de tijd van toen 70+ /TE BEWAREN
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Amadee,
Alhoewel ik zelf geen duivenmelker was kan ik er wel een woordje van meepraten. Thuis heb ik altijd duiven gezien, mijn vader was er verzot op
ik bedoel op de jongskes, ja bij ons was het regelmatig duivenkermis.
Ja er vlogen er regelmaig zo'n dertigtal rond en ze kwamen samen met de kippen eten, neen dagelijks op het kot zitten melken was er niet bij.
Mijn schoonvader echter was een echte "duivenchapper"( melker) Zolang er een vlucht was in de omgeving deed hij er aan mee; ja op de korte vluchten wist hij wel zijn mannetje te staan.
Gans het huis stond vol met zetels, wandklokken enkele tafel- en koffie serviezen en wat weet ik al. Ja hij was er fier op om jaarlijks kampioen
te spelen. Dat er een pintje en regelmatig eentje te veel bij gedronken werd was wel normaal maar geen nood, zijn brommer wist de weg naar huis al was het tegen vijf km per uur en de voeten laten slepen.
Op zaterdag namiddag werd er ingekorft met de nodige pintjes en enkele spelen met de kaarten, de constateur mocht zeker niet vergeten worden.
Hoe dikwijls heb ik niet een handje moeten helpen, op het moment van te "vallen" moest ik enkele uitgehongerde duiven lossen die als de bliksem naar binnen wilden en de "zwaar beladen" duiven mee binnen lokten.
Neen voor het geld deed hij het niet maar hij was toch zo fier wanneer hij in de prijzen viel.
Hoe dikwills heeft mijn vrouw de jonge duiven niet gaan " opleren" .
Met de mand op de bagagedrager reed ze in de goede richting en op
een open plek werden de manden geopend.
Wanneer een prijsduif landde moest er een rubber ring afgetrokken
worden deze werd in een potteke gestoken,dit potteke moest een plaatske vinden in de constateur en met een slag op de hendel stak dat potteke
in de de tijdmachiene en de volgende duif kwam dan aan de beurt.
Wist ge dat een duivenmelker geen kwaad spreekt van iemand anders.
wel, die kunnen een gans uur uitleggen hoe een bepaalde duif er uit ziet.
Zitten hier soms geen duiven chappers ??? graag wat komentaar.
Alhoewel ik zelf geen duivenmelker was kan ik er wel een woordje van meepraten. Thuis heb ik altijd duiven gezien, mijn vader was er verzot op
ik bedoel op de jongskes, ja bij ons was het regelmatig duivenkermis.
Ja er vlogen er regelmaig zo'n dertigtal rond en ze kwamen samen met de kippen eten, neen dagelijks op het kot zitten melken was er niet bij.
Mijn schoonvader echter was een echte "duivenchapper"( melker) Zolang er een vlucht was in de omgeving deed hij er aan mee; ja op de korte vluchten wist hij wel zijn mannetje te staan.
Gans het huis stond vol met zetels, wandklokken enkele tafel- en koffie serviezen en wat weet ik al. Ja hij was er fier op om jaarlijks kampioen
te spelen. Dat er een pintje en regelmatig eentje te veel bij gedronken werd was wel normaal maar geen nood, zijn brommer wist de weg naar huis al was het tegen vijf km per uur en de voeten laten slepen.
Op zaterdag namiddag werd er ingekorft met de nodige pintjes en enkele spelen met de kaarten, de constateur mocht zeker niet vergeten worden.
Hoe dikwijls heb ik niet een handje moeten helpen, op het moment van te "vallen" moest ik enkele uitgehongerde duiven lossen die als de bliksem naar binnen wilden en de "zwaar beladen" duiven mee binnen lokten.
Neen voor het geld deed hij het niet maar hij was toch zo fier wanneer hij in de prijzen viel.
Hoe dikwills heeft mijn vrouw de jonge duiven niet gaan " opleren" .
Met de mand op de bagagedrager reed ze in de goede richting en op
een open plek werden de manden geopend.
Wanneer een prijsduif landde moest er een rubber ring afgetrokken
worden deze werd in een potteke gestoken,dit potteke moest een plaatske vinden in de constateur en met een slag op de hendel stak dat potteke
in de de tijdmachiene en de volgende duif kwam dan aan de beurt.
Wist ge dat een duivenmelker geen kwaad spreekt van iemand anders.
wel, die kunnen een gans uur uitleggen hoe een bepaalde duif er uit ziet.
Zitten hier soms geen duiven chappers ??? graag wat komentaar.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
Mijn vader was ook een duivenmelker... ene van het soort die de broek van zijn gat verspeelde. Als hij al eens een prijske won was dat een aansporing om de volgende weken weer mee te doen. Ik moest ook regelmatig de jonge duiven in een mand op de fiets meenemen om ze op te leren en ze ne kilometer of tien zuidwaarts lossen. Dat deed ik graag om twee redenen: 1. Ik deed er hem een groot plezier mee en 2. Dan was ik onder zijn ogen uit en kreeg geen ander ambetant jobke.
De zondagvoormiddag moest ik op het kruispunt bij Roger de timmerman gaan horen of de duiven gelost waren, want de Roger had als enige in de buurt een radio. We spreken van de jaren rond 1950. Dat was ook de reden waarom er bij ons een radio in huis mocht komen, zo een groot tweedehands ding. Als duiven dan op komst waren moest ik aan de beek vlakbij gaan staan want ze hadden de slechte gewoonte eerst aan de beek te gaan drinken vooraleer zij binnen gingen. Als dat tegen de middag was stond mijn vader met zijn volle talloor van het middageten op het erf en als ze gingen vallen zette hij rap zijn talloor op het gras om ze te pakken en te constateren. Ondertussen deden de kiekens zich tegoed aan zijn middageten.
Daarna ging hij de constateur binnendoen en toen hij terugkwam lag ik op de loer om zijn vest te "visenteren" want hij dronk weinig bier en nam meestal een stuk chocolat.
Ik herinner mij ook nog dat hij op het duivenkot de stront wegschraapte met een Duitse bajonet en het graan in een oude Duitse helm deed, want tijdens de oorlog was onze boerderij achtereen volgens ingenomen door de Belzen, de Duitsers en bij de bevrijding door de Canadezen. Als klein kind werd ik vertroeteld door zowel Duitse als Canadese soldaten. Alleen aan de Canadezen heb ik nog herinneringen want ik ben van september 1940.
De zondagvoormiddag moest ik op het kruispunt bij Roger de timmerman gaan horen of de duiven gelost waren, want de Roger had als enige in de buurt een radio. We spreken van de jaren rond 1950. Dat was ook de reden waarom er bij ons een radio in huis mocht komen, zo een groot tweedehands ding. Als duiven dan op komst waren moest ik aan de beek vlakbij gaan staan want ze hadden de slechte gewoonte eerst aan de beek te gaan drinken vooraleer zij binnen gingen. Als dat tegen de middag was stond mijn vader met zijn volle talloor van het middageten op het erf en als ze gingen vallen zette hij rap zijn talloor op het gras om ze te pakken en te constateren. Ondertussen deden de kiekens zich tegoed aan zijn middageten.
Daarna ging hij de constateur binnendoen en toen hij terugkwam lag ik op de loer om zijn vest te "visenteren" want hij dronk weinig bier en nam meestal een stuk chocolat.
Ik herinner mij ook nog dat hij op het duivenkot de stront wegschraapte met een Duitse bajonet en het graan in een oude Duitse helm deed, want tijdens de oorlog was onze boerderij achtereen volgens ingenomen door de Belzen, de Duitsers en bij de bevrijding door de Canadezen. Als klein kind werd ik vertroeteld door zowel Duitse als Canadese soldaten. Alleen aan de Canadezen heb ik nog herinneringen want ik ben van september 1940.
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!
-
Tillie - Lid geworden op: 28 jul 2004, 23:20
- Locatie: Kempen
Ha, duivenmelkers.
Mijn nonkel was er ook ene.
Die kom,kom,kom herinner ik mij ook nog heel goed.
Katten konden wij niet houden met zo'n liefhebber in de geburen.
En de was, daar moest ons moeder ook mee oppassen. Als de duiven moesten vallen moesten er geen lakens in de hof hangen te flapperen. Want dat joeg de duiven weg, zei hij.
Dat viel niet altijd in goede aarde natuurlijk.
Quievrain, die naam heb ik daardoor leren kennen. Ik vond het toen heel exotisch en ver klinken.
Het lossen van de duiven hebben ze nog heel lang op de radio gebracht.
Barcelona: wachten.... En zo'n hele litanie werd afgewerkt
En de timing van die mens was altijd juist.
En mijn nonkel kende zijn duiven daar hoog in de lucht. Voor mij waren dat allemaal dezelfde beesten.
Mijn nonkel was er ook ene.
Die kom,kom,kom herinner ik mij ook nog heel goed.
Katten konden wij niet houden met zo'n liefhebber in de geburen.
En de was, daar moest ons moeder ook mee oppassen. Als de duiven moesten vallen moesten er geen lakens in de hof hangen te flapperen. Want dat joeg de duiven weg, zei hij.
Dat viel niet altijd in goede aarde natuurlijk.
Quievrain, die naam heb ik daardoor leren kennen. Ik vond het toen heel exotisch en ver klinken.
Het lossen van de duiven hebben ze nog heel lang op de radio gebracht.
Barcelona: wachten.... En zo'n hele litanie werd afgewerkt
En de timing van die mens was altijd juist.
En mijn nonkel kende zijn duiven daar hoog in de lucht. Voor mij waren dat allemaal dezelfde beesten.
Zonder vrouwen gaat het niet, dat heeft zelfs God moeten toegeven.
Duse
Duse
-
amadee
Goeiedag,
Over mijn deur - dat is in Zoersel, beste Spiksin - is een startplaats voor opleiding van duiven uit meer in 't Noorden gehuisveste jonge duiven. Ge kunt daar over weiden en maïsvelden en tussen de bomen, de kerk van Westmalle zien staan. En dat is zeker meer dan 5 km, voldoende ruim uitzicht om als startplaats te dienen voor jonge duiven in opleiding die wonen in Westmalla, Oostmalle, Brecht, St Lenaarts en St Jozef enz. Binnenkort en met dat s^`stateren". Als de duif gevallen is moet men zo vlug mogelijk de ring van zijn poot nemen,; die ring in de constateur steken, en die neemt dan de tijd van dat gebeuren op. En dat is een kwestie van seconden. Een duif die wat moeilijk doet, door op de nok van het dak te blijven zitten of wat onwillig doet, riskeert dan ook zijn leven en dat van het humeur van demelker.
Vroeger waren er geen constateurs, of waren er misschien wel, maar niet betalen voor een simpele melker. Er moest dus met die ring gelopen worden naar de duivenmelkerscafé, waar de aankomsttijden werden gere-gistreerd. Als de melker niet meer zo jong was, kreeg een jonge man uit de geburen de opdracht met bekwamen spoed de ring naar zijn bestemming te brengen. Kwestie van seconden, er moest dus gesprint worden, het kwam er op aan. Om sneller de café te kunnen binnenlopen was er dikwijls aan de ingang een "houvast" zodat men beter met volle snelheid de café kon binnenzwieren. Ik kan me niet herinneren of ik dat nog heb zien doen, maar ik heb nog lang na de oorlog zo'n "houvasten" gezien, en allicht zijn er hier en daar nog wel.
Na dat gedoe moest er nog wat gebeuren, het voornaamste eigenlijk.
Dat is voor morgen. Totdan. dag
-----------------------------------------
Over mijn deur - dat is in Zoersel, beste Spiksin - is een startplaats voor opleiding van duiven uit meer in 't Noorden gehuisveste jonge duiven. Ge kunt daar over weiden en maïsvelden en tussen de bomen, de kerk van Westmalle zien staan. En dat is zeker meer dan 5 km, voldoende ruim uitzicht om als startplaats te dienen voor jonge duiven in opleiding die wonen in Westmalla, Oostmalle, Brecht, St Lenaarts en St Jozef enz. Binnenkort en met dat s^`stateren". Als de duif gevallen is moet men zo vlug mogelijk de ring van zijn poot nemen,; die ring in de constateur steken, en die neemt dan de tijd van dat gebeuren op. En dat is een kwestie van seconden. Een duif die wat moeilijk doet, door op de nok van het dak te blijven zitten of wat onwillig doet, riskeert dan ook zijn leven en dat van het humeur van demelker.
Vroeger waren er geen constateurs, of waren er misschien wel, maar niet betalen voor een simpele melker. Er moest dus met die ring gelopen worden naar de duivenmelkerscafé, waar de aankomsttijden werden gere-gistreerd. Als de melker niet meer zo jong was, kreeg een jonge man uit de geburen de opdracht met bekwamen spoed de ring naar zijn bestemming te brengen. Kwestie van seconden, er moest dus gesprint worden, het kwam er op aan. Om sneller de café te kunnen binnenlopen was er dikwijls aan de ingang een "houvast" zodat men beter met volle snelheid de café kon binnenzwieren. Ik kan me niet herinneren of ik dat nog heb zien doen, maar ik heb nog lang na de oorlog zo'n "houvasten" gezien, en allicht zijn er hier en daar nog wel.
Na dat gedoe moest er nog wat gebeuren, het voornaamste eigenlijk.
Dat is voor morgen. Totdan. dag
-----------------------------------------
-
spiksin - Lid geworden op: 05 nov 2004, 09:11
- Locatie: Merksem
ps Beste Amadee welke problemen heb je op de pc ? Ik doe ook veel fouten , zeker met berichtjes schrijven en insturen , maar 't ligt aan mezelf ik kan me niet zo goed meer concentreren .
Welke pc gebruik jij ? Vriendelijke groeten uit Merxem !
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Toen mijn vader nog thuis was werd er ook met de ring gelopen.
De snelste sprinters werden aangesproken om te lopen.
Ieder duivenhok heeft een coördinaat en hoe sneller men liep
hoe meer kans je had om een plaatsje te winnen.
IK versta nog altijd niet hoe die duiven hun weg terug vinden.
Gewoonlijk vliegen ze naar het noorden maar de laatste vlucht
vertrekt van uit England, dus moeten ze dan naar het oosten vliegen.
Hoe weten ze het ?????
De snelste sprinters werden aangesproken om te lopen.
Ieder duivenhok heeft een coördinaat en hoe sneller men liep
hoe meer kans je had om een plaatsje te winnen.
IK versta nog altijd niet hoe die duiven hun weg terug vinden.
Gewoonlijk vliegen ze naar het noorden maar de laatste vlucht
vertrekt van uit England, dus moeten ze dan naar het oosten vliegen.
Hoe weten ze het ?????
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
Goeiedag,
Beste spiksin, je belangstelling doet me plezier, en ik ga daar op antwoorden, maar ik zou eerst de duiivenmelkerij willen afwerken; anders geraak ik daar niet door. Ondertussen heb ik er al meer dan 10 keer naast getikt en dan weer terug verbeterd.
Ik was gekomen bij binnenkomen van de duiven en van de tijden die ze hadden gevlogen. Nu moest dat uitgerekend en gerangschikt worden. De duivenmelkers zaten in het café in spanning te wachten.
Dat "uiteendoen" of rangschikking is niet zo simpel als ge zou kunnen denken.
Ze worden niet gerangscnikt volgens de tijd dat ze zijn aangekomen of volgens de tijd zie ze er hebben over gedaan, maar wel volgens de snelheid per uur. Want de duiven hebben niet allemaal dezelfde afstand afgelegd. Er moet dus voor elk duivenhok apart de afstand berekend worden; Om dat te weten moeten van elk hok de coordinaten "genomen" worden. Tot onlangs werd dat gemeten met een lat op een stafkaart van 1/10.000, maar onlangs zijn er digitale dingetjes, waarop men de coordinaten kan aflezen. De duivencoöordinaten zijn wel in het stelsel Andries, de omzetting van het een naar een ander stelsel is een kwestie van berekenen.
De coördinaten van het vertrekpunt (bv: Qjuiévrain) is gekend, de afstand van Quiévrain naar het kot is een toepassing van het "ezelsbruggetje", beter gekend als de stelling van Pythagoras, zoals iedereen weet.
Zijn er nog vragen?
Wat hebben wij geleerd?:Colombofilie is een serieuze zaak, ga niet meer laatdunkend een djuivenmelker voorbij.
Maar Louis Van Kuyk was niet alleen duivenmelker, hij was ook nog een begrafenisaannemer. Een vriendelijk man en een heel harde werker. Hij maakte zelf kisten. Geregeld kwamen ze een hoop planken van achter in den hof zetten, tegen den atelier. In het drukke seizoen (de winter en zo rond dezen tijd, denk ik) en hij op één week tijd bijna elke dag een klant had, soms 2 op één dag, zat hij soms tot 3 - 4 uur 's morgens aan zijn kisten bezig, kloppen en zagen met zijn cirkelzaag. Ik sliep van voor langs de straat, ik had er weinig last van, maar mijn ouders sliepen aan de achterkant, die zaten op de eerste rang. Ik heb ze nooit horen reclameren.
Ge kon aan louis ook alles vragen; voor mij heeft hij nog een mooi schab gemaakt, voopr mijn boeken, ik heb dat nog, hier in Zoersel.
En over Van Kuyk was het kapsalon Sassen.
Dat is voor een andere keer.
Saluutjes.
---------------------------------------------
morgen is het weer weer goed
Beste spiksin, je belangstelling doet me plezier, en ik ga daar op antwoorden, maar ik zou eerst de duiivenmelkerij willen afwerken; anders geraak ik daar niet door. Ondertussen heb ik er al meer dan 10 keer naast getikt en dan weer terug verbeterd.
Ik was gekomen bij binnenkomen van de duiven en van de tijden die ze hadden gevlogen. Nu moest dat uitgerekend en gerangschikt worden. De duivenmelkers zaten in het café in spanning te wachten.
Dat "uiteendoen" of rangschikking is niet zo simpel als ge zou kunnen denken.
Ze worden niet gerangscnikt volgens de tijd dat ze zijn aangekomen of volgens de tijd zie ze er hebben over gedaan, maar wel volgens de snelheid per uur. Want de duiven hebben niet allemaal dezelfde afstand afgelegd. Er moet dus voor elk duivenhok apart de afstand berekend worden; Om dat te weten moeten van elk hok de coordinaten "genomen" worden. Tot onlangs werd dat gemeten met een lat op een stafkaart van 1/10.000, maar onlangs zijn er digitale dingetjes, waarop men de coordinaten kan aflezen. De duivencoöordinaten zijn wel in het stelsel Andries, de omzetting van het een naar een ander stelsel is een kwestie van berekenen.
De coördinaten van het vertrekpunt (bv: Qjuiévrain) is gekend, de afstand van Quiévrain naar het kot is een toepassing van het "ezelsbruggetje", beter gekend als de stelling van Pythagoras, zoals iedereen weet.
Zijn er nog vragen?
Wat hebben wij geleerd?:Colombofilie is een serieuze zaak, ga niet meer laatdunkend een djuivenmelker voorbij.
Maar Louis Van Kuyk was niet alleen duivenmelker, hij was ook nog een begrafenisaannemer. Een vriendelijk man en een heel harde werker. Hij maakte zelf kisten. Geregeld kwamen ze een hoop planken van achter in den hof zetten, tegen den atelier. In het drukke seizoen (de winter en zo rond dezen tijd, denk ik) en hij op één week tijd bijna elke dag een klant had, soms 2 op één dag, zat hij soms tot 3 - 4 uur 's morgens aan zijn kisten bezig, kloppen en zagen met zijn cirkelzaag. Ik sliep van voor langs de straat, ik had er weinig last van, maar mijn ouders sliepen aan de achterkant, die zaten op de eerste rang. Ik heb ze nooit horen reclameren.
Ge kon aan louis ook alles vragen; voor mij heeft hij nog een mooi schab gemaakt, voopr mijn boeken, ik heb dat nog, hier in Zoersel.
En over Van Kuyk was het kapsalon Sassen.
Dat is voor een andere keer.
Saluutjes.
---------------------------------------------
morgen is het weer weer goed
-
spiksin - Lid geworden op: 05 nov 2004, 09:11
- Locatie: Merksem
Ik stuur je wel lachende gezichtjes maar eigenlijk ben ik boos op Sennet omdat ik een uur geleden al een heel epistel had geschreven en zij het boeltje afgesloten hebben wegens " te veel bezoekers . Ja da ziet ge van hier , op een woensdag voormiddag te veel bezoekers !!!
Nu mijn epistel maar opnieuw , zij beseffen duidelijk niet dat het voor ons niet zo prettig is om opnieuw te moeten beginnen , ten eerste ben ik half de tijd al vergeten wat ik al zo prachtig uitgebroed had daarnet , en ten tweede......dat ben ik al vergeten !
De zoon van Van Kuyk , ik geloof Louis ? , heb ik gekend indertijd dat we uitgingen naar cafe " de Carl " op 't hoekje van Winkelhaakstr en St Batholomeeus str , . Brave mensen .
Morgen om 14 hr zet ik mijn bruid ( 77 ) af bij de Sassen , zoals alle Donderdagen , daar kan ze niet wegblijven !
Ik loop dan over de Baan naar de BIB aan 't Park , 't Palieterke lezen , dan terug naar de Van Stralenlei op den hoek in de Palux een Westmalleke drinken en daar op 't Baasje wachten .Op de weg terug naar huis , wat boodschappen en de centen zijn op !
In de Van Stralenlei zie ik dikwijls een oude vriend die altijd gaat kijken aan de vitrine bij Van Kuyk om te kijken of HIJ nog niet voorhangt !!!
Tot ziens en hou ze warm !-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Spiksin,jij bent ook een echte humorist hé.spiksin schreef:
In de Van Stralenlei zie ik dikwijls een oude vriend die altijd gaat kijken aan de vitrine bij Van Kuyk om te kijken of HIJ nog niet voorhangt !!!
Laat de 'Westmalle Trappist' je smaken morgen,'t is je gegund.
Groetjes,van een oud-Merksemnaar nu in Brasschaat,en
natuurlijk ook voor Amedéé in Halle-Zoersel.
Alterego
PS.Amedéé en Spiksin,misschien hebben jullie Louis Anthonis dan
ook wel gekend,hij was vaste helper bij Louis Van Kuyck.
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
spiksin - Lid geworden op: 05 nov 2004, 09:11
- Locatie: Merksem
Alterego blij je te zien , namen zeggen me niet veel , maar als 't iemand was die een beetje in de beweging ( Carl, Pol etc ..) zat dan wel . De buurt heeft er naturlijk veel mee te maken en zeker ook de achtergrond van de mensen , komt daarbij de leeftijd omdat dat toch een richting geeft naar samen beleefde gebeurtenissen e.d , en sommige buurten waren echt plezant op meestal deftige manier , andere minder deftig of zelfs gewelddadig .
Tot de volgende ? Mvg .
Tot de volgende ? Mvg .
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Een ansicht en herinneringen:
Dit is de 'Boerenschuur' waar ik heel wat uurtjes gesleten heb,
langs het tuinpad van mijn vader zag ik de hoge bomen staan.
Gelukkig staat alles er nu anno 2011 nog zo als in mijn jeugd.
Die bruine koeken!
Merksem is altijd een bloeiende nijverheidsgemeente geweest,
met talrijke fabrieken van uiteenlopende aard,maar in mijn jeugd
evenzeer ook rijkelijk bezaaid met vele agrarische bedrijven.
Ik ben er geboren en getogen,opgegroeid temidden een tiental
boerderijen, de een al groter dan de ander.We gingen er spelen
tussen de koren- en maisvelden.We hielpen er bij het aardappelen
rooien,trokken mee naar het veld wanneer er geploegd,geëgd en
gezaaid werd,mochten dan op de rug van de paarden zitten,of
de leidsels vasthouden en het mennen leren.
Zo was er de boerderij,door mijn tijdsgenoten gewoonweg de
'Boerenschuur' genoemd,bij John Van Looy en zijn Wiske,een
jong gezin met drie peuters,waar we heel wat uurtjes gesleten
hebben.We voelden ons er thuis,mochten naar hartelust ravotten
op de hooizolders en in de stallen,leerden er de koeien te melken
en te voederen.'k Herinner 't me nog als de dag van vandaag,ik
zal zo'n jaar of 11 geweest zijn,die dag toen ik en mijn broers die
bruine koeken er ontdekten.Ze stonden daar in hele grote zakken,
zo uitnodigend met hun donkerbruine chocoladekleur en alle van
ongelijke grootte,'t leek ons of Sinterklaas die daar gebracht had.
Daar konden we niet afblijven,we moesten er van proeven,en al
was het helemaal geen chocolade,de smaak viel best wel mee.
Hoeveel we er van gegeten hebben,zou ik echt niet meer durven
zeggen,maar de gevolgen er van,dat ben ik nooit vergeten.
Uren later,wanneer we al lang terug thuis waren,kregen we met
beangstigende maagkrampen af te rekenen,en was het tussen
de broers zowat vechten geblazen om ons zo snel mogelijk naar
het WC te reppen,waar het een 'afgang' van jewelste was!
Moeder kon niet geloven dat dit het gevolg van haar kookkunsten
zou zijn,en dus moesten we opbiechten wat we op de boerderij
zoal gegeten hadden.Zo kwam aan het licht dat die chocoladebruine
koeken,die er zo smakelijk uitzagen,niets minder dan lijnzaadkoeken
waren.Koeken vervaardigd uit pulp van lijnzaad(vlaszaad) nadat de
olie er uitgeperst was,en dat in die vorm aan de boeren geleverd werd
als veevoeder.
Gelukkig zijn we nooit beginnen loeien of hinniken!
Alterego
In de marge; Een wielrennersfamilie
De Van Looy's zijn een familie van wielrenners,in rechtstreekse lijn of
aangetrouwd.Zo waren John en zijn broer Jos renners die tot de besten
van hun tijd behoorden,maar door de oorlog hun carriere beknot zagen.
De oudste zoon van John en Wiske is Frans Van Looy,in zijn tijd een
meer dan behoorlijk beroepsrenner met talrijke overwinningen en
ex-ploegmaat van Eddy Merckx,en na zijn carriere sportbestuurder bij
het Duitse 'Team Mobile' van Jan Ullrich.Zijn zuster,waarvan de naam mij
ontglipt,huwde met beroepsrenner Ludo Peeters,die o.a. tweemaal de
klassieker Parijs-Tours won.Hun broer Alfons,aanvankelijk ook als
wielrenner begonnen,hing de fiets aan de haak nadat hij trouwde met
de dochter van Manu Ruys,de politiek hoofdredacteur van De Standaard.
Momenteel is het beroepsrenner Kevin De Weert,dit jaar nog 18de in de
Ronde van Frankrijk,die het wielrennen binnen de familie Van Looy nog
glans weet te geven.Hij is de schoonzoon van Frans Van Looy.
Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht