Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE WET VAN PASCAL
Mijn broer Pascal is het meest in
zijn element als hij met wiskunde
fysica en moleculen bezig kan zijn.
Als student aan de universiteit
verslond z'n hongerig brein elke
formule als marsepein want hij
droomde om in 'n ruimtecapsule
te reizen naar de maneschijn.
Hij zwemt nu met de grijns van
een walvis door de oceaan en ik
denk dat Blaise hem bestuurt in
zijn snelle roller-coaster-bestaan.
Mijn broer Pascal is het meest in
zijn element als hij met wiskunde
fysica en moleculen bezig kan zijn.
Als student aan de universiteit
verslond z'n hongerig brein elke
formule als marsepein want hij
droomde om in 'n ruimtecapsule
te reizen naar de maneschijn.
Hij zwemt nu met de grijns van
een walvis door de oceaan en ik
denk dat Blaise hem bestuurt in
zijn snelle roller-coaster-bestaan.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE SPACE-REVOLUTION
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule en elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit en verruimt jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken !
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is...
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule en elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit en verruimt jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken !
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MINISTER MIDAS ?
Daar komt m'n broer een chic Brussels hotel
binnengewandeld, aan elke hand 'n model
hij is in smoking met een bordeaux strikje
zo bestelt hij meteen de beste champagne.
En ja, ook de zangeres van de jazzband
wil hem strikken maar hij is nu in gesprek
met een oude gravin die op alles zit te
vitten en als m'n broer zegt dat hij werkt
voor Financiën ligt ze allang te pitten.
De ene cocktail volgt na de andere
tot plots de bejaarde dame wakker
schiet en luidkeels roept: je geld
of je leven, rakker. Ik heb al teveel
geld verspeelt aan de belastingen !
Met haar wijsvinger naar hem gericht
vraagt ze nuchter: is dat niet je plicht ?
Maar dan knalt buiten het vuurwerk voor
Nieuwjaar 2018 en m'n broer fluistert:
madame, als ik ooit minister van financiën
word, verander ik alle stenen in goud!
Jaja jongeman,
alweer 'n belofte die men niet houdt !
Daar komt m'n broer een chic Brussels hotel
binnengewandeld, aan elke hand 'n model
hij is in smoking met een bordeaux strikje
zo bestelt hij meteen de beste champagne.
En ja, ook de zangeres van de jazzband
wil hem strikken maar hij is nu in gesprek
met een oude gravin die op alles zit te
vitten en als m'n broer zegt dat hij werkt
voor Financiën ligt ze allang te pitten.
De ene cocktail volgt na de andere
tot plots de bejaarde dame wakker
schiet en luidkeels roept: je geld
of je leven, rakker. Ik heb al teveel
geld verspeelt aan de belastingen !
Met haar wijsvinger naar hem gericht
vraagt ze nuchter: is dat niet je plicht ?
Maar dan knalt buiten het vuurwerk voor
Nieuwjaar 2018 en m'n broer fluistert:
madame, als ik ooit minister van financiën
word, verander ik alle stenen in goud!
Jaja jongeman,
alweer 'n belofte die men niet houdt !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
AUTO-BIOGRAFIE VAN EEN ROMEO
Vader heeft de voorliefde voor mooie en snelle auto's van mijn opa meegekregen. Vader mocht reeds op zijn veertiende met diens gloednieuwe Austin rijden. Hij stal zo alle meisjesharten die ook aan de Maas woonden, en god hij was toch zo'n mooie jongen.
Later maakte hij de buurt onveilig met zijn knalgele Alfa sport. Hij was al enkele jaren getrouwd met zijn jeugdliefde Claire maar bedroog haar aan de lopende band. Hij gedroeg zich als een ware Romeo, een rokkenjager, een playboy en raasde wekelijks met zijn liefjes naar Parijs. Soms gebeurde het dat hij naar Monaco reisde want zijn grote droom was om daar carrière te maken als Formule-1-coureur. Vol bewondering nam hij plaats en genoot van de voorbijzoemende racers samen met z'n minnares en een glaasje Martini...
Een jaar voor hij ging scheiden van Claire, kreeg hij plots een lumineus idee: hij zou de auto-pressmobile invoeren in België. De auto-pressmobile was een machine om afgedankte wagens tot een blokje schroot te verwerken. Het werd een groot succes, vader kwam zelfs in de krant.
Twintig jaar later toen zijn drankprobleem hem de das had omgedaan en zijn fortuin in zwarte rook was opgegaan, dwaalde hij met veel te kleine oude tweedehandswagens door de drukke Brusselse straten. De laatste keer dat hij kon pronken, was op het trouwfeest van mijn broer. Vader had het koppel immers naar het stadhuis gereden met een mooie snelle...Alfa ! Die had mijn broer een maand daarvoor aangeschaft. Even leek vader weer op de Romeo van weleer.
Tot zover zijn korte auto-biografie !
Vader heeft de voorliefde voor mooie en snelle auto's van mijn opa meegekregen. Vader mocht reeds op zijn veertiende met diens gloednieuwe Austin rijden. Hij stal zo alle meisjesharten die ook aan de Maas woonden, en god hij was toch zo'n mooie jongen.
Later maakte hij de buurt onveilig met zijn knalgele Alfa sport. Hij was al enkele jaren getrouwd met zijn jeugdliefde Claire maar bedroog haar aan de lopende band. Hij gedroeg zich als een ware Romeo, een rokkenjager, een playboy en raasde wekelijks met zijn liefjes naar Parijs. Soms gebeurde het dat hij naar Monaco reisde want zijn grote droom was om daar carrière te maken als Formule-1-coureur. Vol bewondering nam hij plaats en genoot van de voorbijzoemende racers samen met z'n minnares en een glaasje Martini...
Een jaar voor hij ging scheiden van Claire, kreeg hij plots een lumineus idee: hij zou de auto-pressmobile invoeren in België. De auto-pressmobile was een machine om afgedankte wagens tot een blokje schroot te verwerken. Het werd een groot succes, vader kwam zelfs in de krant.
Twintig jaar later toen zijn drankprobleem hem de das had omgedaan en zijn fortuin in zwarte rook was opgegaan, dwaalde hij met veel te kleine oude tweedehandswagens door de drukke Brusselse straten. De laatste keer dat hij kon pronken, was op het trouwfeest van mijn broer. Vader had het koppel immers naar het stadhuis gereden met een mooie snelle...Alfa ! Die had mijn broer een maand daarvoor aangeschaft. Even leek vader weer op de Romeo van weleer.
Tot zover zijn korte auto-biografie !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Mijn halfbroer Daniël en zijn vriend Benito wonen al jaren in een afgelegen maar pittoresk huisje ergens in de Ardennen. Zij spreken uitsluitend Waals en doen alsof ze geen woord Vlaams begrijpen maar ik weet wel beter.Onlangs nodigden zij mijn moeder, broer Tom en mij uit om daar te komen genieten van een zomerse BBQ. Daniëls broer Stéfan en zus Catherina zouden ook van de partij zijn. Benito's tuin die elke dag vier uur onderhoud nodig heeft, is heel ruim en staat vol met zorgvuldig geselecteerde bloemen en planten, hij heeft er zelfs een bananenboom geplant!
De uitzonderlijke schoonheid van zijn siertuin kreeg al gauw faam in ons land, zoveel zelfs dat onze koningin Paola per post liet weten dat ze zou langskomen om Benito's tuin te komen bewonderen.
Zo gezegd, zo gedaan. Benito en de koningin poseerden samen voor de lens, haalden de krant en Daniël mailde alles door aan familie en vrienden. Dolce Paola was zo opgetogen over Benito's werk dat ze hem voorstelde om jardinier te worden in één van haar majestueuze tuinen. Benito was heel vereerd maar sloeg het voorstel vriendelijk af.
Bij de BBQ gisteren, toen ik voor het eerst zijn paradijs in al zijn glorie mocht aanschouwen, dacht ik plots aan mijn vader die in 1959 een zekere Paola had ontmoet tijdens een avondje uit in Brussel. Nooit heeft hij echt geweten wie zij echt was, daarvoor was hij die nacht té dronken geweest.
Maar bij Benito kon ik de aanwezigheid van La Reine des Belges bijna voelen. Ik voelde mij dus even de koning te rijk!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EDELGASCONFIGURATIE
Ja, we zijn van adel, 'verarmde adel 'weliswaar. Meer dan een millennium lang verbleven mijn familieleden in de mooiste kastelen en paleizen van Europa. Generaals, bisschoppen en baronnen, niks was onze familie te vreemd.
Toch is na een lange bloeiperiode het verval reeds een halve eeuw geleden, ingetreden.
Want nu schiet er van het miljardenfortuin niet veel meer over. De laatste cent heeft mijn vader aan de Parijse casino's verspeeld.
Jammer? Helemaal niet, we bleven genieten van het leven en wel met volle teugen...het hele gebeuren speelt zelfs enorm in ons voordeel.
Ik heb immers een ijzersterke opvoeding genoten en dat draag je een heel leven mee. Het is een beetje zoals bij een chemisch gas: eenmaal het stadium van edelgas te hebben bereikt is deze toestand definitief !
Ja, we zijn van adel, 'verarmde adel 'weliswaar. Meer dan een millennium lang verbleven mijn familieleden in de mooiste kastelen en paleizen van Europa. Generaals, bisschoppen en baronnen, niks was onze familie te vreemd.
Toch is na een lange bloeiperiode het verval reeds een halve eeuw geleden, ingetreden.
Want nu schiet er van het miljardenfortuin niet veel meer over. De laatste cent heeft mijn vader aan de Parijse casino's verspeeld.
Jammer? Helemaal niet, we bleven genieten van het leven en wel met volle teugen...het hele gebeuren speelt zelfs enorm in ons voordeel.
Ik heb immers een ijzersterke opvoeding genoten en dat draag je een heel leven mee. Het is een beetje zoals bij een chemisch gas: eenmaal het stadium van edelgas te hebben bereikt is deze toestand definitief !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MILJOENENJACHT
Mijn voorouders waren tamelijk welgesteld. Hoe ze aan dat fortuin waren geraakt, was mij vroeger een groot raadsel. Ik heb tijdens mijn jeugd immers nooit in weelde geleefd. Toch merk ik de laatste tijd dat het in de genen zit want ook ik droom tegenwoordig van pracht en praal.
Toen ik met mijn vader een autoreis door Frankrijk maakte, heeft hij alle mooie woningen van onze familie voorbijgereden. Ik was diep onder de indruk en was verwonderd dat mijn bloedverwanten zo'n hoge levensstandaard konden handhaven. Vader verklaarde dat het een kwestie van wilskracht, motivatie en een flinke dosis geluk is. Ik was echter nog maar een kind en begreep er geen snars van.
Jaren later snapte ik wat vader eertijds had bedoeld. Want op een avond keek ik naar het Nederlandse tv-programma 'Miljoenenjacht' . Alles in dit spel was louter toeval...dacht ik. Tot er een winnaar was die enkele miljoenen euro's had gewonnen. Met het geld zou de man een wijngaard uit de grond stampen, ergens in Italië.
Een tijdje later werd 'Miljoenenjacht' alweer uitgezonden. Ik zat vol spanning uit te kijken naar wie er nu de geluksvogel zou zijn. En wat bleek: in de finale speelde dezelfde man die de vorige keer had gewonnen. Na vele moeilijke vragen werd de strijd alweer beslist in zijn voordeel. Deze keer was het prijzengeld echter vertienvoudigd ! Alsof de duivel ermee gemoeid was !
Wat mijn vader had gezegd kwam toen onmiddelijk bovendrijven in mijn bewustzijn. De volgende ochtend kocht ik dus een kraslotje en... ik had meteen een leuke som geld verworven !
En ik bedacht: Misschien moet ik toch ook maar eens op miljoenenjacht gaan !
Mijn voorouders waren tamelijk welgesteld. Hoe ze aan dat fortuin waren geraakt, was mij vroeger een groot raadsel. Ik heb tijdens mijn jeugd immers nooit in weelde geleefd. Toch merk ik de laatste tijd dat het in de genen zit want ook ik droom tegenwoordig van pracht en praal.
Toen ik met mijn vader een autoreis door Frankrijk maakte, heeft hij alle mooie woningen van onze familie voorbijgereden. Ik was diep onder de indruk en was verwonderd dat mijn bloedverwanten zo'n hoge levensstandaard konden handhaven. Vader verklaarde dat het een kwestie van wilskracht, motivatie en een flinke dosis geluk is. Ik was echter nog maar een kind en begreep er geen snars van.
Jaren later snapte ik wat vader eertijds had bedoeld. Want op een avond keek ik naar het Nederlandse tv-programma 'Miljoenenjacht' . Alles in dit spel was louter toeval...dacht ik. Tot er een winnaar was die enkele miljoenen euro's had gewonnen. Met het geld zou de man een wijngaard uit de grond stampen, ergens in Italië.
Een tijdje later werd 'Miljoenenjacht' alweer uitgezonden. Ik zat vol spanning uit te kijken naar wie er nu de geluksvogel zou zijn. En wat bleek: in de finale speelde dezelfde man die de vorige keer had gewonnen. Na vele moeilijke vragen werd de strijd alweer beslist in zijn voordeel. Deze keer was het prijzengeld echter vertienvoudigd ! Alsof de duivel ermee gemoeid was !
Wat mijn vader had gezegd kwam toen onmiddelijk bovendrijven in mijn bewustzijn. De volgende ochtend kocht ik dus een kraslotje en... ik had meteen een leuke som geld verworven !
En ik bedacht: Misschien moet ik toch ook maar eens op miljoenenjacht gaan !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN KAMER TE VERSAILLES ?
Ooit zwierf mijn vader eenzaam en berooid door de straten van Parijs. Om zijn humeur wat op te monteren nam hij dagelijks de metro naar het Paleis van Versailles waar hij uren rondhing als een schim, een schim van wat hij ooit was geweest.
Toen de winter was aangebroken zocht hij dringend onderdak, hij passeerde de wachters aan de poort en vertelde hen dat er familie van hem woonde in dat mooie Paleis. Hij wenste daar een kamer om te overnachten, het was immers ellendig koud buiten en het begon hevig te sneeuwen. De heren merkten op dat vader stomdronken was en aan het ijlen was en dus haalden zij de security erbij maar toen die aankwamen sprak mijn hoogintelligente vader het codewoord uit dat destijds door de inwoners gebruikt werd om toegang te krijgen tot het paleis. Stomverbaasd keken de gendarmes die intussen als versterking ook waren opgeroepen. Vader was immers een grote forse man en had nog steeds de aristocratische trekken in zijn gezicht en ook zijn voorname lichaamstaal sprak boekdelen.
Vader werd onmiddelijk naar het politieburau afgevoerd en nadien uren ondervraagd. Ze hoorden hem uit om te weten te komen van wie hij dat codewoord van jaren geleden, had gekregen. Ze checkten zijn identiteitskaart na en stuurden hem voorlopig naar de cel waar hij zijn roes mocht uitslapen.
De volgende ochtend scheen er een warme winterzon en vader glimlachte want vanuit zijn cel kon hij turen naar zijn geliefd Versailleskasteel. De agenten waren ook beter gehumeurd en brachten hem 'ontbijt op bed'. Nadien leidden ze hem naar buiten, naar de frisse winterlucht en stelden hem voor om samen naar België terug te rijden waar hij eigenlijk thuishoorde !
Zo gezegd, zo gedaan: vader werd met een escorte teruggereden naar zijn kamer te... Brussel !
Ooit zwierf mijn vader eenzaam en berooid door de straten van Parijs. Om zijn humeur wat op te monteren nam hij dagelijks de metro naar het Paleis van Versailles waar hij uren rondhing als een schim, een schim van wat hij ooit was geweest.
Toen de winter was aangebroken zocht hij dringend onderdak, hij passeerde de wachters aan de poort en vertelde hen dat er familie van hem woonde in dat mooie Paleis. Hij wenste daar een kamer om te overnachten, het was immers ellendig koud buiten en het begon hevig te sneeuwen. De heren merkten op dat vader stomdronken was en aan het ijlen was en dus haalden zij de security erbij maar toen die aankwamen sprak mijn hoogintelligente vader het codewoord uit dat destijds door de inwoners gebruikt werd om toegang te krijgen tot het paleis. Stomverbaasd keken de gendarmes die intussen als versterking ook waren opgeroepen. Vader was immers een grote forse man en had nog steeds de aristocratische trekken in zijn gezicht en ook zijn voorname lichaamstaal sprak boekdelen.
Vader werd onmiddelijk naar het politieburau afgevoerd en nadien uren ondervraagd. Ze hoorden hem uit om te weten te komen van wie hij dat codewoord van jaren geleden, had gekregen. Ze checkten zijn identiteitskaart na en stuurden hem voorlopig naar de cel waar hij zijn roes mocht uitslapen.
De volgende ochtend scheen er een warme winterzon en vader glimlachte want vanuit zijn cel kon hij turen naar zijn geliefd Versailleskasteel. De agenten waren ook beter gehumeurd en brachten hem 'ontbijt op bed'. Nadien leidden ze hem naar buiten, naar de frisse winterlucht en stelden hem voor om samen naar België terug te rijden waar hij eigenlijk thuishoorde !
Zo gezegd, zo gedaan: vader werd met een escorte teruggereden naar zijn kamer te... Brussel !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MADAME BUCKET ?
Mijn moeder heeft een vrije geest
maar bij haar pietluttige vriendin
die zij meer dan een halve eeuw
kent, moet ze soms geeuwen, de
kleine burgeres heeft immers op
alles commentaar: op dat lelijke
blonde haar, de versleten foulard
en vaders ouderwetse dressoir.
Moeder is immuun voor deze scherpe
papegaaienstem die kwekt en kwaakt.
Maar als deze madame op tv plotseling
een bekende snaak in adamskostuum
ziet, laat ze alle remmen los, krijgt haar
kwaad gezicht ineens 'n glamourblos !
En als ik haar betrap plukt
ze snel aan de druiventros.
Want ondanks alle schone schijn blijkt
zij dan toch van vlees en bloed te zijn !
LA PETITE BOURGEOISE
Moeders vriendin Marieke komt
vandaag op visite, ze zal bij de
bakker iets halen om straks bij
de thee uit te halen naar de elite
die haar te forse kredieten doet
afbetalen, haar limiet is bereikt
ze kan niet meer ademhalen.
Je moet meer relativeren, raadt
mijn moeder haar aan en de macht
van de hogere klasse accepteren.
Waar is m'n gebakje? vraag ik Marie
ludiek wijzend naar 'n lege salontafel.
Er waren er geen momenteel, veinst
ze met een kleinburgerlijke tactiek.
Ik kijk haar spotziek aan en vraag:
verkochten ze dan ook geen wafels?
Mijn moeder heeft een vrije geest
maar bij haar pietluttige vriendin
die zij meer dan een halve eeuw
kent, moet ze soms geeuwen, de
kleine burgeres heeft immers op
alles commentaar: op dat lelijke
blonde haar, de versleten foulard
en vaders ouderwetse dressoir.
Moeder is immuun voor deze scherpe
papegaaienstem die kwekt en kwaakt.
Maar als deze madame op tv plotseling
een bekende snaak in adamskostuum
ziet, laat ze alle remmen los, krijgt haar
kwaad gezicht ineens 'n glamourblos !
En als ik haar betrap plukt
ze snel aan de druiventros.
Want ondanks alle schone schijn blijkt
zij dan toch van vlees en bloed te zijn !
LA PETITE BOURGEOISE
Moeders vriendin Marieke komt
vandaag op visite, ze zal bij de
bakker iets halen om straks bij
de thee uit te halen naar de elite
die haar te forse kredieten doet
afbetalen, haar limiet is bereikt
ze kan niet meer ademhalen.
Je moet meer relativeren, raadt
mijn moeder haar aan en de macht
van de hogere klasse accepteren.
Waar is m'n gebakje? vraag ik Marie
ludiek wijzend naar 'n lege salontafel.
Er waren er geen momenteel, veinst
ze met een kleinburgerlijke tactiek.
Ik kijk haar spotziek aan en vraag:
verkochten ze dan ook geen wafels?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE STALKING HEADS
In mijn pubertijd was ik gek op vrouwen die wat aan de mollige kant waren.Toen ik op de jaarlijkse zomerkermis de mooie blonde én mollige Nancy had opgemerkt begon mijn hart sneller te slaan en dat was niet omdat ik net uit het reuzenrad was gestapt. Ik sprak haar aan en stelde haar voor om samen naar het spookhuis te gaan. Want ook zij was gecharmeerd door mijn verschijning, dat las ik in haar grote blauwe ogen. Al gauw volgde een innige zoen in het duister. Even later genoten we samen van een suikerspin en de bots-autootjes. In een schietkraam had ik zelfs een knuffeldier voor haar kunnen winnen.
Ik wilde mij echter nog niet binden. Maar zij begon meteen al over trouwen ! Ik moest het wel uitmaken met haar. Maar ze bleef bellen en liefdesbrieven schrijven.Enkele weken later zou ik met mijn familie afreizen naar Bretagne. De ochtend voor het vetrek vond ik echter een muziekcassette in onze brievenbus. Het was een opgenomen album van de Talking heads, Nancy had die nog snel gedeponeerd.
Maar eigenlijk luisterde ik in die periode niet zo graag naar dat genre. Toch vond ik het een lief gebaar van Nancy. Tijdens die drukke zonnige autoreis besloot ik dan om haar cassette op te zetten. Ik was meteen wild van David Byrne's krachtige zangstem en ook de sound van de band vond ik geweldig.Langzaam maar zeker associeerde ik Nancy met de Talking Heads en begon ik haar dus meer en meer met een andere bril te bekijken. Ik begon van haar te houden...
Het gevolg was dat ik tijdens mijn vakantie in Bretagne geen aandacht meer had voor andere meisjes, ik heb toen alle verleidsters moeten afwijzen ! Zo was ik het, die haar elke zwoele avond, telefoneerde maar tevergeefs.
Dus schreef ik Nancy vlug een kaartje met de tekst: I can't get you out of my... stalking head !!
Maar zij dacht wellicht: we're on the road to nowhere !
In mijn pubertijd was ik gek op vrouwen die wat aan de mollige kant waren.Toen ik op de jaarlijkse zomerkermis de mooie blonde én mollige Nancy had opgemerkt begon mijn hart sneller te slaan en dat was niet omdat ik net uit het reuzenrad was gestapt. Ik sprak haar aan en stelde haar voor om samen naar het spookhuis te gaan. Want ook zij was gecharmeerd door mijn verschijning, dat las ik in haar grote blauwe ogen. Al gauw volgde een innige zoen in het duister. Even later genoten we samen van een suikerspin en de bots-autootjes. In een schietkraam had ik zelfs een knuffeldier voor haar kunnen winnen.
Ik wilde mij echter nog niet binden. Maar zij begon meteen al over trouwen ! Ik moest het wel uitmaken met haar. Maar ze bleef bellen en liefdesbrieven schrijven.Enkele weken later zou ik met mijn familie afreizen naar Bretagne. De ochtend voor het vetrek vond ik echter een muziekcassette in onze brievenbus. Het was een opgenomen album van de Talking heads, Nancy had die nog snel gedeponeerd.
Maar eigenlijk luisterde ik in die periode niet zo graag naar dat genre. Toch vond ik het een lief gebaar van Nancy. Tijdens die drukke zonnige autoreis besloot ik dan om haar cassette op te zetten. Ik was meteen wild van David Byrne's krachtige zangstem en ook de sound van de band vond ik geweldig.Langzaam maar zeker associeerde ik Nancy met de Talking Heads en begon ik haar dus meer en meer met een andere bril te bekijken. Ik begon van haar te houden...
Het gevolg was dat ik tijdens mijn vakantie in Bretagne geen aandacht meer had voor andere meisjes, ik heb toen alle verleidsters moeten afwijzen ! Zo was ik het, die haar elke zwoele avond, telefoneerde maar tevergeefs.
Dus schreef ik Nancy vlug een kaartje met de tekst: I can't get you out of my... stalking head !!
Maar zij dacht wellicht: we're on the road to nowhere !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Toen oom Marc werd geboren als jongste zoontje van zeven kinderen, werd hij al snel het troetelkindje van Elizabeth, zijn moeder. Ze nam hem overal mee op familiebezoek, waar men vertederd was door zijn kwetsbare donkerbruine oogjes en zijn blonde haardos. Hij kreeg dan altijd een rijstpapje, waar hij zo verlekkerd op was. Ja, Marc was een engeltje. Aan dat paradijselijk bestaan kwam echter abrupt een einde toen Elizabeth vroegtijdig stierf vanwege nierfalen.
Voor de driejarige Marc kwam dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel. En alsof dat nog niet genoeg was leefde hij de volgende jaren in een hel, toen de boze stiefmoeder hem bij het minste verzet in het akelige donkere kolenkot opsloot.
Marc zocht als kleuter zijn toevlucht in het spelen met poppen, hij bootste daarbij zijn liefhebbende moeder na. Getraumatiseerd door het hele gebeuren begon hij op zijn tiende te tekenen. Hij maakte portretten van zijn broers en zussen maar ook ... van zijn moeder. Marc had veel gevoel voor humor en was eigenlijk de grappigste thuis. Achteraf gezien was zijn humor wellicht een manier om zijn gemis te verdringen.
Op zijn achttiende ging hij in Gent wonen, waar hij zou afstuderen aan de Sint-Lucas academie. Omdat hij zijn droom als restaurateur van oude kunstwerken niet direct kon realiseren legde hij zich toe op het oplappen van antieke stoelen en zetels. Als kind genoot ik enorm van de intense geur van het leder dat hij in zijn mooie duplex-appartement stockeerde. In die tijd vervrouwelijkte zijn uiterlijk helemaal, hij liet zijn wilde blonde haren groeien en deed soms make-up op zijn gezicht. Mijn halfbroer Daniël had het vermoeden dat Marc homoseksueel was. Tijdens een familiefeestje, jaren later, gaf oom Marc dat toe en verklaarde: zo voel ik de nabijheid van moeder weer ...
Hij overleed op zijn 37ste, niet volledig onverwacht, zijn broers en zussen zagen zijn dood aankomen. Marc sloeg immers alle goede raad in de wind, hij dronk teveel en sliep in de winterkou tot de ijspegels aan het plafond hingen.
En bij de rouwplechtigheid bedacht ik: Hij zal het nu terug wat warmer hebben ... onder de vleugels van zijn zachtaardige moeder!?
Voor de driejarige Marc kwam dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel. En alsof dat nog niet genoeg was leefde hij de volgende jaren in een hel, toen de boze stiefmoeder hem bij het minste verzet in het akelige donkere kolenkot opsloot.
Marc zocht als kleuter zijn toevlucht in het spelen met poppen, hij bootste daarbij zijn liefhebbende moeder na. Getraumatiseerd door het hele gebeuren begon hij op zijn tiende te tekenen. Hij maakte portretten van zijn broers en zussen maar ook ... van zijn moeder. Marc had veel gevoel voor humor en was eigenlijk de grappigste thuis. Achteraf gezien was zijn humor wellicht een manier om zijn gemis te verdringen.
Op zijn achttiende ging hij in Gent wonen, waar hij zou afstuderen aan de Sint-Lucas academie. Omdat hij zijn droom als restaurateur van oude kunstwerken niet direct kon realiseren legde hij zich toe op het oplappen van antieke stoelen en zetels. Als kind genoot ik enorm van de intense geur van het leder dat hij in zijn mooie duplex-appartement stockeerde. In die tijd vervrouwelijkte zijn uiterlijk helemaal, hij liet zijn wilde blonde haren groeien en deed soms make-up op zijn gezicht. Mijn halfbroer Daniël had het vermoeden dat Marc homoseksueel was. Tijdens een familiefeestje, jaren later, gaf oom Marc dat toe en verklaarde: zo voel ik de nabijheid van moeder weer ...
Hij overleed op zijn 37ste, niet volledig onverwacht, zijn broers en zussen zagen zijn dood aankomen. Marc sloeg immers alle goede raad in de wind, hij dronk teveel en sliep in de winterkou tot de ijspegels aan het plafond hingen.
En bij de rouwplechtigheid bedacht ik: Hij zal het nu terug wat warmer hebben ... onder de vleugels van zijn zachtaardige moeder!?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BARBARA OU ES-TU ?
Toen mijn vader nog jong en ambitieus was, en zo rijk wilde worden als opa, keek hij enorm op naar Rockefeller. Hij had vernomen dat deze Amerikaanse miljardair het World Trade Center gecreëerd had. Deze bijzondere man had daar zeven torens laten bouwen waarbij de Twin-Towers het meest befaamd waren. Ooit wou vader met opa naar Manhattan vliegen om alles van dichtbij te zien. Het is er echter nooit van gekomen.
En dus bleef vader heel z'n leven lang gefascineerd door deze Twin-Towers. Hij verdiepte zich in de architectuur, de opbouw van de torens en las bijna alles wat er over te lezen viel. Hij voelde een enorme drang om de Atlantische Oceaan over te varen maar het bleef bij een hoopvol verlangen.
Eén jaar voor zijn overlijden kwam vader echter onverwachts te weten dat hij een buitenechtelijke dochter had: Barbara. Ze was geboren in 1971 en was dus een jaartje jonger dan ik. Op een mooie lentedag had de verloren dochter hem telefonisch gecontacteerd vanuit Manhattan, want jawel, zij werkte daar als secretaresse in één van de Twin-towers!!
Vader, die in Brussel woonde, was heel opgetogen met dit nieuws en toen hij via e-mail een foto van Barbara te zien kreeg was hij overtuigd: ze was blond en had dezelfde groene ogen.
Hij nodigde haar uit en zo bezochten ze het Atomium, het Oorlogsmuseum en de Brusselse rommelmarkt. Daar kocht hij voor haar een antiek vaasje als souvenir. Het klikte tussen hen, dat was meteen duidelijk. Na een verblijf van enkele dagen vloog zij tevreden terug naar New-York, waar ze een ruime moderne loft huurde.
Ik had in die tijd veel contact met mijn vader, we belden elkaar dagelijks. Ik wilde mijn halfzuster zo snel mogelijk leren kennen. Ze had ons immers uitgenodigd om ons rond te leiden in Manhattan en dus ook in het World Trade Center!
Maar ook deze droom zou letterlijk en figuurlijk aan diggelen worden geslagen, want enkele dagen later zagen wij op het tv-journaal die vreselijke beelden van de terroristische aanslag op de Twin-Towers. We vreesden het ergste. Vader was in alle staten en stamelde continue: Barbara, Barbara ou es-tu?
Nooit heeft hij zijn dochter nog gezien of gehoord! Hij overleed twee maanden later.
Toen mijn vader nog jong en ambitieus was, en zo rijk wilde worden als opa, keek hij enorm op naar Rockefeller. Hij had vernomen dat deze Amerikaanse miljardair het World Trade Center gecreëerd had. Deze bijzondere man had daar zeven torens laten bouwen waarbij de Twin-Towers het meest befaamd waren. Ooit wou vader met opa naar Manhattan vliegen om alles van dichtbij te zien. Het is er echter nooit van gekomen.
En dus bleef vader heel z'n leven lang gefascineerd door deze Twin-Towers. Hij verdiepte zich in de architectuur, de opbouw van de torens en las bijna alles wat er over te lezen viel. Hij voelde een enorme drang om de Atlantische Oceaan over te varen maar het bleef bij een hoopvol verlangen.
Eén jaar voor zijn overlijden kwam vader echter onverwachts te weten dat hij een buitenechtelijke dochter had: Barbara. Ze was geboren in 1971 en was dus een jaartje jonger dan ik. Op een mooie lentedag had de verloren dochter hem telefonisch gecontacteerd vanuit Manhattan, want jawel, zij werkte daar als secretaresse in één van de Twin-towers!!
Vader, die in Brussel woonde, was heel opgetogen met dit nieuws en toen hij via e-mail een foto van Barbara te zien kreeg was hij overtuigd: ze was blond en had dezelfde groene ogen.
Hij nodigde haar uit en zo bezochten ze het Atomium, het Oorlogsmuseum en de Brusselse rommelmarkt. Daar kocht hij voor haar een antiek vaasje als souvenir. Het klikte tussen hen, dat was meteen duidelijk. Na een verblijf van enkele dagen vloog zij tevreden terug naar New-York, waar ze een ruime moderne loft huurde.
Ik had in die tijd veel contact met mijn vader, we belden elkaar dagelijks. Ik wilde mijn halfzuster zo snel mogelijk leren kennen. Ze had ons immers uitgenodigd om ons rond te leiden in Manhattan en dus ook in het World Trade Center!
Maar ook deze droom zou letterlijk en figuurlijk aan diggelen worden geslagen, want enkele dagen later zagen wij op het tv-journaal die vreselijke beelden van de terroristische aanslag op de Twin-Towers. We vreesden het ergste. Vader was in alle staten en stamelde continue: Barbara, Barbara ou es-tu?
Nooit heeft hij zijn dochter nog gezien of gehoord! Hij overleed twee maanden later.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ELLA ELLE L'A
In de sixties lanceerde Serge Gainsbourg
haar als een raket naar het sterrendom
met het chanson' Une poupée de cire,
une poupée de son'. Dankzij dit lied won
ze glansrijk het Eurovision, ze straalde
als de zomerzon want ze was rijk en jong
droeg wapperende mini-jupons en werd
begeerd door Belmondo en Alain Delon.
Maar onlangs is de ster uitgedoofd, kanker
heeft haar leven als popicoon weggeroofd.
Dus schitterde ze nog één keer in de Lichtstad
om voorgoed te verdwijnen in een zwart gat !
Daarom deed ik nog een laatste knieval voor
haar stem, want die klonk zo puur als kristal.
Oui, ella a mit la France dans un drole d'état
en verliet het land als 'n wispelturige mistral !
In de sixties lanceerde Serge Gainsbourg
haar als een raket naar het sterrendom
met het chanson' Une poupée de cire,
une poupée de son'. Dankzij dit lied won
ze glansrijk het Eurovision, ze straalde
als de zomerzon want ze was rijk en jong
droeg wapperende mini-jupons en werd
begeerd door Belmondo en Alain Delon.
Maar onlangs is de ster uitgedoofd, kanker
heeft haar leven als popicoon weggeroofd.
Dus schitterde ze nog één keer in de Lichtstad
om voorgoed te verdwijnen in een zwart gat !
Daarom deed ik nog een laatste knieval voor
haar stem, want die klonk zo puur als kristal.
Oui, ella a mit la France dans un drole d'état
en verliet het land als 'n wispelturige mistral !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WIE IS NATHALIE ?
Mijn nichtje Nathalie was reeds op haar zestiende zwanger. Haar vader, oom Robert, was in alle staten toen ze hem dat bekende, niet in het minst omdat Nathalie's vriend Mike in zijn ogen verre van een ideale schoonzoon zou kunnen worden. Mike was werkloos en verslaafd aan alles wat een mens in een gelukzalige roes kan brengen. Mijn naïef nichtje deed stapelverliefd met hem mee.
Vanwege de vele ruzies en spanningen in het ouderlijk huis vluchtte Nathalie samen met haar geliefde naar een sociale woning, ver weg van haar overbezorgde ouders.De hele familie moest machteloos toekijken hoe Nathalie na haar bevalling zowel fysisch als psychisch aftakelde. Ondanks alle misèrie dat het jonge koppel moest doorstaan, vonden ze allebei werk, laaggeschoold werk weliswaar, maar beter dàt dan in een moeras van nihilisme te verzuipen.
Toch kenden ze ook een sprankeltje geluk: ze kregen later nog twee flinke mooie kinderen. Maar begin 2014 verraste Nathalie's oudste dochter haar met een kleinkind. Oom Robert werd zodoende overgrootvader, het was de druppel die bij hem de emmer deed overlopen. Hij overleed enkele maanden later.
Nathalie zakte nog dieper weg en kreeg bovendien het slechte nieuws te horen dat haar kinderen door de sociale dienst in een pleeggezin zouden worden geplaatst. Die sombere avond rinkelde bij haar moeder Irene de telefoon: 'Weet je het al van Nathalie?' klonk een stem. In een reflex reageerde Irene : 'Wie is Nathalie?'
En zo schoot ik vannacht wakker ! Het was slechts een nachtmerrie: haar moeder zou nooit zoiets lelijks over haar lippen kunnen krijgen!
Mijn nichtje Nathalie was reeds op haar zestiende zwanger. Haar vader, oom Robert, was in alle staten toen ze hem dat bekende, niet in het minst omdat Nathalie's vriend Mike in zijn ogen verre van een ideale schoonzoon zou kunnen worden. Mike was werkloos en verslaafd aan alles wat een mens in een gelukzalige roes kan brengen. Mijn naïef nichtje deed stapelverliefd met hem mee.
Vanwege de vele ruzies en spanningen in het ouderlijk huis vluchtte Nathalie samen met haar geliefde naar een sociale woning, ver weg van haar overbezorgde ouders.De hele familie moest machteloos toekijken hoe Nathalie na haar bevalling zowel fysisch als psychisch aftakelde. Ondanks alle misèrie dat het jonge koppel moest doorstaan, vonden ze allebei werk, laaggeschoold werk weliswaar, maar beter dàt dan in een moeras van nihilisme te verzuipen.
Toch kenden ze ook een sprankeltje geluk: ze kregen later nog twee flinke mooie kinderen. Maar begin 2014 verraste Nathalie's oudste dochter haar met een kleinkind. Oom Robert werd zodoende overgrootvader, het was de druppel die bij hem de emmer deed overlopen. Hij overleed enkele maanden later.
Nathalie zakte nog dieper weg en kreeg bovendien het slechte nieuws te horen dat haar kinderen door de sociale dienst in een pleeggezin zouden worden geplaatst. Die sombere avond rinkelde bij haar moeder Irene de telefoon: 'Weet je het al van Nathalie?' klonk een stem. In een reflex reageerde Irene : 'Wie is Nathalie?'
En zo schoot ik vannacht wakker ! Het was slechts een nachtmerrie: haar moeder zou nooit zoiets lelijks over haar lippen kunnen krijgen!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE HEMEL EN DE HEL VOLGENS OOM MARCEL
De laatste jaren van zijn leven als witte pater bracht grootoom Marcel door in een klooster te Antwerpen. Beide van zijn broers waren inmiddels overleden en omdat de rest van de familie weinig interesse toonde in hem, nodigde hij m'n moeder en mij regelmatig uit om cous-cous te gaan eten in een gezellig Marokkaans restaurantje. Want wij waren wél geboeid door zijn spannende verhalen over zijn missiewerk in Ethiophïe en andere ontwikkelingslanden.
Zo was Marcel eens oog in oog komen te staan met een enorme zwarte cobra. En was hij bijna gedood door kogels van rebellen. Ook van malaria werd hij niet gevrijwaard.' Dat was echt de hel,' vertelt hij ons bij een glaasje rode wijn en een mooi stukje lamsvlees.
Maar hij had ook veel dankbaarheid gezien in de ogen van de inheemse bevolking nadat hij schooltjes voor hen had gebouwd. Hij gaf ook af en toe les aan Afrikaanse tieners. Voor hem leek Afrika toen bijna de hemel op Aarde, ondanks de alomtegenwoordige armoede.
Ondertussen breekt Marcel het brood en geeft ons een stukje. Hij bekent dat hij als jongeman in alle geheim voor zijn roeping koos en vervolgens Arabisch ging studeren in Tripoli.
Na 33 jaar zwaar missiewerk kreeg hij onverwacht de kans om bij Paus Johannes Paulus II te gaan werken in de bibliotheek van het Vaticaan. Hij werkte daar graag maar veel kreeg hij de Paus niet te zien. Toch viel er op een goede vrijdag in onze brievenbus een grote enveloppe, afzender Vaticaan. Marcel had een mooie foto opgestuurd waar hij samen met Zijne Heiligheid poseerde.
'Ja dat herinner ik me nog,' beaamt Marcel, 'maar eigenlijk moest ik voor die foto in een lange rij van geestelijken wachten tot het mijn beurt was,' geeft hij wat verlegen toe.
Glimlachend schenkt hij ons nog wat mintthee bij.
Het was meteen ons laatste avondmaal want hij overleed twee dagen later aan een hartaanval, op Paaszondag !
De laatste jaren van zijn leven als witte pater bracht grootoom Marcel door in een klooster te Antwerpen. Beide van zijn broers waren inmiddels overleden en omdat de rest van de familie weinig interesse toonde in hem, nodigde hij m'n moeder en mij regelmatig uit om cous-cous te gaan eten in een gezellig Marokkaans restaurantje. Want wij waren wél geboeid door zijn spannende verhalen over zijn missiewerk in Ethiophïe en andere ontwikkelingslanden.
Zo was Marcel eens oog in oog komen te staan met een enorme zwarte cobra. En was hij bijna gedood door kogels van rebellen. Ook van malaria werd hij niet gevrijwaard.' Dat was echt de hel,' vertelt hij ons bij een glaasje rode wijn en een mooi stukje lamsvlees.
Maar hij had ook veel dankbaarheid gezien in de ogen van de inheemse bevolking nadat hij schooltjes voor hen had gebouwd. Hij gaf ook af en toe les aan Afrikaanse tieners. Voor hem leek Afrika toen bijna de hemel op Aarde, ondanks de alomtegenwoordige armoede.
Ondertussen breekt Marcel het brood en geeft ons een stukje. Hij bekent dat hij als jongeman in alle geheim voor zijn roeping koos en vervolgens Arabisch ging studeren in Tripoli.
Na 33 jaar zwaar missiewerk kreeg hij onverwacht de kans om bij Paus Johannes Paulus II te gaan werken in de bibliotheek van het Vaticaan. Hij werkte daar graag maar veel kreeg hij de Paus niet te zien. Toch viel er op een goede vrijdag in onze brievenbus een grote enveloppe, afzender Vaticaan. Marcel had een mooie foto opgestuurd waar hij samen met Zijne Heiligheid poseerde.
'Ja dat herinner ik me nog,' beaamt Marcel, 'maar eigenlijk moest ik voor die foto in een lange rij van geestelijken wachten tot het mijn beurt was,' geeft hij wat verlegen toe.
Glimlachend schenkt hij ons nog wat mintthee bij.
Het was meteen ons laatste avondmaal want hij overleed twee dagen later aan een hartaanval, op Paaszondag !