Dress code in Salzburg
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
Wie ooit zoals ik Salzburg heeft bezocht, weet dat de stedelingen daar nogal kieskeurig zijn voor wat kledij betreft. Pietluttig zou te sterk uitgedrukt zijn maar er is wel een behoorlijke neiging naar deftige burgerlijkheid. Bij warm weer door de straten flaneren in een hemd met korte mouwen wordt nog net getolereerd hoewel de fervente rechtgeaarde Salzburger het toch niet zal nalaten een enkele wenkbrauw te fronsen bij het zien van zulke frivoliteit. Op zondag echter is zoiets totaal uit den boze. En op het dragen van shorts bij klaarlichte dag staat een fikse BGS (Belästigungsstrafe), zoiets als een GAS boete bij ons. Ook dient men te beseffen dat de stad, op een boogscheut van Tirol, niet gediend is met mensen die in traditionele tirolerklederdacht de straten ontsieren. Pluim op de tirolerhoed en Lederhose… Vergeet het !
Ik kleedde me dan ook tot in de puntjes toen we ’s avonds naar de opera Ariadne auf Naxos trokken. Het was een prachtig zicht om al die uitgedoste Salzburgers hun entree te zien maken in het Haus für Mozart. Wij kennen dat hier zo niet . Bij ons zijn er drie categorieën operagangers. Sommigen kleden zich gewoon ordentelijk naar onze normen ; anderen dirken zich op als pauwen en nog anderen lopen er te losjes bij in jeans en T-shirtjes wellicht om de indruk te wekken dat opera voor hen zo alledaags is dat ze het niet nodig achten om daarvoor iets deftigers aan te trekken. Noem het een averechtse vorm van blasé. Niets daarvan in Salzburg. Een woordje van twee letters beschrijft helemaal hun outfit : “af”.
Toch stootte ik nog op een onaangenaam incidentje bij mijn intrede in de schouwburg. Een zaalwachter plukte me discreet uit de naar binnen schrijdende défilé van festivalgangers (Salzburgers stappen zo maar niet, zij schrijden) en nam me even opzij in een even discreet hoekje.
“Mijnheer draagt een paarse das op een blauw hemd ? Dit is hier zéér ongebruikelijk mijnheer”, sprak hij. “Dit is geen geslaagde combinatie, moet ik tot mijn spijt zeggen”.
Ik kreeg een kleur en maakte een vluchtig handgebaar naar mijn vrienden toe om verder naar binnen te stappen om een pijnlijke scène te vermijden.
“Zal ik in ’t vervolg een gele das daarover aanknopen ? opperde ik.
“Gele dassen werden nog door de vingers gezien tot 2018 maar helaas nu niet meer. Helemaal gedemodeerd mijnheer. Wij zijn niet moeilijk hier maar ik raad u toch aan ietwat voorzichtiger te zijn moest u nog naar andere voorstellingen gaan later”.
“Zal ik zeker doen. Morgen gaan we naar het Grosses Festspielhaus voor Tamerlano van Händel”.
“Ach zo. Weet mijnheer dat dit een Première is”. Dat wist ik niet.
“In dat geval zou ik mijnheer aanraden voor die gelegenheid best een donkere pantalon met krijtstreepje en een colbertje te dragen. Kwestie van niet uit de toon te vallen. Ook een simpele smoking wordt doorgaans aanvaard. Maar gaat u nu toch maar in de zaal want ik hoor dat het orkest de instrumenten al aan het stemmen zijn.”.
Ik had mijn lesje geleerd. ’s Anderendaags schafte ik me in een betere kledingswinkel - er zijn daar eigenlijk geen mindere natuurlijk – de nodige accessoires aan. Colbertje, gestreepte broek, smoking en bijpassende hemden. Ook kocht ik een half dozijn zijden dassen in verschillende kleuren die ik grotendeels in een van de binnenzakken moffelde voor het geval de verkeerde kleur weer eens voor deining zou zorgen bij de keuringmeester aan de ingang. Uit goede bron had ik ook vernomen dat men geen stropdas draagt op een smoking maar wel een strikje. Uiteraard voorzag ik me dan ook van een voorraad van die vlindertjes en propte deze in een andere binnenzak. Al die vullingen in de satijnen voeringen zorgden er wel voor dat ik er begon uit te zien als een obesitaspatiënt maar daar maakte ik me minder zorgen om daar ik daags daarvoor had bemerkt dat er geen weegschaal in de hall stond en er heel wat omvangrijker mannen ongestoord werden toegelaten.
’s Avonds was het dan zover. Voor alle zekerheid had ik mijn smoking bovenop mijn colbertje aangetrokken voor in geval van moeilijkheden. Even dacht ik eraan om een van mijn dassen over mijn strikje te stroppen maar die idee liet ik bij nader inzien maar achterwege. Men moet nu ook niet gaan overdrijven nietwaar.En ja, ik geraakte zonder probleem binnen.
Maar mensen, dat publiek, was me dat een schouwspel zeg ! Over de heren ga ik niet uitweiden, die liepen er allemaal staatsieachtig bij zoals ik. Maar dan die dames ! Zelf ben ik niet zo’n crack wat de betere damesaccessoires betreft maar mijn partner, Figaretta, maakte me attent op jurken uit oostindische organdi, laméetjes met goud of zilverdraad bewerkt, stola’s in grijs bont met witte tippen van de zilvervos, moiréetjes van gevlamde zijde en ze wou me net onderhouden over de stilletti schoentjes met de typische rode zolen van Jimmy Choo toen er plots stilte viel in de zaal en een sjofel geklede man het podium kwam opgewandeld met een pak papieren onder de arm. Ik veronderstelde dat dit een bediende was die de partituur kwam klaarleggen voor de dirigent die ik elk ogenblik verwachtte. Maar toen ging die zelf boven op het verhoogje staan, nam het baguetje, tikte even op het meubilair en zette de ouverture van Tamerlano in gang ! Dit was verdorie Marc Minkowsky zelf ! Dit had ik nooit kunnen denken…
Soit, over de voorstelling zelf valt niets verkeerds te zeggen, integendeel zelfs, gewoon schitterend. Perfect instrumentaal geluid en een even perfecte lyrische gevoelsuitdrukking bij de zangers waarbij ik toch de prestatie van Bejun Mehta in de titelrol als outstanding zou definiëren. Maar dat pakkie van Minkowsky… Zucht. Ik kon mezelf dan ook niet tegenhouden om de man te gaan opzoeken tijdens de pauze om hem mijn smoking te overhandigen, ik was toch dubbel gevest. Hij zag zijn tekortkoming in en aanvaardde met dank. En ja hoor, toen hij na de pauze wederoptrad brak het publiek in een daverend en langdurig applaus uit. De Salzburgers merkten duidelijk het verschil. Het zijn experten wat die dingen betreft.
Toen we ’s anderendaags onze reis beëindigden bij Sacher met een dinertje en een Torte werd ik door een kelner even terzijde geroepen met de vermelding dat er iemand naar mij vroeg aan de receptie. Ik legde mes en vork terzijde en wat hadt u gedacht ? Juist ! Marc kwam mijn smoking terugbrengen. Ik heb het kledingstuk geweigerd en het hem geschonken. Hij was in de wolken.Ik zei hem dat het bij de leden van SeniorenNet het de normaalste zaak van de wereld was om hun evennaaste te helpen waar nodig.
“Eh bien, monsieur Figaretto”, antwoordde hij, want hij spreekt namelijk Frans, “ par cette simple pièce de vêtement, maintenant je comprends l’expression noblesse oblige. ‘’.
Ik nam afscheid na nog enkele wederzijdse schouderklopjes, begaf me terug aan tafel en merkte tot mijn groot ongenoegen dat Figaretta ondertussen mijn Sacher Torte naar binnen had gespeeld. Tsja, het zijn lekkere dingen natuurlijk. Ik heb het haar maar vergeven want op onze kamer had ik nog een paar Mozartkugeln, verpakt in papieren laméetjes met goud en zilverdraad…
Ik kleedde me dan ook tot in de puntjes toen we ’s avonds naar de opera Ariadne auf Naxos trokken. Het was een prachtig zicht om al die uitgedoste Salzburgers hun entree te zien maken in het Haus für Mozart. Wij kennen dat hier zo niet . Bij ons zijn er drie categorieën operagangers. Sommigen kleden zich gewoon ordentelijk naar onze normen ; anderen dirken zich op als pauwen en nog anderen lopen er te losjes bij in jeans en T-shirtjes wellicht om de indruk te wekken dat opera voor hen zo alledaags is dat ze het niet nodig achten om daarvoor iets deftigers aan te trekken. Noem het een averechtse vorm van blasé. Niets daarvan in Salzburg. Een woordje van twee letters beschrijft helemaal hun outfit : “af”.
Toch stootte ik nog op een onaangenaam incidentje bij mijn intrede in de schouwburg. Een zaalwachter plukte me discreet uit de naar binnen schrijdende défilé van festivalgangers (Salzburgers stappen zo maar niet, zij schrijden) en nam me even opzij in een even discreet hoekje.
“Mijnheer draagt een paarse das op een blauw hemd ? Dit is hier zéér ongebruikelijk mijnheer”, sprak hij. “Dit is geen geslaagde combinatie, moet ik tot mijn spijt zeggen”.
Ik kreeg een kleur en maakte een vluchtig handgebaar naar mijn vrienden toe om verder naar binnen te stappen om een pijnlijke scène te vermijden.
“Zal ik in ’t vervolg een gele das daarover aanknopen ? opperde ik.
“Gele dassen werden nog door de vingers gezien tot 2018 maar helaas nu niet meer. Helemaal gedemodeerd mijnheer. Wij zijn niet moeilijk hier maar ik raad u toch aan ietwat voorzichtiger te zijn moest u nog naar andere voorstellingen gaan later”.
“Zal ik zeker doen. Morgen gaan we naar het Grosses Festspielhaus voor Tamerlano van Händel”.
“Ach zo. Weet mijnheer dat dit een Première is”. Dat wist ik niet.
“In dat geval zou ik mijnheer aanraden voor die gelegenheid best een donkere pantalon met krijtstreepje en een colbertje te dragen. Kwestie van niet uit de toon te vallen. Ook een simpele smoking wordt doorgaans aanvaard. Maar gaat u nu toch maar in de zaal want ik hoor dat het orkest de instrumenten al aan het stemmen zijn.”.
Ik had mijn lesje geleerd. ’s Anderendaags schafte ik me in een betere kledingswinkel - er zijn daar eigenlijk geen mindere natuurlijk – de nodige accessoires aan. Colbertje, gestreepte broek, smoking en bijpassende hemden. Ook kocht ik een half dozijn zijden dassen in verschillende kleuren die ik grotendeels in een van de binnenzakken moffelde voor het geval de verkeerde kleur weer eens voor deining zou zorgen bij de keuringmeester aan de ingang. Uit goede bron had ik ook vernomen dat men geen stropdas draagt op een smoking maar wel een strikje. Uiteraard voorzag ik me dan ook van een voorraad van die vlindertjes en propte deze in een andere binnenzak. Al die vullingen in de satijnen voeringen zorgden er wel voor dat ik er begon uit te zien als een obesitaspatiënt maar daar maakte ik me minder zorgen om daar ik daags daarvoor had bemerkt dat er geen weegschaal in de hall stond en er heel wat omvangrijker mannen ongestoord werden toegelaten.
’s Avonds was het dan zover. Voor alle zekerheid had ik mijn smoking bovenop mijn colbertje aangetrokken voor in geval van moeilijkheden. Even dacht ik eraan om een van mijn dassen over mijn strikje te stroppen maar die idee liet ik bij nader inzien maar achterwege. Men moet nu ook niet gaan overdrijven nietwaar.En ja, ik geraakte zonder probleem binnen.
Maar mensen, dat publiek, was me dat een schouwspel zeg ! Over de heren ga ik niet uitweiden, die liepen er allemaal staatsieachtig bij zoals ik. Maar dan die dames ! Zelf ben ik niet zo’n crack wat de betere damesaccessoires betreft maar mijn partner, Figaretta, maakte me attent op jurken uit oostindische organdi, laméetjes met goud of zilverdraad bewerkt, stola’s in grijs bont met witte tippen van de zilvervos, moiréetjes van gevlamde zijde en ze wou me net onderhouden over de stilletti schoentjes met de typische rode zolen van Jimmy Choo toen er plots stilte viel in de zaal en een sjofel geklede man het podium kwam opgewandeld met een pak papieren onder de arm. Ik veronderstelde dat dit een bediende was die de partituur kwam klaarleggen voor de dirigent die ik elk ogenblik verwachtte. Maar toen ging die zelf boven op het verhoogje staan, nam het baguetje, tikte even op het meubilair en zette de ouverture van Tamerlano in gang ! Dit was verdorie Marc Minkowsky zelf ! Dit had ik nooit kunnen denken…
Soit, over de voorstelling zelf valt niets verkeerds te zeggen, integendeel zelfs, gewoon schitterend. Perfect instrumentaal geluid en een even perfecte lyrische gevoelsuitdrukking bij de zangers waarbij ik toch de prestatie van Bejun Mehta in de titelrol als outstanding zou definiëren. Maar dat pakkie van Minkowsky… Zucht. Ik kon mezelf dan ook niet tegenhouden om de man te gaan opzoeken tijdens de pauze om hem mijn smoking te overhandigen, ik was toch dubbel gevest. Hij zag zijn tekortkoming in en aanvaardde met dank. En ja hoor, toen hij na de pauze wederoptrad brak het publiek in een daverend en langdurig applaus uit. De Salzburgers merkten duidelijk het verschil. Het zijn experten wat die dingen betreft.
Toen we ’s anderendaags onze reis beëindigden bij Sacher met een dinertje en een Torte werd ik door een kelner even terzijde geroepen met de vermelding dat er iemand naar mij vroeg aan de receptie. Ik legde mes en vork terzijde en wat hadt u gedacht ? Juist ! Marc kwam mijn smoking terugbrengen. Ik heb het kledingstuk geweigerd en het hem geschonken. Hij was in de wolken.Ik zei hem dat het bij de leden van SeniorenNet het de normaalste zaak van de wereld was om hun evennaaste te helpen waar nodig.
“Eh bien, monsieur Figaretto”, antwoordde hij, want hij spreekt namelijk Frans, “ par cette simple pièce de vêtement, maintenant je comprends l’expression noblesse oblige. ‘’.
Ik nam afscheid na nog enkele wederzijdse schouderklopjes, begaf me terug aan tafel en merkte tot mijn groot ongenoegen dat Figaretta ondertussen mijn Sacher Torte naar binnen had gespeeld. Tsja, het zijn lekkere dingen natuurlijk. Ik heb het haar maar vergeven want op onze kamer had ik nog een paar Mozartkugeln, verpakt in papieren laméetjes met goud en zilverdraad…
-
MichelN - Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
- Locatie: Groot-Leuven
Een mens zou al voor veel minder een enthousiast operaliefhebber worden.figaretto schreef: ↑26 okt 2023, 12:09Wie ooit zoals ik Salzburg heeft bezocht, weet dat de stedelingen daar nogal kieskeurig zijn voor wat kledij betreft.
[...] geweldig stukje
[...]eIk nam afscheid na nog enkele wederzijdse schouderklopjes, begaf me terug aan tafel en merkte tot mijn groot ongenoegen dat Figaretta ondertussen mijn Sacher Torte naar binnen had gespeeld. Tsja, het zijn lekkere dingen natuurlijk. Ik heb het haar maar vergeven want op onze kamer had ik nog een paar Mozartkugeln, verpakt in papieren laméetjes met goud en zilverdraad…
Al zullen ze daar de passage van Gerard Mortier iets minder enthousast herdenken.
"Les socialistes aiment tellement les pauvres qu'ils en fabriquent" (Jacques Godfrain)
-
MichelN - Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
- Locatie: Groot-Leuven
Sommigen onder u - wellicht maar heel weinig - zijn allicht bekend met een van de meest legendarische en grootste filmregisseurs aller tijden, met name Frederico Fellini. Ik leerde hem kennen (zijn films tenminste, nadere ontmoetingen zijn mij niet gegund geweest) toen in het zaaltje van het Zaventemse atheneum La Strada werd geprogrammeerd ter gelegenheid van een of ander weldoenersproject- iets waar schooldirecties ook toen al zeer begaafd in waren, zolang ze maar kaarten konden verkopen.
Denkelijk waren de entreetickets zeer democratisch, al waren de refterstoelen waarop je geacht werd plaats te nemen dat veel minder.
Maar goed: Anthony Quinn speelt er een soort John Massis avant la lettre met als tegenspeelster de onvergetelijke Giulietta Massina, de latere mevrouw Fellini. Tel daarbij de meeslepende muziekscore van huiscomponist Nino Rota en je hebt zowaar 1 meesterwerk, er zouden er nog vele volgen.
In "Roma" zit zo'n merkwaardig fragment zodat destijds de gewaden van de clerus in een heuse stroomversnelling van het modegebeuren terechtkwamen, kortom "Defilé di moda ecclesiastica" in the Vatican.
https://www.youtube.com/watch?v=QMQ4JicUs1A
Denkelijk waren de entreetickets zeer democratisch, al waren de refterstoelen waarop je geacht werd plaats te nemen dat veel minder.
Maar goed: Anthony Quinn speelt er een soort John Massis avant la lettre met als tegenspeelster de onvergetelijke Giulietta Massina, de latere mevrouw Fellini. Tel daarbij de meeslepende muziekscore van huiscomponist Nino Rota en je hebt zowaar 1 meesterwerk, er zouden er nog vele volgen.
In "Roma" zit zo'n merkwaardig fragment zodat destijds de gewaden van de clerus in een heuse stroomversnelling van het modegebeuren terechtkwamen, kortom "Defilé di moda ecclesiastica" in the Vatican.
https://www.youtube.com/watch?v=QMQ4JicUs1A
"Les socialistes aiment tellement les pauvres qu'ils en fabriquent" (Jacques Godfrain)