Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

dát maakt mij klein

[niemand kan heel de zee uitdrinken
alle kinderloosheid vullen
of zelfs maar lava doven]

sommigen willen anderen verslinden
bezitten, in vergeten dorpen
zonder te moeten zoeken
klavertjes van vier vinden

onze vrouwen echter dragen krulspelden
door dansende avonden
alsof zij geen zuurstof nodig hebben
- nat-vrolijk gedogen wij gifwolken over het zand

en zeven , zeven bruggen verbinden
negen kattenlevens lang
hun vluchten en landloos zijn;
dát maakt mij klein

want in jouw afwezigheid
verliest het mooiste woord
zijn grootmoed voor iemand als jij
ook al kan niemand de hele wereld redden

en ik zeker niet iedereen
veilig in mijn hart bewaren
zonder dat misschien mijn longvleugels
breken door alle leugens
*******************
sunset 27-02-2018

[sunset]

uit schaduw van deonderwaterwolken

het golvend bruin van jouw nog geurend haar
in glans van neervallende regen
stroomt uit in de nog slapende stad

hoe vreemd in eigen lichaam als een huls
zonder ziel gedrapeerd tussen mensenstemmen
en opblinkende momenten van maneschijn

achter de wolken drijf jij weg
van alles wat schijn-blinkt en rumoerig is
naar de stilte van het woud waar zwijgend
woorden zich ontworstelen aan je mond
om het onbegrijpelijke te beschrijven

en mocht er ergens een plaats zijn
jou op onderwaterpaden te ontmoeten
en met strelende blik de verlammende smart
van jouw wijd openstaande wonden te helen
dan zou ik tussen ons bruggen bouwen

uit schaduw van de onderwaterwolken
*******************
sunset 28-02-2018

[sunset]

over hard bevroren velden
stille vluchten verlangens
in seconden gemeten;

wij

liefdesbloemen voor nachten
in kromming van lijven
schoten die warmen;

ons
*******************
sunset 01-03-2018

[sunset]

ik voel mij leeg (inspiratie)

mijn hele buik verandert in diepten
in wouden met postmortale schaduwen
waarvan de navel in de stilte van gisteren ligt
wijl de vibratie van Gods bazuinen
alles herkent

gevoel vervangt verstand
en iets anders wordt geboren
zó dat zelfs de kleinste dag van een vlieg
wordt waargenomen en elk gelaat
uit zijn hoofdrol wordt verdrongen

tot iets beweegt
en het beven zich uitbreidt tot mijn zijn
de hardste schaal zich opent en elke zieke assimileert
de duizende fouten en alle beperkingen
bloeien eindelijk op, op het vel van papier

maar ik voel mij leeg
*******************
sunset 02-03-2018

[sunset]

soms zingen vogels stiller inde nachten

soms zingen vogels stiller in de nachten
en hangt de hemel diep op grauwe dagen
soms worden woorden met de jaren slimmer
al kwelt de smart die slaapt tussen de zinnen

rustend in ruimtes vol van zonvergelijken
verpop ik steeds en sterf op ’t einde toch
waar koude stemmen angstig laten wenen
kan ‘k enkel overleven door het innerlijk vuur

en al wat was, bungelt in spinnenwebben
heel kort slecht maar in zomerwind
dwaal ‘k doelloos rond en zoek vertwijfeld
de losse blaadjes die ik toch niet vind

ik hoor mijn lachen, donker en ook heser
dat snel verstomt ondanks dat ik ’t nog roep
zingen in nachten soms de vogels stiller
en hangt de hemel diep op troosteloze dagen
*******************
sunset 03-03-2018



jij wordt lichter

jouw boot
versierd door vlaggen
drijft op een stroom

je stapt uit
gaat een berg omhoog
en het wordt lichter,
jij wordt lichter

laatste woorden
draagt jouw mond

niet meer
*******************
sunset 04-03-2018



onthechting

in mijn dromen verloren
is de vogel wind
en bang wortels te verliezen
veraf van zijn nest
zijn schaduw te verdrijven

vuur neemt het werk
van water over
vangt de wind
hamert mij wortels
in mijn vlees

ik bid als een sprinkhaan
met vleugels
ben alles wat ik heb
en sta onbeweeglijk
stil onder een weidse hemel
*******************
sunset 09-03-2018

[sunset]

meer dan ik ooit kan dromen (het Bodenmeer)

en dan komt de wind
davert met veel lawaai
door donkere straten
kletterend als een  ruiterschaar
een zwarte onrust
die donderend wegsterft

star staan huizen
gevangen in dit brullende
dat op een nachtmerrie lijkt
windstoot na windstoot
dwaalt over velden
weg tot ver over ‘t meer

in ruimte vlaggen vertwijfeld sterren
aangestoken en uitgedoofd
door vooruitsnellende wolken
die slechts, wanneer zij maan bedekken
hun bestaan verraden

langzaam verdwijnt de regen
en rook struikelt enkele schreden
over nat-witte daken

hier is meer dan ik ooit kan dromen
*******************
sunset 10-03-2018



moeder, ach moeder

een veel te korte tijd
voelde ik mij geborgen
liefdesverlangen maakte blind
ik gaf jou mijn leven

de warmte die ik voelde
was slechts liefde voor jou
bezield door een kinderlijke wens
om erbij te horen

een laatste keer nog kijk ik nu terug
en met een door tranen bezwaard hart
sluit ik stilletjes de deur van de tijd
verwijder mij met aarzelende schreden

al hoop ik nog steeds
dat ooit jouw hart zich opent
ik door jou
liefdevol vastgehouden word
*******************
sunset 11-03-2018

[sunset]

in gelige schemer

achter blik-gesloten gordijnen
zweven wensen en morgen,
morgen ben ik weer hier
met een bonte paraplu
en ik zal witte kleren dragen
tango dansen in de straten
elke voorbije nacht

als een jonge welp
mij op elke deerne werpen
die eindelijk mijn honger stilt
tot het pijn doet
- elke foto dooft weer een herinnering
en in elke duistere steeg
schemert de zee in droeve ogen
die niets meer willen zien
omdat elke idylle
een voorbijgaande leugen is

als witte nevel
trekt de blues door de straten
in gelige schemer van lantaarns
sta ik en wacht …
*******************
sunset 12-03-2018


leg sterren aan jouw voeten

laat ons mooi zijn deze nacht
en met traag volmaakte zuchten
zweet doordrenkte lucht verstrooien
fluisteren als verliefde zwanen
onder honderd grauwe bruggen

blauwe wonderen in ’t gehoor
leg ik sterren aan je voeten
luister naar ’t geluid van rozen
tot in buik de vlinders dwarrelen
links een traan in ’t oog plots bloeit
*******************
sunset 13-03-2018

[sunset]

winter geeft zich nog niet gewonnen

bleek grijze hemel
tooit de wereld
en overal zweven
kristalfijne vlokjes
geboren uit
laaghangende wolken

zij wervelen en dansen
bijna zonder enig gewicht
naar de aarde
en er is
voor niets noch iemand
een ontkomen

vanuit vier windstreken
een vormloos zweven
over velden en steden
een neerdwarrelen
op muren en grond
enkel voor hun genoegen

de winter geeft zich
nog niet gewonnen
*******************
sunset 14-03-2018



dagen en nachten

zij zijn de dragers van ‘t gebeuren
zijn de muziek en ook ‘t geluid
en de genade van ’t begrijpen
maar ook de angst diep in de buik

zijn de bevelen van een oorlog
de podia van grote nood
maar ook parades van de zege
het leven en daarna de dood

zij zijn piano’s in hun forte
het zitten maar dus ook het staan
zij zijn het altijd snel weer komen
en ook het uiterst trage gaan

zijn slagen door te harde woorden
als vuisten die snel opgeheven
in het moeras van driften diep in ons
en toch ook de liefde die pas echt doet leven

zij zijn de tijd, en wij hun spons
*******************
sunset 15-03-2018

[sunset]

over leven en liefde en zo

ik schrijf brieven over het leven
die vogels mij dikteren
mij vanuit hun kooien berichten
dat duiven amper kunnen vliegen

en ik wacht tot het zoemen van liedjes
elke toon weergeeft
waaruit mijn gedichten bestaan:
zestienduizend keren zestien verzen
vouw ik zo zorgvuldig
als jouw wimpers in de ochtend
en overhandig hen aan de vogels
door de tralies heen
opdat zij ze uit hun hoofd kunnen leren

samen zingen wij een verwarrend lied
over het leven en de liefde
*******************
sunset 16-03-2018

[sunset]

hemels warme zwijgende momenten

ik verstop me voor jou
in de middenbeuk onder de banken
vind ik de noten van psalmen

en ik schilder tijdsluiers op ’t hout
vorm een beschermende kom
met mijn handen om een windlicht
beschaduw ik het lege glas

later zitten wij knie tegen knie
drinken woorden als miswijn
hemels warme zwijgende momenten
*******************
sunset 17-03-2018

[sunset]

maartse dagen

maartse dagen verborgen
onder grijze wolken
in dooiwater van de noen
op doorweekte paden
bomen zonder bladeren

verweesde velden
getekend door sporen
van een komende tijd
wacht nieuwe oogst
in de augustusmaand

nergens schaduw
ondanks de maan
rijpt in stilte
van groeiende loten
een echo van ‘t eeuwig bestaan
*******************
sunset 18-03-2018

[sunset]

wij wassen in onschuld onze handen

dakloos en steeds maar op de vlucht
voeten wond van ‘t altijd moeten lopen
nergens ook maar werkelijke hoop
zijn zij verdoemden van de aarde
zonder recht en met weinig bagage

onderweg door doorgangslanden
behandeld als het ergste vuil
met have, goed en kind
weg van de burgeroorlogen
en van de slachting aan het front

op zoek naar veiligheid, bescherming
en naar geluk, zelfs in de vreemde
waar taal en de omgeving
als hordes soms nog onoverwinnelijk

te dikwijls onbegrepen
wensen zij niet te stranden
noch iemands last te zijn
als erfenis voor alle landen
blikken zij hopend steeds vooruit

en wassen wij
in onschuld onze handen
*******************
sunset 19-03-2018


op zoek naar het ongrijpbare

koud gerijpt struikel ik als een blinde
tegen dromen aangelengd met woorden
gespiegeld in innerlijke vluchtperspectieven
en fladder wild met mijn handen

jouw hete zoen op mijn lippen
parelt als vrucht tussen zandkorrels en ignorants
- zo blijven de dagen open en in lichterlaaie
gebrand in mijn oog door vroege lentewaan

waarvan ik smartelijk afscheid neem
middels een  verwarde lettersoep
als intensief proces
op zoek naar het ongrijpbare
dat ik nooit vinden kan
*******************
sunset 20-03-2018

[sunset]

voor dat jouw hand

voor dat jouw hand
de mijne durft te grijpen
gaat reeds mijn adem stiller
over mijn pochend hart
zó dat ik horen kan
wie ’t eerst de vingertopjes
van de ander raakt
en ik vermoed
in onschuld van tastende warmte
intens hevige begeerte

voor dat jouw mond
zich op de mijne legt
toont reeds mijn blik
jouw handen al de weg
kan ik je voelen
waar wij elkaar bereiken
is alles mogelijk
alleen geen ommekeer
*******************
sunset 22-03-2018

[sunset]

bomen zijn allemaal verdroogd

misschien zit er ergens iemand
aan de oever van een stroom
en weent droeve ongelukkige tranen

een voorbijvarende plezierboot
slaat golven op het water
brengt zo de tranen aan land terug

ik leg mij lui in mijn stoel
sluit mijn ogen en fantaseer mij
een weids panorama

rood gekleurde witte doekjes
bedekken de op hun rug liggende lijven
van niet te tellen doden

misschien is het wel een vermoeden
van een dagdagelijks bloedbad
- bomen zijn allemaal verdroogd
*******************
sunset 23-03-2018

[sunset]

zich herhalend beloven

ik, jij
en onze handen

alles enkel één woord
en terzelfdertijd ook geen
maar wel warm, wij
werkelijk warm

als bovenburen
lijf-leunend
de blik in de andere
alleen maar handpalmcontrole

en mijn mond
jouw lippen
belovend
[zich herhalend beloven]

zonder smart
tot het einde
daar, achter gebeten lippen
de zachte nagels
harde handdruk
en zoom van jouw rok
de gulp van mijn broek

daarna enkel
nacht en sterren
de hemel nabij
*******************
sunset 24-03-2018