Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Bosrankje]

Bedankt om het hier te plaatsen, Ria.

Lieve groetjes van Alter en Rankje

[Bosrankje]

4 januari 2014



Met dit mooi gedicht van Hilde, gaan we verder met
het Prentenkabinet... op onze eigen tempo... en we
hopen dat iedereen die iets moois geschreven heeft,
het hier komt plaatsen.
Het kan een ppt zijn of een tekst met gepaste illustratie.

Dus, vrienden van Poëzie en Proza, de deur staat open
voor iedereen die hier binnenstapt met vrede, vreugde
en vriendschap in het hart !

Warme groetjes van Alter en Rankje

[Bosrankje]

Als winter op lente lijkt...


Moeder Natuur, waarom
speel je ons parten ?
Flora is totaal in de war
als winter op lente lijkt.

Een voorbarige warmte
sluipt onder de grond,
streelt zaadjes en wortels
en maakt die zachtjes wakker.

Maar het is veel te vroeg
voor het twijfelende plantenrijk
dat winterslaap nodig heeft
om in de lente te herleven !

Is Vader Winter lui geworden ?
Geen witte Kerst, en ook geen
idyllische Nieuwjaarsplaatjes
met sneeuwmannen in tuinen.

Hopelijk wacht hij niet te lang
want de vier seizoenen vormen
de cyclus van het leven waar de
ene niet zonder de ander bestaat.

Eeuwige lente bestaat spijtig niet...

Bosrankje

[ria]

Lieve vriendinnen en vrienden,
Een vredevol en gezond 2014
voor jullie en voor allen die u dierbaar zijn.
ria

[Monika **]

.
eentje uit mijn archief
liefs Monika

[Bosrankje]

Bedankt lieve Ria en Monika

Warme groetjes van Alter en Rankje

[Monika **]

.

Achter de Horizon wacht een nieuwe dag.

Even wat ik zo dacht
Denk als het je weleens tegenzit
Dat die dag gaat ook weer voorbij
Want er komt wel weer een nieuwe dag
Begin die nieuwe dag met een lach
Dat is bedoeld voor iedereen net als voor mij
Als er toch zo is dat het je toch tegenzit
Ook bij alles wat je doet
Blijf toch positief denken
Dan komt alles wel weer goed
Eens zal dat alles verdwijnen
En zal ook voor ieder de zon gaan schijnen
Dus blijf optimistisch en houd moed.

13.1.2014.Monika

[neske]

Jeugdsentiment


Vroeger als kind kende wij het woord kauwgom niet, noch een chic maar wel ne langen ausem (lange asem). Hij was ook nogal lang en mooi verpakt in een kleurrijk papiertje, ik denk zelfs dat er nog plaatjes van acteurs/actrices bij waren en natuurlijk verzamelden we al die beellekes van die filmsterren. Maar hoe die kauwgom heette dat ben ik vergeten. Wat zeker ook plezant was waren die enorme bellen die men er mee kon blazen (zie foto onderaan). Als men er profijtelijk mee was dan kon men er toch enkele dagen van genieten, elke dag een stukje afbijten want we kregen maar af en toe eens vijf frank om enkele snoepjes te gaan kopen in het buurtwinkeltje. Maar soms als men ècht die grote bellen wou blazen moest men toch wel een hele kauwgom in de mond steken en dan maar bijten en even later blazen en proberen om toch de grootste te kunnen produceren tot die bel dan uit elkaar spatte op jouw gezicht. Zo'n bel bedekte toch algauw het meeste van onze neus en een gedeelte van de wangen, gelukkig hadden we toen nog geen mee-eters en we trokken het kleverig spul van onze neus en duwden het terug in onze mond. Als het etenstijd was en we waren hem nog niet beu dan plakten we die langs de onderkant van de houten keukentafel en als we gegeten hadden werd die terug van zijn plaatsje gegrist en terug in het mondje gestopt. Natuurlijk werd er al eens ene vergeten maar als we dan na enkele dagen onder de tafel die ook dienst deed als ons huisje speelden riepen we blij "hee...onze langen asem hangt hier nog" en er hingen er nog meerdere, allemaal vergetenen. Dan probeerden we of die roze van enkele dagen geleden nog ne goeie was want in feite plakte die er nog niet zò lang aan. Men kon er nog op bijten alhoewel er een houtachtig muf smaakje aan hing en die dan toch nog tamelijk snel in de vuilnisbak belandde. Dan maar een andere met grote moeite van de plank geprutst maar daar was geen tand meer in te zetten, steenhard, die zal er al heel lang aangeplakt hebben en die werd ogenblikkelijk verbannen naar de afvalbak. En kijk er hingen er nog een paar een beetje afzijdig van de anderen en wel aan de andere kant van de tafelrand en dat kwam omdat we soms al eens van plaats verwisselden want eigenlijk hadden we onze vaste plaats aan de tafel. Vermits die er tè lang aanhingen en we onze vingers pijn deden door die er te proberen van te peuteren lieten we die maar hangen, het was tenslotte toch maar langs de binnenkant van de tafel en wie ging daar nu onder kijken? Ik denk wel dat nadien ons moe die er allemaal afgekregen heeft met een spatel.

Neske

[Bosrankje]

Lieve Neske,

Sorry dat ik je zo laat bedank
voor je 'kauwgomballenboom" !

Nostalgie... herinneringen aan
je jeugd weer prachtig verwoord !

De illustratie is bijzonder mooi !

Lieve groetjes van ons beiden

[Bosrankje]

Monika,

Hartelijk dank (een beetje laat ) voor je
hoopvolle ppt ! Mooie tekst en illustratie !
Een belangrijke zin moet men onthouden :
'Begin die nieuwe dag met een lach'

Lieve groetjes van Alter en Rankje

[Monika **]

.


gr Monika

[YNA]

Zoals Neske een mooi verhaal over "de lange asem" schreef, wil ik ook eens vertellen over "kalissenhout" of zoethout.
Toen wij als kind een kalissenhout kregen hadden wij daar heel lang snoepplezier van. We moesten er zeker bij het begin hard op bijten tot er allemaal vezels aanhingen en er de lekkere zoete smaak uit kwam.
Als de vezels te lang werden sneden we er een stukje af en konden we opnieuw beginnen knabbelen. Op den duur zag je mond helemaal geel.
Als we er moe op geknabbeld waren, legden we hem weg tot de volgende dag. Daar had men dus dagenlang plezier van.
Zo was er ook de laurierdrop.
Dit waren harde lange staafjes, zwart van kleur. Die staafjes werden dan in stukjes gedaan. Een paar stukjes gingen in een flesje ,aangevuld met water.
Dan kon je beginnen schudden, steeds maar schudden tot je een zwarte vloeistof kreeg. Zo kwam er bovenaan veel schuim op. Dit schuim werd door zuigende bewegingen als het ware uit het flesje getrokken. Vaak zoog men zo hard dat de lip in de hals van de fles werd getrokken wat zelfs een beetje pijn deed. Het smaakte wel lekker.
Zo liepen in onze buurt veel kinderen rond met zo'n flesje.
Of deze snoepmethode allemaal zo gezond was dat weet ik niet, maar wij vonden het toch lekker.
Nu ziet men dat allemaal niet meer. Maar ja, de kinderen spelen niet meer zoals wij ons in die tijd amuseerden.
Nu is het een computer ,tablet, iPod en wat is het nog allemaal, ik kan het niet meer volgen. Men moet hen soms dwingen om eens buiten te gaan. Maar ja, de tijden zijn veranderd en we moeten het aanvaarden.
Zij zullen later op een heel andere manier over hun jeugdtijd vertellen dan wij en misschien met evenveel plezier.

Yna

[Bosrankje]

Lieve Monika, bedankt om nog in het Prentenkabinet, één
van je mooie gedichten te komen plaatsen. En inderdaad,
wat is mooier dan vriendschap ?



Lieve Yna, weer op een leuke levendige manier en ook soms
met een beetje nostalgie, heb je ons verteld over iets lekkers
uit onze jeugd ! Het geeft ons zin om er terug van te proeven,
dus morgen naar de 'Natuurwinkel'
Blij om je hier ook te 'zien' ! Bedankt.

Lieve groetjes voor jullie beiden, van Alter en Rankje

[Monika **]

.

dit is ook al een oudere
maar past toch in deze tijd
liefs Monika

[ria]

verdriet maakt deel uit van het leven,
maar soms kon het voorkomen worden.
ria

ps, weldra kom ik bij jullie langs.
Hartelijk dank voor alle vriendschap,
in woord, daad en beeld.