Vleugels van papier

[Robol]

Welkom glimlacht, afscheid zucht.


Als in de herfst
de bloemen sterven,
sterft mijn hart
een beetje mee.

Als woeste wind
huilt door de bomen,
huilt mijn hart
in stilte mee.

Mijn heimwee
naar de zang van vogels,
de vlucht
der zwaluw in de lucht.

Mistroostig afscheid
van de zomer.
Welkom glimlacht,
afscheid zucht.


Robbe

[Robol]

Dat zit niet in onze genen...



Geloof me vrij, die evolutieleer,
Darwin zat er helemaal neven.
Dat zweer ik op mijn apeneer,
't is weerzin wat hij heeft beschreven.

Wij, apen, hadden nooit raketten,
bommen, dolken of geweren.
Wij zullen ook nooit vallen zetten
of soortgenoten torpederen.

Schuif Darwins schrijfsels aan de kant,
die leer is echt waar om te wenen.
Wij apen hebben meer verstand,
moorden zit niet in onze genen.


Robbe

[Robol]

Werelddierendag, ode aan mijn kip.

Vandaag breng ik een ode aan mijn kip.
Elke dag legt ze voor mij een eitje,
volmaakt van kleur met hier en daar een stip .
Ovalen kunst , zoiets, echt waar, verblijdt me.


Ik geef haar verse sla uit dankbaarheid,
gekruimeld brood en een portie gemengd graan.
Kortom een uitgebreid ontbijt,
natuurlijk ook vers water van de kraan.


Robbe

[Robol]

Utopia

Herinneringen gegrift in zijn zilte ziel,
bij het afscheid van hen, die hij minde.
De zeilen bol en vol geblazen
door briesende woelige winden.

Op zoek naar het eiland der hoop,
de blik steevast op de einder gericht.
Doch de strakke lijn van de horizon
brak nooit in het avondlicht.

Op de oceaan van de eindeloosheid
werd Utopia nooit of te nimmer gevonden.
Zijn schip is met hem in de duur van de tijd
door de diepste wateren verzwonden.


Robbe

[Robol]

De zomer.

De zomer werd een immigrant,
trekt helemaal naar de andere kant
van de evenaar.

De herfst schildert de hoge kruin
van de oude eik kastanjebruin
‘n gewoonte, ieder jaar.

De winter zit nog wat te wachten
helderwit zijn z’n gedachten,
als hij afzakt met zijn arrenslee.

De lente is een ver verlangen
naar rozengeur en vogelzangen
en in de wei een bloemenzee.


Robbe

[Robol]

Gedicht tussen kitsch en kunst

De eerste regel
gaat nog vrij eenvoudig.
De tweede dan,
vloeit al wat minder vlot.
En wat volgt
gaat heel wat minder vinnig,
want mijn brein
kent weinig overschot.

De tweede strofe,
daar moet ik diep voor graven.
Mijn hersenen schudden tot
ik iets heb saam geklunsd.
Ik hou niet zo
van schuren en van schaven,
dus blijft het zweven
tussen kitsch en kunst.


Robbe

[Robol]

Hoog en droog (Roekoe)

Hoog en droog
en oog in oog
koeren twee tortelduiven.
Het windje laat
hun pluimpjes wuiven.

Hij buigt en walst
een paringsdans.
Op de nok van 't dak,
waagt hij zijn kans.

"Maak me blij
en leg een ei,"
koert hij.
"Doe flink je best
en maak een nest,"
koert zij.

"Eerst een huis
en dan pas trouwen,
ik help je wel
bij 't bouwen".

Ze sloegen de poten
in elkaar
en weldra was
hun nestje klaar.

Zij zit nu
hoog en droog
te broeden.
Straks gaan ze bei
twee mondjes voeden.

Roekoe, roekoe,
roekederoekedekoe.

Robbe

[Robol]

Nazomertje, nakomertje.

Nazomertje,
nakomertje,
U bent van harte welgekomen.
Enclave in de herfst.
Op een bankje heerlijk dromen.


Nazomertje,
nakomertje,
terwijl de bronzen bladeren
zich zachtjes nedervlijen
en de zon de avond verft
kom jij mijn mijmerend hart verblijen.


Robbe

[Robol]

Trap niet in de stilte.


Een hoge berg
mag je niet alleen beklimmen.

Vertrouw een gids
die je terzijde staat.

Vermijd de kloven,
de nevel en de schimmen.

Trap niet in de stilte
die de woeste storm voorgaat.


Robbe

[Robol]

Tijgertje, de streepjeskat

Spinnen als een naaimachine
Springen zonder trampoline
Kopjes geven om te vlijen
Koppig als de Vlaamse keien
Genieten met gesloten ogen
De staart als vraagteken gebogen
De grootste hobby’s: eten , slapen
Flemen is zijn grootste wapen
Maar ’t is echt waar een lieve schat
Tijgertje, de streepjeskat



Robbe

[Robol]

Poffen



Het zonnetje gezonken,
'n wijntje ingeschonken.
In de haard brandt al een uurtje
een vinnig en gezellig vuurtje.

Ik steek mijn vermoeide tenen
in m'n voorverwarmde sloffen.
En al mijn zorgen zijn verdwenen
bij 't knus kastanjes poffen.


Robbe

[Robol]

Maan.


Als de maan
jouw ogen raakt
word ik door
je hart geschaakt.

Passie ruist door
door elke ader
wijl ik je oogopslag
doorblader.

Als alle sterrenlichtjes
branden
schrijf ik kwatrijntjes
in je handen.

Robbe

[Janina]

Robbe,
Hoe heb ik weer genoten van je dichtkunst maar nog meer van jouw kijk op de wereld want die stop je er wel in ...Heerlijk leesplezier en achteraf, na het lezen, weer even terugkijken, herlezen...heerlijk is dat!!

[Robol]

Bedankt Janina voor het lezen en herlezen en vooral voor je positieve boodschap !

mvg

Robbe

[Robol]

Twee gezichten.

Een herfstdag heeft soms twee gezichten,
’n duistere kant, maar ook ’n lichte.

Grauwe wolkjes, regen, wind,
en dan breekt ’t zonnetje door…

Wij blijven altijd goed gezind,
klagen? Neen, daar pas ik voor !

Robbe