Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
COMPLAINTE POUR SAINTE CATHERINE
De mooie melancholische ogen van m'n halfzus
Katrien staren mij voor het eerst aan tijdens een
BBQ die haar bezorgde broer Daniel in zijn tuin
organiseerde met de bedoeling om haar eindelijk
te confronteren met haar traumagevoelens rond
onze overleden vader met wie ze het contact
had verbroken, al meer dan dertig jaar geleden.
Zij leefde lang als 'n verloren musje maar samen
met haar grote liefde Patrick heeft ze een warm
nestje kunnen bouwen, ze werkt intussen ook al
een tijdje bij de Europese Commissie te Brussel
waar zij rust heeft gevonden en zelfvertrouwen.
Toch is ze verwonderd dat wij niet rouwig zijn
en alles relativeren: Het viel allemaal wel mee !
Na een laatste santé pakt ze mij stevig vast en
fluistert tevree: Cloclo, je lijkt als twee druppels
water op vader. Bedankt om langs te komen...
En ze glimlacht: Eigenlijk heb ik niet te klagen.
Sindsdien onthoudt zij al onze verjaardagen.
Is dat niet één van de heilzame symptomen?
De mooie melancholische ogen van m'n halfzus
Katrien staren mij voor het eerst aan tijdens een
BBQ die haar bezorgde broer Daniel in zijn tuin
organiseerde met de bedoeling om haar eindelijk
te confronteren met haar traumagevoelens rond
onze overleden vader met wie ze het contact
had verbroken, al meer dan dertig jaar geleden.
Zij leefde lang als 'n verloren musje maar samen
met haar grote liefde Patrick heeft ze een warm
nestje kunnen bouwen, ze werkt intussen ook al
een tijdje bij de Europese Commissie te Brussel
waar zij rust heeft gevonden en zelfvertrouwen.
Toch is ze verwonderd dat wij niet rouwig zijn
en alles relativeren: Het viel allemaal wel mee !
Na een laatste santé pakt ze mij stevig vast en
fluistert tevree: Cloclo, je lijkt als twee druppels
water op vader. Bedankt om langs te komen...
En ze glimlacht: Eigenlijk heb ik niet te klagen.
Sindsdien onthoudt zij al onze verjaardagen.
Is dat niet één van de heilzame symptomen?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLAUS & CLAUD
Na zijn bloemlezing en het applaus
in de oude varkensschuur te Watou
stapte ik wat verlegen naar hem toe
gaf hem mijn hekeldicht over de paus.
In de tuin keuvelden we samen naar
de barbecue , sopten ons vlees in de
tomatensaus, kletsten wat over the
happy few en spraken zo af voor een
volgend rendez-vous in The Clubhouse.
Maar zover kwam het niet meer
want hij overleed op 19 maart.
Op die dag at ik gretig mijn
veertigste verjaardagstaart!
Toeval? Of dacht hij toch aan
mij, de goddelijke bakkebaard?
Na zijn bloemlezing en het applaus
in de oude varkensschuur te Watou
stapte ik wat verlegen naar hem toe
gaf hem mijn hekeldicht over de paus.
In de tuin keuvelden we samen naar
de barbecue , sopten ons vlees in de
tomatensaus, kletsten wat over the
happy few en spraken zo af voor een
volgend rendez-vous in The Clubhouse.
Maar zover kwam het niet meer
want hij overleed op 19 maart.
Op die dag at ik gretig mijn
veertigste verjaardagstaart!
Toeval? Of dacht hij toch aan
mij, de goddelijke bakkebaard?
Laatst gewijzigd door Claudio op 15 apr 2018, 10:45, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN BAND VOOR HET LEVEN
Om de drie maanden vind ik in mijn brievenbus het tijdschrift 'BAND'. Het boekje wordt uitgegeven door de missionarissen van Afrika. Als ik het doorblader kom ik telkens weer tot dezelfde conclusie: Die paters moeten hun mannetje kunnen staan, mogen verdomd geen brave lammetjes zijn. Bij het aanbieden van hun hulp aan de noodlijdende bevolking, lopen ze immers het risico op allerlei ziekten, gevangenschap en foltering, sommigen worden zelfs op gruwelijke wijze vermoord.
Mijn oud-oom Marcel heeft als witte pater meer dan dertig jaar missiewerk verricht in Algerije, Soedan en andere ontwikkelingslanden.
Moeder en Marcel hadden een heel sterke vriendschappelijke band want elke keer toen onze witte pater terugvloog naar de luchthaven van Zaventem, nam hij de taxi en belde eerst aan bij moeder thuis. Mijn broer en ik genoten telkens weer van zijn spannende verhalen. Hij liet ons ook dia's tonen van het harde leven in Afrika. Moeder maakte hem dan altijd een lekkere Belgische steak met friet en mayonaise klaar... want daar was hij wel aan toe.
Na enkele jaren als bibliothecaris bij het Vaticaan te hebben gewerkt, vestigde Marcel zich in een Antwerps klooster waar hij tot zijn laatste levensdagen is gebleven. Daar nodigde hij ons meerdere keren uit voor een heerlijke cous-cous in een Marokkaans restaurant nabij het stadhuis. Nadien mochten we iets kiezen uit zijn grote verzameling Afrikaanse houten sculpturen die hij op de zolder bewaarde.
Maar nu slaat moeder vaak mea culpa want sinds zijn overlijden zijn we nog geen enkele keer naar zijn graf geweest. Dat patersgraf bevindt zich in het klooster van Varsenare, een deelgemeente van Jabbeke, tegen Brugge.
Nochtans zijn we in de buurt als we jaarlijks naar de Noordzee rijden. Wellicht gaan we de volgende keer een groet brengen, geen excuses ditmaal. Kwestie van de banden terug wat aan te snoeren.
Om de drie maanden vind ik in mijn brievenbus het tijdschrift 'BAND'. Het boekje wordt uitgegeven door de missionarissen van Afrika. Als ik het doorblader kom ik telkens weer tot dezelfde conclusie: Die paters moeten hun mannetje kunnen staan, mogen verdomd geen brave lammetjes zijn. Bij het aanbieden van hun hulp aan de noodlijdende bevolking, lopen ze immers het risico op allerlei ziekten, gevangenschap en foltering, sommigen worden zelfs op gruwelijke wijze vermoord.
Mijn oud-oom Marcel heeft als witte pater meer dan dertig jaar missiewerk verricht in Algerije, Soedan en andere ontwikkelingslanden.
Moeder en Marcel hadden een heel sterke vriendschappelijke band want elke keer toen onze witte pater terugvloog naar de luchthaven van Zaventem, nam hij de taxi en belde eerst aan bij moeder thuis. Mijn broer en ik genoten telkens weer van zijn spannende verhalen. Hij liet ons ook dia's tonen van het harde leven in Afrika. Moeder maakte hem dan altijd een lekkere Belgische steak met friet en mayonaise klaar... want daar was hij wel aan toe.
Na enkele jaren als bibliothecaris bij het Vaticaan te hebben gewerkt, vestigde Marcel zich in een Antwerps klooster waar hij tot zijn laatste levensdagen is gebleven. Daar nodigde hij ons meerdere keren uit voor een heerlijke cous-cous in een Marokkaans restaurant nabij het stadhuis. Nadien mochten we iets kiezen uit zijn grote verzameling Afrikaanse houten sculpturen die hij op de zolder bewaarde.
Maar nu slaat moeder vaak mea culpa want sinds zijn overlijden zijn we nog geen enkele keer naar zijn graf geweest. Dat patersgraf bevindt zich in het klooster van Varsenare, een deelgemeente van Jabbeke, tegen Brugge.
Nochtans zijn we in de buurt als we jaarlijks naar de Noordzee rijden. Wellicht gaan we de volgende keer een groet brengen, geen excuses ditmaal. Kwestie van de banden terug wat aan te snoeren.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LES BONBONS
Tante Berna werkte begin jaren zestig als receptioniste in een befaamd Brussels hotel dat zich nabij De Beurs bevond. Mijn tante was een perfectioniste en dus viel ze erg in de smaak bij haar hotelbaas. Ook de klanten waren heel tevreden over haar vriendelijke en professionele aanpak. De klandizie bestond merendeels uit bekende Belgische en Franse zangers en acteurs alsook uit vele Kongolese diplomaten en ministers. Zelfs Jacques Brel had er zijn neus enkele keren laten zien. Berna, een vurige fan van deze chansonnier, verlangde naar een handtekening en een kort gesprek maar tevergeefs, Brel besteedde geen aandacht aan ons muurbloempje.
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. En toen ... zag ze Brel door de draaideur binnenkomen.
En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u? Ik ben namelijk vurige fan!' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: ‘Bonjour, mevrouw Aendenboom, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks!’
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen: 'Je vous ai apporté des bonbons!'
Tante Berna werkte begin jaren zestig als receptioniste in een befaamd Brussels hotel dat zich nabij De Beurs bevond. Mijn tante was een perfectioniste en dus viel ze erg in de smaak bij haar hotelbaas. Ook de klanten waren heel tevreden over haar vriendelijke en professionele aanpak. De klandizie bestond merendeels uit bekende Belgische en Franse zangers en acteurs alsook uit vele Kongolese diplomaten en ministers. Zelfs Jacques Brel had er zijn neus enkele keren laten zien. Berna, een vurige fan van deze chansonnier, verlangde naar een handtekening en een kort gesprek maar tevergeefs, Brel besteedde geen aandacht aan ons muurbloempje.
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. En toen ... zag ze Brel door de draaideur binnenkomen.
En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u? Ik ben namelijk vurige fan!' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: ‘Bonjour, mevrouw Aendenboom, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks!’
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen: 'Je vous ai apporté des bonbons!'
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OOSTDUINKERKE BAD
Met een zee van tijd gaan
zij te paard de garnalen te
lijf terwijl de zilte golven in
volle vaart komen aanrollen.
Maar vandaag zullen zij niet
achter het net vissen, kunnen
zij gestaag het tij doen keren.
Want thuis wacht de vrouw bij
het fornuis voor het volgende
feestmaal dat haar trouwe man
zojuist bijeen heeft geschaard.
En op het strand heb ik hen
met open mond aangestaard
maar zij storen zich uiteraard
niet aan een kleine garnaal
die hier is gestrand en een
gedicht over hen verhaalt!
Gaan ze wel recht door zee als
ze mij zo aan de dijk zetten?
Ach neen, straks delen ze met
mij ... hun Belgische crevetten!
Met een zee van tijd gaan
zij te paard de garnalen te
lijf terwijl de zilte golven in
volle vaart komen aanrollen.
Maar vandaag zullen zij niet
achter het net vissen, kunnen
zij gestaag het tij doen keren.
Want thuis wacht de vrouw bij
het fornuis voor het volgende
feestmaal dat haar trouwe man
zojuist bijeen heeft geschaard.
En op het strand heb ik hen
met open mond aangestaard
maar zij storen zich uiteraard
niet aan een kleine garnaal
die hier is gestrand en een
gedicht over hen verhaalt!
Gaan ze wel recht door zee als
ze mij zo aan de dijk zetten?
Ach neen, straks delen ze met
mij ... hun Belgische crevetten!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN TIRAN UIT IRAN
Ja man, dat is de factuur als
men zo'n furie uit Iran huwt
je kocht haar een caravan waar
zij sliep met de hele buurt, je
schonk haar 'n dure frituurpan
maar ze gooide nog meer olie
op het vuur, zo spande zij je
goedheid voor haar kar met
een obscuur parasietenplan.
Nee, jullie sprookje werd er
geen van duizend en één
nacht, voortdurend moest
je als edelman buigen voor
deze charlatan, deze tiran.
Ach, jaag ze weg van je grond en
koop 'n trouwe hond, eentje zoals
Rataplan, dan wordt je snel weer
lucky, far away from your Dalton.
Ja man, dat is de factuur als
men zo'n furie uit Iran huwt
je kocht haar een caravan waar
zij sliep met de hele buurt, je
schonk haar 'n dure frituurpan
maar ze gooide nog meer olie
op het vuur, zo spande zij je
goedheid voor haar kar met
een obscuur parasietenplan.
Nee, jullie sprookje werd er
geen van duizend en één
nacht, voortdurend moest
je als edelman buigen voor
deze charlatan, deze tiran.
Ach, jaag ze weg van je grond en
koop 'n trouwe hond, eentje zoals
Rataplan, dan wordt je snel weer
lucky, far away from your Dalton.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LIEFDESGEVAAR
Ik behoor tot de hongerige artiesten
en zij is een ongedwongen diëtiste
Is dat geen wereld van verschil ?
Ik boetseer woorden en zinnen tot
een gedicht en zij stimuleert elke
dikke buik en bil tot lichtgewicht.
Ik wed dat ze me na de feestdagen
alweer 'n dieet voorschrijft want ze weet
dat m'n hart het nog eens begeeft, aan
de liefde til ik immers veel te zwaar !
Daarom schrijf ik nu voor haar deze tekst
want m'n buik is door vlinders behekst.
Er hangt namelijk iets in de lucht.
Het wordt dus een zomer met veel
oesters, kaviaar en passievrucht.
Maar ook al is dit gedicht een
hoffelijk liefdesgebaar, zoals altijd
vlucht ik voor het liefdesgevaar !
Ik behoor tot de hongerige artiesten
en zij is een ongedwongen diëtiste
Is dat geen wereld van verschil ?
Ik boetseer woorden en zinnen tot
een gedicht en zij stimuleert elke
dikke buik en bil tot lichtgewicht.
Ik wed dat ze me na de feestdagen
alweer 'n dieet voorschrijft want ze weet
dat m'n hart het nog eens begeeft, aan
de liefde til ik immers veel te zwaar !
Daarom schrijf ik nu voor haar deze tekst
want m'n buik is door vlinders behekst.
Er hangt namelijk iets in de lucht.
Het wordt dus een zomer met veel
oesters, kaviaar en passievrucht.
Maar ook al is dit gedicht een
hoffelijk liefdesgebaar, zoals altijd
vlucht ik voor het liefdesgevaar !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HIJ WAS IN DE WOLKEN
Peter, de echtgenoot van tante Monique, was een luitenant-kolonel die het geschopt heeft tot F16-piloot van de Belgische luchtmacht. En ja, tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft hij wel eens bommen gedropt op Berlijn en dat zinde mijn vader niet. Er zijn immers vele onschuldige burgers getroffen geweest.
Op familiefeestjes bracht vader dat vaak ter sprake, vooral als hij teveel wodka had gedronken. Vriendelijk en beleefd werd hij dan verzocht om erover te zwijgen.
Tijdens mooie zomerdagen schaakten vader en Peter graag in de tuin. De kolonel moest daarbij altijd zijn meerdere erkennen in mijn hoog-intelligente vader. Ja, nooit moest vader het veld ruimen voor mijn oom.Terloops liet vader hem weten dat hij wel eens een parachute-sprong wilde wagen. Hij was toen nog een jongeman. Maar Peter wilde dat enkel riskeren als mijn vader nuchter was. Bovendien moest hij dit eerst bespreken met zijn collega's.
Vol spanning wachtte vader de hele zomer lang op nader nieuws van zijn schoonbroer.Tot hij op een ochtend de telefoon hoorde rinkelen. Het was Peter: Je hebt groen licht, man! Zo gezegd zo gedaan. Vader volgde eerst een valschermtraining op de luchtmachtbasis. Toen hij later samen met tien andere waaghalzen in het luid ronkende oorlogsvliegtuigje vertoefde, glimlachte hij naar Peter met een veelzeggende blik: ik ben in de wolken.
In de vredige blauwe lucht zweefde hij in hogere atmosferen, voelde zich vrij als een vogel en schreeuwde het uit van vreugde.
Gelukkig stond hij nadien weer met beide voeten op de grond.
Peter, de echtgenoot van tante Monique, was een luitenant-kolonel die het geschopt heeft tot F16-piloot van de Belgische luchtmacht. En ja, tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft hij wel eens bommen gedropt op Berlijn en dat zinde mijn vader niet. Er zijn immers vele onschuldige burgers getroffen geweest.
Op familiefeestjes bracht vader dat vaak ter sprake, vooral als hij teveel wodka had gedronken. Vriendelijk en beleefd werd hij dan verzocht om erover te zwijgen.
Tijdens mooie zomerdagen schaakten vader en Peter graag in de tuin. De kolonel moest daarbij altijd zijn meerdere erkennen in mijn hoog-intelligente vader. Ja, nooit moest vader het veld ruimen voor mijn oom.Terloops liet vader hem weten dat hij wel eens een parachute-sprong wilde wagen. Hij was toen nog een jongeman. Maar Peter wilde dat enkel riskeren als mijn vader nuchter was. Bovendien moest hij dit eerst bespreken met zijn collega's.
Vol spanning wachtte vader de hele zomer lang op nader nieuws van zijn schoonbroer.Tot hij op een ochtend de telefoon hoorde rinkelen. Het was Peter: Je hebt groen licht, man! Zo gezegd zo gedaan. Vader volgde eerst een valschermtraining op de luchtmachtbasis. Toen hij later samen met tien andere waaghalzen in het luid ronkende oorlogsvliegtuigje vertoefde, glimlachte hij naar Peter met een veelzeggende blik: ik ben in de wolken.
In de vredige blauwe lucht zweefde hij in hogere atmosferen, voelde zich vrij als een vogel en schreeuwde het uit van vreugde.
Gelukkig stond hij nadien weer met beide voeten op de grond.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KINDERLIJKE ONSCHULD
De kinderen spelen op het plein
arm of rijk, moslim of katholiek
ze maken geen onderscheid, ze
ravotten bij de fontein als 'n kliek.
Zij wonen nochtans niet in het
zelfde huis maar gaan niet op
de vuist en hebben geen kritiek.
Op zo'n moment droom ik van één
wereldrepubliek met één president.
In koor zouden kinderen dan
moeten zingen: weg met het
serpent, geef terug gehoor
aan jullie jeugdsentiment.
En als je iets bombarderen wil,
ga je dan even afreageren op
de kermis... in een ballentent
De kinderen spelen op het plein
arm of rijk, moslim of katholiek
ze maken geen onderscheid, ze
ravotten bij de fontein als 'n kliek.
Zij wonen nochtans niet in het
zelfde huis maar gaan niet op
de vuist en hebben geen kritiek.
Op zo'n moment droom ik van één
wereldrepubliek met één president.
In koor zouden kinderen dan
moeten zingen: weg met het
serpent, geef terug gehoor
aan jullie jeugdsentiment.
En als je iets bombarderen wil,
ga je dan even afreageren op
de kermis... in een ballentent
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN ROLMODEL ?
Als je te gretig aan de wc-rol
trekt blijft er steeds minder over
en word je al heel snel een vrek.
Maar af en toe krijg je buikloop, dan
heb je beter voldoende rollen in huis
wees wel zuinig, kies voor goedkoop.
Ga het ook eens buitenshuis doen
maar niet teveel, anders kennen je
vrienden jou als een darmparasiet.
Helaas bereik je soms de limiet, doe
het dan voortaan in de boomgaard van
de buren maar pas wel op dat ze je niet
begluren of er zwaait wat als ze zien
dat je alweer een vijgeblad hebt gejat.
Tot zover deze grote boodschap!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
J'AIME J'AIME LA VIE
Gisterennamiddag stonden moeder en ik op uitkijk vanop ons terras dat zich bevindt op de veertiende étage van een veel te saai en muizengrijs flatgebouw. Wij tuurden in de verte naar een donkerblauw wagentje want daarmee zou ons bezoek weldra arriveren. Mijn twintigjarig nichtje Nora verlangde er immers naar om nog eens langs te komen met haar vriend Seppe, het was alweer een tijdje geleden. Moeder had hen geïnviteerd voor een vijfgangenmenu en dat liet het mooie jonge koppel zich geen twee keer vragen natuurlijk. Ook mijn broer Tom zou van de partij zijn. Die had allerlei nieuwtjes te vertellen over de handel en wandel van de Brusselse politieke kringen waar hij momenteel graag in vertoeft.
Terwijl ik in de hete zon moeder om een glaasje water vroeg, voelde ik plots enorm veel pijn aan mijn hart, zo hevig dat ik even onder de parasol moest gaan liggen. De pijn hield echter niet op en ik sloeg in paniek. Tom die intussen was aangekomen, probeerde mij gerust te stellen. De kramp werd echter alsmaar pijnlijker.Maar wonder bij wonder, mijn hart normaliseerde zich terug toen ik vijf minuten later het prille geluk van mijn nichtje zag binnenkomen. Seppe die vier jaar sportschool had genoten en volgend jaar afgestudeerd zal zijn als volleybal-trainer kon mij uiteindelijk kalmeren: hij had een EHBO-cursus gevolgd. Opgelucht haalde ik adem en schonk de aperitief in. En we werden met z'n allen vrolijker van de politieke anekdotes die Tom ons vertelde...
Diezelfde avond plofte ik na een drukke maar gezellige dag in mijn zetel en kwam al zappend terecht bij de tv-uitzending van het Eurovision. Sandra Kim die in 1985 ons Belgenland had vertegenwoordigd én bovendien deze liedjeswedstrijd had gewonnen, kwam ook even in beeld.Dankbaar zong ik in mezelf: J'aime, j'aime la vie ! En ik bedacht: Bedankt Nora en Seppe, jullie frisse verschijning heeft mijn hart weer drieëndertig jaar jonger gemaakt !
Best morgen toch eens contact opnemen met de cardioloog voor een afspraak.
Gisterennamiddag stonden moeder en ik op uitkijk vanop ons terras dat zich bevindt op de veertiende étage van een veel te saai en muizengrijs flatgebouw. Wij tuurden in de verte naar een donkerblauw wagentje want daarmee zou ons bezoek weldra arriveren. Mijn twintigjarig nichtje Nora verlangde er immers naar om nog eens langs te komen met haar vriend Seppe, het was alweer een tijdje geleden. Moeder had hen geïnviteerd voor een vijfgangenmenu en dat liet het mooie jonge koppel zich geen twee keer vragen natuurlijk. Ook mijn broer Tom zou van de partij zijn. Die had allerlei nieuwtjes te vertellen over de handel en wandel van de Brusselse politieke kringen waar hij momenteel graag in vertoeft.
Terwijl ik in de hete zon moeder om een glaasje water vroeg, voelde ik plots enorm veel pijn aan mijn hart, zo hevig dat ik even onder de parasol moest gaan liggen. De pijn hield echter niet op en ik sloeg in paniek. Tom die intussen was aangekomen, probeerde mij gerust te stellen. De kramp werd echter alsmaar pijnlijker.Maar wonder bij wonder, mijn hart normaliseerde zich terug toen ik vijf minuten later het prille geluk van mijn nichtje zag binnenkomen. Seppe die vier jaar sportschool had genoten en volgend jaar afgestudeerd zal zijn als volleybal-trainer kon mij uiteindelijk kalmeren: hij had een EHBO-cursus gevolgd. Opgelucht haalde ik adem en schonk de aperitief in. En we werden met z'n allen vrolijker van de politieke anekdotes die Tom ons vertelde...
Diezelfde avond plofte ik na een drukke maar gezellige dag in mijn zetel en kwam al zappend terecht bij de tv-uitzending van het Eurovision. Sandra Kim die in 1985 ons Belgenland had vertegenwoordigd én bovendien deze liedjeswedstrijd had gewonnen, kwam ook even in beeld.Dankbaar zong ik in mezelf: J'aime, j'aime la vie ! En ik bedacht: Bedankt Nora en Seppe, jullie frisse verschijning heeft mijn hart weer drieëndertig jaar jonger gemaakt !
Best morgen toch eens contact opnemen met de cardioloog voor een afspraak.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KUNG FU FIGHTING
Van kindsbeen af was ik gefascineerd door de Oosterse vechtsporten zoals karate, jiu-jitsu en kung-fu. Mijn iets oudere jeugdvriend Joost beheerste de meeste technieken en gaf mij wekelijks vijf uurtjes les, vooral in de weekends. Joost die op zijn negentiende zijn para-commando-brevet zou halen was ook heel bedreven in kick-boxing, het kostte mij heel wat bloed, zweet en tranen om zijn niveau te halen.
Dus oefenden wij de vele technieken tot ik ze volledig onder de knie had. Joost was een strenge leermeester en zo kon ik continu mijn grenzen verleggen!
Een jaartje later toen ik aan een college mijn eerste jaar Latijn-Grieks begon, leerde ik Flop, een arrogante rijkeluiszoon, kennen. Flop had een buitensporige interesse voor alles wat naar de Tweede Wereldoorlog ruikt maar ik maakte hem warm voor de Oosterse vechtsporten. Joost langs zijn kant had een Chileen, Pablo, ook enthousiast gemaakt. In het buurtpark stonden we dus ieder weekend als vier fanatiekelingen elkaar uit te dagen ... in aangepaste vechtkledij dan nog wel.
Na verloop van tijd kwamen er steeds meer en meer jongeren naar ons kijken, we werden een plaatselijke attractie.
Maar 'schone liedjes duren niet lang'! Er kwam onenigheid op allerlei vlakken, ons clubje werd opgedoekt en zo gingen we ieder onze eigen weg!
Nu kijk ik met een glimlach terug op dat dolle verleden. Flop is schrijnwerker geworden en Joost kijkt al lang niet meer naar Bruce Lee-films.
Toch woont er een ware Bruce Lee in ons flatgebouw: een mooie gespierde Aziatische jongeman van rond de twintig. Hij heeft al meerdere titels op zijn palmares staan, hij won zelfs het Europese Kampioenschap Jiu-Jitsu!
En ik geniet: everybody is kung fu fighting!
Van kindsbeen af was ik gefascineerd door de Oosterse vechtsporten zoals karate, jiu-jitsu en kung-fu. Mijn iets oudere jeugdvriend Joost beheerste de meeste technieken en gaf mij wekelijks vijf uurtjes les, vooral in de weekends. Joost die op zijn negentiende zijn para-commando-brevet zou halen was ook heel bedreven in kick-boxing, het kostte mij heel wat bloed, zweet en tranen om zijn niveau te halen.Dus oefenden wij de vele technieken tot ik ze volledig onder de knie had. Joost was een strenge leermeester en zo kon ik continu mijn grenzen verleggen!
Een jaartje later toen ik aan een college mijn eerste jaar Latijn-Grieks begon, leerde ik Flop, een arrogante rijkeluiszoon, kennen. Flop had een buitensporige interesse voor alles wat naar de Tweede Wereldoorlog ruikt maar ik maakte hem warm voor de Oosterse vechtsporten. Joost langs zijn kant had een Chileen, Pablo, ook enthousiast gemaakt. In het buurtpark stonden we dus ieder weekend als vier fanatiekelingen elkaar uit te dagen ... in aangepaste vechtkledij dan nog wel.
Na verloop van tijd kwamen er steeds meer en meer jongeren naar ons kijken, we werden een plaatselijke attractie.
Maar 'schone liedjes duren niet lang'! Er kwam onenigheid op allerlei vlakken, ons clubje werd opgedoekt en zo gingen we ieder onze eigen weg!
Nu kijk ik met een glimlach terug op dat dolle verleden. Flop is schrijnwerker geworden en Joost kijkt al lang niet meer naar Bruce Lee-films.
Toch woont er een ware Bruce Lee in ons flatgebouw: een mooie gespierde Aziatische jongeman van rond de twintig. Hij heeft al meerdere titels op zijn palmares staan, hij won zelfs het Europese Kampioenschap Jiu-Jitsu!
En ik geniet: everybody is kung fu fighting!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ALL YOU NEED IS LOVE
Prins Harry is dan eindelijk getrouwd
ach, in het kasteel kreeg de vrijgezel
het te benauwd, hij stond al zo lang
in de schaduw van zijn oudere broer
die er met veel klokkenspel is gehuwd.
Paparazzi smulden van de roodharige
rebel en dreven hem soms in het nauw.
Sinds de dood van z'n geliefde moeder
ondernam hij met de helikopter vele
militaire vluchten in Afghanistan, ja hij
was een echte man, bleef koelbloedig
maar droomde van ware liefdesvonken.
En plots klonken er geruchten, hij liep
hand in hand met een bekende actrice
in hartje Londen maar.... in Botswana
hebben zij elkaar gevonden want daar
vertelden zij over hun jeugdzonden.
Later spraken de roddelbladen over
een diamanten huwelijksaanzoek.
Zo is er vandaag geschiedenis geschreven
een vurige zwarte bisschop heeft ons de les
gelezen en ik moet hem volop gelijk geven:
All you need is love !!
En nu Hertogin, handjes schudden tot
aan het eind van je leven want dat kan
de stille mensenkudde wel waarderen.
Prins Harry is dan eindelijk getrouwd
ach, in het kasteel kreeg de vrijgezel
het te benauwd, hij stond al zo lang
in de schaduw van zijn oudere broer
die er met veel klokkenspel is gehuwd.
Paparazzi smulden van de roodharige
rebel en dreven hem soms in het nauw.
Sinds de dood van z'n geliefde moeder
ondernam hij met de helikopter vele
militaire vluchten in Afghanistan, ja hij
was een echte man, bleef koelbloedig
maar droomde van ware liefdesvonken.
En plots klonken er geruchten, hij liep
hand in hand met een bekende actrice
in hartje Londen maar.... in Botswana
hebben zij elkaar gevonden want daar
vertelden zij over hun jeugdzonden.
Later spraken de roddelbladen over
een diamanten huwelijksaanzoek.
Zo is er vandaag geschiedenis geschreven
een vurige zwarte bisschop heeft ons de les
gelezen en ik moet hem volop gelijk geven:
All you need is love !!
En nu Hertogin, handjes schudden tot
aan het eind van je leven want dat kan
de stille mensenkudde wel waarderen.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MY HOLY FATHER
Mijn vader was ooit misdienaar...
hij dronk volop van het wijnwater
in de duisternis achter het altaar.
Met zijn Lucifer ontstak hij de vlammen
van de kaarsen, door de geur van zwavel
bezeten terwijl de humeurige bisschop
doordramde over het keurslijf waarin
hij zijn jonge slaaf wou ketenen ....
Maar vader had toen nog geen geweten,
staarde verlegen naar het kerkgewelf,
och God toch, hij was nog maar elf en
had nooit kunnen weten dat hij jaren
later ooit de aardse hel zou beleven.
My Holy Father zit nu wellicht te
genieten in het Paradijs waar hij met
een duivelse zeis het onkruid wiedt.
En zo bloeit er 'n hemels vergeet-mij-niet!
Mijn vader was ooit misdienaar...
hij dronk volop van het wijnwater
in de duisternis achter het altaar.
Met zijn Lucifer ontstak hij de vlammen
van de kaarsen, door de geur van zwavel
bezeten terwijl de humeurige bisschop
doordramde over het keurslijf waarin
hij zijn jonge slaaf wou ketenen ....
Maar vader had toen nog geen geweten,
staarde verlegen naar het kerkgewelf,
och God toch, hij was nog maar elf en
had nooit kunnen weten dat hij jaren
later ooit de aardse hel zou beleven.
My Holy Father zit nu wellicht te
genieten in het Paradijs waar hij met
een duivelse zeis het onkruid wiedt.
En zo bloeit er 'n hemels vergeet-mij-niet!