Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN WONDER VAN EEN VROUW
Toen mijn broer Tom na drie maanden afwezigheid zijn nieuwe Bosnische vriendin bij ons thuis kwam voorstellen, vielen mij direct haar mooie grote intelligente ogen op. Leonida en Tom huurden tijdens die periode een studio in een welgestelde Brusselse wijk waar zich vele ambassades bevonden.
En inderdaad, Leonida was bijzonder intelligent en werkte al een tijdje als tolk bij het Joegoslavië-tribunaal te Den Haag. Ik had meteen een goed contact met haar, mijn moeder stond sceptisch tegenover de partnerkeuze van haar zoon en mijn bejaarde vader trok het zich niet zo aan, als Tom maar gelukkig was.Leonida was dus ijzersterk in wiskunde. Mijn broer die voor ingenieur electronica had gestudeerd moest niet onderdoen voor haar, ze waren beiden aan elkaar gewaagd, stonden op gelijk intellectueel niveau, waren waardige tegenstanders van elkaar, voelden zich soul-mates, zoenden elkaar zo graag...waarom dan niet trouwen?
Die frisse lentedag plaatste vader zijn handtekening in het Brusselse stadhuis, trots dat hij de getuige voor Tom kon zijn.Het zou echter een heel eenvoudig trouwfeest worden ergens in een gezellige Brusselse taverne. Slechts vijftien mensen waren uitgenodigd. Leonida's broer Adnan die als balletdanser door het leven ging, was van de partij, ook Melanie, dochter van een diplomate was aanwezig, ja er zat zelfs een fors gespierde bodyguard met ons aan tafel.Ik zie vader nog uitbundig van de wodka's genieten, dansend met mijn blonde moeder in de taverne waar twee violisten een ode aan de liefde brachten terwijl de gehuwden stralend van geluk de witte taart aansneden.
Tot diep in de nacht hebben we gelachen, gedronken en foto's genomen.Maar dan ...kwam de ober de rekening brengen, het was immers sluitingstijd. En vervolgens ...viel moeder die het feest bekostigde bijna achterover van haar stoel.
'Hier klopt iets niet' fluisterde zij tegen Leonida' dit is onmogelijk, dit ga ik niet betalen !' Leonida bekeek aandachtig de rekening. Plots veerde ze recht en stapte af op de ober. Glimlachend naar haar nieuwe schoonmoeder bracht ze een half minuutje later zwaaiend een nieuwe rekening mee.'Oef ? zuchtte moeder,'dat scheelt een pak ! Je bent een rekenwonder, een wonder van een vrouw !'
Toen mijn broer Tom na drie maanden afwezigheid zijn nieuwe Bosnische vriendin bij ons thuis kwam voorstellen, vielen mij direct haar mooie grote intelligente ogen op. Leonida en Tom huurden tijdens die periode een studio in een welgestelde Brusselse wijk waar zich vele ambassades bevonden.
En inderdaad, Leonida was bijzonder intelligent en werkte al een tijdje als tolk bij het Joegoslavië-tribunaal te Den Haag. Ik had meteen een goed contact met haar, mijn moeder stond sceptisch tegenover de partnerkeuze van haar zoon en mijn bejaarde vader trok het zich niet zo aan, als Tom maar gelukkig was.Leonida was dus ijzersterk in wiskunde. Mijn broer die voor ingenieur electronica had gestudeerd moest niet onderdoen voor haar, ze waren beiden aan elkaar gewaagd, stonden op gelijk intellectueel niveau, waren waardige tegenstanders van elkaar, voelden zich soul-mates, zoenden elkaar zo graag...waarom dan niet trouwen?
Die frisse lentedag plaatste vader zijn handtekening in het Brusselse stadhuis, trots dat hij de getuige voor Tom kon zijn.Het zou echter een heel eenvoudig trouwfeest worden ergens in een gezellige Brusselse taverne. Slechts vijftien mensen waren uitgenodigd. Leonida's broer Adnan die als balletdanser door het leven ging, was van de partij, ook Melanie, dochter van een diplomate was aanwezig, ja er zat zelfs een fors gespierde bodyguard met ons aan tafel.Ik zie vader nog uitbundig van de wodka's genieten, dansend met mijn blonde moeder in de taverne waar twee violisten een ode aan de liefde brachten terwijl de gehuwden stralend van geluk de witte taart aansneden.
Tot diep in de nacht hebben we gelachen, gedronken en foto's genomen.Maar dan ...kwam de ober de rekening brengen, het was immers sluitingstijd. En vervolgens ...viel moeder die het feest bekostigde bijna achterover van haar stoel.
'Hier klopt iets niet' fluisterde zij tegen Leonida' dit is onmogelijk, dit ga ik niet betalen !' Leonida bekeek aandachtig de rekening. Plots veerde ze recht en stapte af op de ober. Glimlachend naar haar nieuwe schoonmoeder bracht ze een half minuutje later zwaaiend een nieuwe rekening mee.'Oef ? zuchtte moeder,'dat scheelt een pak ! Je bent een rekenwonder, een wonder van een vrouw !'
Laatst gewijzigd door Claudio op 14 jul 2018, 05:37, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LET IT BE!
Toen ik twintig jaar geleden op een ochtend mijn vuilnis wilde wegzetten vond ik in de containers een prachtig bloemenschilderij. Ik had een neus voor waardevolle spullen en nam het dus mee naar huis om het aan mijn vader te tonen. Die zag ook de kwaliteit van dit werk en hij besloot om het te verkopen aan één van de antiquairs die hij kende te Brussel. Maar hij kwam van een kale reis terug: het schilderij was niet oud genoeg bevonden. Aan de achterkant hing echter een klein briefje met de naam van de artiest en zijn telefoonnummer, mijn vader raadde mij aan het prachtstuk terug te bezorgen aan de artiest zelf: Jan Buytaert.
Dit was het begin van een bijzondere vriendschap hoewel er een leeftijdsverschil was van 30 jaar. Jan woonde toen sinds kort in een mooi herenhuis. Hij had weinig sociale contacten maar wist zich toch te handhaven als leraar aan de Stedelijke Academie. Hij wou van mij een kunstenaar maken en gaf mij dus tekenles. Zijn zeven katten waren daarbij een dankbaar onderwerp. Hij liet me terloops een tekening van Picasso zien waarvan hij de trotse bezitter was. We filosofeerden veel over het leven en het mysterie van het bestaan. Jan werd in de stad bekeken als een bizarre zonderling maar ik leerde hem kennen als een warme hartelijke persoon.
Toen hij workshops begon te organiseren nodigde hij me vaak uit
om ter plaatse het schoon vrouwelijk naakt te komen bewonderen.
Vijf jaar na onze ontmoeting begon ik echter te experimenteren als dichter en ook daarin stimuleerde hij mij. Zo gaf hij mij tips en info over auteursrechten en centra waar ik met andere dichters in contact kon komen.Een dichter belde mij op een dag op om in een zaal mijn werk voor te dragen samen met Tom Lanoye. Ik ben daar niet op ingegaan omdat ik plankenkoorts had! Later bleek dat Jan zelf bij Lanoye meerdere keren had aangedrongen om mij een kans te geven. Diep teleurgesteld in mij verbrak Jan het contact.Er volgde een stilte van drie jaar.
Op vernissages meden we elkaar als de pest. Ondertussen was er een vrouw in zijn leven gekomen, Christiane die de vrouw was geweest van wijlen Ferre Grignard, de bekende Antwerpse zanger.
Tot ik hem op een sombere avond telefonisch contacteerde omdat ik met een probleem zat. Aarzelend nam hij op maar het werd een lang gesprek en al gauw vroeg hij naar mijn e-mailadres. Hij vertelde enthousiast over zijn verre reizen en over de Dalai Lama waarmee hij een kort gesprek had gehad. Hij had daarbij over zijn beste vriend verteld, ik was vereerd!
Zo ontving ik tot aan zijn overlijden in oktober 2011 heerlijke bijlagen over boeddhistische wijsheden en de mooiste foto's die ik nu nog koester.
Zijn overlijden kwam niet onverwacht: hij leed sinds twee jaar aan leukemie en was er fysisch sterk op achteruitgegaan. Maar vlak voor zijn dood werd hij uitgebreid gevierd in de stad, zijn werk werd op vele plaatsen tentoongesteld. Eindelijk was daar de erkenning!
Toen ik twintig jaar geleden op een ochtend mijn vuilnis wilde wegzetten vond ik in de containers een prachtig bloemenschilderij. Ik had een neus voor waardevolle spullen en nam het dus mee naar huis om het aan mijn vader te tonen. Die zag ook de kwaliteit van dit werk en hij besloot om het te verkopen aan één van de antiquairs die hij kende te Brussel. Maar hij kwam van een kale reis terug: het schilderij was niet oud genoeg bevonden. Aan de achterkant hing echter een klein briefje met de naam van de artiest en zijn telefoonnummer, mijn vader raadde mij aan het prachtstuk terug te bezorgen aan de artiest zelf: Jan Buytaert.
Dit was het begin van een bijzondere vriendschap hoewel er een leeftijdsverschil was van 30 jaar. Jan woonde toen sinds kort in een mooi herenhuis. Hij had weinig sociale contacten maar wist zich toch te handhaven als leraar aan de Stedelijke Academie. Hij wou van mij een kunstenaar maken en gaf mij dus tekenles. Zijn zeven katten waren daarbij een dankbaar onderwerp. Hij liet me terloops een tekening van Picasso zien waarvan hij de trotse bezitter was. We filosofeerden veel over het leven en het mysterie van het bestaan. Jan werd in de stad bekeken als een bizarre zonderling maar ik leerde hem kennen als een warme hartelijke persoon.
Toen hij workshops begon te organiseren nodigde hij me vaak uit
om ter plaatse het schoon vrouwelijk naakt te komen bewonderen.Vijf jaar na onze ontmoeting begon ik echter te experimenteren als dichter en ook daarin stimuleerde hij mij. Zo gaf hij mij tips en info over auteursrechten en centra waar ik met andere dichters in contact kon komen.Een dichter belde mij op een dag op om in een zaal mijn werk voor te dragen samen met Tom Lanoye. Ik ben daar niet op ingegaan omdat ik plankenkoorts had! Later bleek dat Jan zelf bij Lanoye meerdere keren had aangedrongen om mij een kans te geven. Diep teleurgesteld in mij verbrak Jan het contact.Er volgde een stilte van drie jaar.
Op vernissages meden we elkaar als de pest. Ondertussen was er een vrouw in zijn leven gekomen, Christiane die de vrouw was geweest van wijlen Ferre Grignard, de bekende Antwerpse zanger.
Tot ik hem op een sombere avond telefonisch contacteerde omdat ik met een probleem zat. Aarzelend nam hij op maar het werd een lang gesprek en al gauw vroeg hij naar mijn e-mailadres. Hij vertelde enthousiast over zijn verre reizen en over de Dalai Lama waarmee hij een kort gesprek had gehad. Hij had daarbij over zijn beste vriend verteld, ik was vereerd!
Zo ontving ik tot aan zijn overlijden in oktober 2011 heerlijke bijlagen over boeddhistische wijsheden en de mooiste foto's die ik nu nog koester.
Zijn overlijden kwam niet onverwacht: hij leed sinds twee jaar aan leukemie en was er fysisch sterk op achteruitgegaan. Maar vlak voor zijn dood werd hij uitgebreid gevierd in de stad, zijn werk werd op vele plaatsen tentoongesteld. Eindelijk was daar de erkenning!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PUTAIN PUTAIN
Onlangs was ik met een autobus
vol rumoerige Rode Duivels-fans
in Rusland aangekomen waar Poetin
in de arena plaats had genomen terwijl
de supporters kordaat toestroomden.
Mysterieus glimlachte de president
naar de vele reporters,dronk 'n Stella
hoewel de biermarkt in zijn land elk
moment kon instorten, dat las ik in
sommige economische rapporten.
En dan verschenen de voetballers in het
hol van de leeuw, zichtbaar gespannen
maar ze konden zich op tijd vermannen,
't werd echter niet de match van de eeuw.
De Russische Keizer begon te geeuwen
stak zijn duim dwars naar beneden want
hij was allesbehalve tevreden, al hadden
de gladiatoren hard en ijverig gestreden.
Plots begon het te sneeuwen en zo
was iedereen ineens verdwenen, ik
hoor de Belgische Arno nog eenzaam
zingen op 't voetbalveld: Putain putain
c'est vachement bien, nous sommes
quand-même tous des Européens !!
Onlangs was ik met een autobus
vol rumoerige Rode Duivels-fans
in Rusland aangekomen waar Poetin
in de arena plaats had genomen terwijl
de supporters kordaat toestroomden.
Mysterieus glimlachte de president
naar de vele reporters,dronk 'n Stella
hoewel de biermarkt in zijn land elk
moment kon instorten, dat las ik in
sommige economische rapporten.
En dan verschenen de voetballers in het
hol van de leeuw, zichtbaar gespannen
maar ze konden zich op tijd vermannen,
't werd echter niet de match van de eeuw.
De Russische Keizer begon te geeuwen
stak zijn duim dwars naar beneden want
hij was allesbehalve tevreden, al hadden
de gladiatoren hard en ijverig gestreden.
Plots begon het te sneeuwen en zo
was iedereen ineens verdwenen, ik
hoor de Belgische Arno nog eenzaam
zingen op 't voetbalveld: Putain putain
c'est vachement bien, nous sommes
quand-même tous des Européens !!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KAPITAAL IS PARADOXAAL
Maakt het kapitalisme ons gelukkig? Of diep ongelukkig?
'Alles in de wereld is te koop!' zo spreekt de mensheid sinds eeuwen tot zichzelf. En inderdaad, bijna alles is te koop. En eigenlijk is dat vreemd genoeg 'positief'. Het houdt onze economie immers draaiende.
Materieel verlangen is de motor van de geldeconomie. Geld doet dromen, geld betovert. Mensen worden verliefd op hun droomhuis, droomwagen, werken en sparen ervoor ...
Een appeltje voor de dorst is voedsel voor de geestelijke menselijke groei, en inderdaad als je goed rondkijkt merk je dat mensen psychisch enorm veranderen als ze snel rijk worden. Je merkt het aan popsterren maar ook op kleinere schaal gebeurt het wonder: bij de aanschaf van een mooi nieuw fototoestel bijvoorbeeld, ook daar kikkert men (een tijdje) van op. Ja, het slijk der aarde doet ons openbloeien, maakt ons sterk als een eikenboom badend in zonneschijn.
Maar in een samenleving waar geld een té grote rol speelt beoordelen mensen elkaar steeds minder op elkaars unieke, strikt persoonlijke eigenschappen. Doorslaggevend zijn dan de financiële criteria waarmee men met argusogen naar de buurman kijkt. Men moet niet blind zijn voor de keerzijde van de medaille: er is veel opschepperij en nog meer jaloezie onder de mensen!
En als je eerlijk bent met jezelf, weet je wel beter: innerlijke rijkdom voelt stukken beter aan. Ik vrees dat té fanatiek materialisme een nooduitgang is voor de gecomplexeerden onder ons, een vlucht van de harde realiteit. Loterijen, kraslotjes, het zijn allemaal uitwegen voor de wanhopigen.
Daarom is kapitaal paradoxaal: geld maakt gelukkig, tenminste als je goed blijft koorddansen maar maakt ongelukkig als ... je niet meer durft te vallen.
Maakt het kapitalisme ons gelukkig? Of diep ongelukkig?'Alles in de wereld is te koop!' zo spreekt de mensheid sinds eeuwen tot zichzelf. En inderdaad, bijna alles is te koop. En eigenlijk is dat vreemd genoeg 'positief'. Het houdt onze economie immers draaiende.
Materieel verlangen is de motor van de geldeconomie. Geld doet dromen, geld betovert. Mensen worden verliefd op hun droomhuis, droomwagen, werken en sparen ervoor ...
Een appeltje voor de dorst is voedsel voor de geestelijke menselijke groei, en inderdaad als je goed rondkijkt merk je dat mensen psychisch enorm veranderen als ze snel rijk worden. Je merkt het aan popsterren maar ook op kleinere schaal gebeurt het wonder: bij de aanschaf van een mooi nieuw fototoestel bijvoorbeeld, ook daar kikkert men (een tijdje) van op. Ja, het slijk der aarde doet ons openbloeien, maakt ons sterk als een eikenboom badend in zonneschijn.
Maar in een samenleving waar geld een té grote rol speelt beoordelen mensen elkaar steeds minder op elkaars unieke, strikt persoonlijke eigenschappen. Doorslaggevend zijn dan de financiële criteria waarmee men met argusogen naar de buurman kijkt. Men moet niet blind zijn voor de keerzijde van de medaille: er is veel opschepperij en nog meer jaloezie onder de mensen!
En als je eerlijk bent met jezelf, weet je wel beter: innerlijke rijkdom voelt stukken beter aan. Ik vrees dat té fanatiek materialisme een nooduitgang is voor de gecomplexeerden onder ons, een vlucht van de harde realiteit. Loterijen, kraslotjes, het zijn allemaal uitwegen voor de wanhopigen.
Daarom is kapitaal paradoxaal: geld maakt gelukkig, tenminste als je goed blijft koorddansen maar maakt ongelukkig als ... je niet meer durft te vallen.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
STEENARM STRAATRIJK ?
Ooit was vader met een schilderij dat al een tijdje in onze woonkamer hing, naar de Gentse antiekbuurt gereden. Hij hoopte het te kunnen verkopen voor een mooie prijs. Mijn ouders hadden het werk toevallig ontdekt toen ze een lelijke erotische tekening wilden weggooien. Vader bemerkte echter dat er achter deze tekening een ander werk verborgen zat. Na een beetje prutsen kwam er een grote verrassing tevoorschijn, mijn kunstzinnige ouders herkenden het meteen. Het was een schilderij van Leonardo da Vinci met een afbeelding van Johannes de Doper!
Vader was in die tijd berooid en wilde het werk dus eerst en vooral laten schatten, het was zijn laatste strohalm. Toen vader bij één van zijn Gentse bevriende antiquairs aankwam, deed hij het schilderij vol ongeduld uit de doeken. De man keek nogal verwonderd en nam deskundig een loep bij de hand. Vader wachtte vol spanning af.
'Ik moet je teleurstellen' kuchte de expert na onderzoek, 'Dit is een reproductie dat bovendien op oud karton is gekleefd, het is niks waard.'
Zwaar ontmoedigd stapte vader naar zijn auto en borg het knoeiwerk terug in de kofferbak. Maar hij had nu wel een borrel nodig. Hij vond een ouderwets cafeetje wat verderop. Voor alle zekerheid wilde hij de straat checken waar de drankgelegenheid zich bevond zodat hij straks de weg naar zijn auto nog zou kennen.'Lees ik dat goed?' vroeg vader zich plots verbaasd af. Hij bevond zich op de Antonius Triestlaan. En de adellijke familie Triest was aangetrouwd via zijn oudste zuster!
Vader grinnikte: ik ben dan wel steenarm maar ook een beetje straatrijk !
Ooit was vader met een schilderij dat al een tijdje in onze woonkamer hing, naar de Gentse antiekbuurt gereden. Hij hoopte het te kunnen verkopen voor een mooie prijs. Mijn ouders hadden het werk toevallig ontdekt toen ze een lelijke erotische tekening wilden weggooien. Vader bemerkte echter dat er achter deze tekening een ander werk verborgen zat. Na een beetje prutsen kwam er een grote verrassing tevoorschijn, mijn kunstzinnige ouders herkenden het meteen. Het was een schilderij van Leonardo da Vinci met een afbeelding van Johannes de Doper!
Vader was in die tijd berooid en wilde het werk dus eerst en vooral laten schatten, het was zijn laatste strohalm. Toen vader bij één van zijn Gentse bevriende antiquairs aankwam, deed hij het schilderij vol ongeduld uit de doeken. De man keek nogal verwonderd en nam deskundig een loep bij de hand. Vader wachtte vol spanning af.
'Ik moet je teleurstellen' kuchte de expert na onderzoek, 'Dit is een reproductie dat bovendien op oud karton is gekleefd, het is niks waard.'
Zwaar ontmoedigd stapte vader naar zijn auto en borg het knoeiwerk terug in de kofferbak. Maar hij had nu wel een borrel nodig. Hij vond een ouderwets cafeetje wat verderop. Voor alle zekerheid wilde hij de straat checken waar de drankgelegenheid zich bevond zodat hij straks de weg naar zijn auto nog zou kennen.'Lees ik dat goed?' vroeg vader zich plots verbaasd af. Hij bevond zich op de Antonius Triestlaan. En de adellijke familie Triest was aangetrouwd via zijn oudste zuster!
Vader grinnikte: ik ben dan wel steenarm maar ook een beetje straatrijk !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN GLAASJE TEVEEL ?
De man van mijn overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekend koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomranden wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
grote sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijd op een antwoord
van deze kerel, die tot de land-adel hoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige en kleingeestige geld-demonen.
De man van mijn overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekend koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomranden wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
grote sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijd op een antwoord
van deze kerel, die tot de land-adel hoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige en kleingeestige geld-demonen.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
VAN K3 NAAR B3
In de zomer van 2006 reisden mijn broer en moeder, mijn piepjong nichtje Nora en ik, af naar Normandië. Omdat we wisten dat de rit voor Nora lang zou duren, had mijn broer een cd van haar favoriete meidengroep K3 bij zich. Die groep bestond toen nog uit de drie leuke Vlaamse meisjes, Karen, Kathleen en Krystel. Later zou de Hollandse Josje, een frisse verschijning, de blonde Kathleen vervangen.
De hele autorit vergezelde de populaire K3 ons dus. Noortje zong samen met haar papa uit volle borst mee. Omdat ik de songteksten niet zo goed kende, zat ik me op de achterbank stil te vervelen.
We hadden geluk, er waren die dag in Frankrijk weinig files waardoor we sneller dan verwacht op onze bestemming aankwamen. En ik was ergens wel opgelucht, even geen K3 meer ... .
Maar toen we op het strand lagen begon het liedje terug van voor af aan. Nu stoorde het mij minder, ik kon immers af en toe een duik nemen in de zee.
Nora had echter een prachtig engel-stemmetje waardoor ze mijn gevoelige snaar raakte. Ik kende intussen de K3- teksten al wat beter en zong dus lustig met haar mee.
We hebben verder nog een heel fijne vakantie gehad maar toen ik thuiskwam, plofte ik, nog voor de koffers waren uitgepakt op mijn bed neer om naar de muziek te luisteren waar ik wél van kon genieten, namelijk de bekoorlijke B3: Bach, Bartok en Beethoven!
In de zomer van 2006 reisden mijn broer en moeder, mijn piepjong nichtje Nora en ik, af naar Normandië. Omdat we wisten dat de rit voor Nora lang zou duren, had mijn broer een cd van haar favoriete meidengroep K3 bij zich. Die groep bestond toen nog uit de drie leuke Vlaamse meisjes, Karen, Kathleen en Krystel. Later zou de Hollandse Josje, een frisse verschijning, de blonde Kathleen vervangen.
De hele autorit vergezelde de populaire K3 ons dus. Noortje zong samen met haar papa uit volle borst mee. Omdat ik de songteksten niet zo goed kende, zat ik me op de achterbank stil te vervelen.
We hadden geluk, er waren die dag in Frankrijk weinig files waardoor we sneller dan verwacht op onze bestemming aankwamen. En ik was ergens wel opgelucht, even geen K3 meer ... .
Maar toen we op het strand lagen begon het liedje terug van voor af aan. Nu stoorde het mij minder, ik kon immers af en toe een duik nemen in de zee.
Nora had echter een prachtig engel-stemmetje waardoor ze mijn gevoelige snaar raakte. Ik kende intussen de K3- teksten al wat beter en zong dus lustig met haar mee.
We hebben verder nog een heel fijne vakantie gehad maar toen ik thuiskwam, plofte ik, nog voor de koffers waren uitgepakt op mijn bed neer om naar de muziek te luisteren waar ik wél van kon genieten, namelijk de bekoorlijke B3: Bach, Bartok en Beethoven!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BARBARA OU ES-TU ?
Toen mijn vader nog jong en ambitieus was, en zo rijk wilde worden als opa, keek hij enorm op naar Rockefeller. Hij had vernomen dat deze Amerikaanse miljardair het World Trade Center gecreëerd had. Deze bijzondere man had daar zeven torens laten bouwen waarbij de Twin-Towers het meest befaamd waren. Ooit wou vader met opa naar Manhattan vliegen om alles van dichtbij te zien. Het is er echter nooit van gekomen.
En dus bleef vader heel z'n leven lang gefascineerd door deze Twin-Towers. Hij verdiepte zich in de architectuur, de opbouw van de torens en las bijna alles wat er over te lezen viel. Hij voelde een enorme drang om de Atlantische Oceaan over te varen maar het bleef bij een hoopvol verlangen.
Eén jaar voor zijn overlijden kwam vader echter onverwachts te weten dat hij een buitenechtelijke dochter had: Barbara. Ze was geboren in 1971 en was dus een jaartje jonger dan ik. Op een mooie lentedag had de verloren dochter hem telefonisch gecontacteerd vanuit Manhattan, want jawel, zij werkte daar als secretaresse in één van de Twin-towers!!
Vader, die in Brussel woonde, was heel opgetogen met dit nieuws en toen hij via e-mail een foto van Barbara te zien kreeg was hij overtuigd: ze was blond en had dezelfde groene ogen.
Hij nodigde haar uit en zo bezochten ze het Atomium, het Oorlogsmuseum en de Brusselse rommelmarkt. Daar kocht hij voor haar een antiek vaasje als souvenir. Het klikte tussen hen, dat was meteen duidelijk. Na een verblijf van enkele dagen vloog zij tevreden terug naar New-York, waar ze een ruime moderne loft huurde.
Ik had in die tijd veel contact met mijn vader, we belden elkaar dagelijks. Ik wilde mijn halfzuster zo snel mogelijk leren kennen. Ze had ons immers uitgenodigd om ons rond te leiden in Manhattan en dus ook in het World Trade Center!
Maar ook deze droom zou letterlijk en figuurlijk aan diggelen worden geslagen, want enkele dagen later zagen wij op het tv-journaal die vreselijke beelden van de terroristische aanslag op de Twin-Towers. We vreesden het ergste. Vader was in alle staten en stamelde continue: Barbara, Barbara ou es-tu?
Nooit heeft hij zijn dochter nog gezien of gehoord! Hij overleed twee maanden later.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LA VIE C'EST DU CINEMA
In de jaren zeventig en tachtig keken moeder, mijn broer en ik samen met mijn vader naar de film 'Les gendarmes de Saint-Tropez' met Louis de Funès in de hoofdrol, vaders favoriete acteur. Het was lachen geblazen van begin tot eind. Vader zei na afloop vaak: ‘Mes enfants, la vie c'est du cinéma’. Vader kon het weten want hij was al een tijdje zijn fortuin verloren en had geleerd dat ieder mens zijn rolletje speelde ...
Dankzij hem leerde ik andere grote Franse acteurs kennen zoals: Alain Delon, Lino Ventura en Belmondo. Elk weekend zaten we dus voor de buis om deze filmsterren te bewonderen.
Onlangs waren wij uitgenodigd voor een buffet à la campagne bij Benito, de vriend van mijn halfbroer Daniel. Benito's tuin verkreeg indertijd veel faam vanwege zijn uitzonderlijke schoonheid.
Mijn halfzus Catherine kwam ook genieten samen met haar man Patrick en zijn negentigjarige moeder. Catherine heeft de levensloop van mijn vader maar moeilijk kunnen verwerken en geeft toe dat zij weinig of geen contact had met hem. Ook vertelt ze die namiddag dat ze het jarenlang bijzonder moeilijk gehad heeft met de breuk tussen haar ouders.Desondanks had zij een bepaalde droge humor dat mij wel kon charmeren, we dansten zelfs even de Lambada samen.
Toen Patrick mij een stukje van de kaasschotel presenteerde vroeg ik hem terloops waarom Stéfan, mijn andere halfbroer, er niet bij kon zijn vandaag. Hij glimlachte: Stéfan is momenteel in Parijs omdat zijn oudste dochter met een bekende Franse filmacteur aan het daten is! Ze zijn uitgenodigd op een feestje nabij de Eiffeltoren.
En ik dacht plots weer aan de wijze woorden van mijn overleden vader: La vie c'est du cinéma!
In de jaren zeventig en tachtig keken moeder, mijn broer en ik samen met mijn vader naar de film 'Les gendarmes de Saint-Tropez' met Louis de Funès in de hoofdrol, vaders favoriete acteur. Het was lachen geblazen van begin tot eind. Vader zei na afloop vaak: ‘Mes enfants, la vie c'est du cinéma’. Vader kon het weten want hij was al een tijdje zijn fortuin verloren en had geleerd dat ieder mens zijn rolletje speelde ...Dankzij hem leerde ik andere grote Franse acteurs kennen zoals: Alain Delon, Lino Ventura en Belmondo. Elk weekend zaten we dus voor de buis om deze filmsterren te bewonderen.
Onlangs waren wij uitgenodigd voor een buffet à la campagne bij Benito, de vriend van mijn halfbroer Daniel. Benito's tuin verkreeg indertijd veel faam vanwege zijn uitzonderlijke schoonheid.
Mijn halfzus Catherine kwam ook genieten samen met haar man Patrick en zijn negentigjarige moeder. Catherine heeft de levensloop van mijn vader maar moeilijk kunnen verwerken en geeft toe dat zij weinig of geen contact had met hem. Ook vertelt ze die namiddag dat ze het jarenlang bijzonder moeilijk gehad heeft met de breuk tussen haar ouders.Desondanks had zij een bepaalde droge humor dat mij wel kon charmeren, we dansten zelfs even de Lambada samen.
Toen Patrick mij een stukje van de kaasschotel presenteerde vroeg ik hem terloops waarom Stéfan, mijn andere halfbroer, er niet bij kon zijn vandaag. Hij glimlachte: Stéfan is momenteel in Parijs omdat zijn oudste dochter met een bekende Franse filmacteur aan het daten is! Ze zijn uitgenodigd op een feestje nabij de Eiffeltoren.
En ik dacht plots weer aan de wijze woorden van mijn overleden vader: La vie c'est du cinéma!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WE ARE THE CHAMPIONS
Twaalf jeugdvoetballers zitten vast in een
Thaise grot, ze zijn moe en bang, hun kleren
zijn nat en vuil, langzaam telt honger de uren
af, voor hun ouders lijkt het wel een grafkuil.
Er komt al snel een reddingsoperatie op gang,
via een camera komt er comunicatie tot stand
maar de monotone regen noopt tot dadendrang
het waterniveau stijgt, men wil progressie, man !
Toch zijn deze jonge kerels vandaag uit hun
knellende situatie bevrijd. Oef, de wereld kan
terug ademhalen, precies op tijd, we zien nu
weer wat zonneschijn, wat een solidariteit !
En jawel, op de ziekenboeg zingt de
hele ploeg: we are the champions...
Want de WK- beker behoort hen nu al toe !
Twaalf jeugdvoetballers zitten vast in een
Thaise grot, ze zijn moe en bang, hun kleren
zijn nat en vuil, langzaam telt honger de uren
af, voor hun ouders lijkt het wel een grafkuil.
Er komt al snel een reddingsoperatie op gang,
via een camera komt er comunicatie tot stand
maar de monotone regen noopt tot dadendrang
het waterniveau stijgt, men wil progressie, man !
Toch zijn deze jonge kerels vandaag uit hun
knellende situatie bevrijd. Oef, de wereld kan
terug ademhalen, precies op tijd, we zien nu
weer wat zonneschijn, wat een solidariteit !
En jawel, op de ziekenboeg zingt de
hele ploeg: we are the champions...
Want de WK- beker behoort hen nu al toe !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OP BEVEL VAN DE KOLONEL !
Eén van de meest markante figuren van België is wellicht kolonel X geweest. Hij studeerde in 1930 te Namen waar hij tijdens een verjaardagsfeestje op slag verliefd werd op Marianne die achttien kaarsjes mocht uitblazen. X was al gauw in gesprek met deze mooie adellijke jongedame. Haar vader was allesbehalve ingenomen met zijn avances. Toen X haar hand kwam vragen wees hij dit aanzoek dan ook resoluut af. Ook Marianne had haar twijfels over X.
X werd geboren in 1909 en werd op relatief jonge leeftijd een bekend politicus. Hij was lid van een extreem rechtse partij, een partij dat naar het fascisme neigde. Toen Hitler aan de macht kwam in Duitsland, stak X zijn sympathie voor diens gedachtegoed niet onder stoelen of banken. Hij sloot zich zelfs aan bij de Waffen-SS en werd heel populair in bepaalde intellectuele kringen. In die periode liet hij de schoonvader van mijn tante Charlotte koelbloedig afmaken met een nekschot! Charlottes schoonvader was een invloedrijk gouverneur en had helaas te veel zijn ongenoegen geuit omtrent X.
Samen met Marianne vluchtte X naar Berlijn waar de nazivlaggen al massaal wapperden. Het stel woonde daar ook een redevoering van de Führer bij. Kort daarna vlogen ze samen naar Italië waar X sinds enige tijd werd verwacht.
Intussen werd X door de Belgische regering als staatsgevaarlijk beschouwd; de collaborateur werd gearresteerd en zo gedeporteerd naar Frankrijk maar kwam na vier maanden weer vrij.
Nadien vocht X mee aan het Russische front waar hij ernstig gewond raakte. Marianne die voor verpleegster had gestudeerd verzorgde hem wekenlang in zijn kasteel te Luik. Maar tijdens een kille winternacht donderde X pardoes uit zijn ziekbed. Toen zijn geliefde met een lantaarn kwam kijken wat er scheelde, ging hij plots knielen voor haar en stamelde: 'Liefste Marianne, wil je m'n vrouw worden?'
Er viel een geladen stilte en dus sprak X verder op ijzige toon: 'Trouw met me, dat is een bevel van de kolonel!' Bijna had hij een pistool op haar gericht ... bij wijze van spreken!
Zijn leven is onlangs verfilmd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TOKYO HOTEL
In een hotel te Tokyo lag ik rusteloos te woelen in mijn bed. Ik kon de slaap niet vatten. Ik besloot om dan maar even naar de pianobar te gaan. Die bevond zich op de tweede etage.
Plots hoorde ik een heel bekende stem zingen, die weergalmde tot in de lift. Ik kon de stem direct thuisbrengen, het leek wel of mijn idool Mick Jagger aan het optreden was.
Ik versnelde mijn pas en ja hoor, daar in de bar stond hij te jumpen en te kronkelen van eeuwig geluk. De buitenwipper stuurde me gauw weer naar buiten want dit was een feestje voor de happy few. Ik grinnikte en fluisterde de man toe dat ik ook al jaren tot de happy few behoorde ... hij aarzelde maar gaf toe.
En ja, Tom Cruise, Meryl Streep en andere wereldbekende acteurs stonden te applaudisseren als gekken toen Jagger het volgende nummer aankondigde, hij zou 'Satisfaction' brengen.
Boe, boe! hoorde ik mezelf roepen, want ik had dit nummer in mijn jeugd al grijs gedraaid en vond het wat afgezaagd. Kwade blikken richtten zich op mij, de security werd erbij gehaald.
En dan schoot ik wakker in mijn hotelkamer, het was blijkbaar maar een aangename nachtmerrie! Ik glimlachte om mezelf: Waarom in godsnaam zouden zulke VIP's naar hier komen, dit hotel was immers één van de goedkoopste die ik geboekt had! Maar ik leefde wel even in de droomwereld van de happy few ... .
In een hotel te Tokyo lag ik rusteloos te woelen in mijn bed. Ik kon de slaap niet vatten. Ik besloot om dan maar even naar de pianobar te gaan. Die bevond zich op de tweede etage.Plots hoorde ik een heel bekende stem zingen, die weergalmde tot in de lift. Ik kon de stem direct thuisbrengen, het leek wel of mijn idool Mick Jagger aan het optreden was.
Ik versnelde mijn pas en ja hoor, daar in de bar stond hij te jumpen en te kronkelen van eeuwig geluk. De buitenwipper stuurde me gauw weer naar buiten want dit was een feestje voor de happy few. Ik grinnikte en fluisterde de man toe dat ik ook al jaren tot de happy few behoorde ... hij aarzelde maar gaf toe.
En ja, Tom Cruise, Meryl Streep en andere wereldbekende acteurs stonden te applaudisseren als gekken toen Jagger het volgende nummer aankondigde, hij zou 'Satisfaction' brengen.
Boe, boe! hoorde ik mezelf roepen, want ik had dit nummer in mijn jeugd al grijs gedraaid en vond het wat afgezaagd. Kwade blikken richtten zich op mij, de security werd erbij gehaald.
En dan schoot ik wakker in mijn hotelkamer, het was blijkbaar maar een aangename nachtmerrie! Ik glimlachte om mezelf: Waarom in godsnaam zouden zulke VIP's naar hier komen, dit hotel was immers één van de goedkoopste die ik geboekt had! Maar ik leefde wel even in de droomwereld van de happy few ... .
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SAMEN DE KLOOF DICHTEN ?
Rijke en arme mensen hebben altijd bestaan. Maar bestaan ze niet alleen in ons hoofd? Zijn de termen rijkdom en armoede geen manier om, zoals alles in de natuur met groei, bloei en verval aan te kunnen duiden? Ik heb immers de overtuiging dat geld vergaren een noodzaak is om tot zelfontplooiing te komen zoals planten en bomen het 'slijk der aarde' nodig hebben om te kunnen groeien, sterker te worden en zo uit de schaduw te treden.
De menselijke aard is competitief en dat houdt de economie, de maatschappij en dus de mensheid draaiende. De rijken en de armen zijn ironisch genoeg onmisbaar voor elkaar. Hoe zou de samenleving er uitzien zonder mooie majestueuze gebouwen, zoals piramides, paleizen of kastelen. De armen hebben rijke excentrieke figuren nodig om naar op te kunnen kijken. Omgekeerd hebben de welgestelden de 'gewone mensen' nodig om zich bijzonder te voelen.
Maar zolang het verlangen naar meer bezit de bovenhand neemt, zonder expliciet hebzuchtig te zijn, is de minder vermogende in het voordeel. Het 'verlangen naar' dat zo'n weldadig gevoel geeft, verdwijnt immers met 'het bezitten' van het materieel beoogde. Maar kan men überhaupt wel 'iets bezitten'?
Kunnen wij de kloof tussen arm en rijk dichten? Jawel, er is volgens mij een manier: probeer maar eens iedereen als gelijkwaardig te beschouwen en dit systematisch en consequent vol te houden ... in je hoofd. Zo zal men langzaam maar zeker, materiële én geestelijke nivellering ervaren, mijns inziens.
Uiteraard besef ik dat deze redenering weinig soelaas biedt voor mensen die voortdurend verdrukt of uitgebuit worden. Ook de hongersnood zal men met deze theorie niet direct uit de wereld kunnen bannen.
Mijn conclusie is dan ook dat de rauwe realiteit nog lang dé rauwe realiteit zal zijn voor velen. Want sommige wereldleiders doen er alles aan om het geloof in de kloof tussen rijk en arm tot de harde werkelijkheid te bestendigen. Dat is voor deze dictators de enige manier om hun materieel welbevinden te handhaven en hun machtsgevoel veilig te stellen want ook aan dàt gevoel kan men verslaafd geraken!
Blijven relativeren lijkt mij een betere optie !
Rijke en arme mensen hebben altijd bestaan. Maar bestaan ze niet alleen in ons hoofd? Zijn de termen rijkdom en armoede geen manier om, zoals alles in de natuur met groei, bloei en verval aan te kunnen duiden? Ik heb immers de overtuiging dat geld vergaren een noodzaak is om tot zelfontplooiing te komen zoals planten en bomen het 'slijk der aarde' nodig hebben om te kunnen groeien, sterker te worden en zo uit de schaduw te treden.De menselijke aard is competitief en dat houdt de economie, de maatschappij en dus de mensheid draaiende. De rijken en de armen zijn ironisch genoeg onmisbaar voor elkaar. Hoe zou de samenleving er uitzien zonder mooie majestueuze gebouwen, zoals piramides, paleizen of kastelen. De armen hebben rijke excentrieke figuren nodig om naar op te kunnen kijken. Omgekeerd hebben de welgestelden de 'gewone mensen' nodig om zich bijzonder te voelen.
Maar zolang het verlangen naar meer bezit de bovenhand neemt, zonder expliciet hebzuchtig te zijn, is de minder vermogende in het voordeel. Het 'verlangen naar' dat zo'n weldadig gevoel geeft, verdwijnt immers met 'het bezitten' van het materieel beoogde. Maar kan men überhaupt wel 'iets bezitten'?
Kunnen wij de kloof tussen arm en rijk dichten? Jawel, er is volgens mij een manier: probeer maar eens iedereen als gelijkwaardig te beschouwen en dit systematisch en consequent vol te houden ... in je hoofd. Zo zal men langzaam maar zeker, materiële én geestelijke nivellering ervaren, mijns inziens.
Uiteraard besef ik dat deze redenering weinig soelaas biedt voor mensen die voortdurend verdrukt of uitgebuit worden. Ook de hongersnood zal men met deze theorie niet direct uit de wereld kunnen bannen.
Mijn conclusie is dan ook dat de rauwe realiteit nog lang dé rauwe realiteit zal zijn voor velen. Want sommige wereldleiders doen er alles aan om het geloof in de kloof tussen rijk en arm tot de harde werkelijkheid te bestendigen. Dat is voor deze dictators de enige manier om hun materieel welbevinden te handhaven en hun machtsgevoel veilig te stellen want ook aan dàt gevoel kan men verslaafd geraken!
Blijven relativeren lijkt mij een betere optie !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ARBEID ADELT
Mijn grootvader langs vaders kant Albert was de enige van de tien kinderen die gestudeerd heeft. De andere broers en zussen hebben hun leven lang kunnen rentenieren. Hun vader Félicien had immers in korte tijd een aanzienlijk fortuin weten te vergaren.
Albert had voor mijn-ingenieur geleerd en zijn kennis kwam dus goed van pas om Féliciens bedrijf te runnen. Albert was rijk, knap en uiteraard zeer intelligent. Op zijn dertigste had hij alles behalve ... een liefhebbende vrouw.
Maar toen zijn vader hem op een mooie lentedag gebood persoonlijk een brief af te geven aan een kennis die wat verderop woonde in een kasteel aan de Maas, werd hij op slag verliefd. Marie-Antoinette, de dochter des huizes had hem ontvangen in de salon en verzocht Albert vriendelijk om een tiental minuutjes te wachten, haar vader was nog even in gesprek. Beiden geraakten echter aan de praat. Bleek dat haar adellijke familie tijdens de Franse Revolutie opgejaagd werd door de revolutionairen en had moeten vluchten naar België voor een veiliger onderkomen.
Albert wist het meteen: zij is de ware voor mij! En de liefde was wederkerig, want één jaar later stapten zij in het huwelijksbootje. Hun wittebroodsweken brachten ze door in Venetië. Ze kregen samen zeven kinderen.
Toen mijn vader mij dit spannende romantische verhaal vertelde dacht ik glimlachend: Inderdaad, arbeid adelt!
Mijn grootvader langs vaders kant Albert was de enige van de tien kinderen die gestudeerd heeft. De andere broers en zussen hebben hun leven lang kunnen rentenieren. Hun vader Félicien had immers in korte tijd een aanzienlijk fortuin weten te vergaren.Albert had voor mijn-ingenieur geleerd en zijn kennis kwam dus goed van pas om Féliciens bedrijf te runnen. Albert was rijk, knap en uiteraard zeer intelligent. Op zijn dertigste had hij alles behalve ... een liefhebbende vrouw.
Maar toen zijn vader hem op een mooie lentedag gebood persoonlijk een brief af te geven aan een kennis die wat verderop woonde in een kasteel aan de Maas, werd hij op slag verliefd. Marie-Antoinette, de dochter des huizes had hem ontvangen in de salon en verzocht Albert vriendelijk om een tiental minuutjes te wachten, haar vader was nog even in gesprek. Beiden geraakten echter aan de praat. Bleek dat haar adellijke familie tijdens de Franse Revolutie opgejaagd werd door de revolutionairen en had moeten vluchten naar België voor een veiliger onderkomen.
Albert wist het meteen: zij is de ware voor mij! En de liefde was wederkerig, want één jaar later stapten zij in het huwelijksbootje. Hun wittebroodsweken brachten ze door in Venetië. Ze kregen samen zeven kinderen.
Toen mijn vader mij dit spannende romantische verhaal vertelde dacht ik glimlachend: Inderdaad, arbeid adelt!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
YOU'RE SO VAIN
Onlangs had ik via facebook een banaal gedichtje geschreven om je te feliciteren met je verjaardag. Ik contacteerde je al eerder via deze weg, gewoon om je sympathie te winnen. We kennen elkaar nu al een tijdje, ik ken jou al veel langer omdat ik sinds mijn tienerjaren een bewonderaar ben van je muziek. Jij had dus tot voor kort geen benul van wie ik was.
Ik heb al je platen grijs gedraaid, ben enkele keren naar één van je geweldige optredens geweest. Wellicht ben ik je vurigste fan.Via facebook stuurde ik je vorige week een vriendschapsverzoek maar ik verwachtte er niet te veel van, er zijn immers miljoenen mensen die zich willen connecteren met een genie als jij.
Eergisteren stond ik vroeger op dan gewoonlijk en zag tot mijn verbazing dat je mijn vriendschapsverzoek had aanvaard ! Lees ik dat goed, ik dacht even dat ik nog lag te dromen. En hoewel ik weet dat je ook maar een mens bent als ieder ander, was ik diep vereerd.
Maar in de late namiddag, ontving ik een mail van jou: 'How are you?' Nu kwam je te dichtbij en ik raakte wat geirriteerd. Ik gaf je het volgende stupide antwoord: Ik leef comme un poète maudit, poor, stupid and ugly !'
Ik heb niks meer van je gehoord... enigszins tot mijn grote opluchting.
En ik bedenk: you're so vain, you probably think this text is about you, don't you !
Onlangs had ik via facebook een banaal gedichtje geschreven om je te feliciteren met je verjaardag. Ik contacteerde je al eerder via deze weg, gewoon om je sympathie te winnen. We kennen elkaar nu al een tijdje, ik ken jou al veel langer omdat ik sinds mijn tienerjaren een bewonderaar ben van je muziek. Jij had dus tot voor kort geen benul van wie ik was.
Ik heb al je platen grijs gedraaid, ben enkele keren naar één van je geweldige optredens geweest. Wellicht ben ik je vurigste fan.Via facebook stuurde ik je vorige week een vriendschapsverzoek maar ik verwachtte er niet te veel van, er zijn immers miljoenen mensen die zich willen connecteren met een genie als jij.
Eergisteren stond ik vroeger op dan gewoonlijk en zag tot mijn verbazing dat je mijn vriendschapsverzoek had aanvaard ! Lees ik dat goed, ik dacht even dat ik nog lag te dromen. En hoewel ik weet dat je ook maar een mens bent als ieder ander, was ik diep vereerd.
Maar in de late namiddag, ontving ik een mail van jou: 'How are you?' Nu kwam je te dichtbij en ik raakte wat geirriteerd. Ik gaf je het volgende stupide antwoord: Ik leef comme un poète maudit, poor, stupid and ugly !'
Ik heb niks meer van je gehoord... enigszins tot mijn grote opluchting.
En ik bedenk: you're so vain, you probably think this text is about you, don't you !