Warme bakker
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
DE (ZEER) WARME BAKKER
Menigeen die nachtarbeid verrichtte zal bekend zijn met het feit dat de oogjes wat kleiner worden op het einde ervan en met blijde verwachting de ochtendploeg zien binnenstromen. Zo ook toen ik die ochtend vaststelde dat de bijna hele ploeg compleet was op één na : de chef, mijn aflosser, de Brusselaar Michel die pas een kwartuur later arriveerde. Hij zag er wat beteuterd uit en na een paar verontschuldigingen voor zijn laattijdigheid vroeg hij me of ik hem nog even kon helpen in verband met zijn auto op het parkeerterrein. Bij een dergelijke aflossing van de wacht in de luchtverkeersleiding worden meestal vragen gesteld over luchtdruk, activiteiten van luchtmachtbases en meteorologische omstandigheden. Niets daarvan bij Michel. Hij vroeg me of ik nog even met hem naar zijn auto kon gaan en hem te helpen met een emmer water, een spons en misschien ook nog een dweil. Zeer ongebruikelijk, om niet te zeggen bizar natuurlijk en omdat ik merkte dat hij een kleine rode bloeduitspatting tussen zijn haar vertoonde vroeg ik hem of hij een ongeval had gehad.
“”Ja en neen, Figaretto”, was zijn antwoord. Ik liet het er maar bij want ik zag dat de oorzaak van zijn moeilijkheid hem zelf nogal ongemakkelijk over kwam. Op weg naar de lift vonden we in het hokje van de kuisvrouw het benodigde materiaal waarmee we naar het parkeerterrein togen.
Hij hoefde me daar niet te tonen welke zijn auto was, ik zag het meteen : ruiten en koetswerk waren besmeurd met een brij in allerlei kleuren gaande van zuiver wit, wit met bruine strepen, roze, chocolade, pistache en varianten daarvan. Eens dichterbij zag ik ook nog restanten van ananas, banaan, aardbeien en abrikozen.
“Michel”, zo zei ik, “wat is hier in ‘s hemelsnaam gebeurd ? Waar ben je nu tegen gereden ?”
“Ik ben nergens tegen gereden Figaretto, maar wel bijna...”
“Bijna ??, maar al dat gebak dan ?”
Hij slikte een paar keer en begreep dat hij enige uitleg mijnentwege wel verplicht was indien ik hem ter hulp wou komen.
“Het zit zo : ik was vrij laat vertrokken uit Brussel, was daardoor een beetje gehaast en reed nog nogal vlug door de straten waarbij ik een voorrang van rechts negeerde. Zo vroeg in de ochtend verwacht men geen verkeer op zondag. En komt daar nu juist een bestelwagen van rechts uitgereden. Ik klap de remmen toe en de bestuurder van de bestelwagen idem. Resultaat, géén botsing, maar wel bijna. We stonden op enkele centimeters van mekaar stil.”
“Maar hoe kom je nu aan die smurrie ?”
“Wel, die bestelwagen was van een bakker die allerlei taarten en gebakjes wou leveren aan zijn klanten en door het hevige remmen is daar alles naar voor gevlogen en blijkbaar overal tegenaan gebotst zodat het niet voor consumptie vatbaar was, althans niet wat de presentatie betreft.”
“Je bedoelt, al zijn koopwaar was naar de Filistijnen ?”
“Naar wie ?”
“De Filistijnen”.
“Wie zijn de Filistijnen ????”
“Mesopotamiërs, tiende eeuw voor Christus, in conflict met de Israëlieten onder Saul. David volgde hem op en kreeg het aan de stok met Goliath terwijl...”
“Figaretto ! Heb jij gedronken misschien ? Het gaat hier over een ernstige zaak ! Bezie mijn auto ! En zit daar niet te lullen over Menapiërs.”
“Dronken ? Maar ik ben helemaal niet lazarus, Michel, ik wou alleen maar antwoorden op je vraag .”
“Lazarus ??? Wie verdomme is Lazarus ???”
Ik begreep dat het weinig zin had om ook nog eens de etymologie van het verhaal van Lazarus uit de doeken te doen. Michel had blijkbaar geen kennis van het Oude noch het Nieuwe Testament. Daarom schakelde ik weer over naar de praktijk.
“Na die bijna-botsing Michel, hoe verliep het dan verder ?”
“Wel, hij is uit zijn bestelwagen gestapt en ik draaide mijn venstertje omlaag om mijn verontschuldigingen aan te bieden maar alvorens ik iets kon zeggen kreeg ik een taart in mijn gezicht. Toen ben ik maar braaf blijven zitten want de man zag er nogal kwaadaardig uit en was een kop groter dan ik.”
“Dus niet zozeer een warme bakker maar eerder een heetgebakerde ?” , poogde ik geestig te zijn.
“Hang de flauwe niet uit Figaretto. Ik poogde weg te rijden maar ondertussen had hij al zijn patisserie uit de bestelwagen gehaald en te pletter geslagen op mijn voorruit en koetswerk. Ik zag geen steek meer voor mijn ogen en het gebruik van de ruitenwissers resulteerde in een soort ondoordringbare mist. Pas nadat hij vertrok en na intensief gebruik van mijn ruitenwissers ben ik tot hier geraakt.
Met water spons en dweil hebben we zijn wagen rijklaar gemaakt waarna ik huiswaarts toog. Met de emmer in de hand zag ik hem naar boven trekken terwijl ik hem nog nariep : “Michel, er zit nog een kriekje in je achter je oor !!!”.
(Zoals steeds zijn mijn verhalen uit het echte leven gegrepen. Dit is echter nog veel echter.)
Menigeen die nachtarbeid verrichtte zal bekend zijn met het feit dat de oogjes wat kleiner worden op het einde ervan en met blijde verwachting de ochtendploeg zien binnenstromen. Zo ook toen ik die ochtend vaststelde dat de bijna hele ploeg compleet was op één na : de chef, mijn aflosser, de Brusselaar Michel die pas een kwartuur later arriveerde. Hij zag er wat beteuterd uit en na een paar verontschuldigingen voor zijn laattijdigheid vroeg hij me of ik hem nog even kon helpen in verband met zijn auto op het parkeerterrein. Bij een dergelijke aflossing van de wacht in de luchtverkeersleiding worden meestal vragen gesteld over luchtdruk, activiteiten van luchtmachtbases en meteorologische omstandigheden. Niets daarvan bij Michel. Hij vroeg me of ik nog even met hem naar zijn auto kon gaan en hem te helpen met een emmer water, een spons en misschien ook nog een dweil. Zeer ongebruikelijk, om niet te zeggen bizar natuurlijk en omdat ik merkte dat hij een kleine rode bloeduitspatting tussen zijn haar vertoonde vroeg ik hem of hij een ongeval had gehad.
“”Ja en neen, Figaretto”, was zijn antwoord. Ik liet het er maar bij want ik zag dat de oorzaak van zijn moeilijkheid hem zelf nogal ongemakkelijk over kwam. Op weg naar de lift vonden we in het hokje van de kuisvrouw het benodigde materiaal waarmee we naar het parkeerterrein togen.
Hij hoefde me daar niet te tonen welke zijn auto was, ik zag het meteen : ruiten en koetswerk waren besmeurd met een brij in allerlei kleuren gaande van zuiver wit, wit met bruine strepen, roze, chocolade, pistache en varianten daarvan. Eens dichterbij zag ik ook nog restanten van ananas, banaan, aardbeien en abrikozen.
“Michel”, zo zei ik, “wat is hier in ‘s hemelsnaam gebeurd ? Waar ben je nu tegen gereden ?”
“Ik ben nergens tegen gereden Figaretto, maar wel bijna...”
“Bijna ??, maar al dat gebak dan ?”
Hij slikte een paar keer en begreep dat hij enige uitleg mijnentwege wel verplicht was indien ik hem ter hulp wou komen.
“Het zit zo : ik was vrij laat vertrokken uit Brussel, was daardoor een beetje gehaast en reed nog nogal vlug door de straten waarbij ik een voorrang van rechts negeerde. Zo vroeg in de ochtend verwacht men geen verkeer op zondag. En komt daar nu juist een bestelwagen van rechts uitgereden. Ik klap de remmen toe en de bestuurder van de bestelwagen idem. Resultaat, géén botsing, maar wel bijna. We stonden op enkele centimeters van mekaar stil.”
“Maar hoe kom je nu aan die smurrie ?”
“Wel, die bestelwagen was van een bakker die allerlei taarten en gebakjes wou leveren aan zijn klanten en door het hevige remmen is daar alles naar voor gevlogen en blijkbaar overal tegenaan gebotst zodat het niet voor consumptie vatbaar was, althans niet wat de presentatie betreft.”
“Je bedoelt, al zijn koopwaar was naar de Filistijnen ?”
“Naar wie ?”
“De Filistijnen”.
“Wie zijn de Filistijnen ????”
“Mesopotamiërs, tiende eeuw voor Christus, in conflict met de Israëlieten onder Saul. David volgde hem op en kreeg het aan de stok met Goliath terwijl...”
“Figaretto ! Heb jij gedronken misschien ? Het gaat hier over een ernstige zaak ! Bezie mijn auto ! En zit daar niet te lullen over Menapiërs.”
“Dronken ? Maar ik ben helemaal niet lazarus, Michel, ik wou alleen maar antwoorden op je vraag .”
“Lazarus ??? Wie verdomme is Lazarus ???”
Ik begreep dat het weinig zin had om ook nog eens de etymologie van het verhaal van Lazarus uit de doeken te doen. Michel had blijkbaar geen kennis van het Oude noch het Nieuwe Testament. Daarom schakelde ik weer over naar de praktijk.
“Na die bijna-botsing Michel, hoe verliep het dan verder ?”
“Wel, hij is uit zijn bestelwagen gestapt en ik draaide mijn venstertje omlaag om mijn verontschuldigingen aan te bieden maar alvorens ik iets kon zeggen kreeg ik een taart in mijn gezicht. Toen ben ik maar braaf blijven zitten want de man zag er nogal kwaadaardig uit en was een kop groter dan ik.”
“Dus niet zozeer een warme bakker maar eerder een heetgebakerde ?” , poogde ik geestig te zijn.
“Hang de flauwe niet uit Figaretto. Ik poogde weg te rijden maar ondertussen had hij al zijn patisserie uit de bestelwagen gehaald en te pletter geslagen op mijn voorruit en koetswerk. Ik zag geen steek meer voor mijn ogen en het gebruik van de ruitenwissers resulteerde in een soort ondoordringbare mist. Pas nadat hij vertrok en na intensief gebruik van mijn ruitenwissers ben ik tot hier geraakt.
Met water spons en dweil hebben we zijn wagen rijklaar gemaakt waarna ik huiswaarts toog. Met de emmer in de hand zag ik hem naar boven trekken terwijl ik hem nog nariep : “Michel, er zit nog een kriekje in je achter je oor !!!”.
(Zoals steeds zijn mijn verhalen uit het echte leven gegrepen. Dit is echter nog veel echter.)
