Gedichten van Claire Vanfleteren [2]

Dit is de rubriek die volledig voor poëzie en proza is voorbehouden.
clairev

28 feb 2017, 17:50

Angst

Bleek kwam mijn huid van angst.
Het bloed was weggekropen
hangend aan een geluid.

Bibberend stelde ik de vraag
welke dag zijn we vandaag?
De wirwar in mijn hoofd
was half verdoofd.

Moest weten wat het was
na al die moeite
dat ik had vastgepind
aan de helderheid van glas.

Verzonnen had ik het niet.
Ik voelde de koude rilling
veredeld in mijn ademhaling
schrik dat hij of zij me ziet.

Begon te aarzelen
was er nu iets daar ergens
in een naburig bewustzijn
of was het alleen de pijn.

Pijn deed zich voelen
In angst en onbereikbaarheid.
Verlost wou ik zijn
kunnen grijpen naar doelen.

Het doel van mijn leven
wou ik opnieuw beleven.
Herinrichten tot een aangename ruimte
met geluk en liefde.

Dat het geluid kan doven
in mijn brein
met zijn diepe kloven
van angst en pijn.

Claire Vanfleteren ©
clairev

02 mar 2017, 15:50

Carnaval

Vrienden ik heb droevig nieuws,
Donald Trump volledig uitverkocht!
Zijn typische kop met borstelhaar
nergens meer verkrijgbaar.

Hij had de ideale kop van jut dit jaar.
Net omwille van het o zo groteske karakter
van deze merkwaardige president,
kun je er nooit genoeg humor tegenaan gooien.

Die mag zelfs van de platte soort zijn.
Vuil gebekt, waarom niet.
Die discipline waarin Trump van nature
meer dan één carnavalist overklast.

Een ding vraag ik me af?
Wanneer gaat Trump zijn eigen masker eens afdoen.
Carnaval is geestig, maar dat duurt één dag.
Een week in het beste geval.

Dat is lachen. Voor even.
Maar vier jaar lang Donald Trump
is wel een hele lange mop.

Claire Vanfleteren ©
clairev

20 mar 2017, 09:08

Bange blanke vrouw

Uw schrik is nergens goed voor.
Uw angst is ongegrond.
U bent immers niet alleen, er zijn er velen onder ons.
Dezelfde in uw soort, die zich wel durven tonen.
U schaamt zich een beetje
moffelt de waarheid weg.
Dat moogt u niet doen.
Bange blanke vrouw, wij brengen meteen verandering.
Melkflessen of niet, durf opnieuw dat meisje te zijn,
koordje springend op de speelplaats
al meer dan 50 jaar geleden.
Kom nu a.u.b. niet af met slappe excuses
en al zeker niet met bruinen zonder zon.
Al zijn uw benen misschien witter dan een witte maan.
Uw benen zijn wat ze zijn, toon ze, laat ze vrij.

Claire Vanfleteren ©
clairev

25 mar 2017, 14:20

Uit eten

Terwijl uit eten gaan tevoren een hoogmis was,
van smakelijkheid en gezelligheid,
werd het plots een uitvaartdienst.
Waar ik ook keek,
ik zag louter lieden die in bedrukt stilzwijgen
een wortel tot zich namen
en deze bedachtzaam weg kauwden.
Daarna bogen zij zich een weinig naar elkaar toe
en prevelden enige zuinige woorden.
De laatste keer dat ik mij in die treurnistempel heb gewaagd,
werd ik betrapt op een glimlach
en staarde iedereen mij verbijsterd aan:
eten was ernst en niet gediend
van zoveel schaamteloze lichtzinnigheid.

Claire Vanfleteren ©
clairev

29 mar 2017, 15:03

Hebben jullie er al aan gedacht waar al het geld blijft dat wij geven, ik wel!
Arme mensen

Hoeveel doneerde jij zelf al?
Ik zie schouders die worden opgehaald,
collectebussen die nergens staan
en anders genegeerd zouden worden.
Denk aan de velen die denken
en soms ook zeggen: zullen we ons eerst bezighouden
met ons eigen land.
Er zijn hier al problemen genoeg,
we kunnen de hele wereld niet helpen.
Er blijft ook altijd te veel geld aan de vingers
van zulke organisatie luitjes kleven,
of in de zakken van die regeringen,
of in die van de rebellen,
of van de transporteurs.
En trouwens, kunnen die rijkaars van deze wereld
dat daar niet eens oplossen?
Enzoverder enzovoort.
Ik vraag mij af, wat is er nu veranderd?

Claire Vanfleteren ©
clairev

31 mar 2017, 10:02

Iedereen die het meemaakte weet hoe erg het kan zijn!

Scheiden

Ooit was het zo mooi,
zelfs wanneer je weet, dat het geen zin meer heeft.
Soms is de prik echt helemaal uit de fles.
Soms kunnen mensen gewoon niet meer door één deur.

Dan kunnen ze uiteraard beter hun eigen weg gaan.
We hebben maar één leven.
Voor eeuwig aan elkaar blijven kleven
met tegenzin is nutteloos.
Het gelukkig worden zonder elkaar
als ze op een volwassen manier, vaarwel hebben gezegd.

Een vechtscheiding is zo ontzettend triest
en levert altijd verliezers op.
Beide partners krijgen daar kwetsuren van
en houden lelijke littekens over.

Laat hen beleefd uit elkaar gaan,
met goede afspraken!

Claire Vanfleteren ©
clairev

02 apr 2017, 16:11

Onverdoofd slachten

Dat het nu eens gedaan moet zijn,
met die foute praktijken,
voor feesten van geïmporteerde religies.
Men knikt instemmend,
doch nog voor men klaar is met knikken
verneemt men dat de geïmporteerde religies
dat akkoord luidkeels verwerpen.
Ziedaar, zegt men bitter bij zichzelf,
ziedaar, wat ervan komt,
van onze gastvrijheid.
De volgende dag verneemt men dat er in de hoofdstad
onder aanhangers van een geïmporteerde religie
vechtpartijen door een kwaadaardig staatshoofd zijn uitgebroken.
Aanschouw, zo bromt men mistroostig
Aanschouw de vooruitgang.
Doch, bitter en mistroostig als men is,
Men zwijgt.
Men buigt het hoofd en zwijgt.
De armen voor de borst gekruist,
de blik strak voor zich uit gericht.
Men slaat de ogen neer en ziet vanuit een ooghoek
de balken liggen waarmee men naar verluidt
een brug dient te bouwen.
Men schopt er eens tegen en wandelt weg.

Claire Vanfleteren ©
clairev

20 apr 2017, 08:27

De tijd vliegt

Ja, de tijd vliegt, zegt altijd wel iemand aan de feestdis.
En hoe ouder de teller,
hoe explicieter zijn vaststelling.
Gisteren vierden ze nog maar oudjaar,
eergisteren zaten ze nog aan de unief,
wat eerder in de kleuterklas.
De knietjes die ze stukvielen op de speelplaats zijn amper hersteld
of ze moeten al vrezen voor hun heupen.
De helft van hun vrienden heeft al nieuwe moeten laten steken,
en een nog grotere groep kauwt tegenwoordig
de dagen met een kunstgebit.
Ik kan me voorstellen hoe dat moet voelen,
beseffen dat je ouder wordt
en voor de tachtigste keer Nieuwjaar viert.
Je bent al jaren de helft van je leven voorbij.
Je telt dus al lang niet meer op, je telt al lang af.
En dan kun je terecht beweren dat de tijd vliegt.

Claire Vanfleteren ©
clairev

21 apr 2017, 08:01

Het jaar 2000

Langzaam begin ik ook te beseffen dat ik ouder word.
Welk jaar duiken we in?
2017?
In mijn herinneringen was 2000 het kantelpunt.
Jarenlang telden we ernaar af:
Een nieuw millennium.
De verre toekomst.
Bij ons in de buurt is er een restaurant met de naam
“in het jaar 2000.’
Ooit was dat een hypermoderne naam.
Nu staat die “2000” voor traditie, en ouderwetse degelijkheid.
Al meer dan 17 jaar een referentie.
Tachtigers die nu kunstgebitten hebben en valse heupen,
dineerden er vorige eeuw al.
Ze waren nog niet met pensioen en vierden er Nieuwjaar.
Ze kusten elkaar, wensten een goede gezondheid en beseften
volgend jaar is zoiets als morgen, dan zitten
ze hier opnieuw te vieren en een paar jaar later
wordt er voorgoed afgerekend.
Dat ze maar goed hun tijd nemen om te klinken op het leven.

Claire Vanfleteren ©
clairev

22 apr 2017, 07:13

Pepermuntjesmoeras

Twee handtassen is inderdaad een zegen voor chaoten.
Zij die het beu zijn hun smartphone langs notablokjes,
fopspenen en drinkbussen te moeten opgraven,
hopend dat er onderwijl geen tampon naar buiten rolt.
Het is ook properder, om niet alles bijeen te gooien.
zeker voor de vuilaards,
die op de bodem van hun sacoche een moeras kweken,
van vermalen pepermuntjes en uitgelopen lippenstift.
Het is ook gezonder, omdat we de hele dag over de schermen gebogen zitten.
Zo willen vrouwen niet nog eens krom lopen
met een zware tas aan hun schouder.
Dan liever het gewicht verdelen.
Ik ken mensen die hun spullen groeperen
in stoffen zakjes, die ze gewoon van tas naar tas
kunnen verplaatsen, volgens hoe het uitkomt.
Het is een coup de sacoche.
De duotrend is bovendien een zegen voor handtasfans.

Claire Vanfleteren ©
clairev

04 okt 2017, 16:33

De wereld en oud worden

Verwonderd als ze keek naar de natuur,
zo keek ze ook naar de wereld.
Onherkenbaar was die,
het begin vergeleken met het eind van haar leven.

Alleen al op technologisch vlak
volgde ze met haar scherpe intelligentie alles.
Maar ze zocht altijd voornamelijk
de goedheid in de mensen.

Claire Vanfleteren ©
clairev

04 okt 2017, 16:35

Klein en onschuldig

Bij hun ontmoeting in de kleuterklas
had het jongetje kort haar handje geschud.
Niet enorm van harte, want liefde voor elkaar
hadden die ukjes niet.

In het verleden hadden ze misschien geen zo’n fraaie dingen gezegd.
Er is toch een moment dat je met elkaar moet praten.
In plaats van roddelen en vuilspuiten.
Dus het handje werd later toch geschud.

Een beetje van moeten.
Als ma vroeg haar even de hand te schudden
weigerde hij pertinent,
deed hij zelfs alsof hij de vraag niet had gehoord.

Zat hij zo’n beetje te mokken.
Raar jongetje, dat altijd zijn zin wil krijgen.
Misschien gaat het beter als hij in de echte wereld zal terecht komen.
Wie zal het verder vertellen?

Claire Vanfleteren ©
clairev

04 okt 2017, 16:38

Klein en onschuldig

Bij hun ontmoeting in de kleuterklas
had het jongetje kort haar handje geschud.
Niet enorm van harte, want liefde voor elkaar
hadden die ukjes niet.

In het verleden hadden ze misschien geen zo’n fraaie dingen gezegd.
Er is toch een moment dat je met elkaar moet praten.
In plaats van roddelen en vuilspuiten.
Dus het handje werd later toch geschud.

Een beetje van moeten.
Als ma vroeg haar even de hand te schudden
weigerde hij pertinent,
deed hij zelfs alsof hij de vraag niet had gehoord.

Zat hij zo’n beetje te mokken.
Raar jongetje, dat altijd zijn zin wil krijgen.
Misschien gaat het beter als hij in de echte wereld zal terecht komen.
Wie zal het verder vertellen?

Claire Vanfleteren ©
clairev

04 okt 2017, 16:38

Happy singles

Ik heb er in mijn kennissenkring.
Ze zijn geen bedreigde diersoort
of een pas ontdekt insect.
Happy singles bestaan echt.

Hun motivaties om alleen door het leven te gaan
zijn divers, ze hebben al veel doorstaan.
Soms zijn ze geblutst door de liefde,
gekwetst door bedrog,
of ontgoocheld door de houdbaarheidsdatum
van de passie.

Dan kiezen ze de nooduitgang
van een single bestaan.

Claire Vanfleteren ©
clairev

12 nov 2018, 18:14

Een brief Ik heb nog brieven van mijn vader zaliger. Met de handgeschreven letters in woorden verwerkt en in zinnen gegoten. Net na het heengaan kon ik ze niet lezen want dan snijden die woorden diep in je hart. Het zou te veel pijn doen omdat je op dat ogenblik alleen pijn voelt. Maar 20 jaar later zit ik alweer in een andere levensfase. Zo krijgt een brief altijd weer een andere kleur en invulling. Dat vind ik zo prachtig aan brieven. Volgens mij ondersteunen ze een rouwproces omdat ze ruimte laten voor je verdriet maar zeker ook voor je liefde voor die persoon. Iets mooiers kon hij niet nalaten. 
Claire Vanfleteren ©