Nog nooit zo bang geweest

Dit is de plaats voor filosofie, psychologie

mensentaal
Lid geworden op: 20 jul 2014, 13:58

15 mei 2016, 23:09

Mijn ma is onlangs gestorven op 17 maart, we hadden nooit een echte band, ik kon nooit iets goed doen en ook al deed ik voor mijn eigen gevoel althans, alles voor haar, toch bleef ze boos op mij, ik hoopte tot op het einde dat ik een antwoord kreeg op vragen: waarom heb je me gehaat, was ik niet gewenst....maar het bleef stil.
Op 20 maart bleef mijn vader bij mij overnachten, om de eenzaamheid en het rouwproces voor hem te verlichten,ik sliep op dezelfde kamer en midden in de nacht overviel er me zo een angst, ik was bang, mijn hart ging tekeer, nooit zo'n akelig gevoel ervaren, wat ik voelde: een zwart, wapperend object, te vergelijken met een wapperende vlag wou bezit nemen van mezelf, ik voelde dat het best aan in de buikstreek (mijn navel is een paar dagen gevoelig geweest), ik heb er tegen gevochten en was klaarwakker en op datzelfde moment hoorde ik mijn vader tegen moeder praten, heel luid, liefdevol en heel aanwezig.
Zo een akelig gevoel heb ik nog nooit ervaren en ik durf het ook niemand vertellen!

sanne
Lid geworden op: 19 jan 2005, 23:04
Locatie: vlaanderen

16 mei 2016, 11:23

Best beangstigend.

Heb je over dit gevoel met je vader gesproken ? Herinnert hij zich nog iets van die nacht ?

Stel dat hij zich niets herinnert, kan het voor u een soort van verwerkingsproces zijn geweest. U zit in een rouwproces, dat doet rare dingen met mensen, afscheid nemen , loslaten, ons onderbewustzijn moet dat kunnen verwerken. En gezien u zelf zegt dat u een minder goede relatie had met uw moeder, kunnen die angstgevoelens daar wel in kaderen.

Spreek er eens over met uw huisdokter.
Gast

16 mei 2016, 11:47

Veel sterkte gewenst mensentaal.

Er is blijkbaar nog heel wat dat je niet hebt verwerkt.

Vesselin
Lid geworden op: 28 jul 2012, 07:52

06 jun 2016, 20:09

mensentaal schreef:Mijn ma is onlangs gestorven op 17 maart, we hadden nooit een echte band, ik kon nooit iets goed doen en ook al deed ik voor mijn eigen gevoel althans, alles voor haar, toch bleef ze boos op mij, ik hoopte tot op het einde dat ik een antwoord kreeg op vragen: waarom heb je me gehaat, was ik niet gewenst....maar het bleef stil.
Op 20 maart bleef mijn vader bij mij overnachten, om de eenzaamheid en het rouwproces voor hem te verlichten,ik sliep op dezelfde kamer en midden in de nacht overviel er me zo een angst, ik was bang, mijn hart ging tekeer, nooit zo'n akelig gevoel ervaren, wat ik voelde: een zwart, wapperend object, te vergelijken met een wapperende vlag wou bezit nemen van mezelf, ik voelde dat het best aan in de buikstreek (mijn navel is een paar dagen gevoelig geweest), ik heb er tegen gevochten en was klaarwakker en op datzelfde moment hoorde ik mijn vader tegen moeder praten, heel luid, liefdevol en heel aanwezig.
Zo een akelig gevoel heb ik nog nooit ervaren en ik durf het ook niemand vertellen!
Dat moet inderdaad een zeer akelige ervaring geweest zijn!
Het is natuurlijk iets heel persoonlijk wat je overkomen is, en ik zou het niet wagen daar iets over te zeggen.

Het is goed dat je ermee durft naar buiten komen...

Je moeder is overleden en jij zit met heel pijnlijke vragen in verband met je relatie met haar.
Haar kant van het verhaal - waarom ze je zo behandelde - is voor altijd onbespreekbaar.

Als het verschijnsel zich niet herhaalt, kom je er wel overheen. Als het zich herhaalt heb je misschien wel een probleem waarvoor je hulp moet zoeken.

Ik voel me er erg door aangesproken, omdat ikzelf, na de zelfmoord van mijn vier jaar jongere broer, vele akelige nachten heb doorgemaakt. Dat is gelukkig opgehouden, maar het was niet bepaald aangenaam.

Ik wens je veel moed en hoop dat je, voor jouw kant van het verhaal, wel antwoorden krijgt, en je vrede vindt!
The difference between a Miracle and a Fact is exactly the difference
between a mermaid and a seal.
-- Mark Twain

janx
Lid geworden op: 02 okt 2008, 19:52

07 jul 2016, 14:07

mensentaal schreef:Mijn ma is onlangs gestorven op 17 maart, we hadden nooit een echte band, ik kon nooit iets goed doen en ook al deed ik voor mijn eigen gevoel althans, alles voor haar, toch bleef ze boos op mij, ik hoopte tot op het einde dat ik een antwoord kreeg op vragen: waarom heb je me gehaat, was ik niet gewenst....maar het bleef stil.
Op 20 maart bleef mijn vader bij mij overnachten, om de eenzaamheid en het rouwproces voor hem te verlichten,ik sliep op dezelfde kamer en midden in de nacht overviel er me zo een angst, ik was bang, mijn hart ging tekeer, nooit zo'n akelig gevoel ervaren, wat ik voelde: een zwart, wapperend object, te vergelijken met een wapperende vlag wou bezit nemen van mezelf, ik voelde dat het best aan in de buikstreek (mijn navel is een paar dagen gevoelig geweest), ik heb er tegen gevochten en was klaarwakker en op datzelfde moment hoorde ik mijn vader tegen moeder praten, heel luid, liefdevol en heel aanwezig.
Zo een akelig gevoel heb ik nog nooit ervaren en ik durf het ook niemand vertellen!
Mensentaal, moedig van je om het toch te kunnen verwoorden in schrift wat je ervaring is geweest. Natuurlijk is dit forum veiliger om het te vertellen omdat het je bezighoud dan een gesprek oog in oog met de ander.
Jij heb nu een verlangen naar een eventuele verklaring wat het verwarrende gevoel in je iets rustiger kan maken is mijn gevoel daarover.
Ik kan je daarin wel iets geven maar of je dit kunt accepteren is een tweede.
Wat jij hebt beleefd is iets wat buiten het materiële en zichtbaarheid valt. Dit op zich is al een gegeven wat niet strookt met wat velen denken te weten, namelijk dat materie tot op het atoom niveau alles is wat er is en niets meer. Maar alles is energie ook de materie en materie is voor de mens zichtbaar dus bestaat. Maar ook de mens is een levensenergie die zich heeft omhuld met materie. Jouw levensenergie, evenals die van alle mensen, is in principe onverwoestbaar en dus oneindig. Indien het lichaam word verlaten door die levensenergie wil niet zeggen dat die er ook niet meer is.
De levensenergie van je moeder is dus niet weg, bestaat. Het komt voor dat levensenergie of levensgeest blijft hangen aan het aardse omdat de mens bij het overgaan gewoon steeds die is wat deze was voor zijn overgang dus ook nog met de zelfde gevoelens. Jij bent als het ware gevoelig om die energie deels waar te nemen wat je beangstigde, echter niet je vader die ervaarde dat geheel anders en was niet beangstigd maar juist liefdevol zoals je zelf schreef. De mens heeft, zoals ik weet, geen één enkel leven maar vele en vele beleeft tot deze gereed is om verder te kunnen gaan. De boosheid van je moeder naar jouw heeft een oorzaak die mogelijk in vorige levens zijn ontstaan door dat je met elkaar te maken heb gehad, hoe en wat is nu niet bekend, maar dat lag wel in het gevoel van je moeder zonder de te weten van het waarom in haar leven evenmin als dat jij het kunt weten.
Een raar verhaal van mij? mag je denken hoor en dat stoort mij niet kan het begrijpen. Ik kan je maar heel beperkt iets geven omdat dit maar een stip is in het veelal onbekende.
Dus in mijn optie niets mis met je en er is geen reden om naar een arts te gaan
Hi hi, ik waag mij nu dus ook op het gladde ijs van belachelijkheid.
Alles is Één en die Éne is Alles.