Op midzomernacht/ begon voor het lentekind de laatste winter

Dit is de plaats waar je jouw verhaal kan vertellen, zorgen delen, troost zoeken/vinden en geven aan elkaar.

Helena van Troje
Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07

12 sep 2011, 20:15

Via een topic over een rubber dichting voor een stop van een gootsteen, ontdekte ik dit hoekje van troost.
Zoals wel meer mensen volg ik maar een paar items op het seniorennet.
Daar ga ik dan recht op af, dus dit troosthoekje ontging me.

Ik kan ook wel terecht op mijn eigen topic op een ander forum, waar ik heel veel steun en troost krijg.

Maar toch...

Mijn moeder stierf op 30/7/2011 en mijn man stierf op 13/8/2011.
Allebei in een verschillend ziekenhuis. Mijn man na een lange strijd tegen nierkanker, mijn moeder na een kort, maar hevig gevecht tegen blaaskanker.

Voor beiden begon de laatste reis op dezelfde dag.

Op 27/6/2011 moest ik met mijn man naar spoed. Mijn moeder had dezelfde dag, omdat ze zo een pijn had gehad naar iemand gebeld die ze kende. Ze wist dat het slecht ging met mijn man.

Op 1/7/2011 werd besloten tot opname op de palliatieve eenheid voor mijn man. Toen hij daar goed en wel geïnstalleerd was kreeg ik een sms-je van mijn zus, dat zij in het andere ziekenhuis was, met mijn moeder, die een nierblokkage had.

En toen begon de aller moeilijkste periode uit mijn leven...
Ik weet nog altijd niet hoe ik me er door heb geslagen, maar ja, je staat er voor en je moet er door.

Sinds een week of wat krijg ik wat de mensen mijne klop noemen zeker...

Tot hier toe kon ik me een beetje staande houden, mar nu ben ik dood en dood op.
Niets lukt nog. Mijn hoofd zit vol zagemeel. Ik heb soms het gevoel van door een soort breiachtige massa te zwemmen en de oever komt maar niet dichterbij.

Ook hier zullen we wel weer doorspartelen zeker, maar voor de moment geloof ik daar niet erg in...

reline
Lid geworden op: 24 feb 2009, 22:46

12 sep 2011, 22:18

Hallo Helena,

Ik las net jou verhaal....

Het is amper voor te stellen dat zoiets kan gebeuren, dat het ziek zijn van je moeder en je man en hun overlijden zo kan samen vallen....

Op zulke momenten wordt je als het ware geleefd, maar nu..."een klop van den hamer...."

Helena...ik weet niet of je in je omgeving bij mensen terecht kan, maar laat het niet te ver komen...ga op tijd naar de dokter...hij kan je raad geven....hij kent jou situatie en gaat je kunnen helpen.....

Ik wens je heel veel sterkte toe...je komt er wel door.....nu is het kwestie...je moet blijven zwemmen....is nu moeilijk hé...
Misschien gaat het je deugd doen dat je hier terecht kan....

Liefs, Reline
Zomaar voor iemand aardig zijn
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!

reline
Lid geworden op: 24 feb 2009, 22:46

12 sep 2011, 22:38

Helena,

Ik las net wat je vanavond op een ander topic geschreven hebt om 20.35 uur.
Ik vond het heel fijn dat te lezen....is zo belangrijk voor jou!!
Het geeft je een zekere rust....
Zomaar voor iemand aardig zijn
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!

Helena van Troje
Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07

12 sep 2011, 23:43

dankjewel Reline voor je woordje van bemoediging.
Ja, inderdaad hetgeen ik op de andere topic schreef heeft me veel rust gegeven. We hadden het goed doorgesproken samen. Hij had elf lange jaren gevochten en nooit de moed opgegeven, zonder irreële verwachtingen te koesteren. Gelukkig maar. Zelfs in zijn lijden heeft hij me geholpen de moed erin te houden wat mijn moeder betrof. Nooit heeft hij me weerhouden om haar even te bezoeken. Hij heeft me getroost toen ik me zo onmachtig voelde en verscheurd tussen de twee mensen, die ik het liefste zag in mijn leven, buiten mijn kinderen en kleinkinderen.
Ik wou bij mijn moeder zijn en ik wou eerst en vooral en zoveel mogelijk nog bij hem zijn. Het was een verscheurende keuze. Er is geen beter woord voor.

En nu is het zo moeilijk om te verdriet te hebben om twee mensen. Ben je even door het ene dan is er wel iets anders dat je weer met je neus op het andere duwt.

Jaren ben ik bang geweest dat dit zou gebeuren: wetende dat mijn moeder hoogbejaard was en wetende waar we zelf voor stonden.
Dat ze nu nog moest blaaskanker krijgen... Plus dat men haar voorhield dat ze nog kon genezen....Ze heeft gevochten, gevochten, want ze wilde toch nog zo graag leven.

Mijn man wilde uiteraard ook ouder worden dan 65, maar ja... Hij wist dat het eens zou stoppen en was voorbereid, ook al kan ik me moeilijk indenken en ik heb me dat dikwijls afgevraagd, hoe het moet zijn, te weten dat je niet lang meer te leven hebt en je daar heel erg bewust van te zijn....

Het zal wel zijn reden hebben gehad deze samenloop van omstandigheden...

Je hebt me rustiger gemaakt met je verwijzing naar de andere topic...

reline
Lid geworden op: 24 feb 2009, 22:46

12 sep 2011, 23:59

Hij wist dat het eens zou stoppen en was voorbereid, ook al kan ik me moeilijk indenken en ik heb me dat dikwijls afgevraagd, hoe het moet zijn, te weten dat je niet lang meer te leven hebt en je daar heel erg bewust van te zijn....
IK geloof vast dat het kan en die rust heeft er voor gezorgd dat hij er voor jou kon zijn toen het zo moeilijk was om er tgt. voor jou moeder en voor hem te zijn.

En ook nu voel je hem waarschijnlijk rondom jou en ook jou moeder....
Ik ben blij dat je nu wat rustiger bent en ik hoop dat je seffens rustig kan slapen.

Ik wens je welterusten...slaap wel!

Reline
Zomaar voor iemand aardig zijn
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!

RIEKSKE
Lid geworden op: 18 dec 2005, 10:21
Locatie: GELDROP

13 sep 2011, 07:09

Afbeelding
lieve helena
kom je ff sterkte wensen met dit zware verlies
is vreselijk je geliefde mensen in deze snelle tijd af te moeten geven
ik kan mij voorstellen dat het later pas kwam bij jou
en dat alles kop staat
ik kom je daarom heel erg veel sterkte wensen
liefs riekske
ik ben de clown met een lach
en hele dikke traan

Helena van Troje
Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07

14 sep 2011, 19:38

heeft dit troosthoekje magische krachten? Sinds ik hier schreef heb ik al twee dagen goed kunnen werken, goed kunnen slapen... en nog maar één keertje tranen met tuiten geweend
hopelijk blijft het zo...
dank aan de mensen die reageerden.

Danine
Lid geworden op: 05 sep 2011, 14:07
Locatie: Sente

14 sep 2011, 20:07

helena ik lees het nu pas,
je hebt zware maanden achter de rug,
je kon er niet bij stilstaan, dat je twee geliefden ging moeten afgeven,
en je deed meer dan je eigen lichaam aan kon,

ik moet je bewonderen, maar is erg triest,

er is altijd iemand die je hier wat steun kan geven,

maar de rouw periode moet je er door,
is voor iedereen anders de verwerking,

ik wens je heel veel sterkte toe,

en ga je een dikke troost knuffel geven,

liefs Danine.
voor de zorgen van morgen .... zal morgen wel zorgen...

liefs Danine.

Danine
Lid geworden op: 05 sep 2011, 14:07
Locatie: Sente

14 sep 2011, 20:10

Afbeelding

helena dat ben ik, dat je niet zou denken wie spreekt hier zo tegen mij,

sterkte meid,

liefs Danine
voor de zorgen van morgen .... zal morgen wel zorgen...

liefs Danine.

reline
Lid geworden op: 24 feb 2009, 22:46

14 sep 2011, 21:21

Lieve Helena,

Magische krachten?.....weet ik niet , maar wel weet ik zeker dat het gevoel om er niet helemaal alleen voor te staan jou zeker helpt....voor jou een steun is.

Ik ben regelmatig komen kijken....en denken....hoe zou het je gaan?

Die tranen met tuiten is het beste wat je kan overkomen...het lucht zo op....

Fijn dat je goed hebt kunnen slapen.....en dat je overdag ook je zinnen kan verzetten met werken!

Jou echtgenoot en jou moeder....op de een of andere manier zijn ze er om jou te helpen.....ze weten dat zoveel dingen nu voor jou niet makkelijk zijn....maar je moet er door.....blijven zwemmen.....langzaam maar zeker kom je er....!!!

Liefs, Reline
Zomaar voor iemand aardig zijn
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!

falcon1
Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
Locatie: De Panne - Midden-Limburg

15 sep 2011, 10:29

Lieve Helena,

we kennen elkaar al een beetje via dat gootsteen dopje... maar ik ben nu wel echt blij dat je het Hoekje van Troost hebt gevonden! Ik weet niet of je er in gelooft, maar ik ben er zeker van dat je lieve man en je moeder hier wel een handje geholpen hebben! Je zal dat nog wel ondervinden...

Zoals je reeds gezien hebt zijn er hier nog mensen zoals jij die iemand geliefd verloren hebben... en iedereen beleeft het een beetje anders, maar in grote lijnen zijn er toch dingen die iedereen moet doorstaan.

Voor jou is het natuurlijk een dubbel gevoel... Je lieve man én je moeder op korte tijd verliezen is wel een hele zware beproeving.
Wat je man betreft... ik denk dat hij er zich op een gegeven moment heeft bij neergelegd... Maar ik ben er ook zeker van dat hij vooral u het leven niet wou moeilijk maken!
En ik weet het, op zo'n momenten kan je alles aan omdat je jezelf volledig wegcijfert voor je lieve man en moeder.
Ook de eerste weken na hun overlijden ben je nog zo intensief bezig waardoor het nog niet echt doordringt wat er aan de hand is en nu kom je in een periode dat je dat gaat beseffen. Al die weken voordien hebben je tenslotte toch heel veel energie gekost en het gevolg daarvan heb je mooi omschreven...
Tot hier toe kon ik me een beetje staande houden, mar nu ben ik dood en dood op.
Niets lukt nog. Mijn hoofd zit vol zagemeel. Ik heb soms het gevoel van door een soort breiachtige massa te zwemmen en de oever komt maar niet dichterbij.
Nu is het héél belangrijk dat je niet gaat verdrinken in die zee van verdriet en dit deelt met andere mensen! Je moet er over vertellen! Hoe je je voelt, hoe je valt en moeizaam terug op staat, hoe graag je je lieve man en moeder zag, wat je gedaan hebt voor hen, hoe je ze mist... Maar ook hoe je je voelt en hoe moeilijk je het hebt. Hier zal je zeker wel de nodige steun vinden!
Ik kan en mag je geen valse hoop geven, maar je zal nog moeilijke momenten kennen en de traantjes zullen nog veelvuldig vloeien... Eenzaamheid zal een grote boesdoener worden... Rouwen moet je gewoon doormaken... het hoort bij het leven net zoals je moet genezen van een heel erge wonde... En ooit zal ze genezen, maar er zal altijd een litteken blijven! Hoe beter je een wonde verzorgt hoe kleiner het litteken zal zijn... dat is met rouwen ook zo! Hoe beter je het kan verwerken, hoe minder littekens het later zal nalaten.
Maar net zoals Rline zegt... als het echt te moeilijk wordt moet je iemand raadplegen! Het mag ook niet ten koste van je gezondheid komen!

Helena, ik hoop dat je hier nog regelmatig langs komt en dat we je toch een beetje kunnen steunen in je groot verdriet.
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...

Helena van Troje
Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07

16 sep 2011, 14:31

twee overwinningen op mezelf: ben naar de Engelse les geweest, heel plezant heb zelfs hartelijk gelachen, gezellige mensen, een deel bekende en een deel nieuwe gezichten

heb vandaag voor het eerst weer met de wagen gereden, was maar naar het grootwarenhuis in de buurt, maar degenen die weten hoe een hekel ik aan het vervoermiddel auto heb, weten wat een overwinning dit betekende...

weer goed geslapen vannacht: doodop van alle klussen die ik gisteren had opgeknapt

ga toch nog moeten gaan fitnesssen om bicepsen te kweken

gerarda
Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55

16 sep 2011, 16:16

Helena van Troje schreef:twee overwinningen op mezelf: ben naar de Engelse les geweest, heel plezant heb zelfs hartelijk gelachen, gezellige mensen, een deel bekende en een deel nieuwe gezichten

heb vandaag voor het eerst weer met de wagen gereden, was maar naar het grootwarenhuis in de buurt, maar degenen die weten hoe een hekel ik aan het vervoermiddel auto heb, weten wat een overwinning dit betekende...

weer goed geslapen vannacht: doodop van alle klussen die ik gisteren had opgeknapt

ga toch nog moeten gaan fitnesssen om bicepsen te kweken[/quote

Helena ik ben blij voor u te horen dat het u al wat beter gaat.Ik moet wel hetzelfde zeggen als u , sedert ik hier eens mijn verhaal kom doen ,ween ik al veel minder.
Ik was al wel goed op weg als ik bij mijn vrienden ben lachen en babbelen dat gaat goed ,ik weet dat mijn man blij zou zijn als ik zit te lachen.maar nu alleen thuis zit olk ook al wat minder te wenen.
Naar hobbyclubs of lessen gaan volgen zie ik niet meer zitten.Ik zou heel graag mijn engels en frans weer wat oefenen maar ik ben wel veel ouder als gij denk ik (72 jaar) en ik onthou zo goed niet meer als ik iets gelezen heb.
maar ik ga nog veel weg en rij nog veel met de wagen.

goede moed verder en groetjes Gerarda

Helena van Troje
Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07

16 sep 2011, 22:12

8 jaar ouder gerarda ik ben van 1947/ ik heb een vriendin van 80 die nog les volgt! wel overdag.

ja, ik kan zelf niet goed geloven dat het nu goed gaat, ik ben een beetje bang voor wat nog komen gaat

reline
Lid geworden op: 24 feb 2009, 22:46

16 sep 2011, 23:23

Hallo Helena...je bent fier hé!
Fier op jezelf dat je dit presteerde.....fier ....je weet dat jou moeder en jou echtgenoot het heel fijn vinden!!

Het zal misschien niet altijd zo gaan....maar niet bang zijn voor wat er misschien op je afkomt......laat het gewoon over je komen.....maar vooral dan hier komen praten gaat je dan deugd doen.

En nu bicepsen kweken?? Wat ben je van plan?

Ik wens je een rustige nacht toe....het was fijn om je weer te horen!
Zomaar voor iemand aardig zijn
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!