KOLDERBAK / HALVEGAARTJES

[figaretto]

OUDERDOMSVERSCHIJSELEN
-------------------------------------

In mei leggen alle vogels een ei, zo luidt het gezegde. Of we nu uit een ei komen, uit een bloemkool of uit de korf van de ooievaar, het zal ons worst wezen ; we zijn er maar… we blijven er niet. Als kind hangen we aan moeders rok, als adolescent gaan we de wereld veranderen, als volwassene stellen we vast dat we die wereld toch niet hebben kunnen veranderen en als oudere kijken we met een meewarige blik achterom. Nu ja, ouder worden is iets lichamelijks ; een pijnscheutje hier, een artroosje daar of een kwaaltje ginder. Maar de hersenen blijven meestal gespaard van die dingetjes en daarom voelen we ons nog niet zo oud als we wel, volgens de kalender, zijn. Doch gelukkig zijn daar anderen om op onze toestand te wijzen. Oh ja, zij doen dat met de beste bedoelingen hoor, met nobele intenties, maar toch… het is niet altijd plezant om erop gewezen te worden.
Het begint al wanneer vriendelijke mensen hun zitplaatsje in de bus of de tram bereidwillig aan u afstaan. Dit is een mooi gebaar, zeer zeker, maar toch een beetje pijnlijk. Dan ben je geneigd te denken dat het zo ver is : ik behoor tot die categorie waarvoor enig mededogen gepast is. Men denkt dan : “Dit is een vorm van wellevendheid, een nog zeldzame deugd, we zullen de ongepastheid ervan maar door de vingers zien”. En we aanvaarden de zitplaats want we willen die zeldzame deugd niet teniet doen. Maar het blijft een beetje onbehaaglijk…
Het wordt pijnlijker wanneer men je ongevraagd korting begint te geven. Het overkwam mij in Duitsland bij de ruïne van de Nurburg. Je moest daar entreegeld betalen : €4. Ik haalde gepast geld boven, gaf het aan de kassier en die bekeek me even waarna hij me €1 teruggaf met de vermelding dat 60-plussers slechts €3 moesten betalen. Ik was toen 60 jaar en drie maanden ! En ik had geen identiteitsbewijs moeten tonen ! Hoe die kerel dat inschatte weet ik niet, Deutsche Grundlichkeit wellicht. Een ogenblik kreeg ik de opwelling om hem die ene euro naar zijn hoofd te gooien maar ik bedwong me nog net op tijd ; men moet geen miserie gaan zoeken en zeker niet als je in het buitenland bent.
Het meest frappante en tevens meest pijnlijke voorval overkwam me een paar weken geleden toen ik een oude ex-buurvrouw wou bezoeken in een woon- en zorgcentrum hier in de buurt. Ze woont op de derde verdieping en toen ik de lift uitstapte werd ik begroet door een vriendelijke dame van het personeel met de woorden :
“Ha, hebt ge een wandelingetje gemaakt mijnheer ?”
“Euh… Een wandelingetje ?”
“Ja, ’t zonnetje schijnt wel maar het blijft toch nog altijd frisjes hé. Ik zou die sjaal toch maar wat vaster aanknopen hoor. Zal ik u nu naar uw kamer brengen ?”
“Excuseer mevrouw maar ik kwam hier slechts op bezoek bij iemand…”
“Oh pardon. Bent u niet die nieuwe meneer van kamer 305 die hier gisteren aangekomen is ?”
Kijk, dit zijn zo van die zaken die iemand de adem afsnijden. Ooit heeft men ten onrechte, althans volgens mijn persoonlijke inschatting, getracht om me in een psychiatrische instelling vast te houden, iets waarover ik het in een van de vorige afleveringen al had, en nu wou men me hier ook al interneren. Met de beste bedoelingen natuurlijk, maar toch… Goed, ik geef grif toe dat ik er niet meer uitzie als een jonge Marlon Brando of een dito Paul Newman maar dat men mij zou verwarren met een oud-testamentische Methusalem of een overjaarse Jack Palance had ik nu ook niet meteen verwacht.
Waar zal dat eindigen als ik ooit eens écht oud word ? Misschien dat Pascal Vyncke of de lieve dames hier op Seniorennet me nog slechts berichtjes sturen in grote lettertjes of hard in mijn oor schreeuwen als ze me iets willen zeggen ? Tja, het zal allemaal goed bedoeld zijn...

[figaretto]

KERSEN EN HONDEN
____________________

Juni staat voor de deur en juni is de kersentijd bij uitstek. Zelf ben ik een grote liefhebber van kersen. Ze bestaan in vele variaties die allen een naam hebben. Die namen ken ik niet zo goed ; men kan nu eenmaal niet een expert in alles zijn. Maar zelfs deze minieme onkunde kan soms tot vervelende toestanden leiden.
In mijn jeugdigere jaren woonde ik in een dorp op de buiten en passeerde regelmatig met de auto langs een groot erf : boomgaarden met fruitbomen aan de voorzijde en weiden als wiegende zeeën daarachter met koeien, geiten en schapen. Op een mooie junidag zag ik aan de ingang een bordje hangen met de vermelding : “Rottweilers te koop”. Ik dacht : “Hoho, die wil ik wel eens proeven, zo’n donkerrode dikke kersen, vers van de boom geplukt door de boer” en ik reed dan ook het erf op. Tja, ik was toen nieuw op het platteland en had weinig kaas gegeten van land- en tuinbouwproducten, laat staan van hondenrassen.
Toen ik uit de wagen stapte kwam de boer mij tegemoet met de vraag wat hij voor mij kon doen.
“Ik kom voor Rottweilers”, zei ik.
“Die zal ik u even tonen. Wilt u d’er meer dan één ?”
Ik begreep natuurlijk niet goed wat hij bedoelde ; ik dacht dat hij me in de maling wou nemen want landbouwers hebben al eens een bizar gevoel voor humor.
Nu wou ik niet direct als een krenterig iemand overkomen en flapte er maar uit : “Ho, ik neem wel anderhalve of 2 kilo ineens hoor”.
De man’s blik verstarde. Hij kneep zijn oogleden halfdicht en trok één mondhoek lichtjes zijwaarts. Het was een beeld dat me deed denken aan de revolverheld uit een western met Jack Palance -(juist air !)- die op het punt staat zijn zielige belager naar de andere wereld te helpen. Ik zag dat ik iets verkeerds had gezegd maar ik wist om de duivel niet wat. Reflexmatig keek ik naar zijn rechterhand om me te vergewissen of hij daar met geen Colt 45 stond te zwaaien maar dat was gelukkig niet het geval. Wel bengelde er in die hand een klein landbouwwerktuig dat zeker niet gevaarlijk was indien gebruikt voor doeleinden waarvoor het was ontworpen maar dat niettemin, in andere omstandigheden, zeer handig kon zijn om een ongewenste gast voor een paar weken naar het hospitaal te zenden.
“Kijk vriend”, zei hij, “ik geef je 30 seconden de tijd om van mijn terrein te verdwijnen. Zoniet zal ik eens 2 stuks van mijn Rottweilers op u loslaten. Samen wegen ze rond de 30 kilo, een stuk meer dan uw anderhalve of 2 kilo… En dit is geen grapje”.
Hierover had ik graag wat meer uitleg gekregen want ik had niet het flauwste vermoeden dat zelfs 30 kilogram kersen enig gevaar zouden kunnen opleveren voor een bonafide koper. Maar iets in mij zei dat ik beter mijn biezen pakte in plaats van te vragen of er ook Rottweilerkersen van 15 kilogram aan de bomen groeiden. Ik zag ook geen boerenhumor meer in zijn houding en het kleine landbouwwerktuig in zijn hand begon vervaarlijk te balanceren. Ik heb behoorlijk minder dan 30 seconden nodig gehad om de plaat te poetsen.
De kersentijd is een mooie tijd. De zomer en de Ronde van Frankrijk beginnen. Alle bomen hebben hun lentebloesem afgelegd en schenken ons hun vruchten. Hedelfingers bijvoorbeeld maar geen Rottweilers. Het houdt wel risico’s in wanneer je die dingen verwart….

[MichelN]

Maar iets in mij zei dat ik beter mijn biezen pakte in plaats van te vragen of er ook Rottweilerkersen van 15 kilogram aan de bomen groeiden.

Ik vrees dat die agrariër 30 kilo per stuk bedoelde, al wijst zelfs dat op serieuze tekenen van ondervoeding.
Zo'n knuffelbeest haalt algauw het gewicht van de vroegere verpakkingseenheid van Ciments d' Obourg.

[figaretto]

Misschien, MichelN, blufte de man een beetje en ging het om puppies zoals deze.

[Phoebe]

Ah , Figaretto ... kersen , een heerlijke versnapering ....

Ze houden in zich ook de verwijzing naar een voor ons senioren mooie vervlogen tijden , toen we met die krakende, blinkend bengelende , rode bellen onze jonge oren versierden ..

' Quand nous chanterons le temps des cerises ... ' toen levensécht, nu een pondje nostalgie die we een paar keer in juni, meestal ingevoerd, duur kopen in de supermarkt ..

Maar lekker blijven ze , zeker de Hedelfingers .....

[ED.]

KERSEN EN HONDEN
____________________

….

Prachtig!!

Die Hedelfingers. 'k Heb dat altijd een rare naam gevonden voor een kers. hoewel met ons koningshuis weet men nooit, dat zij een of andere plafondkever, groente of vrucht in de adelstand verheffen. In elk geval, op Baron d'Hedelvingers, zullen wij dit jaar nog wat moeten wachten, ze kunnen, volgens alweter Google, niet zo goed tegen het vocht.

Die, zoals altijd, mooie tekst van Figaretto, doe er mij ineens aan denken, dat mijn vrouw nog een ezel te koop staan heeft. Ongeveer 65 à 67 kilo (naargelang de weersomstandigheden.(Kan ook niet tegen het vocht). Ooit 1.70 m en plus minus 42 jaar gebruikt. Dus,in bedenkelijke staat. P.o.k,- via tussenpersoon- Pascal van het SenNet.

Ps. Mét stamboom.

[figaretto]

Inderdaad ED, een rare naam voor een kers. De soort zou een "ontdekking" zijn rond 1850 in Edelfingen, een gehucht van Stuttgart.
Vandaar misschien mijn verwarring met Rottweil, een Duitse gemeente in het Zwarte Woud. Ik bedoel maar dat ik wist dat er goede Duitse kersen bestonden en Rottweilers leek me dan ook een goede gok. Hm hm...)

Wat nu die ezel betreft die je vrouw te koop stelt : uit uw beschrijving kan ik raden over welk ras het gaat. Grijs van haar, mak en volgzaam tegenover het bazinnetje, bijt zelden, loopt constant op twee poten en als je hem niet in 't oog houdt spuit hij allerlei gekke grafiti op het internet.

Ik liet je aanbod aan mijn vrouw lezen en ze schoot in een lach. "Neen", zei ze, "zo heb ik er al een ! Het gebalk van één exemplaar kan ik nog verdragen maar géén tweede erbij"
Ik begreep dit niet goed want ze heeft helemaal geen ezel...

[ED.]

Inderdaad ED, een rare naam voor een kers. De soort zou een "ontdekking" zijn rond 1850 in Edelfingen, een gehucht van Stuttgart.
Vandaar misschien mijn verwarring met Rottweil, een Duitse gemeente in het Zwarte Woud. Ik bedoel maar dat ik wist dat er goede Duitse kersen bestonden en Rottweilers leek me dan ook een goede gok. Hm hm...)

Wat nu die ezel betreft die je vrouw te koop stelt : uit uw beschrijving kan ik raden over welk ras het gaat. Grijs van haar, mak en volgzaam tegenover het bazinnetje, bijt zelden, loopt constant op twee poten en als je hem niet in 't oog houdt spuit hij allerlei gekke grafiti op het internet.

Ik liet je aanbod aan mijn vrouw lezen en ze schoot in een lach. "Neen", zei ze, "zo heb ik er al een ! Het gebalk van één exemplaar kan ik nog verdragen maar géén tweede erbij"
Ik begreep dit niet goed want ze heeft helemaal geen ezel...

Gedeelde smart is halve smart. Uit mijn vorige posting zal de goede verstaander wel ondervonden hebben, dat mijn advertentie geschreven is onder morele druk. Fagaretto, jij bent (tenminste als ik mag jij'en ipv van U'en) een ware mensenkenner. Het moet zijn, dat hondenvlees eten een positief effect heeft op de hersenkwabben. De vier ventrikels die wij rijk zijn, zullen overlopen wegens een teveel aan kennis.

Gisteren nog, had ik hier nog een grote Duitse herder lopen. Braaf beest dat het was!... Die nasmaak is ook mijn dadda niet! Plus, die rare krampen in mijn arm. Die gaan ook maar niet over! Een voedselvergiftiging is rap opgedaan,nietwaar?.

Vandaag neem ik als nagerecht een Chwchowken of twee. Dan kan ik mezelf misschien namaken. Dit, ter ere en ter glorie van het internet! Intussen blijft de vrouw hier zitten met dat andere beest, de Hia,ha van Humor!

[ED.]

Bij het schrijven van deze tekst, denk ik er ineens aan: oei! Morgen staat dit ergens op Google, Bing of ik weet niet welke spionagezoekmachine. Ik ga nu niet direct beweren, dat senNet onze gegevens zou verkopen aan een of ander reclame-vergaar van gegevens-marketingsbureau. Verdorie een lang woord om in te typen en pas uitgevonden door mezelf. Ik denk zo ineens aan al die mensen die vrijwillig hun gegevens op het internet zetten, via Facebook of andere twiterachtige zogenaamde sociale websites. Ik denk aan mijn bank die -vermoedelijk- mijn koopgedrag doorspeelt en zich geen ballen aantrekt van privacywetten. Ik ben en wil nog geen facebooker zijn. Mogelijk ben ik nog de enige Belg die nog niet in hun gegevensbank ben opgeslagen. Ik koop nooit via Internet, doe er, behalve wanneer het niet anders kan, nooit betalingen mee. En toch, ik krijg van die reclame-geschenken- en -'t is gratis aanbiedingen- van bedrijven, waar ik in mijn ganse leven nooit van gehoord heb. Zelfs in mijn brievenbus vind ik regelmatig bedankbriefjes op mijn naam, van bedrijven die mij totaal niets zeggen. En toch, ik ben een van hun trouwste klanten. Tenminste, dat beweren ze toch!

Nu verdenk ik zelfs de overheid van gefoefel. Straffe kost! Zal wel. Maar hetgeen die marketingbureaus en bedrijven in hun briefjes schrijven en de privégegevens die zij hierbij vermelden, dàt kunnen alleen die bepaalde overheidsdiensten-bedrijven weten. Nu zou het best kunnen, dat er daar enkelen zitten, die een goede bijverdienste hebben. Ambtenaren zijn gekend om een niet al te dikke pree! Soms vraag ik mij af: " zouden ze nu ook de maat hebben van mijn onderbroek. Van achter smal, van voren larg? Wie weet het?

Een geluk, dat kolder bijna geen lezers meer heeft, en dat ik hier zowat voor mijzelf zit te schrijven, ook, dat ik het merk van mijn wagen niet vermeld. Zoniet weten die pikkendieven via Google en compagnie, dat ze mij reclame moeten opsturen van Mercedes, Alfa's, Beta's, misschien een gamma, van andere dure zeer dure wagens. Ze kennen nu eenmaal mijn koopgedrag via mijn gesusidieerde door de staat geredde bank, of via Google waar ED. gelukkig niet op gevonden wordt als een van de rij(p)kste(??) mensen in ons land. Wel als dat kolderventje waar ze voorlopig nog geen vat op hebben. Of, droom ik?

[bobby1940]

je droomd ed

[Gast]

O, maar ik had onlangs toch wel héél veel geluk.
Was uitverkoren om mee te doen aan een Nationale Enquête
van SELECTPOST/selecteer zelf de post die U wilt!
En dit niet via mail, nee, nee, via mijn doodgewone brievenbus,
maar verstuurd op mijn naam en adres.

Ze telde slechts een twaalftal pagina's.
Maar erg geïnteresseerd dat ze in mij waren.
Wilden mijn hobby's weten, samenstelling van het gezin,
waar ik mijn aankopen deed enz.
Waren zelfs bekommerd over mijn persoonlijke hygiëne, financies.
Écht ontroerend!
Je kan je voorstellen waar die enquête beland is...

Dan wil ik nog niet spreken over de talloze gratis geschenken
die ik mislopen ben door deze niet aan te vragen.
Ik wil niet hebberig overkomen, dus daarom laat ik het maar.
Misschien kunnen anderen ze meer gebruiken.

En ED., wat facebook betreft zijn we reeds met twee

[figaretto]

En ED., wat facebook betreft zijn we reeds met twee

Reken me erbij cunina, en we zijn met z'n drieën.
Ik was enkele dagen afwezig en lees pas nu uw bijdrage en de twee vorige van ED. . (Hier staan 2 punten na mekaar ; het eerste slaat op de nick van ED. -dus met punt na de intialen - het tweede om het einde van mijn zin te bevestigen. Dit maar om taalpuriteinen hier aanwezig erop te wijzen dat dit géén foutje betreft. Ik maak voldoende andere fouten opdat daar op tijd en stond kan op gewezen worden. Blijft nog altijd een feit dat ik het vervelend vind dat ED. dat vermaledijde puntje achter zijn nick blijft zetten, maar goed, hierover gaat het niet.)
Later vanavond of morgen misschien reageer ik op uw posting cunina en tevens op deze van ED. . Is ED.'s nick dan een beetje vermoeiend, de uwe is dan weer cryptisch.
Tot later.

[Gast]

ED. . (Hier staan 2 punten na mekaar ; het eerste slaat op de nick van ED. -dus met punt na de intialen - het tweede om het einde van mijn zin te bevestigen. Dit maar om taalpuriteinen hier aanwezig erop te wijzen dat dit géén foutje betreft.

Oei, dan zal ik hier op taalfouten moeten letten.
Ik vraag mij echter af, wat met een beletselteken, achter de naam van ED.,
moet je dan 4 puntjes plaatsen of 3 ?
Ach, de taalpuriteinen zullen me er wel op wijzen.

Later vanavond of morgen misschien reageer ik op uw posting cunina en tevens op deze van ED. . Is ED.'s nick dan een beetje vermoeiend, de uwe is dan weer cryptisch.

Hoe zou dat nu toch komen?

[ED.]

Dat puntje van ED.

Jaren geleden, wij waren toen met ongeveer een vierhonderd op Sennet. werden wij verpicht om een nick op te geven. Ik had toen een andere naam:"Gast" of iets in dien aard! Voor mij was het zo simpel en voor de hand liggend als pompwater. Ik zou mij ED noemen. Natuurlijk was er al een slimmerik die mij voor was. Enen die waarschijnlijk, dezelfde mooie voornaam had, Eduard ofzo. Neen die "ofzo" is geen schrijffout en is niet mijn familienaam. Verder zoeken heeft geen enkele zin.

Na lang zoeken en in topoverleg met onze, bijna, grootste Belg en één van zijn mewerksters, had ik bijna een punthoofd door het gedurig nadenken, welke naam ik moest kiezen. Dat punthoofd heeft, hoe gek het ook moge klinken, uiteindelijk de doorslag gegeven. "Ein, swei, drei"-of andere steinen konden er een puntje aan zuigen. ED. mét het puntje zou mijn nick worden! Achteraf bleek, dat het puntje wel eens nut zou kunnen hebben. Wie naar ED zocht, die kon het vergeten. Zelfs Google had en heeft er nog moeite mee om ED. van het Sennet terug te vinden.

Ik geef toe, dat er, door mijn schuld, mogelijk al menig toetsenbord naar de knoppen is geholpen. Telkens die shifttoets moeten indrukken, kan best vermoeiend en vervelend zijn. Wees echter content, dat ik mij geen "~~" heb genoemd, want daar heb je drie vingers voor nodig!

Dus, den dezen, die blijft bij zijn punt!

[figaretto]

Hoe zou dat nu toch komen?

Vergeef me dat ik al het overige heb weggelaten maar ik ben nu eenmaal niet technisch in staat om stuk voor stuk te antwoorden op verschillende vragen of onderwerpen met verwijzing naar de vorige posting.
Dat "cunina" voor mij cryptisch was, is te wijten aan het feit dat ik niet alles weet en niet onfeilbaar ben. (Tot voor kort dacht ik van wèl maar ondertussen is gebleken dat dit niet het geval is) Noodgewongen wendde ik me dan ook tot de zoekmachine die me liet verstaan dat het woord te maken heeft met een dame uit de wereld van hulporganisaties waarbij Nathalie Meskens een soort van meterschap beheert of tenminste ondersteunt.
Goed, ik ben een fan van Nathalie als imitatrice, zeker aan de zijde van Walter Baele als het prinselijk koppel maar verder gaat mijn kennis over haar niet.
Zo is dat dus gekomen cunina.

Nu moet je begrijpen dat we hier op het forum "Columns en Kolder" zitten, een forum waar ik al eens absurd-beschouwelijke columns schrijf en het is dan ook een beetje moeilijk om hier over dit onderwerp dieper op in te gaan zonder de titel onrecht aan te doen. Niettemin toch mijn dank voor uw reactie alhier al had deze niet bepaald veel uitstaans met Rottweilers of Hedelfingers.