Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

witte flarden dag

ik adem uit
en overdenk mijn lot
 - dit pad is een weggetje
niet meer dan slechts
platgetrapt gras
twijgen verdrinken
in een houten nevel

mijn blik volgt de stam
misvormd gegroeid
en vol scheuren
ergens een oud nest
tussen afgebroken twijgen

een timide geel
en als laatste
witte flarden dag
- de hemel hijgt mij
in mijn mek
*******************
sunset 06-11-2018

[sunset]

regen

zelfs wolken weten niet
hen te lezen
wanneer zij een kleed
voor de aarde knopen
wijl zij hemelsluizen openen
met druppels
verder van vuur dan van water

vandaag begroet ik het nat
met warme hand
*******************
sunset 07-11-2018

[sunset]

ochtenden bloeien

wanneer rijp schittert
beven bomen
want uit kristal zijn nu
de bloemen en het blad

als fragiel kantwerk
hangt het van de twijgen,
duizend keer gebroken
fonkelt bevroren licht

ochtenden bloeien
wonderbaarlijk feeëriek
- maar die het betreft
houden geen stand in winter
*******************
sunset 08-11-2018

[sunset]

mijn hart staat open

mijn hart staat open
in dit uitzonderlijke
niets vast te houden

zelfs wanneer ik stop
met het dichten
beschrijft de wind
op bijzondere wijze
al mijn voelen

ook al hangen zwarte kraaien
onbeweeglijk
in een blauwe herfsthemel
*******************
sunset 09-11-2018

[sunset]

nog mooier dan

het is stilte die de herfst vult
wanneer licht, vermoeid
van glans van zomergloed,
zeldzamer wordt, verzinkt
in nevels die ons klam omringen
tot natte kilte overheerst
steeds sneller grijpt naar ‘t blad
dat week, gebroken
zich overgeeft aan dat wat komt

maar liefde is en blijft en voedt zich,
zelfs aan het zwijgen dat verwarmt,
en gloeit en bloeit nog mooier dan
de niet te tellen herfsttijlozen
*******************
sunset 10-11-2018

[sunset]

en dan laat ik mijn woorden vrij

jij bent dat beeld
bont en abstract
en ik sta voor jou
schrijf een gedicht
en ik weet
jij vloeit in mij
over alle grenzen
en wij worden één
- jij als dat schilderij
en ik mijn gedicht -
en de hemel gaat open

woorden zijn vogels
en vliegen, vliegen
ver door de lucht
over bergen en zeeën
en ik, ik vlieg met hen mee
tot in nesten
waarin ik rust
eindelijk
rust in ons

en misschien
heel misschien
heb ik ergens
schaduw geworpen
*******************
sunset 11-11-2018

[sunset]

en ik brand dromen tot tegeltjes
bedek hiermee muren
die ik niet slechten kan

tot er gras groeit tussen de stenen
gedichten bressen slaan
wij op elkaar toe durven gaan

en in liefde elkaar raken
*******************
sunset 12-11-2018

[sunset]

duisternis is een wild dier

het hoekig beeld
van vers geploegde akkers
in hun gedwongen zwijgen

’s nachts schitteren sterren
tussen gevouwen schaduwen
bloeit soms de maan

duisternis is een wild dier
zeg ik, die zwaarmoedigen
de huid van hun lijf trekt
verder blijft het stil

in de novemberkilte
worden gedichten wegwijzers
zij glinsteren als vleugels
die jou tegen de koude beschermen
*******************
sunset 13-11-2018

[sunset]

tot in ons einde

in gras liggen zilver de stemmen
wij spreken stil met zachte klanken
en maneschijn raakt onze woorden
jouw stem klinkt zoetgevooisd

steeds hoor ‘k jouw echo
ruik lavendelgeur
wanneer wind zachtjes streelt
zich neervlijt op de huid

en bladert door ons lachen, wenen;
zijn warme handen bewaken
onze zoenen tot in ons einde

opdat jij mij, ik jou 
toch nimmer ooit vergeet
*******************
sunset 16-11-2018

[sunset]

jouw allereerste zoenen

hoe zich herfst nu oevert
wanneer hij schaduw van de lijven
bewimpert met het eerste licht

gunt mij jouw mond
de allereerste zoenen
in kelk van vroege ochtend

bloeit na een koele nacht
toch reeds het rood
van deze nieuwe dag
*******************
sunset 19-11-2018

[sunset]

steeds weer

over de stoelleuning
hangt tijdloze stilte
en winden ontbladeren
het lied van kleuren

maanzuchtig sluipt
de nacht om het huis
en mijn verlangen
knistert onder de lakens

steeds weer sta jij
in elke schaduw
en werpt zon naar mij
*******************
sunset 20-11-2018

[sunset]

slechts kort op bezoek

melk bevloeit de velden
legt een ring rond het struikgewas
daar waar jij erbij kunt, grijp jij de rijm
wijl het reeds schemert in de armen van de nacht

zijn wij slechts kort op bezoek, hier
en dertig meter verder
verwaait reeds de vroege nevel;
eenzaamheid verheft zich uit het landschap

belletjes borrelen op
uit de diepten van de vijvers
wervelt water
over de voeten van winterse wilgen
******************
sunset 21-11-2018

[sunset]

wind en wolken

vanaf de ochtend
drenkt hij de lucht
met aanhoudende regen

duwt hem hard
tegen de ruiten
en ook het lover
waarvan het rood
als koper glanst
valt moedeloos
op natte bodem

wind en wolken
slijpen de dag
tot grauwe stilte
*******************
sunset 25-11-2018

[sunset]

hunkeren naar vrede, rust

is er geen arriveren meer
in deze tijd, geen zijn
maar enkel slechts een streven
naar een nieuwe morgen

en zijn mijn handen
te lang reeds uitgestrekt
vullen het hoofd
maar blijft mijn ziel toch leeg

dan wil ik zwemmen
in vreemde zeeën
graven in andere zand

waar ik mijn hart leg
in kwarts van nieuwe stranden
blijf ik mijn leven lang
hunkeren naar vrede, rust
*******************
sunset 25-11-2018

[sunset]

foutief denken

waar wind blaast
met het geluid van oude tijd
blijft de hemel zwart gevlekt
met hier en daar oplichtend geel

later als linnen doek
vaal, door onnauwkeurige herinneringen
van een foutief denken

resten er nog altijd de kraaien
zij overleven alle oude wonden
alsof er nimmer iets gebeurt
weten zij meer en zijn ons ver vooruit

zonder medelijden kijken zij toe
hoe wij, schijnbaar,
overleven
*******************
sunset 26-11-2018