Anekdotes...

Literaire pareltjes van maatschappelijke gebeurtenissen.

Idefix
Lid geworden op: 21 jun 2007, 18:58
Locatie: Vlaams Brabant

11 jun 2018, 11:28

zandmannetje schreef:Tot mijn verbijstering zie ik daarjuist dat er bijna weerom een jaar is voorbijgegleden ! Dat gaat -verdorie nog aan toe- hoe langer hoe sneller, daaraan bestaat geen de minste twijfel.Daarom zou ik, vooraleer we weerom een jaar verder zijn en de kalender aangeeft dat het reeds 2019 wordt, nog gauw aan de trouwe lezersschare prettige feestdagen willen toewensen voor 2018, zolang het nogkan in deze rubriek van ‘Columns & Kolder’ Deze rubriek die al geruime tijd geleden is overleden, zoals elkeen met nog ogen in zijn hoofd heeft kunnen te komen constateren, en die daarna de juiste gevolgtrekking heeft gemaaktEerstdaags zal wel de officiële teraardebestelling plaatsgrijpen, met totale verwijdering van deze ‘Anekdotes’ ten gevolge. Noch bloemen, noch kronen, het is mooi geweest zolang het duurde.Niets is voor eeuwig zegt het spreekwoordelijke spreekwoord...  
Zandmannetje ik ben misschien een dwarsligger maar ik vind het nog altijd leuk om eens terug te bladeren en regelmatig nog een kunststukje van uw klavier te herlezen. Nostalgie? Ja......maar dat moet kunnen vind ik.
Als er inderdaad een risico is dat deze draad verwijderd wordt ga ik mijn voorzorgen nemen en het met pag. 1 te beginnen helemaal afprinten.
De zon is gratis voor iedereen

figaretto
Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

12 jan 2019, 17:15

Zie hieronder bij Fazal
Laatst gewijzigd door figaretto op 13 jan 2019, 10:18, 1 keer totaal gewijzigd.
Fazal

12 jan 2019, 20:11

RARE WINTERSPORTEN

We zijn nu in de periode van de wintersporten. Tegenwoordig zijn daar heel wat rare disciplines bij, zeker wanneer je kijkt naar de Olympische Winterspelen. Bobsleeën bijvoorbeeld. Zo een bobslee parcours vind ik zeer vergelijkbaar met een glij-af in een waterpretpark maar dan op ijs.

Het enige atletische werk dat daaraan te pas komt, komt van de jongedame achteraan, die de slee op gang moet duwen, en dan zien dat ze er op het laatste nippertje inspringt want anders schuift ze op haar achterwerk naar beneden, en dat is niet reglementair. Nu heb ik het hier over dames, omdat dit telkens dames zijn die men ons toont. Vreemd is ook dat men die achterste dame ook “de remmer” noemt.

Aangezien het hier over een relatief korte afstand gaat die men in de minst mogelijke tijd moet afhaspelen, lijkt dit me niet zo een ideaal manoeuvre. Ook valt het op dat beide dames die ons land vertegenwoordigen nogal van het frêle type zijn. Op de catwalk zouden ze zeker geen mis figuur slaan, maar om met een rotvaart op zo een parcours naar beneden te donderen heb je gewicht nodig.

Zie maar naar de wielrenners die een col hebben beklommen. Eens boven vullen ze hun zakken met liters water om vlugger naar beneden te fietsen. Het verwondert me dan ook niet dat het meestal een stel stevige Isoldes uit het Hoge Noorden zijn die met goud gaan lopen. Curling. Ge kent het misschien wel.

Lijkt een beetje op petanque maar de ballen zijn vervangen door voorwerpen in de vorm van een grote bol Gruyère met bovenaan een handgreep. Men mag er ook niet mee gooien, want dit is gevaarlijk. Men moet die voort schuiven over een ijsbaan om zo dicht mogelijk bij het doel te komen. Tot daar nog niet teveel kritiek. Maar wat zien we? Telkens zo een atleet (atleet, nu ja kom) zijn kaasbol aan 't schuiven heeft gebracht, lopen eer een paar werklieden met bezems voor die curling uit om driftig de baan proper te maken... Kan dit niet gebeuren VOOR of NA de wedstrijd maar in 's hemelsnaam niet TIJDENS!? 

Kan men zich voorstellen, dat tijdens een tenniswedstrijd op gravel, een paar medewerkers het terrein met netten komen gladstrijken, terwijl Sarapova en Williams hun finale set spelen? Neen toch. !?
In mijn tijd kenden we die rare sporten nog niet. In de jaren zestig nam ik deel met de nationale ploeg aan de Winterspelen In Lillehammer.

Als eerste nummer op het programma: binnen de kortst mogelijke tijd een sneeuwman maken van minimum 1,65 meter compleet met winterwortel als neus, twee antraciet kolen als ogen en een bezem. Ik herinner me dat de Duitsers de antraciet hadden vervangen door bruinkool en gediskwalificeerd werden. Maar we waren er met z'n allen kansloos tegen Groenland dat de gouden plak behaalde. Logisch natuurlijk, want die Eskimo's weten beter dan wie ook om met sneeuw om te gaan. Tegen de tijd dat onze sneeuwman af was hadden ze ondertussen al een iglootje
met twee verdiepingen erbij gebouwd. Zo maar, voor de lol. Niet getreurd dacht ik want 's anderendaags kwam het “Sneeuwballen gooien” aan de beurt.

Onderschat deze discipline niet! Twee ploegen van elk 5 atleten komen tegenover mekaar te staan.
Elke ploeg beschikt over 2 rollers, zij die de ballen rollen, en 3 gooiers. De punten worden door een Noorse jury bijgehouden: een bal op een ledemaat van de tegenstrever levert 1 punt op; op de romp 2 punten en een voltreffer op het gelaat is een driepunter. Zelf was ik kapitein van de ploeg als gooier. Dat had te maken met mijn nogal rebels verleden, toen ik in mijn dorp geducht was tijdens de wintermaanden om rake sneeuwballen te gooien naar onze notabelen zoals de dokter, de pastoor en de notaris.

Maar uiteindelijk grepen we hier ook naast de medailles. Ik was namelijk uit mijn concentratie geraakt door de rollers wat tot meer spoed aan te manen en een laffe Fin maakte van de gelegenheid gebruik om een driepunter in mijn volle gezicht te deponeren. Figaretto uit!

Auteur: Figaretto.

Prachtig man.  :D

figaretto
Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

13 jan 2019, 10:16

Bedankt Fazal om mijn gewrocht in een ordentelijke schikking te gieten !
Een andere forummer (MicheliN) had me reeds gewezen op het nut van een tekstverwerker maar ik weet niet precies wat dit is. Waarschijnlijk een soort machine of anders is het misschien een beroep (m/v). Bij de cursus die ik momenteel volg zijn we nog niet zo ver geraakt.
Ondertussen zal ik proberen mijn oorspronkelijk bericht te verwijderen zodat lezers direct op uw versie komen ; zo wordt het tenminste leesbaar zonder pijn aan de ogen te krijgen. :roll:
Fazal

13 jan 2019, 12:44

Nochtans niks moeilijk aan hoor Figaretto.
Echt niets om een duurbetaalde cursus voor te volgen. Alhoewel, altijd wel meegenomen natuurlijk.
Je moet in dit geval slechts leren werken met de toetsen "Backspace" en "Enter".

- Zet uw cursor voor de zin welke je achter de zin daar boven wil brengen, en druk dan op "Backspace".
- Let wel dat je dan tussen de 2 zinnen, en zeker na een leesteken, een spatie laat. 

- Als je een zin naar onder wil brengen, dan plaats je uw cursor voor het eerste woord van die zin, en druk je gewoon op "Enter".

- Telkens als je op "Enter" drukt zal het woord of de zin zich naar onder, of verder naar onder verplaatsen.

- Daarna kijk je naar alles wat rood onderlijnd staat, en dat verbeter je dan met uw cursor.

Probeer het eens en je zult zien hoe gemakkelijk het is.

Afbeelding

* Als je een letter of een leesteken wil wissen, dan plaats je uw cursor voor die letter en druk op "Delete".
* Als je een letter of een leesteken wil wissen, dan kan dat ook door uw cursor juist voor die letter te plaatsen, en dan op op "Backspace" te drukken. 
* Om de tekens 'op' de toetsen bovenaan 'rechts naast het de cijfers' te gebruiken, dan hou je met uw muisknop "ALT GR" ingedrukt, en druk dan op het teken dat je in de tekst wil hebben. VB: "ALT GR~ (of) # (of) { (of) [ (of) | (of) ` (of) \ (of) ^ (of) @ (of) ] (of) }

De tekens ~ (en) ` , zie je maar verschijnen als je er dan onmiddellijk daarna een letter onder zet. VB: õ, ò.


Afbeelding

figaretto
Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

18 jan 2019, 14:53

(Wat hieronder volgt is eigenlijk een TEST. Ik probeer mijn geschrijf te posten op een manier die meer leesbaar is na een vorige miskleun. Ik ondervond hierbij onbaatzuchtige hulp van een collega forummer.)



                                                      #METOO# 
Zet je radio of TV aan, sla een krant open en je kunt er niet meer naast kijken : grensoverschrijdend gedrag bij film- of televisieregisseurs, sportlui of politiekers, allen of toch veel onder hen zijn zich wel eens te buiten gegaan aan dit fenomeen of maken er zich nog altijd schuldig aan. Maar vergis je niet, het zijn niet alleen dergelijke bekende publieke individuen die zich vergrijpen aan hun slachtoffers; ook mindere goden gaan al eens die toer op en dan nog liefst op nóg mindere goden of zelfs op totale onbenullen zoals op mij, uw eigenste figaretto. 

Reeds in mijn prille jeugd, ik was een jaar of 12, werd ik het slachtoffer van een jong buurmeisje dat in haar deurgat stond, terwijl ik op weg was naar school. Ze knipoogde naar mij! Ik was helemaal ontredderd door haar vrijpostigheid. Toch trachtte ik deze traumatische gebeurtenis te onderdrukken door mezelf proberen wijs te maken dat ze misschien een vliegje in haar oog had maar heel gerust daarin was ik toch niet. 
Vliegje of geen vliegje, het zal je maar overkomen. 

Ongeveer zes jaar later kwam ik 's avonds laat terug van een repetitie in het kerkkoor. Om thuis te geraken moest ik door een steegje dat slecht verlicht was. Voor het steegje zag ik een meisjesgestalte die daar blijkbaar op iemand stond te wachten. Naderbij gekomen herkende ik haar omdat ze als sopraantje meezong in hetzelfde koor. 

Nu ja, het gebeurt nog dat iemand op iemand staat te wachten, niets buitengewoons natuurlijk. 
Maar wat ik wel buitengewoon vond – buitengewoon akelig - was dat ze blijkbaar op mij stond te wachten, meer zelfs dat ze mijn naam kende hoewel ik in de verste verte de hare niet wist. Ik was direct op mijn hoede! 

“Ach figaretto” sprak ze, “mag ik een eindje met jou meelopen, want ik ben bang alleen in donkere steegjes?” 
Dat ik niet met onbekende personen door onverlichte straatjes moest lopen, was mij van jongs af aan door mijn moeder ingeprent. Ik ontweek haar verzoek door haar te vragen hoe ze mijn naam kende. 
“Oh figaretto, alle meisjes uit het koor kennen je naam. Ze vinden dat je de beste tenor van de groep bent."  
Vandaar...” “Vleierij”, dacht ik, “oppassen geblazen”. 

Langs de andere kant was mij ook geleerd dat je ten allen tijde beleefd moet blijven, zeer zeker met mensen van het andere geslacht, maar het stond me toch niet aan. “Misschien wil je mij een handje geven ?”, lispelde ze. 
Daar had je het al ! Poging tot handtastelijkheden !!! Maar vlug van geest als ik ben stelde ik een betere oplossing voor: “Liefst geen handje”, zei ik, “het is veiliger dat ik voorop loop en jij loopt 3 meter achter me aan want als er dan onheil zou tevoorschijn komen, dan ben ik de eerste om het op te vangen.” Ze zag er dan wel een beetje beteuterd uit, maar op die manier belette ik haar om tot ongewenste intimiteiten over te gaan, hoewel ik moet toegeven dat die, naderhand bekeken, al bij al misschien toch niet zó ongewenst waren. 

Later was ik nog meermaals het slachtoffer van ongewenst gedrag door  de andere kunne. 
Zo klopte een dame me eens op de schouder nadat ze vernomen had dat ik de voetbaltoto had gewonnen. 

Eens ging er eentje zo ver dat ze haar mouw op  sloofde en me haar blote bovenarm liet zien om haar wespensteek te tonen! 
Zo zie je maar hoe ver sommigen durven gaan met ongewenste seksuele avances. 

Maar het allerergste overkwam me een jaar geleden tijdens een meerdaagse busreis. 
Ik zat vooraan in de bus en van achter mij kwam een gezellin naar voren gewandeld, zogezegd om een frisdrankje te bestellen bij de gids. Maar op mijn hoogte gekomen, deed ze alsof ze haar evenwicht verloor, en liet zich pardoes op mijn schoot vallen. Ze had de bocht niet zien aankomen, stamelde ze, terwijl ik maar weinig bocht had gevoeld. Overigens kon ik me niet van de indruk ontdoen dat ze weinig haast maakte om zich van mij los te rukken, meer zelfs, een paar bereidwillige medereizigers vonden het nodig om haar daarbij te helpen. 
Ik ben hen daar nog altijd dankbaar voor, alsook aan het team dat mij de volgende dagen psychologische bijstand verleende. 

Ik heb dan al mijn wedervaren doorgestuurd naar de organisatoren van "METOO" en niet tot mijn verbazing las ik naderhand dat de statistieken van grensoverschrijdend gedrag op zeer hoge cijfers afkloppen. 

Dit is dus echt niet te verwonderen...!
    Laatst gewijzigd door figaretto op 18 jan 2019, 18:58, 2 keer totaal gewijzigd.

    figaretto
    Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
    Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

    23 jan 2019, 14:28

    (Oorspronkelijk wou ik een stuk schrijven voor "Klassieke Muziek" maar bij het herlezen ervan begon ik te vrezen dat ik mij de banbliksems van Opa Brombeer op de hals zou kunnen halen wegens het plaatsen van sotternieën op zijn gewaardeerd en ernstig forum. Vandaar dat het hier staat)

    STORENDE FACTOREN BIJ OPERA
    Hoewel mijn voorkeur naar matinees gaat, een eigenschap die nog
    dateert uit mijn prille jeugdjaren wanneer ik van mijn moeder altijd
    vòòr donker thuis moest zijn, hebben die voorstellingen toch ook
    een negatief kantje. Zeker wanneer je niet meer van de jongste bent
    en ’s middags nogal uitgebreid hebt getafeld. Een slaperig gevoel
    komt dan al eens om de hoek kijken, zeker wanneer je na een zware
    maaltijd met een koppige Bourgogne ook nog eens een zware Wagner op
    je bord krijgt. Een Tristan und Isolde bvb.

    Tijdens een zulke matineevoorstelling en bij de scène waarbij de
    reeds gekwetste Tristan zijn geliefde ontmoet in een gammel bootje
    dat de regisseur er spitsvondig had ingelast, wellicht om reeds te
    suggereren dat hun relatie eveneens de gammele toer op zou gaan,
    merkte ik dat de bejaarde dame naast mij zich stilaan in de armen van
    Morfeus begon te begeven. Ik nam haar dat niet kwalijk want ik ben
    een breeddenkende mens en er was, naast de reeds hierboven vermelde
    verzachtende omstandigheden, nog een element dat in haar voordeel
    sprak : de typische wagneriaanse aanpak der dingen. Wanneer Wagner
    zich aan ’t componeren zette leverde hij geen half werk in. Minder
    dan 4 uur spektakel was voor hem “not done” hoewel zijn
    landgenoot Goethe nog kort voordien had laten optekenen “In der
    Beschränkung zeigt sich erst der Meister”. Ofwel las hij Goethe
    niet ofwel vond hij dit maar quatsch. Maar het resultaat is duidelijk
    merkbaar in zijn oeuvre.

    De liefdesscène in het gammele bootje start
    zeer platonisch en na een kwartuurtje denkt de nuchtere toeschouwer
    dat er tot daden zal worden overgegaan. De nuchtere toeschouwer
    vergist zich. Tja, we zitten in het tijdperk van de romantiek en dat
    laat zich voelen. Ondanks de enorme erotische uitstraling van Isolde
    blijft het verdomd platonisch tot beiden er het bijltje zullen bij
    neerleggen. Tot daar alle begrip voor mijn buurvrouw.
    Anders wordt het wanneer ze ook nog begint te snurken. Dit is een
    storende factor. Ik moest ingrijpen. Een lichte por met mijn elleboog
    in haar zij had geen resultaat. Wat forser dan maar.Toen kwam er
    beweging in met een halfluide geeuw en een slaperige stem die zei
    :”Deux croissants et un café au lait s.v.p.”. Hier kon ik twee
    zaken uit afleiden, a) het was wellicht een Française want de
    Fransen ontbijten nogal sober en b) ze moet heel diep weg zijn
    geweest want blijkbaar waande ze zich in haar hotelkamer en hield ze
    me voor roomservice.
    Met de wijsvinger van mijn linkerhand toonde ik in de richting van
    het toneel met het kleine bootje waar de toestand nog steeds stabiel
    was en met de rechterwijsvinger tikte ik even tegen mijn gesloten
    lippen om haar diets te maken dat er momenteel geen vraag was naar
    croissants en koffie in haar onmiddellijke omgeving. Ze legde zich
    berustend neer bij de feiten en de protagonisten op de scène konden
    in vrede verder kirren tot de dood er op volgde.

    Nu, dit zijn maar peanuts. Er zijn ergere dingen, zoals ik ondervond
    in niet minder dan het Londense Covent Garden Theatre. Kijk, ik ben
    altijd voorstander geweest van de afschaffing van de doodstraf en
    hoewel ik daar nog steeds bij blijf, maak ik toch graag een
    uitzondering voor die onverlaten die het presteren om tijdens een
    operavoorstelling hun GSM te laten rinkelen. Ergens moet men grenzen
    stellen ! Het was tijdens de finale van La Traviatabij het slotduet
    Parigi, o cara, noi lasceremo…, waarbijAlfredo en Violetta reeds in
    vroege rouwstemming hun herinneringen aan betere tijden oprakelden,
     het publiek een dramatisch voorsmaakje gaven van hun nabije toekomstige
     verdere onheil en de zakdoeken al in industriële hoeveelheden naar boven
     gehaald, dat er plots in de zaal de opgewekte tonen uit een GSM opklonken
    van Toreador, engà à à à à rde.

    Consternatie alom ! De anticlimax was zo groot dat heren zich verslikten in
    hun krop in de keel en dames flauwvielen.  Er werd vlugzout uitgedeeld.
     Na de voorstelling werd de dader door vier bobby’s ingerekend en de zaal uitgeleid. Een man
    die naast het rampzalige individu had gezeten wist me te vertellen
    dat hij flarden van het gesprek had overhoord en dat een vrouwenstem
    vroeg of hij – de boef dus – liever fish and chips had gehad als
    avondmaal of toch de voorkeur bleef geven aan stuffed turkey, want
    het was rond Kerstmis. Er deden ook geruchten de ronde dat hij naar
    de Tower was afgevoerd, u weet wel, dat lugubere hok waar ten tijde
    van Hendrik VIII ongelukkigen zaten te wachten totdat een chirurg met
    een kap over ’t hoofd en een slagbijl in de hand, hen kwam melden
    dat er zou worden overgegaan tot de amputatie van hun hoofd. Of er
    van dit laatste gerucht iets klopt durf ik niet onder ede bevestigen
    en ik wil hier dan ook niet voor een fantast versleten worden.
    Overigens heb ik daar ’s anderendaags toch niets over gevonden in
    de Londense Times.

    Van een nog pijnlijker geval was ik getuige in de prestigieuze
    Praagse Smetana Hal. Er stonden de twee cello-concerti van Joseph
    Haydn op het programma en daar ik nogal een liefhebber van dit
    instrument ben was ik er heen gespoed. Maar bij het tweede concerto
    en tijdens het solonummer van de cellist klonk er plots in de zaal
    het luide en schrille gekakel van Woody Woodpecker, u kent het
    deuntje wellicht uit de tekenfilms. Niemand scheen te beseffen van
    waar dit vandaan kwam. Of toch, één iemand op het toneel die naar
    zijn broekzak tastte wat drommels moeilijk is als je cello aan ’t
    spelen bent. De kin boven op het instrument, met in de rechterhand de
    strijkstok hanterend en met de linker in zijn broekzak tastend.
    Vergeefse poging. ’t Was de andere zak. Hij wist niet waar hij het
    had. Wij ook niet.Maar toen hij met de linkerhand naar zijn rechterzak begon te zoeken
    tuimelde hij van zijn stoel en het concerto was afgelopen terwijl
    Woody Woodpecker ongestoord verder zijn kreten door de zaal
    slingerde. Zo ’n deuntjes op een GSM kenschetsen de man met gevoel
    voor humor maar in dit geval was het resultaat nefast.


    Ik meen te weten dat er onder de lezers van dit sennet-forum heel wat
    gevoelige zielen zijn en daarom wens ik dan ook niet in detail te
    gaan omtrent de verdere afloop van het gebeuren, meer bepaald over de
    gewelddadige reacties van de dirigent en het gebruik van de
    instrumenten van de koperblazers voor andere doeleinden dan waarvoor
    ze gebouwd zijn. Ik beperk me om te zeggen dat u de man nog heden ten
    dage aan het werk kunt zien en horen op de hoek van de
    Opletalovastraat en het Wenceslasplein als straatmuzikant. Wees
    genereus met uw bijdrage in zijn klak en bedenk dat hij toch
    verzachtende omstandigheden kan pleiten. Als je op het toneel je
    instrument zit te stemmen, dan kun je onmogelijk in de boventiteling
    lezen dat je alle electronische apparatuur moet uitschakelen voor het
    spel begint.


    figaretto

    figaretto
    Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
    Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

    10 nov 2019, 14:31

    Onlangs verdwaalde ik in zo’n hele grote supermarkt toen ik op zoek was naar een blikje tomatenpuree. Ik verzeilde in de Sinterklaasafdeling die, gezien de periode, sterk uitgebreid geworden was, waarschijnlijk ten koste van de afdeling tomatenpuree en pastabenodigdheden.
    Mijn oog viel daar op een bordspel, een nieuw, dat tussen Monopoly, Stratego en Mens Erger Je Niet, tentoongesteld was. Het heette “Sisyphus”. Uit mijn schooltijd herinnerde ik me de mythologische figuur Sisyphus die een of andere arbeid moest verrichten waar geen einde aan kwam. De naam intrigeerde me wat en ik zag dat er een inkijkexemplaar geopend was, dat ik dan ook maar eens ter hand nam.
    Het ging over een spel dat zich afspeelde in de Griekse Oudheid. Het Rijk van koning Philippis was in gevaar en de bevolking verzamelde zich in de Agora om uit de knoei te geraken. Dit was de opzet van het spel voor 3 of meerdere spelers. Naar gelang het aantal kreeg iedere speler een of meerdere gekleurde pionnen ter beschikking die hij/zij met dobbelstenen over het bord diende voort te bewegen. De pionnen waren verschillend, niet alleen van kleur maar ook van grootte. Er was een grote gele, een grote rode, een vrij grote blauwe, een vrij grote zwarte en dito groene en dan nog enkele kleine van diverse kleuren. Naargelang de grootte kreeg men een aantal stemmetjes toebedeeld bij het begin van het spel. Briefjes van 10.000, 25.000 en 50.000 stemmetjes. Het is de bedoeling om zoveel mogelijk stemmetjes te verzamelen want bij elke 35.000 kan men de briefjes inwisselen voor een gekleurd zeteltje dat men in zijn vak in de Agora mag plaatsen. Weliswaar kunnen sommige kleurtjes ook al een zeteltje verkrijgen bij slechts 30.000 stemmetjes, een eigenaardigheid die in het reglement niet verklaard wordt. Stemmetjes kan men winnen of verliezen naar gelang men op de vakjes terecht komt via de dobbelstenen.
    Zo is er een vakje “Demosthenes : uw redevoering bracht 20.000 stemmetjes op”, of een vakje “Troje : u haalde een stel vreemde paarden binnen en verliest 30.000 stemmetjes”. Er is geen vakje met “Gevangenis” zoals in Monopoly maar wel eentje met “Cordonis”. Wie in “Cordonis” belandt mag nog wel met de dobbelstenen gooien maar mag niet meer bewegen. Alle pionnen vertrekken van het beginvakje “Koning” behalve de vrij grote zwarte die vanuit “Cordonis” moet wachten totdat de grote gele pion er op belandt om hem te bevijden. Dan zijn er ook allerlei vakjes zoals “Informistis”, “Preformistis” of “Formistis”, waarbij dan staat : “Ga recht naar de Koning, ga niet langs Cordonis, u ontvangt geen stemmetjes”. En als de grote gele pion op het vakje “Mephistoteles Magnettis” stationeert, moet hij uitkijken en een beurt overslaan.
    Ook zijn er twee stapeltjes kaarten. Eentje met “Beloften” en eentje met “Kans”. Willekeurig pikte ik er eentje uit “Beloften” : “U beloofde een compromis met de vijandige Perzische koning Erdoganis, u verliest 25.000 stemmetjes”. Of onder “Kans” : “U hieldt een Dedonderpreek voor uw aanhang in Affligis, U moet net niet naar Cordonis, u ontvangt wel 10.000 stemmetjes.”
    Ik zocht nog even op wanneer het spel precies eindigde en wie de winnaars zouden zijn, maar de gebruiksaanwijzing gaf aan dat het wel een langdurig spel is dat niet noodzakelijk in één dag kan afgewerkt worden. Vandaar ook de benaming van het spel. In sommige gevallen kon het soms helemaal niet eindigen, tenzij in een ferme ruzie tussen de spelers.
    De tomatenpuree en pastabenodigdheden bleken verplaatst naar waar voorheen de onderhoudsproducten stonden en die laatsten verhuisden naar fruit en groenten. Maar na Sinterklaas, Kerstmis en Nieuwjaar komt alles terug op zijn plaats, zo werd me beloofd.
    Op de terugrit naar huis had men het op de radio over iets totaal anders : de regeringsvorming. Dat ook die na Nieuwjaar op haar plaats zou zijn, was minder zeker. Toen dacht ik terug aan dat spel : Sisyphus. Men kon het ook Ariadne genoemd hebben. Daar heeft men uiteindelijk de bijl ingezet.


    (alle overeenkomsten met huidige toestanden zijn louter toevallig)

    figaretto
    Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
    Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

    24 nov 2019, 17:03

    Het Verdriet van de Paashaas

    Het was niet eenvoudig om hem te pakken te krijgen voor een gesprek. De Paashaas bedoel ik. Eerst en vooral vertoont hij zich maar ongeveer een maand per jaar, namelijk tijdens de laatste weken van de Vasten tot pakweg enkele dagen na Pasen. Bovendien is hij moeilijk te onderscheiden van de gewone haas en leeft eveneens als deze laatste in een pijp onder de grond.
    Daar in het Calmeynbos van De Panne spendeerde ik dan ook menig uurtje gebukt voor openingen in de bodem, met mijn handen een toetertje vormend en roepende door de pijp : “ Hoehoe… Woont hier de Paashaas ?”

    Meestal kwam daar geen antwoord. Ja, nu en dan kwam er al eens een verschrikt konijn uit het hol gestormd maar geen haas, laat staan de Paashaas. Maar net toen ik het wou opgeven – het was op Witte Donderdag – had ik prijs. Een behoorlijk exemplaar kwam te voorschijn, ging op zijn achterste poten staan, bekeek me met een berispende blik en vroeg :
    “Ja hier woon ik. Wat moet u van mij ?”
    “U bent toch de Paashaas ?” opperde ik.
    “Natuurlijk, wat had U gedacht misschien ? Dat ik de Kerstman was ?! “
    Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat de Paashaas zo’n humeurig schepsel zou zijn geweest.
    Was het intuïtie of was het puur geluk, maar ik had een wortel meegebracht als kadootje voor het geval hij wat vervelend zou reageren . Ik bood hem deze dan ook aan, eerder geveinsd achteloos, want ik wou niet de indruk wekken dit vraaggesprek op frauduleuze wijze te versieren. De Paashaas bekeek het geschenk eens vluchtig en zei :
    “t Is toch een verse neem ik aan ? “
    “Deze ochtend geoogst” loog ik, want het was er eentje van gisteren.
    “Hm, ziet er inderdaad vers uit ; men moet hier niet komen aandraven met winterwortels want die vreet ik al het hele voorbije seizoen”
    Ik zag dat het ijs stilaan aan ’t smelten was en maakte van de gelegenheid gebruik om ten aanval te gaan.
    “Men had me verzocht een interview af te nemen van U voor Het Laatste Nieuws maar indien ik stoor…”
    “Wel, om de waarheid te zeggen komt U nogal ongelegen want vanaf nu beginnen de drukste dagen voor mij ; men gaat toch ook Sinterklaas niet gaan interviewen enkele dagen voor 6 december, niet ; maar kom, nu U toch hier bent, gaat U maar uw gang want anders staat U hier over enkele dagen weer”
    “Mijn dank hiervoor. Een eerste vraagje. Pasen staat voor heropstanding en nieuw leven, voor vruchtbaarheid dus. U staat in deze periode symbool voor deze vruchtbaarheid. Mag ik dan ook aannemen dat er een mevrouw de Paashaas is ? “
    Hazen hebben geen wenkbrauwen, ze kunnen die dan ook niet fronsen maar een versneld en zenuwachtig ritmisch op en af bewegen van zijn neus maakte me duidelijk dat ik een gevoelige snaar geraakt had. Daarentegen hebben ze twee grote boventanden waardoor ze gemakkelijk sissende geluiden kunnen voortbrengen om alzo hun ongenoegen kenbaar te maken.
    “Vruchtbaarheid hé…” siste hij, “ Als U een idee wilt krijgen over vruchtbaarheid moet U eens die kant ginder opkijken”, waarbij hij in oostelijke richting wees, “daar bij die konijnenpijp. Vorig jaar in oktober huisde daar een koppel. Met Driekoningen waren ze al met zijn achten en vandaag lopen ze daar al met zijn zestienen rond. Zijn die mannen vruchtbaar ja… Paaskonijnen waren betere symbolen geweest voor dit feest. Want wij hazen zijn een stuk soberder wat deze materie betreft.
    Hoewel ik besefte dat dit onderwerp blijkbaar nogal gevoelig lag bij de geïnterviewde, liet ik toch niet na nog eens te informeren naar een mevrouw de Paashaas.
    Hij beet nog even in zijn wortel, knaagde er nog een paar seconden op en zuchtte : “Er wàs een mevrouw de Paashaas, tot vóór Palmzondag, maar toen is ze verdwenen. Ik had het moeten zien aankomen : kort na Aswoensdag kwam hier een mannetjeshaas aangehuppeld, zo ’n flink uit de kluiten gewassen ding dat hier allerlei kunstjes kwam verkopen. Zo kon hij zijn rechteroor plat over zijn rug leggen terwijl hij zijn linkeroor perfect verticaal oprichtte en rond zijn as liet draaien in bijna 360 graden. Ik heb dit nooit gekund.
    “Dit is inderdaad een fraai werkstukje”, beaamde ik, “ik neem aan dat U beiden plezier eraan beleefden ?”
    “Oh ja, zeer zeker en vooral nog mijn vrouw. Zelf had ik niet altijd de tijd om naar z’n kunstjes te gaan kijken want ik had het nogal druk met Pasen in ’t vooruitzicht maar zij daarentegen… Ik vond dat ze nogal verdacht veel uit haar pijp kwam de laatste tijd en sedert vorige zondag is ze de pijp niet meer ingekomen. En die vreemde haas is hier ook nergens meer te bespeuren.”
    “U bedoelt dus,” zei ik, “dat ze samen het hazenpad kozen ?”
    “Indien dit soms uw gevoel voor humor is, mijnheer”, zo antwoordde hij, “kan ik U meedelen dat uw poging tot woordspeling niet getuigt van elementaire tact. Overigens wens ik daar aan toe te voegen dat het individu in kwestie helemaal geen Paashaas was maar een gewoon proletarisch exemplaar uit de lagere stand, iets wat de zaak des te pijnlijker voor mij maakt.”
    “Mijn excuses, mijnheer de Paashaas. Dit was een ongewilde en ongelukkige woordkeuze. Het zal niet meer gebeuren.”
    Enigszins verstoord deed hij een laatste hap in zijn wortel, gooide de stengel naar mijn hoofd en mompelde, terwijl hij terug in z’n pijp kroop :
    “Een vruchtbaarheidssymbool ! Ik ? M’n oor ! Begin daar maar eens aan als ongewilde vrijgezel ! Konijnen ja, die kennen d’er wat van. Konijnen.
    Ik begreep dat het tijd was om huiswaarts te gaan met mijn tekst.

    berretz
    Lid geworden op: 08 jan 2014, 08:34
    Locatie: 2070

    25 nov 2019, 06:40

    Hazen wonen niet in een een pijp, maar in een leger. Toch een grappige tekst.

    Idefix
    Lid geworden op: 21 jun 2007, 18:58
    Locatie: Vlaams Brabant

    19 jul 2020, 18:02

    berretz schreef:
    25 nov 2019, 06:40
    Hazen wonen niet in een een pijp, maar in een leger. Toch een grappige tekst.
    Lap, dan heb ik tijdens mijn dienst heel de tijd hazen gesalueerd............... Verdorie nog an toe.....
    De zon is gratis voor iedereen

    figaretto
    Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
    Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

    02 okt 2020, 14:24

    H E T D I N E R

    Waarschijnlijk zullen sommigen onder u ook al kennis hebben gemaakt met een geannuleerde reis. Men kan dan van het reisagentschap een voucher ontvangen ten behoeve voor een andere bestemming op een latere datum. Covid19 nietwaar. Het overkwam ons ook. In plaats van een vliegtuigreis naar een zonnig eiland in de Atlantische oceaan werd het een autoreisje naar centraal Duitsland. Aangezien dit een stuk goedkoper uitkwam raakte het bedrag op de voucher bijlange niet op en daarom beslisten we het behoorlijk restant maar te besteden aan een tweedaags verblijf in een Nederlands hotel bij onze terugreis. Zeer zeer deftig hotel, poepchic noemt men dat wel eens, eigenlijk een beetje tè, voor mensen van ons kaliber. Hiermee bedoel ik dat de rituelen die daar standaard zijn, ons niet al te vertrouwd voorkomen. Zoals bij het diner bijvoorbeeld.
    Een keurig gekleed man, de maître d’hotel vergezelt ons naar onze tafel. Eens we gezeten zijn geeft hij ons een gedetailleerd overzicht van het vier-gangen menu. Alleen al bij het voorgerecht blijkt het aantal ingrediënten duizelingwekkend hoog te zijn en de namen ervan luiden zeer exotisch. Ik denk dat, wanneer ik dit reeds allemaal naar binnen zal hebben gewerkt, het lastig zal zijn om daar het tussengerecht en de hoofdschotel nog bij te kunnen duwen. Want ook die gerechten doen niet onder voor het palet van in- en uitheemse bestanddelen zoals in het voorgerecht. Alvorens onze tafel te verlaten verzekert de maître d’hotel ons dat we in afwachting van het hele gebeuren er nog een amuse gueule zal geserveerd worden.
    Na zijn vertrek gaat mijn aandacht naar de menukaart en het bestek. Uit de kaart raak ik niet veel wijzer : alles wat de keurige man had verteld wordt daar nog eens schriftelijk bevestigd. Maar het bestek is niet vierdelig zoals ik verwachtte maar vijfdelig. Het vijfde deel ligt zo min of meer diagonaal naast de reusachtige stoffen serviet en bestaat uit een kleine lepel en dito vork.
    Na een tijdje komt een dienster aan onze tafel met twee eigenaardige voorwerpen ; ik kan ze best omschrijven als kleine zwarte kaasstolpen, halve bolvormige dingen met bovenop een handvat. Ziet er niet echt eetbaar uit.
    “Uw amuse gueule, mevrouw, mijnheer”, zegt ze en plaatst die dingen voor ons neer.
    “Toch even voorzichtig zijn”, voegt ze er aan toe,” want het kan nog warm zijn”.
    Bij nader toezien besef ik dat niet de stolp voor consumptie vatbaar is, doch slechts het handvat dat bestaat uit een bitterballetje, typisch Nederlandse specialiteit. Even denk ik dan dat het vijfde deel van het bestek hiervoor bestemd is maar met dat lepeltje erbij lijkt me dat onwaarschijnlijk. Zwijgend bekijken mijn vrouw en ik even mekaar, gooien een voorzichtige blik in het rond en voelen met duim en wijsvinger stiekem aan het balletje. Het is niet te warm en met een vlotte maar discrete beweging laten we het in onze mond verdwijnen. We bijten het doormidden en stellen dan vast dat het van binnen zeer heet is. Onmogelijk om door te slikken ! Beiden zetten we de mond wijd open om koelere lucht binnen te laten en verstoppen onze open monden achter de opengevouwen serviet tot een mildere temperatuur bereikt is. Toegegeven, het is lekker, de dienster had ons er attent op gemaakt dat dit het werk was van hun chef en inderdaad, dit was geen gewone bal, om het met Toon Hermans te zeggen, dit was een galabal. Een kleintje dan. Bij het afruimen ervan wordt deel vijf van het bestek meegenomen. Dus toch.
    Over voor- en tussengerecht kan ik kort zijn. Ze worden beide geserveerd in grote borden met in het midden een klein kuiltje waarin zich de bereiding bevindt. Onmogelijk te zeggen wat het precies is maar wel smakelijk. Het smaakt naar nog, maar er komt geen nog. Het is nu even wachten op de hoofdschotel waar ik naar uitkijk want ik begin een redelijk hongergevoel te krijgen. Voorheen hadden we de keuze mogen maken tussen een vissoort uit subtropische wateren met een ons onbekende naam of de “poulet de Bresse” met garnituur. We kozen het laatste voor alle zekerheid.
    Dit duurt wel even. Het is wenselijk om tijdens de gangen door wat pauze te laten maar hier lijkt me dit wat overbodig. Ik rammel zowat. Als het dan eindelijk zo ver is en een andere dienster, deze van de hoofdschotel, onze poulet de Bresse op de tafel brengt, laat ik er dan ook geen gras over groeien en plant onmiddellijk vork en mes in het vlees en wil een eerste hap naar de mond brengen wanneer de dame, blijkbaar verschrikt, me onderbreekt met de melding dat ons de verkeerde schotel werd voorgezet. Met uitgebreide verontschuldigingen haalt ze de borden onder onze neus weg en verzekert ons dat de correcte substantie weldra te voorschijn zal komen. We stellen vast dat het woordje “weldra” een rekbaar begrip is. Nadat ze na ruime tijd aan haar belofte heeft voldaan vinden we op het bord een prachtig kunstwerkje, een miniatuurtje van een stilleven : twee kleine cylindertjes uit deeg in een marmerkleurig patroon waarin ik de “poulet” vermoed en subtiel omgeven met kleurrijke garnituur : één framboos (rood), één stengeltje waterkers (groen), één puntje paprika (geel) en één blaadje witloof (wit). Prachtwerk ! Jan Hoet zou er veel geld tegenaan gegooid hebben. Of er minstens subsidies voor aangevraagd hebben. Nu ja, ik twijfel even alvorens dit aan te raken want ik wens niet voor een cultuurbarbaar te worden versleten en door nog even te genieten van de aanblik werd me tevens de gelegenheid geboden om te wachten op de frieten of de kroketten. Dit blijkt een misrekening. Na enkele steelse blikken rondom mij constateer ik dat aan geen enkele andere tafel ook maar enig speur is van kroketten, laat staan van frieten. Men kent dit hier niet. Meer en meer kom ik tot de bevinding dat in deze kringen er niet “gegeten” wordt ; neen, hier “neemt men de dingen tot zich”, men “savoureert” hier de dingen. Frieten en kroketten worden gegeten of geschranst zo u wilt, niet gesavoureerd.
    Nu dit alles tot mij is doorgedrongen prijs ik me gelukkig dat ik als dessert voor de Nederlandse kaasschotel heb gekozen in plaats van, zoals ik gewoon ben, voor het ijs te gaan. Immers, het broodje dat van in den beginne op de tafel had gestaan en dat ik dacht op te eten bij de poulet, had ik wijselijk onaangeroerd gelaten want nu zou het van pas komen bij de kaas.
    Een personeelslid, ditmaal met schort, ruimt de tafel af en scharrelt meteen ook mijn reddingsbroodje mee. Ik open de mond om protest aan te tekenen maar wordt verhinderd door een schop tegen mijn scheenbeen onder tafel.
    “Sssst”, klinkt het uit een andere mond, die van mijn vrouw, “niet doen, dat is hier tegen de etiquette. We zijn hier niet bij McDonalds. Volgens de etiquette moet het brood onverbiddelijk verwijderd worden na de hoofdschotel.” Ik knik, zij heeft dan ook een hogere opleiding genoten.
    Nog een woordje over de Nederlandse kaasschotel. Twee delen : vooreerst de kaas zelf. Zes minuscule blokjes van uiteenlopende soorten worden in de vorm van een uurwerk verdeeld over het ronde bord. Dan is er een begeleidende nota, ditmaal in de vorm van een kadertje met uitleg over de namen, de herkomst en het ras van het melkvee dat verantwoordelijk is voor het product. Het nuttigen ervan vraagt enige finesse en daarom was het opnieuw de maître d’hotel die deze belangrijke taak op zich zou nemen. Hij benadrukt dat het van primordiaal belang is dat ik begin onderaan, namelijk daar waar de klok op zes uur wijst omdat dit correspondeert met de kaassoort die bovenaan het kadertje prijkt. Dan dien ik kloksgewijs verder te savoureren via acht, tien, twaalf uur en zo verder tot ik helemaal de klok rond ben. Hij wijst me op het belang van deze volgorde want hij vertelt over een geval dat hij ooit had meegemaakt waarbij iemand – wellicht een onbehouwen stumper, maar dat zegt hij er niet bij – begonnen was om twaalf uur waardoor hij alles verkeerd had begrepen en zodoende dacht dat de kaas van de Gelderse geiten afkomstig was van geiten uit Texel. Hij lacht natuurlijk niet bij deze anomalie want hij wordt niet verondersteld te lachen bij flaters van klanten maar een licht trekje om zijn mondhoek doet me vermoeden dat er nog steeds een binnenpretje aanwezig is bij deze miskleun.
    ‘s Anderendaags reden we naar huis. Terug in het gewone leven met zijn dagelijkse bekommernissen zoals beddengoed verversen, boodschappen doen, de was sorteren, stoemp van prei en wortelen eten met een braadworst. Alles natuurlijk met inachtname van de corona maatregelen.

    MichelN
    Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
    Locatie: Groot-Leuven

    05 okt 2020, 15:41

    figaretto schreef:
    02 okt 2020, 14:24
    [pittig stukje]
    ‘s Anderendaags reden we naar huis. Terug in het gewone leven met zijn dagelijkse bekommernissen zoals beddengoed verversen, boodschappen doen, de was sorteren, stoemp van prei en wortelen eten met een braadworst. Alles natuurlijk met inachtname van de corona maatregelen.
    Wat ik mij nu zit af te vragen: heb jij soms ook ergens à la Kronkel een geheime liefde (Tamar) zitten, het hoeft niet per se in de grachtengordel te zijn, al zie ik niet goed in hoe je dat ongemerkt zou klaarspelen in, pakweg, de Galerie de la Reine.
    Ik probeer mij voor te stellen hoe een déjeuner sur l'herbe er dan zou uitzien, al is het daarvoor wel een beetje laat op het seizoen.
    "Les socialistes aiment tellement les pauvres qu'ils en fabriquent" (Jacques Godfrain)

    figaretto
    Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
    Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

    06 okt 2020, 18:33

    Zeer cryptische reactie. Het schilderij in de tweede zin is me bekend en zal wellicht een verwijzing zijn of betrekking hebben op de eerste. Het drama in mijn tekst speelde zich af in de streek waar dit jaar de Amstel Gold Race niet heeft plaatsgevonden. Kronkels, Galerieën of koningsdochters uit de bijbel ????

    MichelN
    Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
    Locatie: Groot-Leuven

    07 okt 2020, 14:24

    figaretto schreef:
    06 okt 2020, 18:33
    Zeer cryptische reactie. Het schilderij in de tweede zin is me bekend en zal wellicht een verwijzing zijn of betrekking hebben op de eerste. Het drama in mijn tekst speelde zich af in de streek waar dit jaar de Amstel Gold Race niet heeft plaatsgevonden. Kronkels, Galerieën of koningsdochters uit de bijbel ????
    Ik zal je wat op weg helpen, figaretto (geweldige nickname, overigens): Kronkel, alias Simon Carmiggelt, was wellicht de bekendste columnist in Nederland voor zijn dagelijkse "kronkels" in het Parool, een als links bestempelde krant. Ik was destijds - dat moet intussen bijna dertig jaar geleden zijn - fervent lezer van Vrij Nederland en uit de columns van "Tamar" alias van Renate Rubinstein, die het hart op de tong had, kon je wel opmaken dat die twee ergens een "fling" hadden, uitgerekend langs de Amsterdamse grachtengordel. Het verhaal gaat, en het bleek nog te kloppen ook, dat Carmiggelt iedere dinsdag op een bankje geduldig zat te wachten om precies om halftwee bij haar aan te bellen om er vervolgens hartstochtelijk de liefde te bedrijven. Tegenwoordig wordt dat in andere bewoordingen beschreven, maar ik wil het een beetje deftig houden.
    Rubinstein heeft daar in haar postuum verschenen boek "Mijn Beter Ik" niet minder dan dertig hoofdstukken aan gewijd. Ze stierf een zelfgekozen dood in 1991 na een slepende MS-calvarie.
    De relatie met Brussel is dat de negentiende eeuwse architectuurparel Galerie de la Reine, ook bekend als de St-Hubertusgalerijen, perfect als decor zouden kunnen dienst doen als rendez-vousplaats voor een verboden "geheime liefde" al lopen er geen stinkende grachten door. Het is voor mij allicht ook een herinnering aan mijn oude liefde voor Brussel dat intussen afgegleden is naar een plek waar je na zonsondergang (of zelfs overdag) best wegblijft.

    PS: op de blogs van sennet vind je nog een gelijkgestemde: http://blog.seniorennet.be/themetlive/
    Met wat geluk blijft die link hier nog even staan.
    "Les socialistes aiment tellement les pauvres qu'ils en fabriquent" (Jacques Godfrain)