Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

een wereld vol van liefde

die jongen die in stilte leeft
ben ik niet, wil ik niet zijn
- zijn mocht ik ook niet -

iemand anders wandelt om het huis
en nog een andere
zaagt de tafel in stukken
tuigt de boom op
danst

heerlijke spijzen zweven
naar een mond die driemaal beeft
en spreek ik over hen
herdenk ‘k in stilte ons

wij zitten, eten in de lucht
mijn broers, zussen  en ik
- van dat wat spiegelt
kregen wij nooit genoeg

nu is de wereld gevuld met liefde
en ik ben er ook in
in elke tedere zoen, elke zachte blik
in elke vreemde kus
*******************
sunset 11-04-2018



tot ik terug kom

[soms weet ik zelf niet dat ik bid]

grauwe wolken in de ochtend
verlangzamen dit gedicht
het wordt maar traag dag

[alles van deze zoon
is al decennia opgeborgen]
al tasten schaduwen de bodem af
en komen paarden, bokkig dansend
naar het hek

uitgeregende lege terrassen
een radio monddood
en ik zing een weemoedige blues
vanuit mijn treurend hart

laat mij zijn wie ik ben
mij worden zoals ik was
zodat ik wachten kan
tot ik terug kom met hen
die ik ooit verliet
*******************
sunset 12-04-2018

[sunset]

lieven is altijd buitenproporties

bind mij los, las ons elkaar
beroof mij van lucht, blaas mij adem in
stoot mij van je af, knevel mij
maar voor alles, scheid mij van jou
stalk mij, vlucht van mij
verlies mij, vind mij
verniel ons, definieer ons

buiten alle proporties is lieven

maak mij tot jouw hemel, tot jouw hel
laat mij verdwijnen, volg mij
haat mij, adoreer mij
pas voor mij op, bescherm mij
ik ben jouw gif, jouw tegengif
verander oorlogsplannen
neem pijl en boog
lieven is altijd buiten proporties
*******************
sunset 13-04-2018


* Geïnspireerd door Bianca Hazenbergen Hans Daalmeijer

[sunset]

met elke nieuwe zucht

ik beklaag mij niet
over de hartstocht van jouw lijf
die mijn slapeloosheid uitbuit

bevochtig mijn lippen
wanneer ik jou lief
en het woord vlees wordt

streel je met warme adem
en herhaal de weg naar jouw zijn
met elke nieuwe zucht

zo bewoon ik jou onder mij
breng jou met liefde
een warm eerbetoon
 
betaal graag met huid en haar
*******************
sunset 14-04-2018



over nacht

bij ‘t veld van wat vergeet-mij-nietjes
blijf ik verwonderend staan
bekijk het stil en voor een tijdje
de nog winter-kale plekken weide

traag kreunend buigt een oude boom
wijl ‘k luister naar zijn stem
die mij zoveel vertellen kan
al  klinkt het mij alsof hij lacht

over nacht groeien de lelies
als elk jaar op hun zelfde plaats
het vale grijs kleurt snel naar bont
nu lentezon weer schijnt
*******************
sunset 15-04-2018



ik echter droom over leven

een rumoerige markt
platgetrapt en doorwoeld
verzamelt klinkende munt

de naar boven gerichte blik
open, wijd
zoekt het vrije denken

het kronkelend pad
stoffig en leeg
nodigt uit tot verdwalen

diepliggende grond
moerassig en zwaar
ontvangt treurende zielen

ik echter droom over leven
*******************
sunset 16-04-2018

[sunset]

het licht staat op groen

in elke lente
dichten wij ons opnieuw
naar elkaar toegaand
lopen wij weer wegen af
die wij ooit alleen gegaan zijn;
wij rennen

jouw fijne handen
zijn als de halve wereld
en behoedzaam bevochtigen wij
onze monden; vol met bloesems
wiegen wij elkaar
het lijf

jij bent mijn slaap
en van oever tot over
zwemmen wij
scheppen ons kwartieren
en hele steden,
staan ver boven alles

het licht staat op groen
*******************
sunset 17-04-2018

[sunset]

hoe zij zich opent
sluit
om zich heen grijpt
blind
in een eeuwig zacht ritme

een zeester
zich voedend
met verwondering
*******************
sunset 18-04-2018

[sunset]

en pas daarna

doorwoeld de lakens
door het steeds dieper graven
in wensen begenadigd
in uren van de nacht
vergeten wij onze glazen

deurposten beschermen
tegen angsten van kamerherinneringen:
hoe wij elk jaar opnieuw
in jaargetijden stagneren
tot gras een windharp bespeelt

en wij in lente groeien
lippen bebloed en nek getand
is liefde ’s ochtends nooit over
en pas daarna, heel lang daarna
zie ik kersenbloesems
als maagdelijke sneeuw

langzaam op ons neerdwarrelen
*******************
sunset 19-04-2018

[sunset]

woorden in waterschrift

reeds jaren schrijf ik
woorden in waterschrift
golf na golf
duizende gedichten

vellen zijn nat geworden
algen mijn  leestekens
en gisteren en vandaag
is één enkele dag

stranden zijn zichtbaar
en mijn uitbik: wolken
en condensstrepen
als wegwijzer

naar het onbekende land
ver hierboven
dat heel soms, af en toe
het mijne raakt
*******************
sunset 20-04-2018

[sunset]

ballonnen dragen kleuren weg

daar rust zwaarmoedigheid van de stad
onder judasbomen, verhakkelde schaduwen
sijpelen in het gras en van wat over blijft
zingen mussen op daken

een regen jasmijn waait meisjes weg
over een pad van witte kiezel in de schemer
de apenbomen in eenzaam gezang
ballonnen dragen kleuren weg

tot in het licht, een helder blauw
waar ik de stilte in mijn hand houd
die zich plots verandert in wind
en zwijgend warm, gewichtsloos

zweven ooievaars over het ven
waarin de zon reeds ondergaat
zij laat navlammen achter
op de rand van mijn netvlies
*******************
sunset 21-04-2018

[sunset]

slapeloosheid

de nacht
een duistere hel
groot als mijn slaap

op wijzerbladen
kerven schreeuwen
witte tanden
in plaats van cijfers

waar ik lig
heeft de doorwoelde plaats
dikke pret

laat mij vallen
midden in de zon
- jouw handen
lieven waarheid
*******************
sunset 23-04-2018

[sunset]

in de schaduw van bomen

omdat er meer dan slechts wat as
zou resten van mijn laaiend vuur
wil ik begraven worden, niet verbrand
en liggen onder statige hoge oude eiken
waar jij mij dan bezoeken mag
zelfs in de middaghitte van een zomer
omdat mijn graf diep in de schaduw ligt
en ik je daar, over het zachte gras, zie komen
wanneer jij de aarde op mij komt verzorgen

dát is wat mij nog levend houdt

want ik zal heel ver weg zijn dan
wanneer ik in de schaduw van de bomen lig
en thuis, als eiland achter de gordijnen,
laat jou mijn ogen nooit meer zien
toch glanzen zij nog even fel in ‚t duister
ook al weet jij niet of zij open zijn
of reeds een eeuwigheid gesloten

mijn graf moet onder eiken liggen
heel diep in schaduw van de bomen
*******************
sunset 24-04-2018

[sunset]

als nacht in mijn haar

bij het ontwaken
met nesten in mijn haar
die ik nacht noem
slaan vaders dekens terug
slapen uren nog steeds
zonder mij in hun vergeten
op te nemen

nadat  ik mezelf
met koffer in een trein zet
dragen vaders – niet de mijne -
het land in handgevlochten korven
slaperig van de ene wagon
naar de andere

en de rook
die uit hun monden sliert
hangt als nacht in mijn haar
*******************
sunset 25-04-2018

[sunset]

over vrijheid, dilemma’s en mens-zijn

de schepping zelf is vrijheid
omringd door sterren, zon en maan
verstrooid in het oneindige
steeds dwalend op hun baan

ik echter ben ‘t dilemma
in altijd hunkerend verlangen, pijn
brandt in mij laaiend vuur
en ook mijn lachen, dromen

als ben ik ochtenddauw, een zondaar
vanaf het eerste levenslicht
omgeven door wat engelen
door hen toch steeds weer opgericht

en alles wat eens was:
hunkerend verlangen, liefde, smart
verdwijnt net als de lentepollen
- mijn zijn wordt één met ‘t al
*******************
sunset 26-04-2018

[sunset]

in jou kan ik verdrinken

jouw arm slokt mij op
als is ’t een hoge golf

jouw huid een vleeskleurige zee
op ‘t zweet doorwoelde laken
waarop ik tranen van geluk,
als is ’t een waterval,
vrij stromen laat
wanneer ik mij verdrink in jou

jouw arm slokt mij op
als is ’t een hoge golf
en ‘k weet dat ik in jou
veilig verdrinken kan
*******************
sunset 27-04-2018

[sunset]

de nacht behoort toe aan de wind

wolkensluiers begeleiden
de avond naar de nacht
en onder een vage maan
schaduwen van weiden
en glad spiegelend water

de nacht behoort toe aan de wind
die twijgen laat beven
ruw over wangen streelt

ik luister naar zijn adem
die me naar stilte brengt
en weet

morgen is alles weer nieuw
*******************
sunset 29-04-2018


Gisteren behaalden mijn dames op het NK show- en gardedansen drie titels, twee tweede plaatsen en één derde *glimlacht trots*

[sunset]

wij weten het niet meer

wij wandelen omhoog
voeren schauduwgesprekken
geven ons knipoogjes
en herinneren ons hoe wij
onze net gewassen huid afstropen:
haastig en bliksemsnel

op het einde van de weg
kijken wij uit over velden en weiden
paarden en koeien lijken wassen beelden
en regenwater druppelt van bladeren
- wij staan in ons eigen blikveld
dat wij altijd veranderen kunnen

al fluisteren wij onze angst
met onze handen voor onze mond
dat wij misschien oud zijn en nutteloos
toch is het beter dit los te laten, af te leggen
net zoals onze kleren in de zomer
wanneer wij een verfrissend duik nemen

zelf geloven wij bijna alles te weten
maar weten niet meer
wat wij allemaal ooit hebben geloofd
*******************
sunset 30-04-2018