zoon stapt uit het leven

Dit is de plaats waar je jouw verhaal kan vertellen, zorgen delen, troost zoeken/vinden en geven aan elkaar.

roos.
Lid geworden op: 19 sep 2013, 15:09
Locatie: aalter

30 sep 2013, 16:41

Hallo dede
mijn oprechte deelneming,
ik kan u heel goed begrijpen , het is erg , mijn zoon heeft in 2000 zich ook van het leven benomen,
en nog steeds die vraag ,waarom,???
maar een antwoord krijgt men niet meer,
ik wilde u dit enkel laten weten ,opdat ook ik dat heb meegemaakt
ik wens u heel veel moed en sterkte toe
gr van roos van aalter

Jockey
Lid geworden op: 08 dec 2009, 23:19
Locatie: Wuustwezel

22 dec 2013, 23:24

Zou Dede 1958 nog op Forum komen???
Weet je,je kan perfect ruzie maken en toch vrienden blijven...

jure
Lid geworden op: 27 okt 2004, 11:28

11 jan 2014, 08:51

Men kan het menselijk denken niet peilen. Ieder van ons heeft gevoelens die enkel voor zichzelf zijn. Eens een kind volwassen wordt is het je "kind" niet meer. Ik bedoel dat liefelijke wezen dat je kan behoeden voor gevaarlijke dingen, zo als trappen, de straat, speeltuigen en zo meer.
Zij worden jonge zelfstandige wezens wiens denkwijze nooit gekend is. Enkel in de oppervlakte, maar niet in de diepte.
Neem onszelf. Waar is onze kinderlijkheid. Opgeslorpt door het volwassen worden.
Het lijkt onwaarschijnlijk maar men moet het plaatsen : er zijn mensen die ogenschijnlijk zonder reden uit het leven stappen.
Wij kenden meerdere jonge mannen die alles hadden : mooie vrouw, geld, eigen huis, prachtige kinderen en een goed sociaal contact. En toch werden vrouw, ouders, kinderen en vrienden geconfronteerd met een zelfdoding.
Dit zal wellicht geen troost zijn voor jullie. Maar ik dacht dat ik dit moest kenbaar maken.
Wij voelen met u mee. Niets is verschrikkelijker dan iets tegennatuurlijk.
Dat een kind voor een ouder heengaat.
Door de harde kant van het leven ( en dit is persoonlijk ) heb ik de vraag "waarom" uit mijn denken geschrapt. Heb ik geleerd te leven met - het is zo -. Terwijl ik dit typ staan rechts van mij foto's van dierbaren die niet meer zijn. En steeds glimlach ik naar hen. En denk aan de mooie dingen die ik met hen mocht meemaken. Ook al was het met enkele maar zeer kort. Het is zo. Niets of niemand op deze wereld kan de klok terugdraaien om iets terug recht te zetten.
Enkel de klok die voorwaarts tikt kan de pijn milderen. Nooit doen verdwijnen, maar het leven opnieuw min of meer...leefbaar maken.
Heel, héél veel sterkte.
Ik geef je geen hand. Ik wil je omhelzen.