Ik word niet graag oud...
-
Rizze - Lid geworden op: 30 sep 2006, 18:41
- Locatie: Leuven
We willen allemaal graag oud worden, maar niemand is het graag!
948 Hewlett-Packard, Intel(R) Core(TM) i5-3230M CPU @ 2.60GHz, 2594 MHz, AMD
Windows 10, NL, HDD:488 GB, C:\, NTFS, -151 MB RAM,
Firefox 88.0.1 (64 bits)
948 Hewlett-Packard, Intel(R) Core(TM) i5-3230M CPU @ 2.60GHz, 2594 MHz, AMD
Windows 10, NL, HDD:488 GB, C:\, NTFS, -151 MB RAM,
Firefox 88.0.1 (64 bits)
-
prego - Lid geworden op: 31 jul 2005, 22:53
Ja dit is inderdaad de waarheid......ik heb dit alles pas goed begrepen toen ikzelf al wat ouderdom begon te krijgen,mijn kinderen zelfstandig werden, ik op pensioen ging en wat meer tijd vond maar mijn moeder toen helaas al overleden was....... 
Heb proberen mijn best te doen maar achteraf bekeken had het meer mogen zijn ......spijtig dat een mens situaties soms pas echt goed beseft als ze voorbij zijn en er op het moment zelf dikwijls niet de tijd en het geduld voor kan opbrengen door andere verplichtingen zoals werken gaan,kinderen opvoeden en zovele andere zorgen die als je het goed wil doen veel inspanning en tijd vragen........
Heb proberen mijn best te doen maar achteraf bekeken had het meer mogen zijn ......spijtig dat een mens situaties soms pas echt goed beseft als ze voorbij zijn en er op het moment zelf dikwijls niet de tijd en het geduld voor kan opbrengen door andere verplichtingen zoals werken gaan,kinderen opvoeden en zovele andere zorgen die als je het goed wil doen veel inspanning en tijd vragen........
-
tokkio - Lid geworden op: 04 jan 2004, 15:17
- Locatie: vlaanderen
Mooi emotioneel filmpje.
En dan hoor ik op het nieuws dat de Duitsers hun oudjes massaal dumpen in Hongarije, en Tsjechië wegens te duur in Duitsland,het zou meer dan 600€ goedkoper zijn.
Staat dat ons hier ook te wachten?
En dan hoor ik op het nieuws dat de Duitsers hun oudjes massaal dumpen in Hongarije, en Tsjechië wegens te duur in Duitsland,het zou meer dan 600€ goedkoper zijn.
Staat dat ons hier ook te wachten?
Zie niet uit naar de dag dat alle problemen opgelost zijn, want dan is men dood.
-
Helena van Troje - Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07
ja zeg en met wat een gemak dat ze dan ook doen. Oh ja, waarom niet? de tal niet verstaan? is dat een probleem? Neen toch, want ze kan toch niks meer....Hoe is het mogelijk! Dan mogen ze mij een pilleke geven of een spuitje, als ik teveel ga kosten. Om het cru te zeggen: ik ben bijna jaloers op mijn man dat die al is mogen gaan. Gelukkig hoeft hij dat allemaal niet meer mee te maken
-
prego - Lid geworden op: 31 jul 2005, 22:53
Helena,
Heb nochthans onlangs een artikel gelezen over de bejaardenzorg in Hongarije waarin te lezen stond dat daar goede verzorging geboden wordt aan patient en zelfs de familie nauw betrokken wordt door proffesionele verpleging ,de kosten de helft minder zijn dan hier maar de levensstandaard in Hongarije er ook lager ligt.....hier swingen de prijzen dikwijls de pan uit en is de verzorging soms zéker niet navenant....
ps.Wie de film van Haneke 'amour'gezien heeft wordt serieus geconfronteerd met dit onderwerp,ik was er alleszins niet goed van......
Heb nochthans onlangs een artikel gelezen over de bejaardenzorg in Hongarije waarin te lezen stond dat daar goede verzorging geboden wordt aan patient en zelfs de familie nauw betrokken wordt door proffesionele verpleging ,de kosten de helft minder zijn dan hier maar de levensstandaard in Hongarije er ook lager ligt.....hier swingen de prijzen dikwijls de pan uit en is de verzorging soms zéker niet navenant....
ps.Wie de film van Haneke 'amour'gezien heeft wordt serieus geconfronteerd met dit onderwerp,ik was er alleszins niet goed van......
-
chuck - Lid geworden op: 07 mei 2007, 17:53
- Locatie: Oostende
Hallo allemaal,
Ik heb wat op dit topic gelezen. Soms gelachen, soms meegevoeld, maar vooral informatie gezocht voor mijn eigen probleem.
Ik ben 72, heb me altijd jong blijven voelen, maar toen ik drie maand geleden mijn echtgenote verloor veranderde dat helemaal. Altijd heb ik de volledige controle over mijn gevoelens in handen gehad, gemakkelijk uit elke put gekropen, altijd gedacht dat ik volledig zelfstandig kon leven, en dat kan ik ook.
Maar nu stel ik toch vast dat alleen leven me regelmatig doet wegzinken in een depressieve put. En dat wil ik verdorie niet! Antidepressiva gaan slikken al evenmin. Ik wil en moet er zelf uitgeraken!
Het sterven van mijn echtgenote heb ik met veel logisch denken weten te verwerken. Dat is gelukt maar blijkbaar is daar al mijn energie in blijven steken, zodat ik nu moeite heb met het nieuwe probleem dat zich aanmeldt: eenzaamheid! Eenzaamheid met veel ups en downs. Ik doe mijn best de 'ups' vast te houden en te koesteren. Maar als ik plots een down voel aankomen, weet ik die op geen enkele manier tegen te houden. Een goed biertje mag dan wel eens helpen, maar ik wil niet verslaafd worden daaraan.
Ik heb wel een paar vrienden, en een bezoek van hen doet wel goed maar die kunnen ook niet dagelijks komen.
Eventjes ging ik troost zoeken in het 'hoekje van troost', en wat ik daar kreeg was inderdaad ook heel lief bedoelde 'troost' in de letterlijke zin van het woord. Maar eigenlijk is het niet dat wat ik nodig heb. Ik wil die 'downmomenten' gewoon telijf kunnen gaan, want die vreten al mijn energie weg! Ben trouwens op 3 maand tijd vijf kilo afgevallen en eet toch goed!
Heeft hier soms iemand ervaring met dergelijke gevoelens en kan hij of zij me een middel aanreiken? De klassieke middelen als 'sociaal contact' zoeken' ken ik wel, maar omdat ik niet zo'n vlotte prater ben, lukt het me moeilijk nieuwe contacten te leggen. Dus niet. Ik wil het gewoon op mijn eentje kunnen oplossen, eventueel met wat mailcontact. Misschien mensen die ongeveer hetzelfde meemaken en we elkaar kunnen steunen? De een heeft soms meer ervaring dan de andere in die zaken?
Groetjes,
Chuck.
Ik heb wat op dit topic gelezen. Soms gelachen, soms meegevoeld, maar vooral informatie gezocht voor mijn eigen probleem.
Ik ben 72, heb me altijd jong blijven voelen, maar toen ik drie maand geleden mijn echtgenote verloor veranderde dat helemaal. Altijd heb ik de volledige controle over mijn gevoelens in handen gehad, gemakkelijk uit elke put gekropen, altijd gedacht dat ik volledig zelfstandig kon leven, en dat kan ik ook.
Maar nu stel ik toch vast dat alleen leven me regelmatig doet wegzinken in een depressieve put. En dat wil ik verdorie niet! Antidepressiva gaan slikken al evenmin. Ik wil en moet er zelf uitgeraken!
Het sterven van mijn echtgenote heb ik met veel logisch denken weten te verwerken. Dat is gelukt maar blijkbaar is daar al mijn energie in blijven steken, zodat ik nu moeite heb met het nieuwe probleem dat zich aanmeldt: eenzaamheid! Eenzaamheid met veel ups en downs. Ik doe mijn best de 'ups' vast te houden en te koesteren. Maar als ik plots een down voel aankomen, weet ik die op geen enkele manier tegen te houden. Een goed biertje mag dan wel eens helpen, maar ik wil niet verslaafd worden daaraan.
Ik heb wel een paar vrienden, en een bezoek van hen doet wel goed maar die kunnen ook niet dagelijks komen.
Eventjes ging ik troost zoeken in het 'hoekje van troost', en wat ik daar kreeg was inderdaad ook heel lief bedoelde 'troost' in de letterlijke zin van het woord. Maar eigenlijk is het niet dat wat ik nodig heb. Ik wil die 'downmomenten' gewoon telijf kunnen gaan, want die vreten al mijn energie weg! Ben trouwens op 3 maand tijd vijf kilo afgevallen en eet toch goed!
Heeft hier soms iemand ervaring met dergelijke gevoelens en kan hij of zij me een middel aanreiken? De klassieke middelen als 'sociaal contact' zoeken' ken ik wel, maar omdat ik niet zo'n vlotte prater ben, lukt het me moeilijk nieuwe contacten te leggen. Dus niet. Ik wil het gewoon op mijn eentje kunnen oplossen, eventueel met wat mailcontact. Misschien mensen die ongeveer hetzelfde meemaken en we elkaar kunnen steunen? De een heeft soms meer ervaring dan de andere in die zaken?
Groetjes,
Chuck.
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
Hallo Chuck! Ik ben net als jij 72 jaar oud/jong en woon al 18 jaar alleen. Ik heb drie kinderen die allemaal "de deur uit zijn" en waarmee ik een zeer goede relatie heb, en ondertussen ook vijf kleinkinderen. Alleen zijn en zich eenzaam voelen zijn twee verschillende dingen. Ik heb bewust van in het begin van mijn "solocarrière" mijn ruime kennissenkring gekoesterd zodat ik niet in een zwart gat terecht kwam. Ik maak wel gemakkelijk contact en als ik op de bus zit geraak ik nogal vlug aan de klap met andere reizigers. Ik heb geen auto meer en doe al mijn verplaatsingen met mijn ellentrieke velo en met de bus. Ik kook altijd zelf en nodig af en toe iemand uit voor een (eenvoudig) etentje, liever dan "er ene te gaan pakken"... Ondertussen ben ik ook de bezitter geworden van een knie- en een heupprothese en het is mijn grootste bekommernis niet mijn mobiliteit te verliezen. Het is mijn bedoeling om zo lang als mogelijk zelfstandig in mijn huis te blijven wonen zonder beroep te moeten doen op mijn kinderen of een ouwpekeshuis...chuck schreef:Hallo allemaal,
Ik heb wat op dit topic gelezen. Soms gelachen, soms meegevoeld, maar vooral informatie gezocht voor mijn eigen probleem.
Ik ben 72, heb me altijd jong blijven voelen, maar toen ik drie maand geleden mijn echtgenote verloor veranderde dat helemaal. Altijd heb ik de volledige controle over mijn gevoelens in handen gehad, gemakkelijk uit elke put gekropen, altijd gedacht dat ik volledig zelfstandig kon leven, en dat kan ik ook.
Maar nu stel ik toch vast dat alleen leven me regelmatig doet wegzinken in een depressieve put. En dat wil ik verdorie niet! Antidepressiva gaan slikken al evenmin. Ik wil en moet er zelf uitgeraken!
Het sterven van mijn echtgenote heb ik met veel logisch denken weten te verwerken. Dat is gelukt maar blijkbaar is daar al mijn energie in blijven steken, zodat ik nu moeite heb met het nieuwe probleem dat zich aanmeldt: eenzaamheid! Eenzaamheid met veel ups en downs. Ik doe mijn best de 'ups' vast te houden en te koesteren. Maar als ik plots een down voel aankomen, weet ik die op geen enkele manier tegen te houden. Een goed biertje mag dan wel eens helpen, maar ik wil niet verslaafd worden daaraan.
Ik heb wel een paar vrienden, en een bezoek van hen doet wel goed maar die kunnen ook niet dagelijks komen.
Eventjes ging ik troost zoeken in het 'hoekje van troost', en wat ik daar kreeg was inderdaad ook heel lief bedoelde 'troost' in de letterlijke zin van het woord. Maar eigenlijk is het niet dat wat ik nodig heb. Ik wil die 'downmomenten' gewoon telijf kunnen gaan, want die vreten al mijn energie weg! Ben trouwens op 3 maand tijd vijf kilo afgevallen en eet toch goed!
Heeft hier soms iemand ervaring met dergelijke gevoelens en kan hij of zij me een middel aanreiken? De klassieke middelen als 'sociaal contact' zoeken' ken ik wel, maar omdat ik niet zo'n vlotte prater ben, lukt het me moeilijk nieuwe contacten te leggen. Dus niet. Ik wil het gewoon op mijn eentje kunnen oplossen, eventueel met wat mailcontact. Misschien mensen die ongeveer hetzelfde meemaken en we elkaar kunnen steunen? De een heeft soms meer ervaring dan de andere in die zaken?
Groetjes,
Chuck.
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!
-
chuck - Lid geworden op: 07 mei 2007, 17:53
- Locatie: Oostende
Dat klinkt allemaal positief Fokke, behalve die knie en heup natuurlijk. Maar zelf leg ik niet zo makkelijk contact omdat ik geen prater ben. Eerder een schrijver! En dat maakt het natuurlijk moeilijker. Ik heb ook wel enkele gelijkgestemde vrienden maar niet echt genoeg om de eenzaamheid te verdrijven. Ik heb jammer genoeg ook een wat speciaal karakter: toogpraat, voetbal en koers interesseren me al niet vanwege te oppervlakkig. Ook dat maakt je vriendenkring er niet groter op hé?
Groetjes en bedankt.
Chuck
Groetjes en bedankt.
Chuck
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
Chuck,chuck schreef:Dat klinkt allemaal positief Fokke, behalve die knie en heup natuurlijk. Maar zelf leg ik niet zo makkelijk contact omdat ik geen prater ben. Eerder een schrijver! En dat maakt het natuurlijk moeilijker. Ik heb ook wel enkele gelijkgestemde vrienden maar niet echt genoeg om de eenzaamheid te verdrijven. Ik heb jammer genoeg ook een wat speciaal karakter: toogpraat, voetbal en koers interesseren me al niet vanwege te oppervlakkig. Ook dat maakt je vriendenkring er niet groter op hé?
Groetjes en bedankt.
Chuck
Toogpraat interesseert mij helemaal niet. Als ik al eens iets ga drinken met iemand ga ik liever aan een tafeltje zitten. Ik interesseer me wel voor sport, maar niet zozeer om er over te praten. Koers zie ik graag, maar voetbal niet. Discussies wie er de beste sporter is vind ik zinloos. Ik koester wel mijn oud-collega's (althans diegenen waarmee ik een goede band had) en diegenen waarmee ik vroeger aan sport heb gedaan of waarmee ik een aantal jaren ben opgetrokken. Ik doe nog aan zweefvliegen en heb heel veel aan die groep gelijkgezinden. Daarom dat het behoud van mijn mobiliteit zo belangrijk is voor mij. Eenzaam of niet eenzaam zijn heeft naar mijn bescheiden mening niets met alleen zijn te maken maar zit gewoon 'in het koppeke"! Met heel veel mensen rond je heen kan je nog eenzaam zijn...
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!
-
chuck - Lid geworden op: 07 mei 2007, 17:53
- Locatie: Oostende
Het klopt allemaal wat je zegt, Fokke! Vooral dat eenzaamheid in het koppeke zit. Dat weet ik drommels goed, en enkele maanden geleden zou ik mensen die zegden eenzaam te zijn niet hebben begrepen. Maar nu fluit ik wel even anders. Het ZITinderdaad in het koppeke. Maar krijg het er uit hé? Ik probeerde al alles en geef zéker de moed niet op. Nu ja... misschien verlang ik wel teveel ineens en wil alles te snel verwerken. Mijn echtgenote is pas drie maand geleden overleden. En mijn oud-collega's (politie) wonen allemaal in Knokke, terwijl ik bij mijn pensionering naar Oostende ben komen wonen omdat mijn echtgenote niet wende te Knokke! Eigenlijk is dat stom geweest en nu ze er niet meer is zit ik wél met de gebakken peren.
Zweefvliegen? Moet zalig zijn! Ik heb me altijd in vliegen geïnteresseerd, maar het is helaas een te kostelijke hobby. Hopelijk houden je knie en heup het goed en kun je er nog lang van genieten. Wat mij betreft heb ik mijn sympathie voor de vliegerij toch wat kunnen uitleven met een Flightsimulator van Microsoft. De laatste... de 'X'. Ze lijken geen nieuwe meer te maken. Gevolg van de aanslag op de twintowers?
Doei,
Willy
Zweefvliegen? Moet zalig zijn! Ik heb me altijd in vliegen geïnteresseerd, maar het is helaas een te kostelijke hobby. Hopelijk houden je knie en heup het goed en kun je er nog lang van genieten. Wat mij betreft heb ik mijn sympathie voor de vliegerij toch wat kunnen uitleven met een Flightsimulator van Microsoft. De laatste... de 'X'. Ze lijken geen nieuwe meer te maken. Gevolg van de aanslag op de twintowers?
Doei,
Willy
-
rotjeknor38 - Lid geworden op: 10 jun 2013, 10:04
- Locatie: Leidschendam-Voorburg
Een aantal dagen geleden werd ik 75 jaar. Velen willen dit niet geloven, omdat ik er veel jonger uit zie. Eerlijk gezegd ben ik niet zo bezig met dat ,,ouder worden". Ik doe mijn ding en dat is nogal wat. Ik mag mij verheugen in een goede gezondheid en daar ben ik dankbaar voor. Mijn boodschappen doe ik op de fiets. In weer en wind, zomer en winter. h
Het ontspant mij.
Helaas ben ik uit de ongevallenverzekering gegooid, omdat ik 75 ben geworden. Maar ik blijf fietsen wat er ook gebeurt.(Nationale Nederlanden) Daarnaast sta ik elke dag achter het aanrecht.
Een goede kennis van mij( zij was kinderarts) zei eens tegen mij: mag ik het alsjeblieft leuk vinden om achter het aanrecht te staan. M.a.w. het huishouden is geen domme aangelegenheid. Ik heb er geen hekel aan. Dat is alvast een pluspunt. Dan speel ik graag piano en een goed boek is niet te versmaden.
Zelf schrijf ik een autobiografie. Ik heb een veelbewogen leven achter de rug, maar ik ben er op een wonderbaarlijke wijze doorheen gekomen. Binnenkort sta ik weer op de ladder, want er moet nog een muurtje behangen worden. Ik heb eigenlijk geen tijd om over ouder worden en eventueel dood gaan te denken. Nou ben ik erg geinteresseerd in politiek en geschiedenis. met name die van de Tweede Wereldoorlog en daarna.
Ik overleefde zelf ternauwernood een bombardement. Ik heb er reeds 70 jaar bijgekregen. Twee jaar geleden begon ik dus te studeren op het verschijnsel computer, hoe zo'n ding in elkaar steekt. mijn jongste zoon heeft mij aanwijzingen gegeven, anders was het van ze lang zal ze leven niet gelukt.Natuurlijk gaat het allemaal wat langzamer dan voorheen. Is dat erg? Nee dat is voor deze mevrouw niet erg. De rem erop kan helemaal geen kwaad. Geen zorgen voor de dag van morgen. Zover kan ik trouwens niet vooruit denken. Dat wordt me teveel.
Het ontspant mij.
Helaas ben ik uit de ongevallenverzekering gegooid, omdat ik 75 ben geworden. Maar ik blijf fietsen wat er ook gebeurt.(Nationale Nederlanden) Daarnaast sta ik elke dag achter het aanrecht.
Een goede kennis van mij( zij was kinderarts) zei eens tegen mij: mag ik het alsjeblieft leuk vinden om achter het aanrecht te staan. M.a.w. het huishouden is geen domme aangelegenheid. Ik heb er geen hekel aan. Dat is alvast een pluspunt. Dan speel ik graag piano en een goed boek is niet te versmaden.
Zelf schrijf ik een autobiografie. Ik heb een veelbewogen leven achter de rug, maar ik ben er op een wonderbaarlijke wijze doorheen gekomen. Binnenkort sta ik weer op de ladder, want er moet nog een muurtje behangen worden. Ik heb eigenlijk geen tijd om over ouder worden en eventueel dood gaan te denken. Nou ben ik erg geinteresseerd in politiek en geschiedenis. met name die van de Tweede Wereldoorlog en daarna.
Ik overleefde zelf ternauwernood een bombardement. Ik heb er reeds 70 jaar bijgekregen. Twee jaar geleden begon ik dus te studeren op het verschijnsel computer, hoe zo'n ding in elkaar steekt. mijn jongste zoon heeft mij aanwijzingen gegeven, anders was het van ze lang zal ze leven niet gelukt.Natuurlijk gaat het allemaal wat langzamer dan voorheen. Is dat erg? Nee dat is voor deze mevrouw niet erg. De rem erop kan helemaal geen kwaad. Geen zorgen voor de dag van morgen. Zover kan ik trouwens niet vooruit denken. Dat wordt me teveel.
-
Helena van Troje - Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07
Chuck, het lijkt me logisch dat je nog niet alles op een rijtje hebt staan sinds je echtgenote nog geen half jaar geleden is overleden.
Je gevoel van niet vinden wat je zoekt op het hoekje van troost heb ik ook gehad, niettemin ben ik daar toch een tijdje geholpen geweest. Maar ook ik wil vooruit en niet bij de pakken blijven zitten.
Ik heb lang het gevoel gehad dat ik als een hond aan een ketting was vastgebonden aan een boom. Telkens ik dacht dat ik weg kon, hield een ruk van de ketting me tegen en drong me weer achteruit, dichter bij de boom waar ik aan vastgebonden lag.
Ondertussen is het twee jaar geleden dat op 21 juni 2011 het begin van het einde zich aankondigde. Twee jaar geleden en toch ondanks alles wat ik al verwezenlijkte, breekt opnieuw een moeilijke tijd aan. Ik vrees dat we het over ons moeten laten komen: het verdriet, het alleen zijn, het missen van dat maatje waar we (ik toch) 41 jaar mee samen waren, waarmee ik 4
kinderen heb en 4 kleinkinderen waar hij het laatste toch nog heeft mogen zien geboren worden en heeft mogen vastpakken.
Geduld en tijd moeten we onszelf gunnen. Dat wens ik je toe.
Je gevoel van niet vinden wat je zoekt op het hoekje van troost heb ik ook gehad, niettemin ben ik daar toch een tijdje geholpen geweest. Maar ook ik wil vooruit en niet bij de pakken blijven zitten.
Ik heb lang het gevoel gehad dat ik als een hond aan een ketting was vastgebonden aan een boom. Telkens ik dacht dat ik weg kon, hield een ruk van de ketting me tegen en drong me weer achteruit, dichter bij de boom waar ik aan vastgebonden lag.
Ondertussen is het twee jaar geleden dat op 21 juni 2011 het begin van het einde zich aankondigde. Twee jaar geleden en toch ondanks alles wat ik al verwezenlijkte, breekt opnieuw een moeilijke tijd aan. Ik vrees dat we het over ons moeten laten komen: het verdriet, het alleen zijn, het missen van dat maatje waar we (ik toch) 41 jaar mee samen waren, waarmee ik 4
kinderen heb en 4 kleinkinderen waar hij het laatste toch nog heeft mogen zien geboren worden en heeft mogen vastpakken.
Geduld en tijd moeten we onszelf gunnen. Dat wens ik je toe.
-
rotjeknor38 - Lid geworden op: 10 jun 2013, 10:04
- Locatie: Leidschendam-Voorburg
Ja, hoe kan je iemand helpen,die een partner door de dood is verloren?
Ik zou het niet weten.Ik ben jaren geleden gescheiden, maar ik denk, dat dat van een andere orde is. Hoewel, wat is beter?
Ik heb het rouwproces van een tante van nabij gezien.Haar derde levensfase werd erdoor bedorven. Voor mij ook een reden om alleen te blijven. Wat je niet hebt, kan je ook niet verliezen.
Ik kende ook iemand, die totaal anders reageerde op het verlies van haar man. Ze was pas 52. Ze dankte God, ze was een christen, voor de mooie jaren, die ze samen met haar man had gehad. Daarna zette zij zich in voor mensen in geestelijke nood. Petje af. Ze werd 85 en is altijd alleen gebleven.Ook zij kende momenten van eenzaamheid.
Eenzaamheid is een raar ding. Zo was een pastor veel eenzaamheid in huwelijken tegengekomen. En er zijn alleenstaanden, die daar totaal geen last van hebben.
Echter, het vergt mentale inspanning om over het verlies van de partner heen te komen. Over welk verlies dan ook. Soms moet men zich ertoe dwingen de blik op de toekomst te richten. Anders ga je kapot en dat is nou net niet de bedoeling. Bezig blijven is het credo !
Ik zou het niet weten.Ik ben jaren geleden gescheiden, maar ik denk, dat dat van een andere orde is. Hoewel, wat is beter?
Ik heb het rouwproces van een tante van nabij gezien.Haar derde levensfase werd erdoor bedorven. Voor mij ook een reden om alleen te blijven. Wat je niet hebt, kan je ook niet verliezen.
Ik kende ook iemand, die totaal anders reageerde op het verlies van haar man. Ze was pas 52. Ze dankte God, ze was een christen, voor de mooie jaren, die ze samen met haar man had gehad. Daarna zette zij zich in voor mensen in geestelijke nood. Petje af. Ze werd 85 en is altijd alleen gebleven.Ook zij kende momenten van eenzaamheid.
Eenzaamheid is een raar ding. Zo was een pastor veel eenzaamheid in huwelijken tegengekomen. En er zijn alleenstaanden, die daar totaal geen last van hebben.
Echter, het vergt mentale inspanning om over het verlies van de partner heen te komen. Over welk verlies dan ook. Soms moet men zich ertoe dwingen de blik op de toekomst te richten. Anders ga je kapot en dat is nou net niet de bedoeling. Bezig blijven is het credo !
-
rotjeknor38 - Lid geworden op: 10 jun 2013, 10:04
- Locatie: Leidschendam-Voorburg
Ja, hoe kan je iemand helpen,die een partner door de dood is verloren?
Ik zou het niet weten.Ik ben jaren geleden gescheiden, maar ik denk, dat dat van een andere orde is. Hoewel, wat is beter?
Ik heb het rouwproces van een tante van nabij gezien.Haar derde levensfase werd erdoor bedorven. Voor mij ook een reden om alleen te blijven. Wat je niet hebt, kan je ook niet verliezen.
Ik kende ook iemand, die totaal anders reageerde op het verlies van haar man. Ze was pas 52. Ze dankte God, ze was een christen, voor de mooie jaren, die ze samen met haar man had gehad. Daarna zette zij zich in voor mensen in geestelijke nood. Petje af. Ze werd 85 en is altijd alleen gebleven.Ook zij kende momenten van eenzaamheid.
Eenzaamheid is een raar ding. Zo was een pastor veel eenzaamheid in huwelijken tegengekomen. En er zijn alleenstaanden, die daar totaal geen last van hebben.
Echter, het vergt mentale inspanning om over het verlies van de partner heen te komen. Over welk verlies dan ook. Soms moet men zich ertoe dwingen de blik op de toekomst te richten. Anders ga je kapot en dat is nou net niet de bedoeling. Bezig blijven is het credo !
Ik zou het niet weten.Ik ben jaren geleden gescheiden, maar ik denk, dat dat van een andere orde is. Hoewel, wat is beter?
Ik heb het rouwproces van een tante van nabij gezien.Haar derde levensfase werd erdoor bedorven. Voor mij ook een reden om alleen te blijven. Wat je niet hebt, kan je ook niet verliezen.
Ik kende ook iemand, die totaal anders reageerde op het verlies van haar man. Ze was pas 52. Ze dankte God, ze was een christen, voor de mooie jaren, die ze samen met haar man had gehad. Daarna zette zij zich in voor mensen in geestelijke nood. Petje af. Ze werd 85 en is altijd alleen gebleven.Ook zij kende momenten van eenzaamheid.
Eenzaamheid is een raar ding. Zo was een pastor veel eenzaamheid in huwelijken tegengekomen. En er zijn alleenstaanden, die daar totaal geen last van hebben.
Echter, het vergt mentale inspanning om over het verlies van de partner heen te komen. Over welk verlies dan ook. Soms moet men zich ertoe dwingen de blik op de toekomst te richten. Anders ga je kapot en dat is nou net niet de bedoeling. Bezig blijven is het credo !