Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE HEMEL EN DE HEL VOLGENS GROOTOOM MARCEL
De laatste jaren van zijn leven als witte pater bracht grootoom Marcel door in een klooster te Antwerpen. Beide van zijn broers waren inmiddels overleden en omdat de rest van de familie weinig interesse toonde in hem nodigde hij m'n moeder en mij regelmatig uit om cous-cous te gaan eten in een gezellig Marokkaans restaurantje. Want wij waren wél geboeid door zijn spannende verhalen over zijn missiewerk in Ethiophië en andere ontwikkelingslanden.
Zo was Marcel eens oog in oog komen te staan met een enorme zwarte cobra. En was hij bijna gedood door kogels van rebellen. Ook van malaria werd hij niet gevrijwaard.' Dat was écht de hel,' vertelt hij ons bij een glaasje rode wijn en een mooi stuk lamsvlees.
Maar hij had ook veel dankbaarheid gezien in de ogen van de inheemse bevolking nadat hij schooltjes voor hen had gebouwd. Hij gaf ook af en toe les aan Afrikaanse tieners. Voor hem leek Afrika toen bijna de hemel op Aarde, ondanks de alomtegenwoordige armoede.
Ondertussen breekt Marcel het brood en geeft ons een stukje. Hij bekent dat hij als jongeman in alle geheim voor zijn roeping koos en vervolgens Arabisch ging studeren in Tripoli.
Na 33 jaar zwaar missiewerk kreeg hij onverwacht de kans om bij Paus Johannes Paulus II te gaan werken in de bibliotheek van het Vaticaan. Hij werkte daar graag maar veel kreeg hij de Paus niet te zien. Toch viel er op een goede vrijdag in onze brievenbus een grote enveloppe, afzender Vaticaan. Marcel had een mooie foto opgestuurd waar hij samen met Zijne Hoogheid poseerde.
'Ja dat herinner ik me nog,' beaamt Marcel, 'maar eigenlijk moest ik voor die foto in een lange rij van geestelijken wachten tot het mijn beurt was,' geeft hij wat verlegen toe.
Glimlachend schenkt hij ons nog wat mintthee bij.
Het was meteen ons laatste avondmaal want hij overleed twee dagen later aan een hartaanval, op Paaszondag.
De laatste jaren van zijn leven als witte pater bracht grootoom Marcel door in een klooster te Antwerpen. Beide van zijn broers waren inmiddels overleden en omdat de rest van de familie weinig interesse toonde in hem nodigde hij m'n moeder en mij regelmatig uit om cous-cous te gaan eten in een gezellig Marokkaans restaurantje. Want wij waren wél geboeid door zijn spannende verhalen over zijn missiewerk in Ethiophië en andere ontwikkelingslanden.
Zo was Marcel eens oog in oog komen te staan met een enorme zwarte cobra. En was hij bijna gedood door kogels van rebellen. Ook van malaria werd hij niet gevrijwaard.' Dat was écht de hel,' vertelt hij ons bij een glaasje rode wijn en een mooi stuk lamsvlees.
Maar hij had ook veel dankbaarheid gezien in de ogen van de inheemse bevolking nadat hij schooltjes voor hen had gebouwd. Hij gaf ook af en toe les aan Afrikaanse tieners. Voor hem leek Afrika toen bijna de hemel op Aarde, ondanks de alomtegenwoordige armoede.
Ondertussen breekt Marcel het brood en geeft ons een stukje. Hij bekent dat hij als jongeman in alle geheim voor zijn roeping koos en vervolgens Arabisch ging studeren in Tripoli.
Na 33 jaar zwaar missiewerk kreeg hij onverwacht de kans om bij Paus Johannes Paulus II te gaan werken in de bibliotheek van het Vaticaan. Hij werkte daar graag maar veel kreeg hij de Paus niet te zien. Toch viel er op een goede vrijdag in onze brievenbus een grote enveloppe, afzender Vaticaan. Marcel had een mooie foto opgestuurd waar hij samen met Zijne Hoogheid poseerde.
'Ja dat herinner ik me nog,' beaamt Marcel, 'maar eigenlijk moest ik voor die foto in een lange rij van geestelijken wachten tot het mijn beurt was,' geeft hij wat verlegen toe.
Glimlachend schenkt hij ons nog wat mintthee bij.
Het was meteen ons laatste avondmaal want hij overleed twee dagen later aan een hartaanval, op Paaszondag.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ARBEID ADELT !
Mijn grootvader Albert langs vaders kant was de enige van de tien kinderen die gestudeerd heeft. De andere broers en zussen hebben hun leven lang kunnen rentenieren. Hun vader Félicien had immers op korte tijd een aanzienlijk fortuin weten te vergaren.
Albert had voor mijn-ingenieur geleerd en zijn kennis kwam dus goed van pas om Féliciens bedrijf te runnen. Albert was rijk, knap en uiteraard zeer intelligent. Op zijn dertigste had hij alles behalve...een liefhebbende vrouw.
Maar toen zijn vader hem op een mooie lentedag gebood persoonlijk een brief af te geven aan een kennis die wat verderop woonde in een kasteel aan de Maas, werd hij op slag verliefd. Marie-Antoinette, de dochter des huizes had hem ontvangen in de salon en verzocht Albert vriendelijk om een tiental minuutjes te wachten, haar vader was nog even in gesprek. Beiden geraakten echter aan de praat. Bleek dat haar adellijke familie tijdens de Franse Revolutie opgejaagd werd door de revolutionairen en had moeten vluchten naar België voor een veiliger onderkomen.
Albert wist het meteen: zij is de ware voor mij ! En de liefde was wederkerig want één jaar later stapten zij in het huwelijksbootje. Hun wittebroodsweken brachten ze door in Venetië. Ze kregen samen zeven kinderen.
Toen mijn vader mij dit spannende romantische verhaal vertelde dacht ik glimlachend: Inderdaad, arbeid adelt !
Mijn grootvader Albert langs vaders kant was de enige van de tien kinderen die gestudeerd heeft. De andere broers en zussen hebben hun leven lang kunnen rentenieren. Hun vader Félicien had immers op korte tijd een aanzienlijk fortuin weten te vergaren.
Albert had voor mijn-ingenieur geleerd en zijn kennis kwam dus goed van pas om Féliciens bedrijf te runnen. Albert was rijk, knap en uiteraard zeer intelligent. Op zijn dertigste had hij alles behalve...een liefhebbende vrouw.
Maar toen zijn vader hem op een mooie lentedag gebood persoonlijk een brief af te geven aan een kennis die wat verderop woonde in een kasteel aan de Maas, werd hij op slag verliefd. Marie-Antoinette, de dochter des huizes had hem ontvangen in de salon en verzocht Albert vriendelijk om een tiental minuutjes te wachten, haar vader was nog even in gesprek. Beiden geraakten echter aan de praat. Bleek dat haar adellijke familie tijdens de Franse Revolutie opgejaagd werd door de revolutionairen en had moeten vluchten naar België voor een veiliger onderkomen.
Albert wist het meteen: zij is de ware voor mij ! En de liefde was wederkerig want één jaar later stapten zij in het huwelijksbootje. Hun wittebroodsweken brachten ze door in Venetië. Ze kregen samen zeven kinderen.
Toen mijn vader mij dit spannende romantische verhaal vertelde dacht ik glimlachend: Inderdaad, arbeid adelt !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LUCIFER, MIJN REDDENDE ENGEL !
Het was een zwoele zomeravond in 1994 toen The Stones in Werchter zouden optreden. Mijn broer die ook al vele jaren fan was, had dus zo snel mogelijk twee tickets besteld.
The Stones hadden hun podium tot een kolossale stalen Cobra laten ombouwen. Toen we daar aankwamen stonden reeds duizenden fans vol spanning uit te kijken naar hun duivelse idolen. Mijn broer en ik wisten een mooi plaatsje te bemachtigen terwijl ook de volle maan als verre toeschouwer aan de wolkeloze hemel verscheen.
En ja, de beruchte heren lieten graag twee uren op zich wachten in het nachtelijk duister. Maar dan flitsten plots de lichten aan. Met veel gitaargeweld sprongen Jagger en Richards tevoorschijn ! Een demonisch gejuich volgde.
Jumpend en tippelend entertainde Jagger het publiek dat naar goede gewoonte uit de bol ging. Klassiekers passeerden de revue en wij zongen allemaal uit volle borst mee.
Tot de intro van mijn favoriete Stones-nummer begon...het volk werd muisstil ! Op dat moment vroeg een sensueel Chinees meisje fluisterend in mijn oor of ik toevallig een vuurtje had om haar uitgedoofde 'sigaret' mee aan te steken. Met veel handgebaar gaf ik haar te kennen dat ik zelf niet rookte en haar dus niet kon helpen. Spijtig ! fluisterde ze verder want ik had je dan wel willen zoenen. Tja spijtig ! wou ik haar nog zeggen maar ze keerde mij reeds de rug toe. Intussen gierden de ruige akkoorden van mijn favoriete Stones-single vol adrenaline door mijn lijf.
Maar lag daar niet toevallig een half kapotgetrapt doosje lucifers aan mijn voeten ? Deze kans liet ik niet liggen natuurlijk...
Nadat ik haar sigaret weer leven had ingeblazen en we elkaar heerlijk hadden gezoend hoorden we elkaar denken: Bedankt Lucifer, mijn reddende Engel !
En plots vond ik Sympathy for the devil nog fraaier klinken !!
Zijn wegen zijn inderdaad ondoorgrondelijk !
Het was een zwoele zomeravond in 1994 toen The Stones in Werchter zouden optreden. Mijn broer die ook al vele jaren fan was, had dus zo snel mogelijk twee tickets besteld.
The Stones hadden hun podium tot een kolossale stalen Cobra laten ombouwen. Toen we daar aankwamen stonden reeds duizenden fans vol spanning uit te kijken naar hun duivelse idolen. Mijn broer en ik wisten een mooi plaatsje te bemachtigen terwijl ook de volle maan als verre toeschouwer aan de wolkeloze hemel verscheen.
En ja, de beruchte heren lieten graag twee uren op zich wachten in het nachtelijk duister. Maar dan flitsten plots de lichten aan. Met veel gitaargeweld sprongen Jagger en Richards tevoorschijn ! Een demonisch gejuich volgde.
Jumpend en tippelend entertainde Jagger het publiek dat naar goede gewoonte uit de bol ging. Klassiekers passeerden de revue en wij zongen allemaal uit volle borst mee.
Tot de intro van mijn favoriete Stones-nummer begon...het volk werd muisstil ! Op dat moment vroeg een sensueel Chinees meisje fluisterend in mijn oor of ik toevallig een vuurtje had om haar uitgedoofde 'sigaret' mee aan te steken. Met veel handgebaar gaf ik haar te kennen dat ik zelf niet rookte en haar dus niet kon helpen. Spijtig ! fluisterde ze verder want ik had je dan wel willen zoenen. Tja spijtig ! wou ik haar nog zeggen maar ze keerde mij reeds de rug toe. Intussen gierden de ruige akkoorden van mijn favoriete Stones-single vol adrenaline door mijn lijf.
Maar lag daar niet toevallig een half kapotgetrapt doosje lucifers aan mijn voeten ? Deze kans liet ik niet liggen natuurlijk...
Nadat ik haar sigaret weer leven had ingeblazen en we elkaar heerlijk hadden gezoend hoorden we elkaar denken: Bedankt Lucifer, mijn reddende Engel !
En plots vond ik Sympathy for the devil nog fraaier klinken !!
Zijn wegen zijn inderdaad ondoorgrondelijk !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
E=mc²
Toen Einstein die
ochtend in een aula te
Berlijn vol energie zat
maakte hij zo snel als
licht wat ruimte voor
discussie met z'n collega's.
Want hij was reeds een
zwaargewicht met een
massa aan intelligentie
en inzicht waarmee hij
de coëfficiënten van zijn
Eureka had toegelicht !
(c) 1998
Toen Einstein die
ochtend in een aula te
Berlijn vol energie zat
maakte hij zo snel als
licht wat ruimte voor
discussie met z'n collega's.
Want hij was reeds een
zwaargewicht met een
massa aan intelligentie
en inzicht waarmee hij
de coëfficiënten van zijn
Eureka had toegelicht !
(c) 1998
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LIEFDE GAAT DOOR DE MAAG !
Al sinds mijn jeugd ben ik amoureux
op een toegewijde voedingsdeskundige
en al hunkerde ik naar haar zoetigheid
ik raakte in snel tempo twaalf kilo kwijt.
Maar ze neemt geen blad voor de mond
geeft haar ongezouten mening want m'n
genegenheid weegt haar soms te zwaar.
Dus spaar ik mijn appetijt voor haar op,
dan heb ik later een appeltje voor de dorst
tenminste... als mijn hartje dan nog klopt.
Voorlopig wordt mijn honger goed gespijsd
want mijn e-mails stelt ze ten zeerste op prijs.
En die prijs betaal ik maar al te graag
al moet ik die verteren via mijn maag !
Al sinds mijn jeugd ben ik amoureux
op een toegewijde voedingsdeskundige
en al hunkerde ik naar haar zoetigheid
ik raakte in snel tempo twaalf kilo kwijt.
Maar ze neemt geen blad voor de mond
geeft haar ongezouten mening want m'n
genegenheid weegt haar soms te zwaar.
Dus spaar ik mijn appetijt voor haar op,
dan heb ik later een appeltje voor de dorst
tenminste... als mijn hartje dan nog klopt.
Voorlopig wordt mijn honger goed gespijsd
want mijn e-mails stelt ze ten zeerste op prijs.
En die prijs betaal ik maar al te graag
al moet ik die verteren via mijn maag !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE DIRTY BOULEVARD
Op het asfalt strompelen zij
blootsvoets naar Europa waar
zij halt zullen houden, dus
hebben zij nog 'n heel eind
voor de boeg...baby's liggen
ineengekrompen op papa's
rug, in lompen en ondervoed.
Benieuwd zijn zij wel naar het
land waar zij denken weer vrij
te kunnen ademhalen maar als
vissen op het droge zal men
hun kieuwen vasthaken om
hen in stinkende kanalen te
lozen waar zij als illegalen
zichzelf zullen verwaarlozen.
En de volkse burger eet nog
't liefst zijn hamburger alleen
dan die te moeten delen met
een vreemde eend.
Is ons hart dan toch van steen ?
De asielzoekers botsen in ieder
geval tegen een muur van beton.
Het liefst vlogen ze weg van the
dirty boulevard met 'n luchtballon.
Gelukkig zijn er nog de strijders van
het goed getrainde vrijwilligersbataljon !
Op het asfalt strompelen zij
blootsvoets naar Europa waar
zij halt zullen houden, dus
hebben zij nog 'n heel eind
voor de boeg...baby's liggen
ineengekrompen op papa's
rug, in lompen en ondervoed.
Benieuwd zijn zij wel naar het
land waar zij denken weer vrij
te kunnen ademhalen maar als
vissen op het droge zal men
hun kieuwen vasthaken om
hen in stinkende kanalen te
lozen waar zij als illegalen
zichzelf zullen verwaarlozen.
En de volkse burger eet nog
't liefst zijn hamburger alleen
dan die te moeten delen met
een vreemde eend.
Is ons hart dan toch van steen ?
De asielzoekers botsen in ieder
geval tegen een muur van beton.
Het liefst vlogen ze weg van the
dirty boulevard met 'n luchtballon.
Gelukkig zijn er nog de strijders van
het goed getrainde vrijwilligersbataljon !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KUNNEN WIJ DE KLOOF DICHTEN ?
Rijke en arme mensen hebben altijd bestaan. Maar bestaan ze niet alleen in ons hoofd ? Zijn de termen rijkdom en armoede geen manier om zoals alles in de natuur met groei, bloei en verval aan te kunnen duiden? Ik heb immers de overtuiging dat geld vergaren een noodzaak is om tot zelfontplooiing te komen zoals planten en bomen het 'slijk der aarde' nodig hebben om te kunnen groeien, sterker te worden en zo uit de schaduw te treden.
De menselijke aard is competitief en dat houdt de economie, de maatschappij en dus de mensheid draaiende. De rijken en de armen zijn ironisch genoeg onmisbaar voor elkaar. Hoe zou de samenleving er uitzien zonder mooie majestueuze gebouwen, zoals piramides, paleizen of kastelen. De armen hebben rijke excentrieke figuren nodig om naar op te kunnen kijken. Omgekeerd hebben de welgestelden de 'gewone mensen' nodig om zich bijzonder te voelen.
Maar zolang het verlangen naar meer bezit de bovenhand neemt, zonder expliciet hebzuchtig te zijn, is de minder vermogende in het voordeel.
Het 'verlangen naar' dat zo'n weldadig gevoel geeft, verdwijnt immers met 'het bezitten' van het materiëel beoogde. Maar kan men überhaupt wel 'iets bezitten'?
Kunnen wij de kloof tussen arm en rijk dichten ? Jawel, er is volgens mij een manier: probeer maar eens iedereen als gelijkwaardig te beschouwen en dit systematisch en consequent vol te houden...in je hoofd. Zo zal men langzaam maar zeker, materiële én geestelijke nivellering ervaren, mijns inziens.
Uiteraard besef ik dat deze redenering wenig soelaas biedt voor mensen die voortdurend verdrukt of uitgebuit worden. Ook de hongersnood zal men met deze theorie niet uit de wereld kunnen bannen.
Mijn conclusie is dan ook dat 'mijn theorie' voorlopig een utopie is, en dat de rauwe realiteit nog lang dé rauwe realiteit zal zijn voor velen.
Want sommige wereldleiders doen er alles aan om het geloof in de kloof tussen rijk en arm tot de harde werkelijkheid te bestendigen. Dat is voor deze dictators de enige manier om hun materiëel welbevinden te handhaven en hun machts-gevoel veilig te stellen want ook aan dàt gevoel kan men verslaafd geraken !
Blijven relativeren lijkt mij dan ook een beter idee.
Rijke en arme mensen hebben altijd bestaan. Maar bestaan ze niet alleen in ons hoofd ? Zijn de termen rijkdom en armoede geen manier om zoals alles in de natuur met groei, bloei en verval aan te kunnen duiden? Ik heb immers de overtuiging dat geld vergaren een noodzaak is om tot zelfontplooiing te komen zoals planten en bomen het 'slijk der aarde' nodig hebben om te kunnen groeien, sterker te worden en zo uit de schaduw te treden.
De menselijke aard is competitief en dat houdt de economie, de maatschappij en dus de mensheid draaiende. De rijken en de armen zijn ironisch genoeg onmisbaar voor elkaar. Hoe zou de samenleving er uitzien zonder mooie majestueuze gebouwen, zoals piramides, paleizen of kastelen. De armen hebben rijke excentrieke figuren nodig om naar op te kunnen kijken. Omgekeerd hebben de welgestelden de 'gewone mensen' nodig om zich bijzonder te voelen.
Maar zolang het verlangen naar meer bezit de bovenhand neemt, zonder expliciet hebzuchtig te zijn, is de minder vermogende in het voordeel.
Het 'verlangen naar' dat zo'n weldadig gevoel geeft, verdwijnt immers met 'het bezitten' van het materiëel beoogde. Maar kan men überhaupt wel 'iets bezitten'?
Kunnen wij de kloof tussen arm en rijk dichten ? Jawel, er is volgens mij een manier: probeer maar eens iedereen als gelijkwaardig te beschouwen en dit systematisch en consequent vol te houden...in je hoofd. Zo zal men langzaam maar zeker, materiële én geestelijke nivellering ervaren, mijns inziens.
Uiteraard besef ik dat deze redenering wenig soelaas biedt voor mensen die voortdurend verdrukt of uitgebuit worden. Ook de hongersnood zal men met deze theorie niet uit de wereld kunnen bannen.
Mijn conclusie is dan ook dat 'mijn theorie' voorlopig een utopie is, en dat de rauwe realiteit nog lang dé rauwe realiteit zal zijn voor velen.
Want sommige wereldleiders doen er alles aan om het geloof in de kloof tussen rijk en arm tot de harde werkelijkheid te bestendigen. Dat is voor deze dictators de enige manier om hun materiëel welbevinden te handhaven en hun machts-gevoel veilig te stellen want ook aan dàt gevoel kan men verslaafd geraken !
Blijven relativeren lijkt mij dan ook een beter idee.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JACQUES, NE ME QUITTE PAS !
Toen mijn vaders oudere broer Jacques in 1942 besloten had om als vrijwilliger mee te vechten met het Franse leger, vertrok hij op een kille winterdag, tegen wil en dank van zijn ouders, naar het front.
Nooit is hij weergekeerd, tot grote wanhoop van mijn grootouders die tot in de jaren '50 met vele vragen achterbleven. Oma overleed kort daarna van verdriet, opa stortte zich op zijn werk.
Mijn twintgjarige vader die bijna stikte in de beklemmende sfeer die sinds een aantal jaren in huis hing, besloot om opzoekingen te doen in Normandië want hij had te horen gekregen dat Jacques daar voor het laatst gezien was.
Jarenlang beet hij zich vast in een vals spoor, althans dat was de mening van familie en vrienden. Vader laste dus een pauze in want hij had het al druk genoeg met werken en met het scheiden van zijn eerste vrouw.
Toen hij mijn moeder leerde kennen, woonden ze samen een optreden van Jacques Brel bij. Hun idool bracht het nummer: Ne me quitte pas. De hele zaal werd stil en vader nog stiller, hij dacht aan de wanhoop van zijn overleden ouders en beloofde hen dat hij hun geliefde zoon zou vinden! Maandenlang zocht hij zich suf in Normandië op zoek naar aanwijzingen en belde bij de mensen aan met een foto van Jacques maar tevergeefs...
Tot op een mooie Brusselse zomerse ochtend in 1968 de telefoon rinkelde terwijl vader de rolluiken van zijn antiekzaak optrok: ze hadden Jacques teruggevonden ! Vader vernam dat de Duitsers de jongeman hadden gefusilleerd samen met een tiental andere Franse krijgsgevangenen. Een tuinman had het skelet per toeval ontdekt...het lag slechts dertig centimeter onder de grond !
Het bizarre is dat de locatie waar Jacques was overleden en begraven zich op 100 meter afstand bevond van de plek waar vaders 'valse spoor' eertijds naartoe had geleid !
Toen mijn vaders oudere broer Jacques in 1942 besloten had om als vrijwilliger mee te vechten met het Franse leger, vertrok hij op een kille winterdag, tegen wil en dank van zijn ouders, naar het front.
Nooit is hij weergekeerd, tot grote wanhoop van mijn grootouders die tot in de jaren '50 met vele vragen achterbleven. Oma overleed kort daarna van verdriet, opa stortte zich op zijn werk.
Mijn twintgjarige vader die bijna stikte in de beklemmende sfeer die sinds een aantal jaren in huis hing, besloot om opzoekingen te doen in Normandië want hij had te horen gekregen dat Jacques daar voor het laatst gezien was.
Jarenlang beet hij zich vast in een vals spoor, althans dat was de mening van familie en vrienden. Vader laste dus een pauze in want hij had het al druk genoeg met werken en met het scheiden van zijn eerste vrouw.
Toen hij mijn moeder leerde kennen, woonden ze samen een optreden van Jacques Brel bij. Hun idool bracht het nummer: Ne me quitte pas. De hele zaal werd stil en vader nog stiller, hij dacht aan de wanhoop van zijn overleden ouders en beloofde hen dat hij hun geliefde zoon zou vinden! Maandenlang zocht hij zich suf in Normandië op zoek naar aanwijzingen en belde bij de mensen aan met een foto van Jacques maar tevergeefs...
Tot op een mooie Brusselse zomerse ochtend in 1968 de telefoon rinkelde terwijl vader de rolluiken van zijn antiekzaak optrok: ze hadden Jacques teruggevonden ! Vader vernam dat de Duitsers de jongeman hadden gefusilleerd samen met een tiental andere Franse krijgsgevangenen. Een tuinman had het skelet per toeval ontdekt...het lag slechts dertig centimeter onder de grond !
Het bizarre is dat de locatie waar Jacques was overleden en begraven zich op 100 meter afstand bevond van de plek waar vaders 'valse spoor' eertijds naartoe had geleid !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
AMERICAN DREAM ?
Toen ik vorige week tijdens een nacht in New-York terugkwam van een feestje liep ik opgewekt door the Bronx, mij van geen kwaad bewust. Want geruisloos volgde een zwarte limousine mij op de voet. Ik had een glaasje porto teveel op en hoorde enkel een hond blaffen in de verte...
Tot de autolichten fel een muur met een reggae-graffiti beschenen. Even keek ik om en versnelde gauw mijn pas, het hotel waar ik logeerde was niet ver meer.
Maar de geheimzinnige wagen kwam naast mij gereden en de geblindeerde ruiten schoven naar beneden. En je mag drie keer raden wie ik daar zag grijnzen: Jawel, mijn goede vriend Donald Trump!
'Stap in jongeman,' fluisterde hij in de kille ijzige nacht !
Even aarzelde ik maar nam plaats naast de machtigste man op Aarde. Ook hij was dronken.
Na een korte stilte vroeg hij wat ik deed in het leven. Ik lachte en grinnikte dat ik niet veel zaaks deed, een beetje poëzie schrijven en de neuro-psycholoog uithangen.
Wow, ik kan je daarmee veel geld doen verdienen. Kom voor mij werken, ik maak jouw American Dream waar ! glimlachte hij boosaardig.
En plots besefte ik dat deze man een dubbelganger was!
Ik smeet het auto-portier open, rolde weg op de grond en zette het op een lopen, recht naar mijn hotel !
Want dit was geen Amerikaanse droom maar een ware nightmare !
Toen ik vorige week tijdens een nacht in New-York terugkwam van een feestje liep ik opgewekt door the Bronx, mij van geen kwaad bewust. Want geruisloos volgde een zwarte limousine mij op de voet. Ik had een glaasje porto teveel op en hoorde enkel een hond blaffen in de verte...
Tot de autolichten fel een muur met een reggae-graffiti beschenen. Even keek ik om en versnelde gauw mijn pas, het hotel waar ik logeerde was niet ver meer.
Maar de geheimzinnige wagen kwam naast mij gereden en de geblindeerde ruiten schoven naar beneden. En je mag drie keer raden wie ik daar zag grijnzen: Jawel, mijn goede vriend Donald Trump!
'Stap in jongeman,' fluisterde hij in de kille ijzige nacht !
Even aarzelde ik maar nam plaats naast de machtigste man op Aarde. Ook hij was dronken.
Na een korte stilte vroeg hij wat ik deed in het leven. Ik lachte en grinnikte dat ik niet veel zaaks deed, een beetje poëzie schrijven en de neuro-psycholoog uithangen.
Wow, ik kan je daarmee veel geld doen verdienen. Kom voor mij werken, ik maak jouw American Dream waar ! glimlachte hij boosaardig.
En plots besefte ik dat deze man een dubbelganger was!
Ik smeet het auto-portier open, rolde weg op de grond en zette het op een lopen, recht naar mijn hotel !
Want dit was geen Amerikaanse droom maar een ware nightmare !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
VALENTINA
Als ik boodschappen doe in
het grootwarenhuis in de buurt
voel ik hoe Tina, een kassierster
vanbij de ingang naar me gluurt.
Dat doet ze nu al tien jaar maar
zonder veel commentaar passeer
ik haar, telkens weer, we passen
gewoonweg niet bij elkaar.
Ach, binnenkort is het Valentijn
het zou wel leuk zijn om dan even
met haar samen te kunnen zijn.
Helaas, het is nu te laat, ze draagt
reeds een mooie huwelijksdiamant
aan haar prijzen-scannende hand.
En toch droom ik om aan je kassa
ooit te mogen betalen in natura !
Al was het maar voor één pizza !
Als ik boodschappen doe in
het grootwarenhuis in de buurt
voel ik hoe Tina, een kassierster
vanbij de ingang naar me gluurt.
Dat doet ze nu al tien jaar maar
zonder veel commentaar passeer
ik haar, telkens weer, we passen
gewoonweg niet bij elkaar.
Ach, binnenkort is het Valentijn
het zou wel leuk zijn om dan even
met haar samen te kunnen zijn.
Helaas, het is nu te laat, ze draagt
reeds een mooie huwelijksdiamant
aan haar prijzen-scannende hand.
En toch droom ik om aan je kassa
ooit te mogen betalen in natura !
Al was het maar voor één pizza !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WAAR IS STEVEN STERK ??
Het was een mooie zomerse zondagochtend in 1979 toen oom Robert met zijn zoon Steven en dochter Nathalie naar goede gewoonte bij ons op bezoek kwam. We woonden toen op een flat op de veertiende étage en Roberts kinderen genoten telkens weer van het fantastische uitzicht. Vooral Steven kon minuten lang door het venster staren naar de Antwerpse haven aan de horizon.
Nathalie was net drie jaar geworden en Steven was een flinke maar eigenzinnige kleuter van vijf.
Oom Robert had de nodige biertjes meegebracht want hij zou zoals altijd een partijtje schaken met mijn vader. Oom Robert was voor mijn hoogintelligente vader niet alleen een te zwakke schaker maar was daarbij ook nog een slechte verliezer. Vader was dan ook zo wijs om de man in de waan te laten en hem te laten winnen. Hij heeft die komedie lang volgehouden. Intussen speelden mijn broer en ik poppenkast samen met Roberts fantasierijke kinderen.
Tot het etenstijd was en mijn moeder iedereen aan tafel riep. We aten op zondag altijd in de living.
Mijn vader wenste iedereen Bon Appétit ! Maar was iedereen er wel ? Plots schrok mijn moeder: Hé waar is Steven ??
Vlug stoof moeder naar het keukenraam dat ze volledig had laten openstaan. Steven was immers bezig om uit het raam te kruipen terwijl hij naar iets in de verte leek te grijpen. Moeder kon nog vlug Stevens beentjes grijpen en trok hem meteen weer de keuken in ! Oef, dat scheelde echt geen seconde !
Eind goed al goed ! Dankzij mijn moeders alerte optreden is Steven nog steeds in leven. Steven werkt nu sinds geruime tijd als havenarbeider. De familie gaf hem onlangs de bijnaam Steven Sterk.
En oom Robert bleef komen schaken elke zondagochtend maar...bracht voortaan zijn waakzame vrouw mee !
Het was een mooie zomerse zondagochtend in 1979 toen oom Robert met zijn zoon Steven en dochter Nathalie naar goede gewoonte bij ons op bezoek kwam. We woonden toen op een flat op de veertiende étage en Roberts kinderen genoten telkens weer van het fantastische uitzicht. Vooral Steven kon minuten lang door het venster staren naar de Antwerpse haven aan de horizon.
Nathalie was net drie jaar geworden en Steven was een flinke maar eigenzinnige kleuter van vijf.
Oom Robert had de nodige biertjes meegebracht want hij zou zoals altijd een partijtje schaken met mijn vader. Oom Robert was voor mijn hoogintelligente vader niet alleen een te zwakke schaker maar was daarbij ook nog een slechte verliezer. Vader was dan ook zo wijs om de man in de waan te laten en hem te laten winnen. Hij heeft die komedie lang volgehouden. Intussen speelden mijn broer en ik poppenkast samen met Roberts fantasierijke kinderen.
Tot het etenstijd was en mijn moeder iedereen aan tafel riep. We aten op zondag altijd in de living.
Mijn vader wenste iedereen Bon Appétit ! Maar was iedereen er wel ? Plots schrok mijn moeder: Hé waar is Steven ??
Vlug stoof moeder naar het keukenraam dat ze volledig had laten openstaan. Steven was immers bezig om uit het raam te kruipen terwijl hij naar iets in de verte leek te grijpen. Moeder kon nog vlug Stevens beentjes grijpen en trok hem meteen weer de keuken in ! Oef, dat scheelde echt geen seconde !
Eind goed al goed ! Dankzij mijn moeders alerte optreden is Steven nog steeds in leven. Steven werkt nu sinds geruime tijd als havenarbeider. De familie gaf hem onlangs de bijnaam Steven Sterk.
En oom Robert bleef komen schaken elke zondagochtend maar...bracht voortaan zijn waakzame vrouw mee !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Mijn moeder heet Viviane, maar ze verkiest om met Viv te worden aangesproken. Ze was van kindsbeen af een artieste in hart en nieren: kon bijzonder goed tekenen en las vanaf haar veertiende de grote schrijvers zoals Breton, Gide en Sartre.
Toch had zij geen hoge ambities op artistiek vlak. Haar kunstzinnigheid stierf met het op de wereld brengen van mijn broer Tom. Ze had daarna haar handen vol met haar werk en gezin...
Jaren gingen voorbij zonder dat zij nog een potlood en papier vastnam.
Pas na het overlijden van mijn vader tien jaar geleden kwam er een eind aan de ballingschap van haar talenten. Ze begon aarzelend weer portrettekeningen te maken, en ja ze kon het nog ! Met een vleugje Parijse muziek in haar kamer zonderde ze zich af. Ook haar schrijversbloed kolkte weer, ze kon haar liefdesperikelen kwijt in een blog !
In die tijd had mijn vriend Jan Buytaert, een bekende kunstschilder, een oogje op haar. Maar moeder ging niet in op zijn avances. Dankzij hem kwam ze wel weer in het kunstwereldje terecht waar zij zich zo thuis voelt. Tijdens een vernissage liep ze onlangs haar eerste grote liefde John,een beeldhouwer,tegen het lijf. Het klikte meteen zoals weleer.
Mijn moeder ziet er nu precies uit zoals in haar jeugd want op haar zeventigste is ze nog steeds vijftig tinten...blond.
Vive l'artiste ! Vive Viv !
Toch had zij geen hoge ambities op artistiek vlak. Haar kunstzinnigheid stierf met het op de wereld brengen van mijn broer Tom. Ze had daarna haar handen vol met haar werk en gezin...
Jaren gingen voorbij zonder dat zij nog een potlood en papier vastnam.
Pas na het overlijden van mijn vader tien jaar geleden kwam er een eind aan de ballingschap van haar talenten. Ze begon aarzelend weer portrettekeningen te maken, en ja ze kon het nog ! Met een vleugje Parijse muziek in haar kamer zonderde ze zich af. Ook haar schrijversbloed kolkte weer, ze kon haar liefdesperikelen kwijt in een blog !
In die tijd had mijn vriend Jan Buytaert, een bekende kunstschilder, een oogje op haar. Maar moeder ging niet in op zijn avances. Dankzij hem kwam ze wel weer in het kunstwereldje terecht waar zij zich zo thuis voelt. Tijdens een vernissage liep ze onlangs haar eerste grote liefde John,een beeldhouwer,tegen het lijf. Het klikte meteen zoals weleer.
Mijn moeder ziet er nu precies uit zoals in haar jeugd want op haar zeventigste is ze nog steeds vijftig tinten...blond.
Vive l'artiste ! Vive Viv !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
AFRIKAANS MASKER
Tante Berna heeft een avontuurlijk doch soms gevaarlijk leven geleid. Begin jaren '70 werkte zij als docent Frans en Geschiedenis in een Congolese school. Ze was immers haar eerste grote liefde Arthur, een Afrikaanse piloot, achtena gevlogen. Die mooie jongeman had zij hier aan de Belgische kust leren kennen tijdens een bal. Toen zij in Brazzaville aankwam, bleek dat haar geliefde reeds jaren was getrouwd met een inheemse vrouw. Desalniettemin bleef hij van Berna houden. Ontgoocheld had tante troost gevonden in de armen van Alfons, een ingenieur. Deze zwarte intellectueel behoorde echter tot een stam die op vijandige voet leefde met die van Arthur. Bovendien misbruikte hij tante Berna, zijn blanke minnares, als een statussymbool.
Tante Berna waagde het ooit om kort na zonsondergang door het donkere woud naar Arthurs hut te sluipen. Alfons, sluw als een hyena, rook onraad en bedreigde haar met pijnlijke bestraffende rituelen als zij hem niet gehoorzaamde. De grond werd haar te heet onder de voeten en ze kon in het holst van de nacht wegvluchten naar België, met de hulp van haar piloot.
Totaal van streek moest tante met ernstige achtervolgingswaanzin opgenomen worden in een kliniek waar ze even tot rust kon komen. Het is sindsdien nooit meer goedgekomen met haar. De familie zorgde voor een woonst waar zij de weekends kon doorbrengen maar wél in gezelschap...vanwege haar plotse paniekaanvallen. Die taak namen vooral oom Luc en oom Marc op zich.
Mijn broer en ik, die toen nog kleuters waren, genoten enorm van haar interieur dat met vele geheimzinnige Afrikaanse spullen was aangekleed. We waanden ons op ontdekkingstocht in Afrika. We vonden er speren, kleine olifantsculpturen, zware boeken vol met foto's van dansende vrouwen.
Maar op een zwoele zomernacht kreeg ook ik even de schrik van mijn leven. Ik werd wakker geschud door een hand, ik opende mijn ogen en zag een afschuwelijk monster dat naar mij staarde in het rode maanlicht: ' Help tante Berna, help!' huilde ik als een bang hertje.
'Niet schrikken Cloclo', hoorde ik mijn broer schaterlachen, 'het is maar een Afrikaans masker!'
Gelukkig had tante Berna niks gehoord, ze snurkte vredig voort...als een gezapig nijlpaard.
Tante Berna heeft een avontuurlijk doch soms gevaarlijk leven geleid. Begin jaren '70 werkte zij als docent Frans en Geschiedenis in een Congolese school. Ze was immers haar eerste grote liefde Arthur, een Afrikaanse piloot, achtena gevlogen. Die mooie jongeman had zij hier aan de Belgische kust leren kennen tijdens een bal. Toen zij in Brazzaville aankwam, bleek dat haar geliefde reeds jaren was getrouwd met een inheemse vrouw. Desalniettemin bleef hij van Berna houden. Ontgoocheld had tante troost gevonden in de armen van Alfons, een ingenieur. Deze zwarte intellectueel behoorde echter tot een stam die op vijandige voet leefde met die van Arthur. Bovendien misbruikte hij tante Berna, zijn blanke minnares, als een statussymbool.
Tante Berna waagde het ooit om kort na zonsondergang door het donkere woud naar Arthurs hut te sluipen. Alfons, sluw als een hyena, rook onraad en bedreigde haar met pijnlijke bestraffende rituelen als zij hem niet gehoorzaamde. De grond werd haar te heet onder de voeten en ze kon in het holst van de nacht wegvluchten naar België, met de hulp van haar piloot.
Totaal van streek moest tante met ernstige achtervolgingswaanzin opgenomen worden in een kliniek waar ze even tot rust kon komen. Het is sindsdien nooit meer goedgekomen met haar. De familie zorgde voor een woonst waar zij de weekends kon doorbrengen maar wél in gezelschap...vanwege haar plotse paniekaanvallen. Die taak namen vooral oom Luc en oom Marc op zich.
Mijn broer en ik, die toen nog kleuters waren, genoten enorm van haar interieur dat met vele geheimzinnige Afrikaanse spullen was aangekleed. We waanden ons op ontdekkingstocht in Afrika. We vonden er speren, kleine olifantsculpturen, zware boeken vol met foto's van dansende vrouwen.
Maar op een zwoele zomernacht kreeg ook ik even de schrik van mijn leven. Ik werd wakker geschud door een hand, ik opende mijn ogen en zag een afschuwelijk monster dat naar mij staarde in het rode maanlicht: ' Help tante Berna, help!' huilde ik als een bang hertje.
'Niet schrikken Cloclo', hoorde ik mijn broer schaterlachen, 'het is maar een Afrikaans masker!'
Gelukkig had tante Berna niks gehoord, ze snurkte vredig voort...als een gezapig nijlpaard.