Allen met vakantie???

Literaire pareltjes van maatschappelijke gebeurtenissen.

Mathieu
Lid geworden op: 03 nov 2003, 12:19
Locatie: Aan de rand van de stad langs het groene bos

21 dec 2009, 13:43

Maar dan niet op vakantie gaan naar Spanje, met zijn 16 gr ook niets om over naar huis te schrijven. Het is er wel warmer dan hier bij ons, maar daar ga ik toch niet voor naar ginder.
Gisteren is historie, vandaag is weten, en morgen een misterie
Gast

21 dec 2009, 15:05

We kunnen het niet ontkennen, de winter is duidelijk in het land gekomen. Niet dat we dit niet graag hebben, integendeel! Overal mag er pakken sneeuw liggen behalve in je voortuin of op je oprit naar de garage. Uren probeer je de snuifsneeuw weg te kieperen met een zelfgemaakte sneeuwschop om alles van je garage naar de straat proper te krijgen en hup, de sneeuw valt al spelend terug op je oprit. De joelende kinderen op straat kunnen hun pret niet op, ze genieten van elke sneeuwvlok die dwarrelend op de grond valt. Het lijkt wel op een natuurtoneel dat zich voor onze ogen ieder jaar weer opnieuw herhaalt. Wie zou er nu niet terug even het kind willen zijn dat lang geleden met een slee ergens een dijk afgleed? Uren in de barstende kou zonder die te voelen sneeuwballen gooien naar elkander tot moeder riep dat er warme chocomelk binnen op ons wachtte. Wanneer er in de buurt een vijver dichtvroor vlug even de noren van zolder gehaald om vast te stellen dat ze niet meer pasten. Ach niet getreurd, we maakten dan een lange glijbaan en de durvers lieten hun capriolen zien in zithouding tot ze vielen en wenend naar huis liepen. Sneeuwellende werd sneeuwpret en niemand stoorde zich eraan dat de drukke verkeersaders dicht geslibd erbij lagen. Het ijs plakte in klonters aan de handschoenen en onze neuzen zagen rood van de snotbellen die in beekjes naar beneden vielen over onze gammele schoenen. Onze wangen bloosden gelijk renetappels, koorts kenden we niet. Zo ver als het oog kon kijken lag alles onder een wit tapijt en vormden prachtige sprookjestaferelen maar soms ook griezelige angstaanjagende schilderijen. Kwam er nog noordenwind bij, kon je ’s nachts een extra deken opleggen. Donsdekens die je lekker warm hielden bestonden nog niet, dekens in alle formaten wel. Wie meerdere kinderen had van hetzelfde geslacht, duwden er een drietal in hetzelfde bed zo konden alle dekens dienst doen voor drie. Nu heeft ieder kind een warme kamer voor zichzelf, een ganzendonsdeken en tv op de kamer. Een schril contrast met vroeger maar of men nu gelukkiger is? Misschien mogen de handschoenen nu niet meer bevriezen en wordt er vermeden dat de kinderen kou vatten door met sneeuwballen te gooien naar de burenkinderen? Zou men nog met blinkende ogen de kristallen kunnen waarnemen die fonkelen in het verse sneeuwtapijt? Ondanks de vernieuwingen die in huis komen wordt er toch nog veel aandacht gegeven aan gezelligheid in huis. Dagen op voorhand voordat de Heilige Nacht aanbreekt zorgen we voor de sfeer, de kerststemming wijkt niet, in al die jaren niet. Zorgvuldig kiezen we een boom, dit jaar een echte of een opgemaakte die we meerdere jaren kunnen hergebruiken, het maakt niet uit, als er maar een kerstboom in de living staat. Een boom die we tot aan de nok vullen met hypermoderne witte en beige bollen, stoffen figuurtjes die afgeboord zijn met gouden of zilveren linten. De alom oude kerststal die nog afstamt van grootvaders handen prijkt fier op het dressoir. Rode kaarsen worden in de zilveren kandelaars gezet, foto’s van onze geliefde afgestorvenen worden even erbij gehaald. Geen kerst zonder onze geliefden die er niet meer zijn. Wat zeker niet vergeten wordt is het kerstmenu. Gaan we uit eten of blijven we thuis dit jaar? Om beurten organiseren de meesten hun kerstdiner. Het ene jaar bij henzelf thuis, het volgende jaar bij één van de kinderen of gewoon een gezellige tafel ergens reserveren met alles erop en eraan, geen afwas naderhand. Voor diegenen die niet weten of er nog een Kerst zou zijn met hun gezin, of voor mensen die geen gezin hebben en alleen met die dagen thuis zitten, steken we met zijn allen hen een riem onder het hart en moedigen we hen aan om vrienden uit te nodigen. Kom uit je huis, kom tussen de vier muren uit, nodig zelf iemand uit of ga eens in een home op bezoek. Je weet maar half hoeveel mensen je hierdoor een groot plezier kan doen, mensen die niet meer naar huis kunnen wegens omstandigheden of ziekte, te bejaard of om welke reden dan ook, ze zullen je eeuwig dankbaar blijven. Maar vooral, wie de baan op moet omdat het beroep het nu eenmaal vereist, blijf voorzichtig, sneeuwpret wordt dan pas sneeuwellende.
Prettige feestdagen!

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

21 dec 2009, 16:31

Sorry Kwezel... maar aan je uitnodiging heb ik weinig; ik wil het huis wel uit, maar mijn handicap beperkt me. Nog een geluk dat ik een wereldomvattende hobby heb, want anders was het weer een bede van niks geweest ook. Elders aan 't tafel plaatsnemen zegt me wel wat, vooral bij de buren; maar of ze nu zo graag hun lallende buur of veelvraat graag zien komen is nog maar de vraag. Ik maak me dezer dagen geen illusies; ontvang wél de beste wensen... maar buiten deze geplogenheden weer niets extra nieuws. De wederkerigheid druipt er e-factoris weer vanaf, de toegezonden e-post dien ik onverrichterzake... of deels welgemeend -hangt dan weer van de persoon af die mij genegen is- terug te sturen. Nochthans is mijn innerlijke "ik" (dat is een dagdagelijkse gewoonte) een andere mening toegedaan. Die zou -liever nog dan kaartjes sturen- liefst over willen gaan tot "de daad" :lol: Kusjes geven aan hem vertrouwde personen. Maar mijn ik wordt daarin belemmerd door de ega... Jaren verwantschap heeft geleerd dat jaloersheid een slechte raadgever is. Voor wat, hoort wat en daarom geef ik in jullie aller naam mijn bedgenoot ook een beez... :lol:

Mathieu
Lid geworden op: 03 nov 2003, 12:19
Locatie: Aan de rand van de stad langs het groene bos

22 dec 2009, 22:07

Jaloersheid na een bepaalde ouderdom : speelt dat nog en rol. Ik kan daar al niet op antwoorden dus aangezien dat woord gewoonweg niet in mijn woordenboek voorkomt.
Gisteren is historie, vandaag is weten, en morgen een misterie
Gast

30 mar 2010, 21:39

Je merkt het aan je tenen dat de winter op zijn laatste benen staat. Ze kriebelen minder dan voorheen. Het lenteseizoen barst van de lichte kleuren overal rondom je. Onze onweerstaanbare voorjaarsbloeiers staan nog een paar dagen verlegen verstopt achter een zilveren berk. Een bed vol met narcissen naast sneeuwklokjes en krokussen die de aftocht bliezen met stille trom. Op de tafels binnen prijken vrolijke natuurlijke materialen vol van pastelkleuren. Geel is troef voor Pasen. In bloemetjesborden zoals ons grootmoeder ze had, ruiken de chocolade eitjes. Ze prikkelen je neusgaten en het kost heel veel moeite om eraf te blijven. Ook de keukenmuren hebben een andere pastelkleur gekregen. Niet dat we zot zijn van voorjaarspoets, helemaal niet maar om de paar jaren mag er toch iets verfrissends tegen de muur. Je past de kanten keukengordijntjes met eendjesmotief aan en vervangt ze door een olifantenmotiefje of een zomerhuisje. Kant, vrouwen houden van kant. Zorgen voor een aangename sfeer in huis, iedereen is er druk mee bezig. Het doet je de nare indrukken die we de voorbije weken hebben mee gekregen uit velerlei kranten even vergeten.
Af en toe zien we de haantjesfazanten over straat paraderen op zoek naar een geschikte partner. Een reekalf verstopt zich onder een hulsstruik, wachtend tot moederree teken doet dat het mag volgen in het bos. Ze huppelen samen verder van struik naar struik, van bosje naar bosje. Mooi om te zien maar je mag ze niet aanraken. Geen mensengeur op de vacht van een reekalf doen, dan worden ze verstoten door de moeder.
Als ik uit het veld kom gewandeld met mijn ruwharige herder, passeer ik een fermette. Een oud dametje staat te kijken naar ons achter de gordijnen die ze snel opzij schuift. Ze heeft behoefte aan een babbel en wuift naar me. Haar wit haar glinstert gelijk zilverpapier in het zonlicht. De ouderdom heeft haar linkeroog aangetast, ze is er blind en met haar rechteroog doet ze moeite om je aan te kijken. Heel haar familie woont in Nederland en haar oudste zoon is een passioneel zakenman die het goed doet in Zwitserland. Ze vuurt honderd vragen op me af en niet altijd weet je er dadelijk een gepast antwoord op. De echtgenoot van haar is inmiddels de 85 voorbij, slecht te been en graatmager geworden de laatste weken. Zij is 78. De laatste tijd voelde ze zich gelijk een oude eikenboom die alleen en verlaten in een groot stadspark staat. De boom die vruchten heeft gedragen tot in de vierde generatie en alle vruchten vielen ver van de boom. Ach dacht ik, laat het menske het eens vertellen, het zal haar opluchten. Bevend prevelde ze iets over haar oudste zoon. Het voelde aan zei ze alsof de boom een tak had verloren. “Amper 55 is hij geworden, verleden week overleed hij aan een hartinfarct in Zwitserland. Ondertussen is hij in Nederland gecremeerd, we zijn er het hart van in,” weende ze. Zo dichtbij wonen dacht ik en dit wisten we niet. Vroeger liepen de mensen bij elkander in en uit, vandaag heeft iedereen een carrièremicrobe te pakken. Kom je thuis na een heksige dag, spring je nog vlug op de fiets om wat kilometers te malen. Niemand denkt aan zijn buren of daar alles in orde is. Men moest eens dikwijls onder de pannen kunnen gluren bij anderen, je zou iets tegenkomen.
“Als ik je zie langsfietsen,” ging ze verder, “hou ik mijn hart vast.” “Ach,” troost ik haar, “als je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bent, heb je pech.” Een mens mag daar niet aan denken anders heb je geen leven meer. Je kan je tenslotte niet binnen onder de tafel verstoppen en je leven laten voorbij gaan zonder dat je nog buiten durft te komen?
Dikwijls kom ik op plekken waar de dag erna iets gebeurd, je mag je dat niet in je hoofd steken.
Mijn hond trekt aan de leiband, hij wil verder naar zijn drinkbakje. Pasen komt eraan dit weekend, weeral een gezin dat geen feestdag heeft, geen nood heeft aan geverfde eikes. Wie kleinkinderen heeft van een overleden zoon, vindt nog een troost in die kleintjes, ze vervangen de afgestorvene maar pijn zal het zeker doen voor deze mensen. Ik denk dat dit het ergste is wat een mens kan overkomen, zijn kind afgeven, op welke manier dan ook.
Laat het alsnog voor iedereen een vrolijk Pasen wezen, veel vreugde in jullie leven, dank dat we er zijn voor anderen.