mijn man is overleden

[Oma-C]

Dag Tina, ik kom je nog gauw een sterkteknuffeltje brengen


Ik kom nog wel eens piepen of je nog iets geschreven hebt

Lieve groetjes ..
Oma-C.

[Helena van Troje]

Ook mijn medeleven met je verdriet om je man.
Tien maand geleden verloor ik mijn man en veertien dagen voor hem overleed mijn moeder. In het begin was het verdriet hartverscheurend, deed het letterlijk pijn. Met veel vallen en opstaan, de hulp van mijn kinderen, de mensen op het forum hier, ben ik een eindje op de goede weg aan het geraken.
Je komt er Tina, laat het verdriet maar toe, ween als je voelt dat je moet wenen, wees boos als je je boos voelt, verwen jezelf maar, wees niet te hard voor jezelf. Durf anderen om hulp vragen, geef aan dat je graag hebt dat er iemand langs komt. Allemaal dingen die ze ons hebben geleerd op de vorming rond rouwen. En jawel, het helpt.

Op verdriet staat geen tijd, geen identiteit, geen intensiteit, ieder verdriet is uniek, ieder beleeft het op zijn manier en niemand heeft het recht jouw verdriet te beoordelen en commentaar te geven....

Ons werd gezegd je moet niets, je mag alles: ben je moe rust dan, heb je zin in iets lekkers gun het je dan....

Lieve Tina hier zijn veel mensen die je graag en met liefde verder helpen. Als het emmertje overloopt kom maar naar hier dan.

[Gast]

Helena heel fijn geschreven ....en Tina komt lezen

Slaapwel

[tina316]

bedankt helena voor je mooie woorden het is maar al te waar wat je zegt,Soms zie ik het echt niet meer zitten ,sinds ik 5 jaar geleden invalide ben geworden en niet meer kan wat ik vroeger kon zijn er veel zogenaamde vrienden afgehaakt ,ik ben de laatste jaren ook amper buiten gekomen mijn man deed al de boodschappen Na zijn dood zat het hier vol ,nu 2 maanden later zijn ze het al vergeten ,iedereen ging helpen maar na een paar dagen zie je ze al niet meer Het was altijd mijn ventje en ik we hadden niemand zijn hulp nodig maar stonden wel altijd klaar om anderen te helpen wat we ook heel veel hebben gedaan Maar nu sta ik er alleen voor ,en als je ook financieel er veel slechter voor staat en ze niets meer kunnen verwachten haken ze al helemaal af zelfs mijn eigen zoon ,die kwam alleen als hij weer eens iets nodig had en nu ik hem gezegd heb dat hij geen hulp meer kan verwachten van mij zie of hoor ik hem niet meer Het is allemaal zo moeilijk voor mij zonder mijn man en ik weet niet hoe ik me zal redden zonder hem Als ik naar zijn foto kijk zou ik het willen uit schreeuwen van pijn en verdriet Jullie zijn allen een grote steun voor mij en ik vind het lief dat jullie mij niet zijn vergeten

[Oma-C]

Lieve Tina, we zullen je niet vergeten
kom af en toe even laten weten hoe jij je voelt
dan weten wij hoe we kunnen reageren
We kunnen niet zomaar vanalles schrijven
als we jouw toestand niet kennen hé
We willen een schouder geven en sterkte, daar mag je op rekenen.
Zoals Helena zegt: we zij er altijd voor mensen die het nodig hebben.

Een sterkte-knuffelke en veel moed,
het is héél moeilijk dat beseffen we wel

Groets van Oma-C.

[falcon1]

Lieve Tina,

inderdaad wat Helena schreef heeft me ook beroerd. Ik kan het anders zo uitleggen maar dit wat ze schreef is (de bittere) waarheid.

De meesten hier hebben hetzelfde meegemaakt maar inderdaad allemaal op hun eigen manier...
Het is zeker niet gemakkelijk om iemand te troosten die iemand dierbaar verloren heeft. Maar de pijn die het met zich meebracht hebben we allemaal gekend...
Als ik hier op troost kom vergelijk ik steeds het moment van al de anderen als ik evenver verstond als hen om hun verdrietin te schatten. En als ik dan jou situatie vergelijk... het moet momenteel hartverscheurend zijn...
En het erge is dat we je niet echt kunnen helpen. Wat je vertelt is echter wel heel herkenbaar bij iedereen... maar daardoor ben je nog niet geholpen hé.
Velen die hier op je topic komen weten wat je nu moet doorstaan... en ik weet ook dat al die mensen je maar al te graag willen helpen... maar makkelijk is het niet.
Je zegt zelf dat er momenteel niemand is die nu nog contact met je neemt terwijl het nu net een van je grootste behoeften is. Ook dit hebben we meegemaakt... En daarom ook dat we graag hebben dat je hier regelmatig langs komt om je hart eens te kunnen luchten!!! We kunnen je misschien niet helpen... maar het helpt wel!
Het verlies van je lieve man is als een bom die ontploft is in je leven... het heeft veel schade toegebracht, maar ondanks alles moet je nu leren herstellen... Het zijn diepe wonden, en ze zullen genezen, maar er zullen zeker grote littekens achterblijven....
Het is nu aan jou om te bepalen hoe je wil herstellen. Ga je toch proberen, ondanks alles, om stilaan de draad terug op te nemen? Het zal zeker nog zijn met véél vallen en opstaan. Er is nog een lange en moeilijke weg te gaan. Maar ik zou willen vragen om het jezelf niet moeilijker te maken.
Probeer het verlies van je lieve man ergens een plaatsje te geven en zorg goed voor jezelf...

Liefs,

Veertje & Rudy

[Gast]

Ik kom ook vlug nog eens binnen ,tussen mijn oefeningen ....
Sterk zijn é Tina

Tot weldra

[Hugie12]

Tina vele hebben je al troostende woorden gegeven ;kom ook je een schouder bieden.Huil maar eens goed uit en schreeuw maar luid genoeg,
je man zal het wel horen en zien wat je door maakt.........
Maar nu zul je moeten bewijzen dat hij fier op je kan zijn;ben ook gehandikapt ,mijn man doet ook de boodschappen ;en toch probeer ik zelf alles te regelen.Ken je famillie hulp ? die gaan wel met je naar de winkell hoor en onder tussen ben je buiten.
Weet dat je diep in de put zit nu ;maar probeer eruit te kruipen......zullen we samen proberen?Ben ook aan het worstelen om terug boven water te komen. niet mijn man maar mijn broer (mijn beste maatje)zondagg geven ze een afscheid ,zal voor mij ook erg zijn;maar alle dagen spreek ik met hem en kijk ik naar zijn foto
Dus Tina ben er voor jou ook !
Tot morgen mischien!

[Oma-C]

Dag Tina, ik kom nog eens kijken en vind het fijn
dat zoveel van onze vrienden hier je ook willen helpen
we zitten allemaal in ongeveer dezelfde boot
ieder op zijn of haar manier...
en we moeten roeien met de riemen die er zijn..

Niemand geloofde dat het ooit zou beteren..(.ik ook niet toen...)
en als ik dan zie dat sommigen die wel héél diep zaten
nu hier komen helpen steunen vind ik dat écht hartverwarmend
Laat je maar steunen Tina; mensen zijn er om elkaar te helpen...
Neem de tijd... het komt wel weer goed... na veel tijd. Echt waar !

Een warme knuffel en héél veel sterkte
Lieve groetjes..

[eliana]

Goedemiddag Tina ik ben je onderwerp komen lezen en dat geeft mij behoefte om je met een paar woorden te mogen bemoedigen.
Zie Hij staat op
en wacht op u
om u te nemen naar die stad
alles straalt daar in het licht

Het is niet niks om een dierbare te verliezen. Het verwerkingsproces duurt bij de ene korter en bij de ander wat langer. Wel opletten dat je persoonlijk niet onder doorgaat. Is pas geleden dat je partner is overleden. Is nog heel vers. Dat het Verwerkingsproces langzamerhand een plekje mag gaan krijgen in je leven en ermee te gaan leren omgaan Tina. Het leven is een tijd van komen en een tijd van gaan. Hoe ? voor een ieder persoonlijk anders Tina. Ik wens je nog heel veel sterkte, kracht en troost toe. Een goed weekend. [/i]

[tina316]

ik ben blij dat ik senioren net heb gevonden jullie zijn allen een grote steun voor mij Falcon ik heb heel erg gehuild bij het lezen van je bericht Het is zo waar wat je zegt en ik heb het elke dag moeilijker ,Ik vraag me soms af ,is dit nu de rest van mijn leven ,verdriet en pijn en eenzaamheid de stilte ???? Ik kan er niet tegen Maar dan hoor ik de mensen hier de hetzelfde hebben meegemaakt en ik weet ik ben niet alleen al zie ik jullie niet jullie zijn er toch en dit is op zich al een grote troost dat ik lotgenoten heb gevonden Vanavond moet ik naar een feestje dat mijn zus geeft voor haar man zijn pensionering ik zie er heel erg tegen op om te gaan zonder mijn man Maar zoals jullie zeggen opsluiten heeft geen zin en door jullie woorden ga ik nu toch bedankt hiervoor Hugie heel veel sterkte voor zondag mijn gedachten zullen bij jou zijn ,ik vind het zo erg voor jou ,ik weet wat je meemaakt ik ben mijn zus en vader verloren en dit in dezelfde week mijn pa aan longkanker en mijn zus borstkanker in 5 dagen 2 begrafenissen het was zo onwerkelijk ,mijn zus was juist 47 jaar geworden en op haar verjaardag werd mijn vader begraven maar ze heeft het nooit geweten, ze lag toen in het ziekenhuis en we hebben het haar niet gezegd enfin ik ga jullie laten en ga me nu klaarmaken ik zie er zo tegen op maar anders zit ik hier toch weer alleen

[Gast]

Je bent op de goede weg ...

Liefs

Nietje

[falcon1]

Lieve Tina,

ik vind het fijn dat je beetje bij beetje je situatie uitlegt.
Zoals je hier kan lezen draagt iedereen zijn kruisje het ene al zwaarder dan ander.
Het is zoals hier reeds gezegd is... er zijn hier mensen die nog volop in hun rouwverwerking zitten en jou moed komen inspreken.
Iedereen verwerkt het op zijn manier maar sommige dingen moet iedereen toch "doormaken", dingen waar je niet omheen kan.
Maar veel heeft Helena al verteld.... je mag boos zijn , je mag verdrietig zijn, je mag aandacht "opeisen"... je mag...
Helaas hebben we allemaal kunnen vaststellen dat na een poosje die aandacht verdwijnt en blijf je alleen achter met de pijn. Ik las dat je vandaag naar een feestje moet en ik kan al een beetje voorspellen hoe het gaat... Ik denk dat je er niet echt van genoten hebt. Mensen vieren... en jij hebt niks te vieren voor jou... Hopelijk zijn er toch mensen die je begrijpen.
Je mag gerust de aandacht opeisen hoor. Mensen zullen je ontwijken, hebben bang om je triest te maken, weten niet wat zeggen terwijl jij net behoefte hebt om over je lieve man en je situatie te kunnen praten, uit te huilen een troostknuff te krijgen...
En het ergste van al... rouwen kost enorm veel energie. Daarom zou ik toch willen vragen om genoeg te rusten en zeker voor jezelf te zorgen!
Als het té moeilijk wordt kan je nog altijd hulp inroepen en dat doe je best bij je huisarts. Hij zou moeten weten hoe hij je kan helpen.

Als het je allemaal te veel wordt kan je dat hier nog altijd komen vertellen. Hier zijn zeker mensen die je gaan opvangen en je met raad en daad gaan bijstaan.

Van ons krijg je alvast die troostknuff...

Liefs,

Veertje & Falcon

[dewill]

Dag Tina ,

Ik heb ook ervaren hoe ongelooflijk moeilijk het is om als minder valide persoon je lieve partner , die alles voor je deed om je handicap draaglijk te maken , plotseling voorgoed te verliezen .

Even dacht ik ook dat mijn leven voorbij was toen ik er plotseling alleen voor stond maar meerdere Forumvrienden hier slaagden erin om de vechtjas in mij wakker te maken waardoor ik opnieuw ging knokken om de zin van het verder leven opnieuw te ontdekken : zij deden mij inzien dat mijn familie , mijn kinderen en kleinkinderen en mijn vrienden op mij rekenden om het verlies van hun moeder , oma en vriendin draaglijk te maken .

Wat mij eerst onmogelijk leek wordt nu stilaan ( na 18 maanden ) werkelijkheid . Het gemis van mijn lieve echtgenote blijft maar ik heb mijn leven opnieuw op de rails gekregen : ik leef zelfstandig verder in mijn eigen huis ,vraag hulp indien gewenst , nodig familie en vrienden uit en wordt door hen uitgenodigd , kom zoveel mogelijk onder de mensen en glimlach naar hen waardoor 99 % terug glimlachen naar mij en ik nieuwe vrienden maak , kortom ik kom heel vaak tijd te kort waardoor ik geen tijd meer vind om te piekeren .

Daarom beste Tina mijn goed bedoelde raad : laat de vechtjas in je los en ga ervoor , aanvaardt alle steun van familie , vrienden en kennissen en vooral van de Forumvrienden hier.
Kom zoveel mogelijk onder de mensen en glimlach naar hen , de overgrote meerderheid zal jou een glimlach terug schenken waardoor je nieuwe vrienden zal maken die niets liever willen dan jou steunen en helpen .

Ik verzeker je , je zal ondervinden dat je ondanks het verlies van je lieve man de toekomst opnieuw met vertrouwen zal tegemoet zien . Wees maar zeker dat je man dat ook van jou verwacht en dat hij je van hierboven zal steunen zoveel hij kan . DOEN hé !

Met vriendelijke groet , dewill

[Hugie12]

Hallo Tina,
Is het wat gelukt op het feestje bij je zus en haar man ?
Hopelijk heb je even je gedachten een andere wending kunnen geven Nu komt de zondag nog.......ergste dag van de week ;maar kom hier maar naar toe ,we helpen elkaar er well doorheen.En zoals vergeet me nietje zei ;ga terug naar de lessen op het forum;ook dan zijn je gedachten even afgeleid



lees diet maar eens goed en onthoud het;we zijn vrienden onder elkaar he
tot morgen