Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

voeten, aarde-nabij

herfstland doorkruizen
en al het uiterlijke
als lover afwerpen

bij het zien van dit gekleurd verwelken
betreden voeten, aarde-nabij
een heel ander zwijgen
op de nu lege velden

met bedachtzame stappen
heeft tijd haar haast
voor even verloren
*******************
sunset 27-11-2018

[sunset]

van jouw lippen echter

uit de boom van herinnering
pluk ik mijn tranen
waarmee ik zinnen bekleed
hen versier met hoop

van jouw lippen echter
vallen kussen
die zich weven
tot ons geluk

wijl ik mij verstop
in een vouw van jouw hart
schep jij blauw uit de stilte
*******************
sunset 28-11-2018

[sunset]

de winter dreigt

nu is ´t de maand van manen
die in de sprookjes slapen
zich in de dag in bomen hangen
als zijn het zonnen

de maand van manen die als hartebloed
velden bezaaien en dansen, buiten zinnen
tot in de avond de nacht dan zwijgt

en manen boze dromen krijgen
zich vallen laten, twijg na twijg
door bijna kale bomen
tot angst zich in de ogen schrijft

dáár waar de winter dreigt
*******************
sunset 29-11-2018

[sunset]

in warme vloed vanwoorden

de beelden liggen allen mij aan ´t  hart
al dansen zwarte vogels in novemberdagen
draaien de weken zich  februari misschienom
en noemen zich dan weer november

toch staat mij alles helder voor de geest
al rest er niets wanneer in vroege avond
ik spiegel ben in warme vloed van woorden

waar witte vogels dansen in december
kijken de dagen in januari reeds vooruit
om naar de lente zich te reppen

in mei schijnt al volop de zomerzon
*******************
sunset 30-11-2018

[sunset]

laat mij je ontvoeren
naar het hart van onze dromen
daar waar de ziel bloesems draagt
gevoelens wonderen verrichten

sluit je ogen en duik onder
in de werkelijkheid van onze liefde
die alles wat gedaan
in het goddelijke stelt
*******************
sunset 01-12-2018

[sunset]

pel woorden
van je gezicht
en laat toe
dat zij zich vernieuwen

draag jezelf naakt
naar het nieuwe jaar
en ontwerp voor jezelf
een liefdeskleed

geef jezelf
aan de wereld
en ga naar buiten
- onder een vrije hemel
ben jij waarlijk licht
*******************
sunset 07-12-2018

[sunset]

voelbaar zwart

ik schrijf mij
in het herinneren
van gras en bomen
vul volledige zinnen
met dit ene woordje:
liefde

toch blijft mij ook
het niet vergeten
van het gisteren
dat achter deuren loert
als voelbaar zwart
*******************
sunset 09-12-2018

[sunset]

onder hemelen vuur

willekeurig deel ik
brood en aarde
aan de zon
wanneer ik haar vind
achter wolken grauw

nachten redden mij
met hun dunne
schilferende huiden
uit dromen
en een betere wereld

wat ik kan zien
wanneer ik slaap
is een mogelijkheid
waarmee ik verder trek
onder hemelen vuur

zolang ik maar blijf geloven
*******************
sunset 11-12-2018

[sunset]

dát delen wij ook

ik heb honger
zeg jij
en ik bied je
een stuk brood

ik wil een woord
zeg jij
en ik antwoord
dat ik enkel woorden heb
die niemand nodig heeft

dat zijn de enigste
die te pruimen zijn
zeg jij
hoezo dat, vraag ik

omdat zij vrij
van elke pretentie zijn
antwoord jij
en het brood? vraag ik

dat delen wij samen
net als het woord
dát delen wij ook
zeg jij
*******************
sunset 12-12-2018

[sunset]

tijd, met ons onderweg

de warmte, een grote hand
gebakken uit lucht
wij drinken liters water
horen de dorst die gelest wordt
langs zweetnaden van ons lijf

onze namen lossen zich op
onder luchtwortels zijn het enkel nog
gedeelde letters zonder eigendomsbevestiging
slechts een vibratie op de tong
in de rotatie van vleugels

jouw lippen zijn de klankschalen
waar aan het einde
elk zichtbare woord verdwijnt
wanneer enkel nog de tijd
met ons onderweg is
*******************
sunset 18-12-2018

[sunset]

sinds de alleroudste tijd
weent de regen

zijn tranen steeds weer jong
net als de dauw

en altijd al
loopt magere hein zijn ronden

toch is elke stilte nieuw
net als de smart
*******************
sunset 19-12-2018

[sunset]

zijn bloemen blijven steen

de namiddag ligt samengevouwen in mijn koffer
als een ding dat de zon mist, een on-bloem

en het is mij alsof ik in oergrond van stilte sterven zal
zonder enige scheidingslijn mij helemaal ontdubbelen
en ontwortelen uit elke voeg en toch aarde nabij blijf

als ik het uit mijn koffer neem en het berg geworden is
draagt hij kleine asfaltstroken die ik nog niet ken
- heilig is hij, vertelt men mij bij elke gelegenheid

en ik leg zakdoekjes om hem heen als teken van hoop
val uit alle hemelen; maar zijn bloemen blijven steen

Seiffen / Erzgebirge, sunset 20-12-2018

[sunset]

dons dwarrelt uitwolken

nu de bloedrode bladeren zijn afgeworpen,
toont de herfst zijn naakt lijf
waarover dikke regendruppels stromen

nog klopt in de aders van bomen
en in de slapen van de hemel
de wil en de hartstocht van ’t leven

intussen hangt de winter zijn beddekes uit
en dwarrelt dons zachtjes uit wolken
legt een maagdelijke deken over de aarde

en de wereld zwijgt en is stil
*******************
sunset 21-12-2018

[sunset]

buiten de rauwe realiteit

de wind die jij veroorzaakt heb ik lief
als stille kracht
van jouw reinigende storm

jouw zachte vleugelslag
maakt uit de donkerste nacht
een heldere dag

‘k houd van de wind die jij veroorzaakt
en die mij teder streelt

een zweem van werkelijkheid
als stukje leven
buiten de rauwe realiteit
*******************
sunset 22-12-2018

[sunset]

deze wereld herken ik niet meer

de hemel zegent mij
nu het nog warm is einde december
[ik denk niet dat god mij tranen schonk
opdat ik ze niet zou wenen]

ergens is er vandaag weer geschoten
en heb ik mezelf ontmoet
in de kerk [al wist ik niet meer
wat te bidden]

het liefste wil ik mijn ogen sluiten
en heel simpel blijven slapen
ook al vliegen helikopters
luidruchtig over mij

toch kan ik enkel maar denken
dat deze wereld gek geworden is
ik haar niet meer herken
*******************
sunset23-12-2018