Wanneeer verwijnt de pijn

Dit is de plaats waar je jouw verhaal kan vertellen, zorgen delen, troost zoeken/vinden en geven aan elkaar.

Polart
Lid geworden op: 16 mar 2013, 12:44
Locatie: Genk

01 mei 2014, 09:46

Vorig jaar is mijn man overleden, ik voel nog meer pijn dan vorig jaar
verdwijnt dit dan nooit ???
Een jaar van stilte
Thuis in de stille leegte van de dag
Zie ik jou gezicht met je lieve lach
Het is nu een jaar geleden, maar het is of ik nog altijd op je wacht
Wat waren we samen gelukkig, geborgen dag en nacht
Denkend aan die mooie dagen hoor ik telkens jouw zachte stem
dan voel ik weer die grote leegte dat jij er niet meer bent
Dag schat ik hou van jou
Zoek geen grote woorden,
als een klein gebaar volstaat

gerarda
Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55

01 mei 2014, 13:16

Dag Polart
Ik begrijp uw verdriet hoor. En dat verdriet zal nog lang duren. Toch zal het beter worden. Ge geloofd het niet ,ik weet het . Ik geloofde het ook niet.
Ik heb er drie jaar over gedaan . Het verdriet verandert niet maar ge weent zoveel niet meer.
Het moet niet verdwijnen ik kan nog veel genieten van mijn man. Ik speel veel muziek waar we samen op dansten toen we jong waren. Wat ge ook best doet is zorgen dat ge elke dag eens het huis uit gaat.
En inderdaad zoals ge nu gedaan hebt is regelmatig hier op troost komen een babbeltje slaan.. Ik kan u verzekeren dat dit mij veel geholpen heeft.

Ik wens u nog veel sterkte

Gerarda

krakje
Lid geworden op: 01 sep 2004, 21:16
Locatie: Heist op den Berg

01 mei 2014, 20:25

polard daar kan ik van mee spreken,
ben ook man verloren verleden jaar,
maar verdriet blijft, soms wat minder,
echt volledig verdwijnen geloof ik niet of toch?
maar probeer het beste van te maken,
ik heb zorg over zonen en kleinkinderen en dierentuin,
maar ik kom ook naar buiten, en sta soms een babbeltje slagen
met iemand die ik ken en tegenkom, help ook om te verwerken,
heb wel vriendinnen, ook weduwen waar ik soms eens binnen spring,
heb ik het moeilijk dan rijd ik eens naar de begraafplaats,
is maar 5 minuutjes van bij mij, daar is altijd iemand
die je tegen komt, om praatje te maken,
maar verdriet zal misschien niet meer zo scherp zijn
als het geweest is, zal langzaam verminderen hoop ik toch,
nog veel sterkte in je verwerkings proces met groetjes van krakje
ik hou van het leven, het is jou maar eenmaal gegeven.

RIEKSKE
Lid geworden op: 18 dec 2005, 10:21
Locatie: GELDROP

17 mei 2014, 16:46

lieve Polard
met riekske ,ik heb mijn geliefde man anderhalf jaar geleden verloren aan deze rot ziekte ,in tijd van 8 maanden vreselijk
denk nog steeds dat het niet kan :cry: ik mis hem ook zo zeer :cry:
maar lieve Polard ik weet ook dat het leven verder gaat
en dat is hard als je de mensen om je heen ziet samen :?
probeer er toch iets van te maken lieverd
ik ga elke dag naar zijn urnengrafje ,en dat geeft mij rust
hij staat toch naast mij .
ik wens jou heel erg veel sterkte ,en geniet toch ff van deze zonnestralen lieverd ,ik weet het is vreselijk zwaar :cry:
liefs riekske
dikke knuffel
ik ben de clown met een lach
en hele dikke traan

mike-henri
Lid geworden op: 26 feb 2005, 18:51
Locatie: Gent

24 sep 2014, 18:14

Beste Polard,
Lees net van je verdriet en pijn. Zelf ben ik momenteel erg aan het wenen.Morgenvroeg zal het een jaar geleden zijn dat mijn man stierf. en vandaag een jaar geleden waren zijn laatste bewuste uren. Ik probeer me erboven te zetten, maar het is sterker dan mezelf. Het is alsof ik die laatste dagen herbeleef en dat doet inderdaad verschrikkelijk veel pijn.
Mijn man was al jaren ernstig ziek maar hij vocht altijd terug en we probeerden er het beste van te maken. De laatste weken ging zijn toestand vlug achteruit en kreeg hij onder andere morfine. Met de huisarts was er afgesproken dat we hem altijd konden bellen om langs te komen als het niet goed ging. Zo ook die laatste dag en op dat moment heeft de huisarts hem in de steek gelaten. Van in de voormiddag liet ik weten dat het niet goed ging en hij gaf me telefonische instructies. Na de middag heeft er nog iemand van de palliatieve thuiszorg naar de huisarts gebeld en weer gaf hij telefonische instructies; die hielpen echter telkens maar voor een korte tijd. Heb dan opnieuw teruggebeld rond 16u15. Toen liet de huisarts via de secretaresse weten dat hij nu niet kon komen omdat hij afspraken had in zijn kabinet vanaf 17u! Hij zou nadien komen. Ondertussen is mijn man enkele malen bewusteloos geworden op de toiletstoel wegens zuurstof tekort en heb ik hem telkens terug in zijn bed gelegd,waar hij dan wel weer wat bijkwam. Uiteindelijk is de huisarts pas gekomen rond 20u45!
Hij gaf hem extra morfine en zo is mijn man rustig ingeslapen maar is hij helaas ook niet meer wakker geworden,wat ik wel nog verwacht had.
En zo zit ik met het verdriet dat hij dan toch plots weg was nadat hij onnodig uren had afgezien. En zit ik ook met een schuldgevoel omdat ik mij niet erg kwaad gemaakt heb aan de telefoon toen de huisarts liet weten dat hij maar later op de avond zou langskomen.
Sorry dat ik zoveel vertel maar ik heb bijna geen mensen aan wie ik mijn verdriet kan vertellen.
Het maakt er jouw verdriet niet minder om.
En ook ik voel een grote leegte in mij die niet op te vullen is.
Dank om mijn verhaal te lezen. Karien
van elke dag genieten

gerarda
Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55

24 sep 2014, 19:45

Mike -henri,
Ik begrijp uw gevoel hoor dat ge u schuldig voelt. Inderdaad de dokter heeft u in de steek gelaten, misschien had het geholpen als u zich kwaad had gemaakt.maar ge was in een situatie waar ge nog nooit in geweest was en zeer bezorg om uw man en ge bent machteloos.
Ikzelf heb ook iets meegemaakt als mijn Man op intensive lag en we wisten dat hij zou sterven, hij lag daar met een masker op zijn gezicht voor zuurstof te krijgen, en op een gegeven ogenblik vroeg hij iets aan de verpleger, natuurlijk omdat hij achter dat masker zat maakte hij wat meer beweging met zijn gezicht en dat kwam over alsof hij zich kwaad maakte maar dat zou die verpleger moeten begrijpen. maar neen hoor hij begon te schelden tegen mijn man en zei zo heel luid ge moet u niet zo zenuwachtig maken.
Ik had veel goesting om te zeggen bent gij wel verpleger ge zou toch moeten weten dat men niet goed kan spreken achter dit masker. Ik had graag mijn man verdedigd maar ik wist als ik hem op zijn plaats zou gezet hebben dat ze mijn man pillen zouden geven zodat hij zou slapen als ik kwam. Ik heb daar nu ook nog last van hoor.
Maar Mike-Henri ge zult het moeten proberen te vergeten het verdriet zal nog lang blijven en wat die dokter gedaan heeft kunt ge niets aan doen.het belangrijkste was dat ge hebt kunnen afscheid nemen van uw man.
Zo was het bij mij ook en ik heb hem met veel liefde en de familie de hij er graag zou bij gehad hebben waren er en daar denk ik meer aan zo dat ik me beter voel.

groetjes gerarda

mike-henri
Lid geworden op: 26 feb 2005, 18:51
Locatie: Gent

24 sep 2014, 21:24

Beste Gerarda,
dank voor uw reactie en om mij jouw verhaal te laten horen. Het is de 1ste maal dit voorbije jaar dat ik hoor dat er nog iemand is die gekwetst werd in die moeilijke uren door iemand van de hulpverlening. Door diegenen van wie je dit het minst verwacht. Zij zouden beter als geen ander alle begrip moeten opbrengen voor de persoon die stervende is en weten dat ook de familie gevoelig is voor elk woord/elke handeling die zij zeggen/doen. En het is heel juist als je zegt dat je bezorgd bent om je man en je wil alle drukte vermijden om het hem niet nog moeilijker te maken; je staat machteloos.
Het doet ook deugd dat je schrijft "dat ik nog nooit in zo'n situatie was" zo had ik het nog niet bekeken en het is waar. Bovendien gaat er op deze momenten zoveel door een mens zijn hoofd dat je waarschijnlijk niet helder meer kan denken.
Ik weet dat ik niet mag blijven piekeren over het doen van die huisarts, maar dit komt regelmatig terug in mijn hoofd; zeker nu vandaag.
Het was mijn man zijn wens ondanks zijn zware ziekte te kunnen thuis blijven en thuis te sterven, en dat hebben we kunnen regelen en daar ben ik wel blij om.
Ik wens je nog heel veel sterkte en begrip in moeilijke momenten. Karien
van elke dag genieten

gerarda
Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55

25 sep 2014, 07:56

Dank u karien, ik wens u ook veel sterkte. Het gaat niet over maar het word draaglijker.

groetjes Gerarda

mike-henri
Lid geworden op: 26 feb 2005, 18:51
Locatie: Gent

25 sep 2014, 19:09

Deze morgen had ik het zeer lastig; kwam maar niet op gang. Ben eerst al later opgestaan na een onrustige nacht en dan de ganse voormiddag zomaar op de computer wat zitten rondkijken. De radio kon ik niet verdragen.
Wat doet een mens op de dag dat je man een jaar geleden stierf?
Na de middag dan toch een bloemstukje weest kopen en naar het kerkhof gegaan zoals ik me had voorgenomen en mij even in de kerk weest zetten.
En later op de dag een poging gedaan om verder te doen aan mijn hobby. Want als je zo een ganse dag in de stilte in je huis zit, dan zie je steeds maar de beelden van vorig jaar; je zou wel gek worden van verdriet. En dat wou mijn man zeker niet; hij heeft me op het einde nog aangespoord verder te doen met mijn hobby's en niet te blijven "zitten". Dus proberen ik me daaraan op te trekken. Nu voel ik me nog triest maar wel wat rustiger.
Hopelijk hebben jullie ook een rustige avond. Karien
van elke dag genieten

Polart
Lid geworden op: 16 mar 2013, 12:44
Locatie: Genk

25 sep 2014, 19:29

Goede avond
Wat je schrijft komt me zo bekent voor, alleen is het voor jou moeilijker het eerste jaar is verschrikkelijk, maar leg dat maar eens uit aan iemand, hopelijk heeft het jou goed gedaan naar je mans graf te gaan, ik ga elke woensdag naar het graf van mijn man, kom dan ook altijd langs het kerkhof, als ik mijn kleindochter aan school ga halen, en dat geeft mij troost, je wil soms zoveel vertellen wat je door de dag bezig houd , maar je hebt meestal niemand; wat zijn je hobby's, kun je er nog van genieten ??? alleen is maar alleen, ik begrijp heel goed dat verdriet bij je blijf,, maar soms zeg ik tegen mezelf pluk de dag, ge hebt geen ander keus.
Nog heel veel liefs en een goede nachtrust
Zoek geen grote woorden,
als een klein gebaar volstaat

mike-henri
Lid geworden op: 26 feb 2005, 18:51
Locatie: Gent

27 sep 2014, 11:27

Dag Polart,
Ik ben blij dat ik naar het graf ging en dan in de kerk wat tot rust kunnen komen;daar speelt altijd zachte muziek,meestal religieuze gezangen en dat kan me tot rust brengen.
In mijn hoofd spreek ik veel tegen mijn man en 's avonds schrijf ik hem wat er die dag gaande was. Dat geeft me rust om te kunnen slapen.
Mijn familie is druk bezig met zichzelf en dus kan ik daar ook niet "echt" tegen spreken. Van mijn zus, haar man en zoon kreeg ik wel een herdenkingskaartje en dat deed toch goed.
Ik heb meerdere hobby"s maar de energie die ik er vroeger voor had ontbreekt nog altijd voor een groot stuk. Sedert enkele maanden probeer ik verder te doen met onze stamboom op te zoeken; mijn man en ik waren daar ooit samen aan begonnen maar door zijn ziekte hebben we daar niet echt kunnen aan verder werken.
En ik probeer me recht te houden met de spreuk van mijn man "van elke dag genieten". Want het leven gaat vlug voorbij en je weet niet wat er morgen komt. Het is zoals je schrijft "pluk de dag,we hebben geen andere keuze".
Ik wens je veel geluk met je kleindochter en dat je veel troost mag vinden bij je bezoekjes aan het graf van je man. Karien
van elke dag genieten

gerarda
Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55

27 sep 2014, 11:56

Mike -henri. ge moet het rouwproces ondergaan.Iedereen op zijn manier ,maar ge zult moeten zoeken tot ge weer goesting krijgt voor iets. En het zijn tijd geven. Ikzelf heb om te beginnen veel dingen van mijn man in huis laten staan alsof hij er nog was. Nu nog staan zijn pantoffels en zijn schoenen in de keuken.Ik zet soms de muziek op dat hij graag hoort en ik ween dan wel maar ge moet u laten gaan. Niet zoeken om uw leven aan te passen gewoon op zijn beloop laten maar wel elke dag buiten gaan. Wenen zult ge nog lang doen. van mij heeft het drie jaar geduurd dat ik al begon te wenen als ik opstond en dan nog regelmatig eens over dag.Na drie jaar kon ik een dag doorbrengen zonder wenen en zo verbetert het en uw nieuwe levenswijze komt traag weer op hang.
En inderdaad hier uw hart komen luchten.De mensen op troost hebben mij goed geholpen.
groetjes en sterkte gerarda

RIEKSKE
Lid geworden op: 18 dec 2005, 10:21
Locatie: GELDROP

26 dec 2016, 11:04

deze pijn verdwijnt nooit
dit is blijvend helaas
ik hield erzo veel van na zovele jaren
het grote gemis blijft
maar ik moet verder en dat doe ik ook ik onderneem wat ik kan
zo sterk ben ik wel
en ga naar het grafje en dat greeft rust urnegrafje om de hoek
daar ben ik blij mee en Horst heb ik binnen in de urnen
hij bewaakt mij
ik ben de clown met een lach
en hele dikke traan

meme-rietje
Lid geworden op: 13 okt 2003, 19:51
Locatie: Zuid-West-Vl.

08 apr 2017, 10:56

wat klinkt dat mij allemaal bekent in de oren
van het ziekenhuis en al die ruzies daar
heb toch mijn gedacht gedaan en hem meegebracht
en ben daar blij om maar die laatste dagen daar kan ik nog niet over spreken
het is nu een jaar en de pijn blijft
ik begin nu nog maar kleinere porties eten te maken
ik had altijd te veel
als ik boodschappen deed, altijd te veel
en dan was het van ventje eet dat graag
en dat had ik dan over
en keer op keer mocht ik het dan meedoen naar de dochter
veel weg gaan zeggen ze, veel weggaan
ja en dan
ik ging vroeger nooit weg waarom nu wel
dat kun je niet veranderen
iedere mooie zonnige dag zeg ik,
deze middag ga ik een terraske doen,
maar vroeger deed ik dat ook niet waarom nu wel
en ik blijf thuis, niet dat ik me verveel
ik heb ook mijn hobby's
ik kleur, schilder en lees boeken
kijk TV en heb een klein moestuintje
kan me genoeg bezig houden
maar......hij is er niet meer
de laatste jaren sprak hij bijna niet meer
maar ik sprak voor twee
nu spreek ik tegen mijn hondje
maar mijn ventje zijn ogen spraken terug, mijn hondje niet
en zo kan ik nog verder en verder
maar hij is er niet meer, mijn alles....
en nu zit ik hier weer met de tranen in mijn ogen
Groetjes van meme-rietje,
het is gemakkelijker op te geven dan door te gaan

granny M
Lid geworden op: 04 jun 2012, 19:32

10 apr 2017, 12:59

Ik heb net Uw berichtje gelezen en wilde U even een troostknuffel geven. Het valt ook niet mee hè om alleen te zijn, maar ik lees wel dat U moeite doet om door te gaan en dat is al heel wat.
Ik kan alleen maar zeggen dat het verdriet blijft , maar echt geloof me, de scherpe kantjes gaan nog slijten dat heeft gewoon veel tijd nodig en bij de een gaat dat vlugger als bij de ander. En wat men nooit kan afpakken zijn de herinneringen ... zelfs op de gekste momenten. Ik heb zelf pas na een hele lange tijd gemerkt, dat ik weer de geur van het afgereden gazon rook en echt voelde, dat de zon weer scheen en het zo lekker rook als ik bv de bakkerswinkel binnenkwam.
En als U geen zin heeft in een terrasje, breng dan iets lekkers mee van de boodschappen (ook iets voor het hondje, die voelt echt wel aan dat U verdriet heeft) zet de radio zachtjes aan met fijne muziek, waar jullie allebei van hielden. Na verloop van (nog) meer tijd is het grootste verdriet nu een soort van melancholie geworden voor mij.
Lieve groeten !