anders ontwikkelde dan Jodendom en Christendom. Jodendom is uitzonderlijk omdat zijn beruchte banken-dominantie voortkomt uit een gril van de geschiedenis (Katholieken die Joden alleen bepaalde taken toestonden die 'niet goed waren voor gelovigen', o.a. geld lenen tegen rente). Binnen het Christendom kwam kapitalisme tot ontwikkeling vanuit het Protestantisme en Evangelicalisme. Islam ziet qua orthodoxie af van het rente-principe. (De moerne islamitische leiders zijn wel 'geldwolven' maar dat is een vorm van corruptie aan de top, bij de leiders die altijd door het Westen werden gesteunt vooral omwille van de olie).
Er zijn nog veel andere raakpunten. Bijv. de Islam ontleent e.e.a. uit het Gnosticisme, en in de Bijbel vinden we ook Gnostische trekjes (ondermeer in het hele Johannes evangelie en in het boek Openbaring)
Sommige verschillen tussen Islam en Christendom komen m.i. voort uit het simpele feit dat de Islam ca. 600 jaar 'moderner' is dan de Bijbel. En soms ook omdat bepaalde bijbel-interpretaties werden geweerd. Of zelfs een combinatie: bijv. de leer van de Erfzonden is een Augustiniaanse interpretatie uit de 4e Eeuw na Chr. en wordt door de Islam niet erkend. Is dit een weigering van een latere interpretatie? Ja. Tegelijk kan je het zien als een vernieuwend denken: de Islam focust niet meer op de hele idee dat de mens alleen maar "tot het kwade geneigd is". Beide zijn waar: de mens kan zich laten leiden door het kwaad, maar kan zich ook laten leiden door het goede. Dit schept een grote openheid naar positiviteit, en alhoewel Christendom en Jodendom dat natuurlijk ook kan, moet daar wat meer bochtenwerk worden genomen. Zo zal een Christen bijv. stellen dat de mens wel tot het kwade geneigd is, maar als men er vervolgens op wijst dat ook goddelozen duidelijk wel in staat zijn om goede dingen te doen, dan zal de Christen dit wijten aan het "ondoorgrondelijke werk van Gods Geest". Alles mooi en wel, maar in Islam is zo'n redenering in ieder geval helemaal niet nodig. Er zijn uiteraard talloze voorbeelden van een wat 'modernere' kijk op de zaken, in Islam. Vandaar dat er al vroeg Joodse denkers waren (zoals Maimonides) die sterk geinspireerd werden in hun denken c.q. filosofie door de Islam. Anderzijds ontbeert de Koran een zekere dogmatische stabiliteit zou je kunnen zeggen (die de Katholieke Kerk wel heeft).
Of Mohammed ook bestaan heeft is niet minder of meer zeker dan het bestaan van Jezus - dat wil zeggen: als persoon zoals in de Bijbel beschreven. Zowel in de Koran als in de Bijbel treffen we een zekere mythologisering aan van de verhalen. Dit is uiteraard niet abnormaal - de mythologisering is een gevolg van de spirituele waardering van de leider (Mozes, Jezus, Mohammed...). De mythe verheft de realiteit tot een verhaal dat moed inspreekt voor de komende generaties.
De vijandelijkheid jegens de Islam vandaag is dan ook gekunsteld, hypocriet, en vooral ook politiek: men vreest 'terreinverlies' aan de Islam, meer dan dat men van Islam als zodanig iets te vrezen zou moeten hebben. Extremisten daar gelaten, zullen normale Moslims oude Koranverzen die in oorlogstijd zijn geschreven net zomin als 'normaal gedrag' omschrijven als dat normale Christenen op basis van het boek Jozua zullen beweren dat een zwaard door de buik van de zwangere vrouwen van hun vijand jagen 'normaal gedrag' is. In beide religies hebben de meeste mensen wel enig besef van de historische contekst van dit soort verhalen, en wordt dit duidelijk onderscheiden van morele voorschriften.
Er is uiteraard veel meer te vertellen over de Islam maar dit helpt misschien wat op weg.