Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

meteorologische herfst(aanvang)

ik weet
het is nu nul uur nul
een vage zomerrest
verweest in mij

ik voel
dat d’ ene net als d’ andere
alles wil

[cadans van ’t werkelijke heden]

het lijkt me sterk
dat d’ aanvang van de herfst
nog van de zomer droomt

al kan ik ’t wel
beslaapt mij toch vermoeid
het trage wandelen

van nevel, wind en meer
**********
sunset 01-09-2017
**********

[sunset]

elfen in de herfst

hun vluchtig kleed de ochtendnevel
in de zon en ver daarboven uit
zwevende blikken in de vroegte
wanneer bladeren van bomen
nog slapen en als stille zucht
op hun wangen ligt

zoals kleine veelzeggende woorden
en gestes die niemand uitspreekt
of werkelijk echt benoemt
om dan in het volgende moment
snel verder uit te vloeien
opdat niemand hen herkent

slechts een kort opflakkeren aan vennen
een vage glimlach op het gelaat
met in de vroege ochtend een sluier
die traag in het licht wuivend beweegt
en in het landschap verwaait
**********
sunset 01-09-2017
**********



‘s ochtends
na een nachtelijk onweer

frisse lucht
als zweem van nieuw-begin

hoop
op een misschien

en dan heel traag
dat loom ontwaken

wij
**********
sunset 02-09-2017
**********



ademloos, ongeremd

in tijdsintervallen van luim
blikt onze lach naar de zee
gaan wij in een basiliek, hand in hand
ook al blijven de duiven op het plein
hun contouren scherp afgetekend
als penseelstreken op linnen:
zo veel waard, ongewild
- vandaag vervalst het licht zichzelf
wanneer wij van doek naar doek gaan
en ons koesteren in het geluk van generaties

ongeremd

de plotse kus als muurschildering
ook al blik de zee niet terug
brengt ons naar de kern van onszelf
[jouw parfum en mijn deodorant
in liefde gekneed laten onze harten versmelten
en werpen ons terug in een geilheid
onder oksels en in hete lendenen
blijven wij nog altijd mens]

ademloos
**********
sunset 03-09-2017
**********

[sunset]

rugwaarts vertakt

rugwaarts vertakt
zijn alle wegen
van deze lichtspoorwandeling;
ik ver-ga met jou
in reuzenvoetafdrukken
heb de nacht aan mijn oor

bij aankomst ontsplinter ik mij
steel mij een dwaallicht
en beschilder hout
met schemerrood
- brandend begeleid ik
de maan naar de ochtend
**********
sunset 04-09-2017
**********



dronken van leven

terloops druppelen wij
tedere zinnen
in ons warm bloed
lieven dronken van leven

schemer zweeft zacht
geïsoleerd van het buiten
dat vage strepen licht
door lamellen laat vallen

tot de ochtend aanbreekt
tongen zoet smaken
in monden
gestreeld door hongerige lippen

en een liefdevol beven
ons verstijven laat
in momenten genot
**********
sunset 05-09-2017
**********



melancholie in d’ herfst

ben ik, als Charon mij in d’ ogen kijkt
zo dood, alsof ik nimmer in dit leven
geleefd, dit zonder angst en beven?
al wil ikzelf dit aardse nog niet kwijt

heb steeds de liefde doorgegeven
mezelf geleerd de andere te eren
van hem te houden en te respecteren;
ik voelde mij met alles hier verweven

wat nu nog rest in ‘t labyrint van ’t leven
verzinkt stil onbewust diep weg in mij
en ‘k voel mij nu al niet meer gebonden; vrij

toch ben ‘k in al mijn verzen steeds mezelf gebleven
wordt bij herlezen heel misschien gedacht aan mij
en maakt mijn poëzie jou dan nog altijd blij
**********
sunset 06-09-2017
**********

[sunset]

nog steeds kan ik hen zien (uit: gisteren)

jou bouw ik een slot
na het eerste jaar
houdt een kind mijn hand

vijf letters vormen jouw ogen
waar een hemel zich naar ons buigt
hangen wolken in jouw haar

rusten mijn lippen op jouw voorhoofd
achter purperen muren
ademen vijf torens over de globe

en volgen mijn schreden jouw blik
omdat ik steeds wil zijn waar jij bent
ligt er reeds afscheid over alles wat is

- nog wuiven ranke torens
verliezen zich langzaam aan de verte
al kan ik hen steeds nog zien
**********
sunset 07-09-2017
**********

[*Joy*]

.
Beste Ingo,

Jouw poëzie maakt me altijd blij.

"tien seconden; misschien"
Ik vermoed dat dit voor je zus geschreven is?
Of ben ik mis?

en ...
"melancholie in d’ herfst " mooi !!!

Buiten is het grijs en grauw.
Dus gezelligheid binnenshuis opzoeken.
Jij met je poëzie.
Ik met mijn kleurpotloden.
Nog een fijn weekend.

[sunset]

*Joy*

Eens te meer mijn dank voor je lezen en heel fijn reageren.
Net terug van een lang vriendenweekend, vertrek ik morgen weer naar Normandië t/m zondag.
Warme genegen groet en heel liefdevolle maandag,
sunset (ingo)

[sunset]

dichter dan dichtbij

er bestaan geen wegen
waar vogels vliegen
volgen zij simpel sterren

zetten zich neder
in bergtoppentempels
waar een maan
helder torens beschijnt
hult hij dalen in slaap

zelf zijn zij dichtbij zichzelf
zweven in het duister
al duiken zij eerst naar beneden
opdat zij echt kunnen leven
vóór dat de frisse ochtendwind
hen door wolken draagt
**********
sunset 11-09-2017
**********

[sunset]

meer hoeft dat niet te zijn

ergens vergeten kamers
met nergens eindigende plafonds
en gescheurde papierdromen
die muren ontkleden

schaduwtijd ligt alleen
achter open deuren
stappen stemmen
als een vage echo rinkelt glaswerk
en geleefd, geliefd lachen
in gordijnen van gisteren

zeilen noorderwind
die onuitgenodigd
binnen sluipen
door gebarsten ruiten
zien alle gedachten
als dansende stofpluisjes

en een enkele lichtstraal
pendelt en raakt
zacht troostend lippen-
rood dat zich naar jou
toebuigt als stilte
- voor mij meer genoeg
**********
sunset 30-09-2017
**********

[sunset]

de huid kleurt warm rood

wild jaagt de wind
en laat de oude eiken
wankelen als bedronken reuzen

het water rimpelt, schuimt
verdrinkt de weiden
het woelen ligt in al
dit ongetemde dreigen
dat wervelende harten
tot diepe onrust dwingt

een nu, direct gevoel
bedwingt opkomende depressie
en met een vroege zonnestraal
op ’t ochtendlijk gelaat
laat zich de liefde
toch weer schrijven

legt een verlangen in de hand
en kleurt de huid warm rood
wanneer in ons
de honger snel ontwaakt
**********
sunset 01-10-2017
**********

[sunset]

veilig en vertrouwd

wind schuurt langs nachtgedachten
wervelt verwelkte bladeren
door eerder licht-gevulde dagen
en breekt vermolmende takken af
loopt zich steeds dood op muren
die jou en mij omarmen

diep kruisen onze levenslijnen
en in ons schijnt het hemelsblauw
in haven van zo vele winters
waar hoop zich aangemeerd
schrijft liefde zich als trouw

jou noem ‘k mijn levenskade
waar zeil zich aan het andere vleit
ondanks een storm
en donderend natuurgeweld
in een orkaan geboren
voelt het steeds veilig en vertrouwd
**********
sunset 02-10-2017
**********

[sunset]

Caen, de stad

nergens houdt deze stad op
net zoals de zomer
ook al denk jij
reeds de herfst te ruiken
in eerste vochtigheid,
later op de dag,
en in het stof
van vers gemaaide velden

er ligt een slapeloosheid
in het druk gefladder
van grijs blauwe duiven

je kunt de grootte van een stad
berekenen aan de hand
van het aantal verlichte ramen
’s avonds om 23u30
of aan de verstopte kruispunten
gedurende de middagtijd

de stad wil simpelweg niet eindigen
net zoals de herfst
ook al denk jij reeds
lente te kunnen ruiken
in het levendige en het wanordelijke
van bomen en struiken
of in de stroom voetgangers
en langzaam zichtbaar wordende
kerktorens met op hun spitsen
helder blinkende kruisen
**********
sunset 03-10-2017
**********

[sunset]

als van bureau gewaaide
papiersnippers, slechts

aangedreven door zacht verwonderde
blikken, fladdert

het koolwitje over het
geelgroen van geoogste

dagen, vleugels van zomer
in geheimschrift beschreven
**********
sunset 04-10-2017
**********

[sunset]

de wind likt onze huid

wanneer slaap ons plots overvalt
wenkbrauwen van ogen dromen
en voeten van enkels

laten mijn zachte vingers jou ontwaken
en trekt jouw hand mij omhoog
tussen de twijgen lichten wij op
en hangen kopje-onder in de bomen

wanneer het gaat winteren
moeten wij ons een schuilplaats zoeken
zeg jij, en ik bedenk me
dat wij in sneeuw nooit zichtbaar zijn

in de pels van buideldieren
naai jij jouw verhalen
en dekt ons in de nacht ermee toe

hun huid span jij tot zeilen
omzoomt hen met stevige steken
en twijfelt geen enkele keer

hoor hoe het klinkt, roep jij
wanneer s ’ochtends, met ruwe tong
de wind onze huid likt
en onze lijven hemelwaarts drijven
**********
sunset 05-10-2017
**********

[sunset]

oktober-blues

bladeren uit bomen
als tussenruimtes
tasten zich aarde
snel nu nabij

als vallende dromen
bont warm gekleurd
vanuit de zomer
in dit herfstig getij

zoekende blikken
winnen aan verte
openen het woud
het veld en de stad

nog slechts een wijle
een weinig warmte
voor dat het wintert
zelfs in ons hart

toch kleurt dit afscheid
heel mooie beelden
die doen verstillen
in al hun pracht

worden gevoelen
in ons snel milder
in harmonie
met dat wat ooit was
**********
sunset 06-10-2017
**********

[sunset]

verzadigde naaktheid

speels blikt
een niet koopbaar samenzijn
in herfstige luimen
van gewillige nachten

en zuchten
liefdesliederen
in open en bloot maneschijn
verzadigde naaktheid

door avondrood zweven
lustvolle kreetjes
**********
sunset 07-10-2017
**********