Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

’s ochtends vroeg in mei

‘s ochtends vroeg in mei in ’t park
iemand zegt goedemorgen
ligt in een vale deken op het gras
overgebleven van de rest van het feest
denk ik, en uit een radio klinkt zacht
melancholische muziek
alsof het reeds volop midzomer is

en ‘k voel mij in een film over Nice
of ook Parijs, in elk geval meer zuidelijk
en aan een haven op de kade
komt mij een meisje tegemoet
en zegt: salut, ça va?;
wij kennen ons, misschien van vroeger
misschien van ’t eerder zoenen
geloven beiden niet aan toeval

en kussen ons; op ’t einde van een dag
kijk ‘k dromerig  uit over het water
- ik wil zo graag en heb toch niet
alsof ‘k mijn eigen vers ben in ’t  gedicht-
en groet terug, zeg goedemorgen
al is zij mij niet echt bekend en reeds verdwenen
terwijl ik ‘t niet eens heb gezien

’s ochtends vroeg in mei in ’t park
*******************
sunset 27-04-2018

[sunset]

en een gevoelloos hart

een gezicht, stofbedekt
kijkt in nietszeggende gezichten
honger staat in ogen geschreven
in de ene, in anderen enkel slechts nijd

beiden vreten elkaar op
staan onder dezelfde hemel
en dezelfde wind ontvlamt hun ogen
- woorden dragen geen goud

de lijven veranderen hun kleuren
dragen kruiden die geuren
naar vroegere herinneringen
en naar de vloek van hun geloof

iets trekt traag voorbij
misschien wel de wolken
en een hand grijpt naar stenen
een andere naar zijn hoofd

zwevend in vreemde zeeën
een dood gelaat zonder leven
- zonder te zien is er slechts leegte
en een gevoelloos hart
*******************
sunset 29-05-2018

[sunset]

scheur mijn huid
van jouw lijf

pel jouw zoenen
uit mijn mond

wis je naam
uit mijn bloed

duik met mij
in jouw diepste kern

maar zeg mij
wie ik ben

anders dan in jou
*******************
sunset 30-05-2018



uit stof, verleden en ook hopenpuin (uit: gisteren)

’s ochtends schreed ik midden door wat wolken
stof, verleden en ook hopen puin
een bagger groef zich als een keverhorde
luidruchtig door het steen van alle huizen

een bard zong luid een ode aan de mensen
de meute bleef verveeld aan stoeprand staan
en been na been zonk ras in modderpoelen
het heden was als gisteren in vandaag

mannen dronken bier op de terrassen
totdat de maan elke taverne sloot
en in de verte hoorde je explosies
waar steden onder vuur zich snel vervormden

schuifelden bagermuilen door kadavers
hun bakken vol van reeds stinkend mensenvlees
nog stremde ’t bloed zich voor de dijken
alsof er nimmer oorlog was geweest
*******************
sunset 31-05-2018

[sunset]

de verte roept mij

achter ogen beelden
van heuvels waarop wind
sneeuw waait door de jaren
over schier eindeloze daken

vanaf de zee zweeft wit stof
in binnenruimtes en ik droom mij
in een wereld die ik vul

ontvouw uren
wijl voor de ramen
motregen vanuit de hemel
door mensenlege straten drijft

en ergens schep ik thuis
een andere werkelijkheid
in een vreemde taal
en in een andere tijd

de verte roept mij
en in zijn afstand
verliest elke herinnering
zijn verlatenheid
*******************
sunset 01-06-2018

[sunset]

schilderen met woorden

kleuren springen mij tegemoet
druppelen, strelen, bekoren
brengen hun tijd door in de lucht

zij lopen door en over elkaar heen
wanneer mijn hand beeft
en ik krijt breek, houtskoolstiften

uitveeg, verbeter en lijnen trek
brede halen met een penseel
tot uiteindelijk alles samenkomt

in balans

[als in slow motion, mijn hand
strelend over elk vel]
*******************
sunset 02-06-2018

[sunset]

misschien had ik beter

hopelijk sterf ik een vredige dood
want op het podium van het leven
smaakt elke afgebroken communicatie
elke uitgestoken tong, bitter

[misschien dat ik beter
een andere kunstvorm had gekozen
dan het dichten om mij te uiten
iets, dat mij toestond mij te verlieven
op plaatsen waar ik eenzaam was]

nu is het eender en zal zich niemand
mij meer herinneren anders dan jij
die ene verwante ziel die net als mij
leeft en lieft; en niet alleen in poëzie
*******************
sunset 03-06-2018

[sunset]

open haar, woordeloos

tijd heb ik nooit vermist
hoogstens verloren
terwijl het leven niet eenvoudiger
noch gemakkelijker is
- al vraagt daar niemand naar -

kijk ik de stroom na
wandel door het woud
dat anders klinkt
meer schaduw kent

’t leven is als een boom
die altijd is
en waar hij groeit
blijft elke hemel helder
zelfs onder ’t water

ik kniel neer aan zijn stam
streel zijn bast
laat elke storm
die mij regen in het gezicht blaast
aan mij trekken

[de rivier mondt uit in de zee
meeuwen vliegen op
het woud, het leven, de liefde
waar is het weten van gebleven?]

ik trek mijn hand terug
en open haar, woordeloos
*******************
sunset 04-06-2018

[sunset]

muze, mijn lief

muze, mooie zachte wilde vrouw
wulps op het bed liggend
met achter haar niets
dan uren lust en diep verlangen

mooi teder heuvelig
landschap uit vlokkend schuim
of toch enkel
simpelweg verliefd of …

mooie wilde zachte muzevrouw
met achter het bed niets
dan uren wulpse lust
en dan dat mooi teder heuvelig
schuimend landschap of toch
simpele verliefdheid

of …
*******************
sunset 05-06-2018

[sunset]

aflandige wind

aflandige wind
drijft mij in zee
ik zwem
in open water

hoop op een rif
van woorden
als blauw eiland
in wiens duinen
bremstruiken branden

vergeef me
dat ik niet anders kan
dan oevers
te laten staan
alles achter te laten
op het strand

ik zwem
in open zee
aflandige wind
steekt de brand
in de duinen

drijft mij voorwaarts
op het weidse
deinende water
*******************
sunset 06-06-2018

[sunset]

middagbloem

[het is eenvoudiger
je niet te verzetten
tegen de golven]

woorden liggen,
als verre eilanden,
in een eeuwige nevel

in de stenen muur
opent zich een middagsbloem
vogels komen om te zwijgen

en met oplichtende inkt
schrijf ik voor jou zinnen
die elkaar reeds lang kennen

tot wind komt opzetten
de geur van vallende regen
door mijn verwoording trekt

en een middagbloem
zich om de dag sluit
hem beschermt

tegen elke opkomende storm
*******************
sunset 07-06-2018

[sunset]

wat blijft is het blijven
 
onweer dat heel kort slechts
de horizon laat wankelen
en alle rotzooi aanspoelt:
een matras waarop twee slapen
’s ochtends zich uitbundig lieven
om daarna gelijk weer in te slapen;
vergeelde botten van een meeuw
zo licht dat een wind ze wegdraagt

wij zullen alles nieuw terug zien
want niets gaat werkelijk verloren
ook al vluchten wij in schaduwen
in polsflauwtes naar ons laatste adres
dat niet meer veranderlijk is,
blijft het toch slechts een probeersel
alles te vereffenen en te verdwijnen
want alles blijft, zelfs dit uitwissen

want net zo als alles blijft,
blijft simpelweg het blijven
*******************
sunset 08-06-2018

[sunset]

en elke seconde

op een regenachtige zwoele avond
open ik mij voor jou
opdat jij eindelijk wenen kan

‘k breng jou van zwart naar wit
en met mijn handen
schuif ik vredesduiven
hoge bergen op

een witte hemel breekt open
en wiegt ons in slaap
lente stormt onze harten binnen
verzinkt elke schaamte

de uren beginnen te zweten
waar mijn lid de zomer in jou ontbrandt
snelt elk zwijgen ijlings weg
verzamelt dagen, maanden, jaren
zelfs nachten die wij vergeten

en elke seconde die ik je sinds toen niet zie

sunset 09-06-2018



ik sterf door mijn verlangen, lust

vertewoorden zoals ontrouw
religies, waterplassen
verzamelen en verschemeren
net als ’t eenvoudige gemak
waarmee ik kinderen
uit de klei trek  (mezelf incluis)
jou in mijn huis roep

mijn aders branden leeg
en dit gevoel stroomt over
toch is het zand in d’ ochtend
nooit meer nat
ondanks dat ‘k tranen ween
wanneer de dromen komen
ik lig te woelen in mijn bed
soms zelfs niet durf te hopen

duivels dansen op ‘t plafond
en ‘k staar met open ogen
die niets zien;
sterren, maan zijn slechts
wat puntjes in een hemel
die ’t sombere van nacht
meeneemt tot in de dag

waar zelfs de zon
niet vrolijk schijnt noch maakt
en ’t opgewekt gekwetter
van vroege vogels
stil valt nu ik het lied mis
van wat bruist in aderen
mij elke adem neemt

ik sterf,
door hunkerend verlangen
en de lust
*******************
sunset 10-06-2018

[sunset]

alles,  en toch ook weer niets

eindelijk liggen wij in bed
benen eng ineen verstrengeld
zoals lange woorden,
volkomen onbegrijpelijk

al hebben wij daareven
ons nog langdurig heet gekust
en stroomt het vuur
nu door de lendenen

ogen verdonkeren
en ook de maan gaat langzaam onder;
wat blijf is alles
en toch ook weer niets

en onze hunkerende lijven
*******************
sunset 11-06-2018

[sunset]

en soms ook nog

uit de hemel druppelt regen
en ik heb wolken in ‘t vizier
meeuwen tuimelen in de wind
- witte, geen zwarte -
en op de duinen ligt een dunne laag
onbeslapen vermoeidheid

op het schip voor mij branden lichten
sommigen knipogen achter gordijntjes
en natuurlijk is daarachter nog iets
vluchten wolken naar de open zee
waar reeds schepen drijven
net als gevoelens: te ver, te dichtbij

en soms ook nog te pijnlijk
*******************
sunset 12-06-2018

[sunset]

voor mijn liefde

in levensechte beelden
schilderen wat
geen enkele zin [heeft]

heel vaag slechts
in ’t verwachten
veranderen levens

gelden weinig meer
dan verre lege
hulpeloosheid

de liefde echter
houdt wel vol
al is wat blijft
niet meer dan
slechts één mens,
misschien

en jij
*******************
sunset 13-06-2018



de Middellandse zee

roomwit nog ‘t lijf
als achtergrond van ‘t beeld
een groot deel
azuurblauw gemengd:
een veelvoud jij

verwaait in wind
gespiegeld op het wateroppervlak
als werveling
meer, of misschien minder
illusie dan vermomming

de zee
*******************
sunset 14-06-2018
Barcelona, Middellandse zee