Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

carnaval in ‘t Lampegat

nat schommel ik in laatste dromen
sla heel de wereld om mij heen
wijl jij nog parelt op jouw huid
en ik, geradbraakt en in rauwe delen,
ontworstel mij de lakens
die immer aan mijn lijf nog plakken

sneeuwvlokjes dansen op de ruit
en ’t wit vergist zich in de dagen
net als de narren in nacht
die nog geloven dat de jaren
voor hen niet tellen
of dat het bier slechts wijsheid bracht

‘k toets moeiteloos en zonder denken
mijn verzen rijgend aan elkaar
als het dagdagelijkse wonder
laat muze zich toch niet verloochenen
*******************
sunset 10-02-2018



met heimwee gedekt (lenteverlangen)

van het rijmwit van daken
sluipt rumoer: een geluidsval
van mussen; hun verzen
dwalen één meter over de grond
omvatten tuintafels
met heimwee gedekt

mijn geboorteplaats is een atlas
die blijvend is, net als straten
en mensenlege pleinen
ontheemd nabij
na een paar dagen zon
die mijn huid weer bruint
*******************
sunset 11-02-2018




bewaarde eeuwigheden

tussen nacht en ochtend
zweven lichtvoetige gedachten
ademt zich frisse lucht zonder haast;
ergens kwetteren mussen
hun eerste sociaal gesprek

momenten bewaren eeuwigheden
in een onbelast geweten;
zacht schemert achter gordijnen
vaag een schuchter licht
en ergens oefent men al piano

er is nog tijd voor harmonie
en kinderlijke onschuld
*******************
sunset 12-02-2018

[sunset]

op zoek naar plaatsen rust

op zoek naar plaatsen rust
kijk ik een zwerm krassende raven na
tegen de stormwind in, landen zij
op winterlijke boomskeletten

nog proberen luttele  ogenblikken
een weegschaal in evenwicht te houden
in het opwaaien van verrot lover
balanceren eksters op kale twijgen

zelf verlang ik de nabijheid
van warme huid tegen mijn vel
*******************
sunset 13-02-2018

[sunset]

vanuit ’t verlangen in mijnbloed

ik voel je en gevoelens vloeien
wij dragen nu dezelfde huid
de lust laat ons echt openbloeien
harten bonzen snel en luid

het wemelt ware geurexplosies
als ik verzink in tweezaamheid
beleef intense lusterupties
waar strelend zacht jouw tong verleidt

hoor ik verstild het zwoele zuchten
versmelt in ’t lippen tongenspel
leef in de hoogste blauwe luchten
en smaak de dauw die glanst op ’t vel

ik zoen jou en geef mij gevangen
verdrink in ware liefdesvloed
lief jou intens en onbevangen
vanuit ‘t verlangen in mijn bloed
*******************
sunset 14-02-2018

[sunset]

telkens weer

rood gekleurd
de avondzon

op weiden
wegen
wangen

telkens weer
slechts voor luttele ogenblikken

weken
maanden
jaren
*******************
sunset 15-02-2018

[sunset]

na bijna drieëndertig jaar

vrieslucht verdooft
de ogenblikken
hazenslaapjes
van voorbije zomers

jouw lachen legt zich
vluchtig neer
in andere woorden
dromend in je ogen

word ik ontroerd
door tijd
die het verleden
verscheurt

terugblik vloeit
verkeerd in ’t nu
als tekens
van een aanvang

een sentiment
van ruimtes
dagen
jaren
*******************
sunset 16-02-2018

[sunset]

dat is wat ik ben

[koud de nacht
rijm legt zich over alles
onduidelijk de contouren
in vroege nevel als een beeld
van droomgedachte wouden

dat is wat ik ben]

sommigen zien slechts schaduw
anderen wederom alleen maar zon;
ik hoor reeds gezang van zwaluwen
in nieuwe dagen, vreemd het licht
op ontwakende weiden

nog rest er sneeuw van gisteren
nu de winter zich langzaam overgeeft
mij de maagdelijke stilte laat
hier, waar het grenzeloze
zich uitbreidt in al het andere

in heldere hemel, duidelijk te zien
sporen van terugkerende vogels

wie leest er echter nog gedichten
blikt ’s morgens in het niets?
- slaap, een eeuwige chaos
van gedachten in een rusteloos woelen
van nog niet beschreven gevoelens
*******************
sunset 17-02-2018

[sunset]

overleven in liefdeskoorts

de dood is nimmer een klimplant
die uit de aarde woekert
het is de scherpe doorn van macht
die in onze ogen wordt gestoken
vóór dat wij bescherming vinden

wij zijn door bloedwraak verdrevenen
al scheuren wij in vluchtige ochtendgroet
beton van grijs bepleisterde muren
wij zijn eeneiige tweelingszielen
in landschappen die uit wonden bestaan

overleven enkel in liefdeskoorts
*******************
sunset 18-02-2018

[sunset]

ergens tussen gaan enblijven

de oude eik voor het huis
het ruisen van bladeren
voor het venster in de herfst

kort voor de vorst geen vogelgezang
slechts blikken die over kale velden zweven
naar de eerste sneeuw op jouw lippen

de onuitgesproken woorden van de nacht,
zwaar op de maag van het verstand,
verzinken in doorwoelde lagen van onze lakens
als druppelde dauw van brekende twijgen

en ergens tussen gaan en blijven
schuldgevoelens op het wit van de wanden,
het licht uit treurholte van jouw mond,
uitgebluste sterren onder onze voeten

toch blijft de liefde, eeuwig
*******************
sunset 19-02-2018

[sunset]

weldra ontwaakt de dag hemelblauw

maart brengt zon op gezichten
en stalkoeien leggen vadsige lijven
op vers natte weiden; in schuimscherven spiegelen
kristallen draden, verstarren in koeienogen;
het Noordwesten voorspelt nog sneeuw

in de avondhemel smelten sluierwolken
water hoopt zich op, uitgestroomd op stenen
mat en brokkelig als oude stapels papier;
nog even en ’t is nacht
zwijgen vogels staande op één been
en komt het enige geluid van een beekje

in de ochtend schemert er ware schoonheid:
zout ligt als een glinsterende korst op de weiden
grashalmen steken hun kopjes er net boven uit
onscherp nog de omtrekken van bomen
al ontwaakt de dag weldra hemelblauw
*******************
sunset 20-02-2018

[sunset]

in vroege ochtend

nachtelijke woorden van regen
trekken over de straten
spiegelen hun zwijgen

donkere gebouwen lijken op bomen
die met hun koude huid ogen raken
hun stammen liggen opgestapeld
met opengesneden jaarringen

de rand van het nabije woud
laat het licht zweven
schuifelt de lucht op

nog verder weg
verbleekt de einder
in schemer van
de vroege ochtend
*******************
sunset 21-02-2018

[sunset]

wij, wij doven uit in donker water

het vlees blijft zwak
tolt doelloos over velden
doorploegd door
het onmeetbaar lachen van kinderen

en wij, wij doven uit in donker water
en vanuit ons merg
vormen wij de dag nieuw

nog is hij blind
*******************
sunset 22-02-2018

[sunset]

mijn eigen hooglied

jij bent het verlangen
naar een volgende kus
de herinnering
aan de voorgaande
maar ook de verlokking
van diepe afgronden
of onuitputtelijke tuinen
vol met appelbomen
en nimmer gevangen
einden van gedichten

jij bent de zwoele warmte
van zuiderse zomers
wanneer het aan de zee
langzaam donker wordt
ik mijn vest
om je schouders leg;
jij bent de stad
met een trage miezelregen
op blinkende straten;
mijn eigen hooglied
*******************
sunset 23-02-2018

[sunset]

de dag verhaalt afstand

de dag verhaalt afstand
zoals hij wolken uit elkaar drijft
en takken van een magnoliaboom:
versleten vormen van een lente
- het stadsbeeld herhaalt zich

als weg elke middag aan mij voorbij,
en in slechts vierentwintig uur
groeit er gras of een andere structuur overheen
- ik zie papieren vlinders, verstrikt in de gordijnen,
en verwar droom met drone
*******************
sunset 24-02-2018

[sunset]

spelen met tijd

wij spelen met de tijd
jij en ik
denken er nieuwe uren bij
terwijl ik jou
een ster
waarop jij dansen kunt
aan jouw voet hecht

dit spel
waarin wij meestal vergeten
wie wij zijn
en ook dat wij honing verzamelen
voor ons
die wij nog steeds niet kennen
- of toch

terwijl ik jou
een ster aan jouw voet hecht
zie ik
hoe helder hij oplicht
*******************
sunset 25-02-2018

[sunset]

telkens weer opnieuw

verwonder je niet
over mijn armtierige
woordenschat
de talloze herhalingen
van deze dichter
wie de vrolijke
en lieftallige woorden
afhandig zijn;
gestorven
met elke dode

telkens weer opnieuw
*******************
sunset 26-02-2018