Grootheden uit het verleden.
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Ergens las ik
“waarom grijpt men een eeuw terug,
naar die verouderde gedichten
Wij leven nu in andere tijden”
August, ging dat over jou
en mij ?
Ik wil met graagte mijn keuze toelichten
dan stoppen wij
hier allebei
Jij hebt mijn land
mijn dorp eertijds op kaart gezet
Jij hebt onze taal
destijds gered
te samen met die anderen
Rodenbach, Gezelle
Dat wil ik hier toch even stellen
“Liefde gaf u duizend namen”
blijf ik eerbiedig met je zingen
De herinnering is de hoeder toch
ook van de nieuwe dingen
Robbe
“waarom grijpt men een eeuw terug,
naar die verouderde gedichten
Wij leven nu in andere tijden”
August, ging dat over jou
en mij ?
Ik wil met graagte mijn keuze toelichten
dan stoppen wij
hier allebei
Jij hebt mijn land
mijn dorp eertijds op kaart gezet
Jij hebt onze taal
destijds gered
te samen met die anderen
Rodenbach, Gezelle
Dat wil ik hier toch even stellen
“Liefde gaf u duizend namen”
blijf ik eerbiedig met je zingen
De herinnering is de hoeder toch
ook van de nieuwe dingen
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Op zoektocht naar sporen van August, pluis ik mijn verzameling "Dietsche Warande en Belfort uit.
Ik kom er pareltjes van gedichten tegen. Die mijn ziel beroeren...
Die plaats ik hier. Hopelijk tot ieders plezier...
Robbe
Dietsche Warande en Befort 1952
Ik kom er pareltjes van gedichten tegen. Die mijn ziel beroeren...
Die plaats ik hier. Hopelijk tot ieders plezier...
Robbe
Dietsche Warande en Befort 1952
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Levenslicht
Hij sleet menig avonduur
bij ’t flakkerend kaarsenlicht
wijl zijn schaduw danste
op de muur
een frons op zijn gezicht
Hij bracht zijn denken over
op ’t verduldige papier
zijn pijpke langzaam dovend
smeulend
langs zijn oud brevier
Hij eerde de Lieve Vrouwe
in een vroom gedicht
gesterkt door Haar vertrouwen
zag “Liefde gaf U duizend namen”
daar in die stille kamer
het levenslicht
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Eertijds verzamelden de gebroeders Grimm sagen en legenden uit hun streek. Ook August Cuppens deed dat en in 1923 werden zijn "Vertellingen uit Limburg" uitgegeven.
Met pentekeningen van G.J.Wallaert.
Ik plaats hier:
"De zeg van den geit, die de wereld hoorde kraken..."
vervolgt
Met pentekeningen van G.J.Wallaert.
Ik plaats hier:
"De zeg van den geit, die de wereld hoorde kraken..."
vervolgt
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Grootheden uit het verleden
Dichtkunst in het middeleeuwse Vlaanderen
De eerste met naam en werk bekende dichter,die tot de
Nederlandse Letterkunde mag gerekend worden,is de Limburger
Hendrik van Veldeke uit de tweede helft der 12de eeuw.
Met zijn episch gedicht in het Dietsch,'Eneide' welk de invallen van
Attila,de koning der Hunnen,in het eerste deel en de Lotharingische
geschiedenis in het tweede deel verhaalt.
Hendrik van Veldeke noemde zichzelf 'Heynryck die van Veldeke
was geboren',waarschijnlijk in Veldeke bij Spalbeke,tussen Hasselt
en Diest.
Hij was als dichter-minnestreel gehecht aan het hof van de Graaf
van Loon.Op verzoek van Gravin Agnes van Loon dichtte hij zijn
eerste werk,'St.Servaes',het verhaal van de heilige die bisschop van
Tongeren was en te Maastricht vereerd werd.
Van Veldeke stierf vrij jong in de laatste jaren der 12de eeuw.
Einde der 12de eeuw schrijft ene Willem(waarschijnlijk een monnik)
het meesterstuk in het Middelnederlandsch,'Vanden Vos Reinaerde'
of 'Reinaerds Historie',wat een echt Vlaams kunstwerk is.
Rond diezelfde periode dateert ook het ridderverhaal
'Karel ende Elegast',maar ook de auteur van die 1.400 verzen is
niet gekend,al woonde hij wel in het Brabantse van dien tijd.
Midden de 13de eeuw,op 16 Juli 1246 overleed in de abdij van Awirs
de heilige Lutgart(of Lutgardis,patrones van Vlaanderen)en het is
de Dominicaan Thomas van Cantimpré die haar leven te boek stelde,
evenwel in het Latijn.Het leven van de heilige Lutgart is dan door
Willem van Afflighem,prior bij de Benedictijnen te Afflighem,omstreeks
1250 vertaald in het Dietsch.
Uit de 13de eeuw stamt ook de sage,'De Vier Heemskinderen en het
ros Beyaert',in zo'n 2.087 verzen,van Reinout van Montalbaen.
Tussen 1316 en 1350 schreef Jan van Boendale zijn 'Brabantsche
Yeesten' in tesamen 16.318 verzen.
De beroemdsten dichter uit de middeleeuwse letteren,die als de
"vader der Dietsche dichters" mag beschouwd worden,is Jacob Van
Maerlant.Een Vlaming,waarschijnlijk geboren in het 'Brugse Vrije'.
Moet een geleerde opvoeding genoten hebben want hij kende Latijn
en Frans.Zijn eerste letterkundige bedrijvigheid kwam tot stand te
Maerlant(vandaar zijn naam)een dorp op het eiland Oostvoorne,dat
later met Brielle verenigd werd.Hij was er koster,ten dien tijde een
ambt van aanzien.Nadien is hij zich te Damme gaan vestigen,waar
hij schepenklerk werd.Hij begon er aan zijn levenswerk,het boek
"Spieghel Historiael"in 1281,dat hij niet kon afmaken,hij is
vermoedelijk overleden in 1288.
Van Jacob van Maerlant noteren we zijn 'Historie vanden Grael',en
'Der Naturen Bloeme' om zijn "Merlijn"niet te vergeten.En de
"Historie van Troyen" dichtte hij omstreeks 1263
Lodewijk van Velthem voltooit de onafgewerkte 'Spieghel Historiael'
van Van Maerlant.En Jan van Ruusbroec schrijft zijn grote werk
'Die Gheestelike Brulocht'.
De grootste lyrische dichteres der middeleeuwen is Hadewijch,zij was
een sterke persoonlijkheid,een voorname jonkvrouw,kende Frans en
Latijn.Haar lyrisch werk omvat voornamelijk 45 'Strophische gedichten',
sommige van 50 en andere dan weer van 150 verzen,ze houdt van
mooie rijke rijmen.Hadewijch behoort tot de machtigste dichters aller
tijden,ze is geen ziekelijke,geen zoeterig-gevoelige vrouw geweest.
Zij heeft de epiek en de ruimte,zij heeft het brede gebaar en de wijde
visie,zij heeft den levensdrang.Dat is een onfeilbaar kenmerk van hare
kunst,zoals het de afdruk is van hare forse,breed-denkende en sterk-
voelende persoonlijkheid,waaruit die geboren is.Zij heeft een levens-
hartstocht,die in de orgelende taalmuziek harer volzinnen,in de fiere
kracht van hare beelden,iedere openbaring van haar diepste leven
maakt tot onverwelkbare schoonheid van kunst.Voor de eerste maal
verschijnt in haar onze Dietsche taal als de koninklijke draagster van
een gehele gedachtenwereld,nog voor den tijd toen de Brugse
vrouwen door de pracht hunner gewaden den luister van uitheemse
koninginnen verdoofden.
Hadewijch is de eerste heerlijk-volle incarnatie van de schoonheid
van den Nederlandschen stam.
(wordt vervolgd)
-Bron 'Geschiedenis van de Letterkunde der Nederlanden' deel 1 en 2,
onder redactie van Prof.Dr.F.Bauer,Dr.A.Van Duinkerken,Prof.Dr.
J.Van Mierlo,Prof.Dr.G.S.Overdiep,Prof.Dr. E.Rombauts,Prof.Dr.
A.Vermeylen,Prof.Dr.C.G.N.De Vooys,Prof.Dr.J.Wille.
Dichtkunst in het middeleeuwse Vlaanderen
De eerste met naam en werk bekende dichter,die tot de
Nederlandse Letterkunde mag gerekend worden,is de Limburger
Hendrik van Veldeke uit de tweede helft der 12de eeuw.
Met zijn episch gedicht in het Dietsch,'Eneide' welk de invallen van
Attila,de koning der Hunnen,in het eerste deel en de Lotharingische
geschiedenis in het tweede deel verhaalt.
Hendrik van Veldeke noemde zichzelf 'Heynryck die van Veldeke
was geboren',waarschijnlijk in Veldeke bij Spalbeke,tussen Hasselt
en Diest.
Hij was als dichter-minnestreel gehecht aan het hof van de Graaf
van Loon.Op verzoek van Gravin Agnes van Loon dichtte hij zijn
eerste werk,'St.Servaes',het verhaal van de heilige die bisschop van
Tongeren was en te Maastricht vereerd werd.
Van Veldeke stierf vrij jong in de laatste jaren der 12de eeuw.
Einde der 12de eeuw schrijft ene Willem(waarschijnlijk een monnik)
het meesterstuk in het Middelnederlandsch,'Vanden Vos Reinaerde'
of 'Reinaerds Historie',wat een echt Vlaams kunstwerk is.
Rond diezelfde periode dateert ook het ridderverhaal
'Karel ende Elegast',maar ook de auteur van die 1.400 verzen is
niet gekend,al woonde hij wel in het Brabantse van dien tijd.
Midden de 13de eeuw,op 16 Juli 1246 overleed in de abdij van Awirs
de heilige Lutgart(of Lutgardis,patrones van Vlaanderen)en het is
de Dominicaan Thomas van Cantimpré die haar leven te boek stelde,
evenwel in het Latijn.Het leven van de heilige Lutgart is dan door
Willem van Afflighem,prior bij de Benedictijnen te Afflighem,omstreeks
1250 vertaald in het Dietsch.
Uit de 13de eeuw stamt ook de sage,'De Vier Heemskinderen en het
ros Beyaert',in zo'n 2.087 verzen,van Reinout van Montalbaen.
Tussen 1316 en 1350 schreef Jan van Boendale zijn 'Brabantsche
Yeesten' in tesamen 16.318 verzen.
De beroemdsten dichter uit de middeleeuwse letteren,die als de
"vader der Dietsche dichters" mag beschouwd worden,is Jacob Van
Maerlant.Een Vlaming,waarschijnlijk geboren in het 'Brugse Vrije'.
Moet een geleerde opvoeding genoten hebben want hij kende Latijn
en Frans.Zijn eerste letterkundige bedrijvigheid kwam tot stand te
Maerlant(vandaar zijn naam)een dorp op het eiland Oostvoorne,dat
later met Brielle verenigd werd.Hij was er koster,ten dien tijde een
ambt van aanzien.Nadien is hij zich te Damme gaan vestigen,waar
hij schepenklerk werd.Hij begon er aan zijn levenswerk,het boek
"Spieghel Historiael"in 1281,dat hij niet kon afmaken,hij is
vermoedelijk overleden in 1288.
Van Jacob van Maerlant noteren we zijn 'Historie vanden Grael',en
'Der Naturen Bloeme' om zijn "Merlijn"niet te vergeten.En de
"Historie van Troyen" dichtte hij omstreeks 1263
Lodewijk van Velthem voltooit de onafgewerkte 'Spieghel Historiael'
van Van Maerlant.En Jan van Ruusbroec schrijft zijn grote werk
'Die Gheestelike Brulocht'.
De grootste lyrische dichteres der middeleeuwen is Hadewijch,zij was
een sterke persoonlijkheid,een voorname jonkvrouw,kende Frans en
Latijn.Haar lyrisch werk omvat voornamelijk 45 'Strophische gedichten',
sommige van 50 en andere dan weer van 150 verzen,ze houdt van
mooie rijke rijmen.Hadewijch behoort tot de machtigste dichters aller
tijden,ze is geen ziekelijke,geen zoeterig-gevoelige vrouw geweest.
Zij heeft de epiek en de ruimte,zij heeft het brede gebaar en de wijde
visie,zij heeft den levensdrang.Dat is een onfeilbaar kenmerk van hare
kunst,zoals het de afdruk is van hare forse,breed-denkende en sterk-
voelende persoonlijkheid,waaruit die geboren is.Zij heeft een levens-
hartstocht,die in de orgelende taalmuziek harer volzinnen,in de fiere
kracht van hare beelden,iedere openbaring van haar diepste leven
maakt tot onverwelkbare schoonheid van kunst.Voor de eerste maal
verschijnt in haar onze Dietsche taal als de koninklijke draagster van
een gehele gedachtenwereld,nog voor den tijd toen de Brugse
vrouwen door de pracht hunner gewaden den luister van uitheemse
koninginnen verdoofden.
Hadewijch is de eerste heerlijk-volle incarnatie van de schoonheid
van den Nederlandschen stam.
(wordt vervolgd)
-Bron 'Geschiedenis van de Letterkunde der Nederlanden' deel 1 en 2,
onder redactie van Prof.Dr.F.Bauer,Dr.A.Van Duinkerken,Prof.Dr.
J.Van Mierlo,Prof.Dr.G.S.Overdiep,Prof.Dr. E.Rombauts,Prof.Dr.
A.Vermeylen,Prof.Dr.C.G.N.De Vooys,Prof.Dr.J.Wille.
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Vroeg-Middeleeuwsche vertelling:
'Spieghel der Minne'
Het verhaal wordt voorgesteld als een droom in een Meinacht.
In dien 'oversoeten tijd der minne' is de dichter uitgegaan in de
frisse natuur,tot hij bij een 'vergier'(boomgaard) komt,geheel omringd
met hoge muren,waarop figuren en beelden staan,Haettie,Felheit,
Dorperheit,Girecheit,Vrecheit,Nidecheit,Serecheit,Outheit,door den
alles veterenden tijd versuft,Papelardie,Armoede.Bij zijn aankloppen
wordt hem de deur geopend door een schone maagd,Ledicheit,die
hem naar een plein voert in een wonderbaarlijke natuur,waar de
heer Deduut de leiding heeft,met Bliscap en Hoveschede.Ook de
god der Minne is daar,met zijn dienaar Suete Anesien,die twee bogen
draagt met vijf pijlen voor elk,en een heel gezelschap:Schoonheit,
Rijcheit,Meltheit,Vriheit,Hoversheit,met hun knapen en ridders.
Wat een genoegen beleeft de minnaar aan dien dans en aan dat
hoofsche minnespel!
Dan verder gaande,gevolgd door den god Minne,die zijn gouden
boog gespannen houdt als een jager die het wild nazit,komt hij bij
een fontein onder een pijnboom.Daarin was het,dat Narcissus eens
verdronk,als straf van den minnegod,om zijn ontrouw aan Echo.
In 's waters 'sorgeliken spegel' der Minne,waarin Cupido zijn zaad
gestrooid had,ziet hij den gehelen vergier(boomgaard) wonderbaar
weerkaatst,en in 't bijzonder een 'uter maten scone rosier' met een
haag er om.
Hij gaat er op af,en onder al de mooie rozeknoppen wil hij er de
mooiste plukken.Daar schiet de liefdegod op hem zijn vijf pijlen af:
Schoenheit,Simpelheit,Hovescheit,Geselscap en Goet Gelaet;en
maakt hem tot zijn vazal,ja doet zijn hart op slot,zodat het niemand
anders meer kan toebehoren.
In een lang onderricht wijdt de god der Minne hem nu,volgens
Ovidius,in de liefde in,deelt hem zijn verplichtingen mede,met de
beproevingen en de vreugden,het kwaad en het goed der liefde,
en gaat dan heen.
Quade Tonge en Jalosie vervolgen hem,terwijl Edelheit en
Ontfarmicheit voor hem pleiten.Als de minnaar op raad van zijn
vriend Amys eindelijk door Suet Ontfaen de nu heerlijk ontloken
knop mag kussen,laat Jalosie om de rozelaar een hele burcht
bouwen,en sluit er Suet Ontfaen in op.
Redene komt den wanhopigen minnaar troosten en hem de liefde
ontraden,met een lange verhandeling over de liefde,en de
verschillende soorten er van,over de begeerlijkheden en de harts-
tochten,alsmede over de wankelbare Avonture,met een uitstalling
van geleerdheid,van spreuken en voorbeelden uit de Oudheid,van
een wereldwijsheid,die den hoofschen minnaar door haar nuchterheid
tenslotte verontwaardigt en steeds meer verbittert.
Hij keert dan terug tot zijn vriend,die hem goeden raad geeft,wereld-
wijs en soms vrij cynisch,hoe te handelen met Quade Tonge,met
Jalosie en anderen,om dapper de Rose te plukken 'daar si staet in den
rosiere';de veiligste weg is die van Te Veel Geven,maar daartoe moet
men in de gunst van Rijcheit staan.
Suete Gepeins en Goelec Spreken komen terug tot de minnaar,die het
pad Te Vele Geven wil beproeven,maar door Rijcheit,met een nieuw
sermoen over 'Ermoede die dat utegaen heeft' verhinderd wordt.
Hij zal dan Quade Tonge gaan vleien.Daar verschijnt hem nu weer de
god der Minne,die hem als penitentie voor zijn luisteren naar Redene
het opzeggen van zijn tien geboden oplegt,en zijn volk oproept om de
burcht te bestormen.
Hij houdt een lange toespraak;reeds heeft hij Tibullus,Gallus,Catullus
en Ovidius verloren;nu moet Suet Ontfaen gered worden,en mede zijn
trouwe dienaar.Daar verschijnen ook Valsch Gelaet en Bedect Wesen:
Valsch Gelaet houdt een lange cynische rede over hare macht in de
wereld.
Bij den aanval doden Valsch Gelaet,als pelgrim,en Bedect Wesen,als
begijn gekleed, Quade Tonge en komen met Hovescheit en Sotte
Meltheit bij de oude Quene,die Suet Ontfaen bewaakt.Als nu de
minnaar tot Suet Ontfaen wordt toegelaten en de roos wil plukken,
komen weer Dangier en Vrese met Scamelheit toegesneld.
Een worsteling volgt:van Dangier tegen Vriheit,die,op het punt te
bezwijken,door Ontfermicheit wordt bijgestaan,waarna Scamelheit
Dangier ter hulp komt,doch door de Wale Helen overwonnen wordt;
Vrese komt er tussen,die Wale Helen neervelt,Coenheit verslaat,
doch door Sekerheit in bedwang gehouden wordt.
Ongerust over de afloop bidt god der Minne om een wapenstilstand
en laat intussen zijn moeder,Venus,ontbieden,te Chiserone,waar ze
hof houdt met haar vriend Adonijs.Venus steekt zelf de burcht in
brand.De laatste verdedigers vluchten.Op verzoek van Hovescheit,
Vriheit en Ontfermicheit onthaalt Suet Ontfaen de minnaar,die de
roos mag plukken.
Echo en Narcissus
-Bron 'Geschiedenis van de Letterkunde der Nederlanden' deel 1 en 2,
onder redactie van Prof.Dr.F.Bauer,Dr.A.Van Duinkerken,Prof.Dr.
J.Van Mierlo,Prof.Dr.G.S.Overdiep,Prof.Dr. E.Rombauts,Prof.Dr.
A.Vermeylen,Prof.Dr.C.G.N.De Vooys,Prof.Dr.J.Wille.
'Spieghel der Minne'
Het verhaal wordt voorgesteld als een droom in een Meinacht.
In dien 'oversoeten tijd der minne' is de dichter uitgegaan in de
frisse natuur,tot hij bij een 'vergier'(boomgaard) komt,geheel omringd
met hoge muren,waarop figuren en beelden staan,Haettie,Felheit,
Dorperheit,Girecheit,Vrecheit,Nidecheit,Serecheit,Outheit,door den
alles veterenden tijd versuft,Papelardie,Armoede.Bij zijn aankloppen
wordt hem de deur geopend door een schone maagd,Ledicheit,die
hem naar een plein voert in een wonderbaarlijke natuur,waar de
heer Deduut de leiding heeft,met Bliscap en Hoveschede.Ook de
god der Minne is daar,met zijn dienaar Suete Anesien,die twee bogen
draagt met vijf pijlen voor elk,en een heel gezelschap:Schoonheit,
Rijcheit,Meltheit,Vriheit,Hoversheit,met hun knapen en ridders.
Wat een genoegen beleeft de minnaar aan dien dans en aan dat
hoofsche minnespel!
Dan verder gaande,gevolgd door den god Minne,die zijn gouden
boog gespannen houdt als een jager die het wild nazit,komt hij bij
een fontein onder een pijnboom.Daarin was het,dat Narcissus eens
verdronk,als straf van den minnegod,om zijn ontrouw aan Echo.
In 's waters 'sorgeliken spegel' der Minne,waarin Cupido zijn zaad
gestrooid had,ziet hij den gehelen vergier(boomgaard) wonderbaar
weerkaatst,en in 't bijzonder een 'uter maten scone rosier' met een
haag er om.
Hij gaat er op af,en onder al de mooie rozeknoppen wil hij er de
mooiste plukken.Daar schiet de liefdegod op hem zijn vijf pijlen af:
Schoenheit,Simpelheit,Hovescheit,Geselscap en Goet Gelaet;en
maakt hem tot zijn vazal,ja doet zijn hart op slot,zodat het niemand
anders meer kan toebehoren.
In een lang onderricht wijdt de god der Minne hem nu,volgens
Ovidius,in de liefde in,deelt hem zijn verplichtingen mede,met de
beproevingen en de vreugden,het kwaad en het goed der liefde,
en gaat dan heen.
Quade Tonge en Jalosie vervolgen hem,terwijl Edelheit en
Ontfarmicheit voor hem pleiten.Als de minnaar op raad van zijn
vriend Amys eindelijk door Suet Ontfaen de nu heerlijk ontloken
knop mag kussen,laat Jalosie om de rozelaar een hele burcht
bouwen,en sluit er Suet Ontfaen in op.
Redene komt den wanhopigen minnaar troosten en hem de liefde
ontraden,met een lange verhandeling over de liefde,en de
verschillende soorten er van,over de begeerlijkheden en de harts-
tochten,alsmede over de wankelbare Avonture,met een uitstalling
van geleerdheid,van spreuken en voorbeelden uit de Oudheid,van
een wereldwijsheid,die den hoofschen minnaar door haar nuchterheid
tenslotte verontwaardigt en steeds meer verbittert.
Hij keert dan terug tot zijn vriend,die hem goeden raad geeft,wereld-
wijs en soms vrij cynisch,hoe te handelen met Quade Tonge,met
Jalosie en anderen,om dapper de Rose te plukken 'daar si staet in den
rosiere';de veiligste weg is die van Te Veel Geven,maar daartoe moet
men in de gunst van Rijcheit staan.
Suete Gepeins en Goelec Spreken komen terug tot de minnaar,die het
pad Te Vele Geven wil beproeven,maar door Rijcheit,met een nieuw
sermoen over 'Ermoede die dat utegaen heeft' verhinderd wordt.
Hij zal dan Quade Tonge gaan vleien.Daar verschijnt hem nu weer de
god der Minne,die hem als penitentie voor zijn luisteren naar Redene
het opzeggen van zijn tien geboden oplegt,en zijn volk oproept om de
burcht te bestormen.
Hij houdt een lange toespraak;reeds heeft hij Tibullus,Gallus,Catullus
en Ovidius verloren;nu moet Suet Ontfaen gered worden,en mede zijn
trouwe dienaar.Daar verschijnen ook Valsch Gelaet en Bedect Wesen:
Valsch Gelaet houdt een lange cynische rede over hare macht in de
wereld.
Bij den aanval doden Valsch Gelaet,als pelgrim,en Bedect Wesen,als
begijn gekleed, Quade Tonge en komen met Hovescheit en Sotte
Meltheit bij de oude Quene,die Suet Ontfaen bewaakt.Als nu de
minnaar tot Suet Ontfaen wordt toegelaten en de roos wil plukken,
komen weer Dangier en Vrese met Scamelheit toegesneld.
Een worsteling volgt:van Dangier tegen Vriheit,die,op het punt te
bezwijken,door Ontfermicheit wordt bijgestaan,waarna Scamelheit
Dangier ter hulp komt,doch door de Wale Helen overwonnen wordt;
Vrese komt er tussen,die Wale Helen neervelt,Coenheit verslaat,
doch door Sekerheit in bedwang gehouden wordt.
Ongerust over de afloop bidt god der Minne om een wapenstilstand
en laat intussen zijn moeder,Venus,ontbieden,te Chiserone,waar ze
hof houdt met haar vriend Adonijs.Venus steekt zelf de burcht in
brand.De laatste verdedigers vluchten.Op verzoek van Hovescheit,
Vriheit en Ontfermicheit onthaalt Suet Ontfaen de minnaar,die de
roos mag plukken.
Echo en Narcissus
-Bron 'Geschiedenis van de Letterkunde der Nederlanden' deel 1 en 2,
onder redactie van Prof.Dr.F.Bauer,Dr.A.Van Duinkerken,Prof.Dr.
J.Van Mierlo,Prof.Dr.G.S.Overdiep,Prof.Dr. E.Rombauts,Prof.Dr.
A.Vermeylen,Prof.Dr.C.G.N.De Vooys,Prof.Dr.J.Wille.
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
annwill - Lid geworden op: 23 jun 2013, 12:45
- Locatie: Beringen
Beste
Ik probeer in contact met je te komen ivm een artikel over Aug. Cuppens dat je op 16 mei 2009 geplaatst heb op het seniornet.
Wil je me mailen? annievanschooren@hotmail.com.
Met vriendelijke groeten
Annie
Ik probeer in contact met je te komen ivm een artikel over Aug. Cuppens dat je op 16 mei 2009 geplaatst heb op het seniornet.
Wil je me mailen? annievanschooren@hotmail.com.
Met vriendelijke groeten
Annie