Waar zijn ze, waar zijn ze?

Literaire pareltjes van maatschappelijke gebeurtenissen.

kwezelein
Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37

12 feb 2014, 16:32

Vrees niet voor de ban Zandman, je moet het beschouwen als een retraitejaar. :D
niks is eeuwig!

ED.
Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20

12 feb 2014, 17:30

:lol: :D
Fazal

12 feb 2014, 19:56

Waar zijn ze, waar zijn ze? Nee! De vraag is opnieuw waar Zandman blijft!
Hij komt en gaat, en laat nadien een hele tijd niets meer van zich horen (lezen). :(

MichelN
Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
Locatie: Groot-Leuven

12 feb 2014, 20:34

Fazal schreef:Waar zijn ze, waar zijn ze? Nee! De vraag is opnieuw waar Zandman blijft!
Een vetbetaalde baan aangenomen bij Jan De Nul?

SEBASTIAN
Lid geworden op: 28 sep 2012, 09:12
Locatie: in het midden

13 feb 2014, 09:23

De Nul werft enkel werkmannen aan. Geen zandmannen.
De kunst v/h leven is thuis te zijn alsof men op reis is. Godfried Bomans.

kwezelein
Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37

14 feb 2014, 07:58

Aan allen die hier zijn, die hier waren en die nog moeten komen, een fijne Valentijnsdag gewenst! :wink:
niks is eeuwig!

SEBASTIAN
Lid geworden op: 28 sep 2012, 09:12
Locatie: in het midden

14 feb 2014, 12:18

Allée bedankt! Maar ik noem alvast geen Vallentienne.

Die zit in de recreatie-zoalle.
De kunst v/h leven is thuis te zijn alsof men op reis is. Godfried Bomans.

zandmannetje
Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners

17 feb 2014, 18:00

Nu mijn maatje van het allereerste uur een teken van leven heeft gegeven, kan ik eindelijk gerust slapen.
Zal ik dan in de vertrouwde rubriek 'anekdotes' maar verder gaan met leuteren over mijn vakantie?
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Fazal

17 feb 2014, 19:15

JA! Als we u hier maar eindelijk weer eens kunnen lezen! :wink:
U moet zich niet verplicht voelen hoor, maar u hebt het tenslotte zelf uitgelokt! :D

kwezelein
Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37

17 feb 2014, 19:54

Ik wil Zandmannetje niet met de vinger nawijzen. Hij mag rustig verder schrijven als hij daar behoefte aan heeft. :D

Van mij zal er niks meer verschijnen nadat er sommigen dachten dat mijn teksten kwetsend en vernederend overkwamen.

Geen reis-en fietsverhalen meer uit mijn pijnpen! :wink: Telkens over hetzelfde schrijven, hé Zandman!, neen ik hou mij beperkt bij het lezen van andermans teksten. :wink:
niks is eeuwig!

spiksin
Lid geworden op: 05 nov 2004, 09:11
Locatie: Merksem

27 feb 2014, 09:54

:( ..................Weg! Weg !

ED.
Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20

28 feb 2014, 00:44

Weg? Bijlange niet! We zijn er nog. Goed ik mag geen reclame maken op Sennet. Maar per uitzondering toch eentje uit hun eigen huis: " 's Wereld beste zonnebril Serengetie: Kilamenjaro hoog..... contrast" Nu verdenk ik die reclamejongen om er (on) vrijwillig een paar goed gevonden fouten in te maken. Dat Serangetie doet me onwillekeurig denken aan ons Senniorennet, daar kan ik niks aan doen. Dat de Kilamanjaro een hoge heuvel is, niet te vergelijken met de Kemmelberg, weet ik ook! Dat de ronde van Vlaanderen ,waarschijnlijk, de muur niet meer gaat doen ook. Dat ze er aan denken om die voornoemde andere berg te beklimmen, daar geloof ik de ballen van.

kwezelein
Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37

28 feb 2014, 06:44

De Kemmelbergmensen hadden het zich verleden jaar goed bekeken. Een recordpoging om zoveel mogelijk mensen te hebben die zo dikwijls mogelijk konden naar boven fietsen.

Ik hield het bij ene keer, vond ik meer dan genoeg.

Die hele route in de Westhoek was al een uitdaging op zichzelf als je het overleefde. :wink:

In Wijtschate zijn de wegen zo smal dat je moet oppassen of je ligt met je gat in het veld en zeker als het er wemelt van de groepen.
niks is eeuwig!

ED.
Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20

07 mar 2014, 21:38

SUIKER.

Teveel van alles is niet goed. Teveel drinken,roken en eten. Je kan er kanker van krijgen. Maar wat is veel en weinig? Is men de mensen niet een beetje aan het zot maken? Hen een afkicken syndroom aan het opdringen, misschien? Uiteraard zijn er drank -en eetverslaafden. Van die extremen die leven om te drinken en te eten, en niet andersom. Deze mensen hebben, uiteraard wanneer ze het zelf willen, hulp nodig. Men kan ze echter niet verplichten om een dieet te volgen. Toch niet door Europese ervaringsdeskundigen ter zake. Mannen en vrouwen die, naast hun diefstalpraktijken, niet zelden wijnboeren zijn? Hun verplichte sponsor- suikeromen en tanten kent men.

Het begint stilaan belachelijk te worden. Van Zwarte Pieten tot het suikergoed van zijn blanke chef. Ze moeten er allemaal aan geloven. Straks moeten we nog gaan geloven dat W.W. Europese belangen heeft. Je kent die club wel. De loge, waar je moet betalen om één keer per week op hun weegschaal te gaan staan. Waar sommige leden ervan, na de weging, lekker gaan uitzakken bij een hapje en een glaasje wijn.

Wijn! Nondedju! Ja, d’as suiker! Geen probleem, als oplossing drinkt men dan maar Coca Cola. Oeps! Eén glas Cola is gelijk aan acht klontjes suiker! Zuiver gif en slecht voor de hersens. Zouden ze daar in de woestijn oases ook zoveel last van hebben en, krijgt men hiervan een dikke kont of een of ander logopedisch gebrek? Wie weet, schaffen ze ook in de USA alle suikers af. Al was het alleen nog maar om Cola Cuba Castro te kloten!

En dan zit je daar op een terrasje met een plat watertje van twee euro voor je neus. Gelukkig moet men je er het flesje bijgeven. Voor hetzelfde geld, hebben ze je glas even onder de kraan gehouden. Maar van een zaak ben je dan wel zeker. Er zitten, buiten enkele giftige afvalstoffen, geen suikers in. Je krijgt er wel een koekje bij , ter waarde van…? Juist! twee klontjes Tienenaars.

Je zou voor minder een tros bananen eten! Bananen?.... Nog eens.... Juist! :wink:

kwezelein
Lid geworden op: 13 aug 2011, 22:37

09 mar 2014, 12:24

Eventjes willen we nu de families die zwaar getroffen zijn in het voorbije weekend , onze innige deelneming aanbieden.

Ook staan we even stil bij het verdriet van mensen die in een bekend ski-oord hun kinderen toe vertrouwden aan leiders en opvoeders die het beste met hun voor hadden.

Dan herdenken we deze week ook de mijnramp van 1984 in Eisden waarbij een bijna gebuur van ons het leven liet met zijn kompanen om toch maar kolen uit dat zwarte gat te halen zodat er warmte kwam in de huizen.

Het verschrikkelijke drama van de voorbije dagen, legt het hele land even plat van verdriet. Iedereen is solidair met de getroffen families die onverwachts hun kind verloren hebben. Je moet het maar te horen krijgen als ouder dat je dringend aan de telefoon wordt verwacht omdat er iets gebeurd is met je kind. Zelfs bij de mensen die het droeve nieuws moeten vertellen aan de families blijft een trauma achter.

Je ziet als mama je eigen kind nog het koffertje inpakken om naar een skioord met de klas te trekken. Honderduit vertelde je kind wat er allemaal zou te beleven zijn met al de vriendjes van de klas. Voor de eerste maal in het jonge leven van het kind mag het zonder mama op vakantie gaan en dan nog naar de sneeuw.
Dagen op voorhand werd er een lijstje aangelegd om toch maar niks te vergeten. Past het skipak nog? Hebben ze genoeg droge kousen bij? Zouden ze het ’s avonds kunnen klaren in die grote slaapzaal met veel kinderen op een rij? Geen nachtzoen geven voor de eerste keer in een mama-leven, geen goedenacht wensen!
Alles is in orde zei het kind nog. Mama, maak je nu niet zo ongerust over me, ik kan het wel aan op reis. Trouwens mama, mijn vriendjes zijn allemaal mee.
Ook ik zette ooit de zoon op een bus die op sneeuwklasse vertrok. Geen minuut was ik gerust tot hij mocht bellen ginder dat alles ok was. Nog nooit was ik zo blij dat hij terug was een tiental dagen later, gaaf en gezond alleen zijn optische bril ontbrak. Zijn sneeuwbottines hadden het laten afweten en proper ondergoed had hij niet gevonden zei hij in het koffer waar té veel in zat.
Op dàt ogenblik had ik hem eentje rond zijn oren kunnen draaien maar in vergelijking met wat deze week gebeurde met die arme kinderen niet ver van ons, zou ik er zelfs niet meer aan denken om hem een moeilijke vraag te stellen in verband met zijn bril en skilaarzen.

De families die hun kind verloren hebben op een gruwelijke manier hebben hun geloof verloren. Er heerst nog alleen verdriet en leegte, woede. Dit alles achtervolgt ze dagen, jaren, tot ze zelf de moed hebben verloren om nog verder te leven. Alle dagen gaan voorbij, ze hebben geen inhoud meer, geen uren, geen tijdsbestek waar geen eind aan komt. Ieder ouder sterft mee op het moment dat hij zijn kind ten graven brengt.

Plots loop je door het donkerste bos, je vindt de paden niet meer en noodgedwongen probeer je een weg te vinden maar je dwaalt doelloos rond. Je hebt geen doel meer in je leven, je doel is weg, je toekomst is plots als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt maar dat is niet waar. Deze wonden helen nooit en als de zon ’s morgens weer opkomt is het niet meer dezelfde zon als tevoren. Ze straalt grauw en grijs, ze geeft geen warmte meer aan je. Alles is waardeloos geworden, je voelt je nutteloos en tekort geschoten in de opvoeding en de bescherming van je kind.

In geen enkel doktersboek staat wat je moet doen als je kind sterft, plots van je weggerukt wordt. Er bestaat geen handleiding en geen protocol dat je zegt waarom je nu ontwricht zijt omdat je alles wat je dierbaar was verloren hebt.
Je brengt de dagen door met huilen, praten gaat niet meer. Je stem klinkt niet meer vrolijk door de huiskamer, je leeft in een wereld die niet meer voor je bestemd is, je leeft als een robot.
Stilaan voel je dat je voeten in drijfzand staan, want wie of wat je bent is ook verloren gegaan met je kind.

Aan al de getroffen families bieden wij ons innige medeleven aan en voelen met hen mee.
niks is eeuwig!