Gedachten en gevoelens.

Dit is de rubriek die volledig voor poëzie en proza is voorbehouden.

Morgenstern
Lid geworden op: 04 mei 2006, 13:15
Locatie: Wachtebeke

21 dec 2015, 15:29

Afbeelding

Bomi
Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
Locatie: Hasselt

30 jan 2016, 16:19

Morgenstern beter laat dan nooit, toch bedankt!



Gedachten.

Langzaam,
licht lankmoedig
dwalen gedachten
geruisloos door mijn hoofd,
zorgen voor stemmingen,
bezorgd of blij.

Kijkend rondom mij
naar een wereld
die ik niet meer begrijp
verdwijnt mijn levenslust
word ik somber, ongerust.
Gedachten vertellen me,
beter dat ik berust.

Bomi

( 2016 )

Afbeelding
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!

Bomi
Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
Locatie: Hasselt

06 jul 2016, 09:56

Tijdloos.



Uren, dagen onopgemerkt voorbij,
tijd een abstract gegeven.
Na je heengaan begon een nieuwe tijd,
ontstond er een voor en een na,
elke gedachte was een mooie herinnering
of een onbeholpen bange vraag
kan ik, ik alléén dat wel aan?


Je beeld in mijn geheugen gegrift
blijft identiek voor altijd.
Je foto op de kast, een man achter glas
met een lieve wijze glimlach
kijkt naar mij, ouder wordt je nooit.
Die kleine illusie geeft me moed,
zegt me hoe het moet.
Je bent ongrijpbaar voor de tijd,
de man, mijn man die je ooit was
nam mijn liefde met zich mee
voor altijd onveranderd,
tijdloos.


Bomi


( 2016 )


Afbeelding
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!

ria
Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
Locatie: waar het goed is om wonen...

06 jul 2016, 15:19

Lieve Bomi,

Toevallig zag ik je nieuwe bericht.

De tijd gaat,
maar de gevoelens blijven,
de herinneringen,
de mooie
en de droeve.

Alleen achterblijven, dat is verdriet
dat zo moeilijk overgaat.
Toch ben je sterk, sterk genoeg
om verder te gaan, ook hier.

Graag gelezen, Bomi.
Goede moed,
ria

Afbeelding Moerrasspirea, teder en mooi.
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.

Bomi
Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
Locatie: Hasselt

11 jul 2016, 17:42

Lieve heer beestje.


Een tijdje nadat de Grote Schepper zijn kunstwerk had gemaakt, zoals Hij dacht dat het gebeuren moest, vond er een merkwaardige gebeuren plaats. Luister maar . . .


In het struikgewas woonde de familie van kabouter Witje, zijn vrouwtje was druk doende met groente snijden voor de avondmaaltijd, de kinderkabouters ravotten buiten in het tuintje. Moeder Fria, want zo heette het vrouwtje, had al een paar keer oplettend rond gekeken, zoekend naar een wat raar klinkend geluidje dat ze heel af en toe dacht te horen. En echt waar het was ook zo, ze stopte even met hakken en hoorde iets wat leek op een snik. Aandachtig luisterde ze nóg een keer en ja er was geen twijfel mogelijk iemand zat te snikken. Fria slim als ze was zocht en keek tussen de hoop groente die nog op tafel lag. Verbaasd zag ze een klein rood kevertje, zo hard snikkend dat zijn vleugeltjes ervan trilden.


Ze nam het kleine ding op haar hand, het keek zo triest naar haar. Op haar vraag waarom het beestje zo weende kwam er met horten en stoten een ongewoon verhaal op de proppen. Het kevertje was zo triest omdat hij zichzelf zo lelijk vond. Al de andere vliegende dieren hadden de mooiste versieringen, kijk maar naar de vlinders zei het, die heb je in ontelbaar vele kleuren en motieven, de bijtjes hebben een mooi gestreept pakje, zelfs de vliegen hebben mooi doorschijnende en glanzende vleugels, snik, snik. . . . Ik heb alleen maar twee rode schelpjes als vleugeltjes, daar had de Heer toch wel iets anders kunnen van maken.
Tja Fria wist er ook niet zo dadelijk iets op te vinden, ze gaf het kleine ding een paar groene blaadjes om het te troosten, zette het met blaadjes en al in een doosje op de koelste plaats die ze bedenken kon. Aan tafel tijdens de avondmaaltijd vertelde Fria haar verhaal aan Witje en de kindertjes. Niemand kon iets bedenken om het kevertje te helpen. Na de maaltijd gingen ze allemaal naar bed, al snel was het stil in huis, iedereen in dromenland.

De volgende morgen vertelde Witje waar hij van gedroomd had. Hij had de Heer gezien zittend op zijn hemeltroon, gewiegd door een schitterende lichtblauwe wolk. Bedeesd had Witje Hem het hele verhaal gedaan, nu was het de beurt aan God de Vader om een beetje sip te kijken. Het is onmogelijk zei Hij nu nog iets aan Mijn schepping te veranderen, vanuit de hemel toch, twijfelde Hij.
Misschien heb jij ergens nog een potje verf staan om er een versiering op aan te brengen! Ik reken op jou kabouter Witje sprak de Vader. Witje knikte maar beteuterd, en het beeld van de Heer verdween. Groot was de blijdschap van de familie. Jaaaaa !!! riepen Fria en de kinderen samen dat is het, In het kleine schuurtje naast hun huisje vonden ze nog een restje zwarte verf, de kleur waar hun deurtje en luiken mee geschilderd waren.


Voorzichtig haalde Fria het kevertje erbij, zette het midden op de tafel en vertelde wat ze van plan was. Het beestje bleef roerloos, stilletjes afwachtend zitten. Het vrouwtje nam de hardste onderkant van een gedroogd grassprietje en doopte die in het likje verf, liet dan telkens een klein stipje op de vleugeltjes vallen en begon daarna te blazen om de verf te laten drogen. Na een goed uur ingespannen bezig zijn vond ze haar werk geslaagd. Ze liet het beestje zichzelf bewonderen in een spiegel van haar. Ja ook kaboutervrouwtjes gebruiken spiegels! Het kevertje glunderde en wist met zichzelf geen blijf. De kleine kaboutertjes joelden luid door elkaar, ééntje riep, nu ben je een lieve - heer beestje, want het idee kwam toch van Hem. Iedereen ging er dadelijk mee akkoord, zo komt het dat een gewoon rood kevertje zwarte stippen kreeg en voor altijd een lieve - heer - beestje werd.


Bomi. ( 2008 )

herwerkt.

Afbeelding
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!