Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN NARE VARAAN
Moeders vriendin is echt geen stuk venijn
maar na drie glaasjes vuilgebekte wijn
ligt notre sang bleu nogal zwaar op haar lever
spuwt zij al haar gal op ons onbevlekt leven
en ik grijns want... 't is ook maar schone slijm
Moeders vriendin is echt geen stuk venijn
maar na drie glaasjes vuilgebekte wijn
ligt notre sang bleu nogal zwaar op haar lever
spuwt zij al haar gal op ons onbevlekt leven
en ik grijns want... 't is ook maar schone slijm
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
A LA GUERRE COMME A LA GUERRE
De revolutionair sloop door de ijzige gangen van
zijn Paleis terwijl hij nadacht over zijn plannen
hij vond dat alle edellieden de guillotine hadden
verdiend, ook wilde hij z'n bloedverwanten vangen
want hij voelde zich door hen niet geaccepteerd,
z'n gefortuneerde vader had hem vroeg verstoten.
En dus klonken er rauwe kanonschoten in Parijs
de stad werd al gauw een ruïne maar de despoot
was vastbesloten, de aristocratie zou en moest
een hoge prijs betalen en van z'n aanhang eiste
hij totale gehoorzaamheid en 'n ijzeren discipline.
In het oog van de storm heeft mijn familie echter
kunnen ontsnappen naar een Belgische provincie.
Twee eeuwen later reist een arme snob samen met
zijn concubine doorheen la France want alleen deze
blondine kan zijn wilde plannen geeuwend beamen.
Toch bleef hun romance 36 jaar duren want hij kon
in goede en kwade dagen zijn afkomst belichamen.
Al telde hij soms de uren terwijl zij door de
stoffige ramen naar een beter leven tuurde.
Bij ruzie beval ik hen steevast: staakt het vuren !!
De revolutionair sloop door de ijzige gangen van
zijn Paleis terwijl hij nadacht over zijn plannen
hij vond dat alle edellieden de guillotine hadden
verdiend, ook wilde hij z'n bloedverwanten vangen
want hij voelde zich door hen niet geaccepteerd,
z'n gefortuneerde vader had hem vroeg verstoten.
En dus klonken er rauwe kanonschoten in Parijs
de stad werd al gauw een ruïne maar de despoot
was vastbesloten, de aristocratie zou en moest
een hoge prijs betalen en van z'n aanhang eiste
hij totale gehoorzaamheid en 'n ijzeren discipline.
In het oog van de storm heeft mijn familie echter
kunnen ontsnappen naar een Belgische provincie.
Twee eeuwen later reist een arme snob samen met
zijn concubine doorheen la France want alleen deze
blondine kan zijn wilde plannen geeuwend beamen.
Toch bleef hun romance 36 jaar duren want hij kon
in goede en kwade dagen zijn afkomst belichamen.
Al telde hij soms de uren terwijl zij door de
stoffige ramen naar een beter leven tuurde.
Bij ruzie beval ik hen steevast: staakt het vuren !!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LEVE SALVADOR ALI ?
Vader had als kunstliefhebber een grote bewondering voor Salvador Dali. Daarom bezocht hij regelmatig tentoonstellingen van deze excentrieke surrealistische kunstenaar. Toen mijn dertigjarige vader naar Rome vertrok om Muhammad Ali in de boksring te kunnen zien, wilde hij dan ook een museum bezoeken waar het artistieke genie die dag zijn werken zou exposeren en toelichten.
Alles verliep naar wens, in het vliegtuig had vader een mooi plaatsje gevonden bij het raampje. Er was geen vuiltje aan de blauwe lucht.
Maar na een uurtje onderweg te zijn, tekenden zich aan de horizon donkere wolken af. Een stewardess waarschuwde de passagiers voor enige turbulentie: 'Mogelijk moeten we door een hevig onweer. Hou de zuurstofmaskers en reddingsvesten dus maar al klaar'. En toen barstte de hel los, vanwege enorme onheilspellende luchtzakken begonnen baby's te huilen, mensen schreeuwden het uit van angst maar vader bleef rustig zitten, was zijn middagmaal aan het consumeren en tuurde schijnbaar onbewogen naar de bergen en de meren. Intussen begon het te hagelen, te donderen en te bliksemen. Vader probeerde een dutje te doen...
Enfin, de storm luwde en de bemanning kreeg zijn reizigers weer veilig aan de grond. Een dankbaar en opgelucht publiek applaudisseerde toen de piloten uit de cockpit kwamen gestrompeld, zichtbaar aangeslagen. Alle wegen leiden naar Rome, glimlachte vader.Maar hij hield zich zoals altijd sterk, hij was een meester in het verdringen van narigheden. Uit ervaring wist hij dat hij een mentale terugslag kon verwachten.
Na zijn bezoek aan Dali's vernissage, bracht een taxi hem naar de boksmatch van de eeuw. En dus zat hij al klaar, de armen strijdvaardig gekruist, vlakbij de tv-camera's. De zaal stroomde al snel vol met luidruchtige fans en vader begon volop wodka te drinken. Hij wist dat dit zou gebeuren, daarom had hij immers een alcoholprobleem ontwikkeld.
En ja, toen de beroemde zwaargewicht na drie rondes alweer een te zwakke tegenstander had verslaan, begon vader na afloop enthousiast te schreeuwen: Leve the Greatest, leve Salvador Ali!
Een woedende menigte keek zijn richting uit, vader zakte dronken in elkaar en was lange tijd knock-out.
Enkele weken later lag hij op een divan bij de psycho-analyst, deze zou zijn Freudiaanse verspreking wellicht kunnen verklaren. 'Ach, dat zit wel snor !' grinnikte vader fijnbesnaard.
Vader had als kunstliefhebber een grote bewondering voor Salvador Dali. Daarom bezocht hij regelmatig tentoonstellingen van deze excentrieke surrealistische kunstenaar. Toen mijn dertigjarige vader naar Rome vertrok om Muhammad Ali in de boksring te kunnen zien, wilde hij dan ook een museum bezoeken waar het artistieke genie die dag zijn werken zou exposeren en toelichten.
Alles verliep naar wens, in het vliegtuig had vader een mooi plaatsje gevonden bij het raampje. Er was geen vuiltje aan de blauwe lucht.
Maar na een uurtje onderweg te zijn, tekenden zich aan de horizon donkere wolken af. Een stewardess waarschuwde de passagiers voor enige turbulentie: 'Mogelijk moeten we door een hevig onweer. Hou de zuurstofmaskers en reddingsvesten dus maar al klaar'. En toen barstte de hel los, vanwege enorme onheilspellende luchtzakken begonnen baby's te huilen, mensen schreeuwden het uit van angst maar vader bleef rustig zitten, was zijn middagmaal aan het consumeren en tuurde schijnbaar onbewogen naar de bergen en de meren. Intussen begon het te hagelen, te donderen en te bliksemen. Vader probeerde een dutje te doen...
Enfin, de storm luwde en de bemanning kreeg zijn reizigers weer veilig aan de grond. Een dankbaar en opgelucht publiek applaudisseerde toen de piloten uit de cockpit kwamen gestrompeld, zichtbaar aangeslagen. Alle wegen leiden naar Rome, glimlachte vader.Maar hij hield zich zoals altijd sterk, hij was een meester in het verdringen van narigheden. Uit ervaring wist hij dat hij een mentale terugslag kon verwachten.
Na zijn bezoek aan Dali's vernissage, bracht een taxi hem naar de boksmatch van de eeuw. En dus zat hij al klaar, de armen strijdvaardig gekruist, vlakbij de tv-camera's. De zaal stroomde al snel vol met luidruchtige fans en vader begon volop wodka te drinken. Hij wist dat dit zou gebeuren, daarom had hij immers een alcoholprobleem ontwikkeld.
En ja, toen de beroemde zwaargewicht na drie rondes alweer een te zwakke tegenstander had verslaan, begon vader na afloop enthousiast te schreeuwen: Leve the Greatest, leve Salvador Ali!
Een woedende menigte keek zijn richting uit, vader zakte dronken in elkaar en was lange tijd knock-out.
Enkele weken later lag hij op een divan bij de psycho-analyst, deze zou zijn Freudiaanse verspreking wellicht kunnen verklaren. 'Ach, dat zit wel snor !' grinnikte vader fijnbesnaard.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IN NAUWE SCHOENTJES ?
Mijn broer Tom werkt nu al vele jaren als IT-specialist. Hij heeft een mooie carrière achter de rug want hij mikte vooral op de grote bedrijven. Maar toen hij vorig jaar een hevig meningsverschil had met een vervelende bazige collega, stapte hij op en zocht een andere baan.
Hij stelde zijn cv wat bij en stuurde enkele sollicitatiebrieven naar interessante werkgevers. Een week later kon hij op gesprek bij de Federale Overheidsdienst.
Na twee interviews en het kenbaar maken van de wederzijdse arbeidsvoorwaarden, werd mijn broer aangenomen. Hij nodigde enkele familieleden en vrienden uit voor een drink om dit goede nieuws te vieren.
We een kregen een zomerse cocktail aangeboden en Tom vertelde met veel humor over zijn sollicitatiegesprek. Hij gaf te kennen dat hij een heel eind had moeten stappen van het metrostation naar centrum Brussel waar zijn nieuwe werkgever was gevestigd. Hij grinnikte en vertelde dat hij toen enorm last had van pijnlijke voeten.
Tom gaf toe dat hij bij het tweede gesprek even in nauwe schoentjes kwam te staan toen de personeelsmanager vraagtekens zette bij het Sabbatjaar dat mijn broer in 2001 had genomen. Gelukkig was daar een aanvaardbare reden voor.
Op het feestje toonde mijn broer de zwartglimmende Boss-schoenen waarmee hij die martelgang had geleden.
'Tiens, ik ken dit paar van ergens,' merkte ik op terwijl ik ze van naderbij bekeek, ' ik heb net dezelfde', glimlachte ik, 'heb ze vijf jaar geleden gekocht bij een chique boetiek en bij de vorige Kerst bij jou thuis laten staan, brother'. En toen viel het kwartje: het waren mijn shoes waarmee Tom was gaan solliciteren !! Met z'n allen schoten we in een lach want ze waren inderdaad een maatje te klein voor hem .
Maar ze hebben hem geluk gebracht, hij had nu immers een bedrijfswagen in het vooruitzicht...leve the big boss !
Mijn broer Tom werkt nu al vele jaren als IT-specialist. Hij heeft een mooie carrière achter de rug want hij mikte vooral op de grote bedrijven. Maar toen hij vorig jaar een hevig meningsverschil had met een vervelende bazige collega, stapte hij op en zocht een andere baan.
Hij stelde zijn cv wat bij en stuurde enkele sollicitatiebrieven naar interessante werkgevers. Een week later kon hij op gesprek bij de Federale Overheidsdienst.
Na twee interviews en het kenbaar maken van de wederzijdse arbeidsvoorwaarden, werd mijn broer aangenomen. Hij nodigde enkele familieleden en vrienden uit voor een drink om dit goede nieuws te vieren.
We een kregen een zomerse cocktail aangeboden en Tom vertelde met veel humor over zijn sollicitatiegesprek. Hij gaf te kennen dat hij een heel eind had moeten stappen van het metrostation naar centrum Brussel waar zijn nieuwe werkgever was gevestigd. Hij grinnikte en vertelde dat hij toen enorm last had van pijnlijke voeten.
Tom gaf toe dat hij bij het tweede gesprek even in nauwe schoentjes kwam te staan toen de personeelsmanager vraagtekens zette bij het Sabbatjaar dat mijn broer in 2001 had genomen. Gelukkig was daar een aanvaardbare reden voor.
Op het feestje toonde mijn broer de zwartglimmende Boss-schoenen waarmee hij die martelgang had geleden.
'Tiens, ik ken dit paar van ergens,' merkte ik op terwijl ik ze van naderbij bekeek, ' ik heb net dezelfde', glimlachte ik, 'heb ze vijf jaar geleden gekocht bij een chique boetiek en bij de vorige Kerst bij jou thuis laten staan, brother'. En toen viel het kwartje: het waren mijn shoes waarmee Tom was gaan solliciteren !! Met z'n allen schoten we in een lach want ze waren inderdaad een maatje te klein voor hem .
Maar ze hebben hem geluk gebracht, hij had nu immers een bedrijfswagen in het vooruitzicht...leve the big boss !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ACH, WAT EEN K'LOTERIJ
Reeds van kindsbeen af besefte ik dat je het leven positief kan sturen met positieve gedachten. Toen ik op mijn zesde trots met mijn nieuwe boekentas het eerste schooljaar binnenstapte, wilde ik persé de primus van de klas worden, ik werd het twee keer na elkaar.
En in mijn pubertijd droomde ik al vroeg van leuke meisjes, drie keer is mijn wens in vervulling gegaan, zij waren in die turbulente tijd de drie mooiste ter wereld. Ik leerde ze kennen op de schoolbus. Ik had toen plots meer oog voor hen dan voor mijn studieboeken Latijn.
Maar dan beleefde ik ineens een heel negatieve periode. Ik was vanwege mijn rebels karakter enkele keren van school geschopt wat kort nadien resulteerde in een burn-out. Die duurde een paar jaren. Tot ik voor mijn 23ste verjaardag een bijzonder boek cadeau kreeg van mijn oudere vriend Jan Buytaert, een bekende kunstschilder die ik net had leren kennen. Dat boek 'De kracht van het positieve denken' gaf mij weer rust en het zelfvertrouwen van weleer. Ik begon zodoende gedichten te schrijven die meteen warm onthaald werden bij familie en vrienden. Ik zat dus weer op het juiste spoor.
Tijdens een prachtige zomeravond in 2005 probeerde ik dan ook de zes cijfers van de loterij te raden. Vol spanning zette ik de tv wat luider en wat bleek: ik had vier balletjes juist !! Nu werd ik té overmoedig en was er van overtuigd dat ik op een dag euro-miljonair zou worden met de kracht van...jawel, u raadt het al. Ik moet toegeven dat ik er nooit in geslaagd ben, ik kruiste immers altijd dezelfde zes cijfers aan. Toen Jan mij vermaande dat ik op die manier mijn innerlijke krachten misbruikte stopte ik in 2011 met mijn wekelijkse deelname aan de lotto.
Maar eergisteren vond ik op weg naar de krantenwinkel een verloren loterijbiljet op de grond. Mijn mond viel open van verbazing toen ik de cijfers herkende: er stonden vijf cijfers genoteerd die ik altijd had gebruikt ! Dit is mijn grote kans ! dacht ik.
Sofie, bij wie ik dagelijks mijn krant koop, glimlachte nadat ze het biljet had gecheckt: niks gewonnen mijnheer.
En ik grinnikte: 'Ach Claude, jij met je k'loterij ! Toch positief blijven denken, je weet maar nooit ! '
Reeds van kindsbeen af besefte ik dat je het leven positief kan sturen met positieve gedachten. Toen ik op mijn zesde trots met mijn nieuwe boekentas het eerste schooljaar binnenstapte, wilde ik persé de primus van de klas worden, ik werd het twee keer na elkaar.
En in mijn pubertijd droomde ik al vroeg van leuke meisjes, drie keer is mijn wens in vervulling gegaan, zij waren in die turbulente tijd de drie mooiste ter wereld. Ik leerde ze kennen op de schoolbus. Ik had toen plots meer oog voor hen dan voor mijn studieboeken Latijn.
Maar dan beleefde ik ineens een heel negatieve periode. Ik was vanwege mijn rebels karakter enkele keren van school geschopt wat kort nadien resulteerde in een burn-out. Die duurde een paar jaren. Tot ik voor mijn 23ste verjaardag een bijzonder boek cadeau kreeg van mijn oudere vriend Jan Buytaert, een bekende kunstschilder die ik net had leren kennen. Dat boek 'De kracht van het positieve denken' gaf mij weer rust en het zelfvertrouwen van weleer. Ik begon zodoende gedichten te schrijven die meteen warm onthaald werden bij familie en vrienden. Ik zat dus weer op het juiste spoor.
Tijdens een prachtige zomeravond in 2005 probeerde ik dan ook de zes cijfers van de loterij te raden. Vol spanning zette ik de tv wat luider en wat bleek: ik had vier balletjes juist !! Nu werd ik té overmoedig en was er van overtuigd dat ik op een dag euro-miljonair zou worden met de kracht van...jawel, u raadt het al. Ik moet toegeven dat ik er nooit in geslaagd ben, ik kruiste immers altijd dezelfde zes cijfers aan. Toen Jan mij vermaande dat ik op die manier mijn innerlijke krachten misbruikte stopte ik in 2011 met mijn wekelijkse deelname aan de lotto.
Maar eergisteren vond ik op weg naar de krantenwinkel een verloren loterijbiljet op de grond. Mijn mond viel open van verbazing toen ik de cijfers herkende: er stonden vijf cijfers genoteerd die ik altijd had gebruikt ! Dit is mijn grote kans ! dacht ik.
Sofie, bij wie ik dagelijks mijn krant koop, glimlachte nadat ze het biljet had gecheckt: niks gewonnen mijnheer.
En ik grinnikte: 'Ach Claude, jij met je k'loterij ! Toch positief blijven denken, je weet maar nooit ! '
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ODE AAN JAN BUYTAERT
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik z'n graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf
het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik z'n graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf
het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN WONDER VAN EEN VROUW
Toen mijn broer Tom na drie maanden afwezigheid zijn nieuwe Bosnische vriendin bij ons thuis kwam voorstellen, vielen mij direct haar mooie grote intelligente ogen op. Leonida en Tom huurden tijdens die periode een studio in een welgestelde Brusselse wijk waar zich vele ambassades bevonden.
Inderdaad, Leonida was bijzonder intelligent en werkte al een tijdje als tolk bij het Joegoslavië-tribunaal te Den Haag. Ik had meteen een goed contact met haar, mijn moeder stond sceptisch tegenover de partnerkeuze van haar zoon, terwijl mijn bejaarde vader eerder een afwachtende houding aannam, als Tom maar gelukkig was.
Leonida was ijzersterk in wiskunde. Mijn broer die voor ingenieur elektronica had gestudeerd moest niet onderdoen voor haar, ze waren beiden aan elkaar gewaagd, stonden op gelijk intellectueel niveau, waren waardige tegenstanders van elkaar, voelden zich soulmates, zoenden elkaar zo graag ... waarom dan niet meteen trouwen?
Die frisse lentedag plaatste vader zijn handtekening in het Brusselse stadhuis, trots dat hij de getuige voor Tom kon zijn.
Het zou echter een heel eenvoudig trouwfeest worden ergens in een gezellige Brusselse taverne. Slechts vijftien mensen waren uitgenodigd. Leonida's broer Adnan die als balletdanser door het leven ging was van de partij, ook Melanie de dochter van een diplomate was aanwezig, ja zelfs een fors gespierde bodyguard zat met ons aan tafel.
Ik zie vader nog uitbundig van de wodka's genieten, dansend met mijn blonde moeder in de taverne waar twee violisten een ode brachten aan de liefde terwijl de gehuwden stralend van geluk de witte taart aansneden. Tot diep in de nacht hebben we gelachen, gedronken en foto's genomen.
Maar dan ... kwam de ober de rekening brengen, het was immers sluitingstijd. En vervolgens ... viel moeder die het feest bekostigde bijna achterover van haar stoel.
'Hier klopt iets niet', fluisterde zij tegen Leonida: 'dit is onmogelijk, dit ga ik niet betalen!' Leonida bekeek aandachtig de rekening. Plots veerde ze recht en stapte af op de ober.
Glimlachend naar haar nieuwe schoonmoeder bracht ze een half minuutje later zwaaiend een nieuwe rekening mee.
'Oef, dat scheelt een pak! Je bent een rekenwonder Leonida, een wonder van een vrouw!', bedacht moeder.
Toen mijn broer Tom na drie maanden afwezigheid zijn nieuwe Bosnische vriendin bij ons thuis kwam voorstellen, vielen mij direct haar mooie grote intelligente ogen op. Leonida en Tom huurden tijdens die periode een studio in een welgestelde Brusselse wijk waar zich vele ambassades bevonden.
Inderdaad, Leonida was bijzonder intelligent en werkte al een tijdje als tolk bij het Joegoslavië-tribunaal te Den Haag. Ik had meteen een goed contact met haar, mijn moeder stond sceptisch tegenover de partnerkeuze van haar zoon, terwijl mijn bejaarde vader eerder een afwachtende houding aannam, als Tom maar gelukkig was.
Leonida was ijzersterk in wiskunde. Mijn broer die voor ingenieur elektronica had gestudeerd moest niet onderdoen voor haar, ze waren beiden aan elkaar gewaagd, stonden op gelijk intellectueel niveau, waren waardige tegenstanders van elkaar, voelden zich soulmates, zoenden elkaar zo graag ... waarom dan niet meteen trouwen?
Die frisse lentedag plaatste vader zijn handtekening in het Brusselse stadhuis, trots dat hij de getuige voor Tom kon zijn.
Het zou echter een heel eenvoudig trouwfeest worden ergens in een gezellige Brusselse taverne. Slechts vijftien mensen waren uitgenodigd. Leonida's broer Adnan die als balletdanser door het leven ging was van de partij, ook Melanie de dochter van een diplomate was aanwezig, ja zelfs een fors gespierde bodyguard zat met ons aan tafel.
Ik zie vader nog uitbundig van de wodka's genieten, dansend met mijn blonde moeder in de taverne waar twee violisten een ode brachten aan de liefde terwijl de gehuwden stralend van geluk de witte taart aansneden. Tot diep in de nacht hebben we gelachen, gedronken en foto's genomen.
Maar dan ... kwam de ober de rekening brengen, het was immers sluitingstijd. En vervolgens ... viel moeder die het feest bekostigde bijna achterover van haar stoel.
'Hier klopt iets niet', fluisterde zij tegen Leonida: 'dit is onmogelijk, dit ga ik niet betalen!' Leonida bekeek aandachtig de rekening. Plots veerde ze recht en stapte af op de ober.
Glimlachend naar haar nieuwe schoonmoeder bracht ze een half minuutje later zwaaiend een nieuwe rekening mee.
'Oef, dat scheelt een pak! Je bent een rekenwonder Leonida, een wonder van een vrouw!', bedacht moeder.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SLAVE TO THE RHYTHM ?
Tante Berna was bijzonder gevoelig, intelligent en charmant maar kreeg als jonge vrouw weinig of geen aandacht van de mannen, althans niet van blanke mannen. Ze was dan ook in de wolken toen ze tijdens een officierenbal de Kongolese piloot Arthur ontmoette in Koksijde aan zee, ze was net afgestudeerd.
Het werd meteen haar eerste grote liefde. Tegen wil en dank van haar vader, vloog ze met hem naar de Kongo. Arthur hield oprecht van haar, getuige de vele liefdesbrieven die hij schreef tot aan haar dood. De man was echter al getrouwd met een inheemse die hem vijf kinderen had geschonken. De wanhopige Berna zocht troost bij de ingenieur Alfons, een stamhoofd die vijandig gezind was tegenover de clan waar Arthur bijhoorde. Hij beloofde zijn blanke statussymbool een beter leven. Al gauw bleek dat Berna in een wespennest was terechtgekomen. De vrouwen van het dorp gaven haar bevelen, ze moest in de ondraaglijke hitte hun gewaden helpen meewassen, had last van de talloze insecten en was bang voor het geluid van leeuwen en sissende slangen. Bovendien dreigde Alfons met gruwelijke folteringen indien ze nog contact nam met haar piloot...die zij heimelijk nog zag bij volle maan.
Ze overwoog om te vluchten, haar paradijs was immers een hel geworden. Haastig contacteerde ze Arthur om haar terug naar België te vliegen. In het holst van de nacht is zij als een bang muisje kunnen ontsnappen.
Eind goed, al goed ? Helaas niet, de idealistische vrouw werd opgenomen in een instelling waar zij zich nog steeds onveilig voelde. Haar grootste maar ietwat irrationele angst was om als een blanke slavin ontvoerd te worden door 'de zwarte maffia'.
Toen ik mijn ongelukkige tante voor mijn zestiende verjaardag had uitgenodigd, sloegen tijdens het feestje ineens alle stoppen bij haar door. Moeder had mij immers een LP van de befaamde Grace Jones cadeau gedaan en door de woonkamer zong deze Afrikaanse zangeres één van haar hits: Slave to the rhythm !!
Jammerend en huilend werd Berna met een ambulance afgevoerd...we stonden er met z'n allen verslagen op te kijken.
Tante Berna was bijzonder gevoelig, intelligent en charmant maar kreeg als jonge vrouw weinig of geen aandacht van de mannen, althans niet van blanke mannen. Ze was dan ook in de wolken toen ze tijdens een officierenbal de Kongolese piloot Arthur ontmoette in Koksijde aan zee, ze was net afgestudeerd.
Het werd meteen haar eerste grote liefde. Tegen wil en dank van haar vader, vloog ze met hem naar de Kongo. Arthur hield oprecht van haar, getuige de vele liefdesbrieven die hij schreef tot aan haar dood. De man was echter al getrouwd met een inheemse die hem vijf kinderen had geschonken. De wanhopige Berna zocht troost bij de ingenieur Alfons, een stamhoofd die vijandig gezind was tegenover de clan waar Arthur bijhoorde. Hij beloofde zijn blanke statussymbool een beter leven. Al gauw bleek dat Berna in een wespennest was terechtgekomen. De vrouwen van het dorp gaven haar bevelen, ze moest in de ondraaglijke hitte hun gewaden helpen meewassen, had last van de talloze insecten en was bang voor het geluid van leeuwen en sissende slangen. Bovendien dreigde Alfons met gruwelijke folteringen indien ze nog contact nam met haar piloot...die zij heimelijk nog zag bij volle maan.
Ze overwoog om te vluchten, haar paradijs was immers een hel geworden. Haastig contacteerde ze Arthur om haar terug naar België te vliegen. In het holst van de nacht is zij als een bang muisje kunnen ontsnappen.
Eind goed, al goed ? Helaas niet, de idealistische vrouw werd opgenomen in een instelling waar zij zich nog steeds onveilig voelde. Haar grootste maar ietwat irrationele angst was om als een blanke slavin ontvoerd te worden door 'de zwarte maffia'.
Toen ik mijn ongelukkige tante voor mijn zestiende verjaardag had uitgenodigd, sloegen tijdens het feestje ineens alle stoppen bij haar door. Moeder had mij immers een LP van de befaamde Grace Jones cadeau gedaan en door de woonkamer zong deze Afrikaanse zangeres één van haar hits: Slave to the rhythm !!
Jammerend en huilend werd Berna met een ambulance afgevoerd...we stonden er met z'n allen verslagen op te kijken.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KOM VAN DAT DAK AF !
Onlangs ben ik echt aan de dood ontsnapt
want alvorens ik uit een supermarkt was
gestapt liet een bouwvakker ijzeren balken
van het winkelplafond naar beneden vallen
precies één meter achter mij, vlakbij de exit.
Ik voelde niks, geen angst of schrik maar ik
besef nu een dag later dat de magazijnchef
mijn leven heeft gered, want toen ik info
nodig had, liet hij mij geen twee seconden
uitspreken, vandaar dank ik de gehaastheid
waarmee hij z'n flessen wijn had weggezet.
En zo kan ik u alweer een gedicht vertellen
dat ik schreef onder kerkgewelven en ook al
hangt het Lam Gods een klein beetje scheef,
't is de bouwvalligheid die mij hier dwarsligt.
Dus schreeuw ik nu kil en ruw tot de heer:
kom van dat dak af, 'k waarschuw niet meer !
Maar plots geeft de priester mij een oorveeg
word ik van grillige ondankbaarheid beticht.
En zo heb ik mijn Bijbel-lesje alweer geleerd.
Onlangs ben ik echt aan de dood ontsnapt
want alvorens ik uit een supermarkt was
gestapt liet een bouwvakker ijzeren balken
van het winkelplafond naar beneden vallen
precies één meter achter mij, vlakbij de exit.
Ik voelde niks, geen angst of schrik maar ik
besef nu een dag later dat de magazijnchef
mijn leven heeft gered, want toen ik info
nodig had, liet hij mij geen twee seconden
uitspreken, vandaar dank ik de gehaastheid
waarmee hij z'n flessen wijn had weggezet.
En zo kan ik u alweer een gedicht vertellen
dat ik schreef onder kerkgewelven en ook al
hangt het Lam Gods een klein beetje scheef,
't is de bouwvalligheid die mij hier dwarsligt.
Dus schreeuw ik nu kil en ruw tot de heer:
kom van dat dak af, 'k waarschuw niet meer !
Maar plots geeft de priester mij een oorveeg
word ik van grillige ondankbaarheid beticht.
En zo heb ik mijn Bijbel-lesje alweer geleerd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
2000 LIGHT YEARS FROM HOME
Die zomerdag tijdens mijn burn-out-periode dertig jaar geleden,werd ik door een onvoorzichtige motorrijder aangereden. Ik lag bloedend en bewusteloos op het straatbeton. Wat ik me nog kan herinneren waren de gierende sirenes van de ambulance en de politie.
Zo lag ik enkele maanden in een hospitaal. Ik was in een coma terechtgekomen. Het enige wat mijn bezorgde ouders in de ziekenkamer hoorden, waren mijn ademhaling en de piepende machines. Na een lange tijd werd mijn toestand uitzichtloos verklaard en wilden de artsen me laten gaan. Moeder was in alle staten, vader was wanhopig maar de dokters waren vastbesloten, binnenkort zouden zij alle verzorging stopzetten...
En dus hebben mijn ouders die avond nog in de kapel gebeden voor een mirakel. Moeder telefoneerde zelfs even naar oom Marcel, de witte pater. Die luisterde machteloos naar de woorden die moeder in tranen prevelde. Maar Marcel kreeg plots een lumineus idee. Mijn ouders waren dus enigszins gerustgesteld.
Zo wandelden ze die ochtend met een bang hartje de ziekenkamer binnen. Vader had op aanraden van Marcel een cassette-recorder meegebracht, drukte stil en voorzichtig op de startknop en liet mijn favoriete song spelen. Ik hoorde vanuit het diepste van mijn ziel een mij bekende melodie dat ik jarenlang had grijs gedraaid maar hoe hard ik ook probeerde om wakker te worden, ik werd teruggezogen in mijn eigen donkere universum. Maar de medische staf zou binnen enkele minuutjes langskomen en de stekker uittrekken. Nadat vader de song twaalf keren na elkaar had afgespeeld gaf hij de moed op en keek verslagen naar moeders treurige blik.
Natuurlijk weet de lezer nu al dat er een happy end komt, anders had ik dit verhaal niet kunnen navertellen. Inderdaad, moeder had er nog steeds het volste vertrouwen in, zij had mijn favoriete Stones-nummer '2000 light years from home' vlakbij mijn oor te luisteren gelegd ! Nog voor de onverbiddelijke dokter de kamerdeur opende, sloeg ik mijn ogen open!
Die zomerdag tijdens mijn burn-out-periode dertig jaar geleden,werd ik door een onvoorzichtige motorrijder aangereden. Ik lag bloedend en bewusteloos op het straatbeton. Wat ik me nog kan herinneren waren de gierende sirenes van de ambulance en de politie.
Zo lag ik enkele maanden in een hospitaal. Ik was in een coma terechtgekomen. Het enige wat mijn bezorgde ouders in de ziekenkamer hoorden, waren mijn ademhaling en de piepende machines. Na een lange tijd werd mijn toestand uitzichtloos verklaard en wilden de artsen me laten gaan. Moeder was in alle staten, vader was wanhopig maar de dokters waren vastbesloten, binnenkort zouden zij alle verzorging stopzetten...
En dus hebben mijn ouders die avond nog in de kapel gebeden voor een mirakel. Moeder telefoneerde zelfs even naar oom Marcel, de witte pater. Die luisterde machteloos naar de woorden die moeder in tranen prevelde. Maar Marcel kreeg plots een lumineus idee. Mijn ouders waren dus enigszins gerustgesteld.
Zo wandelden ze die ochtend met een bang hartje de ziekenkamer binnen. Vader had op aanraden van Marcel een cassette-recorder meegebracht, drukte stil en voorzichtig op de startknop en liet mijn favoriete song spelen. Ik hoorde vanuit het diepste van mijn ziel een mij bekende melodie dat ik jarenlang had grijs gedraaid maar hoe hard ik ook probeerde om wakker te worden, ik werd teruggezogen in mijn eigen donkere universum. Maar de medische staf zou binnen enkele minuutjes langskomen en de stekker uittrekken. Nadat vader de song twaalf keren na elkaar had afgespeeld gaf hij de moed op en keek verslagen naar moeders treurige blik.
Natuurlijk weet de lezer nu al dat er een happy end komt, anders had ik dit verhaal niet kunnen navertellen. Inderdaad, moeder had er nog steeds het volste vertrouwen in, zij had mijn favoriete Stones-nummer '2000 light years from home' vlakbij mijn oor te luisteren gelegd ! Nog voor de onverbiddelijke dokter de kamerdeur opende, sloeg ik mijn ogen open!
Laatst gewijzigd door Claudio op 14 jul 2019, 15:05, 3 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE OUDE MAN EN DE ZEE
'De oude man en de zee' is een roman van Ernest Hemingway die moeder nog ergens in haar bibliotheek had staan tussen Kafka, Dostojevski en andere grote schrijvers. Ik heb dit boek in één adem uitgelezen, tijdens de zomer van 1995.
Oom Ivo die niet veel interesse had in literatuur, kreeg Hemingways Engelstalige versie 'The old man and the sea' als afscheidskado van een collega op zijn werk. Na een reorganisatie van het bedrijf was er plots geen plaats meer voor een 'oude man' van achtenvijftig jaar. Oom Ivo moest dus op brugpensioen.
Toen de familie mijn eerstvolgende verjaardag in Ivo's woonst kwam vieren, serveerde hij zijn beste wijn en heerlijk gegrilde sardientjes. Ivo was tamelijk welgesteld, had veel geld verdiend in het buitenland waar hij als hoogopgeleide electriciën ingezet was bij de Bell-company. In Nigeria, Brazilië en Indonesië leerde hij bovendien veel zakenlui kennen, stapte zo het wereldje van de Beurs binnen en ontwikkelde zich mettertijd tot een sluwe gewiekste belegger.
Na het feestje maakten we aanstalten om op te stappen maar moeder was eerst nog nieuwsgierig naar de ingekaderde foto's die aan de muur hingen. Achtereenvolgens bestudeerde zij deze en mompelde: dit is broer Marc tijdens zijn gouden jaren in zijn ruime duplexappartement, hier zie ik broer Luc trots in zijn modene lederen zetel, en dit is het rotverwende zusje Martine zonnend op haar luxe-yacht enz... Maar bij één foto beging ze een flater toen zij luid grinnikte: En wie is deze oude man ?
Ivo stond perplex en keek gekwetst in moeders richting: Herken je mij dan niet?
Die avond moest ik toch even glimlachen omdat oom Ivo die dag zijn kado aan mij had geschonken: 'The old man and the sea'.
Vele jaren later was Ivo van plan om een mooie woning te kopen aan de Portugese kust waar hij nog enkele maanden wilde leven als... een oude man aan de zee. Helaas, het was hem niet gegund, hij overleed als een berooide oude man ergens in een drukke Belgische stad vol laaghangende smog...
'De oude man en de zee' is een roman van Ernest Hemingway die moeder nog ergens in haar bibliotheek had staan tussen Kafka, Dostojevski en andere grote schrijvers. Ik heb dit boek in één adem uitgelezen, tijdens de zomer van 1995.
Oom Ivo die niet veel interesse had in literatuur, kreeg Hemingways Engelstalige versie 'The old man and the sea' als afscheidskado van een collega op zijn werk. Na een reorganisatie van het bedrijf was er plots geen plaats meer voor een 'oude man' van achtenvijftig jaar. Oom Ivo moest dus op brugpensioen.
Toen de familie mijn eerstvolgende verjaardag in Ivo's woonst kwam vieren, serveerde hij zijn beste wijn en heerlijk gegrilde sardientjes. Ivo was tamelijk welgesteld, had veel geld verdiend in het buitenland waar hij als hoogopgeleide electriciën ingezet was bij de Bell-company. In Nigeria, Brazilië en Indonesië leerde hij bovendien veel zakenlui kennen, stapte zo het wereldje van de Beurs binnen en ontwikkelde zich mettertijd tot een sluwe gewiekste belegger.
Na het feestje maakten we aanstalten om op te stappen maar moeder was eerst nog nieuwsgierig naar de ingekaderde foto's die aan de muur hingen. Achtereenvolgens bestudeerde zij deze en mompelde: dit is broer Marc tijdens zijn gouden jaren in zijn ruime duplexappartement, hier zie ik broer Luc trots in zijn modene lederen zetel, en dit is het rotverwende zusje Martine zonnend op haar luxe-yacht enz... Maar bij één foto beging ze een flater toen zij luid grinnikte: En wie is deze oude man ?
Ivo stond perplex en keek gekwetst in moeders richting: Herken je mij dan niet?
Die avond moest ik toch even glimlachen omdat oom Ivo die dag zijn kado aan mij had geschonken: 'The old man and the sea'.
Vele jaren later was Ivo van plan om een mooie woning te kopen aan de Portugese kust waar hij nog enkele maanden wilde leven als... een oude man aan de zee. Helaas, het was hem niet gegund, hij overleed als een berooide oude man ergens in een drukke Belgische stad vol laaghangende smog...
Laatst gewijzigd door Claudio op 03 jul 2019, 14:05, 3 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
FOUR LICKS FOR MICK
BEEF TONGUE IN MADEIRA
Mmm,every night I taste Mick Jagger
because I 'm still greedy for the Stones
yes I want satisfaction, I'm a beggar
in Madeira, hungry for a red tongue !
SHOWTIME MICK!
So first do your warming-up
and then get up, get on up
come on, stay on the scene
like a lovin' machine !
GOING TO A GO-GO
It's just Mick, Michael, and his drive
What you gonna do about that ?
go see him, you will love him live
you 'll get the best you've ever had !
TIME IS ON HIS SIDE
Yes ! Jagger is feeling better
so to all the Stonesfans worldwide:
let's spend the next tour together !
(deze schrijfsels postte ik onlangs op de facebook van Jagger)
BEEF TONGUE IN MADEIRA
Mmm,every night I taste Mick Jagger
because I 'm still greedy for the Stones
yes I want satisfaction, I'm a beggar
in Madeira, hungry for a red tongue !
SHOWTIME MICK!
So first do your warming-up
and then get up, get on up
come on, stay on the scene
like a lovin' machine !
GOING TO A GO-GO
It's just Mick, Michael, and his drive
What you gonna do about that ?
go see him, you will love him live
you 'll get the best you've ever had !
TIME IS ON HIS SIDE
Yes ! Jagger is feeling better
so to all the Stonesfans worldwide:
let's spend the next tour together !
(deze schrijfsels postte ik onlangs op de facebook van Jagger)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
A BRIEF HISTORY
Gekluisterd aan de zwaartekracht van
zijn rolstoel communiceerde dit genie
met collega's via een spraakcomputer.
Als student aan Oxford en Cambridge was
hij niet bepaald populair, toch hing er ook
voor hem weldra love in the air, hij begon
van geluk en plezier bijna te stampvoeten.
Met veel vingertoppengevoel wist hij een
theorie over zwarte gaten te formuleren.
Want ondanks z'n fysieke achteruitgang
genoot hij ervan om met zijn scooter te
racen op de wegen van de vooruitgang.
Met zijn overlijden verliest het heelal
een intellectuele spierbal die big was
en wellicht ooit wel eens intens bang.
Hij was immers een mens en dus was
ook voor hem levensgeluk van belang!
Gekluisterd aan de zwaartekracht van
zijn rolstoel communiceerde dit genie
met collega's via een spraakcomputer.
Als student aan Oxford en Cambridge was
hij niet bepaald populair, toch hing er ook
voor hem weldra love in the air, hij begon
van geluk en plezier bijna te stampvoeten.
Met veel vingertoppengevoel wist hij een
theorie over zwarte gaten te formuleren.
Want ondanks z'n fysieke achteruitgang
genoot hij ervan om met zijn scooter te
racen op de wegen van de vooruitgang.
Met zijn overlijden verliest het heelal
een intellectuele spierbal die big was
en wellicht ooit wel eens intens bang.
Hij was immers een mens en dus was
ook voor hem levensgeluk van belang!