Money (that's what I want)

Dit is de rubriek die volledig voor poëzie en proza is voorbehouden.

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

14 aug 2017, 14:25

VIVE L'ARTISTE

Mijn moeder heet Viviane, maar ze verkiest om met de naam Vif te worden aangesproken. Ze was van kindsbeen af een artieste in hart en nieren, kon bijzonder goed tekenen en las vanaf haar veertiende de grote schrijvers, zoals Breton, Gide en Sartre.

Toch had zij geen hoge ambities op artistiek vlak. Haar kunstzinnigheid stierf met het op de wereld brengen van mijn broer Tom. Ze had daarna haar handen vol met haar werk en gezin ... .

Jaren gingen voorbij zonder dat zij nog een potlood en papier vastnam.

Pas na het overlijden van mijn vader twaalf jaar geleden kwam er een eind aan de ballingschap van haar talenten. Ze begon aarzelend weer portrettekeningen te maken, en ja ze kon het nog! Met een vleugje Parijse muziek in haar kamer zonderde ze zich af. Ook haar schrijversbloed kolkte weer, ze schreef haar liefdesperikelen neer in een blog!

In die tijd had ook kunstschilder Jan Buytaert een oogje op haar, maar moeder ging niet in op zijn avances. Dankzij hem kwam ze wel weer in het kunstwereldje terecht ... waar zij zich zo thuis voelt. Tijdens een vernissage liep ze onlangs haar eerste grote liefde John tegen het lijf. Het klikte meteen, zoals weleer.

Mijn moeder ziet er nu precies uit zoals in haar jeugd, want op haar zeventigste is ze nog altijd vijftig tinten ... blond.

Vive l'artiste! Vive Vif!

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

18 aug 2017, 15:52

BARBARA OU ES-TU ?

Toen mijn vader nog jong en ambitieus was, en zo rijk wilde worden als opa, keek hij enorm op naar Rockefeller. Hij had vernomen dat deze Amerikaanse miljardair het World Trade Center gecreëerd had. Deze bijzondere man had daar zeven torens laten bouwen waarbij de Twin-Towers het meest befaamd waren. Ooit wou vader met opa naar Manhattan vliegen om alles van dichtbij te zien. Het is er echter nooit van gekomen.

En dus bleef vader heel z'n leven lang gefascineerd door deze Twin-Towers. Hij verdiepte zich in de architectuur, de opbouw van de torens en las bijna alles wat er over te lezen viel. Hij voelde een enorme drang om de Atlantische Oceaan over te varen maar het bleef bij een hoopvol verlangen.

Eén jaar voor zijn overlijden kwam vader echter onverwachts te weten dat hij een buitenechtelijke dochter had: Barbara. Ze was geboren in 1971 en was dus een jaartje jonger dan ik. Op een mooie lentedag had de verloren dochter hem telefonisch gecontacteerd vanuit Manhattan, want jawel, zij werkte daar als secretaresse in één van de Twin-towers!!
Vader, die in Brussel woonde, was heel opgetogen met dit nieuws en toen hij via e-mail een foto van Barbara te zien kreeg was hij overtuigd: ze was blond en had dezelfde groene ogen.

Hij nodigde haar uit en zo bezochten ze het Atomium, het Oorlogsmuseum en de Brusselse rommelmarkt. Daar kocht hij voor haar een antiek vaasje als souvenir. Het klikte tussen hen, dat was meteen duidelijk. Na een verblijf van enkele dagen vloog zij tevreden terug naar New-York, waar ze een ruime moderne loft huurde.

Ik had in die tijd veel contact met mijn vader, we belden elkaar dagelijks. Ik wilde mijn halfzuster zo snel mogelijk leren kennen. Ze had ons immers uitgenodigd om ons rond te leiden in Manhattan en dus ook in het World Trade Center!

Maar ook deze droom zou letterlijk en figuurlijk aan diggelen worden geslagen, want enkele dagen later zagen wij op het tv-journaal die vreselijke beelden van de terroristische aanslag op de Twin-Towers. We vreesden het ergste. Vader was in alle staten en stamelde continue: Barbara, Barbara ou es-tu?

Nooit heeft hij zijn dochter nog gezien of gehoord! Hij overleed twee maanden later.

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

22 aug 2017, 20:23

WANT ER KOMEN ANDERE TIJDEN !

Ja, ik wil het volk voor mij winnen

door 'n vreedzame revolutie te beginnen

ieder in zijn droomhuis te laten wonen.


Villa's, kastelen of herenhuizen, kies maar

uit: we worden allen spirituele rijkeluizen.


Dàt kan men klaarspelen door de inkomens

van alle gezinnen gelijkmatig te verdelen.


Maar helaas, het zullen luchtkastelen blijven

waar ik enkel een gedicht over kan schrijven.


Of komt postuum mijn droom toch nog uit?


Zal ik dan geschiedenis schrijven terwijl ik in

Adamskostuum in 't Paradijs mag verblijven?

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

29 aug 2017, 20:16

SPUWEN OP DE LAMA ?

Hij waant zich de leider van Tibet

maar in ons gesprek over 't verzet

wil ik plots op z'n gewaad spuwen

het zit immers vast in een kluwen

van eigenliefde rond zijn skelet !

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

01 sep 2017, 06:45

ANGEL IN DISGUISE

You look, walk and talk
like a devil
but I got wise
you're an angel in disguise
yes you are

I thought you were danger
but suprise surprise
Heaven knows I only saw
badness in your eyes

Maybe you're a sweet black angel
living in your dark universe...cold as ice

But for me you're still Michael Jagger
That nice young boy, the once rebel beggar

Angie, ain't good to be alive

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

06 sep 2017, 17:05

MADAME MARIE BUCKET

Mijn moeder heeft een vrije geest
maar bij haar pietluttige vriendin
die zij meer dan een halve eeuw
kent, moet ze soms geeuwen, de
kleine burgeres heeft immers op
alles commentaar: op dat lelijke
blonde haar, de versleten foulard
en vaders ouderwetse dressoir.

Moeder is immuun voor deze scherpe
papegaaienstem die kwekt en kwaakt.

Maar als deze madame op tv plotseling
een bekende snaak in adamskostuum
ziet, laat ze alle remmen los, krijgt haar
kwaad gezicht ineens 'n glamourblos!

En als ik haar betrap plukt ze
verlegen aan de druiventros.

Want ondanks alle schone schijn
blijkt ze dan toch een vrouw van
vlees en bloed te zijn....................

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

07 sep 2017, 15:52

LES PETITS DE JEAN

Les petits gens, iedereen kent ze wel
ze willen in het geld zwemmen maar
voor anderen staat hun geldkraan dicht.

Moeder heeft ook zulke vrienden, ze gaan
wekelijks naar de kerk, bang voor de hel en
bang dat iemand hen van hebzucht beticht.

Jaren geleden leerden ze de rijke Jean kennen
toen al hadden ze reeds het voornemen om zijn
blauw bloed met dat van hun dochter te mengen.

Sindsdien hopen ces petits gens op enkele
petits Jean's. Daar is niks mis mee maar ze
vergeten dat hun huidige kleinkinderen last
hebben van heimwee als zij welgemanierd
aan tafel moeten zitten bij de déjeuner.

Ach ben ik niet gewoon jaloers van de pracht
en praal bij hun trouwfeest... in de kathedraal ?

En moet ik persé een bom smijten
op hun heilig huisje ? Laat me liever
gewicht leggen in de schaal zodat ze
ooit de rekening zullen betalen voor
een baby-Jean in een reageerbuisje !

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

15 sep 2017, 08:48

99 LUFTBALLONS

De stad Sint-Niklaas waar ik ben geboren en getogen bestaat dit jaar, anno 2017, exact achthonderd jaar. Eigenlijk moet ik toegeven dat ik bijzonder weinig afweet van mijn geboorteplaats. Maar mijn Waalse halfbroer Daniël, een ware cultuurfreak, is bij ons op bezoek geweest om te genieten van mijn moeders kookkunsten. Zijn onafscheidelijke vriend Benito was ook van de partij. Daniël zou die dag als mijn stadsgids fungeren.
Sint-Niklaas staat bekend om zijn Grote Markt waar jaarlijks het wereldberoemde ballonfestival plaatsvindt. Maar aangezien het daar erg druk was fotografeerde Daniel de ballons vanuit het raam bij moeder die nog steeds op de veertiende étage woonde. Dat was veel comfortabeler.

Nadat we als Oude Belgen een gemarineerd varkensgebraad hadden verorberd namen we samen de bus richting centrum... teneinde mijn cultuurgat te dichten.

Het eerste wat Benito opviel was het bizarre standbeeld niet ver van de bushalte waar we uitstapten. Het was een bronzen beeld en stelde een paard met kind voor. Dat kende ik maar al te goed: het was een beeldhouwwerk van moeders eerste grote jeugdliefde John. In mijn ogen was dit werk totaal mislukt. Op naar het stadspark dus. En ja, daar passeerden wij het fraaie herenhuis van mijn overleden vriend Jan Buytaert. Het huis is nu omgevormd tot kunstenplatform dat wordt beheerd door WARP, Wase ARtistieke Projecten. Ook daarvan was ik op de hoogte.

Dan maar naar het Salon voor Schone kunsten, een museum in de Stationsstraat. Maar ook dat kende ik , daar werkte mijn vriendin Christy, de vrouw van wijlen Ferre Grignard, een bekende Antwerpse kleinkunstzanger. En het Mercatormuseum dan ? Dat had ik al vijf keer bezocht. En ook de Kunst-Academie, het tabaksmuseum enz...

'Mijn cultuurgat valt dus eigenlijk nog mee', lachte ik . 'Laten we dan toch maar naar de luchtballons gaan kijken Clo-clo ', grinnikte mijn halfbroer.

Op het moment dat we ons in de menigte mengden, galmde een Duitstalige pop-song over heel het marktgebeuren: 99 Luftballons van de zwoele Nena.
'Wie zingt dit ordinair deuntje ?' vroeg Daniël mij ernstig.
' Oei ',dacht ik bij mezelf, 'wie is er nu de cultuurbarbaar ?'

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

24 sep 2017, 16:19

LIEFDE MAAKT SNEEUWBLIND

In het meer van de eeuwig witte vallei
voel ik me als een vis in het water maar
zij klimt als een steenbok naar de krater
en af en toe valt er een kei naar beneden
als herinnering aan ons jeugdig geschater.

En in het holst van de nacht hoor ik
een echo : hé mislukte Romeo, dacht
je echt dat ik voor jou zou vallen ? Dat
ik mijn leven zou verknallen voor de
diepte van je grimmige dichterschap ?

Hopelijk zet zij nooit een verkeerde stap
maar dan...red ik haar vanonder de lawine.

Zo hoor ik haar gefluister: liever met jou aan de
grond dan vol adrenaline bij het vulkaanduister !

En vanop een springschans skiën wij samen de
berg af terwijl de sparren opgelucht meeruisen.

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

29 sep 2017, 17:39

AU FOND DU COEUR

Telkens als de winter bijna voor de deur staat, begin ik enorm te verlangen naar een lekkere Zwitserse kaasfondue. Onlangs was de hunkering weer zo groot dat ik alvast twee pakjes uit de winkelrekken nam. En ik kan zeggen: het smaakt me elk jaar beter en beter.

Ik weet intussen vanwaar deze appetijt vandaan komt. Toen mijn moeder zwanger was van mij, werkte ze in een Zwitserse kliniek als verpleegster. In hun appartement te Genève maakte vader regelmatig deze kaasfondue voor zijn mooie blondine klaar. En ik zat wellicht in haar buik mee te smullen...

Maar vader was in die tijd nogal losbandig, dronk te veel alcohol en deed aan gevaarlijke politiek in de plaatselijke tavernes. Daarom werd hij na een tijdje door de autoriteiten teruggestuurd naar België. Moeder nam wat later ontslag en vertrok vanuit Zürich om hem achterna te vliegen. Tom, mijn oudste broer was een rustige baby en reisde braafjes mee. Maar ik protesteerde met schopjes vanuit moeders buik want van de ene dag op de andere moest ik mijn geliefde maaltijd ontberen.

En helaas, tijdens familiefeestjes viel er soms een gemene opmerking over vaders turbulente levensstijl. En daar werd ik zo pijnlijk stil van want au fond du coeur wist ik dat vader een bijzonder goede mens was.

Zo onthaalde hij mij elke winter feestelijk uit om samen mijn favoriete fondue te nuttigen. Zonder nog één woord te zeggen genoten wij bij kaarslicht van dit gerecht. En ik zag telkens weer aan zijn gezicht: dat doet hij écht van harte...

Oei het water komt me nu al in de mond !

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

10 okt 2017, 18:45

WAAR IS STEVEN ?

Het was een mooie zomerse zondagochtend in 1979 toen oom Robert met zijn zoon Steven en dochter Nathalie naar goede gewoonte bij ons op bezoek kwam. We woonden toen op een flat op de veertiende etage en Roberts kinderen genoten telkens weer van het fantastische uitzicht. Vooral Steven kon minuten lang door het venster staren naar de Antwerpse haven die zichtbaar was aan de horizon.

Nathalie was net drie jaar geworden en Steven was een flinke maar eigenzinnige kleuter van vijf. Oom Robert had de nodige biertjes meegebracht want zoals altijd zou hij een partijtje schaken met mijn vader. Ondertussen speelden mijn broer en ik samen poppenkast om Roberts kinderen te animeren.

Tot het etenstijd was en mijn moeder iedereen aan tafel riep. We aten op zondag altijd in de living. Mijn vader wenste iedereen Bon Appétit! Maar was iedereen er wel? Plots schrok mijn moeder: Hé, waar is Steven??

Vlug stoof moeder naar het keukenraam dat zij per abuis open had laten staan. Steven was immers ijverig uit dat raam aan het kruipen terwijl hij naar iets in de verte leek te grijpen. Moeder kon nog vlug Stevens beentjes grijpen en trok hem meteen weer de keuken in! Oef, dat scheelde echt geen seconde!

Eind goed al goed! Dankzij mijn moeders alerte optreden is hij nu nog steeds in leven. De familie gaf hem onlangs de bijnaam Steven Sterk vanwege zijn enorm gespierde lichaam. Oom Robert is blijven komen schaken op zondagochtend maar bracht voortaan zijn oplettende vrouw mee.

En Steven...die werkte geruime tijd als havenarbeider te Antwerpen!

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

11 okt 2017, 18:59

ONTSPAN JE MI AMIGO
Mijn vriend Pedro waarmee
ik correspondeer maakt zich
zorgen over de uitkomst van
het Catalaans referendum.

Hij betoogde mee in de straten
tegen het verbod van het Spaanse
Grondwettelijk Hof die dit recht
wilde dwarsbomen, het is illegaal
klonk het, Pedro vIndt dit heel grof
worden ze allemaal beetgenomen ?

Een compromis is er niet, kan je dan
nog spreken over een democratie ?

Voor m'n vriend lijkt er geen uitweg
meer uit deze politieke doolhof !

Ach Pedro, ontspan je, zeg ik hem,
Spanje heeft al voor hetere vuren
gestaan, het is een beetje zoals
een duel op de tennisbaan, men
krijgt het soms hard te verduren.

Met of zonder blessures ! En zelfs
dàn kan men nog de bal misslaan !

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

14 okt 2017, 09:58

ACH, VAL TOCH DOOD MAN !

Met mijn vader heb ik altijd een liefde-haat-relatie gehad. Vader had immers een dubbel gezicht: als hij nuchter was kon je met hem aangename en interessante gesprekken voeren. Maar als hij wodka begon te drinken veranderde zijn stemming. Hij gaf dan gemene opmerkingen en werd verbaal agressief. 'Ach, val toch dood man !', schreeuwde ik telkens weer uit frustratie en onmacht.

Vader had echter alle reden om af en toe lastig te zijn. Hij was alles kwijt: zijn villa, zijn gezin en zijn waardigheid. Daarom vergaf ik hem zijn gebreken. Meestal werd hij geweigerd op trouwfeesten van de kinderen uit zijn eerste huwelijk. Ook bij de geboortes van zijn kleinkinderen mocht hij zijn gezicht niet laten tonen.

Maar toen mijn broer Tom trouwde met Leonida was vader van harte uitgenodigd. En hij mocht getuige zijn en dus zijn handtekening plaatsen in het stadhuis waar hij vol trots keek naar zijn kersverse schoondochter die als tolk werkte voor het Oorlogstribunaal in Den Haag.

Al bij al heeft vader een mooi leven gehad. Toen mijn ouders vlak voor zijn overlijden nog oesters waren gaan eten in een Brussels restaurantje, heeft hij voor het eerst in zijn leven gezegd tegen haar: Je t'aime beaucoup plus que tu penses ! Een innige zoen volgde.

Nadat ze die avond afscheid hadden genomen, wilde vader nog een flesje wodka gaan kopen in de nachtwinkel iets verderop. Het sneeuwde hevig.

En zo rinkelde die kille ochtend de telefoon bij moeder thuis. Een verpleegster aan de andere kant van de lijn bracht het slechte nieuws. Vader was zojuist overleden ! Hij was enkele uren daarvoor achterwaarts op zijn hoofd gevallen, op 100 meter van zijn woonst.

Wat heb ik nu enorm veel spijt van mijn harde woorden !

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

16 okt 2017, 14:56

DIT GELOOF JE NOOIT...

Op een vroege zomerochtend toen vader op een Brusselse tram stond te wachten gebeurde er iets vreemd. Een Afrikaans albino van rond de dertig staarde hem minutenlang aan.

Vader negeerde hem en stapte op richting centrum want daar deed hij zijn dagelijkse inkopen. De zonderling nam echter plaats vlak naast hem en bekeek vader weer van kop tot teen. Het begon vader te irriteren. Vader stapte dus een halte vroeger uit. Een beetje beweging en wat frisse lucht zou zijn bejaarde lichaam goed doen.

Even zag het er naar uit dat de albino op de tram was blijven zitten. Oef, dacht vader maar ineens doemden er allerlei vragen bij hem op: Ken ik deze bizarre snuiter ergens van? Van het werk ? Of van het uitgangsleven ?

Na een korte wandeling bereikte vader zijn bestemming. Plots hoorde hij achter zich roepen: Papa, papa, attends-moi, c'est moi, ton fils ! Vader schrok zich te pletter toen hij achterom keek. De vreemde man was hem gevolgd en riep telkens weer: Papa, c'est moi, ton fils de Rwanda ! Vader rende weg , dook vol paniek een taxi in en verzocht de chauffeur gauw door te rijden naar treinstation Noord. Zo zou hij naar Sint-Niklaas reizen waar moeder hem eigenlijk maar pas de volgende dag verwachtte.

Op de trein zat vader diep na te denken over het hele gebeuren terwijl hij zijn pijp rookte. En toen schoot hem iets te binnen: ooit had hij het bed gedeeld met een Afrikaanse jongedame toen hij in Rwanda was voor een korte zakenreis, begin jaren '70.

Zou het...? vroeg hij zich twijfelend af. 'Ach neen, die jongeling zal wel een flauwe grappenmaker zijn geweest !'

Verrast deed moeder de voordeur open maar voor ze iets kon zeggen, fluisterde vader opgewonden: Schat,dit geloof je nooit...

Claudio
Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
Locatie: Sint Niklaas

20 okt 2017, 20:09

MOMENT OF DOUBT AND PAIN

Ooit vertelde een missionaris
mij dat hij tijdens de avondmis
bijna werd vermoord omdat hij
de orde in Congo had verstoord.

Volgens de rebellen had hij zwaar
gezondigd maar hij had enkel Gods
Woord op zijn manier verkondigd, zo
stuurden ze hem naar een strafkamp
waar hij zou boeten en plots... kreeg
hij daar een hartkramp, hij bad tot God
en tot satan tegelijk, zei zelfs honderd
weesgegroetjes op en vloekte: waarom
leefde ik al die tijd in zo'n vroomheid ?

Jaren later kwam hij dan toch vrij, sleet
zijn oude dag in een Antwerpse abdij
de hel was voorbij, het paradijs nabij.

Toch heeft nooit één familielid de bloemen
van zijn graf in Varsenare komen verversen.

Ach, alle overleden witte paters zullen nu wel
elke ochtend hemels fruit voor elkaar uitpersen.

En onze wijze lieve God luidt er het klokkenspel
want jawel, alleen Hier kan je echt ontstressen.